de tijd van toen: 70 plussers - TE BEWAREN
-
Fikske - Lid geworden op: 16 dec 2003, 12:31
- Locatie: W-O 1970
Beste vertellers allemaal, ik volg nog regelmatig jullie belevenissen en ervaringen uit vroegere tijden. Het is altijd fijn om hier nog even terug te komen, maar zelf nieuwe dingen gaan schrijven lukt me niet zo best omdat ik veel vroeger al bijna alles verteld heb op deze topic. Ik zal nog eens moeten gaan kijken in de vroegere bladzijden 7 tot 25 of zo iets, en dan weet ik wat ik al verteld heb. Twee keer hetzelfde vertellen, daar heeft niemand wat aan en gaat men ons misschien zeggen dat we beginnen te 'zagen'.
Ik kom dus graag lezen en volg jullie weredvaren met veel plezier.
Groeten
Fikske
Ik kom dus graag lezen en volg jullie weredvaren met veel plezier.
Groeten
Fikske
-
Wout - Lid geworden op: 06 jul 2004, 18:06
- Locatie: 50,90 N- 5,50 E
Ik heb ook leren zwemmen i n het Albertkanaal maar dan een 60 tal kilometers meer zuidwaart van Merksem. Ik was een jaar of negen vlak voor WO II. Heerlijk in de zomer. Wij woonden maar 50 meter van de oever van het kanaal en dat maakt dat ik in de vakantie van s'morgens tot s'avonds in mijn zwembroek rondliep.
Als in de winter het kanaal dichtvroor gingen wij schaverdijnen.
Heerlijke zorgeloze jeugd.
Als in de winter het kanaal dichtvroor gingen wij schaverdijnen.
Heerlijke zorgeloze jeugd.
Het denken mag zich nooit onderwerpen!
-
jeronimo - Lid geworden op: 23 jan 2005, 22:18
- Locatie: pajottenland
die schofferdijnen wout, was dat ook een paar klompen
waar voor en achter een inkeping gemaakt was en dan een
dikke ijzerdraad overgepannen.
Wij hadden een weide lager gelegen dan de beek, we hadden juist het water af te dammen en we hadden een grote schaatsvijver. ik moet er wel bijzeggen dat er vele blauwe plekken opgelopen werden en.... een doorgeschuurde broek.
Geen nood, moeder zette er wel een lap in, soms van een andere kleur
maar met een kapotte broek lopen, neen.
waar voor en achter een inkeping gemaakt was en dan een
dikke ijzerdraad overgepannen.
Wij hadden een weide lager gelegen dan de beek, we hadden juist het water af te dammen en we hadden een grote schaatsvijver. ik moet er wel bijzeggen dat er vele blauwe plekken opgelopen werden en.... een doorgeschuurde broek.
Geen nood, moeder zette er wel een lap in, soms van een andere kleur
maar met een kapotte broek lopen, neen.
niet wat ge zegt telt maar hoe ge het zegt.
-
Wout - Lid geworden op: 06 jul 2004, 18:06
- Locatie: 50,90 N- 5,50 E
Tiens jeronimo ik had op dit bericht van u al geantwoord en nu zie ik dat het er niet meer is.
Schaverdijnen waren eenvoudige schaatsen gemaakt met twee stukken dxriehoekig hout van ca. 40/50 cm met een ijzer onder ieder houtje. Je bevestigde dat onder je voeten met 4 lederen breideltjes
en daardoor een stevige touw.
Schofferdijnen zoals jij dat beschrijft deden wij ook om baantjes te trekken onderweg naar school en op de besneeuwde speelplaats. Ik kende dat woord niet. Dus weer wat bijgeleerd. Bedankt.
Schaverdijnen waren eenvoudige schaatsen gemaakt met twee stukken dxriehoekig hout van ca. 40/50 cm met een ijzer onder ieder houtje. Je bevestigde dat onder je voeten met 4 lederen breideltjes
en daardoor een stevige touw.
Schofferdijnen zoals jij dat beschrijft deden wij ook om baantjes te trekken onderweg naar school en op de besneeuwde speelplaats. Ik kende dat woord niet. Dus weer wat bijgeleerd. Bedankt.
Het denken mag zich nooit onderwerpen!
-
jeronimo - Lid geworden op: 23 jan 2005, 22:18
- Locatie: pajottenland
Hier dan het verdwenen bericht
Vluchten.
Gisteren naar de 11 Novemberviering in Gooik geweest , na de eucharistie viering opgeluisterd door het koor en de fanfare was er receptie in het cultureel centrum “ de Cam “ en tevens voorstelling van het tweede boek “op de vlucht” oorlogsverhalen uit Geluwe en Gooik
door Frans Peetermans.
In 1917 was er de voorbereiding op het derde offensief en de inwoners van Geluwe en omstreken werden door de Duitsers gedwongen om alles in plan te laten en per trein te vertrekken naar veiliger oorden als bagage mochten ze 25 kg meenemen.
In Ternat werden 4 wagons leeggemaakt vandaar werden ze vervoerd met boerenkarren over het pajottenland, een honderdtal werden in Gooik gedropt.
Neen niet iedereen was akkoord een gezin te huisvesten, uiteindelijk raakten ze toch geplaatst en konden zij zich integreren, zij die geld hadden konden zich een kamer met kost en inwoon veroorloven, de kinderen gingen naar school met eigen meesters.
Het leven ging er zijn gewone gang,sommigen zijn er gedoopt anderen liggen op het kerkhof. Na de oorlog zijn de meeste dan teruggekeerd, sommigen zijn er blijven hangen en zijn er getrouwd.
