Kolder - Losse flodders
-
telloorlekker - Lid geworden op: 26 nov 2002, 17:46
[quote="ED"]Kort vraagje aan TLL,
Hoe is het afgelopen met je kerstrecital?[/quote]
Het is, gelukkiglijk, goed afgelopen ED... erna werden nog ettelijke liters verzwolgen... dit ten gevolge van publieks'staande ovulatie...
Hoe ze het voor mekaar gekregen hebben, ik weet het niet, maar er waren zelfs toehoorders bij vanuit Nordrein-Westfalen. Daar ergens hadden wij, voor een achttal jaren ook een optreden. Maar ik vermoed dat er een aantal muzikanten, buiten hun partituur, ook aardig met internet kunnen omgaan.
Anderzijds, er is van dat optreden een digitale opname gemaakt. Als het een beetje meezit, en ik krijg voldoende hints van Brombeer, kan het zijn het zijn dat ik ook hiervan iets kan laten horen. Ten gepaste tijde laat ik hiervan nog wel een "scheet"... Je zal het wellicht rieken...
TLL
Hoe is het afgelopen met je kerstrecital?[/quote]
Het is, gelukkiglijk, goed afgelopen ED... erna werden nog ettelijke liters verzwolgen... dit ten gevolge van publieks'staande ovulatie...
Hoe ze het voor mekaar gekregen hebben, ik weet het niet, maar er waren zelfs toehoorders bij vanuit Nordrein-Westfalen. Daar ergens hadden wij, voor een achttal jaren ook een optreden. Maar ik vermoed dat er een aantal muzikanten, buiten hun partituur, ook aardig met internet kunnen omgaan.
Anderzijds, er is van dat optreden een digitale opname gemaakt. Als het een beetje meezit, en ik krijg voldoende hints van Brombeer, kan het zijn het zijn dat ik ook hiervan iets kan laten horen. Ten gepaste tijde laat ik hiervan nog wel een "scheet"...
Je zal het wellicht rieken... TLL
-
Opa Brombeer - Support SeniorenNet
- Lid geworden op: 01 mei 2004, 01:15
- Locatie: Aangespoeld
En ze stonden er nog hoor, die Zwitserse Alpencols. Maar laat ik niet op de zaken vooruit lopen. Na een stevig ontbijt, in het vooruitzicht van 40 km. klimmen vertrokken we rustig. We hadden toch alle tijd. We hadden al een voorsprong van drie dagen, zoals in de vooroorlogse tijd van de Ronde van Frankrijk. Maar al gauw kwam de aap uit de mouw, de jongste zijn fiets vertoonde nog maar eens een mankement. Weer dat versnellingsapparaat dat niet werkte zoals het hoorde. Zou ik dan toch niet zo'n genie geweest zijn of had hij zelf weer wat geprutst. Feit was dat ik nog maar eens aan het sleutelen kon gaan maar deze keer lukte het me niet meer zijn fiets terug in orde te krijgen.Ja wat nu gezongen? De enige die met een voorstel op de proppen kwam was hij zelf en om dan maar niet mijn gezicht te verliezen verwisselden we dan maar van fiets. Ik dacht, als ik dan al met een te groot verzet naar boven moet, ik heb dan toch de lichtste fiets maar niets daarvan, bagage verwisselen ook nog. Weeral een uur verloren en terwijl ik de bagage nog op mijn fiets aan het laden was vertrok de jongste al, het moet toch zijn dat hij twijfelde aan zijn klimmerskwaliteiten en de mijne onderschatte. Drie uur later arriveerde ik dan eindelijk op de top van de Juliërpas, een half uur na de eerste, iets wat mij met luid gejuich duidelijk gemaakt werd. Gelukkig was het hoog tijd om nog wat te eten en werd er niet meer gesproken over een fietswissel. Die zware fiets zou me nog van pas komen in de afdaling. Ik dacht zo van, die 40 km zal ik eens afleggen in een half uurtje. Ik deed het zelfs in minder dan een half uur, alleen was het nu geen 40 km. meer maar nog hooguit 14 km. naar Sankt Moritz. Verdorie heeft er hier soms iemand die zo zat was als een Zwitser soms 26 km weggemoffeld? Flauwe grap hoor, al was ik nu als eerste over de streep en waren we drie dagen voor de rest van de familie waar we zijn moesten. We lachten alle drie in ons vuistje, ons vader zou nogal staan kijken. Dan maar op zoek naar de jeugdherberg, de afwas namen we er dan maar bij.
Toen de rest van de familie dan arriveerde was de eerste reactie van ons vader, hela mannekes, kom ne keer rap mee naar het hotel, eerst het bad in met jullie, het is precies of jullie zijn een hele week niet meer gewassen. Hoe kon hij het weten? De volgende dag zijn we dan op zoek gegaan naar een goede fietsenhersteller maar hier hadden ze precies nog nooit gehoord van een velo. Oei, hier spreken ze Duits zeker? Uiteindelijk kregen we de fiets van de jongste toch terug in zijn oorspronkelijke staat, inclusief de bagage maar op mijn vraag of er iemand goesting had om nu nog eens de Julierpas te overwinnen maar nu zonder bagage en met een in orde zijnde fiets kwam er geen respons. Dan maar voor de rets van de week de Zwitserse Alpen te voet overwonnen. Dit bleek uiteindelijk nog een fantastische week te zijn. De laatste twee dagen voor onze afreis hielden we ons wat rustiger, je weet maar nooit welke avonturen we nog zouden tegenkomen. En dat we nog het één en ander zouden meemaken, daar twijfelde ik niet aan gezien onze ervaringen op de heenreis. Maar dat zal voor een volgende keer zijn.
