de tijd van toen: 70 plussers - TE BEWAREN
-
amadee
Goeie dag,
Enkele dagen na de duitse bezetting verschenen de krijgsgevangenen. Hoeveel dagen en of dat het nu voor of na de kapitulatie van het leger was weet ik niet.
Het waren er duizenden denk ik. Volgeladen open
vrachtwagens. Wij stonden er langs de Bredabaan naar te kijken en pakjes boterhammen uit te delen. Mijn moeder maakte pakjes met 2 belegde boterhammen. Een broodsnijmachine bij de bakker bestond toen nog niet, zodat de boterhammen met het broodmes moesten gesneden worden. Ook werden er veel perettes uitgedeeld, dat waren populaire kleine repen melkchocolade, van de chocoladefabriek De Beuckelaer. Wij voelden ons Sinterklaas en we waren met velen, sinterklazen met pakjes langs de weg. De wagens reden niet te snel, zodat we de pakjes konden afgeven.
Een zekere dag kwam er een massa krijgsgevangenen te voet door Merksem. Die hielden halt om te rusten; zo stond onze straat vol met belgische soldaten, duitse bewakers waren nauwelijks te bemerken, ik denk dat die zelf een stukske gingen eten en drinken. Mijn zusters haalden een aantal belgen binnen, wij waren niet groot behuisd, maar 8 zitplaatsen en 8 tassen voor de koffie kon nog net. Het waren Ardense Jagers. Mijn moeder weer boterhammen snijden en koffie zetten. Veel hebben die niet verteld, we verstonden elkaar toch niet. Na een tijdje ging er buiten een sein, een fluitje of een duitser die riep dat het tijd was om verder te gaan. En zo gingen die Jagers beleefd naar buiten; niet één van die honderden verdween in de koelissen. Onbegrijpelijk. We hebben nog lang een souvenir van de Ardense Jagers bewaard: een zilveren knoop met een everkop. Het was het enige dat die jongens konden geven.
Dag. A.
Enkele dagen na de duitse bezetting verschenen de krijgsgevangenen. Hoeveel dagen en of dat het nu voor of na de kapitulatie van het leger was weet ik niet.
Het waren er duizenden denk ik. Volgeladen open
vrachtwagens. Wij stonden er langs de Bredabaan naar te kijken en pakjes boterhammen uit te delen. Mijn moeder maakte pakjes met 2 belegde boterhammen. Een broodsnijmachine bij de bakker bestond toen nog niet, zodat de boterhammen met het broodmes moesten gesneden worden. Ook werden er veel perettes uitgedeeld, dat waren populaire kleine repen melkchocolade, van de chocoladefabriek De Beuckelaer. Wij voelden ons Sinterklaas en we waren met velen, sinterklazen met pakjes langs de weg. De wagens reden niet te snel, zodat we de pakjes konden afgeven.
Een zekere dag kwam er een massa krijgsgevangenen te voet door Merksem. Die hielden halt om te rusten; zo stond onze straat vol met belgische soldaten, duitse bewakers waren nauwelijks te bemerken, ik denk dat die zelf een stukske gingen eten en drinken. Mijn zusters haalden een aantal belgen binnen, wij waren niet groot behuisd, maar 8 zitplaatsen en 8 tassen voor de koffie kon nog net. Het waren Ardense Jagers. Mijn moeder weer boterhammen snijden en koffie zetten. Veel hebben die niet verteld, we verstonden elkaar toch niet. Na een tijdje ging er buiten een sein, een fluitje of een duitser die riep dat het tijd was om verder te gaan. En zo gingen die Jagers beleefd naar buiten; niet één van die honderden verdween in de koelissen. Onbegrijpelijk. We hebben nog lang een souvenir van de Ardense Jagers bewaard: een zilveren knoop met een everkop. Het was het enige dat die jongens konden geven.
Dag. A.
-
jeronimo - Lid geworden op: 23 jan 2005, 22:18
- Locatie: pajottenland
Neen, wij hebben geen krijgsgevangenen gezien.
Er was geen plaats meer op de N 8, die stak vol met vluchtelingen
eerst richting vlaanderen en veertien dagen later de terugweg.
