Bedankt voor de waardering!

Eerst dit: ik zette, naast het woord dank, het cijfer nummer 2 tussen haakjes om duidelijk te maken dat ik eerder al een artikel onder zo’n titeltje gepubliceerd had en dit niet in de mist van mijn vaak haperend geheugen verdwenen was. Meer nog: ik ben nog niet vergeten dat ik het toen al eens had over de waardering, die lezers ongeveer elke week uitten over wat ze van mij gelezen hadden.

Dat ik het nu toch weer over die al dan niet verdiende lof ga hebben, komt door de echtgenote, die mij nogal nadrukkelijk beval eindelijk eens te antwoorden ‘op wat die mensen schrijven!’

Nu ben ik, oude man met grijze haren, niet direct de meest gezwinde gebruiker van het nu alles bepalende apparaat in de maatschappij, de computer-in-al-zijn-vormen. Ik kan nog altijd behoorlijk snel tikken op zo’n ding, maar dat deed ik jaren aan een stuk ook al op een doodgewone schrijfmachine.

Mettertijd leerde ik op de krant hoe je stukken moet afwerken, in de vereiste vorm zetten en doorsturen. Maar, naast opzoeken op internet, houdt het daarbij ook op. Moet ik op een of andere melding reageren, dan blokkeer ik al van het moment dat ze mijn wachtwoord (hoe luidt dat ook weer?) of, erger nog, mijn code (met hoeveel cijfers?) vragen. Of naar it’sme en andere raadsels gestuurd word. Ik ben niet beschaamd om dat te bekennen, meer nog, ik vind het fijn van mezelf dat ik niet meespeel in al die spelletjes, door de grote specialisten bedacht, gewoon om te tonen hoe knap ze wel met de moderne technologie omgaan, zogezegd met de bedoeling om het allemaal eenvoudig voor ons, doorsnee mensen, te maken. Waarvan ik bij ettelijke gelegenheden nog niet al te veel gemerkt heb, van dat eenvoudig maken dan.

Rekening houden met mijn vrouw

Omdat ik langs de andere kan altijd wel rekening hou met wat de vrouw te zeggen of te vragen heeft, besloot ik dan maar op alle commentaar – zo verrassend lovend over het algemeen – te reageren via dit cursiefje met, u weet het al, de titel ‘Dank (2)’. Wat evengoed ‘Verwondering’ had kunnen zijn, want ik kan, na meer dan twee jaar elke week weer SenNet met mijn geschrijf bevoorraad te hebben, nog altijd niet geloven dat ik echt bekwaam ben om ook in die heel speciale branche van de journalistiek degelijk werk af te leveren.

Ik heb, in die 44 jaar die ik als reporter voor de krant werkte, zo goed als nooit ‘cursiefjes’ of mogen schrijven. Ik was dan ook redelijke verrast toen hoofdredacteur Stefaan Van Laere, die mij tijdens mijn loopbaan redelijk aandachtig moet gevolgd hebben, mij verzocht ook dat eens te proberen. Gevleid als ik was bij dat toch wel aanlokkelijk voorstel, zette ik mij direct aan het werk, om mij nu en zoals gezegd, nog altijd af te vragen of ik dat wel echt, maar dan ook echt, kan.

Fanclub

Daarom, beste lezers en lezeressen, ben ik altijd zo tevreden, ja dankbaar als ik merk hoe geestdriftig jullie soms tot vaak reageren. Ik zou er zelfs bij gaan blozen, wat ik misschien wel echt deed toen ik, onderaan een van mijn laatste bijdragen, las dat ene Youri zowaar ‘een fanclub voor mij wil oprichten!’

Stel je toch maar eens voor!       

PS – Mocht dat er, wonder boven wonder, toch van komen, dan zou ik maar één eis stellen: de leden niet opzadelen met de verplichting bij het aansluiten een wachtwoord of een code de gebruiken.

Beste lezer, waardeer je ook zo de bijdragen van Robert? Laat het hieronder dan in een - korte of lange - reactie weten!