Kamers van geluk & verdriet

[telloorlekker]

Ed, in de enige drank waar je die gevleugelde Pegasus in terugvindt is "mede", de drank der oude Belgen ! En behoren wij daar niet toe ? En niet alleen omdat mede een honingdrank is, dan wel om de veelvouden van wat je er mede kan doen. Zo kan je bijvoorbeeld "medewerken" of "medeplezieren" maar ook "mededingen" en "mededelen" . Vooral in dit laatste is Piepauw een krack. Het mededelen dat mededinging in het nuttigen of degusteren van Porto vind ik -op zich- niet zo geslaagd. Porto doet mij teveel aan werken denken. Het nijgt naar het Franse "porter"... en dat is ook al niet goed voor mijn ruggegraat. Niet dat ik hem voor lastdier ofte muilezel zou willen benoemen, maar toch; meesmuilde hij, in zijn column, niet iets in de richting van "ouwepekeshuizen" of de inbreng van beurswaarden aan een onduidelijk ziekenfonds ? Kort van memorie zijnde (mijne rom heeft tenslotte niet meer dan 32 Kb) kan ik hierop niet terugvallen; mijne scroll-knop gaat doorgaans niet verder terug dan vorig artikel, het jouwe.
Laat ik het dan maar op jouw suggestie; het mededelen van het merk van dat aan de Douro gelegen spijshuis, waarvan de inhoud tot nader order onbekend is. Het is waarschijnlijk toegedekt met de "zwarte mantel" van ene Engelstalige Antwerpenaar, ons aller indachtig. Het Koninckske zal het wellicht niet zijn...
TLL

[Piepauw]

Vanwege Valentijn verplaatst van Nieuws - Vermist, pag. 8 ...

KAMER VAN VERDERF?

Na 14 jaar werd het tijd om deze tekst te verwijderen, conform het copyright.
groet
Piepauw

[zandmannetje]

Verdorie ViewVauw, veel voorbereiding verricht voor voorgaande verzen?
Volgens verschillende visvretende vetzakken verraderlijk venijnig, voorbeeldig verwoord volgens veel vupporters…(ja ’t is al goed, maak er dan vrije virtuele vereniging van volgevreten vegetariërs van hé!)

Overigens heb ik vandaag inderdaad in zo’n ziekenhuiskamer gestaan, zo’n kamer van eerst veel pijnen en smarten, later van opperste geluk.
Mijn dochter heeft haar dochter in dit aardse tranendal geïntroduceerd, die na de allereerste minuten van haar aardse bestaan op een konijntje geleken te hebben, alras een reproductie werd van haar moeder op de leeftijd van één dag!
Ik twijfel er geen seconde aan dat ook zij stormenderhand de wereld zal veroveren, dat alle mannen die naam waardig aan haar voeten zullen liggen, maar het enige dat zij totnutoe gepresteerd heeft is een pamper bevuilen.
En vooraleer al hun vrienden, familie en kennissen gingen uitproberen hoeveel personen nu eigenlijk in zo’n kamer van geluk binnenraken, met behulp van een grote schoenlepel (schoentrekker in het Antwaarps),en allemaal in de ijdele hoop een glimp van dat Valentijnskindje op te vangen, hebben mijn eega en ik wijselijk besloten andere oorden op te zoeken.
We zullen het nog dikwijls genoeg moeten bijhouden!

[ED.]

PROFICIAT, ZANDMANNETJE!!

Ed

[Tilly]

Hé proficiat Zandmannetje, zal eens rap langs de wensentopic gaan

[Tillie]

Proficiat Zandmannetje

Viva Valentina!

[hermano]

Proficiat Zandmannetje, of moet ik nu eigenlijk zeggen proficiat dochter van Zandmannetje?

[Opa Brombeer]

Van mij ook proficiat Zandmannetje.
Toch één bedenking. Werd er vroeger niet gezegd:

Moeder en kind stellen het wel.
Maar vader is van geen tel.

[Piepauw]

Na 14 jaar werd het tijd om deze tekst te verwijderen, conform het copyright.
groet
Piepauw

[zandmannetje]

