Lekke emmer
Lieve lezers,
Het is weer die tijd van het jaar waarin ik me afvraag of mijn geheugen als een lekke emmer is of dat ik gewoon te veel spullen in mijn mentale zolder heb opgeslagen. Ach, wie maakt het uit? Mijn vrouw beweert dat ik mijn sokken soms in de koelkast bewaar, maar wat ze niet begrijpt, is dat dit slechts een slimme manier is om te zorgen dat mijn voeten niet oververhit raken. Dat is tenminste wat ik mezelf wijsmaak.
Laten we het vandaag hebben over Alzheimer. Ja, dat is zo'n ziekte die soms ons geheugen door een vleesmolen haalt en ons achterlaat met herinneringen die zo vaag zijn als de tekst op de achterkant van een ketchupfles. Maar laten we eerlijk zijn, als je een respectabele leeftijd hebt bereikt, is je geheugen waarschijnlijk al een doolhof met veel doodlopende steegjes en verdwaalde gedachten.
Nu, ik weet dat sommigen van jullie zich zorgen maken over het "A-woord," maar laten we een licht werpen op de zaak. Er zijn voordelen aan Alzheimer. Ten eerste, kun je jezelf keer op keer verrassen.
Stel je voor dat je elke dag dezelfde grap hoort en er elke keer weer om kunt lachen, alsof het de eerste keer is dat je hem hoort. Dat is gewoon geweldig, toch?
Telkens een nieuw avontuur
En laten we de vreugde van het ontdekken van oude foto's niet vergeten. Elke keer dat ik door mijn fotoalbums blader, is het alsof ik een nieuw avontuur beleef. "Oh kijk, dat was ik! En wie is die knappe jongeman naast me? Oh, wacht, dat ben ik ook!" Het is net alsof je een beroemdheid bent die zijn eigen biografie leest.
Natuurlijk zijn er uitdagingen voor degenen die zorg dragen voor mensen met Alzheimer. Maar laten we niet vergeten dat humor een van de krachtigste wapens is in onze strijd tegen de vergetelheid. Lachen helpt ons om te gaan met de onvermijdelijke ups en downs van het leven, zelfs als we soms vergeten waarom we lachen.
Dus, laten we proberen om Alzheimer met een glimlach te benaderen. Laat die sokken in de koelkast achter, omarm de verrassingen van het leven en lach om de grappen die je keer op keer hoort. Want zelfs als ons geheugen ons in de steek laat, is er altijd ruimte voor een goede lach.
Genieten van het moment
En wie weet, misschien ontdekken we op een dag een manier om die verwarrende doolhof van herinneringen op te helderen. Tot die tijd, laten we gewoon genieten van het moment en de mensen om ons heen koesteren, zelfs als we hun namen soms vergeten.
Laten we eens wat dieper graven in de uitdagingen die Alzheimer met zich meebrengt. Want hoewel we proberen om er met humor naar te kijken, is het belangrijk om de realiteit niet uit het oog te verliezen.
Een van de meest pijnlijke aspecten van Alzheimer is het verlies van verbinding met de mensen om je heen. Het is hartverscheurend om te zien hoe iemand die ooit vol leven en herinneringen zat, langzaam vervreemdt van zijn geliefden. Namen vervagen, gezichten worden vreemd, en het is alsof je een langzaam vervagende foto bent van wie je ooit was.
Emotionele achtbaan
Voor families kan het een emotionele achtbaan zijn. Je moet leren omgaan met de frustratie van herhaalde vragen en de pijn van herhaaldelijk afscheid nemen, zelfs als je dierbare fysiek nog bij je is. Het vergt een ongelooflijke hoeveelheid geduld en mededogen om voor iemand met Alzheimer te zorgen, en het kan soms voelen alsof je tegen de stroom in peddelt.
Daarnaast zijn er de praktische zaken. Financiële zorgen, medische beslissingen en het regelen van de dagelijkse zorg kunnen overweldigend zijn. En laten we de zorgverleners niet vergeten, die vaak hun eigen gezondheid en welzijn opofferen om voor anderen te zorgen. Het is een taak die met liefde wordt vervuld, maar het kan zwaar zijn.
Dus ja, Alzheimer is verre van een lachertje, en het is belangrijk om de realiteit niet te bagatelliseren. Maar laten we ook onthouden dat er hoop is. Onderzoek naar Alzheimer gaat door en er worden voortdurend nieuwe manieren gezocht om de ziekte te begrijpen en te behandelen. En zelfs in de moeilijkste momenten kunnen momenten van helderheid en liefde nog steeds schijnen door de mist van vergetelheid.
Dus laten we, ondanks de uitdagingen, onze dierbaren met Alzheimer blijven omringen met liefde, begrip en een vleugje humor.
