Verder afdwalen

[Gast]

Volldedig akkoord, Ed. Ik vraag me dan weer af of er al veel bloemen zouden liggen op de plaats waar die moedige man gestorven is. Benieuwd ben ik ook naar de reactie van politiek en pers. Zal er ooit een soort "witte mars" worden gehouden voor die autochtone medemens en zal zijn familie dan ook niet willen dat er linkse- en allochtone politiekers aan die optocht deelnemen? Of heeft die man een normale familie die lak heeft aan alle goedkope stemmingmakerij?
Verder Ed, vraag ik me ook af wanneer Karel Degucht gaat spreken en wat hij over deze moord te zeggen heeft... Och Ed, ik vraag me zoveel af man. Ik vraag me al jaren zoveel af, maar ik vind(krijg) nooit een antwoord.
Eén ding weet ik en dat is dat de kardinaal zich nu niet zal moeten afvragen waar wij waren. Er wàs nu iemand en die heeft het betaald met de dood.
't Blijft stil in het politieke landschap nu. Of is men zo beschaamd dat men niet durft reageren?

[telloorlekker]

Ergens midden Frankrijk werden we staande gehouden door een cordon zebramannekens; je kent die beslist wel, die in fluoriscerende pakken gestoken ordehandhavers, maar deze keer tot de tanden gewapend. Mitralleur in de aanslag, de gummidildo aan de gordel en de "brasjelette" omgord.
Mijn vrouw zij me tersluiks, dat ze ons pakten omdat ze die olijke Hollander lieten passeren, hij of zij die zwabberend het "rond point" omver reed; wij waren de telaatkomers. Ineens sprong na die zwabberaar zowaar zo'n geel-zwart-gestreept insekt voor onze wagen (met aanhang) dat wij niet anders konden dan dat ongedierte aan te manen opzij te gaan staan; deed ie ook. Vroeg hij toch enkel mijn rijbewijs zeker, van ideniteitspapieren of boorddocumenten hoefde hij niets te weten, enkel mijn rijbewijs. Waarom ? Och meneer, wij zoeken naar illegalen.... huh !? Wat heeft dat met mijn rijbewijs te maken trachtte ik hem te verstaan te geven. Mijn Frans is zoals mijn Nederlands, een Vlaming verstaat ook geen Fries, dus... en toch beiden "Nederlands"...
Of ik even dat opgevouwd aanhangertje wou openmaken ? Maar natuurlijk, voor een demonstratie van ons vreemdsoortig slakkenhuis ben ik wel te vinden, hoewel ik me afvraag of die gendarmen daar een boodschap aan hebben. Ons vehikel is van Bretoense makelij; dus zouden die inlanders best kunnen weten hoe dat ding er binnenskamers uit ziet, een demonstratie hoefden ze bij mij weten niet.
Aan de kant het hefdak ophooggehesen wisten ze al gauw dat daaronder geen illigaal zich kon verstoppen, of het zou een Houdini moete zijn, iemand die zich dubbel plooit en zich daar uren in die houding zou kunnen mediteren. Toch twijfelachtig, maar ze hadden het wel begrepen; wij echter niet. Vroeg ik beleefd hoe het mogelijk was dat ze midden Frankrijk naar illegalen op zoek waren aan een uit het buitenland komende toerist die al ettelijke rustplaatsen in hun douce France had doorgebracht. Illegalen zoekt met toch aan grensovergangen, dacht ik, niet middenin een land waar mijlenver geen grenzen te bespeuren vallen. Mja, je bent niet voor niets in een ontwikkelingsland op dat gebied. Apelandjes als Belgie, Luxemburg of Nederland, daar zijn ze het niet komen leren; hoe zouden ze ook, ze kennen misschien de grenzen van hun eigen gebied niet eens...
Daarbij, ik illegalen vervoeren ? Hoogstens ander ongedierte dat in mijn haardos is geslopen, maar verder moet je ook niet zoeken; ik heb geen dreadlocs...

