Hilarische feestdagen
-
Gast
Tja, kwezel, met intens gevoel en liefdevolle vriendschap kan je beklijvend schrijven ...
dat weten velen op dit SenNet nu intussen wel!
En dat je, bij ieder van ons ergens wel een gevoelige snaar zult raken valt ook niet te betwijfelen.
Samen met jou hoop ik dat velen zullen trachten je wensen in te vullen!
En voor jou, ook onze wederwensen voor een vredig kerstmis ... al moet je daarbij alleen blijven!
Velen zullen toch wel trachten op die dag je eenzaamheid te doorbreken!
Dank U, kwezel!
dat weten velen op dit SenNet nu intussen wel!
En dat je, bij ieder van ons ergens wel een gevoelige snaar zult raken valt ook niet te betwijfelen.
Samen met jou hoop ik dat velen zullen trachten je wensen in te vullen!
En voor jou, ook onze wederwensen voor een vredig kerstmis ... al moet je daarbij alleen blijven!
Velen zullen toch wel trachten op die dag je eenzaamheid te doorbreken!
Dank U, kwezel!
-
Gast
Alleen met Kerstmis, Kwezel? Je weet niet hoe gelukkig je bent, meisje. Ik wou dat ik in jouw plaats kon zijn. Goede nacht, Kwezel en droom zoete dromen.
-
Gast
De tijd van licht en liefde is aangebroken. Kerstmis is toch liefde? Alhoewel voor iedereen Kerstmis iets anders inhoudt denken we allemaal hetzelfde rond die periode van vreugde. Ieder jaar is het opnieuw Kerstmis en ieder jaar opnieuw staat er het stalleke met zijn oude beelden. De drukte in de winkels laten ons al vermoeden dat er iets op til is. Nog vlug naar de bakker om de kerststronk af te halen om daarna nog sneller naar de supermarkt te vliegen om nog juist op tijd te zijn om die laatste kalkoen mee te nemen. Eten en nog eens eten, geschenkjes geven en krijgen. Bij vele mensen staat buiten een grote kerststal en de huizen zijn verlicht met allerhande sfeerlampionnetjes. Als je ’s avonds laat nog vlug langsrijdt, zie je de thema’s tegen de voorgevels pronken, de ene al mooier dan de andere. Ook hier kan ik zo van genieten van die lichtjes die je doen denken dat weldra de Heiland zal geboren worden. Blijven we niet allemaal kinderen rond die Kersttijd, verlangen we niet allemaal naar gezelschap of een geschenkje? Je kan ook de afstand kleiner doen worden door de liefdesbanden weer aan te zwengelen. Geen irritaties meer die dag, goede voornemens worden gesmeed. We zwaaien onze deuren open en nodigen ons gezin uit voor een diner. Het kerstdiner waar iedereen zo naar verlangt. Is dit dan zo iets bijzonders? Eten we dan iets anders en beters dan op gewone dagen van het jaar? De toegang tot ons hart is nu open en we hopen dat men de weg vindt om er binnen te treden in ons hart.
