Dagen na elkaar knokken

Ik schrijf dit cursiefje enkele dagen na de finale van de zo succesrijke zesdaagse van Gent, verreden in ‘het kuipke’. En als jullie dit lezen, is die van Rotterdam net afgelopen.  Daarmee wordt dan het seizoen van die eerder zo succesrijke wielerwedstrijden afgesloten. Na twee, lees wel TWEE compertities.

Toen ik in 1960 als journalist in ‘de koers’ gedropt werd, zag de kalender er wel anders uit. In de meeste steden van Europa kregen de over het algemeen gespecialiseerde coureurs de kans om zes dagen aan een stuk tegen mekaar te knokken en als ik het over dagen heb, moet men daar ook nachten aan toevoegen.

In die tijd was het, zelfs al zat er geen kat op de tribiunes, verplicht dat er 24 uren op 24 een van de twee renners uit elke formatie op de baan actief was, vaak alleen maar om (dik ingeduffeld omdat de chauffage enkel maar brandde als er publiek in de tribunes zat) tot vervelens toe rondjes af te malen. In de voormiddag werd in bepaalde velodrooms een korte pauze ingelast om de boel toch een beetje te verluchten.

En dat was wel nodig, want er mocht in de velodrooms nog gerookt worden wat, door toeschouwers die van in de avond tot laat in de nacht aanwezig bleven, nogal rijkelijk deden.

Toen ik als reporter ook op die competities afgezonden werd, was ik vaak aktief in Antwerpen. Normaal ook, want ik werkte van in 1960 tot in 1969 voor de intussen sinds lang  verdwenen ‘Volksgazet’ en die was gevestigd (en veel gelezen) in de sinjorenstad, dicht bij het centraal station waar nu Het Laatste Nieuws en VTM huizen. In een veel luxueuzer gebouw, dat wel. De piste van Antwerpen was 250 meter lang, tegen 166 in Gent. Er konden ongeveer 20.000 toeschouwers binnen, tegen 6.000 in de Arteveldestad. Men kan zich best indenken in wat een ruimte de renners losgelaten werden, maar zal mij misschien maar moeilijk geloven als ik zeg dat na een paar dagen de overkant van de piste en vooral wat daar gebeurde, nog amper zichtbaar was. Wat ook aantoont dat er toen massa’s mensen op die competities afkwamen.

In België werden in een winter drie zesdaagsen gereden, in volgorde op de kalender in Gent, Brussel en Antwerpen. In de jaren zestig gebeurde dat nog met een ruim succes, behalve in Gent, waar in 1962 de boel afbrandde en het wachten was tot in 1965 een heel nieuwe wielertempel afgewerkt geraakte. Waar dan niet direct de grote massa op afkwam. Brussel trok nog wel wat volk aan, maar duidelijk niet voldoende om overeind te blijven, letterlijk dan,vermits heel het complex in het begin van de jaren,'70 tegen de grond ging om plaats te maken voor een paar woontorens.

Te weinig evolutie

Antwerpen kende nog een zekere tijd succes, maar kon de boel evenmin op gang houden, gewoon omdat  er te weinig evolutie, te weing vernieuwing in de sportieve aanpak zat. Zoals elders in Europa, wat verklaart waarom steden in Duitsland (vooral), Zwitserland, Frankrijk, Denemarken en Italië nu niet meer te bieden hebben dan een twee- of driedaagse race.

En blijft het de vraag hoe het komt dat Gent nog altijd zoveel succes boekt. Misschien is dat eenvoudig te verklaren. Eens zijn lange loopbaan ten einde, kreeg de superkampioen die wijlen Patrick Sercu was, de sportieve leiding van het gebeuren in handen en werd het programma, opgesteld nu om de toeschouwers vijf avonden en een (zondag)namiddag te laten genieten van diverse, snel op mekaar volgende en vaak korte nummers, waarin de renners van vandaag zich echt kunnen uitleven, veel meer dan bij dat uren rondjes rijden van voorheen.

Pas op: Patrick heeft zij ideeën over ongeveer heel Europa uitgedragen, maar nergens met zoveel succes als in het eigen Gent. Dat komt misschien ook omdat de praktische en zakelijke organisatie overgenomen werd door een dynamish bedrijf, dat best weet hoe je zoiets aanpakken moet. Met dit gevolg ondermeer: twee dagen na afloop van de zesdaagse, dus op het moment dat ik deze regels schrijf, wordt de reservatie voor volgend jaar gestart, waarbij men nu al de absolute zekerheid heeft dat in november 2024 opnieuw voor een volle bak zal gereden worden.

En toch, toch mag men zich afvragen hoe lang dat nog gaat duren. Natuurlijk wordt telkens weer bewezen dat de Vlaming, jong en oud, gek is van de koers, maar om koers te bieden moet men… coureurs hebben en hoe lang gaan die nog aanrukken als bijvoorbeeld de voorbereiding op zo’n zware proef amper nog rendabel is, met alleen Gent en Rotterdam op de kalender. En de diverse formaties hun renners in de winter liever in stages en trainingskampen aan het werk zien dan in de wielerbaan.

Nu, voor Gent is ongerustheid nog niet aan de orde van de dag. De editie 2023 werd gereden door een aantal talentrijke en gemotiveerde jonge kerels, onder wie zelfs een paar uit de naaste buurt van ‘het kuipke’.