Real R&R this time, yeah!

[MichelN]

Vroeger stak je vijf frank in de juke box en je had heu...voor vijf frank muziek, deze flurk - he's from Sweden, not Barcelona - zou daar zeker niet op misstaan hebben.

Lang geleden dat ik nog zo'n lekkere dreun gehoord heb: Micke Muster die nogal nadrukkelijk naar Jerry Lee geluisterd heeft - het gitaartje in het middenstuk had net zo goed op het conto van James Burton kunnen prijken - maar dat mag absoluut geen bezwaar zijn in dit voortreffelijke Sweet Rockin' Angel

http://www.youtube.com/watch?v=jH0FEbe7 ... re=related

[MichelN]

Ik vertel geen staatsgeheimen als ik zeg dat de early rockers gewoon bij elkaar creatief riffs of heelder stukken tekst gingen "lenen".
Je moet er maar eens opletten hoe vaak quasi identiek dezelfde akkoordenschema's opdoken, vaak werd niet eens de moeite gedaan dat te verbloemen door hier en daar wat andere noten tussen te friemelen.

Als deze intro van The Fireballs u enigszins bekend in de oren klinkt komt dat allicht omdat u destijds iedere zondagmiddag trouw Radio Luxemburg had opstaan alwaar ene Cliff Richard en Move It niet weg te branden was.
Gelukkig is dit een versie zonder dat onnozele gekrijs op de achtergrond:

http://www.youtube.com/watch?v=r4IA7DR1jK0

Zoek nu de zeven verschillen met de intro van Long Long Ponytail-rocker:

http://www.youtube.com/watch?v=UmhZAgYNOtg

[MichelN]

Geen idee waar dit filmpje ooit opgenomen werd, maar het doet me met enige weemoed terugdenken aan de onweerstaanbare Fëtes Votives in een godvergeten, onooglijk dorpje van drie man en een paardenkop somewhere in de Ardèche waar tijdens de zomerweekends de locals en de vacanciers op het dorpsplein een feestje bouwden.

Door de jaren heen aangestampte dolomite mocht dan wel niet de ideale dansvloer zijn, maar dat kon de pret niet derven.
Kom, gooi ze nog eens door de lucht (de beentjes of eender welk stel ledematen):
http://www.youtube.com/watch?v=V7QploMF ... re=related

[bela]

Nu ik me enigszins wat uit mijn dwangbuisje heb weten los te wringen en dientengevolge uit de as ben opgestaan, even nog een reactie op jouw vorig berichtje.De gelijkenis van The Fireballs met Cliff's Move It is inderdaad bijzonder treffend.Waarschijnlijk omdat ome Cliff tot dan toe een nobele onbekende bleek te zijn in de States, was er daar geen kat die dit opmerkte. Niet enkel de intro was gejat, maar bij het beluisteren van de zangpartij, zat ik te denken waar ik dit voorheen nog had gehoord...jewel, na een minuutje wist ik het al.....als twee druppels water lijkend op Eager Boy van The Lonesome Drifter, waarvan ook snellere versies bestaan van bvb Ray Campi.
The Fireballs zijn hoe dan ook in mijn achting gedaald, ze hadden zich beter bij hun instrumentaaltjes gehouden, want die mochten er beslist wezen....met het betere gitaarwerk, genre chef kinkhoest (Chief Whoopin' Koff). En ja, dat gekrijs bij Cliff's "Ready Teddy" zindert nu nog immer na.

Greetings.

Jos.

[MichelN]

Sommige record labels uit de gloriedagen van de rockabilly zijn onlosmakelijk verbonden met de artiesten die ze voortbrachten en groot maakten.
Ik denk hier in de eerste plaats bijvoorbeeld aan het CREST-label en Eddie Cochran, al moet ik er bij vertellen dat de inspiratie (nu ja) voor dit stukje gedeeltelijk tot stand kwam via het blog van Fabian1959.

Die hadden daar 1 rare snijboon in hun catalogus zitten waarvan heden ten dage nog altijd maar heel weinig te vinden is, persoonlijke info inbegrepen.
Bizarre geluidjes, knettergekke teksten en voor die tijd (1957) nogal ongebruikelijke percussie.

Kortom, een verhaal over giraffen, ratlle snakes, hungry lions en primitieve liefde van de illustere Tom Reeves.

http://www.youtube.com/watch?v=on2t7lsE ... re=related

[bela]

Het lijkt me , zoals je zegt, een rare kwast met een hillbilly nummertje.
Het is derhalve maar bij 1 plaatje gebleven. Van veel van die zangers is inderdaad weinig gekend...komen een plaatje volzingen bij een platenmerkje om dan hopla weer in de vergetelheid weg te zinken.Van die Tom Reeves kennen we enkel zijn geboortedatum en -plaats,ergens in de Staat Alabama (Monroe)1924 en zijn overlijden in 1975.Dergelijk nummertje doet me weer een vergelijking maken met een song, verschenen op Imperial Rockabillies vol. 3, waar ene Billy Briggs,met een spuugbak voor zich, iets kweelt over pruimtabak : "Chew Tobacco Rag 1 & 2". Gelukkig waren er op het Crest -label fraaiere dingen te beluisteren, zoals Bo Davis : "Let's Coast Awhile", met lead-gitaarwerk van Eddy Cochran.
Die Gene "Bo" Davis was ook lid van The Blockbusters (what's in a name) en die kweelt aardig wat nummers vol in de nietszeggende film van gehaaide Buck Ram : "Rock All Night" uit 1957, enkel met de bedoeling de nieuwste plaat van The Platters (I'm Sorry/He's Mine) te promoten.
Ace records bracht deze filmmuziek uit op een CD.
The Blockbusters brachten hier dus enkele fraaie rockertjes zoals "Rock & Roll guitar" vokaal en ook instrumentaal.Ik heb het erover in mijn blog (archief 7/12/2009).Bo Davis overleed in 2000.

