De grote reis.

[Gast]

Behalve dat door een paar nieuwsgierigen de kring niet alleen groter werd , werd het ook drukker ondertussen. We hadden supporters genoeg bijgekregen onder het publiek. Hermano keek zo strak naar het veld, dat het wel leek of hij de figuren met zijn wil tot winnen wilde magnetiseren. Ik voelde dat hij vol geestdrift ook duizend oude centen had ingezet. Hij offerde die graag op voor de gelukkige kreet ‘mat’! tegen zijn kille en arrogante tegenstander. Merkwaardig genoeg sloeg iets van zijn verbeten opwinding onbewust naar ons over. Elke zet afzonderlijk werd veel hartstochtelijker besproken dan voor die tijd, steeds hielden wij elkaar nog op het laatste ogenblik terug, voordat we het erover eens werden het teken te geven, dat we hem zouden helpen in nood. Langzamerhand waren ze bij de zeventiende zet aangekomen en tot onze eigen verassing was er een stelling ontstaan die verbluffend gunstig leek omdat het hun gelukt was de pion van de c-lijn op het voorlaatste veld e-2 te brengen; ze hoefden hem maar naar c-1 te zetten om een nieuwe dame te winnen. Helemaal behaaglijk voelden we ons wel niet bij dit al te duidelijk voordeel, we voelden eenstemmig argwaan dat dit schijnbaar door ons veroverde voordeel ons door de tegenstander, die de situatie immers veel verder vooruit kon overzien, opzettelijk als lokaas werd voorgehouden. Maar ondanks het ingespannen gezamenlijk zoeken en overleggen konden we de verborgen val niet ontdekken. Tenslotte, al bijna aan het eind van de toegestane bedenktijd, besloten we de zet te wagen. Hermanator raakte de pion al aan om hem naar het laatste veld te verschuiven, toen hij voelde dat iemand hem plotseling bij zijn arm pakte en zacht en indringend fluisterde:” In godsnaam, niet doen! Onwillekeurig keken we allemaal naar Ed die met zijn smal, scherp gezicht op het promenadedek al eerder was opgevallen door zijn merkwaardige, haast krijtachtige bleekheid. Tijdens de laatste minuten, terwijl wij al onze aandacht op het probleem richtten, voelde hij onze blikken en voegde er met haast aan toe. “Als je nu een dame van die pion maakt, slaat hij die meteen met loper c-1, je slaat met het paard terug. Intussen gaat hij met zijn vrije pion naar d-7, bedreigt je toren en ook als je schaak geeft met je paard, verlies je en ben je in negen of tien zetten verslagen. Het is bijna dezelfde stelling die Aljechin voor het eerst tegen Bogolju heeft gebruikt bij het Pistyaner toernooi in 1922. Herman ging met een ruk achterover zitten, de ingehouden adem kwam hoorbaar in een gelukkig “Ah!” over zijn lippen. Ik observeerde op mijn beurt zijn geduchte tegenhanger en bij de laatste zetten was het mij voorgekomen, dat hij bleker was geworden. Hij wist zich nog goed te beheersen en hield zijn schijnbaar gelijkmoedige starre pose vol en vroeg alleen op nonchalante toon, terwijl hij de stukken met een rustige hand van het plein schoof. “Wensen de heren nog een volgende partij?” hij stelde de vraag puur feitelijk, puur zakelijk. Het merkwaardige was, dat hij er Hermano niet bij had aangekeken maar zijn blik scherp en zonder aarzelen op onze redder had gericht. Zoals een paard aan de vastere zit een nieuwe, een betere ruiter herkent, zo moest hij aan de laatste zetten zijn werkelijke, zijn eigenlijke tegenstander herkend hebben. Onwillekeurig volgden wij zijn blik en keken gespannen naar de vreemdeling. Maar nog voor deze zich kon beraden, laat staan antwoord te geven, had Hermano in zijn eerzuchtige opwinding hem al toegeroepen: “Vanzelfsprekend! Maar nu moet u alleen tegen hem spelen! U alleen tegen Ed. maar nu gebeurde er iets onvoorziens. De verklede Ed , die merkwaardig genoeg nog steeds gespannen naar het al leeggeruimde schaakplein staarde, schrok op nu hij alle blikken op zich gericht voelde en zo enthousiast werd toegesproken. Zijn gelaatstrekken toonden verwarring. “In geen geval, heren,“ stamelde hij, zichtbaar ontsteld. “Dat is volstrekt uitgesloten.. ik kom helemaal niet in aanmerking.. ik heb in geen twintig, nee, vijfentwintig jaar aan een schaakbord gezeten… en ik zie nu pas, hoe onbehoorlijk ik me heb gedragen, door me zonder jullie toestemming in het spel te mengen. Verontschuldigt u alstublieft mijn opdringerigheid.. ik wil in geen geval nog langer storen.” Nog voor wij van onze verrassing bekomen waren, had hij zich al teruggetrokken maar Herman nam hem bij de kraag en stelde hem opnieuw op. Deze keer mocht hij de klus klaren zonder enthousiaste supporters.

[ED.]