Brombeer.
Toen de rest van de familie dan arriveerde was de eerste reactie van ons vader, hela mannekes, kom ne keer rap mee naar het hotel, eerst het bad in met jullie, het is precies of jullie zijn een hele week niet meer gewassen. Hoe kon hij het weten? De volgende dag zijn we dan op zoek gegaan naar een goede fietsenhersteller maar hier hadden ze precies nog nooit gehoord van een velo. Oei, hier spreken ze Duits zeker? Uiteindelijk kregen we de fiets van de jongste toch terug in zijn oorspronkelijke staat, inclusief de bagage maar op mijn vraag of er iemand goesting had om nu nog eens de Julierpas te overwinnen maar nu zonder bagage en met een in orde zijnde fiets kwam er geen respons. Dan maar voor de rets van de week de Zwitserse Alpen te voet overwonnen. Dit bleek uiteindelijk nog een fantastische week te zijn. De laatste twee dagen voor onze afreis hielden we ons wat rustiger, je weet maar nooit welke avonturen we nog zouden tegenkomen. En dat we nog het één en ander zouden meemaken, daar twijfelde ik niet aan gezien onze ervaringen op de heenreis. Maar dat zal voor een volgende keer zijn.
Brombeer.
-
ED. - Lid geworden op: 16 okt 2003, 19:20
Tillie je brengt mij daar op een idee voor een nieuwe topic:
Het sleutelgat!
Om bij de zaak te blijven, en om mijn cultuur een beetje aan te passen aan deze van onze toekomstige nieuwe Europeanen, heb ik gedurende verschillende avonden naar hun Tv-station –TRT- gekeken. Ik moet toegeven, dat dit niet onaangenaam was. Hun vrouwen zijn daar best te pruimen! Hun muziek is ook al niet zo extreem-uitheems, tenminste, wanneer je als luisteraar je oren wil gebruiken en de technische kant van de zaak wil evalueren.
Op de ouderdom van de mannelijke artiesten staat geen naam. Oude zakken mogen en kunnen in dit land nog hun kweeltje doen en dit meestal in gezelschap van bloedmooie jonge dametjes die, met hun rollend buikje, de -voor onze oren- valse noten, doen vergeten.
Onze mannelijke artiesten van het toekomstig "oude Europa", moeten bij het zien hiervan, een orgasme van jaloersheid voelen opwellen. Respect, dat hebben ze ginder tenminste nog voor hun oudere liedjeskwelers. Bij ons vindt men deze enkel nog terug in bejaardentehuizen en nostalgische tentjes en cafeetjes, al dan niet gesubsidieerd door een of andere gewestregering of gratis aangeboden, door een of andere stemmentrekker, al dan niet voorzien van een goede zakelijke neus.
Ergens op een andere topic vraagt men, of Turkije wel bij ons mag komen? Wanneer het nu enkel die buikartiestes zouden zijn, heb ik de neiging om ja te zeggen! Ik zou zelfs verder durven gaan en, op de koop toe, nog leren zingen ook! Wie weet,....? Die taal, dat kan toch ook al geen probleem vormen: iedere Turk spreekt ze, waarom zou ik die dan niet kunnen aanleren?
Wat zegt U, mensenrechten? Verdorie nog aan toe, dat was ik nu glad vergeten zie! Die ja van mij, zal wel eens een neen kunnen worden en die buikdanseressen, tja, die zal ik dan ook maar vlug vergeten, zeker?
Ik zal aan mijn vrouwtje vragen, om dat weight watchers gedoe voor een tijdje te willen staken. Dansen, dat kan ze al! Dat buikrollen, dat zal ze ook wel leren! Oefening, met of zonder belletjes op de navel, baart kunst! Mijn gedacht!
Het sleutelgat!
Om bij de zaak te blijven, en om mijn cultuur een beetje aan te passen aan deze van onze toekomstige nieuwe Europeanen, heb ik gedurende verschillende avonden naar hun Tv-station –TRT- gekeken. Ik moet toegeven, dat dit niet onaangenaam was. Hun vrouwen zijn daar best te pruimen! Hun muziek is ook al niet zo extreem-uitheems, tenminste, wanneer je als luisteraar je oren wil gebruiken en de technische kant van de zaak wil evalueren.
Op de ouderdom van de mannelijke artiesten staat geen naam. Oude zakken mogen en kunnen in dit land nog hun kweeltje doen en dit meestal in gezelschap van bloedmooie jonge dametjes die, met hun rollend buikje, de -voor onze oren- valse noten, doen vergeten.