1940, Alle mannen namen de vlucht, mijn vader belande in Menen , mijn schoonvader vluchtte zoals iedere Gooikenaar naar Geluwe, natuurlijk waren ze daar niet alleen maar zij kregen er toch een voorkeursbehandeling,wat er ginder allemaal gebeurd is heb ik in een van vroegere inzendingen over verteld, Zal het eens opzoeken , anders is het een bijdrage voor de volgende keer.
Vluchten.
Gisteren naar de 11 Novemberviering in Gooik geweest , na de eucharistie viering opgeluisterd door het koor en de fanfare was er receptie in het cultureel centrum “ de Cam “ en tevens voorstelling van het tweede boek “op de vlucht” oorlogsverhalen uit Geluwe en Gooik
door Frans Peetermans.
In 1917 was er de voorbereiding op het derde offensief en de inwoners van Geluwe en omstreken werden door de Duitsers gedwongen om alles in plan te laten en per trein te vertrekken naar veiliger oorden als bagage mochten ze 25 kg meenemen.
In Ternat werden 4 wagons leeggemaakt vandaar werden ze vervoerd met boerenkarren over het pajottenland, een honderdtal werden in Gooik gedropt.
Neen niet iedereen was akkoord een gezin te huisvesten, uiteindelijk raakten ze toch geplaatst en konden zij zich integreren, zij die geld hadden konden zich een kamer met kost en inwoon veroorloven, de kinderen gingen naar school met eigen meesters.
Het leven ging er zijn gewone gang,sommigen zijn er gedoopt anderen liggen op het kerkhof. Na de oorlog zijn de meeste dan teruggekeerd, sommigen zijn er blijven hangen en zijn er getrouwd.
1940, Alle mannen namen de vlucht, mijn vader belande in Menen , mijn schoonvader vluchtte zoals iedere Gooikenaar naar Geluwe, natuurlijk waren ze daar niet alleen maar zij kregen er toch een voorkeursbehandeling,wat er ginder allemaal gebeurd is heb ik in een van vroegere inzendingen over verteld, Zal het eens opzoeken , anders is het een bijdrage voor de volgende keer.
niet wat ge zegt telt maar hoe ge het zegt.
-
jeronimo - Lid geworden op: 23 jan 2005, 22:18
- Locatie: pajottenland
Ten huize Gréves
We waren thuis met tien, grootmoeder ouders en zeven kadeeën zoals vader altijd zei.Ons ouderlijk huis was oorspronkelijk een lemen huisje en werd heropgebouwd in zelfgemaakte baksteen rond 1880, volgens een notarisakte werd dit pand, huis, stal en schuur op 20 are grond gekocht door overgrootvader in het jaar 1863 en als gift onder levenden voor de helft geschonken aan mijn grootmoeder in 1901 met een waardebepaling van 1.559,70 franken
Zoals bijna iedereen op de buiten waren mijn grootouders landbouwers.
Daar ze meestal kleine boeren met een paar koeien waren en grond huurden van de “pachter” waren ze dan ook afhankelijk van de grote boer, iedereen nam voor hen de pet af, de keuterboeren hun land was gewoonlijk een verloren hoekje of slecht gelegen grond van de boer.; in ruil voor de huur en het paardenwerk moesten ze wel klaar staan bij de werkzaamheden op het veld, zo waren die mensen dan moderne slaven.
Mijn overgrootvader een zeer wijs man in die tijd ( hij kon lezen en schrijven)
besloot zich af te scheuren van de pachter en leerde met zijn koe het land te bewerken
Een deel van zijn grond werd beplant met hop, rode bessen en aardbeien, en welke vooruitziende man plantte niet een boomgaard .
Met het zacht fruit werd er te voet naar de vroegmarkt in Brussel gegaan, ik zie nog die wissen manden boven de hopast staan, 1 meter doorsnee met puntige bodem en dito deksel, deze werden op het hoofd gedragen, later wanneer de tram er gekomen is kwamen er de kisten van 10 kg deze werden per vijf verpakt en met koorden samen gebonden, hard fruit werd met een voerman meegegeven.
Mijn moeder groeide als enige dochter in een zekere welstand op, zij mocht naar de kostschool op internaat gaan om er Frans te leren, op zevenjarige leeftijd vertaalde ze reeds de brieven van de Vlaamse meisjes aan de franse soldaten en op haar 16 verjaardag kreeg ze een fiets, wat een luxe.
Toen ze in 1927 trouwde waren ze al bij de betere boeren, ja ze hadden al land gekocht en …een paard.!
Zoals bij iedereen waar de molen goed draaide kwam er alle 14 maanden ne kleine
Ik was de vijfde uit de reeks van zeven maar in de jaren 30 toen de crisis zich inzette
zakten de prijzen van de landbouwproducten in elkaar en werden het moeilijke tijden , ondertussen gingen de meeste kleine boeren naar Brussel werken maar velen vielen zonder werk en kwam er armoede, dit duurde tot 1937-38 toen de industrie op volle toeren draaide voor de nakende oorlog, nu kon er weer verdient worden maar de jonge krachten werden opgeroepen tijdens de mobilisatie.
Vader die een kroosrijk gezin had was vrijgesteld van legerdienst.
Onder de oorlog was het voor de boeren toch wel een betere tijd, ons huisje werd te klein voor opgroeiende kinderen en op de zolder werden er grotere kapvensters gestoken en er kwam een jongens- en een meisjeskamer. Luxe, neen tussen de spleten van de planken kwam ons bed bij fijne sneeuwval onder een laagje sneeuw te liggen.