Nu stond ik daar,met handen en voeten op dat schaakbord. Dat ik er een beetje bleekjes uitzag,kwam door dat geschud en getrek aan mijn bit. Gelukkig bleven ze van mijn (paarden) staart.

Die tegenstander van Hermano bekeek mij met de blik, van een échte paarden- bief- steak- kenner. Wat moest ik nu doen? Ik kon helemaal niet schaken!. Dat zinnetje over die d-7 en van die match van Aljechin en konsoorten, dat had ik ergens gehoord, onthouden en nu,stomweg uit mijn narrenbotten geslagen. Is het toeval, of heb ik een buitenaardse begaafdheid? Wie zal het zeggen? In ieder geval, ik bleef de komedie volhouden en liet niet merken dat ik van heel dat alfabetgedoe geen snars begreep.

Ik hinnikte eens naar mijn tegenstander en sloeg met mijn achterste poten.(Met de voorste poten, was het nogal moeilijk, want dan lag ik op mijn bek) Die man bekeek mij verbaasd en was even zijn concentratie kwijt. Dacht die nu écht, dat ik een paard was? Net op dat moment passeerde daar brombeer, die aan zijn laatste liaan aan te "oefenzwaaien" was. Of het nu vrijwillig was, weet ik niet. Maar, hij gaf mijn tegenstander een zodanige tik, dat hij pardoes het het ganse schaakbordveld overhoop gooide.

De jury dacht waarschijnlijk dat die man het opgaf en riep mij uit als overwinnaar. Terwijl ik het applaus van de nog weinig geïnteresseerden in ontvangst nam, kwam brombeer terugzwaaien. Ik stond natuurlijk, weer eens, in zijn weg en mijn licht,.... dat was,voorlopig, uit!

In mijn droom, die erop volgde, zag ik wang tang ,met veel liefde en toewijding, mijn verwondingen verzorgen. Op kwezel en de rest moest ik niet rekenen, (zij zijn tenandere geen rekenmachienjes). Die zaten daar half ineen gezakt van het lachen! "Van uw vrienden moet ge het hebben", dacht ik nog. Telloor, die was daar aan een of andere sleephut aan het trekken en, terwijl hij toch bezig was met trekken, trok hij zich van mijn miserie ook al niets aan. De strop, die was nog altijd aan het zoeken naar een rus- tineke om zijnen bloemzak te repareren!

Een zaak staat vast! Nooit van mijn leven speel ik nog schaak! Ik hang nog liever een halve dag aan de schandpaal!

[Opa Brombeer]

http://wnf.colo.bit.nl/dierendatabase/h ... innon%20SC%

[Opa Brombeer]

Gezien hoe de Zandman te werk ging? Straffe kost. Dat van die matrak daar kan ik nog mee leven maar iemand zomaar een schop in zijn... verkopen. Sorry hoor dat vind ik nogal laag-bij-de-grondse praktijken, maar ja hoog van de grond zal dat wel niet lukken zeker. En we hebben toch al ons gerief voor dat klootgooien, dus dat was nergens meer voor nodig. Maar ik hou dit voorval achter de hand, kwestie van een slachtoffer voor handen te hebben voor het onderdeel rotte eieren gooien.

Maar rechtuit gezegd ik voelde me ook niet gerust toen ik in de finale die mastodont zag verschijnen en ben ook een beetje jaloers op die mannen. Met mijn blote handen een anker ophalen interesseert me niet maar twee schaars geklede, geurende deernen kunnen optillen dat zegt me wel iets.

TLL die begon van ongerustheid ook al te brullen en te tieren en wou al direct te voet naar Scherpenheuvel gaan, alsof dat iets zal helpen. Hier blijven moet hij doen om me straks op te rapen als ik bij het liaanslingeren crash. Want dat ik ga crashen is zo goed als zeker, ik heb ook wel gezien tijdens mijn oefensessies dat die mannen daar fameus kunnen schaken en als morgen Ed aan de beurt is zal al dat geprevel en gezang van Kwezel niet helpen, ik ga gewoon midden in het spel crashen en hier zal nog eeuwen over gesproken worden. Er zal in de annalen staan, en den brombeer ging ferm op zijn kloten.

Hoe ziet nu dat liaanslingeren eruit? Vermits er nog geen chronometers bestonden, en Ed uit veiligheidsoverwegingen zeker niet op zijn horloge(al dan niet stiekem)mag kijken ligt de oplossing voor de hand, zandlopers. Kan ZMj nog zaken doen ook. De omloop situeert zich in de buurt van het schaakspel. Er word geslingerd in achtvorm van de ene boom naar de andere, dus tweemaal diagonaal over het schaakbord en wie bij het einde van de zandloopbeurt de meeste bomen heeft verteerd is winnaar. Het begin en einde van elke beurt wordt aangekondigd door die tamme boerse belleman die zich majoor waant. Er wordt geslingerd in reeksen van twee en die winnaar gaat door naar de volgende ronde. De verliezers kunnen zich dan nog plaatsen via herkansingen. Dit zal nodig zijn want ik ga tijdens één van mijn reeksen Ed uit de penarie halen. Met een luide Tarzanskreet ga ik me pardoes laten vallen op het paard van de tegenstander, hopelijk kom ik hier zonder kleerscheuren vanaf al stellen onze kleren niet veel voor.

