Nostalgische verhalen …hier graag!

[drum]

Mijn nonkel die te veel op had, kwam op een avond laat thuis en in plaats van naar bed te gaan, viel hij beneden op de bank in slaap. Maar mijn neven kwamen die nacht nog later thuis van een feestje, en zagen hem daar liggen. Ze gingen naar de keuken op zoek naar een hapje om hun nachtelijke honger te stillen. In de koelkast lagen de resten van een kalkoen. Ze besloten een grap met hun vader uit te halen, liepen op hun tenen naar hem toe, ritsten zijn gulp open en lieten de nek van de kalkoen uit zijn broek steken.
De volgende ochtend kwam mijn tante naar beneden. Toen ze haar man zag liggen kreeg ze een hartaanval. De kat zat boven op hem, knagend aan de resten van iets dat uit zijn gulp hing.

groeten yves

[Fikske]

Kostelijk grapje Yves.
Mijne nonkel was vroeger ook gene simpele en kwam ook vaak in zwaar benevelde toestand naar huis maar die grap van je neven is toch wel speciaal hoor, zoiets hebben wij hem nooit gelapt.

[drum]

Ik zit in een bar naar mijn glas te staren. Een half uur lang beweeg ik totaal niet. Er komt een levensgrote trucker binnen en deze gaat naast mij zitten. Hij pakt mijn glas en leegt het in één teug. Ik barst in snikken uit. De trucker draait zich naar mij toe en zegt: "Kom op man, het was maar een grapje hoor! Ik bestel wel even een nieuwe voor je."

"Nee", zeg ik, "dat is het niet. Vandaag is de ergste dag uit mijn leven. Ik heb me vanmorgen verslapen en was daardoor te laat voor een belangrijke vergadering. Mijn baas werd zo kwaad, dat hij me op staande voet heeft ontslagen. Toen ik naar mijn auto wilde gaan, bleek deze gestolen te zijn. Terwijl ik aangifte deed, zeiden ze op het politiebureau dat ze niets voor me konden doen. Vervolgens nam ik dus maar een taxi. Nadat ik betaald had en de taxi was weggereden, merkte ik dat ik mijn portefeuille op de achterbank had laten liggen. Thuisgekomen trof ik mijn vrouw in bed aan met mijn beste vriend. Totaal gedeprimeerd ben ik toen maar naar deze kroeg gekomen. En nu ik eindelijk de knoop heb doorgehakt en zelfmoord wil plegen, kom jij binnen en drinkt mijn vergif op........."

Groeten yves

[Gast]

Mijn grootje was een pienter vrouwke, alle volkse namen van kruiden kende ze met hun geneeskrachtige werking aan verbonden.

[Fikske]

Ja Jure, het was inderdaad een mooi moment die eerste “aanraking”als je bedenkt dat we vroeger niet zo gemakkelijk omgingen met meisjes.
We kenden geen gemengde scholen en wisten niet erg goed hoe een meisje eigenlijk in mekaar stak (niet lichamelijk of geestelijk). Bovendien werden ze streng bewaakt en mochten niet alleen op stap zonder een oudere zus of tante als chaperonne bij zich in de buurt te moeten dulden.
Wij gingen zeker al na de eerste kennismaking niet met mekaar naar bed. Daar waren we te schuchter of te bang voor.
Maar achteraf bekeken heb ik toch nergens spijt van.


Groeten
Fikske

[telloorlekker]