En …. ’t Was er koud, bij harde vorst hingen er ijskegels op het deken onder onze neus en echt… het ijs stond op de pispot. Om de kilte en vocht uit het bed weg te nemen werd juist voor het slapengaan het bed gestreken met een strijkijzer dat op de Leuvense stoof gestaan had, dit ijzer werd in een doek gewikkeld en deed dienst als voetverwarmer, de jeneverkruik met warm water kreeg ook een plaatsje tot de stop er per malleur afging, ik weet nog dat mijn jongste zus op een zeer koude dag bij mij sliep tot ik nattigheid voelde en riep, Rosa, ge pist.
Ik denk steeds dat ik uitverteld ben maar de herinneringen blijven komen.
De schone oude tijd ??? ja, wij zijn er niet van onderbleven en we hebben een schone jeugd beleefd maar als ik zie hoe de mensen nu in luxe leven denk ik steeds, leven wij niet boven onze stand en komt er nog zo’n tijd van kommer en zorg en ..verdrukking?
Op bovenstaande foto mijn grootouders en moeder in 1922
niet wat ge zegt telt maar hoe ge het zegt.
-
jeronimo - Lid geworden op: 23 jan 2005, 22:18
- Locatie: pajottenland
heb nog iets gevonden dat ik voor de website van de karabiniers binnenstuurde.
Kamp Beverlo,
Heb er tweemaal een kamp meegemaakt. Na mijn opleiding in Turnhout belandde ik in Verviers bij het 14e liniebataljon ’t was vandaar uit dat we naar Beverlo op kamp gingen. Had ik mijn brevet als chauffeur, toen ik na een tijdje zonder voertuig op een jeep gezet werd had ik warempel plankenkoorts, toen ik moest koppelen was mijn been zo aan ’t beven zodat ik met sprongen vooruitkwam, nu nog de aanhangwagen gaan aankoppelen en mij aanmelden bij de t s (de telefoondienst ) die werd dan volgeladen met bobijnen telefoonkabel. Bij het vertrek stond het koud zweet mij op de rug, gelukkig reden ze aan een slakkengangetje en kon ik mij langzaam aanpassen.
Op het kamp aangekomen stonden er ergens tussen de bomen materiaaltenten waar we een plaatsje uitzochten en een beddezak moesten gaan vullen met stro, alles was er geïmproviseerd, de openluchtkeuken was een tunnel van metalen platen waar een benzinevlam onder druk doorgejaagd werd. Hier kwam onze linnen waskom goed van pas, water konden we halen aan een tankwagen, neen een badkamer was er niet en de W C , ja zo kon men het noemen, was een kuil gegraven met een graafmachine zo 4 op 4m en 1.50 diep, de boorden waren verstevigd met planken en zo kon men er de ene naast de andere zijn behoefte doen, ja dit was werkelijk kamperen.
De terugtocht zal ik in gans mijn leven niet vergeten, enkele voertuigen waaronder mijne jeep moesten in achterwacht blijven, de telefoonlijnen moesten nog afgedaan worden, dus mijn aanhangwagen werd weer volgestouwd . Met een goede snelheid werd de terugweg aangevat maar als bleu chauffeur reden ze volgens mij veel te hard, ja we haalden zelfs 60 mijl , spijtig was het gewicht te veel naar achter geladen en had ik geen controle meer over mijn stuur.
Ik zwalpte van de ene kant van de baan naar de andere, ja een medepassagier riep zelfs op zijn moeder, na dit voorval heb ik de anderen heb ik dan maar laten rijden en ben alleen een uurtje later ook in de kazerne aangekomen.
De tweede keer waas ongeveer twee jaar na ons afzwaaien. We werden opgeroepen
ons naar St Gillis-Dedermonde te begeven, daar werden we opgevangen in een magazijn waar we voor één nachtje op grond konden slapen, in de nabijheid was er een mobilisatiedepot waar we ‘s anderendaags onze uitrusting konden afhalen.
Na vele uren trein geraakten we toch tegen de avond in Beverlo, nu werden we gedropt in houten barakken, echt veel kan ik er niet meer over vertellen maar in plaats van voertuigen kregen we ieder een velo. !! Nog een overblijfsel van vóór de oorlog,
Hebben we gelachen! Sommigen hadden zelfs de hele breedte van de baan nodig.
Het was toen dat we op een zondag eens op verkenning gingen richting “ de soldaten caffekes”. Van mijn vader had ik nog horen spreken van “ kontreket” en “fermangel” maar des te groter was de ontgoocheling, het eerste café was gesloten,
dan maar naar het volgende, toen we er eindelijk waren bleek het een boerderij te zijn
( ferme Angèle) , met de mesthoop voor de deur rook het er niet al te fris, na een tijdje kwam de boerin ons zeggen ; de dochter is aan ’t melken ze zal seffens wel komen, na een tijdje kwam er een boerinneke recht uit de stal met haar strontklompen en schort
binnen. Wat zouden die jongens willen drinken, wel we hebben er een pintje gedronken en wij weg, neen we hadden ons het anders voorgesteld.
Wat we nog allemaal op dat kamp gedaan hebben, echt ik kan er me niets meer van herinneren , misschien dat het allemaal zo nutteloos was voor een jonge man van 22
Ja, volgens de legerleiding moesten we paraat staan voor het communistisch gevaar
’t Was het jaar 1956.