Maar de finale wil ik toch graag halen want ik heb natuurlijk al lang gezien dat er onder de deelnemers ook een deelneemster is en het ziet me er geen gewone uit, slingeren daar heeft ze verstand van. Maar die gaat nog geen klein beetje verschieten als ik daar verschijn in Tarzanspak en mijn oerkreten begin uit te stoten en als ik haar Jane mag noemen mag ze van mij winnen en zal ik haar later in alle intimiteit dat verhaal wel eens uit de doeken doen. (ook uit de lendendoeken)

En nu me gaan concentreren op wat komen gaat, me geestelijk voorbereiden, want na al dat geprevel van Kwezel waar ik toch niets van begrijp krijg ik zowaar hoofdpijn. 'k Zal straks eens voor die deelneemster zingen(proberen) van,
Zeg Kwezelke wilde gij dansen

Tot in mijnen boom dan maar.

Brombeer

[telloorlekker]

[b][u]Postduiftelegram[/u][/b]

Ben goed aangekomen -stop- Stuur een duifje terug als Sinjeur ZMj aan het "kloten" begint -stop- Kwezel, niet te luid kwelen, want hier raken de valken anders van slag -stop- En dat we toffe jongens zijn... de mede smaakt heerlijk - stop - ari vederci, o revwaar ofte slukes -stop- TLL -stop-

[Gast]

Terwijl onze Tarzan in de kaarten van Ed had gespeeld door zijn tegenstander met een zwaai te kelderen, ving in de buurt het modderzwemmen aan. Daar wilde ik eens aan deelnemen, zwemmen dat is nog ooit een passie van mij geweest. Ik vond nog ergens onder een strozak de andere helft van dat rund en betaalde zo mijn deelname. Mijn armen en mijn benen, die moesten wel nog even losgedraaid worden want met stijve ledematen, daar kan je niet veel mee beginnen. Ook wenste ik dat ik mijn sportkleren nog aanhad, die Bliaud was lastig om te modderen, je kon er zelfs nog niet mee aanmodderen. Dat priestergewaad legde ik eventjes af en tot mijn verbazing merkte ik op, dat ik mijn tarzannineke nog droeg. Blij als een veulen dat mijn bikini nog in de oorspronkelijke staat was deed ik een paar wiels, flik-flakken en spagaten. Van vreugde nam ik een touw dat tussen de bomen hing en slingerde mij op de eerstvolgende takken. Tarzan die me zag, dacht dat ik mee wilde doen met de slingerwedstrijd deed opeens aan paaldansen. Hij deed een regendans rondom mij van zwieren en zwaaien en donderde met zijn klikken en klakken van de ingesmeerde lianen die hij van te voren met zijn handen vol olie had beetgenomen. Als een hond in een kegelspel kwam hij terecht tussen de schakers die hun partij juist opnieuw begonnen waren. Heimelijk was Ed hem daar eeuwig dankbaar voor aangezien zijn schaakkwaliteiten te wensen overlieten. Ondertussen was TLL met zijn achteruitslingeren begonnen. Zandman had hem er nog op gewezen hoe hij het aan boord moest leggen. Maar zoals altijd scheen de zon hem in zijn ogen, bleef doof als een kwartel en liet hij zijn schijf op het verkeerde moment los, die pardoes tegen mijn linker schouder aankwam. Van verrassing gesproken, met een ijselijke schreeuw van pijn liet ook ik mijn liaan los en kwam midden in het modderzwemmen terecht waar zich de Zandman al in zijn retenveter aan de start had begeven. Helaas de jury had het meteen door dat Ed, Herman en Bromtarzan vals speelden en wilde hen tot de orde roepen. Vliegensvlug vlogen ze alledrie tussen de modderaars in zodat ze niet herkend werden. Voor Brombeer was het een makkie, die had al zijn tenue aan maar Ed en Herman, ocharme in een wip stonden ze in adamskostuum. Het verschil liet zich nu kennen, ze konden hun geboorte niet meer wegmoffelen. Begin maar eens te zoeken als iedereen in zijn half nakie staat met een troep vieze modder op zijn of haar lichaam. Het leek eerder een worstelpartij dan zwemmen. Niemand geraakte weg van de plaats en onze benen zuigden zich vast, dieper en dieper in de smurrie. Ik dacht aan mijn verjaardag waar ik een taart in de vorm van een olifant en chocolade-ijs had gekregen. Het verschil was hier miniem. De dag werd geen succes voor ons, iedereen stond te krijsen en te roepen. Zandman kwam in een slechte stemming en begon te vechten met Herman die met een bloedneus nu rondscharrelde. Tijdens het wegduwen was Ed kwaad geworden op Brombeer die hij vervolgens een paar kweeperen uitdeelde. Het duurde zo nog een tijdje verder vooraleer ik mijn geduld verloor. Er volgde een klap tegen iemand zijn achterste en die gooide met modderballen in het ijle weg. De vliegende projectielen kwamen tegen TLL zijn dikke olifantenhuid terecht, die zich nu echt boos maakte en iets uit het struikgewas haalde om ons ermee te bekogelen. Het voelde als gehaktballen aan en spatten uit elkaar tegen ons gezicht. Bwéééékes, jandorie met wat werp je nu, riepen we hem toe? Bij nader inzien had iemand in het dichte struikgewas de testikels verzameld om aan de winnaars uit te delen, dat was een hele eer om die als gast mogen te nuttigen. Jullie kunnen je nu wel indenken wat we allemaal als uit één mond riepen? Hij is aan het klootgooien, zo was een nieuw spel uitgevonden dat nog lang in het menselijk geheugen zou blijven nahangen. De organisatie vond dat we zo’n elegante unieke armbewegingen maakten en riep ons toe: “Eureka, Olympus, modderworstelen met balletjes.