Tja Fiksjke... je eerste experimenten zullen waarschijnlijk ook begonnen zijn met een plastic-builtje van een of ander houdbaar produkt. Of de sponde deze was van een ledikant of van de achterzetel van een rollend vehikel, zal ook wel geen probleem beweest zijn zeker ?
De eerste keer dat ik vermoedde leeftijdsgenoten bezig te zien met een meisje was die keer dan een 2 pk (Citroen) zo deinde dat ik eerstens dacht dat ze de vering aan het testen waren. Toen het stil werd, en ik een kijkje mocht nemen hoe die deerne erbij lag -in der haast gekleed- zag ik aan de vlekken op de achterbank, dat er meer aan de hand was dan testen alleen. Waar je normaliter de twee haakjes verwacht van een BH, zaten die nu toevallig aan de verkeerde kant... van voren. Maar haar rug mocht er zijn, het blank fluelen velleke met een gewelfd gootje vanuit haar nek tot aan haar broeksrand, deed mij meer stijgeren dan me lief was. Maar je mag je kameraads'liefje niet zomaar bespringen hé... Tenslotte zijn wij niet tot die klasse verlaagd die eerst vooraan snuffelen en nadien ook achteraan, menselijkerwijze onderaan...
De geur in die limousine deed je trouwens afstand nemen van dit laatste. Ik had me aangenamer geuren verwacht; verbrand leder of verzengde cellofaan zou er nog doorkunnen, maar dit ? De vrijpartij van mijn compaan leek me eerder op de voorbereiding van een barbeque...
Dat ook ik nadien mijn vingers verbrand heb, moet ik je niet meedelen hé... In onze "ouwe" tijd hadden wij geen voorlichting, zoals nu. Dat van die mooie kikker, na de zoen van een prinses allicht ook niet; wij wisten wel beter. Maar bij ons is de ooievaar nooit langsgeweest, bij mijn compaan zou die twee pk er wel voor iets hebben tussengezeten...

[Fikske]

Ik denk dat de meeste onder ons op seksueel gebied vrij onschuldig begonnen zijn met ‘doktertje’ te spelen.
Als je thuis geen zus had, die je ooit wel eens uit de badkuip zag komen, dan wilde je toch wel eens weten hoe dat andere geslacht er daar vanonder zoal uitzag.
Veel meer dan er naar kijken of eens vluchtig aankomen kwam er in het begin niet bij te pas.
De tijd van verkenning ging echter vlug voorbij want voor je het wist was je twaalf en dan beginnen stilaan de hormonen hun werk te doen en kriebelt het daar beneden en krijg je andere gevoelens.
Je zou wel meer willen maar je durft het gewoon niet.
Kerk en jeugdbeweging overladen je dan nog eens met schuldgevoelens en dreigen zelfs met “doof worden” als je handen te veel in de buurt van je plasorgaan vertoeven.
Later komt dan de schrik om een meisje zwanger te maken (wij wisten nog niks af van condooms) zodat je maar besluit om er mee te wachten tot je goed en wel getrouwd bent.

De (meeste) meisjes dachten er vroeger net zo over en er werd bij ons vaak wel eens al lachend in het Brussels gezegd “ Poten van de koeisj of trouwe!”
Had je dan nog verkering met een meisje waarvan haar broer of zus was “moeten trouwen”, ja dan kon je het helemaal vergeten want een tweede “schandaal” in de familie zou nog erger geweest zijn dan een wereldramp.
Ja, die goeie ouwe tijd hé? Toch had het ook zijn goede kanten want een beetje versterving maakt je niet dood, integendeel men leert respect te hebben voor deze dingen en seks is niet zo maar iets dat je met iedereen doet.

Achteraf bekeken hebben ik en mijn vrouwtje er geen spijt van maar… we zijn het er over eens dat als we nu (in deze tijd) nog verkering zouden hebben we toch niet meer zó lang zouden wachten.
Per slot van rekening wie doe je er kwaad mee?

[telloorlekker]

Juist Fikske, wie doe je er kwaad mee ? (Dit even buiten de marge...)
Ik kan me wél opwinden om de huidige (vernieuwde) adoptiewetgeving. Een jong en onbezonnen maar dolverliefd paartje verwacht, door een schikking van het lot, onverwacht toch een nazaat. Nix cursus, nix opleiding, nix paperassenoorlog, nix extra inkomsten, nix allerlei bemoeienissen van de 'overheid'; maar zij die pech gehad hebben, willen adopteren uit den vreemde ? Heel hun levensloop wordt uitgepluisd, opleiding- en financiële katers moéten bloot en de een of andere psy gaat nog eens vertellen dat ze extra opvoedingscursussen moeten volgen en meer van die ongerijmdheden...
DAAR wordt ik opstandig van ci ... Als er iets 'onrechtvaardigers' in de huidige Belgische maatschappij te vinden is, is het DAT ! Wij hebben er dertig jaar geleden ook aan gedacht... maar ben blij dat wij toen de knoop hebben doorgehakt... het resultaat is vandaag maar al te goed gekend... van de bemoeizucht van de overheid op alle maatschappelijke vlakken krijg ik de pip...