Kamp Beverlo,
Heb er tweemaal een kamp meegemaakt. Na mijn opleiding in Turnhout belandde ik in Verviers bij het 14e liniebataljon ’t was vandaar uit dat we naar Beverlo op kamp gingen. Had ik mijn brevet als chauffeur, toen ik na een tijdje zonder voertuig op een jeep gezet werd had ik warempel plankenkoorts, toen ik moest koppelen was mijn been zo aan ’t beven zodat ik met sprongen vooruitkwam, nu nog de aanhangwagen gaan aankoppelen en mij aanmelden bij de t s (de telefoondienst ) die werd dan volgeladen met bobijnen telefoonkabel. Bij het vertrek stond het koud zweet mij op de rug, gelukkig reden ze aan een slakkengangetje en kon ik mij langzaam aanpassen.
Op het kamp aangekomen stonden er ergens tussen de bomen materiaaltenten waar we een plaatsje uitzochten en een beddezak moesten gaan vullen met stro, alles was er geïmproviseerd, de openluchtkeuken was een tunnel van metalen platen waar een benzinevlam onder druk doorgejaagd werd. Hier kwam onze linnen waskom goed van pas, water konden we halen aan een tankwagen, neen een badkamer was er niet en de W C , ja zo kon men het noemen, was een kuil gegraven met een graafmachine zo 4 op 4m en 1.50 diep, de boorden waren verstevigd met planken en zo kon men er de ene naast de andere zijn behoefte doen, ja dit was werkelijk kamperen.
De terugtocht zal ik in gans mijn leven niet vergeten, enkele voertuigen waaronder mijne jeep moesten in achterwacht blijven, de telefoonlijnen moesten nog afgedaan worden, dus mijn aanhangwagen werd weer volgestouwd . Met een goede snelheid werd de terugweg aangevat maar als bleu chauffeur reden ze volgens mij veel te hard, ja we haalden zelfs 60 mijl , spijtig was het gewicht te veel naar achter geladen en had ik geen controle meer over mijn stuur.
Ik zwalpte van de ene kant van de baan naar de andere, ja een medepassagier riep zelfs op zijn moeder, na dit voorval heb ik de anderen heb ik dan maar laten rijden en ben alleen een uurtje later ook in de kazerne aangekomen.
De tweede keer waas ongeveer twee jaar na ons afzwaaien. We werden opgeroepen
ons naar St Gillis-Dedermonde te begeven, daar werden we opgevangen in een magazijn waar we voor één nachtje op grond konden slapen, in de nabijheid was er een mobilisatiedepot waar we ‘s anderendaags onze uitrusting konden afhalen.
Na vele uren trein geraakten we toch tegen de avond in Beverlo, nu werden we gedropt in houten barakken, echt veel kan ik er niet meer over vertellen maar in plaats van voertuigen kregen we ieder een velo. !! Nog een overblijfsel van vóór de oorlog,
Hebben we gelachen! Sommigen hadden zelfs de hele breedte van de baan nodig.
Het was toen dat we op een zondag eens op verkenning gingen richting “ de soldaten caffekes”. Van mijn vader had ik nog horen spreken van “ kontreket” en “fermangel” maar des te groter was de ontgoocheling, het eerste café was gesloten,
dan maar naar het volgende, toen we er eindelijk waren bleek het een boerderij te zijn
( ferme Angèle) , met de mesthoop voor de deur rook het er niet al te fris, na een tijdje kwam de boerin ons zeggen ; de dochter is aan ’t melken ze zal seffens wel komen, na een tijdje kwam er een boerinneke recht uit de stal met haar strontklompen en schort
binnen. Wat zouden die jongens willen drinken, wel we hebben er een pintje gedronken en wij weg, neen we hadden ons het anders voorgesteld.
Wat we nog allemaal op dat kamp gedaan hebben, echt ik kan er me niets meer van herinneren , misschien dat het allemaal zo nutteloos was voor een jonge man van 22
Ja, volgens de legerleiding moesten we paraat staan voor het communistisch gevaar
’t Was het jaar 1956.
niet wat ge zegt telt maar hoe ge het zegt.
-
jeronimo - Lid geworden op: 23 jan 2005, 22:18
- Locatie: pajottenland
Opleidingcentrum Majoor Blairon Tunhout.
Mijn drie dagen, ja toen waren het echt nog drie dagen, in het 'Klein Kasteeltje' waarvan ik me nog herinner in een potje te pissen en mijn buurman in het rijtje mij vroeg om wat over te tappen, ook nog werd ik in een volledig donkere kamer geduwd, een stem vroeg me;
wat ziet ge?…. niets,
dan weer, wat ziet ge ?…en weer…niets,
waarop die stem kwaad riep maak dat ge buiten zijt, maar kon de deurklink niet vinden, ben toch buiten geraakt hoor.!!!
Mijn oproepingsbevel kwam een tijdje later, ik moest naar het 3e O C I te Turnhout.
Wat een avontuur, had nog nooit op de trein gezeten, maar wist wel al wie Sinterklaas was zulle.
Van in Brussel Noord naar Antwerpen en overstappen in Mechelen en toen we in Turnhout kwamen werden we opgewacht door ene met een paar strepen op zijn mouw, een ding weet ik nog, hij kon hard roepen.
Vandaar te voet naar de kazerne waar we ingedeeld werden per Cie en per kamer.
Ik lag in de eerste kie op het gelijkvloers de eerste kamer tegen de inkom. .