[hermano]

We zijn nu echt diep gevallen, ook Ed en Brombeer, maar vooral ik dan toch. Van speciaal gezant van de kurfurst van Trier via een schaakwedstrijd Alechinsky-Magritte die pas binnen enkele honderden jaren zal worden gespeeld, allemaal samen de modder in en in plaats van mekaar te ondersteunen en dan maar gezamenlijk vals te spelen zoals we nu toch al gewoon waren begonnen we mekaar af te troeven en onderuit te halen.

Ik zou in de grond willen zinken van schaamte maar er zijn goede redenen om dat niet te doen. Als je mij kent dan besef je dat het om een gat van serieuze omvang zou gaan, ik zou wegzinken in een diepe put en om die put te vullen zouden onze middeleeuwse poorters diep in hun beurzen moeten tasten, de belastingen zouden direct opslaan van één naar twee tienden. Voor de anderen: kom nu vooral niet af met “’t is te laat de put gevuld als het kalf verdronken is” of een gelijkaardig gezegde, want ik kan er niet mee lachten, het is niet het moment om mij steken onder water te geven want ik heb het al moeilijk genoeg met al die onderkruipers.

We waren van de kant in de gracht gesukkeld, riolen kenden ze toen nog niet, daar diende die sloot normaal voor en denk nu niet dat ze die eerst hadden geruimd voor de wedstrijd, dat was een deel van het plezier voor allen die er stonden naar te kijken. In het diepste van mijn hart verwenste ik Kwezel dat ik mij had laten meeslepen in dat avontuur, maar ik moest daar uit geraken. TLL stond zich daar nog altijd kostelijk te amuseren, hij smeet de ene kloot na de andere naar beneden en hij kende er wat van zodat elk van ons om beurten zo’n ding tegen zijn gezicht kreeg. Zandmannetje deed juist zijn mond open om te protesteren en dat had hij beter niet gedaan en ik ga niet uitleggen waarom, maar de anderen hielden voortaan wijselijk hun klep dicht. Hij was daar wel helemaal in zijn eentje de wedstrijd klootjesgooien aan het winnen, dat was duidelijk, terwijl wij hem naar het diepste van de hel verwensten.

Ver moesten we niet, het was maar een afstand van 10 meter maar zoals Kwezel al zei, in die modder zat je muurvast, die zoog je naar omlaag en trok aan je benen en hoe meer je spartelde hoe meer je kwam vast te zitten en hoe dieper je wegzakte. Door die reuzenduik in die gracht had ik de halve afstand al overbrugd (?? er was geen brug) en dan was er nog één middel om er door te geraken: er op of er onder maar ik koos voor het eerste. Voor mij lagen daar twee middeleeuwers te spartelen half bedolven onder de modder en de achterste van hen was nog juist binnen handbereik, ik grabbelde hem vast, ik geraakte half uit die modder en ik kroop over hem, natuurlijk ging hij kopje onder maar fairplay was ook nog niet uitgevonden en daar kreeg je zelfs geen prijs voor, we zouden waarschijnlijk toch niet meer in aanmerking gekomen zijn. Brombeer lag vlak achter mij, ik grabbelde zijn stuk liaan beet dat hij nog altijd vast had en zette mij af op die ongelukkige poorter die waarschijnlijk op de bodem van de gracht terecht kwam, ik had goed gemikt en ik schoof over de volgende heen in één ruk tot over de aankomst.

Met mijn armen onder de modder begon ik dan aan die liaan te trekken tot ze spande, Brombeer had het begrepen, hij hield stevig vast en hij grabbelde de arm van Ed beet. Centimeter voor centimeter ploeterden ze nu vooruit, vlak voor hen dook mijn steun en toeverlaat eindelijk terug op van de bodem, juist op tijd want ook zij hadden die truuk door om zich te steunen op hun medeburgers, toen heette dat nog de openbare onderstand, ze klauterden ook op en over die sukkelaar en weer werd die man gebruikt als springplank en zoals ik schoven ze ook over die andere die weer werd ingegraven, sierlijk voorbij de aankomst. We lieten de liaan los en werkten ze met onze voeten onder het slijk tot helemaal beneden, we bekeken mekaar en diep in ons hart wisten we dat we Kwezel en ZMj eigenlijk ook moesten te hulp komen, maar ik zag dat de anderen precies dachten zoals ik: het is hun schuld dat we zo laag gezonken zijn, laat ze nog maar wat ploeteren. Ik werd uit die modder geholpen door een sympathieke knaap, de zoon van de baljuw, die Harmen heette en die mij daarvoor al was opgevallen, precies omwille van zijn naam die goed geleek op de mijne.