Ellende was er wel genoeg, al wat wielen had was volgestouwd
en het ergste was moeders met kleine kinderen. daar wij aan de grote baan woonden stopten er velen om hun voorraad drinkwater aan te vullen
Ook waren er gezinnen die even uit de drukte weg wilden om even uit te rusten onder een boom op de weide, sommigen vroegen melk voor de kleinsten, boterhammen hebben we ook genoeg uitgedeeld.
Eens kwam er een Brussels madammeken vragen naar een biefstuk met saus voor haar hondje, heb ik mijn moeder ooit horen roepen was het toen," hedje gien afront en zoeveel menschen déd hoenger emmen".
In ons gehucht waren er maar 3 mannen thuisgebleven, twee die uit hunne stoel niet meer konden en ene die niet al te snugger was,
( of toch wel), ik zalle kik wel ba dee vraaven blaaiven zei hij.
Wat die mannen bezielde om vrouw en kinderen verweest achter
te laten weet ik ook niet, de schrik zat er toen zeker in, er werd gezegd dat ze alle mannen gingen doodschieten.
Eigenlijk zien we nu hetzelfde in oost Congo.
Er was geen plaats meer op de N 8, die stak vol met vluchtelingen
eerst richting vlaanderen en veertien dagen later de terugweg.
Ellende was er wel genoeg, al wat wielen had was volgestouwd
en het ergste was moeders met kleine kinderen. daar wij aan de grote baan woonden stopten er velen om hun voorraad drinkwater aan te vullen
Ook waren er gezinnen die even uit de drukte weg wilden om even uit te rusten onder een boom op de weide, sommigen vroegen melk voor de kleinsten, boterhammen hebben we ook genoeg uitgedeeld.
Eens kwam er een Brussels madammeken vragen naar een biefstuk met saus voor haar hondje, heb ik mijn moeder ooit horen roepen was het toen," hedje gien afront en zoeveel menschen déd hoenger emmen".
In ons gehucht waren er maar 3 mannen thuisgebleven, twee die uit hunne stoel niet meer konden en ene die niet al te snugger was,
( of toch wel), ik zalle kik wel ba dee vraaven blaaiven zei hij.
Wat die mannen bezielde om vrouw en kinderen verweest achter
te laten weet ik ook niet, de schrik zat er toen zeker in, er werd gezegd dat ze alle mannen gingen doodschieten.
Eigenlijk zien we nu hetzelfde in oost Congo.
niet wat ge zegt telt maar hoe ge het zegt.
-
amadee
Goeiedag,
Mijn geheugen is zeker niet beter dan mag verwacht worden van een normale tachtiger en zeker niet beter dan dat van Jeronimo en Wout. Ik ben eens gaan terugkijken op het SN, aan dat geheugen van jullie mankeert niet veel.
Mijn verhaaltjes heb ik opgehangen aan markante gebeurtenissen van toen.
Zonder twijfel Wout hebben wij allerlei gemeenschappelijke kennissen of dingen, dat zal met de tijd waarschijnlijk wel blijken. Ik vraag me wel al afgevraagd of ge uw coördinaten juist hebt genoteerd.
Ik blijf met mijn volgend verhaal nog één keer in ’t begin van de oorlog, een waar verhaal, dat ik nog amper kan in de geest kan brengen, maar ik doe mijn best.
Het was nog kort na de overgave, het was min of meer rustig geworden. Het gewone leven kwamen stilletjes terug op gang, voor zover dat mogelijk was niettegenstaande de oorlogstoestand. Ik herinner me niet of we al terug naar school gingen, maar lang kon dat niet duren want het schooljaar moest afgewerkt worden. Ik zal toen in het tweede jaar van de moderne humaniora gezeten hebben.
Mijn beste kameraad was den John, die woonde vlak bij, we zaten al jaren samen in dezelfde klas. We besloten met de fiets eens iets verder op verkenning te gaan. We fietsen naar het antitankkanaal. Ik weet niet juist meer waarom daar naartoe, maar dat leek ons de meeste kans om iets te beleven.
Het antitankkanaal was gegraven om “den duits” – die van het Noorden zou komen - tegen te houden. Het liep, en het loop nogt, van het Albertkanaal in Oelegem in een boog naar Stabroek aan de Schelde en maakt alzo een verbinding van enkele forten (Oelegem, Schilde, Polygoon, Stabroek?), en tussendoor staan er bunkers en een paar kazematten. De duitsers hebben die forten helemaal vergeten, ze hebbeb de grote baan genomen.