Na twee dagen in burger rond gelopen te hebben en kennis gemaakt te hebben met patatten jassen, kamer kuisen en matras en deken opplooien, kregen we de derde dag onze uitrusting die bestond uit een kid-bagg, een bleukes muts met kentekens, een 2e hands battle dress en een nieuw, twee paar kousen, twee paar schoenen, 2 hemden,
2 onderbroeken zo van die grote tot op de knieën, 2 onderhemden met lange mouwen, een linnen broek en een korte; zo eentje, te kort voor een lange en te lang voor een korte, en voor in de winter onze kapoot en wollen handschoenen. En onze helm, ja zo ene lijk een teljoor’, van het Engels leger. Ook van alle klein spullen; een kleer-en schoenborstel, was-en scheergerief, naaigerief, linnenwaskom enz. En ja, grote en kleine rugzak, gordel en koppelriemen en been beschermers. Ons wapen, een "Mauser" met lader van 5 kogels en grendelen bij elk schot. Na een paar uur hadden we verzameling in kledij op het plein en de eerste drill kon beginnen. Van onze inentingen moet er toch ook iets gezegd worden, zo iets lijk een crème fraiche spuit, Ieder op een rij en zo’n naald van 20 cm in de rug achter de schouderbladen!!!
Na 6 weken afzien, zweten en zand slikken op Thielen-heide en Vosselaar waren we echte infanteristen en konden we naar onze eenheid.
Ooit gehoord over de grap van de Purge??? !!!!!
Op doktersbevel, na te veel klachten over verstopping zouden ze de kwaal wel oplossen.
Die avond was ik van pikket en moest naar de keuken helpen ketels halen, een kok vertelde me, niet van de wortels met erwtjes eten hé maar ze zagen er zo lekker uit zodat ik ook een schepje nam. Tien uur, lichten uit en slapen, na een paar uur werd ik wakker en iedereen op de loop,…..
Wat gebeurd er hier ??….. voelde gij niks, neen !…. iedereen zit met ‘t schijt !!!!
Van de stank ga ik maar niet spreken maar na een poosje voelde ik ook iets maar wat ik toen meegemaakt heb is niet te beschrijven, vlug broek en schoenen aan en naar buiten, maar zij die van verder kwamen lieten het lopen waar ze stonden, echt; de stront liep de trappen af.
En het was één uitgelijnde baan naar buiten waar de w c stonden,
toen ik er aan kwam was er geen enkele vrij en kon ik mijn buikje verlossen ergens in een hoekje.
Die morgen had niemand honger en werden de brandslangen gebruikt om al dat goedje buiten te krijgen.!!!!!!
Het ergste was dan nog, we moesten op oefening naar Vosselaar
gelukkiglijk waren er struiken langs weerkanten van de baan zodat we vlug de broek konden laten zakken om na een tijdje het peleton weer te vervoegen, neen oefeningen hebben we niet veel gedaan, de sergant had ook van die smakelijke erwtjes met wortelen geproeft.
Ergens tussen de zandheuvels lagen we goed verscholen en ieder op toer moest een grap vertellen, in de nabijheid was er een bosje waar, indien het nodig was, we ons buikje nog eens konden verlossen.
Mijn drie dagen, ja toen waren het echt nog drie dagen, in het 'Klein Kasteeltje' waarvan ik me nog herinner in een potje te pissen en mijn buurman in het rijtje mij vroeg om wat over te tappen, ook nog werd ik in een volledig donkere kamer geduwd, een stem vroeg me;
wat ziet ge?…. niets,
dan weer, wat ziet ge ?…en weer…niets,
waarop die stem kwaad riep maak dat ge buiten zijt, maar kon de deurklink niet vinden, ben toch buiten geraakt hoor.!!!
Mijn oproepingsbevel kwam een tijdje later, ik moest naar het 3e O C I te Turnhout.
Wat een avontuur, had nog nooit op de trein gezeten, maar wist wel al wie Sinterklaas was zulle.
Van in Brussel Noord naar Antwerpen en overstappen in Mechelen en toen we in Turnhout kwamen werden we opgewacht door ene met een paar strepen op zijn mouw, een ding weet ik nog, hij kon hard roepen.
Vandaar te voet naar de kazerne waar we ingedeeld werden per Cie en per kamer.
Ik lag in de eerste kie op het gelijkvloers de eerste kamer tegen de inkom. .
Na twee dagen in burger rond gelopen te hebben en kennis gemaakt te hebben met patatten jassen, kamer kuisen en matras en deken opplooien, kregen we de derde dag onze uitrusting die bestond uit een kid-bagg, een bleukes muts met kentekens, een 2e hands battle dress en een nieuw, twee paar kousen, twee paar schoenen, 2 hemden,
2 onderbroeken zo van die grote tot op de knieën, 2 onderhemden met lange mouwen, een linnen broek en een korte; zo eentje, te kort voor een lange en te lang voor een korte, en voor in de winter onze kapoot en wollen handschoenen. En onze helm, ja zo ene lijk een teljoor’, van het Engels leger. Ook van alle klein spullen; een kleer-en schoenborstel, was-en scheergerief, naaigerief, linnenwaskom enz. En ja, grote en kleine rugzak, gordel en koppelriemen en been beschermers. Ons wapen, een "Mauser" met lader van 5 kogels en grendelen bij elk schot. Na een paar uur hadden we verzameling in kledij op het plein en de eerste drill kon beginnen. Van onze inentingen moet er toch ook iets gezegd worden, zo iets lijk een crème fraiche spuit, Ieder op een rij en zo’n naald van 20 cm in de rug achter de schouderbladen!!!
Na 6 weken afzien, zweten en zand slikken op Thielen-heide en Vosselaar waren we echte infanteristen en konden we naar onze eenheid.
Ooit gehoord over de grap van de Purge??? !!!!!
Op doktersbevel, na te veel klachten over verstopping zouden ze de kwaal wel oplossen.
Die avond was ik van pikket en moest naar de keuken helpen ketels halen, een kok vertelde me, niet van de wortels met erwtjes eten hé maar ze zagen er zo lekker uit zodat ik ook een schepje nam. Tien uur, lichten uit en slapen, na een paar uur werd ik wakker en iedereen op de loop,…..
