Hilarische feestdagen

[Gast]

Mooi, Kwezel. Enig mooi. Bedankt.

[telloorlekker]

Nakende feestdagen kunnen toch voor aardige verrassingen zorgen. Ze zijn op komst, die dagen; niet ver meer af. Het aantal post dat ik via de gleuf binnenkrijg is dezer dagen aanzienlijk en het wijst er allemaal op dat we de komende week, tussen de feestdagen in, verlost zullen zijn van dat briefjes- en papierwerk aan onze voordeur.
Vroeger kregen we, voor Kerstmis, kaarten met "Zalig Kerstfeest" en voor nieuwjaar "Gelukkig Nieuwjaar", maar nu zijn het allemaal homo- of lesbi-kaartjes. De beide feestdagen worden nu op één kaartje vermeld.
Van zij die mijn electronische postbus hebben gevonden krijg ik ook dergelijke wensen toegestuurd, al dan niet vergezeld van een "leuke verrassing" (zoals zij hun bijlage noemen). Ik hou mijn hart vast voor wat dat inhoudt. 't Is niet de eerste keer dat ik erin geluisd ben; een virus is op deze manier vrij goedkoop.
Zo kreeg ik vanmorgen mijn postkopstukken gelezen, en vink daarbij één item aan en muis naar "geselecteerde berichten verwijderen"; één van de twee... Ik wou dat van Kwezelke vrijwaren, want dat had ik nog niet gelezen... en huppekee, alle ingekomen post was ineens foetsie. Spijtig, maar ook praktisch... Wat ik uit het gleufkastje aan mijn voordeur haal, daarvoor moet ik mij nog bukken; het gleufje heeft een mankement ofwel is de postbode onhandig. Telkens warrelen er enkele kaartjes op de grond. Daar de inhoud van die kaartjes me bij voorbaat al bekend is, kijk ik gewoonlijk slechts naar de afzender en deponeer die papierbaal dan in de gekende bewaardoos -tot na de feestdagen-. Je moet daar tenslotte toch nog op antwoorden ook hé... Het nalezen van die intenties kan best, rustig, na al de gevier en gefeest. De P.O.-box van SeniorenNet heeft echter geen bewaardoos voor ongelezen of ongeopende post, en zo kan ik dus -ook die ten onrechte verwijderde berichten- de verwensingen niet nog een keer doornemen, mochten die erbij zitten. Want in tegenstelling tot wat ik aan goede bedoelingen ontvangen moet zijn er ook onheilstijdingen bij.
Spijtig, maar Kwezel zal haar intentie toch nog een keer moeten overdoen, want deze keer heeft SeniorenNet mij liggen...

[Gast]

Ieder jaar weer hetzelfde liedje tijdens de Kerstdagen. gedurende de twee Kerstdagen lopen de kerken vol met mensen die door het jaar amper naar een kerk omkijken. Is het dan een speciale sfeer en waar hangt die sfeer dan ergens in de kerk? Misschien de kerststal met zijn levende beelden die de mensen vriendelijk toelachen, waarschijnlijk het kindeke dat in witte gewaden gewikkeld de slaap van de gelukzaligen slaapt? In alle geval, men wil ergens zijn op die magische uren, want magisch is ze wel, de Kerstnacht. Overal waar je maar kunt kijken, ligt het boordevol bedekt met eten. Bij de slager kan je ineens vers wild kopen, vers van het veld geschoten en bij de bakker swingen de stronken belegt met heerlijke crème de beurre de deur uit. Wie op het laatste moment nog vlug de supermarkt binnenloopt, stoot daar op een resem van kwarteleieren, ingeblikte kalkoen maar vooral alle vissoorten die door het jaar onaangeroerd blijven. Waarschijnlijk maakt het jaarlijkse kerkbezoek ook hongerig want 's avonds zitten de restaurants vol met mensen die na het stillen van hun spirituele honger een kerstmenu willen eten. Sommigen gaan amper op restaurant door het jaar heen maar de Kerstsfeer zit hier voor iets tussen, iedereen wordt eens graag opgediend en bediend. Geen gepieker over wat gaan we eens eten vanavond, geen afwas die de mannen het huis uit doet vluchten om hun toevlucht buiten te zoeken om de sterrenbeelden te bewonderen. Gewoon poepchique doen, moet kunnen. Men reserveert een tafel voor zovele personen als er in het gezin zijn en soms nog eentje teveel voor een onverwachte opgedoken vrijer. Ook vraagt men langs de telefoon: “hoe laat mogen we ‘al’ komen, tot hoelang mogen we blijven en wat biedt de menu ons aan?” Menig mens schrikt hierbij als ze te horen krijgen dat ze rustig de gehele avond mogen buffetten, de drank wordt hen geserveerd, het personeel staat tot hun beschikking de gehele avond. Familiebanden worden hier weer hechter en de wrevel opgelopen tijdens het voorbije jaar wordt geheeld met drank. Voor sommigen kan dit ook leiden tot een gebroken kaak, stukken die meer kunnen gelijmd worden, ruzie die toch tot een vete openbarst, het kan allemaal gebeuren, jammer genoeg. Met de Kerstdagen eet men zich letterlijk te pletter, er wordt niet gekeken en niet gewogen op een paar honderd calorieën teveel. De broeksriem gaat al losser zitten en de bovenste knopen dreigen eraf te springen, maar niet gelaten, we doen rustig voort. Voor maagbreuken kan men naar het ziekenhuis, iemand zal daar de stukken repareren. Ook schijnt het stukken duurder te zijn dan in een gewoon alledaags weekend maar dan heb je er ook geen Kerstsfeer cadeau bij, we geven het graag om ons te spijzen. We krijgen er immers een zes- tot zevengangen menu voor, onze ogen zijn die dagen groter dan onze maag, allemaal hebben we dat al meegemaakt. Diepvrieskreeft en imitatietruffels, het laat ons koud, alles kieperen we naar binnen zonder pardon. Het voornaamste is dat we ons niet behoeven te onthaasten, we mogen genieten. Achteraf smaakt een tasje mocca zo heerlijk en het gevoel dat we dikker worden en bijna ontploffen maakt plaats voor nieuwe gesprekken. Als andere mensen verder smullen, valt het me op dat we die mensen bekijken. Ik had er zowaar eentje tot viermaal toe terug zien gaan naar het hoofdgerecht en weer een ander deed zich tegoed aan de desserten. Wellicht voelden we ons ook bekeken terwijl we het zoveelste crèmebolleke met warme chocoladesaus en nootjes zonder blikken of blozen achter onze kiezen sloegen. Zeg nu zelf, wie zou hieraan kunnen weerstaan, de buikpijn door overmaat die is voor morgen. In alle geval, ik hoop dat iedereen zonder uitzondering heeft mogen aanzitten, bij familie of vrienden. Diegene die toch niet heeft kunnen deelnemen wegens omstandigheden, volgende keer zal ook jij je deel krijgen, volgend jaar is het ook een gezellige Kerstsfeer voor jou.

