Leven met 'de koers'

Ja, mag ik nog eens een cursiefje maken over mijn pas verschenen boek, het vijfde al sinds ik in 2020 besloot om romans te schrijven, nadat ik gedurende jaren constant met ‘de koers’ te doen had. ‘Met dertien aan tafel’ gaat over een vrouw die op de gepaste leeftijd besluit te trouwen, maar dan wel met een man die bereid is… twaalf kinderen bij haar te maken, waarna er verder van hem niks meer verlangd wordt.

De cover, opnieuw ontworpen door kleindochter Zoë, toont een tekening van heel het gezin, veertien mensen dus en achteraan staat dan geschreven dat, wie wil weten waarom er maar met dertien aan tafel gezeten wordt… gewoon het boek moet lezen. Wat ik hier alleen maar kan herhalen.

Ook bij deze vragen nu al heel wat mensen hoe lang ik nog verder schrijven ga, gezien mijn wel hoogoplopende leeftijd. Ik verklap jullie hierbij een klein geheimpje. Ik ben intussen al bezig met nummer acht, de twee nog ontbrekende titels liggen gewoon te wachten op het juiste moment om onder de ogen van de lezers te komen.

Schrijven is voor mij, vooral sinds ik met pensioen ging als journalist en voorheen dus ook veel…geschreven heb, een soort doping geworden, woord dat ik, helaas, als reporter in de wielrennerij ook vaak heb moeten gebruiken.

Verslaving

Ik ben zeker een vast niet alleen met die ‘verslaving’ en kan dat zwart op wit bewijzen. Een paar dagen geleden vond ik in een of andere Kringloopwinkel een soort biografie van de liedjeszanger die ikzelf als een van de besten van het land, en waarom niet van de wereld beschouw: Willem Vermandere. Bij nader bekijken stelde ik vast dat het werk in 2010 verscheen en intussen al tien edities gekregen heeft. Het bewijst hoe weinig publieke aandacht er nog aan boeken besteed wordt, zelfs aan die geproduceerd door toch wel belangrijke mensen. Zoals Vermandere er een is en dat niet alleen als zanger, maar ook als beeldhouwer.

U moet daarbij weten, beste lezer, dat ik in kranten en tijdschriften steeds aandachtig speur naar eventuele artikels over schrijvers en boeken en er altijd maar minder en minder vind. Sterker nog: ik ben een fanatieke bezoeker van boekenwinkels allerlei, maar heb nooit of nooit het werk van Vermandere ergens zien liggen. Want dan had ik het wel gekocht, aan een veel hogere prijs dan die, welke ik in ‘de Kringloop’ betaalde: anderhalve euro. Wat bewijst dat auteurs van bij ons misschien wél aangeboden worden, maar dan vaak weggestoken zitten in de lange rekken, met de rug naar de klanten gekeerd.

Waarom ik nu ook gewag maak van Willem Vermandere’s ‘Thuis en nog veel verder’ komt omdat ik achteraan op de omslag gelezen heb wat hij denkt van schrijven en dat exact is wat ik ook ervaar als ik achter mijn laptop zit.

‘Schrijven’, zo leert de zanger/beeldhouwer ons, ‘helpt, schrijven geneest, schrijven brengt klaarte, schrijven is terugblazen, schrijven houdt mij wakker, schrijven is eeuwiger leven.’

En dan zou ik daar mee stoppen. Kom nu.

Hier lees je meer over 'Met dertien aan tafel', de vijfde roman van Robert Janssens.