Dagen op voorhand wordt er in de keuken gepotteld, menu’s opgesteld om het zo gezellig mogelijk te maken. De kerstkalkoen die we opvullen met allerlei fruit naaien we dicht en gaat de oven in. Tafels worden feestelijk met rode linten opgedirkt en het mooiste glasservice wordt uit de kast genomen. Zalig, die kerstsfeer met de brandende lampjes in de groene dennenboom. Ieder jaar koop ik een andere kleur van ballen en de strikken worden ook aangepast aan de kleur van het jaar. Ons grootvader heeft ooit een stal zelf ineen gebrouwen en die staat hier zeker al 25 jaar trouw op de kast. Elk jaar als het stalleke langs de kerstboom gezet wordt, zeg ik dan tegen mijn zonen. Dit heeft jullie overgrootvader nog zelf gemaakt van oude radioplaten. De ruggen van zo’n oud ding zou nog jaren dienen om ons in gelukkige sferen te brengen. Grote gipsen beelden versieren de binnenkant van het stalletje. Onze oudste heeft ze ooit gemaakt in de lagere school. Hij kwam op een dag naar huis met een kartonnen doos en toonde fier zijn kunstwerken. Met zoveel liefde heiligen beelden maken, die mocht ik niet verloren laten gaan en nu houden ze trouw de wacht langs de kribbe waar Jezus heel teer in ligt. Geschenkjes liggen klaar om geopend te worden morgenavond. Onze kleinkinderen zullen hopelijk er mee in de hoogste wolken vertoeven. Wat is er mooier dan je kleinkinderen te zien glunderen met de cadeautjes die wat graag gegeven zijn? Hun ogen blinken als de sterren bij vrieskou. Dan schitteren de sterren altijd extra en die schittering is dan in hun ogen terug te zien. Vroeger in onze tijd, waren er echte kaarsjes in de boom op de takken vastgezet en we haalden flikkertjes in huis. Staken die aan bij kaarslicht en genoten van de glinsters die als een fontein omhoog schoten. Je kon de schaduw op elkanders gezicht zien vallen en je kon ook zien dat dit hele emotionele momenten waren. We zongen zelfs nog de kerstliederen die we op school door de non aangeleerd kregen. Het leek op een bandopnemer die immer opnieuw teruggespoeld werd. Het kindeke Jezus zoete werd wel drie keer geboren in die heilige nacht. Morgen zal het weer die heilige nacht worden. Een stille nacht want hier is het nachtpost, de plicht roept voor mijn eega, die haar niet graag dan vervult maar het kan niet anders. De geschenkjes zullen al vroeg in de vooravond geopend worden en de kerstliederen zullen beperkt worden tot een CD-rom van de Zingende knapen met hun gouden stem. Als het even kan, denkt dan aan elkander, laat er vreugde komen in jullie harten en geniet van de kerstsfeer, ze is zo weer voorbij.
Een zalige Kersttijd voor iedereen en veel leesgenot.
Dagen op voorhand wordt er in de keuken gepotteld, menu’s opgesteld om het zo gezellig mogelijk te maken. De kerstkalkoen die we opvullen met allerlei fruit naaien we dicht en gaat de oven in. Tafels worden feestelijk met rode linten opgedirkt en het mooiste glasservice wordt uit de kast genomen. Zalig, die kerstsfeer met de brandende lampjes in de groene dennenboom. Ieder jaar koop ik een andere kleur van ballen en de strikken worden ook aangepast aan de kleur van het jaar. Ons grootvader heeft ooit een stal zelf ineen gebrouwen en die staat hier zeker al 25 jaar trouw op de kast. Elk jaar als het stalleke langs de kerstboom gezet wordt, zeg ik dan tegen mijn zonen. Dit heeft jullie overgrootvader nog zelf gemaakt van oude radioplaten. De ruggen van zo’n oud ding zou nog jaren dienen om ons in gelukkige sferen te brengen. Grote gipsen beelden versieren de binnenkant van het stalletje. Onze oudste heeft ze ooit gemaakt in de lagere school. Hij kwam op een dag naar huis met een kartonnen doos en toonde fier zijn kunstwerken. Met zoveel liefde heiligen beelden maken, die mocht ik niet verloren laten gaan en nu houden ze trouw de wacht langs de kribbe waar Jezus heel teer in ligt. Geschenkjes liggen klaar om geopend te worden morgenavond. Onze kleinkinderen zullen hopelijk er mee in de hoogste wolken vertoeven. Wat is er mooier dan je kleinkinderen te zien glunderen met de cadeautjes die wat graag gegeven zijn? Hun ogen blinken als de sterren bij vrieskou. Dan schitteren de sterren altijd extra en die schittering is dan in hun ogen terug te zien. Vroeger in onze tijd, waren er echte kaarsjes in de boom op de takken vastgezet en we haalden flikkertjes in huis. Staken die aan bij kaarslicht en genoten van de glinsters die als een fontein omhoog schoten. Je kon de schaduw op elkanders gezicht zien vallen en je kon ook zien dat dit hele emotionele momenten waren. We zongen zelfs nog de kerstliederen die we op school door de non aangeleerd kregen. Het leek op een bandopnemer die immer opnieuw teruggespoeld werd. Het kindeke Jezus zoete werd wel drie keer geboren in die heilige nacht. Morgen zal het weer die heilige nacht worden. Een stille nacht want hier is het nachtpost, de plicht roept voor mijn eega, die haar niet graag dan vervult maar het kan niet anders. De geschenkjes zullen al vroeg in de vooravond geopend worden en de kerstliederen zullen beperkt worden tot een CD-rom van de Zingende knapen met hun gouden stem. Als het even kan, denkt dan aan elkander, laat er vreugde komen in jullie harten en geniet van de kerstsfeer, ze is zo weer voorbij.