Want hoewel het misschien niet altijd makkelijk is, kunnen we nog steeds genieten van de kostbare momenten die we samen hebben en proberen om te lachen, zelfs als we soms huilen.
Met een knipoog en een glimlach,
Ben Boomer
Maar nu even ernstig
Ben Boomer probeert de ziekte van Alzheimer op een ludieke, niet kwetsende manier te benaderen maar nu is het even plaats voor ernst.
De ziekte van Alzheimer is een slopende neurodegeneratieve aandoening die wereldwijd miljoenen mensen treft. Deze genadeloze ziekte berooft individuen van hun herinneringen, hun identiteit en uiteindelijk hun vermogen om zelfstandig te functioneren. Het is een aandoening die niet alleen de getroffen persoon raakt, maar ook hun dierbaren in een hartverscheurende worsteling plaatst.
De ziekte van Alzheimer begint meestal sluipend, met subtiele geheugenproblemen die geleidelijk erger worden. Na verloop van tijd raken mensen met Alzheimer verstrikt in een verwarrende wereld waarin het verleden vervaagt en de toekomst ongrijpbaar lijkt. Het is een onomkeerbare en ongeneeslijke aandoening, waardoor families gedwongen worden om machteloos toe te kijken hoe hun geliefden veranderen in schimmen van wie ze ooit waren.
Naast het verlies van geheugen, beïnvloedt Alzheimer ook het vermogen om dagelijkse taken uit te voeren en zelfs de meest basale functies te behouden. Voor degenen die de zorg op zich nemen, is het een uitputtende en emotioneel slopende reis, waarbij ze de persoon van wie ze houden langzaam zien afglijden naar een staat van totale afhankelijkheid.
De ziekte van Alzheimer herinnert ons eraan hoe kwetsbaar het menselijk brein is en benadrukt de noodzaak van wetenschappelijk onderzoek en zorginnovaties om deze plaag te bestrijden. Het is een uitdaging waarvoor we als samenleving moeten blijven strijden, in de hoop dat we ooit een remedie zullen vinden en de last van Alzheimer van toekomstige generaties kunnen verlichten.
Laten we, terwijl we de pijnlijke realiteit van Alzheimer erkennen, ook begrip, compassie en steun bieden aan degenen die erdoor worden getroffen, zowel de patiënten zelf als hun zorgverleners. Samen kunnen we de last van deze genadeloze ziekte verlichten en streven naar een wereld waarin herinneringen behouden blijven en de hoop op genezing ooit werkelijkheid wordt.
10 reacties
Het geeft je een ander beeld/inzicht.
Sorry voor dit zwart bericht.
Doelloos dolend door mijn brein
dwaal ik rond in vage herinneringen
niet meer wetend waar en wanneer ,
of wie waren het ook alweer.
Flitsen van een voorbij verleden
zonder binding met het heden,
er was geluk en er was pijn,
schoonheid maar ook lelijkheid.
Ik word weer kind in mijn omgeving.
Nog ontbreekt echter de onschuld
uIt mijn eerste zorgeloze levensjaren.
Angst loert en eenzame afhankelijkheid.
Wie was ik, wie ben ik, wie zal ik zijn,
Dat niet te weten, het niet meer weten,
De pijn en onmacht van het vergeten,
Een toekomst vol onzekerheid.
Gesprek met mijn vader
Ik ben een deugniet
Ik ken jou niet
Maar ik hou van jou
Én jij, hou jij van mij
Vergeet mij niet
Zoals ik jou vergeet
Ik lach ik heb verdriet
Ik ben stout
Jij bent boos
Ik weet niet dat je van me houdt
Ik wil naar huis
Ik ben boos
Jij hebt verdriet
Ik zie jou niet
Maar weet
Ik hou nog steeds van jou
Vergeet mij niet
Zoals ik jou vergeet
Nog ben ik, zal steeds zijn
Want Ik ben jij , en jij bent ik
in cement gegoten voor altijd
rdckx 2012 “HERINNERING AAN EEN DEMENTERENDE VADER°
Telkens als Seniorennet Magazine gelezen heb ben ik een halve dag depressief.
Misschien dat het zou kunnen dat je ook zonder al dat doemdenken oud kan worden.
Voor jullie kan je kiezen tussen allerlei kwalen, de ene al erger dan de andere en als het dat niet is dan is er nog de eenzaamheid die wenkt...
Ofwel krijgen we een schuldgevoel aangepraat omdat we het noodgedwongen iets rustiger aan moeten doen en niet zoals onze leeftijdgenoten van de ene culturele activiteit naar de andere taak als vrijwilliger hollen.
Het moest me even van het hart.
Verder leef ik oprecht mee met allen die langzaamaan afscheid moesten of moeten nemen van hun geliefden wiens persoonlijkheid wegdeemstert. Ik bewonder de mensen die er voor hen blijven zorgen, hetzij als partner, als familie, buren, beroepshalve. Hoedje af!