Ik moest niet eens doen of mijn neus bloedde, die bloedde nog echt van die stomp, het ergste was trouwens voorbij want TLL zat zonder klootjes en werd ondertussen al gehuldigd als winnaar van dat gedeelte. Wij zouden zeker ook zoals hij op het hoogste trapje staan bij de ceremonie, maar wat mij niet aanstond was dat podium met die drie trapjes, dat ook wel eens een schavotje wordt genoemd en diep in mij was er een vaag gevoel van onrust en ik vreesde dat we onze terechte straf toch nog zouden moeten ondergaan. In afwachting kon er nog van alles gebeuren dus we spoelden ons af en we gingen ons verdriet verdrinken.

[Tillie]

HTTP 400 - Bad Request
Brombeer wat is dat voor een beest een http 400. K dacht dat is dienen auto van Ed en Wan Tang. Maar t béleke ontbreekt.

[Gast]

Dat is niet mooi van jullie om ons tweeën in de steek te laten. Misschien had die Hermandad voor ons ook een handje kunnen steken, of deed die rechtsbeambte alleen maar aan lijken tellen? Zandman die nog ooit eens in het leger ergens geweest is, zag een mogelijkheid om ons te redden. De ondergedompelde medekandidaten, die eerder op kannibalen leken en niet meer te onderscheiden van elkaar waren, legden we trapsgewijs op elkaar. “In kruisverband zouden ze beter stabiel blijven”, zei hij. We klauterden dan één voor één naar omhoog en onverwachts kneep Zandman mij in mijn achterste waardoor ik het uitgilde en een salto naar boven deed. Ik stond terug op de begane grond en gaf de attente Zandkruier omdat hij mij zo deftig geholpen had, een uitgestoken hand. Hij schraapte zijn voeten nog op de laatste modderploeteraar en toen was ook hij boven modder gekomen. Dat was eventjes ‘kantje boordje’ geweest, al bij al nog goed afgelopen. Onze haren hingen vol slierten stinkende brij, het leek wel alsof we in een mestkuil gezwommen hadden. In de verte hoorden we natuurlijk een overdonderende meute die hun overwinning vierden. Samen spoelden we ons af en Zandmannetje graaide de laatste prut uit mijn tarzannineke. Ondertussen was de dag al gevorderd en de volgende activiteiten zouden pas morgen over overmorgen plaats vinden. Tll bulderde van het lachen toen hij ons grafzerkengezicht zag en Hermano met Ed die deden zich tegoed aan de wijn die ze rijkelijk lieten vloeien. Brombeer herhaalde telkens dat hij ons goed uit de slag getrokken had door zich per ongeluk in de schaakwedstrijd te laten vallen. Wat we nog niet wisten, dat was dat de jury de tegenkandidaat ondervraagd had. Hij beaamde dat hij aan de winnende hand was en dat de partij overgedaan moest worden. Niemand voelde echter voor nogmaals een partijtje te spelen, we gaven remise maar dat aanvaardde die andere niet. Nu zou er een compromis gesloten worden, alle valsspelers zouden aan de schandpaal gehangen worden en de volksjury zou hun mogen berechten. Een onderzoek werd ingesteld en al gauw kwam men tot de conclusie dat TLL en Zandman wel degelijk gefraudeerd hadden. De ene had zijn voeten gebruikt onder de tafel bij het armworstelen en de andere had magneetjes aan zijn pijl gelapt. Brombeer die zich als een hond in het schaakspel had gemengd werd ook niet vrijgesproken. Ze werden alle drie hevig tegenstribbelend en onder hevig protest meegevoerd en aan de paal vastgebonden. Onder stevig toegejuicht applaus werden grote rieten manden met vies stinkende eieren klaargezet. De baljuw zou de eerste worp doen. Ed, die stond al te popelen want dit vond hij nu het beste onderdeel van alles. Herman mikte zorgvuldig naar het hoofd van TLL en smeet de eieren als kogels naar hem terwijl Ed de Zandman onder handen nam. Terwijl ze het uitschreeuwde droop het eigeel van hun lijf af en in hun ogen stond wraak te lezen. Kwezelke deed aan zulke praktijken niet mee, ze kon daar niet tegen haar beste vrienden zo te zien lijden. Ze draaide zich met een ruk om en verborg zich in de hoge bomen, daar hield zij zich gedeinsd tot het over was. Met deze vernederde mannen zou het spel vlug afgelopen zijn, van zodra ik de kans schoon zag, meldde ik bij de commissie dat we van verdere deelnamen zouden afzien. De levende eierenkoeken werden vrij gelaten en samen trokken we ons terug in onze strohut waar we een plan beraamden om naar huis terug te keren. We konden toch niet eeuwig hier verblijven en iedereen was van menig dat er toch nog een mogelijkheid was om hier weg te geraken.

[hermano]

Wij gaan ons de volgende dagen best gedeisd houden, Ed en ik want we hebben blijkbaar de boter gegeten. Alsof we Kwezel en ZMj daar in levensgevaarlijke omstandigheden hebben achtergelaten! Die gracht was met moeite een meter diep en veel gevaar was er dus niet, dat zij twee ons in de problemen hebben gebracht daar hebben ze geen oren meer naar ofwel zaten die nog vol slijk! Brombeer was er toch ook bij zeker, maar dat is nu ineens weer de goeie omdat hij ook aan de schandpaal heeft gehangen.