Een zalige Kersttijd voor iedereen en veel leesgenot.
-
Fikske - Lid geworden op: 16 dec 2003, 12:31
- Locatie: W-O 1970
Heel mooi verwoord Kwezel. Toch prachtig hoe jij deze vreugdevolle tijd kan beschrijven. Het is inderdaad een tijd van bezinning, een tijd om goede voornemens te maken en die dan ook uit te voeren. Want wanneer is er nog een beter moment om vriendschapsbanden weer nauwer aan te snoeren en oude vetes of misverstanden uit de wereld te helpen?
Dit jaar wijken we bij ons thuis even af van de traditie. Elke kerstavond kwamen kinderen en kleinkinderen - samen 15 - hier om kalkoen te eten en gezellig de pakjes onder de kerstboom te leggen en na middernacht die weer te openen en mekaar eens goed vast te pakken en een week later met nieuwjaar alweer.
Dit jaar wil de bende mijn verjaardag - ze vinden het speciaal, 70 - op kletterende wijze vieren met kerstdag zelf: de hele dag feest!
De kinderen willen dat oma deze keer niet de ganse dag in haar keuken doorbrengt en daarom hebben ze een 'kok aan huis' besteld die ons zal komen verwennen.
Ik ben benieuwd wat dit wordt.
Prettig Kerstfeest aan iedereen!
Dit jaar wijken we bij ons thuis even af van de traditie. Elke kerstavond kwamen kinderen en kleinkinderen - samen 15 - hier om kalkoen te eten en gezellig de pakjes onder de kerstboom te leggen en na middernacht die weer te openen en mekaar eens goed vast te pakken en een week later met nieuwjaar alweer.
Dit jaar wil de bende mijn verjaardag - ze vinden het speciaal, 70 - op kletterende wijze vieren met kerstdag zelf: de hele dag feest!
De kinderen willen dat oma deze keer niet de ganse dag in haar keuken doorbrengt en daarom hebben ze een 'kok aan huis' besteld die ons zal komen verwennen.
Ik ben benieuwd wat dit wordt.
Prettig Kerstfeest aan iedereen!
Wie tevreden is met wat hij heeft,
is de rijkste die er leeft.
is de rijkste die er leeft.
wat leven we hier toch in een overvloed..... en zovelen die nog geen korst brood hebben 
-
Fikske - Lid geworden op: 16 dec 2003, 12:31
- Locatie: W-O 1970
Klopt Klaartje maar moeten we ons nu schuldig voelen?
Met deze kerstdagen denkt een mens wel eens hoe het er vroeger rond deze tijd aan toe ging.
Toen onze kinderen klein waren en wij nog jong en onze ouders en schoonouders zo ongeveer de leeftijd die wij NU hebben.
We gingen allen samen naar de middernachtmis die toen nog om klokslag twaalf uur begon. We zongen in de kerk en voerden samen met de kinderen een kerstspel op. Ieder jaar iets anders.
Waar is de tijd ...
Na de nachtmis schoven we bij mijn schoonouders met zijn allen rond de tafel voor het kerstmaal. De kinderen vonden dit deel het prettigst. De pakjes onder de kerstboom, het spelen met nichtjes en neven die ook allemaal thuis kwamen meevieren en het voornaamste ; ze mochten, voor één keer, bijna de hele nacht op blijven. Aan slapen werd er niet gedacht en zolang de volwassenen dronken, lachten en kletsten rond de onafgeruimde tafel dachten we niet aan ons bed.