Wat gebeurd er hier ??….. voelde gij niks, neen !…. iedereen zit met ‘t schijt !!!!
Van de stank ga ik maar niet spreken maar na een poosje voelde ik ook iets maar wat ik toen meegemaakt heb is niet te beschrijven, vlug broek en schoenen aan en naar buiten, maar zij die van verder kwamen lieten het lopen waar ze stonden, echt; de stront liep de trappen af.
En het was één uitgelijnde baan naar buiten waar de w c stonden,
toen ik er aan kwam was er geen enkele vrij en kon ik mijn buikje verlossen ergens in een hoekje.
Die morgen had niemand honger en werden de brandslangen gebruikt om al dat goedje buiten te krijgen.!!!!!!
Het ergste was dan nog, we moesten op oefening naar Vosselaar
gelukkiglijk waren er struiken langs weerkanten van de baan zodat we vlug de broek konden laten zakken om na een tijdje het peleton weer te vervoegen, neen oefeningen hebben we niet veel gedaan, de sergant had ook van die smakelijke erwtjes met wortelen geproeft.
Ergens tussen de zandheuvels lagen we goed verscholen en ieder op toer moest een grap vertellen, in de nabijheid was er een bosje waar, indien het nodig was, we ons buikje nog eens konden verlossen.
niet wat ge zegt telt maar hoe ge het zegt.
-
jeronimo - Lid geworden op: 23 jan 2005, 22:18
- Locatie: pajottenland
Vervolg van de opleiding,
Na onze opleiding werd iedereen naar zijn eenheid gestuurd, behalve ik.
Niemand wist wat met mij aanvangen, ik stond niet op de lijst, zo verbleef ik een paar dagen alleen in een gans verlaten blok en ging eten in de 6e Cie bij de opleiding O/Offr. Na 8 dagen staken ze me in de 8e Cie bij de opleiding zware wapens. Een MI.30 had voor ons geen geheimen meer, we leerden er de afstand schatten, het vizier te regelen volgens de windrichting en windsterkte, ook de reserveloop verwisselen moest heel vlug kunnen. Als proefwerk hadden we, het geblinddoekt uiteenhalen en weer monteren van onze MI.30. Neen, ik heb nooit met scherp mogen schieten, eindelijk wist men dat ik naar de 10e Cie moest voor een chauffeurs opleiding.
De anderen hadden eerst op het oefenplein van Vosselaar leren schakelen en sturen, zonder iets te vragen moest ik achter het stuur kruipen van een ‘Fordson’, platte snuit, wielen van een bulldozer versnellingspook van 1 meter, dubbele koppeling, rechts stuur, en met de zwengel ingang draaien, had ge dien moniteur moeten horen, moest de colonne volgen, na dat ik een paar keer geblokkeerd was en de motor moest in gang draaien mocht ik niet meer rijden, hij zou me een goed rapport geven, maar toen hij hoorde dat ik geen scholingskaart had en voor de eerste keer achter een stuur zat, kreeg dien sukkelaar alle kleuren van de regenboog.
Na het eerste examen hadden we met een paar gebuisden een intensieve opleiding en veertien dagen later kon ik naar mijn eenheid met een chauffeurs brevet op zak. De tocht ging naar Verviers bij het 14e linie, maar kwam daar in bijna verlaten kazerne aan, ze waren op maneuvers, en ondertussen mocht ik mij bezig houden met boeken lezen.
Bij hun thuiskomst was ik wel bij de chauffeurs maar had geen voertuig, het was van hier dat we in onderhoud gingen naar het mobilisatie depot van Borsbeek, de zogezegde voertuigen klaar voor de oorlog stonden de helft zonder benzine, ze moesten overgebracht worden naar Neerhespen, er waren twee types van FN , met brede bumper en smalle, deze laatsten hadden het gaspedaal in het midden, gevaarlijk!!!!
Ongeveer de helft van de camions raakten op eigen kracht ter bestemming, zo passeerden enkele weken tot onze verhuis naar Luik. Hier kreeg ik een Fort-jeep van het Amerikaans leger en gingen we op kamp naar Beverlo.
Het vaakst werd er gebold voor de TS en hadden we met hen een goede band. Ook van hier uit gingen we naar Vogelsang per trein tot Gemünd. Met de ontbinding van het bataljon verhuisden we naar Siegen.
Tot hier mijn verhaal gedurende 18 maanden, met tranen in de ogen heb ik afscheid genomen van mijn kameraden.
’t Was ne schone tijd!!!
Na onze opleiding werd iedereen naar zijn eenheid gestuurd, behalve ik.
Niemand wist wat met mij aanvangen, ik stond niet op de lijst, zo verbleef ik een paar dagen alleen in een gans verlaten blok en ging eten in de 6e Cie bij de opleiding O/Offr. Na 8 dagen staken ze me in de 8e Cie bij de opleiding zware wapens. Een MI.30 had voor ons geen geheimen meer, we leerden er de afstand schatten, het vizier te regelen volgens de windrichting en windsterkte, ook de reserveloop verwisselen moest heel vlug kunnen. Als proefwerk hadden we, het geblinddoekt uiteenhalen en weer monteren van onze MI.30. Neen, ik heb nooit met scherp mogen schieten, eindelijk wist men dat ik naar de 10e Cie moest voor een chauffeurs opleiding.