En dan dat eiergooien, dat zal wel! Ik was samen met Ed op zwier gegaan om mijn verdriet te verdrinken en ik had veel verdriet, ik kreeg heimwee naar mijn thuis, mijn familie, mijn warm bad, vooral dat laatste dat zou zeker het eerste zijn waar ik wilde induiken, want die wastobbes of die houten emmers met koud water waar je het moest mee doen ... Ik had dus enorm veel verdriet, zij hadden daar veel wijn, allé als we begonnen toch nog, mijn verdriet kon nogal goed zwemmen maar ik heb het toch verdronken gekregen, en dan beweert zij dat ik nog met eieren ben gaan gooien?

Flauwekul want ik herinner mij daar niets meer van, TLL heeft met klootjes gegooid ja, het enige dat ik nog weet is dat ze daar zelfs geen aspirientje hadden en een volgende keer krijgt ze mij niet meer mee naar een periode van voor 10 augustus 1897, toen Felix Hoffman voor Bayer acetylsalicylzuur uitvond, dat in 1899 op de markt werd gebracht als aspirine. Scheel van de koppijn zaten Ed en ik daar terwijl de anderen maar bleven voortroepen over in de modder laten zitten en iets van een schandpaal en schandelijk gedrag. Ik wil slapen en als ze nu eindelijk eens wilden zwijgen dan zal ik morgen wel zien hoe ik die kater de nek omwring en diegene die mij daar een bloedneus heeft geslagen die heeft van mij ook nog iets tegoed.

[ED.]

Modder? Klotenmodder, ja! Ik zag eruit of ik had deelgenomen aan een of andere verkiezingsdebat, maar dan in onze tijd. Kwezel, ja, die wist natuurlijk van niets en wou niet deelnemen aan het rotten eierenwerpen naar de schandknapen. Alhoewel, dat woordje knapen zal ik er maar aflaten.Nu is kwezel wel één van mijn favorieten schrijvelaars, zij kan toch zo mooie gedichtjes schrijven, nietwaar? Toch, is zij één van onze kopmannen of beter gezegd, kopvrouw in dit verhaal. Dus vind ik het normaal, dat zij ook aan dat eierenwerpen moest deelnemen. "Het is oorlog voor iedereen!"

Goed, na dat modderbad en dat klootwerpen, heb ik voor alle zekerheid mijn eigen anatomie eens geen nakijken en vooral alles geteld!
TLL, was zonder ammunitie gevallen en met hem weet je nooit. Gelukkig, na handtastelijk te zijn geweest bij mezelf, kwam ik tot de gelukkige vaststelling, dat mijn voorraad test- en andere ikels nog op de juiste plaats zaten.Oef!

Hermano, die had goed spreken. Die is twee keer groter dan ik en toch moest ik van hem dezelfde hoeveelheid wijn drinken. Ik deed het tegen mijn goesting, maar ik herinner mij ooit eens in de kling te hebben gelegen met hem,vandaar! Dat ik hem per ongeluk een bloedneus heb geslagen, zal ik maar het beste voor mij houden. Ik ken hem, de budybuilder! Het zou voor mij, moest hij dit te weten komen, mijn beste dag niet worden!

Het moet zijn, dat de katachtigen in deze tijd heel productief waren. Nooit, maar dan ook nooit heb ik zovele katers tegelijkertijd aan mijn, bijna scheelstaande, ogen zien passeren.De kattinnen! ja, die waren ook niet mis, maar gezien mijn modderige toestand en hun twijfels, dat ik nog volledig was (zie:Tll) lieten ze mij compleet afzijdig.

Net zoals Hermano, begon ik toch een beetje heimwee te krijgen naar onze tijd. Naar mijn modern paard met vijf versnellingen vooruit en één achteruit. Naar mijn vrouwtje haar kook- en andere kunsten. Naar mijn Richmond filter en andere ondeugden, die nog niet waren uitgevonden. Dat eierenwerpen naar mijn collega's kon dan wel een beetje plezant zijn, maar het was écht geen gezicht daar aan die schandpaal. In eerste instantie had ik compassie met die jongens, maar het belangrijkste waar ik mee zat was, dat het zo stonk en dat wij, waarschijnlijk met die kerels,toch nog een paar dagen opgescheept zouden zitten.

Zandman, die hebben ze naar de ziekenboeg moeten brengen wegens twee verstuikte vingers. Dat komt er van om steeds maar in, door het fietsen verharde billen te knijpen. Intussen is TLL ook al spoorloos. Die ging even "zijn pattaten afgieten in het bos" zoals hij het zelf zo plastisch zei. God of Pierke weet, wat hij daar is tegengekomen. Tenandere, in deze tijd, werden de pattaten nog niet afgegoten!