Niemand moest naar huis want we bleven allemaal slapen. Het was wel kamperen met matrassen en kussen op de grond, zelfs tot in de keuken toe, maar het was vreselijk gezellig en we lachten ons in slaap.
Met deze kerstdagen denkt een mens wel eens hoe het er vroeger rond deze tijd aan toe ging.
Toen onze kinderen klein waren en wij nog jong en onze ouders en schoonouders zo ongeveer de leeftijd die wij NU hebben.
We gingen allen samen naar de middernachtmis die toen nog om klokslag twaalf uur begon. We zongen in de kerk en voerden samen met de kinderen een kerstspel op. Ieder jaar iets anders.
Waar is de tijd ...
Na de nachtmis schoven we bij mijn schoonouders met zijn allen rond de tafel voor het kerstmaal. De kinderen vonden dit deel het prettigst. De pakjes onder de kerstboom, het spelen met nichtjes en neven die ook allemaal thuis kwamen meevieren en het voornaamste ; ze mochten, voor één keer, bijna de hele nacht op blijven. Aan slapen werd er niet gedacht en zolang de volwassenen dronken, lachten en kletsten rond de onafgeruimde tafel dachten we niet aan ons bed.
Niemand moest naar huis want we bleven allemaal slapen. Het was wel kamperen met matrassen en kussen op de grond, zelfs tot in de keuken toe, maar het was vreselijk gezellig en we lachten ons in slaap.
Wie tevreden is met wat hij heeft,
is de rijkste die er leeft.
is de rijkste die er leeft.
-
Opa Brombeer - Support SeniorenNet
- Lid geworden op: 01 mei 2004, 01:15
- Locatie: Aangespoeld
Wel Fikske, ik herken je verhaal. Maar tradities zijn er om gebroken te worden. Toch in ons geval. Mijn ouders leven allebei nog. En vroeger was het een soort traditie dat de kerstboom en het stalletje pas gezet werden op 24 december om alles weer af te breken nadat we op 6 januari Driekoningen waren gaan zingen.
Maar spijtig genoeg kan dit nu niet meer. Zie je ze al komen bij ons moeder, zelfs al zouden we een traiteur laten komen. Een vlugge berekening leert me dat we, als alle kinderen zouden komen en op hun beurt nog eens hun kinderen en kleinkinderen zouden meebrengen, we een autobus zouden nodig hebben om naar een zaal te rijden. Al twijfel ik of we met een autobus zouden toekomen. Elf kinderen, tien schoonkinderen, 23 kleinkinderen en 6 achterkleinkinderen. Reken daar dan nog eens alle lieven bij. Nee bij mijn ouders thuis kan dat dus niet meer. Spijtig, want wat een sfeertje was me dat. Eerst moesten de allerkleinsten, voor ze gingen slapen een kerstliedje zingen dat ik moest begeleiden op een accordeon. Wel vijf keer moest ik ons vader zijn lijflied, "De herderkes lagen bij naaaaaaaaaaachte", begeleiden. Dan kregen ze een gebakje en mochten braaf gaan slapen. Nee, de geschenken dat was bij ons voorzien voor Nieuwjaar. Al lagen ze wel al onder de boom. Verdorie, hoe dikwijls hebben we er mee gerammeld, er aan geroken en geluisterd. En er waren er natuurlijk die ongezien de pakjes open en weer dicht kregen hoor.
De oudsten die mochten dan naar de nachtmis en moesten wachten op hun pateeken. Zelfs geen borrel kon er af. Maar daar had ik dan weer wat op gevonden want ik was één van de misdienaars van dienst.
Nu komen we nog wel eens samen rond Kerstmis, maar dan om het huwelijksjubilee van onze ouders te vieren op 27 december. Volgend jaar 60 jaar. En nu hebben we wel een zaal gehuurd met een traiteur. Alleen die autobus zullen we maar zo laten. En we zullen zeker geen wroeging hebben omdat er misschien iemand vindt dat we hier in overvloed leven. We zijn van oordeel dat onze ouders dit verdienen en we doen hier toch niemand mee te kort.