Onze mannelijke artiesten van het toekomstig "oude Europa", moeten bij het zien hiervan, een orgasme van jaloersheid voelen opwellen. Respect, dat hebben ze ginder tenminste nog voor hun oudere liedjeskwelers. Bij ons vindt men deze enkel nog terug in bejaardentehuizen en nostalgische tentjes en cafeetjes, al dan niet gesubsidieerd door een of andere gewestregering of gratis aangeboden, door een of andere stemmentrekker, al dan niet voorzien van een goede zakelijke neus.
Ergens op een andere topic vraagt men, of Turkije wel bij ons mag komen? Wanneer het nu enkel die buikartiestes zouden zijn, heb ik de neiging om ja te zeggen! Ik zou zelfs verder durven gaan en, op de koop toe, nog leren zingen ook! Wie weet,....? Die taal, dat kan toch ook al geen probleem vormen: iedere Turk spreekt ze, waarom zou ik die dan niet kunnen aanleren?
Wat zegt U, mensenrechten? Verdorie nog aan toe, dat was ik nu glad vergeten zie! Die ja van mij, zal wel eens een neen kunnen worden en die buikdanseressen, tja, die zal ik dan ook maar vlug vergeten, zeker?
Ik zal aan mijn vrouwtje vragen, om dat weight watchers gedoe voor een tijdje te willen staken. Dansen, dat kan ze al! Dat buikrollen, dat zal ze ook wel leren! Oefening, met of zonder belletjes op de navel, baart kunst! Mijn gedacht!
-
telloorlekker - Lid geworden op: 26 nov 2002, 17:46
Ik had het kunnen denken; het vermoeden had ik al, het in twijfel trekken van zangtallent van over de Bosporus. Ik weet ondertussen wel hoe de vork aan de steel zit met die weemzoete neusklanken van de door snorharen overwoekerende bovenlippen. Voor een paar maanden had ik het genoegen een hele uitzending te mogen volgen op, alweer, een Duitse satelietzender. Daarin werd uit de doeken gedaan hoe een en ander muzikaal in mekaar zit in die voorzalsnog voor ons vreemde cultuur. Voordien snapte ik er ook geen jota van om het hoe en wanneer men op dergelijk deuntje moest invallen, laat staan de instrumenten te laten zwijgen als ook de zanger z'n laatste adem uitblies. Mij werd altijd toegefluisterd dat zij het steeds over de vaat en de afwas hadden in hun teksten, en niet -zoals bij ons- om de liefde en de lusten. Er zijn er wél die het ginder erover hebben, maar dat zijn geen échte "muzelmannen". De vrouw komt daar héél weinig aan bod in de muziek; zij mogen hoogstens meekwelen, hoewel ik het toch verdacht vind: negen kansen op tien hebben zij géén hoofdpijn bij het aanschouwen van menig linnen voor de nachtrust. Ik denk dat, in tegenstelling tot wat gezongen wordt, zij de lakens uitdelen én naar zich toetrekken. Alleen bij die meiden die hun navel laten zien bij een optreden, bij die is de man met de badstof weg.
Welaan Ed, jij geeft wél een denigrerende toon aan ter mijner adres; muzikaal behoor ik ook al tot de oude zakken; vergelijkbaar met die Turkse minnezangers. Evenwel heb ik geen gewas onder mijn neus of toch niet op mijn bovenlip. Iets lager wél, en -volgens insiders- zelfs in mijn keel...
TLL
Welaan Ed, jij geeft wél een denigrerende toon aan ter mijner adres; muzikaal behoor ik ook al tot de oude zakken; vergelijkbaar met die Turkse minnezangers. Evenwel heb ik geen gewas onder mijn neus of toch niet op mijn bovenlip. Iets lager wél, en -volgens insiders- zelfs in mijn keel...
TLL
-
Opa Brombeer - Support SeniorenNet
- Lid geworden op: 01 mei 2004, 01:15
- Locatie: Aangespoeld
Voor alle duidelijkheid, dit verhaal werd reeds geschreven begin oktober 2004 en is in verkorte versie verschenen in het Magazine Telenet Open. Mijn verhaal wordt wellicht vervolgd......................
Seniorennet mijn beste vriend.
Inderdaad want hier ik heb mijn beste maat ter wereld en voor het leven gevonden. Hoe kan dat nu? Ik zou ook iedereen gek verklaard hebben die me dit begin dit jaar zou gezegd hebben.
Vooruit dan maar, voor de dag er mee. December 2003, ik zit nl. al vier jaar thuis wegens een werkongeval en vermits ik met mijn tijd (en misschien ook mijn geld) geen blijf wist heb ik dan maar een computer aangeschaft met als excuus dat de kinderen hem goed zouden kunnen gebruiken voor hun studies. Ja dag Jan. Maar daar zit je dan met een pc (ondertussen natuurlijk ook aangesloten op internet) als volslagen leek, hem aan en uit zetten dat lukt wel en een spelletje patience spelen ook wel.
