Jan zonder Vrees  

Als ik schrijf, wat ik trouwens heel vaak doe, zit ik aan een klein bureautje achter het grote raam, dat uitzicht geeft op de straat waar ik woon. Die kreeg de naam van Jan zonder Vrees mee, een hertog uit het verre verleden, een man die bij leven een eeuwigdurende reputatie moet opgebouwd hebben, wat ik trouwens leerde uit het prachtige boek ‘De Bourgondiërs’ van Bart Van Loo en uit het feit dat hij niet alleen vernoemd wordt in Gent, maar ook elders in Europa.

Jaren geleden trokken we – Liliane en ik – eens op stadsbezoek naar het Franse Rijsel, niet zo ver van bij ons trouwens. Ik parkeerde mijn Mazda in een smalle straat, in het centrum van wat in feite Lille is. Bij het uitstappen zei ik nog tegen mijn madam dat we best eens keken waar we exact stonden, kwestie van de auto nog terug te vinden eens onze tocht afgerond was. En, u raadde het misschien: wij bevonden ons op dat moment zowaar in de… ‘Rue Jean-sans-Peur’.

Maar kom, dit even ter zijde.

Blind typen

Omdat ik in de lagere middelbare school al op een meer dan efficiënte manier heb leren ‘blind typen’ en dat verder in mijn leven ben blijven doen, gun ik mij van achter mijn bureau en voor het raam, al eens het plezier mijn directe woonomgeving te verkennen. Ik doe dat niet als een spion of om achter de rug van de mensen te kletsen, wel om toch een klein beetje te weten wie mijn buren zijn. Ik zet die verkenning trouwens verder als ik meer dan een keer per dag, buiten kom en dus ook een blik kan werpen op de andere kant van die Jan-zonder-Vreesstraat, de kant waar ik woon.

Zodoende kwam ik, mettertijd, tot deze vaststelling. Daar, op dat soort eilandje, gevormd via een korte splitsing van de Schelde, wonen opmerkelijk veel meer vrouwen alleen dan mannen, die wel gezelschap hebben. Nu is het geweten dat de dames nog steeds iets langer leven dan de heren, maar toch kan dat niet de enige reden zijn waarom ik zo nadrukkelijk omringd wordt door weduwen of gescheiden vrouwen. Zijn zij nu echt beter gewapend om het bestaan alleen of zelfs in eenzaamheid verder te zetten?

Prangende vragen

Ik stel er mij dan prangende vragen bij.

Het staat wel zo goed als vast dat ik eerder zal gaan dan mijn partner. Zij is tien jaar jonger dan ik en dan verplicht de meest elementaire levenslogica mij dat ik het vroeger afstap dan zij. Om haar als zoveelste alleenstaande in ons straatje, dat eerder ‘Vrouwen zonder Man’ dan ‘Jan zonder Vrees’ zou moeten heten, achter te laten.

Als zo’n gedachten al eens door mijn kop sluipen, zet ik mij achter mijn laptop en voor mijn venster en bepaal ik zelf wat er met de levens die ik creëer of gewoon beschrijf, gebeurt.

PS – Ik werk dit cursiefje af nadat ik, op een zonnige zondagnamiddag even een wijntje ben gaan drinken, niet ver van huis en dus van de Jan zonder Vreesstraat, op een terras dat aantrekkelijk geïnstalleerd is op een redelijk grote boot. Ik las er verder in een boek en toen ik daar dan toch eens van opkeek, merkte ik dat… vrouwen een ruime meerderheid onder de klanten vormden. Waarbij ik mij, met wat binnenpret, afvroeg of die Jan zonder Vrees niet alleen succes oogstte als leidende Bourgondiër, maar ook door indruk te maken op de dames. Tot vandaag zelfs.