Wij dus naar het antitankkanaal. Voor het grootste deel was dat een soort farwest, langs weerskanten een onbewoonde strook heide en bos, minstens 200m breed, een verlaten niemandsland. Ik herinner me niet meer hoe en waar we precies hebben gefietst, of wat we tegen kwamen ik herinner me alleen dat we bij het kazemat van Schilde een en ander meenamen. Hoe dan ook, we smokkelde alles bij ons thuis binnen, en daarvan herinner ik me een kist vol kogels, een mitrailleurband met kogels, een gasmasker, en de rest weet ik niet meer. We verstopten alles en het verwondert me tot heden dat nog mijn moeder noch mijn vader iets van onze buit gezien zouden hebben.
De volgende dagen amuzeerden we ons met het poeder uit de kogels te halen, om daar dan allerlei gevaarlijke dingen me te doen, vuurwerk. Ook hadden een hele voorraad latjes kruid, zoiets dat in granaten zit. Ik weet niet hoe we aan die latjes zijn geraakt, ik meen dat een paar lege granaathulzen hadden, dat doet me besluiten dat we misschien wel met een paar volle granaten waren thuisgekomen.
Uiteindelijk bleven we dus met een hele hoop koperen hulzen en kogels zitten en een gasmasker, en meer weet ik niet. De houten kist heeft nog lang dienst gedaan om vanalles in te bewaren. Op zekere dag was alles weg en ik vermoed dat mijn vader dat alles stilletjes heeft laten verdwijnen. Er werd met geen woord over gerept. Het gasmasker hebben nog lang gehad.
In de oorlog stopte men het koper weg. Een goeie plaats om het te verbergen was de beerput. Een bijkomend voordeel is dat men een vuile leelijk geworden koperen het best proper krijgt in de beerput. Lang na de oorlog heb ik het zelf gedaan met een zwart geworden koperen pot: een aantal dagen laten sudderen in de beerput van goede kwaliteit en het zaakje blinkt (de pot bedoel ik). Best eerst naspoelen met proper water.
Daag. Amedeus.
Mijn geheugen is zeker niet beter dan mag verwacht worden van een normale tachtiger en zeker niet beter dan dat van Jeronimo en Wout. Ik ben eens gaan terugkijken op het SN, aan dat geheugen van jullie mankeert niet veel.
Mijn verhaaltjes heb ik opgehangen aan markante gebeurtenissen van toen.
Zonder twijfel Wout hebben wij allerlei gemeenschappelijke kennissen of dingen, dat zal met de tijd waarschijnlijk wel blijken. Ik vraag me wel al afgevraagd of ge uw coördinaten juist hebt genoteerd.
Ik blijf met mijn volgend verhaal nog één keer in ’t begin van de oorlog, een waar verhaal, dat ik nog amper kan in de geest kan brengen, maar ik doe mijn best.
Het was nog kort na de overgave, het was min of meer rustig geworden. Het gewone leven kwamen stilletjes terug op gang, voor zover dat mogelijk was niettegenstaande de oorlogstoestand. Ik herinner me niet of we al terug naar school gingen, maar lang kon dat niet duren want het schooljaar moest afgewerkt worden. Ik zal toen in het tweede jaar van de moderne humaniora gezeten hebben.
Mijn beste kameraad was den John, die woonde vlak bij, we zaten al jaren samen in dezelfde klas. We besloten met de fiets eens iets verder op verkenning te gaan. We fietsen naar het antitankkanaal. Ik weet niet juist meer waarom daar naartoe, maar dat leek ons de meeste kans om iets te beleven.
Het antitankkanaal was gegraven om “den duits” – die van het Noorden zou komen - tegen te houden. Het liep, en het loop nogt, van het Albertkanaal in Oelegem in een boog naar Stabroek aan de Schelde en maakt alzo een verbinding van enkele forten (Oelegem, Schilde, Polygoon, Stabroek?), en tussendoor staan er bunkers en een paar kazematten. De duitsers hebben die forten helemaal vergeten, ze hebbeb de grote baan genomen.