[telloorlekker]

Je mag dan wel aanzitten, maar ergens aanzitten mag dan weer niet; je moet het protocol niet omver gooien. Toon Hermans heeft het zo ludiek verwoord "men zit aan... aan het banket, maar je mag nergens aanzitten..." "want ik wou een bal gehakt in m'n zak steken..."
Ook wij mochten aanzitten, al was dat in het kleine kerkje eerder behelpen. Naast het altaar stonden een resem stoelen, voorzien voor de kerkzangers. Door het jaar heen blijven die zitplaatsen doorgaans onbezet, maar tegen Kerstmis aan doet de pastoor al konde weken van te voren in een van zijn preken. Dan wordt het ronselen. Nu ben ik daar geen vaste bezoeker, ik heb het dus van "horen zeggen".
Het is niet nieuw, als wij optreden in een kerk, wij "De Gezellen", dan kun je er prat op gaan dat de keet overladen vol zit. A priori zijn wij geen kerkzangers, maar voor dergelijke gelegenheden bieden wij wel onze diensten aan; je moet tenslotte altijd de kerk in 't midden houden -zegt men- Het kerkorgel mag dan eens een keertje rusten, geen hoogmis met gekweel van een gemengd koortje, nee... ons mannenkoortje vervangt makkelijk alle tonen van dat instrument, meer nog... we geven daarbij nog kleur aan het hele gebeuren. Buiten de toortsen en de verlichtte kerstal heb je weinig afwisseling; wij daarentegen, zijn nog het bekijken waard. Dat merkt menige zanger wel als ie vooraan staat, niet een aandachtige luisteraar neigt in slaap te vallen; héél anders dan bij rouwdiensten, waar het kerkkoortje weemoedige klanken naar de toeschouwers gooit. Als je dan goed oplet, hoor je wel méér ronken dan de ventilator van de blaasbalg. Maar niet tijdens ons optreden...
Ik hoor het jullie al zeggen, 't is niet de eerste keer dat ik over ons groepje praat, maar ik poch of jok niet als ik mijn relaas hierover doe. Een Kerst zonder ons, is maar een halve kerst. En de pastoor biedt na de dienst ons dan ook zijn oudejaarswijn aan; want zingen zorgt voor droge kelen. Ook dat merkt men na de dienst; er zijn er die thuis de familiekring opzoeken om ter tafelen te gaan, maar ook enkelen schuifelen zachtjes richting dorpscafee... Wij niet meer, want miswijn bezorgt je niet dat gevoel, daarna moét men zonodig... zeker na het nuttigen van enkele flesjes...
TLL

[Gast]