[Fikske]

Ik voel helemaal met je mee TLL want in onze familie hebben we ook een koppel (mijn vrouw is meter van de man) die ook alles gedaan hebben om een kindje te krijgen. Alle soorten van zwangerschapstests hebben ze door gemaakt tot hormonen behandeling en zo meer toe. Niets heeft hen kunnen helpen tot ze uiteindelijk besloten om een kindje te adopteren uit het buitenland.
Ze zijn door ellenlange testen moeten spartelen en weer opnieuw naar ‘school’ moeten gaan om te bewijzen dat ze wel degelijk goede ouders zouden zijn voor dat kindje.
Uiteindelijk na meer dan één jaar wachten en cursus volgen konden ze (een eerste keer ) naar de Filippijnen om het hun toegewezen kindje te gaan zien. Pas veel later mochten ze ( na nog een reeks papieren en betalingen) voor een tweede keer naar de Filippijnen om het kindje dat ondertussen al meer dan één jaar oud was te gaan halen.

Nu vier jaar later willen ze een tweede kindje van ginder ver adopteren maar nu zijn ze verplicht van héél de rompslomp(scholing en al) opnieuw te doen.
Ze houden vol en wensen door te gaan maar waarom het de mensen, die het echt goed menen en al vier jaar bewezen hebben dat ze de perfecte ouders zijn, nu weer zo moeilijk maken?

Bemoeizucht in de hoogste graad noem ik dat!

[Fikske]

Het is al een tijdje geleden dat ik hier nog kon komen maar uitstel is geen afstel zei mijn vader altijd... dus zullen we nog maar eens een verhaaltje uit de oude doos bovenhalen.

[Fikske]

- 1941- 1942 ? – De nieuwe laarzen.

Omdat de ruwe stof waaruit onze korte broekjes gemaakt zijn aanvoelt als schuurpapier zien onze billetjes na enkele dagen al vuurrood. De stof is afkomstig van een legerkapot van pa die er nu toch niks aan heeft vermits hij krijgsgevangen zit in Duitsland.
Ons ma is geen grote naaister en ze moet zich bovendien nog behelpen met wat ze kan krijgen of wat er voor handen is.Geld uitgeven aan kleding kan ze niet omdat ze amper genoeg verdient bij de boeren om eten te kopen voor haarzelf en haar twee jongens.
Als ze een stukje voering krijgt van Rozin de buurvrouw naait ze dit tegen de binnenkant van de broekpijpjes en na verloop van tijd geneest de roodheid vanzelf.
Weinig kinderen krijgen nieuwe kleren tijdens de oorlog, wij ook niet, en we voelen ons allerminst ongelukkig. Schoenen dragen we niet. We hebben er gewoon geen. Bovendien lopen we tijdens de zomermaanden meestal op blote voeten, zowel op straat als in huis.
Op die manier sparen we ook nog onze houten klompen om mee naar school te gaan
Klompen zijn een gemakkelijk en betaalbaar schoeisel en ze worden gemaakt door Blokske.
Voor weinig geld maakt die man uit een ‘blok’ populieren of wilgenhout, een klomp. Het is wonderlijk hoe snel hij dat kan klaarspelen en vaak zitten we met open mond te kijken naar zijn vaardige handen. Hij neemt de maat van onze voetjes met een meetstokje en na hoogstens een paar uur wachten zijn de klompen klaar.

Ooit heb ik eens blokschoenen gehad. Die bestonden uit een houten zool met bovenaan een lederen kap, zodat de ‘schoen’ beter aan je voet hield en veel lichter was dan een gewone klomp.
Je kon er ook sneller mee lopen.
Trouwens als je snel moest wegkomen, dan schopte je beter de klompen uit, nam ze in je handen en rende er blootsvoets vandoor, twee keer zo snel!
Die klompen zijn ook regelmatig stuk. Het populierenhout is wel vrij licht maar niet erg sterk. Hoe vaak moeten we niet gedurende weken naar school gaan met klompen waar een barst in is of een stuk uit?

