Nog niet vergeten

Ik schrijf dit cursiefje op de dag na de nacht waarin Federico Bahamontes, gewezen Spaanse toprenner, overleden is. 95 jaar oud werd hij en was pas kortgeleden in een verzorgingsinstelling opgenomen. En als u het leest, zal de herinnering aan die bijzondere man nog niet vervlogen zijn, voor mij alleszins niet.

Een beetje zonderling daarbij is dat net een week eerder in het mooie, Vlaamse tijdschrift, Bahamontes genaamd, een reportage over mij gepubliceerd werd, een tijdschrift dat dus genoemd werd naar… de eerste buitenlandse toprenner met wie ik, als piepjonge, beginnende reporter een goed en langdurend contact gelegd heb.

In de volgauto

Voor mijn toenmalige werkgever mocht ik, in 1962 en 1963, een gedeelte van de Ronde van Frankrijk volgen. Een aantal ritten in het begin, een aantal op het einde, uit financiële noodzaak werd mij gezegd. Wat, rekening houdend met de vele kilometers die ik telkens heen en weer moest rijden, toch niet zoveel profijt moet opgeleverd hebben.

Vanaf 1964 kreeg ik de toelating om de Ronde van het begin tot het einde mee te maken en te verslaan, omdat ik intussen vernomen had dat daarvoor een eigen auto met chauffeur niet direct noodzakelijk was. Je kon, als krant die maar een man op het gebeuren afstuurde, bij de organisatie ook een plaatsje huren in de volgauto van een andere gazet. Of van een man die als vakantie met een aantal reporters in het spoor van de coureurs wilde rondrijden.

Mij werd een zitje gegund in de Peugeot (403 denk ik) van een koersliefhebber, die in het centrum van Parijs een brasserie uitbaatte. Het was een leuke kerel, die mij uitnodigde een dagje vroeger naar Frankrijk te komen om zo, bij een avondmaal kennis te maken, in zijn eigen zaak vanzelfsprekend. Ik meende dat dit ‘tête à tête’ zou gebeuren, maar had het compleet mis daarmee. Toen ik in de grote, maar voor die gelegenheid gesloten zaak binnenkwam, waren al heel wat mensen aangeschoven aan een lange tafel.

Supporter

Ik vergiste mij bij de gedachte dat die op mij zaten te wachten om aan de soep te beginnen, maar neen, net nadat ik plaats had genomen, ging de deur nog eens open en verscheen zowaar… Federico Bahamontes op het appel. De restaurateur, die drie weken met mij zijn land zou rondrijden, bleek de (Franse) supporter-nummer-één van de Spanjaard te zijn. Ik geloofde even dat ik hiermee een unieke gelegenheid kreeg om van bij het begin een exclusieve reportage te maken van die vedette, die in 1959 de Tour al gewonnen had en die nu nog kans maakte op tenminste een mooie ereplaats.

Maar ik vergiste mij schromelijk. Al die mensen die mee aan tafel zaten, bleken fanatiek supporter te zijn van Federico en zij gedroegen zich toen al alsof ze, op de Aubisque of de Tourmalet, langs de kant van de weg stonden. De arme man werd constant overroepen met aanmoedigingen en suggesties, die moesten leren hoe hij, de topper op zijn retour, Jacques Anquetil alsnog kon kloppen.

En ik, ik zat erbij en kon geen vraagje stellen, hoewel dat in andere omstandigheden misschien ook niet gelukt was. Federico sprak zo goed als alleen Spaans en ik kende amper een woordje van de taal, waarin Cervantes zijn ‘Don Quichotte’ geschreven had.

Band gesmeed

Maar geen erg. Tijdens die woelige maaltijd en misschien ook dankzij de restaurateur/chauffeur, werd er toch een band gesmeed tussen de onweerstaanbare klimmer en de piepjonge reporter. In die Tour van 1964 kon ik hem benaderen wanneer ik wilde, om af en toe toch eens een paar uitgesproken zinnetjes op te vangen en te begrijpen. Tot heil van mijn verslaggeving.

Een jaar na dat bewogen avondmaal, had ik nog eens bijzondere ontmoeting met de man, die ‘de Adelaar van Toledo’ genoemd werd. Dat gebeurde in 1965, in de laatste Tour die hij zou rijden. Daarin geraakte ik samen met hem in… de bezemwagen, ik nadat we in de afdaling van een col motorpanne kregen en geen andere mogelijkheid zag om alsnog aan de aankomst te geraken, hij gezien hij de strijd had moeten staken, in een bergrit dan nog.

Weer kwam het niet tot een gesprek, gewoon omdat hij zo ontgoocheld was over die opgave dat hij zich alleen maar bekwaam voelde weg te kruipen het verste hoekje van de bezemwagen. Om daar - waarschijnlijk - alleen voor zichzelf en mompelend commentaar te geven over het verloop van de etappe, waarvan via radio Tour flarden tot ons doordrongen.

Federico maakte zich duidelijk boos, waarschijnlijk omdat die tocht over hoge cols gedomineerd werd door… twee Vlaamse spurters, Guido Reybrouck, de winnaar, en Rik Van Looy, de geklopte. Ik meende toen te begrijpen dat, volgens hem, daarmee het einde van de Tourgeschiedenis werd betekend.

Blij weerzien

Vele jaren later heb ik Federico nog eens teruggezien. In 2003 was ik ook uitgenodigd op het feestmaal ter gelegenheid van het honderdjarig bestaan van de Ronde. Ik zat mee aan, aan het banket op een boot én op de Seine, samen met nog heel wat ex-winnaars.

Daarbij uiteraard Federico Bahamontes, toen 85 en in gezelschap van zijn… 16-jarige dochter uit een tweede huwelijk. Ik meen dat laatste in elke geval begrepen te hebben uit het lange verhaal dat hij mij, na een hartelijke begroeting, deed. Nu half in het Spaans en half in het Frans.