Wij dus naar het antitankkanaal. Voor het grootste deel was dat een soort farwest, langs weerskanten een onbewoonde strook heide en bos, minstens 200m breed, een verlaten niemandsland. Ik herinner me niet meer hoe en waar we precies hebben gefietst, of wat we tegen kwamen ik herinner me alleen dat we bij het kazemat van Schilde een en ander meenamen. Hoe dan ook, we smokkelde alles bij ons thuis binnen, en daarvan herinner ik me een kist vol kogels, een mitrailleurband met kogels, een gasmasker, en de rest weet ik niet meer. We verstopten alles en het verwondert me tot heden dat nog mijn moeder noch mijn vader iets van onze buit gezien zouden hebben.
De volgende dagen amuzeerden we ons met het poeder uit de kogels te halen, om daar dan allerlei gevaarlijke dingen me te doen, vuurwerk. Ook hadden een hele voorraad latjes kruid, zoiets dat in granaten zit. Ik weet niet hoe we aan die latjes zijn geraakt, ik meen dat een paar lege granaathulzen hadden, dat doet me besluiten dat we misschien wel met een paar volle granaten waren thuisgekomen.
Uiteindelijk bleven we dus met een hele hoop koperen hulzen en kogels zitten en een gasmasker, en meer weet ik niet. De houten kist heeft nog lang dienst gedaan om vanalles in te bewaren. Op zekere dag was alles weg en ik vermoed dat mijn vader dat alles stilletjes heeft laten verdwijnen. Er werd met geen woord over gerept. Het gasmasker hebben nog lang gehad.
In de oorlog stopte men het koper weg. Een goeie plaats om het te verbergen was de beerput. Een bijkomend voordeel is dat men een vuile leelijk geworden koperen het best proper krijgt in de beerput. Lang na de oorlog heb ik het zelf gedaan met een zwart geworden koperen pot: een aantal dagen laten sudderen in de beerput van goede kwaliteit en het zaakje blinkt (de pot bedoel ik). Best eerst naspoelen met proper water.
Daag. Amedeus.
-
amadee
Goeiedag,
Mijn geheugen is zeker niet beter dan mag verwacht worden van een normale tachtiger en zeker niet beter dan dat van Jeronimo en Wout. Ik ben eens gaan terugkijken op het SN, aan dat geheugen van jullie mankeert niet veel.
Mijn verhaaltjes heb ik opgehangen aan markante gebeurtenissen van toen.
Zonder twijfel Wout hebben wij allerlei gemeenschappelijke kennissen of dingen, dat zal met de tijd waarschijnlijk wel blijken. Ik vraag me wel al afgevraagd of ge uw coördinaten juist hebt genoteerd.
Ik blijf met mijn volgend verhaal nog één keer in ’t begin van de oorlog, een waar verhaal, dat ik nog amper kan in de geest kan brengen, maar ik doe mijn best.
Het was nog kort na de overgave, het was min of meer rustig geworden. Het gewone leven kwamen stilletjes terug op gang, voor zover dat mogelijk was niettegenstaande de oorlogstoestand. Ik herinner me niet of we al terug naar school gingen, maar lang kon dat niet duren want het schooljaar moest afgewerkt worden. Ik zal toen in het tweede jaar van de moderne humaniora gezeten hebben.
Mijn beste kameraad was den John, die woonde vlak bij, we zaten al jaren samen in dezelfde klas. We besloten met de fiets eens iets verder op verkenning te gaan. We fietsen naar het antitankkanaal. Ik weet niet juist meer waarom daar naartoe, maar dat leek ons de meeste kans om iets te beleven.
Het antitankkanaal was gegraven om “den duits” – die van het Noorden zou komen - tegen te houden. Het liep, en het loop nogt, van het Albertkanaal in Oelegem in een boog naar Stabroek aan de Schelde en maakt alzo een verbinding van enkele forten (Oelegem, Schilde, Polygoon, Stabroek?), en tussendoor staan er bunkers en een paar kazematten. De duitsers hebben die forten helemaal vergeten, ze hebbeb de grote baan genomen.
Wij dus naar het antitankkanaal. Voor het grootste deel was dat een soort farwest, langs weerskanten een onbewoonde strook heide en bos, minstens 200m breed, een verlaten niemandsland. Ik herinner me niet meer hoe en waar we precies hebben gefietst, of wat we tegen kwamen ik herinner me alleen dat we bij het kazemat van Schilde een en ander meenamen. Hoe dan ook, we smokkelde alles bij ons thuis binnen, en daarvan herinner ik me een kist vol kogels, een mitrailleurband met kogels, een gasmasker, en de rest weet ik niet meer. We verstopten alles en het verwondert me tot heden dat nog mijn moeder noch mijn vader iets van onze buit gezien zouden hebben.