Maar dan, ondertussen hadden de kinderen al MSN Messenger geïnstalleerd en dat leek me wel een leuk ding, zeker met dat microotje er bij, moest ik al niet meer typen om met mijn vader een babbeltje te doen. Ja hoor die had ook al een tijdje een computer en wat was er nou leuker, niet meer moeten telefoneren of brieven schrijven, zeg nu zelf. Dus daar maar eens te rade gaan. En daar leerde ik het Seniorennet kennen, dat was trouwens zijn startpagina. Hij liet me zo eens zien wat er daar allemaal reilde en zeilde. Verschoot ik nog geen klein beetje tot wat die bonte bende allemaal in staat was. Hulp allerhande, discussies over politiek (al of niet verhit) discussies over Cultuur waar ik beroepshalve natuurlijk mijn gading zou vinden, en zeker niet te vergeten de O.S. Nee nee, niet de Olympische Spelen, ik en mijn maatje noemen het de Onnozele Spellekes. Onnozel in de betekenis van onschuldig wel te verstaan. Men moet maar eens gaan kijken, bijna ieder uur van de dag is er daar beweging. Zelfs 's nachts. De volgende dagen was ik natuurlijk niet meer weg te slaan van het Forum en uiteindelijk besliste ik dan maar om me ook te registreren wat me uiteindelijk na veel gepruts en gezoek naar een (geschikte?) nick name toch lukte.
Dan kwam het moment om me ook maar eens op het Forum te gooien, eerst maar eens proberen op het Topic Klassieke muziek en ik stond versteld over de reacties en het hek was van de dam. Ik sta zelfs versteld van het aantal postings dat ik doe per dag, al moet ik er direct bij zeggen dat ik één van diegenen ben die wel eens tot 's nachts op de O.S. durft te vertoeven. Ik word misschien wel kinds maar dat is dan maar zo. Na die eerste vraag had ik al eens hulp nodig i.v.m. de technische kant van de computer; de kinderen (of mischien ik hoor) hadden het nl. klaargespeeld de pc vol te proppen met virussen. Ik zou er zonder hulp van de rubriek Spyware nooit uitgeraakt zijn (ik dacht het al op te lossen met een zware hamer). Zo zie je maar dat ertussen deze bonte bende Senioren wel degelijk krakken zitten. En nu vergeet ik bijna de topics gezondheid, tuinieren en wat weet ik nog meer. Na verloop van tijd kom ik via het Forum met iemandf in contact, zij uit een gezin met twaalf kinderen, ik de oudste van elf. Die voetbalmatch is gepland voor volgend seizoen. Dezelfde hobby's, fietsen (mijn jongste is wielrenner in spe) al zou ik met haar niet willen gaan fietsen, aan haar uitleg te horen moet het een snelle zijn, letterlijk. Na een gemoedelijke babbel wist ze me zelfs te overhalen verhalen te schrijven voor Afdwalen Kolder en na het voor de eerste keer in mijn leven ervaren te hebben wat plankenkoorts is ben ik ergens ingerold waar ik niet meer uit raak. En voor zover ik weet, is deze rubriek één van de drukst bezochte. Ik ben daar in een bende terechtgekomen die we uiteindelijk de Kolderbrigade zijn gaan noemen (niet naar het gelijknamige Tv feuilleton destijds). Een toffe bende hoor en hier heb ik mijn beste maatje gevonden. Het eerste persoonlijke contact met mijn maatje was op het pas opgestarte topic Wat vind U van Cultuur? Hier waren we na een paar postings verwikkeld in verhelderende discussies over klassieke muziek. Op zekere dag stuurt zij een video opname van de Bolero van Ravel waar ik nu nog koud van word. Sindsdien hebben we samen al zoveel prachtige muziek uitgewisseld dat ik er nog wel een tijdje zoet zal mee zijn. En we zullen wel de enigen niet zijn hoor, enkele uurtje snuffelen op het Forum maakt je hieromtrent wel wijzer. Uiteindelijk zijn we dan gaan beginnen chatten, ja, dat heb ik ook al geleerd, over onze prachtige uitwisselingen van muziek maar vooral over de alledaagse dingen des levens. En eerlijk gezegd wil ik mijn maatje nooit meer kwijt.
Bedankt Seniorennet. Ik ben uit mijn isolement geraakt.
Brombeer
Seniorennet mijn beste vriend.
Inderdaad want hier ik heb mijn beste maat ter wereld en voor het leven gevonden. Hoe kan dat nu? Ik zou ook iedereen gek verklaard hebben die me dit begin dit jaar zou gezegd hebben.
Vooruit dan maar, voor de dag er mee. December 2003, ik zit nl. al vier jaar thuis wegens een werkongeval en vermits ik met mijn tijd (en misschien ook mijn geld) geen blijf wist heb ik dan maar een computer aangeschaft met als excuus dat de kinderen hem goed zouden kunnen gebruiken voor hun studies. Ja dag Jan. Maar daar zit je dan met een pc (ondertussen natuurlijk ook aangesloten op internet) als volslagen leek, hem aan en uit zetten dat lukt wel en een spelletje patience spelen ook wel.