Groetjes.
Jos.
[/i][/b]

[MichelN]

Het is alweer een tijdje geleden, maar goed, here we go again.
Op National Geographic loopt al jaren - dat lijkt tenminste zo, ze herhalen daar alles 365 keer - een reeks over hondenfluisteraars en andere getiktelingen.
Als die dat mogen, tja, waarom zou je dan niet tegen bomen beginnen blaffen, zelfs al is het de verkeerde?

Don Woody voegde meteen de daad bij het woord en maakte er alsnog een rockabilly klassieker van, geholpen door het fantastische gitaarwerk van sessiemuzikant Grady Martin.

http://www.youtube.com/watch?v=oy0MCxQw1cw

[MichelN]

"We made a little money and had a good time." Dit zou het adagium kunnen zijn van tientallen lang vergeten pioniers uit de glory days van de rockabilly en wonder boven wonder, het leek nog te kloppen ook.

Vermoedelijk zitten er in de kluizen van de erfgenamen van SUN-Records nog talloze onontdekte schatten voor de buitenwereld.
Neem nu Sonny Burgess die het levenslicht zag in het onooglijke Newport Arkansas, op een boogscheut van het met een goddelijk aura omgeven Memphis (jaja, ik weet het, ik kan soms al eens overdrijven).

Sam Phillips had ook wel door dat Sonny in zijn stal thuishoorde in plaats van zich op zijn professionele baseball-carrière toe te spitsen, in zoverre dat het eigenlijk onbegrijpelijk is dat dit Feel So Good uit 1956 nooit uitgebracht werd.

http://www.youtube.com/watch?v=YCpZYeOP ... re=related

[bela]

Yep, Michel je hebt groot gelijk dit aan de kaak te stellen...meerdere opnamen van Sonny bleven gewoon in de archieven van Sun zitten.
Sam had het waarschijnlijk te druk met zijn goudhaantjes, ofwel leek het in dit geval dat het wel teveel leek op opnamen zoals die van Little Junior Parker, Dr. Ross of Rosco Gordon.Gelukkig was Shelby Singleton méér bij de pinken en werden later veel van die songs uitgebracht op labels als Charly of later Bear Family.Ik vond hierop veel songs die nooit werden uitgebracht zoals bvb Mr. Blues. Sonny had een blues-scholing doorlopen.
Mijn favorietje van Sonny Burgess blijft nog steeds Sadie's Back In Town uit 1960, dat werd doorverwezen naar een Sub-label van Sun (Phillips Int.).
Het kon er daar soms flink aan toe gaan in de Sun-studio's...
Zo heb ik hier een LP van Rosco Gordon : "The Memphis Sessions" en naar het schijnt had die de studio een hele nacht voor zich voorbehouden en d'er werd wat afgejamd, met op het einde halfdronken muzikanten...boogie all night.Later werd Sam die Rosco flink beu, toen verdere successen uitbleven.Maar dit ter zijde.
Jos.

[MichelN]

.Maar dit ter zijde.
Jos.

Al jouw "ter zijdes" zijn welkom.

[hollygan]

een blundertje of toch niet

en nog zo eentje vs de echte

[MichelN]

een blundertje of toch niet

en nog zo eentje vs de echte

Met alle respect, maar ik vrees dat je je een beetje van topic hebt vergist.

[MichelN]

Op gevaar af menige gevoelige snaar (no pun intended) te raken, zeker voor diegenen die het origineel niet kennen, ga ik het er toch maar op wagen.
Het gaat over een nummer dat, onder een miljoen andere versies, bekend staat als “Guitar Boogie” en als dusdanig evenveel keer gekopieerd werd.

Naar het schijnt is het samen met ”Smoke on the Water” het enige nummer dat je nergens in een gitaarwinkel mag spelen op straffe van buitengegooid te worden door de shopkeeper
The Shadows maakten er – laten we eerlijk zijn – een flauw afkooksel van dat, meer dankzij de fabelachtige sound van de Abbey Road studio's, toch nog een bescheiden hit werd.

Marvin had in die dagen zeker niet de technische skills van Arthur Smith 's origineel uit 1948, later ook niet volgens mij, maar soit,
Zeker het nogal inspiratieloze middenstuk kan niet imponeren als je het gaat vergelijken met wat Smith allemaal uit de vingers toverde op een, weliswaar elektrisch versterkte, akoestische gitaar.
In feite worden de meubelen nog enigszins gered door Tony Meehan's drumwerk.

Nog veel schaamtelozer vind ik dat ze zichzelf opgeven als auteurs van het nummer, het staat er echt hoor: Marvin, Welch, Harris, Meehan, terwijl zelfs een halfdove marsupilami kan horen dat Shadoogie een doorslag is van Guitar Boogie.

http://www.youtube.com/watch?v=zDyjxpw1vBs

[SEBASTIAN]

En wat dan nog?
Jet Harris maakte ook een "doorslag" van Besame Mucho.
Knap,die dreigende basgitaar.
Tony Meehan en Jet,knap duo,"Diamonds".
Brian Benett evenwel,nog betere drummer dan Meehan.
Alles situeren in de desbetreffende tijdszone.
Rockabilly? Bweurk, da's voor COWboy's, Stetson incluis.

[MichelN]

Rockabilly? Bweurk, da's voor COWboy's, Stetson incluis.

Wovon man nicht sprechen kann...