Wan Tang, dat mens, die heeft karakter! Dat is nu al weken, dat zij hier ergens ronddwaald zonder veel te zeggen en toch,op een of andere manier verdenkt ik er haar van, dat zij de rode draad is in dit ganse verhaal. Het zou natuurlijk kunnen, dat zij nog altijd opgescheept zit met die zwarte neger, en die mannen hun reputatie kennende, zij geen tijd heeft voor sukkelaars zoals wij. Hoe het komt, weet ik niet. Maar opeens moet ik denken aan 's Tropke met zijn klein ventieltje. Zou hij nu zijn rustinekke al gevonden hebben? Kunnen wij binnenkort naar huis? Heeft Kwezel nog verrassingen voor ons?

[Gast]

In onze koude hut zaten we dan allemaal tezamen vol heimwee. Brombeer, Zandman en TLL zaten onder de blauwe plekken van dat roereigevecht. Hermano, Ed en ik waren een glaasje te ver gegaan of beter gezegd een volle kruik. Ieder bracht een idee naar voren waarmee we toch maar weer terug konden geraken in de beschaving. We begonnen zo licht in ons hoofd te worden en Zandman zei dan langs zijn neus weg: “Zou hier ook een wensput zijn, dan konden we misschien die eens raadplegen. ” Herman had een beter idee, die stelde voor om tot bij een tovenaar te gaan maar waar zou hier in godsnaam een vermaledijde heks of iets dergelijks ronddwalen? TLL gaf nog een rondje van dat goddelijk rood spul en het werd allemaal zo vaag rondom ons. We wilden ons eerst te rusten leggen en het morgen verder bespreken maar onze hoofden die tolden en werden alsmaar zwaarder het leek wel of we een slaapdrankje tot ons genomen hadden. Neen, zei ik nog, dat zijn verdorie die kruiden geweest die ik we gebruikt hebben om de pijn te verzachten, die kunnen hallucinerend werken en dan in combinatie met de wijn.
Dicht tegen elkaar zakten we ineen en bleven daar voor patattenzak liggen. Maar wat hoorden we toch telkens in de verte? Wat waren die geluiden heel ver op de achtergrond? Wat was die chaos rondom ons en dat wit licht, waar bevonden we ons, zouden we dan allemaal ladderzat zijn?
Eventjes begon het tot me door te dringen dat ik een stem herkende en wel die van ’t Stropke. Hoe kunnen we nu die stem hier horen want hij was er niet bij tijdens ons gevecht met de eieren en al die tijd dat we in de Middeleeuwen vertoefd hebben was hij de koning van de afwezigheid.
Witte vlekken zagen we voor onze ogen en we hoorden een vrouwenstem praten die zacht tegen ons zei: “Goddank, er komt beweging in de zaak.” Hermano, die zijn ogen opende vroeg of we in de hemel waren want hij zag engelen rondom ons zweven, die met een zeemzoete stem telkens hetzelfde zeiden. “Polsslag nemen en genoeg zuurstof bijgeven.” Vriendelijk vertelde toen een man ons dat we geluk gehad hebben. Waarom zouden we geluk gehad hebben, dachten we op hetzelfde moment. We hebben toch maar onze onderdelen gewonnen die we konden winnen al was het maar dan door een beetje moderne techniek toe te passen. Voor de rest hebben we moeten boeten aan de schandpaal. De man begon het ons uit te leggen. We bevonden ons niet in de Middeleeuwen maar in het AZ van Gent. Diegenen die in de luchtballon zaten hadden een ongeluk ermee gehad. De ballon was tijdens een plots opstekende storm tegen een hoogspanningsdraad aangevlogen. Hij was ontploft en dat gas dat ontsnapt was hadden we ingeademd. Voor hetzelfde geld hadden we nu op een kerkhof kunnen liggen vertelde de dokter in het wit want het was een dokter die het ons mededeelde. De personen in de volgwagen, die hadden het gescheurde doek over de wagen gekregen waarbij ze tegen een verlichtingspaal terecht kwamen. Als we het goed begrijpen vroeg Zandman, dan heeft die slag tegen de kabels een knal gegeven en dat zorgde dan voor een groot wit licht, dat was dus die UFO die ik zag. Die tunnel die we zagen waar we doorheen kropen, dat was dan een doodservaring? De witte besneeuwde muren dat waren de ziekenwagens met sirenes. Het geluid dat leek op luiten en fluiten dat waren de politiekorpsen en de brandweer die de straat afzetten met hun linten om het verkeer van ramptoeristen tegen te houden? Nu begon het ons beetje bij beetje op te klaren. We zijn van een grote ramp gespaard gebleven en hebben toevallig omdat we op dezelfde plaats van het ongeluk aanwezig waren hetzelfde gas ingeademd en dezelfde paralleldroom gehad. Eén ding is zeker, mij krijgen ze nimmer of te nooit nog in een luchtballon met of zonder hete lucht.

[hermano]

ZMj was ongemerkt de deur uitgeslopen en hij kwam terug met een knappe jonge griet, zo'n dikbil van het model dat ze tegenwoordig alleen nog in Brazilië maken, maar dan wel helemaal wit en hij stelde ons dat meisje voor. Het was een heks, allé een leerling-heks, die hij had leren kennen tijdens één van zijn nachtelijke escapades en zij zou dat voor ons wel in orde brengen.