De volgende dagen amuzeerden we ons met het poeder uit de kogels te halen, om daar dan allerlei gevaarlijke dingen me te doen, vuurwerk. Ook hadden een hele voorraad latjes kruid, zoiets dat in granaten zit. Ik weet niet hoe we aan die latjes zijn geraakt, ik meen dat een paar lege granaathulzen hadden, dat doet me besluiten dat we misschien wel met een paar volle granaten waren thuisgekomen.
Uiteindelijk bleven we dus met een hele hoop koperen hulzen en kogels zitten en een gasmasker, en meer weet ik niet. De houten kist heeft nog lang dienst gedaan om vanalles in te bewaren. Op zekere dag was alles weg en ik vermoed dat mijn vader dat alles stilletjes heeft laten verdwijnen. Er werd met geen woord over gerept. Het gasmasker hebben nog lang gehad.
In de oorlog stopte men het koper weg. Een goeie plaats om het te verbergen was de beerput. Een bijkomend voordeel is dat men een vuile leelijk geworden koperen het best proper krijgt in de beerput. Lang na de oorlog heb ik het zelf gedaan met een zwart geworden koperen pot: een aantal dagen laten sudderen in de beerput van goede kwaliteit en het zaakje blinkt (de pot bedoel ik). Best eerst naspoelen met proper water.
Daag. Amedeus.
Mijn geheugen is zeker niet beter dan mag verwacht worden van een normale tachtiger en zeker niet beter dan dat van Jeronimo en Wout. Ik ben eens gaan terugkijken op het SN, aan dat geheugen van jullie mankeert niet veel.
Mijn verhaaltjes heb ik opgehangen aan markante gebeurtenissen van toen.
Zonder twijfel Wout hebben wij allerlei gemeenschappelijke kennissen of dingen, dat zal met de tijd waarschijnlijk wel blijken. Ik vraag me wel al afgevraagd of ge uw coördinaten juist hebt genoteerd.
Ik blijf met mijn volgend verhaal nog één keer in ’t begin van de oorlog, een waar verhaal, dat ik nog amper kan in de geest kan brengen, maar ik doe mijn best.
Het was nog kort na de overgave, het was min of meer rustig geworden. Het gewone leven kwamen stilletjes terug op gang, voor zover dat mogelijk was niettegenstaande de oorlogstoestand. Ik herinner me niet of we al terug naar school gingen, maar lang kon dat niet duren want het schooljaar moest afgewerkt worden. Ik zal toen in het tweede jaar van de moderne humaniora gezeten hebben.
Mijn beste kameraad was den John, die woonde vlak bij, we zaten al jaren samen in dezelfde klas. We besloten met de fiets eens iets verder op verkenning te gaan. We fietsen naar het antitankkanaal. Ik weet niet juist meer waarom daar naartoe, maar dat leek ons de meeste kans om iets te beleven.
Het antitankkanaal was gegraven om “den duits” – die van het Noorden zou komen - tegen te houden. Het liep, en het loop nogt, van het Albertkanaal in Oelegem in een boog naar Stabroek aan de Schelde en maakt alzo een verbinding van enkele forten (Oelegem, Schilde, Polygoon, Stabroek?), en tussendoor staan er bunkers en een paar kazematten. De duitsers hebben die forten helemaal vergeten, ze hebbeb de grote baan genomen.
Wij dus naar het antitankkanaal. Voor het grootste deel was dat een soort farwest, langs weerskanten een onbewoonde strook heide en bos, minstens 200m breed, een verlaten niemandsland. Ik herinner me niet meer hoe en waar we precies hebben gefietst, of wat we tegen kwamen ik herinner me alleen dat we bij het kazemat van Schilde een en ander meenamen. Hoe dan ook, we smokkelde alles bij ons thuis binnen, en daarvan herinner ik me een kist vol kogels, een mitrailleurband met kogels, een gasmasker, en de rest weet ik niet meer. We verstopten alles en het verwondert me tot heden dat nog mijn moeder noch mijn vader iets van onze buit gezien zouden hebben.
