Verslag van de bijeenkomst, door "Nadie" (op chatbox) of "nobody" (in de mailgroepen):

Afspraak bij Ikke rond 13 uur. In Zottegem, opa gezocht, die intens van het plaatselijk vrouwelijk schoon genoot, liefst in mini-rokje.
Als een rasechte racepiloot scheurde Ikke naar A’pen; Dank zij de correcte en nauwgezette weguitstippeling van Kip (via mail), nooit verkeerd gereden. Onze dank daarvoor.

Aankomst in het seniorencentrum via kleurige linten en ballonnetjes (weer prachtig werk van Kip). Bij de binnenkomst keuvelend geroezemoes van een volle zaal, lachende gezichten lekker in groepjes (spijtig genoeg) aan aparte tafels, alles ademde een sfeer van verbondenheid uit.

Na de bestelling van een consummatie verdween Ikke als sneeuw voor de zon, hij kent immers bijna iedereen, en was ik op zelfredzaamheid aangewezen.
Gelukkig was er nog opa, pionier van het eerste uur, die bereid was mij wegwijs te maken. Met een ongeziene, maar verkwikkende hartelijkheid, trok hij alle lieve dames eens stevig tegen zijn gilet met 3 natte kussen er boven op. Wat een spontane man een echte knuffelbeer. Wij, de meeste Belgen en ik zeker, zijn toch nog ietsje te stroef en te beleefd in de omgang. Opa leerde mij hoe door spontane omhelzingen de meeste mensen hartelijker en inniger elkaar nabij kunnen zijn.

Persoonlijk kon ik “mijn ei” voor een chat met kwinkslagen allerlei kwijt bij dé supervisor, Marleentje, en bij Chris, Iris lief Obieke, en ons aller “nonneke” Bieke. Que Dieu te bénisse, ma soeur préferée!
Mocht mijn interventie, het kwijtraken van mijn”ei”, bij sommigen wat “cru” overgekomen zijn, mijn excuses daarvoor, maar was nooit kwetsend bedoeld. Supervisors ken je pappenheimers. “Never mind, keep smiling”. Onthou: de grootste luim is meestal kenmerkend voor ernstige mensen, die kunnen relativeren en aldus mensen proberen te laten lachen en zich te ontspannen.

Door Biekes spontaniteit, haar openheid, haar charme, haar verkwikkende schaterlach, zoemden de mannen als bijen rondom haar, wedijverend naar haar gunsten (zoals waarschijnlijk zal blijken uit de foto’s).

Speciaal mijn erkentelijkheid ook voor het spontane gesprek met Mimi (streekgenote) en Loesje, uit het verre Limburg (samen met Bompa denk ik) met dat mooie melodieuze accent. Ook een gemeende handdruk aan Leonetel uit de mailgroepen. Langs deze weg ook groetjes aan Avondster, die ik te laat gezien heb, en toen ik ze wou groeten was ze al weg.
Het hoogtepunt van die meeting vond ik het spontaan laten rondgaan van de inzameldoos voor een medechatter met moeilijkheden. Dat was echt een gebaar van -passend in deze vastentijd van ‘breken en delen’- elkaar daadwerkelijk nabij-zijn, ondersteuning en groot meevoelen in verbondenheid.

Rond 17 uur waren de meeste chatters vertrokken, en de resterende (harde kern?) trok gezamenlijk naar een restaurant. Daar werd de inwendige mens gespijsd en gelaafd. Een mooi gebaar was het delen van de frietjes met elkaar en weer Kip, die de rest van haar maaltijd, deelde met opa. Spontaan gezamenlijk keuvelend verliep die maaltijd en rond 21 uur keerden we vol(ge)daan en tevreden terug naar huis.

Als een volleerde F1-piloot scheurde Ikke weer langs de autostrate huiswaarts. Chriske bleef als een klit aan zijn achterste hangen. Nou zeg, echt geen dame om af te schudden, kan echt haar mannetje wel staan.
In Zottegem nog een afzakkertje geconsumeerd, Opa vergezeld tot aan zijn trein, en deze fijne dag was weer voorbij.
Weer thuis, vlug de computer opgestart om na te gaan of iedereen wel veilig thuis geraakt was en om nog eens gezellig na te keuvelen met de andere deelnemers.

Aan alle lieve (gewone) chatters waar ik gedurende 2 weken het genoegen mocht delen van hun leuke, soms hilarische chat-gesprekjes, nog het allerbeste. Maak verder maar veelvuldig gebruik van dit dagelijks middel tot communicatie. Nog het allerbeste en veel liefs aan iedereen toegewenst en hierbij gemeende kusjes en omhelzingen. Verscheidene, ludieke en hartelijke mensen heb ik daar ontmoet.

Hopelijk komt er een dag waarop wij met alle deelnemers aan seniorennet, sector en groepsoverstijgend eens kunnen samenkomen en onze webmaster en alle verantwoordelijken van de talrijke onderafdelingen, die de senioren de gelegenheid bieden zich langs deze weg te kunnen uiten, eens speciaal daarvoor te kunnen bedanken en in de bloemetjes te zetten.
Moge seniorennet uitgroeien tot een oase… waar senioren zich goed voelen, waar men vriendelijk blijft ook als anderen onvriendelijk zijn, waar men tevreden, mild en tot vergeven bereid kan zijn.
Een oase… waarin men zich de tijd gunt voor aandachtige beschouwing en ontdekt dat, tot eigen verwondering, hoe het geringste “alles” kan bevatten, een wereld op zich.
Een oase … waarin men de mensen ruimte geeft om zichzelf te zijn maar toch steeds in verwondering de ander nabij, een oase van menselijke liefde.

Hartelijk-genegen.
Nadie
I am nobody and…nobody is perfect.
Soy nadie y…nadie es perfecto.