Nog een armlengte zijn we verwijderd van het nieuwe jaar. Dan krijgen we weer opnieuw 365 dagen om te dromen, te gaan en te komen, om te nemen of om iets te geven en vooral niet vergeten om gelukkig te zijn. Kaarslicht en dennengeur, het is voorbij, we verlangen nog naar die nostalgische nachten en avonden en wensen dat het gauw wederom Kerst zal zijn. Gewoonlijk gaat wat goed doet, vlug voorbij, alleen de herinneringen blijven. De kransen zijn van de deur genomen en de theelichtjes uitgeblazen. Versierde coniferen staan weer plechtig zonder garnituur te pronken in de laatste sneeuwval van deze week. Bijna ieder huisje is gevuld met liefde, warmte, geluk en voor velen kon de Kerstsfeer niet meer stuk. Helaas voor sommigen onder ons, die een geliefd persoon verloren, laat dit echter geen domper op de Kerstvreugde zijn. Naaste familieleden hebben je nodig, laat je niet ontmoedigen hierdoor. Hopelijk houden we onze beloften die we gedaan hebben aan elkander, anders zouden het loze beloften zijn geweest. De drukte van cadeautjes uitdelen en openmaken, is eindelijk voor velen achter de rug, alhoewel we heel graag onze cadeaus in ontvangst namen. Kleinkinderen die uren lief bleven terwijl ze hun allernieuwste videofilm bekeken, het leken wel engeltjes, zo braaf, als hier de kerstman voor iets tussen heeft gezeten mag het voor mijn part alle weken Kerstmis zijn. Onze plastieken kerstboom wordt terug ingepakt in zijn kartonnen doos. Voortaan zal hij zijn verdere leven op zolder doorbrengen, volgend jaar opteren we voor een echte groene boom met een flinke kluit aan. Slingers en ballen, ze worden vervangen door toeters en bellen, vuurwerk dat met hopen de lucht in wordt geschoten.
Met heimwee kijk ik naar de vele bontgekleurdekaartjes die de kast sieren, ze vormen samen een lange sliert langsheen de kinderfoto’s van onze twee charels. De laatste jaren kan ik moeilijk afstand doen van de geschreven wensen, ze worden gretig verzameld in een leeggeraakte koekjesdoos. Uit de velen wensen van de vorige jaren, haal ik plots een vergeelde kaart boven, ze hoorde toe aan mijn opa. Grootpapa is al een eeuwigheid in de hemel maar toch doet het je wat wanneer je nog zijn handschrift ziet. Erger vond ik het, dat ik wensen stuurden naar mensen, die bijna dood waren. Ze stonden op het klembord gereed om automatisch verzonden te worden. En ze werden verzonden, hopelijk heb ik niemand hiermee gekwetst, dat zou het laatste zijn dat ik wilde. Zo belde ik verleden week naar een dame in mijn turnkring om te vragen hoe het met haar man was. Hij lag namelijk op palliatief en naar mijn weten, gaat het je dan heel slecht. Haar man is overleden de dag voor Kerstmis, dat raakte me meteen maar men moet dat van zich af kunnen zetten, tenslotte is hier ook een gezin dat naar de mama verlangt. Zo zie je maar weer eens, feestdagen kunnen ook zorgen baren. Terwijl de ene familie met zijn naasten aan de tafel aanschoof, zit een ander in onmenselijk leed. Hier volgen dus nog begrafenissen en herdenkingsmissen en iedere keer wordt de wonde opnieuw open getrokken. Als het nu mensen zijn vanuit het vijfde knoopsgat of nabije kennissen of vrienden, afscheid nemen doet voor iedereen pijn, iedereen beleefd het wel op een andere manier.
Maar één ding kan ik me niet voorstellen, Nieuwjaarsavond zonder vuurwerk, dat kan ik me niet indenken maar hier zal het vroeg avond en nacht worden. Ze spaarden ons niet, de plicht roept ’s morgensvroeg. Terwijl anderen kunnen genieten van de jaarovergang zoeken wij hier ons beddeke op. Het knallen van de champagne zal voor een andere keer zijn, de driekussen zullen we op een nader te bepalen datum in ontvangst nemen. Laat echter de pret niet bederven voor jullie, geniet ervan maar drinkt met mate want het wordt blazen, blazen en nog eens blazen en anders, blijf er overnachten.

[telloorlekker]

