In de herfst van mijn leven, sta ik hier nu alleen.

Verloren in gedachten aan een liefde lang verdwenen, ooit zo sereen.

Haar glimlach als de zon, haar ogen als de maan,

Nu zijn het slechts herinneringen, in de tijd vergaan.

We dansten in de regen, onder de sterren in de nacht,

Onze liefde was een vuur, dat altijd heeft gebrand, heel zacht.

Maar de jaren zijn voorbijgegaan, als zand door mijn hand,

 En de liefde die ik had, gleed langzaam weg, als water naar het strand.

Ik zie haar gezicht nog steeds, in de rimpels van de tijd,

Haar naam fluister ik zachtjes, in de stilte van de eenzaamheid.

De liefde die we deelden, lijkt nu zo ver weg,

 Een schaduw van het verleden, een onbereikbare plek.

Ik koester onze momenten, de liefde die we kenden,

 Maar nu is het enkel stilte, waar ooit ons hart verbonden was gewend.

 Een oude man, in de schemering van zijn bestaan,

Met een verloren liefde, die altijd zal blijven bestaan.

Valentijn De Schepper