En vooraleer we dus ons stalleke gaan afbreken, wel als ik moest de kans krijgen om nog eens Driekoningen gaan te zingen zoals toen, direct. We verdeelden ons toen in twee groepen. Ik voorop met de jongsten, met die bewuste accordeon omgegespt. De tweeling hanteerde het slagwerk en een ander de zelfgemaakte ster. Een geducht wapen hoor. De drager ervan liet de ster draaien en joeg er andere zangers mee uit onze buurt.
De tweede groep ging onder leiding van de tweede oudste en had enkele blaasinstrumenten mee. Zo konden we goed controlleren of we niet te dicht in elkaars buurt kwamen, wat schadelijk was voor de opbrengst. Pure nostalgie natuurlijk, alhoewel, het zou misschien nog niet zo'n slecht idee zijn. En van de opbrengst kunnen we misschien volgend jaar toch een autobus met chauffeur laten komen. Maar nu kunnen we ons verdelen in nog meer groepen. Ik doe de regie en zal de opbrengst wel tellen. Dit alles is natuurlijk een hoop fantasie, denk ik toch, maar om in de Kerstsfeer te blijven, we zullen onze ouders op een feest tracteren dat ze nooit meer zullen vergeten.
Opa Brombeer.
Maar spijtig genoeg kan dit nu niet meer. Zie je ze al komen bij ons moeder, zelfs al zouden we een traiteur laten komen. Een vlugge berekening leert me dat we, als alle kinderen zouden komen en op hun beurt nog eens hun kinderen en kleinkinderen zouden meebrengen, we een autobus zouden nodig hebben om naar een zaal te rijden. Al twijfel ik of we met een autobus zouden toekomen. Elf kinderen, tien schoonkinderen, 23 kleinkinderen en 6 achterkleinkinderen. Reken daar dan nog eens alle lieven bij. Nee bij mijn ouders thuis kan dat dus niet meer. Spijtig, want wat een sfeertje was me dat. Eerst moesten de allerkleinsten, voor ze gingen slapen een kerstliedje zingen dat ik moest begeleiden op een accordeon. Wel vijf keer moest ik ons vader zijn lijflied, "De herderkes lagen bij naaaaaaaaaaachte", begeleiden. Dan kregen ze een gebakje en mochten braaf gaan slapen. Nee, de geschenken dat was bij ons voorzien voor Nieuwjaar. Al lagen ze wel al onder de boom. Verdorie, hoe dikwijls hebben we er mee gerammeld, er aan geroken en geluisterd. En er waren er natuurlijk die ongezien de pakjes open en weer dicht kregen hoor.
De oudsten die mochten dan naar de nachtmis en moesten wachten op hun pateeken. Zelfs geen borrel kon er af. Maar daar had ik dan weer wat op gevonden want ik was één van de misdienaars van dienst.
Nu komen we nog wel eens samen rond Kerstmis, maar dan om het huwelijksjubilee van onze ouders te vieren op 27 december. Volgend jaar 60 jaar. En nu hebben we wel een zaal gehuurd met een traiteur. Alleen die autobus zullen we maar zo laten. En we zullen zeker geen wroeging hebben omdat er misschien iemand vindt dat we hier in overvloed leven. We zijn van oordeel dat onze ouders dit verdienen en we doen hier toch niemand mee te kort.
En vooraleer we dus ons stalleke gaan afbreken, wel als ik moest de kans krijgen om nog eens Driekoningen gaan te zingen zoals toen, direct. We verdeelden ons toen in twee groepen. Ik voorop met de jongsten, met die bewuste accordeon omgegespt. De tweeling hanteerde het slagwerk en een ander de zelfgemaakte ster. Een geducht wapen hoor. De drager ervan liet de ster draaien en joeg er andere zangers mee uit onze buurt.