De volgende dagen amuzeerden we ons met het poeder uit de kogels te halen, om daar dan allerlei gevaarlijke dingen me te doen, vuurwerk. Ook hadden een hele voorraad latjes kruid, zoiets dat in granaten zit. Ik weet niet hoe we aan die latjes zijn geraakt, ik meen dat een paar lege granaathulzen hadden, dat doet me besluiten dat we misschien wel met een paar volle granaten waren thuisgekomen.
Uiteindelijk bleven we dus met een hele hoop koperen hulzen en kogels zitten en een gasmasker, en meer weet ik niet. De houten kist heeft nog lang dienst gedaan om vanalles in te bewaren. Op zekere dag was alles weg en ik vermoed dat mijn vader dat alles stilletjes heeft laten verdwijnen. Er werd met geen woord over gerept. Het gasmasker hebben nog lang gehad.
In de oorlog stopte men het koper weg. Een goeie plaats om het te verbergen was de beerput. Een bijkomend voordeel is dat men een vuile leelijk geworden koperen het best proper krijgt in de beerput. Lang na de oorlog heb ik het zelf gedaan met een zwart geworden koperen pot: een aantal dagen laten sudderen in de beerput van goede kwaliteit en het zaakje blinkt (de pot bedoel ik). Best eerst naspoelen met proper water.
Daag. Amedeus.
-
amadee
[b][/b][b][color=red][/color][size=24][/size]GOEIE DAG,
EVENTJES FOUT GEWEEST
SORRY VOOR DE OVERLAST
ZAL HET NIET MEER DOEN.
[b][i][/i][u][/u][/b][size=9][/size]
amadee
EVENTJES FOUT GEWEEST
SORRY VOOR DE OVERLAST
ZAL HET NIET MEER DOEN.
[b][i][/i][u][/u][/b][size=9][/size]
amadee
-
jeronimo - Lid geworden op: 23 jan 2005, 22:18
- Locatie: pajottenland
Met ene keer te lezen weet ik al genoeg zulle amadee
Die staven waar ge over verteld dat was de vulling van een obus
'n gevaarlijk goedje.
Ben ik een deugeniet geweest, der zit er nog ene in Merksem.
Die staven waar ge over verteld dat was de vulling van een obus
'n gevaarlijk goedje.
Ben ik een deugeniet geweest, der zit er nog ene in Merksem.
niet wat ge zegt telt maar hoe ge het zegt.
-
u804204 - Lid geworden op: 29 okt 2008, 11:46
ik kom toevallig langs en zie dat schijnbaar niemand nog wat te vertellen heeft over WO2 Ik ben geboren in Lanklaar op 24-9 33 en heb allen de bevrijding 'bewust' meegemaakt.
van de oorlog op zich heb ik niet veel last gehad ik begrijp echter goed dat niet iedereen hetzelfde kan zeggen
mijn vader maakte siroop van suikerbieten en de hele buurt kwam daarvoor bij ons Ik weet nog dat sommigen dubbel moesten betalen en dat anderen de siroop gratis kregen
een soort herverdeling als het ware de duitsers wisten daarvan maar lieten mijn vader met rust omdat ze zelf soms een potje kregen
het grootste deel van mijn jeugd heb ik op straat doorgebracht
iederen had een tuin en sommigen ook fruit dus van alles om te gappen
honger heb ik nooit gehad de volgende keer meer daarover
van de oorlog op zich heb ik niet veel last gehad ik begrijp echter goed dat niet iedereen hetzelfde kan zeggen
mijn vader maakte siroop van suikerbieten en de hele buurt kwam daarvoor bij ons Ik weet nog dat sommigen dubbel moesten betalen en dat anderen de siroop gratis kregen
een soort herverdeling als het ware de duitsers wisten daarvan maar lieten mijn vader met rust omdat ze zelf soms een potje kregen
het grootste deel van mijn jeugd heb ik op straat doorgebracht
iederen had een tuin en sommigen ook fruit dus van alles om te gappen
honger heb ik nooit gehad de volgende keer meer daarover
-
SDW - Lid geworden op: 24 dec 2004, 11:42
- Locatie: ANTWERPEN- BELGIE
Ik heb MERKSEM in 1947 verlaten op 12 jarige leeftijd en toen woonden wij in DE CARETESTR N°1 daarvoor juist na de ingang van VANDERELST op DE BREDABAAN 125.