Nog vier dagen kruisjes zetten. Mijn hulpmiddel om de nakende skivacantie indachtig te zijn heb ik weken geleden al uitgeprint; de kalender die ik bij de aanvang in mijn computer geschoven kreeg. Daags of weken voor een belangrijke gebeurtenis maak ik daar slechts gebruik van.
Mijn nieuwjaar vier ik daar waar wij -nu dertig jaar al- even burger zijn; daar waar lawines thuis zijn. Een vreemde samenloop van omstandigheden heeft Galtür destijds op de kaart gezet, en daarmede ook het leed van diegenen die mij, zelfs ginder, dierbaar waren. Traditie moet er zijn, zéker als men ze zelf geschapen heeft. Zo zal ik mijn nieuwjaar daar vieren waar het sneeuwzeker is in deze periode. Steeds zal mij die fatale lawine indachtig blijven, dat natuurfenomeen dat sterker was dan menigeen had durven denken. Zelf heb ik daar al enkele staaltjes van mogen ondervinden, maar ons bleef elk ongeluk gespaard.
Ons is de lucht en adem terug gekeerd; maar menigen van mijn kennissen daar -én inwonenden die de streek op hun duimpje kenden- echter niet. Om hen te gedenken trachten wij steeds rond diezelfde periode jaarlijks terug te keren. En om onze zinnen enigszins te verzetten wagen we ook uitstappen naar het nabijgelegen Ischgl. Daar kunnen we dan even de bloemetjes buiten zetten.
Wij hoeven niet meer, het werk kunnen wij inmiddels wel van ons afzetten. Ik hoef niet meer zo nodig hoewel de werklust nog niet helemaal is weggekwijnt. Mag men ons dan ook al eens iets gunnen; ik benijd hen niet, die met het nieuwe jaar de gemeenschap willen dienen. Zij die dan, voor het knallen van de solfergeurende papiersnippers, diep onder de lakens genegenheid zoeken bij hun partners. Nu ook, en ook dat is traditie, kruip ik bijtijds onder de wol nog voor de eerste knal de nachthemel verlicht. Wij worden toch gewekt, daar ben ik nu al zeker van... tenslotte wordt al dat gekke gedoe in de nabijheid van mijn bed opgevoerd. Maar het zal ons niet weerhouden ons aan diezelfde gekte in dat Oostenrijkse dorp te herinneren. We hebben daar trouwens al heel wat mogen meemaken; ons is die cultuur ginder niet vreemd meer.
Maar onze roots, die tenslotte hier ligt, vervreemt ons meer en meer. 't Zal niet meer diezelfde oudejaarsnacht en Nieuwjaarsmorgen zijn zoals wij die vroeger gewoon waren. Er lopen hier de laatste jaren meer multiculturele anderskleurigen rond. Dit soort multicul begint me stilaan aanstotelijk te worden, temeer daar er hier, van eigen soort, rondlopen die dat nog propageren ook. Nee, geef mij dan maar die typisch Tyroolse gemütlichkeit, die welke ons -nostalgisch- doet terugdenken aan onze jonge tijd. Daar kan het nog...
TLL

[Gast]

Deze week kunnen we er niet langs kijken, het is de Goede Week of de Paasweek. Al eeuwen houden we ons trouw aan de vaste traditie van het paasgebeuren. De grote schoonmaak of de lentepoets ligt al achter menig huisvrouwke en volgzame huisvader, alles moet opperbest lijken en zijn. Ook gedenken we in onze familie het treurig en veel te vroeg heengaan van de pater familias en zijn moeder, onze grootmoeder, en een tante. Witte Donderdag en Goede Vrijdag heeft ons tot drie maal toe een geliefde ontnomen. Ze krijgen dan ook extra een klein gebed uit ons aller hart gezonden naar de hemel. Het tafellinnen is ondertussen in de kleuren van geel en wit over de tafels verdeeld en de carnavalsdis is opgeborgen, geen mombakkes in de Paasweek in de living. Zelfgemaakte eierbomen van snoeihout sieren de leefruimtes en het plezier van eierblazen wil ik niemand onthouden. Stukgeblazen eierschalen liggen in twee tinnen schalen netjes op een bedje van mos te glunderen naar het bezoek dat weldra zal komen. Onze twee kleine charels zullen er plezier aan beleven om de verstopte chocoladediertjes te zoeken in de tuin tussen de nog bevrozen struiken. Alleen deze keer mogen de honden niet meezoeken want anders zijn ineens de gesuikerde eikes verdwenen, pardoes verzwolgen door de hondenmagen. Pasen is niet alleen een week van lekker uit de bol gaan met snoepgoed maar ook een week van bezinning. Wie vroeger zijn paasplicht wilde vervullen moest eerst zijn zonden belijden en afwachten op hij daarvoor de absolutie kreeg van meneer pastoor. Paasbrood met krenten dat vind ik niet zo lekker, de krenten wel maar dat ongezouten brood, dat is niet zo mijn ding. Kerkelijke en heidense tradities, een mengelmoes van paasgebruiken. Het begint al met Palmzondag waar op sommige plaatsen nog het paasvuur wordt ontstoken of de Palmprocessie zijn rondtrek doet. Water en vuur, het leunt dicht tegen elkaar want het breken van het paasbrood behoort feitelijk tot de Joodse normen. Voor de Israëlieten duurde heel het feest liefst zeven volle dagen. Ze haalden hun hartje op met ongedesemd brood te eten dat bereid werd van tarwe en water. Op Witte Donderdag zat Jezus aan tafel met zijn apostelen voor Zijn Laatste Maaltijd. Deze dag is ook een dag waarop het zinnebeeld van kracht en zachtheid wordt gewijd, namelijk het Heilig Olie of gelijk wij allen het kennen als het olijfsel. Goede vrijdag is de dag waarop we vlees moeten ontberen en hierbij denken we dan ’s middags eventjes aan Ons Heren die de kruisdood is gestorven voor de vele zondaars op aarde. Stille Zaterdag wordt heden een dag van voorbereiding voor velen om op verlof te gaan. Eindelijk is Pasen met zijn paasbeste kleren te voorschijn gekomen, zijn Paasviering met de paaskaars en niet te vergeten de trouwe vriend van de allerkleinsten: de Paashaas. Als ik aan een haas denk, denk ik aan een mannelijk exemplaar maar de eega van een haas dat zal wel een rammelaar zijn? Het ei dat is toch een teken van vruchtbaarheid en hazen en konijnen die zijn toch levendbarend en geen eierleggende wezens? Zou het kunnen dat ergens de broedvogels hun eieren in verlaten hazenlegers legden? Maar gekleurde eieren in paars en groen dat hebben de mensen uitgevonden. Eieren versierd met allerlei ringentjes en tekeningen erop, die je ’s morgens doen lekkerbekken tijdens je ontbijt. Met Pasen denken we even niet aan onze cholesterol, we genieten gewoon van een uitgebreide dis met alle schakeringen van bloemstukjes gemaakt in de tinten van geel en groen en voor de Genkersupporters, blauw en wit. Laat de klokken maar komen vanuit Rome, we zullen wel genieten na onze dagtaak en de kleinkinderen halen hun hartje op met zoekacties tussen de gedropte kabouters en de groenblijvende heesters. Alleen moet ons Lieve Heerke nog de weergoden aanspreken en zonneschijn brengen en dan bedoel ik niet alleen in onze harten. Zouden we dan maar eerst eieren naar de Clarissen in St-Truiden brengen om goed weer af te smeken.