De tweede groep ging onder leiding van de tweede oudste en had enkele blaasinstrumenten mee. Zo konden we goed controlleren of we niet te dicht in elkaars buurt kwamen, wat schadelijk was voor de opbrengst. Pure nostalgie natuurlijk, alhoewel, het zou misschien nog niet zo'n slecht idee zijn. En van de opbrengst kunnen we misschien volgend jaar toch een autobus met chauffeur laten komen. Maar nu kunnen we ons verdelen in nog meer groepen. Ik doe de regie en zal de opbrengst wel tellen. Dit alles is natuurlijk een hoop fantasie, denk ik toch, maar om in de Kerstsfeer te blijven, we zullen onze ouders op een feest tracteren dat ze nooit meer zullen vergeten.
Opa Brombeer.
-
Fikske - Lid geworden op: 16 dec 2003, 12:31
- Locatie: W-O 1970
Ik zie het zo allemaal weer voor mijn ogen Opa Brombeer.
Het is inderdaad allemaal pure nostalgie maar o zo mooi beschreven.
Wij krijgen hier nog wel zingende kinderen aan de deur die er vlug een liedje uitpersen. Echt mooie groepjes met ster en muziek zien we niet meer ... spijtig.
Vandaag is de klassieke kerstkalkoen op zijn retour maar toch herinner ik me nog levendig de dag toen wij voor het eerst kalkoen op het kerstmenu plaatsten.
Mijn schoonzus Griet kwam met het idee aandraven.
'Op het werk zeggen ze dat kalkoen niet meer zo duur is en dat het toch héél wat beter is dan die traditionele kip.'
'Ja maar waar kunnen we zo 'n beest gaan kopen? Ik heb die nog nooit bij onze beenhouwer gezien hoor.' Zeg ik een beetje ongelovig.
'In Stockel is de Grand Bazar onlangs omgebouwd tot een grootwarenhuis. Als jij ze gaat kopen maken wij ze klaar hé, Tineke?' Mijn vrouw knikt instemmend en ik begeef me op pad.
We schrijven 1963 en in die bewuste Grand Bazar sprak men toen nog bijna uitsluitend Frans terwijl wij op school nooit veel Frans hadden geleerd.
Hoe kalkoen in het Frans genoemd werd wist ik niet.
De beenhouwer van dienst vroeg nogal onvriendelijk.
'Qu'est-ce que tu veux, jeune homme?'
' Een kalkoen alstublieft ...' probeerde ik schuchter.
'Un quoi?'
Ik slikte even en zei met gedempte stem: ' Un Kalkon ...'
'Quel poids?'
'Cinq kilos ...'
De man greep een beest en legde dit op de weegschaal.
'Celui-ci pese 3 kilo, ca va?'
Door mijn handen te spreiden wil ik hem aan het verstand brengen dat ik een dikker exemplaar wil.
'Plus grand? Je n'ai pas. Deux alors?' vraagt hij, omdat ik blijft aarzelen.
'Euh, oui ..'
Hij grijpt een tweede vogel en legt hem bij de andere.
'Cinq kilos et demi. Voilà!' Hij pakt ze in, ik betaal en begeef me op weg naar huis ...
er komt nog een ... staartje
Het is inderdaad allemaal pure nostalgie maar o zo mooi beschreven.
Wij krijgen hier nog wel zingende kinderen aan de deur die er vlug een liedje uitpersen. Echt mooie groepjes met ster en muziek zien we niet meer ... spijtig.
Vandaag is de klassieke kerstkalkoen op zijn retour maar toch herinner ik me nog levendig de dag toen wij voor het eerst kalkoen op het kerstmenu plaatsten.
Mijn schoonzus Griet kwam met het idee aandraven.
'Op het werk zeggen ze dat kalkoen niet meer zo duur is en dat het toch héél wat beter is dan die traditionele kip.'
'Ja maar waar kunnen we zo 'n beest gaan kopen? Ik heb die nog nooit bij onze beenhouwer gezien hoor.' Zeg ik een beetje ongelovig.