Maar dan, ondertussen hadden de kinderen al MSN Messenger geïnstalleerd en dat leek me wel een leuk ding, zeker met dat microotje er bij, moest ik al niet meer typen om met mijn vader een babbeltje te doen. Ja hoor die had ook al een tijdje een computer en wat was er nou leuker, niet meer moeten telefoneren of brieven schrijven, zeg nu zelf. Dus daar maar eens te rade gaan. En daar leerde ik het Seniorennet kennen, dat was trouwens zijn startpagina. Hij liet me zo eens zien wat er daar allemaal reilde en zeilde. Verschoot ik nog geen klein beetje tot wat die bonte bende allemaal in staat was. Hulp allerhande, discussies over politiek (al of niet verhit) discussies over Cultuur waar ik beroepshalve natuurlijk mijn gading zou vinden, en zeker niet te vergeten de O.S. Nee nee, niet de Olympische Spelen, ik en mijn maatje noemen het de Onnozele Spellekes. Onnozel in de betekenis van onschuldig wel te verstaan. Men moet maar eens gaan kijken, bijna ieder uur van de dag is er daar beweging. Zelfs 's nachts. De volgende dagen was ik natuurlijk niet meer weg te slaan van het Forum en uiteindelijk besliste ik dan maar om me ook te registreren wat me uiteindelijk na veel gepruts en gezoek naar een (geschikte?) nick name toch lukte.
Dan kwam het moment om me ook maar eens op het Forum te gooien, eerst maar eens proberen op het Topic Klassieke muziek en ik stond versteld over de reacties en het hek was van de dam. Ik sta zelfs versteld van het aantal postings dat ik doe per dag, al moet ik er direct bij zeggen dat ik één van diegenen ben die wel eens tot 's nachts op de O.S. durft te vertoeven. Ik word misschien wel kinds maar dat is dan maar zo. Na die eerste vraag had ik al eens hulp nodig i.v.m. de technische kant van de computer; de kinderen (of mischien ik hoor) hadden het nl. klaargespeeld de pc vol te proppen met virussen. Ik zou er zonder hulp van de rubriek Spyware nooit uitgeraakt zijn (ik dacht het al op te lossen met een zware hamer). Zo zie je maar dat ertussen deze bonte bende Senioren wel degelijk krakken zitten. En nu vergeet ik bijna de topics gezondheid, tuinieren en wat weet ik nog meer. Na verloop van tijd kom ik via het Forum met iemandf in contact, zij uit een gezin met twaalf kinderen, ik de oudste van elf. Die voetbalmatch is gepland voor volgend seizoen. Dezelfde hobby's, fietsen (mijn jongste is wielrenner in spe) al zou ik met haar niet willen gaan fietsen, aan haar uitleg te horen moet het een snelle zijn, letterlijk. Na een gemoedelijke babbel wist ze me zelfs te overhalen verhalen te schrijven voor Afdwalen Kolder en na het voor de eerste keer in mijn leven ervaren te hebben wat plankenkoorts is ben ik ergens ingerold waar ik niet meer uit raak. En voor zover ik weet, is deze rubriek één van de drukst bezochte. Ik ben daar in een bende terechtgekomen die we uiteindelijk de Kolderbrigade zijn gaan noemen (niet naar het gelijknamige Tv feuilleton destijds). Een toffe bende hoor en hier heb ik mijn beste maatje gevonden. Het eerste persoonlijke contact met mijn maatje was op het pas opgestarte topic Wat vind U van Cultuur? Hier waren we na een paar postings verwikkeld in verhelderende discussies over klassieke muziek. Op zekere dag stuurt zij een video opname van de Bolero van Ravel waar ik nu nog koud van word. Sindsdien hebben we samen al zoveel prachtige muziek uitgewisseld dat ik er nog wel een tijdje zoet zal mee zijn. En we zullen wel de enigen niet zijn hoor, enkele uurtje snuffelen op het Forum maakt je hieromtrent wel wijzer. Uiteindelijk zijn we dan gaan beginnen chatten, ja, dat heb ik ook al geleerd, over onze prachtige uitwisselingen van muziek maar vooral over de alledaagse dingen des levens. En eerlijk gezegd wil ik mijn maatje nooit meer kwijt.
Bedankt Seniorennet. Ik ben uit mijn isolement geraakt.
Brombeer
-
telloorlekker - Lid geworden op: 26 nov 2002, 17:46
Techniek is altijd al onze passie geweest. Van wie we dat hebben is mij nog een raadsel, en waarschijnlijk zal ik die oplossing nooit vinden; mijn ooms, tantes, grootoom en grootmoeder zijn al enkele jaren naar het hiernamaals, dus aan hen kan ik het niet meer vragen. Maar zou het, met de mogelijkheden die er nu zijn, niet mogelijk zijn om via een DNA-test te achterhalen waar wij die technische genen vandaan hebben ? Als kind knutselden wij allerlei Da Vinci-tekeningen in mekaar, probeerden windgliders te bouwen en Icarus te immiteren; met vallen en opstaan is het mij wel deels gelukt, maar net voor mijn vliegbrevet viel alles weer in duigen. Mijn broers verhakkelden des burens'vehikels. De buren, ook al een iets oudere bende (zij waren met evenvelen als wij) hadden destijds als hobby oude auto's slopen en ombouwen. Wij, als snotters, profiteerden dan om met die geraamtes op vier wielen het marktplein onveilig te maken op onbewaakte ogenblikken. En de meisjes, die waren de slaven (dixit mijn neef); zij mochten alleen duwen... 