Alhoewel dat nu een 60 jaar geleden is herinner ik mij nog levendig MERKSEM.
Tijdens de oorlog leerde ik zwelmmen aan een koord in het Albertkanaal juist achter het febriek van VANDERELST.
Tevens de eerste KANADEZEN welk het kanaal overkwamen ( BISONS op hun mauw) herinner ik mij ook nog, alsook de terugtocht van de Duitsers met toen een TIGERTANK op een twintigtal meter voor ons en welk een schot loste in de ingangspoort van VANDERELST
De gevangenname van de KANADEZEN door de Duitsers staad me ook nog voor de geest.
Tevens hoe we tegen de muur werden gezet met tegenover ons een grimige Duitser met een machinegeweer dat hij soms liet klikken maar gelukkig zonder te schieten , later vernam ik dat zij geen munitie meer hadden voor de machiengeweren wat vermoedelijk ons leven heeft gered.
Jaren later in het jaar 2000 heb ik de grote Kanadeese onderofficier die toen het bevel over de sectie voerde die werdt gevangennomen in het huis naast ons terug ontmoet op een receptie op de Amerikaanse ambasade te Brussel en hij herinnerde zich MERKSEM nog goed, spijtig heb ik toen maar een tiental minuten met hem kunnen praten over hun wedervaren.
Nu en dan kan ik niet nalaten even daar in de buurt langs te rijden die nu wel geheel verandert is dan toen dat in de oorlog de Stoomtram van de boerentram daar nog naar de ijskelder reed en dat wij op en af de rijdende wagons reden om kolen te verzamelen tot een onzer zich mispakte en we hem geheel vermozelt zagen liggen alvorens de Duitse Veldpolitzie aankwam met hun moto en de yzeren platen op hun borst en wij stillekes tusen de huizen moesten verdwijnen tot iemande de stukken lichaam in een jutte zak verzamelde die hij naar de ouders van onze vriend thuis ging afgeven.
Ik heb even op de gemeenteschool in de Borrewaterstraat naar t'school geweest voor het 1ste studiejaar en vanaf het tweede studiejaar ging ik te voet naar de Broeders van Liefde aan de nieuwe kerk
Dit zijn weer enkele herinneringen van 60 jaar geleden die soms in mijn drogen nog naar boven komen
Ook nog dat ik toen mijn eerste zoentjes wisselde met een buurmeisje en dokterke speelden in de schuilkelder
Mischien dat deze losse flarden voor jullie niets beteken maar ik was nu in de mood om deze neer te schrijven
SORRY indien dit voor u niet intresant is .....maar het zijn herineringen uit WWII
Ik ben geboren op 02 OCTOBER 1935 was toen nog zeer jong
WAAR is de tijd van TOEN -70 PLUSSERS !!!
Alhoewel dat nu een 60 jaar geleden is herinner ik mij nog levendig MERKSEM.
Tijdens de oorlog leerde ik zwelmmen aan een koord in het Albertkanaal juist achter het febriek van VANDERELST.
Tevens de eerste KANADEZEN welk het kanaal overkwamen ( BISONS op hun mauw) herinner ik mij ook nog, alsook de terugtocht van de Duitsers met toen een TIGERTANK op een twintigtal meter voor ons en welk een schot loste in de ingangspoort van VANDERELST
De gevangenname van de KANADEZEN door de Duitsers staad me ook nog voor de geest.
Tevens hoe we tegen de muur werden gezet met tegenover ons een grimige Duitser met een machinegeweer dat hij soms liet klikken maar gelukkig zonder te schieten , later vernam ik dat zij geen munitie meer hadden voor de machiengeweren wat vermoedelijk ons leven heeft gered.
Jaren later in het jaar 2000 heb ik de grote Kanadeese onderofficier die toen het bevel over de sectie voerde die werdt gevangennomen in het huis naast ons terug ontmoet op een receptie op de Amerikaanse ambasade te Brussel en hij herinnerde zich MERKSEM nog goed, spijtig heb ik toen maar een tiental minuten met hem kunnen praten over hun wedervaren.