'In Stockel is de Grand Bazar onlangs omgebouwd tot een grootwarenhuis. Als jij ze gaat kopen maken wij ze klaar hé, Tineke?' Mijn vrouw knikt instemmend en ik begeef me op pad.
We schrijven 1963 en in die bewuste Grand Bazar sprak men toen nog bijna uitsluitend Frans terwijl wij op school nooit veel Frans hadden geleerd.
Hoe kalkoen in het Frans genoemd werd wist ik niet.
De beenhouwer van dienst vroeg nogal onvriendelijk.
'Qu'est-ce que tu veux, jeune homme?'
' Een kalkoen alstublieft ...' probeerde ik schuchter.
'Un quoi?'
Ik slikte even en zei met gedempte stem: ' Un Kalkon ...'
'Quel poids?'
'Cinq kilos ...'
De man greep een beest en legde dit op de weegschaal.
'Celui-ci pese 3 kilo, ca va?'
Door mijn handen te spreiden wil ik hem aan het verstand brengen dat ik een dikker exemplaar wil.
'Plus grand? Je n'ai pas. Deux alors?' vraagt hij, omdat ik blijft aarzelen.
'Euh, oui ..'
Hij grijpt een tweede vogel en legt hem bij de andere.
'Cinq kilos et demi. Voilà!' Hij pakt ze in, ik betaal en begeef me op weg naar huis ...
er komt nog een ... staartje
Laatst gewijzigd door Fikske op 24 dec 2006, 17:27, 1 keer totaal gewijzigd.
Wie tevreden is met wat hij heeft,
is de rijkste die er leeft.
is de rijkste die er leeft.
-
Fikske - Lid geworden op: 16 dec 2003, 12:31
- Locatie: W-O 1970
... Thuis staan de twee jonge vrouwen al op mij te wachten.
'Laat eens zien hoe ze er uit ziet.' Zegt Tineke.
'Ik heb er zelfs twee' zeg ik fier.
'TWEE!' 'Wie gaat dat allemaal opeten?'
Griet grijpt de boodschappentas uit mij handen en legt het pak met vlees op de tafel.
Haar mond valt open van verbazing.
'Maar ... maar, dat is geen kalkoen!' 'Wat heb je gevraagd?'
'Un kalkon ...' stotter ik en voel al dadelijk dat er iets mis is.
Ze proest het uit. ( zij werkt in Brussel en spreekt beter Frans dan ik. )
'Maar dat zijn twee eenden die je hebt!'
'Hoezo?' Ik moet haar schaapachtig hebben aangekeken want ze ligt plat van de slappe lach.
'Kalkoen noemt in het Frans niet 'kalkon' maar 'dinde'! Wat je hier hebt noemt men canard of canneton (eendenkuiken)!
Nu begint mijn vrouw ook te lachen en het 'kuiken' beseft plots zijn blunder en lacht hartelijk mee.
'Wat nu?' 'Het is te laat om nog terug te gaan, dus vandaag maken we eend, ook al verwacht iedereen nu wel kalkoen.'
'Weet je wat? We zeggen niks en maken die eenden klaar in de oven, misschien merken ze het niet eens ...'
Gabby mijn tweede schoonzus - een struise boerendochter - komt binnen langs de achterkeuken en snuift heel diep de braadlucht op.
'Mmm, dat ruikt hier al lekker naar kalkoen. Mag ik eens kijken?'
'Nee!' de twee kokkinnen springen gelijktijdig voor de oven.' Ga al maar naar binnen en zet jullie aan tafel, het eten is bijna klaar.'
Iedereen heeft lekker gegeten en was vol lof over 'de kalkoen'. Niemand had iets gemerkt en ze vonden het lekkerder dan kip. Het was een reuze idee geweest om eens iets anders te eten dit jaar.
Gabby knaagt het laatste beentje af en zegt voldaan: 'Ik wist niet dat kalkoen zo lekker was maar weet je wat we volgend jaar eens moeten eten, het schijnt dat het ook zeer lekker is, 'canard à l'orange'!
En het licht ging uit ...
'Laat eens zien hoe ze er uit ziet.' Zegt Tineke.