Dat duwen heeft ook z'n nare gevolgen gehad; nu die meisjes getrouwd zijn hebben ook zij partners die bedreven zijn in de techniek. Rare kronkels hebben die genen wel. En wij, wij kregen daarbij allemaal een duwtje in de rug; ook tijdens onze opleiding. Ikzelf was vrijwel de énige die de administratieve richting uitgeduwd werd. Maar dat belette mij niet om als hobby én met bijscholing alweer in de techniek te belanden. Het eerste griepje in die richting heeft z'n sporen niet nagelaten. Jarenlang zat ik gekluisterd aan electronische dingen die mij de wereld deden opengaan; ik behaalde mijn 'radioamateurslicentie'. De wereld van piepjes en dotjes interresseerde mij zodanig dat ik, ondanks of mede dank zij die administratieve opleiding voordien in de computerbusiness verzijld ben geraakt; eerst als operator maar niet lang daarna als analyst-programmeur bij die multinational. Sinds die ponskaartenperiode is dat virus mij niet meer ontsnapt. Wel is van die mainframe niet veel meer overgebleven, de discus of winchester heb ik als frisbee een andere richting uitgestuurd; het pc'tje had de plaats ingenomen. Eerst was er nog de beginperiode, rechtstreeks contact zoeken met andere computers op allerlei orthodoxe manieren omdat internet nog geboren moest worden. Maar eenmaal internet toch de bovenhand haalde kwam het downloaden in opmars. Allerlei programma's werden ingehuurd en door één van die knobbeltjes te ontwarren is de chat-microbe ook binnengeslopen. Het heeft heel wat rom-vrienden opgeleverd; de meesten zijn ondertussen gecrashd, maar enkelen hebben het nog overleefd. Die zijn ondertussen ook tot de jaren van "..." gekomen en op seniorennet blijven plakken. Maar de echte Geenen is niet meegekomen, van die oude garde ben ik -waarschijnlijk- nog het enige overgebleven gen...
TLL
Dat duwen heeft ook z'n nare gevolgen gehad; nu die meisjes getrouwd zijn hebben ook zij partners die bedreven zijn in de techniek. Rare kronkels hebben die genen wel. En wij, wij kregen daarbij allemaal een duwtje in de rug; ook tijdens onze opleiding. Ikzelf was vrijwel de énige die de administratieve richting uitgeduwd werd. Maar dat belette mij niet om als hobby én met bijscholing alweer in de techniek te belanden. Het eerste griepje in die richting heeft z'n sporen niet nagelaten. Jarenlang zat ik gekluisterd aan electronische dingen die mij de wereld deden opengaan; ik behaalde mijn 'radioamateurslicentie'. De wereld van piepjes en dotjes interresseerde mij zodanig dat ik, ondanks of mede dank zij die administratieve opleiding voordien in de computerbusiness verzijld ben geraakt; eerst als operator maar niet lang daarna als analyst-programmeur bij die multinational. Sinds die ponskaartenperiode is dat virus mij niet meer ontsnapt. Wel is van die mainframe niet veel meer overgebleven, de discus of winchester heb ik als frisbee een andere richting uitgestuurd; het pc'tje had de plaats ingenomen. Eerst was er nog de beginperiode, rechtstreeks contact zoeken met andere computers op allerlei orthodoxe manieren omdat internet nog geboren moest worden. Maar eenmaal internet toch de bovenhand haalde kwam het downloaden in opmars. Allerlei programma's werden ingehuurd en door één van die knobbeltjes te ontwarren is de chat-microbe ook binnengeslopen. Het heeft heel wat rom-vrienden opgeleverd; de meesten zijn ondertussen gecrashd, maar enkelen hebben het nog overleefd. Die zijn ondertussen ook tot de jaren van "..." gekomen en op seniorennet blijven plakken. Maar de echte Geenen is niet meegekomen, van die oude garde ben ik -waarschijnlijk- nog het enige overgebleven gen...
TLL
-
telloorlekker - Lid geworden op: 26 nov 2002, 17:46
Onderstaande zou kunnen behoren bij de rubriek "muziek", maar bij nader toezien hou ik het maar in dit gezellig filosofische forum. Misschien zullen academisch gevormde conservatoir opgeleiden hier wel meer hun gading kwijt kunnen dan alsmaar over klankkleuren en compositie te mijmeren.
Wij hadden het gisteren over "Voice Male"... de stem des volks. Ons koortje bestaat uit 18 mannenstemmen, waaronder tenoren, contra-tenoren, baritons en bassen; kwasie evenredig verdeeld.