De anderen hadden eerst op het oefenplein van Vosselaar leren schakelen en sturen, zonder iets te vragen moest ik achter het stuur kruipen van een ‘Fordson’, platte snuit, wielen van een bulldozer versnellingspook van 1 meter, dubbele koppeling, rechts stuur, en met de zwengel ingang draaien, had ge dien moniteur moeten horen, moest de colonne volgen, na dat ik een paar keer geblokkeerd was en de motor moest in gang draaien mocht ik niet meer rijden, hij zou me een goed rapport geven, maar toen hij hoorde dat ik geen scholingskaart had en voor de eerste keer achter een stuur zat, kreeg dien sukkelaar alle kleuren van de regenboog.
Na het eerste examen hadden we met een paar gebuisden een intensieve opleiding en veertien dagen later kon ik naar mijn eenheid met een chauffeurs brevet op zak. De tocht ging naar Verviers bij het 14e linie, maar kwam daar in bijna verlaten kazerne aan, ze waren op maneuvers, en ondertussen mocht ik mij bezig houden met boeken lezen.
Bij hun thuiskomst was ik wel bij de chauffeurs maar had geen voertuig, het was van hier dat we in onderhoud gingen naar het mobilisatie depot van Borsbeek, de zogezegde voertuigen klaar voor de oorlog stonden de helft zonder benzine, ze moesten overgebracht worden naar Neerhespen, er waren twee types van FN , met brede bumper en smalle, deze laatsten hadden het gaspedaal in het midden, gevaarlijk!!!!
Ongeveer de helft van de camions raakten op eigen kracht ter bestemming, zo passeerden enkele weken tot onze verhuis naar Luik. Hier kreeg ik een Fort-jeep van het Amerikaans leger en gingen we op kamp naar Beverlo.
Het vaakst werd er gebold voor de TS en hadden we met hen een goede band. Ook van hier uit gingen we naar Vogelsang per trein tot Gemünd. Met de ontbinding van het bataljon verhuisden we naar Siegen.
Tot hier mijn verhaal gedurende 18 maanden, met tranen in de ogen heb ik afscheid genomen van mijn kameraden.
’t Was ne schone tijd!!!
niet wat ge zegt telt maar hoe ge het zegt.
-
Wout - Lid geworden op: 06 jul 2004, 18:06
- Locatie: 50,90 N- 5,50 E
Ja jeronimo in afwachting van je legerdienst keek je er een beetje angstig en met ontzag naar uit. Eens dat je er was vondt je het toch fijn met al die kameraden. En inderdaad als de legerdienst erop zat kwam de nostalgie en blijft het in je geheugn gegrift. Ik ken niemand die er slechter van geworden is.
Het denken mag zich nooit onderwerpen!
-
jeronimo - Lid geworden op: 23 jan 2005, 22:18
- Locatie: pajottenland
Ik ben nu toch over mijn legerdiens bezig, zal maar voortdoen zeker.
Ja, ik heb verschillende garnizoenssteden gekend.
Na een laatste defilé in de straten van Luik was het gedaan met het 14e Linie. Dit was een samenraapsel van verschillende eenheden, zo ging ons hymne, een stukske van hier, een stukske van daar, het 14e linie is daar. Onze leuze was qui s’i frotte s’i pique voor hen die geen Frans verstaan, geen kat om zonder handschoenen aan te pakken.
Donderdag 20 Mei was het zover, uitrusting binnenbrengen en een weekend in verlof.
De helft van het bataljon vertrekt naar verschillende garnizoenen in Duitsland, ik ging naar karabiniers, de anderen blijven in Belgie.
Dinsdag om 3 uur vertrek naar Siegen waar we rond middernacht aankomen,
De eerste indruk, ja…, zo’n kamer met 8 man is wel tof, ’s anderendaags een eerste verassing, werd aangesproken met mijn voornaam, het was een dorpsgenoot die op 14 jarige ouderdom naar de Limburgse mijnen getrokken was. Een andere zei, hé bleuken, hoeveel maanden nog, toen ik hem antwoordde "nog zes" droop hij stilzwijgend af.
Ons eerste werk was op rapport bij de dokter met inspectie grendel !!! voor hen die deze uitdrukking niet kennen; in die tijd was het gevaar voor venerische ziekten zeer groot zodat we na een verlof op dokterrapport moesten en de broek even laten zakken. Na goedkeuring voor de dienst, afhalen van uitrusting en voorstelling aan de Cie commandant van de staf bij Cdt. De Mol en dan naar de MTO waar de papieren van een jeep in mijn handen gestopt werden met de woorden , “volgende week scholing”.
En wat voor een, met Cpt Toissoul naar Trubach met steile hellingen en slijkwegen met diepe wielsporen. Dat Trubach zullen we nog dikwijs zien bij dag en bij nacht.
Hier voelde ik me echt goed, het eten was zeer goed behalve die vis, neen ik kon hem niet meer rieken, iedere vrijdag datzelfde stukje in frituurvet gebakken met een wit sausje wat gekleurd met peterselie, een paar boterhammekes van ’s morgens meesmokkelen en we konden op de kamer blijven eten waarna we naar de kantine trokken, twee prinskoeken en een cola en ons soldij was er door ja we zongen van
” was ist das leben schön”maar de kilotjes overgewicht kwamen er ook.
Zeggen dat ik nu nog hetzelfde weeg als toen. 75 kg !!!Ondertussen had ik er nog een vrachtwagen 3 ton bij gekregen.”mijne F6". Ik moest bollen met het voertuig dat ze nodig hadden zodat mijn luilekkersleventje gedaan was, nu had ik twee voertuigen te onderhouden. Ik werd gekozen om deel uit te maken van een groepje voor de kader oefening.
Om 8 uur vertrekken we in voorwacht om een kamp op te slaan bij een boerderij, in de omgeving van Bremke, waar het ligt weet ik niet meer maar er was een historisch stadje in de buurt.
