Het beste van zichzelf geven

Als jullie dit lezen zijn we weeral een paar weken ouder, maar nu zit hier ik in de ontvangsthal van een groot gebouw, waarin ook een belangrijke dansgroep onderdak vond. En waar de oudste van onze kleindochters - Zoë, 20 jaar - wekelijks haar pasjes komt zetten.

Zij is al van in haar prille kinderjaren gepassioneerd door dansen en volgde van heel vroeg in haar leventje opleiding in ballet. Ze kon er blijkbaar niet vroeg genoeg mee beginnen.

In die hal waarin ik nu achter mijn laptop zit, komen tientallen en tientallen jongeren samen, voldoende in aantal om de drie grote zalen te vullen. Vanuit de ruimte waarin in dit cursiefje schrijf, kan ik binnenkijken in een ervan, helaas niet die, waarin Zoë op een redelijk intense manier het beste van zichzelf aan het geven is. De luide muziek galmt echter wel naar mij toe, samen trouwens met het gekwetter van de bij vlagen binnenstormende jeugd, wat mij niet belet dit karweitje vlotjes op het scherm te krijgen.

Dan toch een fanclub...?

Voor ik eraan begon heb ik nog wel eens gekeken naar de pas gepubliceerde SenNetMagazine. Onder mijn bijdrage noteer ik toch weer enkele reacties en besteed iets meer aandacht aan die, geschreven door ene Marina Bal, die meer inlichtingen wil over een fanclub, voor mij opgericht of in aanmaak. Het tovert toch weer een blosje op mijn wangen en verbazing in mijn hoofd.

Want ik vraag mij - eerlijk gezegd - nog steeds af hoe ik er in de voorbije jaren in geslaagd ben wekelijks een bijdrage over de ‘dingen des levens’ aan hoofdredacteur Stefaan Van Laere en de zoveel duizenden abonnees van SenNetMagazine af te leveren, wetend dat ik, in een 44 jaar lange loopbaan, nooit een dergelijke vorm van journalistiek beoefend heb.

Het komt mij nog altijd als onwaarschijnlijk voor dat ik telkens weer een onderwerp kan bedenken, maar mettertijd heb ik toch vastgesteld dat het al bij al niet zo moeilijk is.

Beeldhouwen is simpel (dixit Willem Vermandere)

Het wordt met de tijd ongeveer identiek aan het antwoord dat destijds Willem Vermandere (niet enkel zanger, maar ook beeldhouwer) gaf op de vraag hoe hij erin slaagde steeds weer zo’n indrukwekkende werken af te leveren.

-Simpel, zo zei hij tegen Stefaan Van Laere, zijn zoveelste interviewer, simpel: je laat van ergens in het buitenland een enorme brok marmer of andere steensoort afleveren, je bekijkt het allemaal eens heel goed, je verwijdert de stukken die er niet bij horen en klaar is kees…

Eigenlijk ga ik op eenzelfde manier te werk, zonder daarom en vanzelfsprekend resultaten van zo’n grote  waarde af te leveren. Ik moet alleen maar goed rondkijken ‘in het leven’ en dan kom ik wel bij mensen en daden terecht die de moeite waard zijn om er wat rond te schrijven.

Om het even eenvoudig als Vermandere te stellen: je laat het wat bezinken, tikt het uit en ook die kees is klaar. Dat zo’n aanpak werkt, ervoer ik vandaag nog, in de inkomhal van de dansschool. Ik werd er geconfronteerd met een staaltje van wat de moderne jeugd is: vrolijke, vriendelijke meisjes en jongens, die direct contact met mekaar zoeken en met de grootste geestdrift hun hobby (of misschien hun beroepsopleiding) aanpakken. Zonder direct te beseffen dat alles wat met cultuur te maken heeft, waarde en sfeer in de maatschappij brengt.

Ik dacht daarbij dat dit wel wat anders is dan die nare zaken die men regelmatig in de krant leest of via radio ev tv verneemt. Met name dat daar en daar opnieuw jongeren met mekaar aan de slag zijn geweest, met pijnlijke verwondingen tot gevolg. Zij vormen echter en gelukkig maar een minuscuul gedeelte van onze maatschappij, een minderheid in vergelijking met die hele enthousiaste bende die mij nu omringt.

Wat mij inspireerde te schrijven dat het allemaal nog zo slecht niet gaat in het jaar 2023. Met de jeugd van tegenwoordig toch niet.