'Ik heb er zelfs twee' zeg ik fier.
'TWEE!' 'Wie gaat dat allemaal opeten?'
Griet grijpt de boodschappentas uit mij handen en legt het pak met vlees op de tafel.
Haar mond valt open van verbazing.
'Maar ... maar, dat is geen kalkoen!' 'Wat heb je gevraagd?'
'Un kalkon ...' stotter ik en voel al dadelijk dat er iets mis is.
Ze proest het uit. ( zij werkt in Brussel en spreekt beter Frans dan ik. )
'Maar dat zijn twee eenden die je hebt!'
'Hoezo?' Ik moet haar schaapachtig hebben aangekeken want ze ligt plat van de slappe lach.
'Kalkoen noemt in het Frans niet 'kalkon' maar 'dinde'! Wat je hier hebt noemt men canard of canneton (eendenkuiken)!
Nu begint mijn vrouw ook te lachen en het 'kuiken' beseft plots zijn blunder en lacht hartelijk mee.
'Wat nu?' 'Het is te laat om nog terug te gaan, dus vandaag maken we eend, ook al verwacht iedereen nu wel kalkoen.'
'Weet je wat? We zeggen niks en maken die eenden klaar in de oven, misschien merken ze het niet eens ...'
Gabby mijn tweede schoonzus - een struise boerendochter - komt binnen langs de achterkeuken en snuift heel diep de braadlucht op.
'Mmm, dat ruikt hier al lekker naar kalkoen. Mag ik eens kijken?'
'Nee!' de twee kokkinnen springen gelijktijdig voor de oven.' Ga al maar naar binnen en zet jullie aan tafel, het eten is bijna klaar.'
Iedereen heeft lekker gegeten en was vol lof over 'de kalkoen'. Niemand had iets gemerkt en ze vonden het lekkerder dan kip. Het was een reuze idee geweest om eens iets anders te eten dit jaar.
Gabby knaagt het laatste beentje af en zegt voldaan: 'Ik wist niet dat kalkoen zo lekker was maar weet je wat we volgend jaar eens moeten eten, het schijnt dat het ook zeer lekker is, 'canard à l'orange'!
En het licht ging uit ...
Wie tevreden is met wat hij heeft,
is de rijkste die er leeft.
is de rijkste die er leeft.
-
Fikske - Lid geworden op: 16 dec 2003, 12:31
- Locatie: W-O 1970
Twee dagen later komt de vrouw van de melkboer boter, melk en eieren brengen.
Ze vertelt in geuren en kleuren dat ze met kerstnacht bij haar pas gehuwde dochter mocht gaan dineren en dat de kalkoen héél lekker was.
'Ja onze Christiane heeft eens iets nieuw uitgeprobeerd. Ze had in Libelle een recept gelezen over 'Kalkoen opgevuld met truffels'.
'Het was allemaal héél lekker hoor, allen de saus was nogal zoet.'
'Het waren er nochtans van Leonidas ...'
Ze vertelt in geuren en kleuren dat ze met kerstnacht bij haar pas gehuwde dochter mocht gaan dineren en dat de kalkoen héél lekker was.
'Ja onze Christiane heeft eens iets nieuw uitgeprobeerd. Ze had in Libelle een recept gelezen over 'Kalkoen opgevuld met truffels'.
'Het was allemaal héél lekker hoor, allen de saus was nogal zoet.'
'Het waren er nochtans van Leonidas ...'
Laatst gewijzigd door Fikske op 26 dec 2006, 20:13, 1 keer totaal gewijzigd.
Wie tevreden is met wat hij heeft,
is de rijkste die er leeft.
is de rijkste die er leeft.
-
telloorlekker - Lid geworden op: 26 nov 2002, 17:46
't Valt allemaal te bezien wat men met Babbylonisch koeterwaals kan aanvangen hé... Chocoladenamaak voor truffels aanzien; zo heeft men ook "neuzen" en "spekjes" in confisserie... Maar stel dat men, in het bijzijn van vrouwelijk schoon over "pruimen" gaat praten... wat zouden die daar dan onder verstaan ?