Iemand die nooit klompen gedragen heeft is Eugène, onze buurjongen en schoolvriend.
Hij is enig kind en zijn moeder doet alles om hem te beschermen. Het gezin heeft vóór de oorlog een kind verloren, door ziekte, en nu mag ‘Eugèneke’ zeker niets overkomen of tekortkomen.
De pa van Eugéne is trambestuurder en kan hier niet gemist worden. Daarom moet hij niet voor een hongerloon naar Duitsland gaan werken zoals vele andere vaders.
Iedereen is dan ook stikjaloers de dag dat Eugène zijn nieuwe rubberlaarzen krijgt.
Door regen en plassen trekt hij ermee naar school, het kan hem allemaal niet deren, zijn voeten blijven droog!
Onze vriend woont in een bijhuis van het pachthof rechtover de weide waar boer René zijn koeien laat grazen.
Op een avond zijn we met alle buurtjongens weer aan het spelen op de straat vóór de weide.
Zoals elke avond rond dezelfde tijd steekt Maria, Eugène’s moeder, haar hoofd buiten de deur en roept:
‘Eugèneke ge moet uw papje komen eten!’
Het huis van Maria is altijd kraaknet en er mag nooit iemand naar binnen zonder eerst zijn klompen of schoenen uit te doen.
Eugène is goed opgevoed, doet plichtsgetrouw zijn laarsjes uit, zet ze op de stoep vòòr de deur neer, en gaat op zijn kousenvoeten naar binnen.
Boer René komt de straat over, doet het ijzeren hek open en haalt zijn koeien van de wei waarna hij ze naar de stal brengt om ze te laten melken. Het hek blijft open tot de volgende ochtend als het vee terugkomt. Dit is meteen het sein voor de jongens om in de wei te gaan voetballen.
Het is vrij koud en we houden onze klompen aan en stampen duchtig op een leeg conservenblik.
Den Elias, een kleine straatvechter, is ook van de partij en trapt het blik pardoes in een koeienvlaai.
‘Slim, hé?’ Zegt Verbiske, ‘Ge kunt het maar weer proper maken hoor!’
Den Elias zijn oogjes blinken. ‘Wacht, mannen…ik heb een idee!’
Voorzichtig vist hij het besmeurde busje uit de verse koeiendrek en vult het, met behulp van een paar dunne takjes, voor de helft met het donkere goedje. Daarna sluipt hij naar de voordeur waar de laarsjes staan.
Plots begrijp ik zijn bedoeling. ‘Nee Elias, dat gaat ge toch niet doen zeker?’
‘Jawel…’ grinnikt hij, en giet voorzichtig een deel van het vieze goedje in elke laarsopening.
Hij werpt de pot weg en begint dadelijk te roepen: ‘allé Gène… waar blijf je? Seffens is het donker en kunnen we niet meer spelen.’
‘Ik kom.’ Horen we een gedempte stem achter de deur.
De schrik slaat mij in de benen en ik zie dat iedereen zich al stilaan uit de voeten maakt.
Nog nagenietend van zijn lekker papje veegt Eugène met de rug van zijn hand zijn mond schoon en springt bijna met beide voeten tegelijk in zijn nieuwe laarzen.
Als uit een champagnefles spuit de stront langs zijn billen omhoog en dringt via de pijpen van zijn korte broek naar binnen.
‘Weeë!’ Schreeuwt hij en staat letterlijk aan de grond genageld.
‘Help mij, pa… help mij! Pa!’
Wij kunnen ons niet meer inhouden en schateren het uit.
Elias staat op twee meter van hem kromgebogen van het lachen.
Hij slaat met zijn beide handen op zijn knieën van dolle pret.
Als de bliksem gaat de voordeur opnieuw open en de trambestuurder verschijnt in het deurgat.
‘Wat gebeurt er hier?’ Vraagt hij stomverbaasd.
Als hij beseft wat er gaande is wordt zijn hoofd vuurrood en kijkt vol ongeloof in het rond.
‘Wie heeft dat gedaan?’ Brult hij. ‘Wie doet er onze Eugène zoiets aan? Wie is die lafaard?’
Ziedend van woede vliegt hij naar de dichtstbijzijnde rakker: den Elias.
Deze laatste kan hem maar net ontwijken en probeert weg te komen.
Dit gaat slecht aflopen.
Den Elias beseft dit ook, werpt vliegensvlug de klompen van zijn voeten en rent voor zijn leven.
Jean probeert hem te grijpen maar de kwajongen blijft net buiten zijn klauwen.
Daarop krijgt Jean één van zijn bekende astma-aanvallen en staakt noodgedwongen de achtervolging.
Vol machteloze woede balt hij zijn vuisten.
‘Rotzak…! Gij vuile stinkende… ! Dat…dat… zult ge bekopen!’ Hijgt hij, terwijl hij steun zoekt tegen de muur van de hooischuur.
Als hij ver genoeg uit de buurt van Jean is blijft Elias bedrukt staan kijken.
Het lachen is hem vergaan en hij wacht vol spanning op wat nu komen gaat.
Nieuwsgierig naar al dat lawaai is nu ook Maria buitengekomen. Wanneer ze haar arme oogappel ziet wenen slaat ze van ontsteltenis de handen voor haar mond.
‘Maar jongen toch, hoe heb je dat nu toch gedaan?’ Ze begrijpt niet hoe het komt dat haar lieveling zo helemaal onder de viezigheid zit en stinkt als de pest.
Alle jongens hebben zich intussen op veilige afstand teruggetrokken. Niemand heeft verwacht dat dit ‘grapje’ zulke felle uitbarsting van woede tot gevolg zou hebben.
Stilaan druipen we af naar huis terwijl het slachtoffer door zijn ouders wordt getroost en naar binnen gebracht.