We grabbelden allemaal onze weinige bezittingen bijeen en we gingen mee naar buiten naar een gewone waterput, daar zou het gaan gebeuren. ZMj kan nooit zwijgen en de halve stad stond daar al te kijken wat er nu weer ging gebeuren, want als wij in de geburen waren dan was er altijd wel iets te beleven, dat hadden ze al wel door, ze hadden hun vlaggen klaar om ons uit te wuiven.

Terwijl die knappe heks daar bezig was met haar toverliedjes en -spreuken zocht ik in mijn knapzak of ik nu toevallig toch geen aspirientje bij had, je kon nooit weten, en tot mijn verbazing vond ik daar nog een oud fototoestel in, zo nog eentje van direct gereed en je ziet onmiddellijk het resultaat. Ik legde dat ding klaar op een paaltje, aan Harmen, die jonge knaap die ons uit die modder had geholpen, legde ik uit dat hij alleen maar op dat knopje moest drukken en ik zette mij terug bij de groep. Ik stond daar pas en hij drukte af maar de flits ging natuurlijk niet af, wat wil je met batterijen die misschien 15 jaar oud waren en die toen nog moesten uitgevonden worden!

Ondertussen was onze jonge deerne klaar met haar getover en die waterput was breder geworden en duizelingwekkend diep, maar zij zei: doe een wens, spring maar gerust, je wens zal worden vervuld. Toen ik het zag gebeuren dacht ik het nog, dat gaat hier verkeerd aflopen. Kwezel, zoals altijd kipje de voorste, wenste dat ze terug naar 2004 zou geraken en ze dook. Ik zeg wel, ze dook erin in plaats van te springen en wij allemaal achterna maar dan met de voeten vooruit.

We verloren alle begrip van tijd en ruimte, passeerden tussen planeten en sterren en met een harde klap lagen we ineens in die wei waar we aan ons avontuur zijn begonnen. Kwezel kwam met een smak op haar hoofd terecht en Ed plofte neer in die koeienvlaai die er nog altijd lag. Boer Koene stond daar nog altijd en snapte er duidelijk niets van, we stuurden hem naar zijn boerderij om dringend een ambulance te bellen voor Kwezel, gelijk welke mens met hersenen zou aan die landing zeker een hersenschudding hebben overgehouden, maar bij haar was het misschien alleen maar een schedelbreuk. Zo komt het dat ze wakker werd in het UZ terwijl wij allemaal rond haar stonden en ze lag te ijlen over hoogspanningslijnen en over gas inademen.

In mijn haast om mee te springen met de anderen ben ik die foto vergeten, maar ik weet wel wat er mee gebeurd is. Die familie van Harmen is later uitgeweken naar Holland en die jongen is zelf getrouwd en hij had een zoon Harmens, die dan later zelf een zoon had, Harmenszoon natuurlijk maar zo kun je niet blijven doorgaan en dan zijn ze er toch maar andere voornamen beginnen bijplakken. Die foto moet heel de tijd in de familie gebleven zijn, want in 1642 heeft de achterkleinzoon Rembrandt Harmenszoon er nog een schilderij van gemaakt dat hij "De compagnie van Frans Banning Cocq" heeft genoemd. Burgers van Antwerpen ja en vooral "de kolderbrigade", kijk maar naar dat meisje in het licht, dat is natuurlijk Kwezel en Ed daarnaast in het rood. Vooraan herken je duidelijk TLL met naast hem ZMj en ik sta uiterst links.

[Opa Brombeer]

Eind goed al goed. Zou dat ook uit de middeleeuwen stammen? Maakt niet uit, feit is dat het wakker worden aan genamer was dan het in slaap geraken. Rood spul(geef mij maar witte wijn) gas of UFO's het is mij allemaal om het even, als ik maar ergens tussen jonge deernen terechtkom. En eerlijk gezegd, waar we nu terechtgekomen waren zagen de deernen er toch veel wulpser uit en geurden ook aangenamer, maar toch opgelet hoor voor die dragonder die ik al enkele keren opgemerkt heb. Daar zou ik het echt niet mee aan de stok willen krijgen, geef mij dan maar Hermano, die velt je met één mep. Korte pijn noemen ze dat.

Ik hoop dat ik hier nog een tijdje mag blijven liggen om te dromen, men zegt wel dat dromen bedrog is maar dat weze dan maar zo. En als 't Stropke nog eens wil gaan varen met ons mag hij op zijn kop staan maar ik neem mijn fiets mee, dan ben ik zeker dat ik rustinekes mee heb.

Nog een fijne zondag en ik ga nog wat dromen.

Brombeer

[Gast]

Het doek is weer gevallen en hierbij bedank ik alle schrijvelaars die weer opnieuw goede en verzorgde teksten hebben afgeleverd.


Wie mee wil schrijven wees op tijd erbij. Gelieve jullie CV te sturen naar de redaktie van het seniorennet.

In 't avonduur zoekt zich in 't koele bos
De jonge halfgod, naakt en onbespied,
Een plek, waar hij zich uitstrekt in het mos.
Een dwaze blijdschap overstelpt hem later,
Wanneer hij nimf en faun verzameld ziet
Bij 't blank gefluit op 't afgesneden riet,
Dat hij zich koos die morgen aan het water.