[telloorlekker]

Gelukkiglijk zit ik dezer dagen niet met een ei. Ook ben ik geen verre neef van die rammelaar hierboven; we hebben wel eens gerammeld, maar zonder resultaat. Een van mijn ouders daarentegen; ze hebben er toch acht uitgerammeld gekregen, de laatste met vertraging maar die is dan ook het familiale haasje. Je ziet 'm praktisch nooit, tenzij er wat te rapen valt...
En er valt heel wat te rapen dezer dagen. Mijn kruis draag ik daarbij wat laag, want bij het bukken van al wat er zoal door onze brievensleuf valt moet men z'n rug rechten; recht staan vanuit gebogen houding gaat moeilijk zonder dat kruis te laten dalen. Van 't eieren rapen zal ik evenwel geen zere rug overhouden, die chocoladesnoepjes verlaten meestal hun verpakking nog voor de bimbam vanuit Rome zoiets heeft kunnen laten vallen.
Maar Pasen heeft voor mij nog iets anders in petto; ik moet mij zaterdag uitdossen met een zwart steeltje en een gele kelk; tenminste daar lijkt het op. Onze dirigent heeft het koortje ingeschreven bij de pastor om de paaswake op te luisteren. Ons oude uniform -zwarte broek met geel hemd- moeten we voor die gelegenheid weer uit de kast halen; tussen de poesblamen ziet men ons dan waarschijnlijk toch niet staan, dus zullen we maar een keel opzetten ten einde te verduidelijken dat niet alleen het kerkorgel devote klanken kan voortbrengen. En na de mis volgt dan het traditiegetrouw paasdiner, de borrel. Van jenever wordt toch gezegd dat het eten en drinken is tegelijkertijd; wel, dat is dan onze feestdis...
Als ik het met mate(n) kan houden zit er waarschijnlijk 's zondags ook nog andere rape(n)kolder in; dan schieten mijn gildebroeders de paashaas af. Voor die gelegenheid wordt zo'n replica geaarsd op de hoogste piek van de schutsboom. En de overige pluimkes worden dan vervangen door hard- of ongekookte beschilderde eieren. Wie de hoofdvogel, euh -haas, niet raakt wordt dan bedolven onder eigeel en andere sledder, tenminste als hij zich niet vlug uit de voeten maakt....
Zo, feestneuzen, vier jullie Pasen op jullie gereide manier en neem daarbij de aanstormende lente in acht; vergezel de maartse buiten en aprilse grillen met een volle aflaat... die zijn toch weer in voege, dacht ik.
Ik zal wel zien of horen of ruiken wat ik aflaat...

