Van dokters en klinieken

Mensen van mijn leeftijd - en zo zijn er waarschijnlijk veel onder de lezers van SenNet - zullen het ook al wel eens meegemaakt hebben: dagen of weken of zelfs maanden in een of ander ziekenhuis liggen. Of even lang behandeld worden, via regelmatige afspraken met een dokter, of in een dagkliniek zoals gezegd wordt.

Ik maakte het zelf twee keer mee: jaren geleden voor een lange strijd tegen kanker, die een opname van een half jaar aan een stuk vergde. Met succes, zo zeg ik er onmiddellijk bij, succes dat uiteraard voorafgegaan werd door heel wat ‘pijnen en smarten’. En nu, dit jaar, heb ik regelmatig cursiefjes gewijd aan mijn tandenwissel, waarbij alles wat echt was er uit- en alles wat speciaal voor mij gemaakt werd, er in moest. Wat mij verplichtte van in maart tot in november om de week de tandarts op te zoeken, die mij, samen met een stevige staf medewerkers, niet alleen een nieuw gebit, maar toch ook behoorlijk wat miserie bezorgde: pijn, bloedingen en moeilijk passende ‘vervangstukken’.

Uiteraard denk ik nu veel terug aan die pas voorbije tijd van zo vaak en stipt op de afspraak te zijn. Maar ook die kankertijd zit nog stevig in mijn hoofd, hoeveel jaren ze ook achter de rug mag zijn. Een mens gaat dan veronderstellen dat daarover alleen maar nare gedachten in je memorie blijven steken, maar dat is niet waar.

Nooit getwijfeld

Met kanker in mijn hals ben ik zo goed al nooit gaan twijfelen aan de goede afloop. Dat kwam in de eerste plaats omdat ik elke dag bezoek kreeg van mijn echtgenote, die zich regelmatig liet vergezellen door onze twee kleindochters, die toen nog kleinkinderen waren.

Die uren van samenzijn verliepen over het algemeen in zo’n vrolijke stemming, wat mij rap tot de conclusie bracht dat ik daar geen afscheid mocht van nemen. En mezelf zo goed als verplichtte de vreselijke ziekte te overwinnen. Achteraf heeft de specialist mij gezegd dat mijn genezing voor een behoorlijk deel te danken was aan mijn houding, aan mijn weerstand, aan mijn optimisme.

Maar er was en is meer dat mij met deugddoende gevoelens doet terugdenken aan die tijd, die normaal gezien niet direct als de vrolijkste uit mijn lang leven mag beschouwd worden. Heel die periode, die ik in de ziekenkamer doorbracht, werd ik begeleid, geholpen, gesteund en finaal genezen door een heel team fantastische mensen, die mettertijd als naaste (en geliefde) familie gingen fungeren. Hun nabijheid voelde oh zo warm aan, wat ook kwam omdat ze met de tijd alles van je wisten, gezien je ook alles tegen hen kon zeggen, soms meer dan tegen echte vrienden.

Tandenkliniek

Hetzelfde gold voor mijn lang durende bezoeken aan de tandenkliniek, aan die toch wel bijzondere arts en haar onveranderlijk warmhartige, toegewijde assistenten. Ik heb het hen trouwens gezegd: op de duur kwam ik zelfs graag bij hen op consultatie (met de niet altijd zo aangename behandeling) en dat zal dan bij veel mensen als onwaarschijnlijk in de oren klinken. Want wie in de wereld gaat nu graag naar wat wij courant ‘de dentist(e)’ noemen.

Aan alles komt een eind en voor de hierboven geciteerde behandelingen en is dat maar goed ook. Voor je met je valiesje (of met een nieuw gebit) de kliniek verlaat, laat je nog wat bloemen of een kilo pralines achter, zegt dan met een krop in de keel ‘tot ziens dokter (en assistenten)’ en stapt opgelucht buiten, om na een zekere tijd zowaar spijt te krijgen dat je die mensen, die zo lang en met zoveel toewijding voor je gezorgd hebben, niet meer gaat terugzien.

Het lijkt wel alsof je een deel van je familie kwijt geraakt bent.