Op de keeper beschouwd, kunnen we ieder café als een kamer van geluk beschouwen. En waarom niet, ook het hele seniorennet.
En indien we beiden mixen, krijgen we een seniorencafé, zoals we helemaal bovenaan de topics vinden. Daarin staan buiten de moppenrubrieken ook de babbelbox zoals die door moderator Swakke werd opgestart.
Buiten de gekende moppentappers in de afdeling politiek, vinden we nog bij het topic nieuws dan nog artikels zoals vermist, waarin hoge kijkcijfers worden behaald door of over niets te kletsen.
En zoals nu in kolder ook een café werd geopend.
Waar ik vroeger verkeerdelijk dacht dat mensen het interessant vinden om eens een story te lezen, ben ik daar recentelijk van teruggekomen.
Als je de kijkcijfers nagaat, word een verhalenrubriek slechts gelezen door hooguit 20 à 30 mensen.
Mensen willen hun eigen ei kwijt, en indien ze niets weten om over te schrijven, wel dan schrijven ze over niets.
Met als gevolg dat je pagina's achter elkaar leest, en er geen enkel onderwerp je bijblijft. Omdat het over niets ging. Het grote niets.
Een hele tegenstelling met de rubrieken software en hardware en aanverwanten. Daar zijn de meeste abonnees te vinden van de bijna 5.000 ingeschreven leden. Om hun computerproblemen aan te kaarten, in de hoop dat er snel een oplossing word aangereikt.
Vroeger maakte ik daar mijn hobby van, die mensen helpen. Want er was praktisch geen probleem of ik kon de oplossing aanreiken. Ik had de problemen immers bijna allemaal zelf meegemaakt.
Omdat ik ze zelf wel moest oplossen indertijd, geen internetaansluiting en de zaak waar de PC was aangekocht failliet na enkele maanden. Op de harde manier geleerd dus, met schade en schande.
Dikwijls moest ik dan wel urenlang mijn notities er op nazoeken om de betreffende oplossing te vinden, maar de voldoening een probleem op te lossen en de dankbaarheid van de mensen naderhand was een stimulans. Tot de mentaliteit zo'n beetje veranderd is, het helpen werd zo precies een verplichting, een woordje van dank kon er ook niet meer af.
En steeds maar dezelfde vragen die opdoken, niemand die de moeite nam eens tussen vorige oplossingen te gaan lezen.
Zodat ook mijn motivatie daarvoor mettertijd verdwenen is.
Hopelijk komt de lust gauw weer terug om hier in kolder nog verder te schrijven, want anders schrijf ik binnenkort ook over niets. Of schrijf ik niets...

[Tillie]

Natuurlijk een auteur schrijft niet voor zichzelf. Neen, hij wil worden gelezen.
Maar Zandmannetje, al is de hoeveelheid misschien wat klein. Het zijn allemaal kenners mag ik toch zeggen. Die genieten van al die schrijvelarij. En die het waarderen en monkelen en knikken van (h)erkenning.

[Gast]

Wat ooit een huis van geluk is geweest, dat vreugde maar ook verdriet uitstraalde, zal weldra een gewoon huis in de rij worden. Ieder kamertje herbergde zijn of haar eigen verhaal en de deur die stond altijd op een kier. Alle mensen mochten er gewoon binnenspringen, eventjes een pauze of een versnapering komen halen, de koffie die geurde er voortdurend en niemand vroeg van welk merk hij was. De bewoonster een midden zeventigster was een lieve praatpaal voor alle mensen, men kon er terecht met vragen, iedereen was er welkom. Ze verzamelde oude gedichten, die ze zich kon herinneren van voor de oorlog, die schreef ze in een groot boek. Haar kamertje van geluk, noemde ze dat prentenboek dan, haar vreugde en haar verdriet van door de jaren heen verzamelde levenservaringen. Wie een gedicht voor haar had, kon dat binnenbrengen en ook recepten voor lekkernijen, die aanvaarde ze in dank. De groep groeide gestaag aan, het werden ondertussen babbelsessies, men kon er met zijn of haar verhaal, men kon het lang vastgezeten ei kwijt geraken. Meestal handelden die gesprekken over eenzaamheid, over de overleden partner, hoe ging men met het verlies van een dierbare om, wat zouden we nog kunnen betekenen voor onze kinderen en kleinkinderen? Als alle harten waren uitgestort, voelden men zich een klein beetje herboren, men trad een ander kamertje van geluk binnen, hoe klein het ook mogen zijn voor menig voor diegenen die plots de draad van het leven verloren waren.
Maar helaas, bij een van haar recepten, die ze wilde bereiden, heeft het noodlot toegeslaan. Wat nooit kon gebeuren met haar, zo dachten we, gebeurde. Ze kreeg een beroerte, gevolgd door een hersenbloeding. Hoe kon zo een goed mens dat overkomen, waarom mocht ze niet verder helpen en vertellen? Zij die geen mens of dier kwaad deed, zij kreeg het zelf heel moeilijk. Twee dagen heeft ze gelegen in haar huis, vooraleer er iemand haar vond en de brandweer belde om de deur waar de liefde achterschuilde, te forceren. In allerijl is ze naar de spoedafdeling gebracht, waar men dan vaststelde, dat ook zij niet eeuwig is maar eindig. De feestdagen, die een ander doorbracht binnen het beschermde gezin, die bracht zij door in een wit bed, heel sereen. De eerste bange dagen ging het niet goed met haar, na een tijdje ging het wat beter maar nog niet zoals men verwacht van iemand die het altijd goed deed voor anderen. Afwisselend gaan we dan naar haar ziekbed, haar opbeuren, zoals ze indertijd met ons gedaan heeft.
Op de afdeling liggen vele ouderen die niet meer naar huis kunnen omdat ze niet meer alleen kunnen blijven. Ze zijn hulpbehoevend geworden en wat eens een huisje van geluk was, een home voor hun, is nu een lijdensweg voor menigen. Ze wachten als het ware daar, op hun laatste reis en ze weten het maar al te goed!
Ieder staat op een wachtlijst om ergens ondergebracht te worden in een Heem, tegen of met hun wil. Het leven kan voor zo’n mensen hard zijn, ze belanden van het een moment op het andere in een ander leven dat ze niet voorzien hadden. De mensen hadden nog zoveel te bieden aan een ander maar dat ene slechte moment, dat was er teveel aan.
We noemden haar ons paatje, één letter verschil en het zou paadje geweest zijn. Ze was ons pad, dat we volgden, ze leiden ons door kronkelingen in ons leven, ze was er altijd, men hoefde geen afspraak te maken.
Deze week ben ik gaan zien of het met haar goed ging. Alweer was ze van hospitaal veranderd, ze mocht in dat serene bed niet blijven liggen, dat werd beschikbaar gemaakt opnieuw voor een ander patiënt. Ze werd een nummertje, het zoveelste in de rij: “er zijn nog zoveel wachtenden voor u mevrouw”, werd haar toegefluisterd.
Plichtsgetrouw gaf ik haar te eten want met één verlamde arm is het moeilijk om nog een boterham te smeren. Ze hadden de mensjes ondergebracht of beter gezegd,samengebracht in een eetruimte, zo zouden ze met elkaar kunnen communiceren, althans wie daar nog bekwaam voor was. Plots braken haar tranen uit over haar belegde broodjes en ze snikte: “ Ik ben hier niet graag, ik zou zo graag naar huis willen, naar mijn home”.
Niemand van het bezoek durfde echter te zeggen, dat dit nu haar home was geworden, de laatste stap naar de overkant.
Zo mensen, indien jullie ook een kamerke van geluk in jullie harten willen, breng eens een bezoekje aan een bejaardenafdeling, neem deel aan hun gesprekken en laat hun voelen dat ze nog erbij horen. Geef hun leven, geef hun een nieuw begin, maar vooral geef hun hoop.

