Spijtig dat je van verjaren zo oud wordt...

De dag waarop ik 84 werd, dag ook waarop bij de schepping zelfs de goede god even een pauze nam, scheen er een stralende zon en was het lekker warm. Net als toen ik geboren werd, wat mijn moeder mij altijd verteld heeft. En toch voelde het voor mij helemaal niet prettig aan, zo onaangenaam zelfs dat het mij nu, weken later en bij het schrijven van dit cursiefje, nog altijd onbehaaglijk stemt. En dat heeft dan weer niets te zien met de terechte commentaar die mijn zus, de enige van de drie die nog niet wegkwijnt of al weggekwijnd is in de dementie, meegaf toen ze me telefonisch feliciteerde.

Verjaren is wel leuk, grapjaste ze, het is alleen spijtig dat een mens daar zo oud van wordt.

Ik kon er even bij glimlachen maar het nam het nare gevoel, dat mij al van in de ochtend belastte, niet helemaal of helemaal niet weg. 84 jaar worden, het leek mij onwaarschijnlijk, maar dat was 83 ook geweest en daar heb ik mij twaalf maanden aan een stuk niet aan gestoord. Nu was het wel zo dat ik in de week die aan die verjaardag voorafging, wel wat minder prettige momenten had meegemaakt. Voor de zoveelste keer was ik met een lege mond vanuit de tandenkliniek weer thuisgekomen. Normaal moest mijn nieuw gebit voor definitief geplaatst worden, maar het paste weer niet helemaal en in plaats van blij te zijn dat men aan zo’n belangrijke operatie zoveel werk besteedde, ging het meer en meer op mijn systeem werken.

Niet langer uitstellen

Ik had intussen besloten de klassiek geworden bijeenkomsten met vrienden niet langer uit te stellen, veronderstellend dat ze in elk restaurantje, waarin ze me als trouwe klant wat beter hadden leren kennen, wel bekwaam zouden zijn mijn bestelde schotel tot een vlot binnenlopend papje te mixen. Niet dus: ik kreeg een droge brij vol brokken voorgeschoteld, waarvan ik met moeite de helft maar binnenkreeg. Ook als ik het onsmakelijk gedoe rijkelijk met wijn overgoot.

Op stap zonder wandelstok

Tevens was ik in die korte tijd begonnen aan een kinesitherapie, die mij in staat moet stellen met meer evenwicht in het lijf en zonder wandelstok op stap te gaan. De mij opgelegde oefeningen voelden als bijzonder moeilijk aan en lieten mij, de eerste dagen, met pijn in alle gewrichten en twijfels in mijn kop achter.

‘Nooit komt dat nog goed’, dacht ik, en dat ging natuurlijk ook en verder wegen op mijn gemoed, waarin het helemaal ontspoorde nadat ik op straat ten val kwam. Ik wist dat mensen van mijn leeftijd zoiets al eens meer deden, soms met kwalijke gevolgen. Ik hield er een lelijke wonde boven op mijn rechterhand aan over en vond dat zo erg dat ik voorbijging aan het feit dat, voor hetzelfde geld, mijn vingers konden geraakt zijn, waardoor ik nu niet aan het tikken op de computer zou zijn.

Farmaceutisch moment

Voor ik dat laatste deed, zette had ik mij aan tafel gezet voor wat ik mijn ‘farmaceutisch moment’ noem, wat inhoudt dat ik de medicatie moet slikken die mijn huisarts mij voorgeschreven heeft, ten einde zonder al te veel lichamelijke hinder door dag en nacht te geraken. Voor mijn neus lagen ze, dan, die zes pillen (of beter gezegd vijf, maar dan wel met eentje erbij dat ik, wegens mijn reeds geciteerde slikproblemen, in twee moet breken), zes pillen die bij mij de vraag opriepen waarmee ik in godsnaam bezig was, ik die decennialang amper wist dat er zoiets als aspirine of later Dafalgan bestond.

Was ik echt nog aan het LEVEN of ging het voor mij nu enkel nog om OVERLEVEN. Dat laatste, zo weet ik voor zeker, wordt door duizenden en duizenden ouderen gedaan, in rusthuizen en zelfs thuis, waar ze van in de ochtend tot vroeg in de avond gewoon in de zetel zitten, futloos voor zich uitstarend.

Doe iets, doe!

En dat laatste scheen in die eerste dagen van mijn 84ste levensjaar ook met mij te gebeuren. Neen dus. Ik stond recht vanachter mijn rijtje pillen en gaf mezelf het reddende bevel: DOE IETS, gelijk wat, maar DOE!

Ik ben meteen begonnen met het schrijven van dit cursiefje, mezelf belovend dat er nog vele zullen volgen, gewoon omdat het me ook helpt om verder te… LEVEN.