[Gast]

Allerheiligen en Allerzielen, dagen om achter je te kijken of ook wel eens voor je uit. Droeve dagen die je geliefden even terug tot leven doen komen wanneer ze veel te vroeg van ons heen zijn gegaan. Trouw blijven we hen en we missen ze nog iedere dag maar men mag niet in het verleden blijven hangen, men moet vooruit kijken. Telkens we over de begraafplaats wandelen waar onze allerdierbaarste begraven liggen denken we niet alleen aan hen maar ook blijven we even stilstaan bij het feit dat het leven zo vergankelijk is. Stille akkers gelegen tussen de kille velden maar soms ook in een centrum langs de oude kerk, plichtsgetrouw. Oude eiken en historische treurwilgen houden de wacht aan de ingang van de eeuwigheid. Je voelt de sfeer op je af komen en je hebt de neiging te bidden, ook al bid je nooit. Dagen op voorhand worden de graven proper gemaakt want we zijn fier op hen die ons voor gingen en de weg effenen voor ons later. Morgen komt de dag dat we weer kuieren tussen de bloemenzee van chrysanten en de treurende mensen. We lezen stil of hardop de namen die met gouden letters geschreven staan op de zerken. In gedachten zien we de bekenden nog levendig voor de geest komen. We knopen nog eens een gesprek aan over vroeger toen we samen nog op school zaten of in de jeugdbeweging vertoefden. De namen die we murmelen, doen herinneringen levendig worden en we vragen ons af: waarom zijn al die mensen te vroeg van ons heen gegaan? Waarom is het lot hen slecht gezind geweest en mogen wij hier vandaag langs hun laatste rustplaats komen? Ergens in de Maaskant is er zulk een kerkhof waar jonge mensen liggen langs elkander. Allemaal tieners die nog een toekomst voor zich hadden maar door het noodlot weggerukt werden uit deze wereld. Aan ieders graf sta ik even stil en kan ik niet nalaten om over die persoon iets op te rachelen. Pubers die bij onze kinderen in de klas gezeten hebben, ze hebben geen kleinkinderen kunnen schenken aan hun ouders. Ook bij onze grootouders wil ik niet voorbij rennen. Ze liggen bijna zij aan zij en kunnen zowaar een babbeltje met elkander voeren. Een gesprek dat niet meer tot ons zal doordringen hier op aarde. Bijna heel de mensen van een bepaalde familie ligt op dat friedhof dat druk bezocht wordt door de naaste familieleden. Heilige personen onder de naam van broeder of zuster begraven, ze liggen apart. Waarschijnlijk werd er toch hier op aarde onderscheid gemaakt tussen religieuzen en gewone onderdanen. Alhoewel er hierboven in de hemel geen onderscheid van persoon is zeggen ze krijgen ze hier beneden toch een aparte aandacht. Echter meneer pastoor zegent morgen ieder graf zonder onderscheid van afkomst, hier is iedereen van gelijke waarde. Als we wat verder wandelen komen we in een klein hoekje gemetselde zuilen tegen. Hier staan achter glas de urnes van mensen die liever gecremeerd wilden worden. Hier heb ik niks op tegen maar als je nog geen senior bent sta je nog niet stil bij dit allemaal. Het gaat een beetje aan je voorbij en je hoopt dat je nog lang hier je lange dagen mag verslijten. Morgen zal er wel weer altijd zijn voor de nabestaanden, morgen zal het weer een dag zijn van treurnis en immens verdriet. Ziet van volwassen personen kan ik het nog aannemen dat ze veel te vroeg vertrekken maar van een kind dat je niet hebt mogen zien opgroeien, daar word ik dus alle jaren heel stil van. Morgen, Allerheiligen de dag om vlug te vergeten of om nooit meer achter je te laten. Ook kan het zijn dat er morgen op 1 november er iemand zijn of haar verjaardag viert. Aan de ene kant moet je meevieren en aan de andere kant voel je je doodongelukkig. Mijn grootje, allang verblijft ze tussen de engelenkoren hierboven maar morgen zou ze 110 jaar worden. Een engel onder de engelen en God gaf haar de naam van Christine. Rust zacht omaatje en groet ons vader hierboven en de rest van de familie.

[telloorlekker]

Was het uiting van hilariteit of een practical joke van gemeentewerkers ?
Gezien op de tv, een kerkhof en deze keer niet voorzien van kaarsjes, maar van houten paaltjes met bovenaan een plankje waartegen een briefje gespijkerd "Dit graf is verwaarloosd". Mortsel zal de geschiedenis ingaan als grafschenners, want stel dat de eigenaar van die zerk die pankardes zou hebben aangebracht nét voor dezer dagen; zou die dan niet voor dergelijke feiten vervolgd worden ?
Alsof begraafplaatsbezoekers niet zélf konden vaststellen welke graven verwaarloosd werden ? De gemeente had meer kosten kunnen besparen door de pachters van dat lapke grond aan te schrijven, want men weet ondertussen wel wat een houten paaltje, twee of vier spijkers of vijzen, drukwerk, en manuren kosten.
Moest dit bij een van mijn nabestaanden hun laatste rustplaats geplaatst worden zou ik er een enveloppe bijkleven met inhoud "Vraag ze dat hierboven maar, ons is niet gevraagd hier te rusten..."