Cdt Blomme en Cdt De Bakker zouden hun examen doen voor majoor. Ik ben de chauffeur en ordonnans van Cdt Blomme, ga met hem op verkenning in de omgeving met de stafkaart in de handen zoeken we alle mogelijke hindernissen voor de "vijand"
De rest van de dagen breng ik door bij de boer, die had o zo’n mooie dochter maar ik was te bedeesd om een woordje tegen haar te zeggen en mijn Duits was ook alles behalve,in mijn dagboek schreef ik we zitten hier zeer goed en zou hier willen blijven.
De dag van de waarheid was aangebroken en een zenuwachtiger mens als mijn kapitein had ik nog nooit gezien, ik moest zijn schoenen dichtknopen zijn beenbeschermers aandoen en zijn mooi geblancoteerde centuron met koppelriemen goedleggen.
Tijdens het examen bleef ik op enkele meters afstand alles volgen, met een verrekijker in de handen moest hij van op een hoogte uitleggen hoe hij met zijn bataljon de aanvallen van de vijand zou afslagen. De examinatoren waren niemand minder dan brigade generaals Piron en Tromme, hun zenuwachtigheid was wel niet nodig want ze waren beiden geslaagd.
Met "spijt " hebben we afscheid genomen van onze gemüdliche familie.
Ja, ik heb verschillende garnizoenssteden gekend.
Na een laatste defilé in de straten van Luik was het gedaan met het 14e Linie. Dit was een samenraapsel van verschillende eenheden, zo ging ons hymne, een stukske van hier, een stukske van daar, het 14e linie is daar. Onze leuze was qui s’i frotte s’i pique voor hen die geen Frans verstaan, geen kat om zonder handschoenen aan te pakken.
Donderdag 20 Mei was het zover, uitrusting binnenbrengen en een weekend in verlof.
De helft van het bataljon vertrekt naar verschillende garnizoenen in Duitsland, ik ging naar karabiniers, de anderen blijven in Belgie.
Dinsdag om 3 uur vertrek naar Siegen waar we rond middernacht aankomen,
De eerste indruk, ja…, zo’n kamer met 8 man is wel tof, ’s anderendaags een eerste verassing, werd aangesproken met mijn voornaam, het was een dorpsgenoot die op 14 jarige ouderdom naar de Limburgse mijnen getrokken was. Een andere zei, hé bleuken, hoeveel maanden nog, toen ik hem antwoordde "nog zes" droop hij stilzwijgend af.
Ons eerste werk was op rapport bij de dokter met inspectie grendel !!! voor hen die deze uitdrukking niet kennen; in die tijd was het gevaar voor venerische ziekten zeer groot zodat we na een verlof op dokterrapport moesten en de broek even laten zakken. Na goedkeuring voor de dienst, afhalen van uitrusting en voorstelling aan de Cie commandant van de staf bij Cdt. De Mol en dan naar de MTO waar de papieren van een jeep in mijn handen gestopt werden met de woorden , “volgende week scholing”.
En wat voor een, met Cpt Toissoul naar Trubach met steile hellingen en slijkwegen met diepe wielsporen. Dat Trubach zullen we nog dikwijs zien bij dag en bij nacht.
Hier voelde ik me echt goed, het eten was zeer goed behalve die vis, neen ik kon hem niet meer rieken, iedere vrijdag datzelfde stukje in frituurvet gebakken met een wit sausje wat gekleurd met peterselie, een paar boterhammekes van ’s morgens meesmokkelen en we konden op de kamer blijven eten waarna we naar de kantine trokken, twee prinskoeken en een cola en ons soldij was er door ja we zongen van
” was ist das leben schön”maar de kilotjes overgewicht kwamen er ook.
Zeggen dat ik nu nog hetzelfde weeg als toen. 75 kg !!!Ondertussen had ik er nog een vrachtwagen 3 ton bij gekregen.”mijne F6". Ik moest bollen met het voertuig dat ze nodig hadden zodat mijn luilekkersleventje gedaan was, nu had ik twee voertuigen te onderhouden. Ik werd gekozen om deel uit te maken van een groepje voor de kader oefening.
Om 8 uur vertrekken we in voorwacht om een kamp op te slaan bij een boerderij, in de omgeving van Bremke, waar het ligt weet ik niet meer maar er was een historisch stadje in de buurt.
Cdt Blomme en Cdt De Bakker zouden hun examen doen voor majoor. Ik ben de chauffeur en ordonnans van Cdt Blomme, ga met hem op verkenning in de omgeving met de stafkaart in de handen zoeken we alle mogelijke hindernissen voor de "vijand"
De rest van de dagen breng ik door bij de boer, die had o zo’n mooie dochter maar ik was te bedeesd om een woordje tegen haar te zeggen en mijn Duits was ook alles behalve,in mijn dagboek schreef ik we zitten hier zeer goed en zou hier willen blijven.
De dag van de waarheid was aangebroken en een zenuwachtiger mens als mijn kapitein had ik nog nooit gezien, ik moest zijn schoenen dichtknopen zijn beenbeschermers aandoen en zijn mooi geblancoteerde centuron met koppelriemen goedleggen.
Tijdens het examen bleef ik op enkele meters afstand alles volgen, met een verrekijker in de handen moest hij van op een hoogte uitleggen hoe hij met zijn bataljon de aanvallen van de vijand zou afslagen. De examinatoren waren niemand minder dan brigade generaals Piron en Tromme, hun zenuwachtigheid was wel niet nodig want ze waren beiden geslaagd.
Met "spijt " hebben we afscheid genomen van onze gemüdliche familie.
niet wat ge zegt telt maar hoe ge het zegt.