Dagenlang loopt Elias met een grote boog rond het huis van Eugène. Hij blijft erg op zijn hoede, vooral als hij weet dat Jean thuis is.


Toch is dit maar het begin van een reeks strontaffaires die de meest verwendde en best geklede jongen uit onze buurt nog te wachten staan.



-------------------------------------------

[Gast]

Als men een beetje rondom zich kijkt, merkt men dat alles bijna uit getallen bestaat. Vanaf de geboorte krijgt men al een quotering op het voorhoofd geplakt. Wanneer men onmiddellijk zijn hevige schreeuw laat horen bij het naar buitenkomen om op deze globe verder zijn plichten te vervullen, krijgt men een cijfer van 1 tot 10. Heeft men roze perzikappelwangen en is de gil regelmatig zonder te verpozen of te snakken naar adem heeft men zijn eerste 10 al binnen. Makkelijk zou je zeggen maar doe het toch maar eens om als kleine pagadder intens je punten te verdienen. Zoals zovele dingen tegenwoordig die een getal krijgen toegewezen of beter gezegd een quotering volgens de voldoening aan sommige eisen, blijven de getallen ons achtervolgen. Ben je bijvoorbeeld op 06-06 geboren, kijkt men argwanend naar je, immers nog eentje erbij van dat en je wordt dadelijk verwezen naar de hel of toch tenminste in verband gebracht met een demon. Bewijs je onschuld maar eens op dat ogenblik bij je geboorte dat je helemaal niet van plan bent om een demonisch leven te leiden. Het wordt al hectisch genoeg na je eerste stappen in de grote mensenwereld en niet te vergeten hoe ouder je wordt, hoe meer cijfers er mee gemoeid raken.
Zo kan je ook een pittig hotel boeken met 5 sterren. Wil je voldoende comfort hebben en je zuurverdiende spaarcenten in een degelijk hotel steken, ben je verplicht een meersterrenverblijf te boeken. Men wil tegenwoordig niet onderdoen voor de geburen die hardop denken hoe duur hun zwembad wel is geweest in de aanbieding. Dat is toch poepsjiek zeg, om een 4-meter plonsbad in je tuin te hebben.
Zie je iemand met 3 sterren op zijn epauletten dan twijfel ik er niet aan of dit moet een hoge Pief zijn. Voor 2 strepen gaan we niet meer het huis uit, verdien je niks mee en het verblijf in menig buitenverblijf daalt in sterrenkwaliteit.
Raast er een machtige orkaan over het land, krijgt die de schuld ervan dat zijn windkracht boven de 7 raast en zijn stempel drukt op menig huisgezin dat verder in grote ellende dient voort te leven. Nog maar de zwijgen van de schaal van Richter die de rest van het mensenleed verder zet. Een rotaardbeving die het cijfer ongegeneerd tot 8,4 durft weer te geven.
Vriendschap kan men niet in cijfers uitdrukken of weergeven, men kan er geen etiket opplakken zoals op je puntenkaart van heel lang geleden.
In de lagere school krijg je je eerste puntentelling van intelligentie. Is niks mis mee maar waarom geven ze gewoon niet een quotering volgens kunnen, de lessen zijn deels van buiten, uit het hoofd geleerd, kan toch zeker iedereen? Elkeen die dus letterlijk zijn getallen uit het hoofd heeft geleerd, krijgt dus dezelfde waardering? Hoe weten we nu als de hele klas het maximum heeft behaald op de sommen, dat ze moeilijk waren of gemakkelijk? Het waren geen sudaku’s en men hoefde niet te gommen. En geeft dit dan meer kwaliteit aan ons leven omdat we een 10 op wiskunde of biologie scoorden?