[Gast]

Mensen die in een bosrijke omgeving zijn groot gebracht kunnen moeilijk zonder deze omgeving. Niet dat de kust geen romantische plekjes verscholen houdt maar het bos geeft soms geheimen prijs die we anders niet mogen kennen. Kilometers ver strekt zich het golvende boslandschap uit tegen de horizon. Tussenin komen we blinkende meertjes en kleine rivieren tegen die schitteren in de vage zon. Wanneer de koude komt en de hitte gaat drijven er geheimzinnige nevels boven de waterbeddingen. Ik heb het niet anders geweten dat die onafzienbare bossen daar gelegen hebben onder de blote hemel. Als je goed oplet, zie je de zonsop- en zonsondergang die het bos bijna in brand steken met hun gloed. Het blauwachtige is ’s avonds het beste te zien die de dalgeulen in het zwart doet veranderen. In de lente hoor je op afstand hier en daar een zacht geruis van een watervalletje die door de wind wordt bewogen. Ook hoor je hier en daar dieren zich zachtjes voortbewegen alsof ze hun voetzolen bedekt hebben tegen het geritsel en hun geschuifel. Dorre twijgen breken onder de hoeven van de grotere dieren die zich vlug onder de voeten uit willen maken voor naderende mensen. Dit zijn geluiden die je niet hoort in een stad. Ze maken geen lawaai zoals de auto’s met hun opgefokte knalpotten. Hier hoor je alleen het geruis van de wind en het levende water. Het bos dempt ze en houdt alles goed verscholen zoals een oerwoud de wilde dieren verbergt tegen de sluwe jagers. Diep verstopt achter struikgewas merk je nog een hert op met haar jong. Ze staan te genieten van het spiegelend bosmeertje dat door de hemelbladeren nog een zwak schijnsel opvangt. Als uit steen gehouwen staan ze daar, stokstijf rondom glanzende tengere berkenstammen. Zilverberken vind je hier genoeg, hun bladeren liggen welwillend verspreid over de grond. Tijdens de nacht verspreiden ze onzichtbare grauwe tapijten en tegen de ochtend zie je het waaien en motregenen. De bomen, ze staan er te staan als oeroude zwartkorstige boomreuzen in de wildernis. Ruisende eikenbomen die ieder een geheim verbergen. Wat is er toch zo bijzonder aan een bos of woud? Je ziet tegen de ochtend als je met je hond gaat wandelen lange lichtstrepen afgeboord tegen de bosgrond, de ochtendzon is je gunstig gezind. Alhoewel ik deze week nog maar spichtige en bladerloze struiken tegenkwam, speelden toch nog de karige zonnestralen erdoorheen. Hadden ze angst om naar te winter toe te groeien? Of was het eerder de herfst waar de zonnestralen en struiken moeite mee hadden? Blad na blad dwarrelde langzaam omlaag in de zon, zoals nieuwe gouden euromunten en oude ecu’s. Verder en verder raak je al wandelend tussen de dikke bomen die een klein paadje afbakenen met hun basten. De vlammende fakkels die afkomstig zijn van huislichten, doven langzaam aan uit als je door het loverte verder dwaalt. Ze raken meer en meer uit het zicht van het beschutte bos. Plots worden de bossen ijl en men kan er gewoon doorkijken. Gevogelte en viervoeters, ze ruiken de voetstappen van de mensen of is het mijn hond die ze waarnemen? Nochtans mijn Borderke is geen jager. Een eigenaardige glans komt over takken en naalden en je voelt de druppels afvallen van de overgebleven bladeren. Ze druipen over je heen en je houdt er stevig de pas in. Bij de kleine bosmeertjes uitgekomen, zie je een bleke tint over het water glijden. Wat een zonsopgang al niet doen kan! Lichte strepen zag je aan de lucht verschijnen met een doorzichtige wolkenfloers, het begin van een nieuwe koude dag. We liepen zwijgzaam verder door de goudgele neerdwarrelende bladregen. De bospaden kenden we als onze broekzakken, ze hadden geen geheimen meer voor ons. Smalle beekjes flonkerden en de omgevallen boomstammen hielden het licht van witte vlekken vast omkneld. Zand en kiezel knerpten onder onze voetzolen en de struiken kregen vloeibaar lood ingeschonken. Ineens begon het te waaien in het bos en alles rondom ons werd levendig. In gedachten zag ik al oude toverkollen met hun takkenbezems door het ruim vliegen. Ze bliezen met hun koude adem rimpels in het water en lieten me weten dat het tijd was om naar huis te gaan.

[zandmannetje]

Bij zo'n mooie tekst ga ik geen onzinnige commentaar geven Kwezeltje, maar was het deze?


Zo stel ik mij jou voor, maar dan de bezem vervangen door een stalen ros.

[telloorlekker]

Ze lijkt erop, alleen is de échte struiser van postuur...

[DoDoRemi]

Vandaag, Feest van de eerste vorst.
Maar welke vorst, voor mij mag het de koude zijn. Maar de warme is misschien gezelliger...
Het zal toch niet de ideale feestdag zijn vrees ik, dan maar geen feest vandaag. Morgen is het 11 november dan is het wel een feestdag. Maar vlamingen willen er wel altijd eentje bij, als er maar gefeest kan worden.