Naar het schijnt, en blijkbaar, zou -volgens één der leden- deze bezetting één van de moeilijkse koorvormen zijn. Zanggroepen van 4 of 6, daarin hoor je wel eens een foute klank en dat kan storen omdat meestal elk voor zich zijn eigen klank vreemde klank voortbrengt, maar zelden kan je dan ook spreken van harmonie in dit gezelschap. Een misser wordt dan als terecht ervaren, men zou denken dat het zo moet. Maar waar meerdere personen één stem groeperen, daar wordt het moeilijker. Met vier bijvoorbeeld in complete harmonie blijven terwijl de anderen ook hun moeilijkheden hebben, da's een hele kunst. Nog volgens datzelfde lid zou het aan de "vierkantswortel" liggen. De vierstemmigen zullen dus met z'n zestienen een probleem hebben dat evenredig is aan de vijfstemmigen met hun vijfentwintigen. De tussenliggende groepen zijn aldus de moeilijksten (en daar horen wij dus ook bij). Vanaf 25, 50, 100 of meer zou het totaal geen probleem meer zijn. Als er dan eens ene niet harmonieus blijft, zou het publiek daar niets van merken. Men kan eens op vinkenslag gaan bij gezelschappen als The Everly's, Voice Male, de Wiener Sangerknaben of Up with People... bij wie zou de grootste kans op missers zich voordoen ?
Voor diegenen die niet bedreven zijn in stemgeluid, kunnen het eens proeven bij instrumentalisten; een trio, kwartet, quintet, fanfare of harmonie... Principieel zou dat ook hier kunnen gelden, hoewel de kans op een misser wel kleiner is, tenzij de strijkstok bediend wordt door iemand met Alzheimer...
TLL
Wij hadden het gisteren over "Voice Male"... de stem des volks. Ons koortje bestaat uit 18 mannenstemmen, waaronder tenoren, contra-tenoren, baritons en bassen; kwasie evenredig verdeeld.
Naar het schijnt, en blijkbaar, zou -volgens één der leden- deze bezetting één van de moeilijkse koorvormen zijn. Zanggroepen van 4 of 6, daarin hoor je wel eens een foute klank en dat kan storen omdat meestal elk voor zich zijn eigen klank vreemde klank voortbrengt, maar zelden kan je dan ook spreken van harmonie in dit gezelschap. Een misser wordt dan als terecht ervaren, men zou denken dat het zo moet. Maar waar meerdere personen één stem groeperen, daar wordt het moeilijker. Met vier bijvoorbeeld in complete harmonie blijven terwijl de anderen ook hun moeilijkheden hebben, da's een hele kunst. Nog volgens datzelfde lid zou het aan de "vierkantswortel" liggen. De vierstemmigen zullen dus met z'n zestienen een probleem hebben dat evenredig is aan de vijfstemmigen met hun vijfentwintigen. De tussenliggende groepen zijn aldus de moeilijksten (en daar horen wij dus ook bij). Vanaf 25, 50, 100 of meer zou het totaal geen probleem meer zijn. Als er dan eens ene niet harmonieus blijft, zou het publiek daar niets van merken. Men kan eens op vinkenslag gaan bij gezelschappen als The Everly's, Voice Male, de Wiener Sangerknaben of Up with People... bij wie zou de grootste kans op missers zich voordoen ?
Voor diegenen die niet bedreven zijn in stemgeluid, kunnen het eens proeven bij instrumentalisten; een trio, kwartet, quintet, fanfare of harmonie... Principieel zou dat ook hier kunnen gelden, hoewel de kans op een misser wel kleiner is, tenzij de strijkstok bediend wordt door iemand met Alzheimer...
TLL
-
ED. - Lid geworden op: 16 okt 2003, 19:20
Kort en goed.
Nu zie ik het pas het lidnummer 4 666 is binnen. Die laatste drie zessen, heeft dat duivelse getal iets te maken met het feit,dat het hier zo stil is. Bijlange niet, ik had weeral niet gezien dat het al zo laat was! In ieder geval lid.nr. 4. 666 wees welkom, alhoewel dat cijfer, he?
Nu zie ik het pas het lidnummer 4 666 is binnen. Die laatste drie zessen, heeft dat duivelse getal iets te maken met het feit,dat het hier zo stil is. Bijlange niet, ik had weeral niet gezien dat het al zo laat was! In ieder geval lid.nr. 4. 666 wees welkom, alhoewel dat cijfer, he?
-
telloorlekker - Lid geworden op: 26 nov 2002, 17:46
Bovengenoemde moet 's nachts gaan tellen. Nogal een laat uur om een getal te verwelkomen waaraan hij zich stoort; en ik begrijp allangs waarom. Niet de 4 maar de 6sen intrigeren hem. Op zo'n uur wordt veronderstelt de 6 na te bootsen en niet een 9, hoewel beiden in combinatie ook mogelijk zijn. Maar om zo'n lid aan een nummer te kleven ? Ik zou niet durven. Destijds heeft men het mij al kwalijk genomen mijn lid te beschilderen met een ander cijfer, maar verder dan 1 ben ik nooit geraakt. Evenwel bij hevige opwinding is het wel eens voorgevallen dat ik de 13 haalde, maar dat bravoerstukje werd dan niet in de analen vermeld. Dat daarna mijn lid leed is aangedaan, en het aantal malen dat het is voorgevallen, hou ik niet staande. Het hangt er vanaf hoe men het bekijkt... in alle geval, toen liet ik het niet uit de hand lopen. Ik waste mijn handen in onschuld...