[ED.]

Zeer mooie en ontroerende tekst, kwezeltje. Echt uit het leven gegrepen!

[W T]

Verdrietig,dit verhaal......Prachtig neergeschreven...

[telloorlekker]

Je bent een Kwezel of je bent het niet ! Wat die Maaslandse schoonheid allemaal niet uit haar mouw schudt... Je kan haar geen ongelijk geven; ze heeft hét !
Ik heb dat niet, zal het nooit hebben; de baksteen is mij vergroeid. Belgisch dat wél, maar verder ?
Het oude moedertje aan de schoorsteenmantel vertelde mij in onverstaanbaar Bayrisch -ik ben nu eenmaal verknocht Tyroler- een verhaal wat mijn merg door 't been niet meer verstond.
Haar man -een "strahler"- was door een lawine verast. Hoog tegen de rotswand werd hij verrast toen een niet-voorspelde stormwind de wand aantastte. Hij zocht, met enkele tourgasten, naar het edele kristalgesteente dat in de aardlagen verborgen lag, maar vond de typische structuur enkel in de ijskristallen die uiteindelijk zijn graf afdekten. Het vrouwtje heb ik gekend, zij was -mede door mijn 'medeburgerschap" eveneens een dorpsgenote geworden; een dorpsgenote die ik -danks mijn jarenlange inburgering- als buurvrouw mocht benoemen. Haar man kende ik ook, zij het van ziens, maar heb nooit met hem mogen optrekken naar dat oord waar die alomgekende hemelse kristallen te vinden waren. Ook ik zocht meermaals de spleten en holen af naar dat gegeerd kleinood, waar menige verzamelaar van kristallen verzot op is; een éigen kristal te vinden. Maar die noodlottige namiddag, toen het grijs en het grouw zich met mekaar verweefden, heeft die "strahler" verrast. Een valwind, vergezeld van een sneeuwlawine, had hem geveld. Zijn compagnons konden ternauwernood de dans ontspringen; zij vertelden in het dal het wedervaren van hun zoektocht. Anders had ook ik het niet geweten. Een uitstulping van een rotspiek is ruim voldoende om het eind van de levensdagen voor je te zien verdwijnen; breekt zo'n punt af, kun je het niet meer navertellen, ook al ben je dan al jaren bedreven in het strahlen.
Het vrouwtje straalde niet meer, ze was nu de trotse weduwe van de alomgekende bergführer.
De natuur is ondoorgrondelijk... ééns is het mijn beurt...