Nu en dan kan ik niet nalaten even daar in de buurt langs te rijden die nu wel geheel verandert is dan toen dat in de oorlog de Stoomtram van de boerentram daar nog naar de ijskelder reed en dat wij op en af de rijdende wagons reden om kolen te verzamelen tot een onzer zich mispakte en we hem geheel vermozelt zagen liggen alvorens de Duitse Veldpolitzie aankwam met hun moto en de yzeren platen op hun borst en wij stillekes tusen de huizen moesten verdwijnen tot iemande de stukken lichaam in een jutte zak verzamelde die hij naar de ouders van onze vriend thuis ging afgeven.
Ik heb even op de gemeenteschool in de Borrewaterstraat naar t'school geweest voor het 1ste studiejaar en vanaf het tweede studiejaar ging ik te voet naar de Broeders van Liefde aan de nieuwe kerk
Dit zijn weer enkele herinneringen van 60 jaar geleden die soms in mijn drogen nog naar boven komen
Ook nog dat ik toen mijn eerste zoentjes wisselde met een buurmeisje en dokterke speelden in de schuilkelder
Mischien dat deze losse flarden voor jullie niets beteken maar ik was nu in de mood om deze neer te schrijven
SORRY indien dit voor u niet intresant is .....maar het zijn herineringen uit WWII
Ik ben geboren op 02 OCTOBER 1935 was toen nog zeer jong
WAAR is de tijd van TOEN -70 PLUSSERS !!!
Wens de LUCHTVAART te bevorderen
om de VREDE en VRIENDSCHAP te ontwikkelen tussen de ganse MENSHEID
zonder onderscheid van RAS,NATIONALITEIT of RELIGIE
om de VREDE en VRIENDSCHAP te ontwikkelen tussen de ganse MENSHEID
zonder onderscheid van RAS,NATIONALITEIT of RELIGIE
-
jeronimo - Lid geworden op: 23 jan 2005, 22:18
- Locatie: pajottenland
losse flarden ?
Als men losse flarden op een koordje steekt bekomt men een gans verhaal. !
7 jaar en al met de meisjes spelen
,
ja, stadsmensen zijn er altijd al vroeger bij gewwest hé.
Als men losse flarden op een koordje steekt bekomt men een gans verhaal. !
7 jaar en al met de meisjes spelen
, ja, stadsmensen zijn er altijd al vroeger bij gewwest hé.
niet wat ge zegt telt maar hoe ge het zegt.
-
SDW - Lid geworden op: 24 dec 2004, 11:42
- Locatie: ANTWERPEN- BELGIE
Dat was bel in 1944 of dus bijna 10 jaar !!, maar heb later toch wel nog
wat meer ervaring mogen op doen hoor, maar dat is voor een ander
onderwerp op het FORUM denk ik.
wat meer ervaring mogen op doen hoor, maar dat is voor een ander
onderwerp op het FORUM denk ik.
Wens de LUCHTVAART te bevorderen
om de VREDE en VRIENDSCHAP te ontwikkelen tussen de ganse MENSHEID
zonder onderscheid van RAS,NATIONALITEIT of RELIGIE
om de VREDE en VRIENDSCHAP te ontwikkelen tussen de ganse MENSHEID
zonder onderscheid van RAS,NATIONALITEIT of RELIGIE
-
u804204 - Lid geworden op: 29 okt 2008, 11:46
u804204 schreef:ik kom toevallig langs en zie dat schijnbaar niemand nog wat te vertellen heeft over WO2 Ik ben geboren in Lanklaar op 24-9 33 en heb allen de bevrijding 'bewust' meegemaakt.
van de oorlog op zich heb ik niet veel last gehad ik begrijp echter goed dat niet iedereen hetzelfde kan zeggen
mijn vader maakte siroop van suikerbieten en de hele buurt kwam daarvoor bij ons Ik weet nog dat sommigen dubbel moesten betalen en dat anderen de siroop gratis kregen
een soort herverdeling als het ware de duitsers wisten daarvan maar lieten mijn vader met rust omdat ze zelf soms een potje kregen
het grootste deel van mijn jeugd heb ik op straat doorgebracht
iederen had een tuin en sommigen ook fruit dus van alles om te gappen
honger heb ik nooit gehad de volgende keer meer daarover
verbeter de wereld en begin bij jezelf