-
ED. - Lid geworden op: 16 okt 2003, 19:20
Af en toe voel ik mij verplicht om deze prachtige topic –waar Hermano de rechten op heeft-nog eens van onder het virtuele stof te halen. Mogelijk komt dit door de nostalgische gevoelens die ik heb naar de straffe verhalen die alleen te verkrijgen waren in de betere boekhandel of hier ter plaatse. Het kan ook zijn, dat mijn nietszeggende tekst alleen maar als bedoeling heeft om deze topic van vriendschappelijke lectuursamenhorigheid terug een paar verdiepingen te laten stijgen in de hitparade of anders gesteld, terug in ere te herstellen. Met deze laatste zin heb ik het bestaan bevestigd van de heer H. Lampo die ook al een interpuctieloos klavier had.
Bij deze heb ik mijn goede daad volbracht. Tot binnen twee maanden, merci, alstublieft!
Bij deze heb ik mijn goede daad volbracht. Tot binnen twee maanden, merci, alstublieft!
-
Gast
Heb de heer Hubert Lampo goed gekend door zijn bezoeken aan onze bibliotheek. H. Lampo was inspecteur van de openbare bibliotheken.
Was inderdaad een achtenswaardig man !
Was inderdaad een achtenswaardig man !
-
telloorlekker - Lid geworden op: 26 nov 2002, 17:46
Hoe vinden zij hun weg, die bijtbeesten ?
Als ik 's morgens opsta heb ik altijd wel ergens jeuk. Nochthans, ik slaap niet in adamskostuum, ik laat me niet verleiden als een stukje pruimetaart onder de blote hemel. En toch heb ik hier en daar een bultje, een puistje of een gezwel dat me prikkelt. Onwillekeurig begin je daar aan te krabben of te wrijven, tot er een rood plekje ontstaat en dat onbehaaglijke gevoel stilaan in een branderige pijn omslaat. Dan grijp je naar zalfjes en poeiertjes om dat gevoel te onderdrukken.
Maar hoe komt dat daar, en dan nog meestal op plekken waar je met je fikken zo moeilijk bij kan ? Muggen vliegen toch niet onder de lakens, schuiven toch niet je nachtgewaad opzij om je daar te prikken waar je hen niet kan raken. Laat staan dat je ze ziét als je slaapt. En wat als het eens geen muggen zijn, maar vlooien of teken ? Aangezien mijn ega nogal gesteld is op hygiene en dagelijks het bedtextiel wordt gelucht, kan ik me moeilijk voorstellen dat die onderkruipertjes mijn vel beroeren.
Maar 't kan natuurlijk ook zijn dat die pitsertjes reeds in mijn nachtgewaad kruipen nog voor ik die over mijn blote bast zwier. Netjes gevouwen in de kleerkast kan het ook behaaglijk zijn voor die krengen. Ze zijn al lang niet meer zo bevreesd voor mottebollen of kamfer. Zij zijn tenslotte ook immuum geworden van onze afweermiddelen.
Of zou ik hen mores moeten leren met cigaretten- of andere tabaksrook ?
Dat zij, net als bij in de horeca of openbare plaatsen zouden afkomen met "verboden te roken", zal nog niet voor morgen zijn. Hoewel ge-emensipeerd, kunnen die beestjes nog niet schrijven... gelukkig...
TLL
Als ik 's morgens opsta heb ik altijd wel ergens jeuk. Nochthans, ik slaap niet in adamskostuum, ik laat me niet verleiden als een stukje pruimetaart onder de blote hemel. En toch heb ik hier en daar een bultje, een puistje of een gezwel dat me prikkelt. Onwillekeurig begin je daar aan te krabben of te wrijven, tot er een rood plekje ontstaat en dat onbehaaglijke gevoel stilaan in een branderige pijn omslaat. Dan grijp je naar zalfjes en poeiertjes om dat gevoel te onderdrukken.
Maar hoe komt dat daar, en dan nog meestal op plekken waar je met je fikken zo moeilijk bij kan ? Muggen vliegen toch niet onder de lakens, schuiven toch niet je nachtgewaad opzij om je daar te prikken waar je hen niet kan raken. Laat staan dat je ze ziét als je slaapt. En wat als het eens geen muggen zijn, maar vlooien of teken ? Aangezien mijn ega nogal gesteld is op hygiene en dagelijks het bedtextiel wordt gelucht, kan ik me moeilijk voorstellen dat die onderkruipertjes mijn vel beroeren.
Maar 't kan natuurlijk ook zijn dat die pitsertjes reeds in mijn nachtgewaad kruipen nog voor ik die over mijn blote bast zwier. Netjes gevouwen in de kleerkast kan het ook behaaglijk zijn voor die krengen. Ze zijn al lang niet meer zo bevreesd voor mottebollen of kamfer. Zij zijn tenslotte ook immuum geworden van onze afweermiddelen.
Of zou ik hen mores moeten leren met cigaretten- of andere tabaksrook ?
Dat zij, net als bij in de horeca of openbare plaatsen zouden afkomen met "verboden te roken", zal nog niet voor morgen zijn. Hoewel ge-emensipeerd, kunnen die beestjes nog niet schrijven... gelukkig...
TLL