[telloorlekker]

Was ik niet te moede, timide, ik zou kunnen uitwaaien over getallekens. Balansen, begrotingen, tafels hier en daar, logerithmen en ander ongebruikelijk koeterwaals, ik zou "ons" Kwezelken het allerhoogste schavotje toewijzen; maar waar de mond van vol is loopt het hart van over hé... Haar neusje zou ervan van gaan krollen, haar oren ervan flapperen en haar rode draadjes rechtop staan door electrisatie...
Dat zou ik niet willen, eerlijk waar niét. Ik krijg de pip met mijn Alzenheimer-complex zeker nu ik nu deeldaags tabellen zit uit te zweten die tot de leerstof van de "radio" behoren. Nog niet genoeg dat dhr Ohm en dhr Ampère of die andere stroomfactor zijn zeg gedaan heeft dat ik nog een resem BIPT-axioma's van buiten moet kennen.
Als ik toch vergane glorie wil uitmonsteren zal ik het via andere frequenties, transmissiemodes en zendvermogens moeten zoeken; zou ik dergelijken in frequentiebereiken als 1.820-1.875 Mhz of 10.100-10.150 %Mhz of 24.990-24.990Mhz moeten gaan zoeken ?
Geef toe, je zou -met Einstein, Murphy, Alzheimer en Boyl en Mariot- in achterhoofd niet die gaan zoeken die je verloren waant in SeniorenNet.
Als ik al die geleerde namen en profeteën hier de ether in zou gooien, ben ik er kwasie zeker van dat niet één een adekwaat "hey, ik ben hier" zou terug roepen. Ik zou het kunnen proberen in Braille of in Morse of meer gesofisikeerd in RTTY of SSTV, hoewel ik dit laatste alleszins prefereer boven al dat teksttheatrale van SeniorenNet; Kwezelke van boven af aan in blokskes van 625 of 845 lijnen tot haar hele wezentje op het scherm verschijnt... vanaf iets onder haar halsuitsnijding wordt het spannend dan, wat zou er volgen ? De heuveltjes van Erika ?
Maar aan die getallekens waag ik me niet, zij heeft méér dan ik bieden kan; tenslotte ben ik géén grootmoeder, zelfs geen mama... En om dat te zijn moet je tenslotte over net iets meer beschikken dan alleen maar een normaal IQ..., nl. behendigheid...
TLL

[Gast]

Van zaterdag 27 augustus tot vrijdag 21 oktober... Zolang mag je ons toch nooit meer in de steek laten, Kwezel. Ik zou bijna zeggen: "Zolang mag je ons nooit meer bedriegen..."!
Een uitstekend week-end nog, Kwezel. En... bedrieg ons nooit meer met jouw man, hoor!

[telloorlekker]

Zorro, Kwezel is één brok vitaliteit ! En niet alleen dat, wat onder haar vlaskop schuil gaat, daar kan deze kale knikker nog niet eens aan ruiken, laat staan dat ik dat al mocht...
Iedereen heeft een andere opleiding genoten, eenieder heeft ook andere ervaringen opgedaan, belevenissen meegemaakt, zich geestelijk verrijkt... maar niet iedereen heeft dezelfde talenten. Zij heeft ze !