[Gast]

Alweer nadert het jaar haar laatste stonden en ook dit jaar zijn er zoveel die verweest achter blijven. Immers ze hebben jammer genoeg een heel geliefd persoon verloren. Iemand verliezen is altijd iemand afgeven, veel te vroeg. Nochtans is het ook Kerstmis voor degenen die achterblijven en trachten er nog het beste van te maken. Je moet vooruit kijken en niet achteruit blijven leven. Betekent nu Kerstmis hetzelfde voor iedereen of geeft ieder zijn eigen waarde aan die heuglijke gebeurtenis? Gaat het alleen om de mooiste kerstboom of de lichtjes die we nu in grotengetallen buiten tegen de gevel ophangen? Of is het een groots feestmaal met onze familie in één of ander restaurant dat ons hart doet verlangen naar kerstmis? Waarschijnlijk zijn er ook mensen die op vakantie ergens ver in de wijde wereld hun boodschap uitdragen, of de ontelbare cadeautjes die we geschonken krijgen of spontaan weggeven? Voor eenzame mensen betekent het heel veel. Een stil verdriet, een laatste hoop. Is de sfeer rond Kerstmis dan tastbaar, is ze zichtbaar en geluidvol of is het juist andersom.
Het is niet te proeven en het heeft ook geen smaak maar het heeft iets, die dagen die groen en wit zouden moeten zijn. Je zou bijna durven zeggen, dat je ze kan voelen omdat je het vederlicht maakt. Het doet je zweven van geluk of het zou toch zo moeten. Maar als die dagen dan er niet zijn voor die iemand die iemand verloren heeft, die hem zeer dierbaar was? Wegen die dagen dan niet tonnenzwaar zodat hij er onder bezwijken gaat? Je kan het ook niet betasten of in je armen nemen, het is onzichtbaar waar je naar op zoek bent die dagen. Waar is het toch gebleven, waar is het plekje naartoe waar je je veilig voelde samen met je geliefde? Wanneer flikkeren de lichtjes weer in je ogen en snuif je het geluk opnieuw in als een hemelse drug, die je zolang hebt moeten missen? Zelfs een blinde zou de gedoofde vlam in je ogen kunnen zien. Kan je het proeven waar je naar op zoek bent, doet het je hemels tollen van zoet geluk? Iets zoeken dat er niet is, smaakt bitter en vies en de engel die op je tong zou pissen komt niet langs ervoor. Verdriet is zo pijnlijk en de beste pijnstiller kan er niet tegen op, er is geen kruid tegen gewassen. De leegte doet je braken van eenzaamheid en je wilde dat je weg was, ver weg waar niemand je kon vinden. Eeuwig zou het mogen duren die Kerst, je zou zelf de duivel hiervoor een kus willen geven maar dat zou dan weer een knal geven. Want dat betekent dat je een fataal gebaar gemaakt hebt, iets vernietigend en harde geluiden die vergeet men niet zo vlug. Liever zou het sensueel moeten zijn, liefde en verlangen liggen kort bij elkaar maar je vind het niet meer, het is met een stille trom weggegaan. Is het dan een modetrend geworden? Komt het recht van uit je ziel en duurt de kortste tijd dan een eeuwigheid als je op zoek bent naar dat wat je verloren bent in je leven? Iets wat er niet meer is, is hartverscheurend en een gruwel voor je ziel dat je doodongelukkig maakt want het is er immers niet meer. Laat dat ietsje niet je verdere leven bepalen maar ga op zoek naar dingen die je nog kan doen, die je nog kan vinden in je nabijheid. Gebruik je zintuigen die je verborgen hebt door omstandigheden en vier Kerst op een fijne manier met vrienden of verloren familieleden. Nu is het weeral de tijd om oude wonden te verzorgen, om hechte banden terug aaneen te smeden. Misschien heb ik bij velen nu een gevoelige snaar geraakt? Je kan ook die snaar bespelen om je verdriet te verlichten. Wijzelf spelen nu het hoofdpersonage in dit simpel scenario van Kerstmis en kunnen nu een slimme zet doen op het schaakbord van ons leven. We laten ons huis niet leeg en ons hart verscheuren door eenzaamheid maar we nodigen iemand uit zodat we weer een doel hebben in ons leven, wat dat doel ook mogen zijn voor iemand. Vergeet niet dat we hier een waardig seniorenclubje vormen en dat we niet toegeven aan de vijand van eenzaamheid. Hier reikt men elkaar warme pantoffels aan, geeft men een ochtendzoen, strelen elkander met woorden en houden een gezellige babbel. Laten we samen dwalen door het zoete leven rond Kerstmis want daarvoor moet niemand inschrijvingsgeld betalen, liefde is gratis en voor iedereen, zo ook de kerstdagen. Alleen…. we moeten er ons zelf voor inspannen.

Nog een zalige kerst voor iedereen, enne ook ik ben alleen in de kerstnacht.