[zandmannetje]

Gat in de markt

Niks, helemaal niks kan je nog verzinnen dat niet alreeds verzonnen is, al duizenden malen misschien voordat jij die gedachte kreeg.
Daarom begon het mij zodanig voor ogen te duizelen toen ik die speciale inval kreeg, dat ik bewusteloos ter plekke neerzeeg. Misschien was het ook te wijten aan de hitte, ik had zojuist een voetbalmatchke afgehaspeld met mijn kleinzonen.
Wie zal het zeggen, laat me maar meteen van wal steken met mijn uiteenzetting, voor ik vergeten ben waarover het gaat…
Maar alleen krijg ik dit niet voor mekaar, ik heb hulp nodig van een genetische manipulant.
Voor de simpele zielen onder ons, (niet iedereen kan tenslotte een brein bezitten zoals Einstein of Zandmannetje, ) zo’n manipulant is een kerel die rotzooit met de genen van levende dingen, hetzij in de fauna of in de flora.
Met de genen rotzooien van dode attributen is ook mogelijk, maar dat is hier insgelijks niet aan de orde.
Gemanipuleerde tomaten en maïs, daar heb je toch al van gehoord toch?
En van varkens waarvan de genen bewerkt werden met een stof die uit zeekwallen gehaald werd, zodat ze licht geven in het donker?
Hier ga ik dus:
-Een kip legt eieren. Waarom ze dat doet, daarover ga ik niet uitweiden. Het feit dat ze het doet is voldoende. Zo’n kieken is vervolgens zo fier op haar prestatie dat ze dan als het ware begint te jodelen. Of kraaien als je dat verkiest. In elk geval een geluid uitstoot dat de aandacht moet vestigen op haar voortbrengst.
Lange tijd ben ik daarom de stellige overtuiging toegedaan geweest dat ook Sam Gooris en consoorten eieren legden, maar nooit een bewijs dienaangaande opgemerkt. Het kan natuurlijk dat ze ongemerkt in de broekzak gemoffeld werden...
-Langs de andere kant hebben we vogels zoals kanariepieten en vinken, die wel een mooi geluid voortbrengen maar voor de rest geen enkele productiviteit tentoonspreiden. Geen enkele meerwaarde voor de maatschappij betekenen…
Laten we dus onze aandacht voornamelijk toespitsen op het kieken, want de eieren van een kanarie zijn qua grootte te verwaarlozen. Daarom gaan we de genen van een kanarievogel inplanten in een kip, zodat zo’n hen een welluidende serenade kan ten beste geven na iedere bevalling.
Is dat een puike gedachte, of is het dat niet?
Of, en dit schiet me nu juist te binnen, de genen van een papegaai, van een goed sprekend exemplaar dan wel !
Potverderrie, en met ganzenlever moet ook iets te verzinnen zijn. Zoals bij een buitenbaarmoederlijke dracht, die lever buiten het ganzenlijf laten meegroeien in een plastic zakje!
Ik ga hier stoppen en gauw een patent aanvragen, voor iemand anders me het gras vanonder mijn voeten maait.

[hermano]

... Zo’n kieken is vervolgens zo fier op haar prestatie dat ze dan als het ware begint te jodelen. Of kraaien als je dat verkiest. In elk geval een geluid uitstoot dat de aandacht moet vestigen op haar voortbrengst.
Lange tijd ben ik daarom de stellige overtuiging toegedaan geweest dat ook Sam Gooris en consoorten eieren legden, maar nooit een bewijs dienaangaande opgemerkt...

... Ik ga hier stoppen en gauw een patent aanvragen, voor iemand anders me het gras vanonder mijn voeten maait.

Laat het gras maar groeien? Is het juist? Wat heb ik gewonnen?

[Tillie]

Basketsloefkes.

[Gast]

Een tv-opname aan je zwembad met babes erbij.

[mira]

Een cursus Pfaff-duits.

[telloorlekker]

Beter nog Mira, alle scetches van Rudi Carell zaliger.... daar kan Pfafke nog wat van leren...

[Gast]

De dagen beginnen stilaan korter te worden. Nu weet ik niet hoe een dag gekort of ingekort wordt, volgens mij blijven er nog altijd 24 uur in een dag. Maar laat ons vrede nemen met het feit dat de dagen ’s morgens langer donker blijven. Om van je dag zolang mogelijk te genieten zou ik opteren om vroeg op te staan. Hier heb ik er geen last van, van vroeg op te staan bedoel ik. Een tijdje geleden wanneer de zon haar best deed om ook vroeg uit haar veren te kruipen hoorde ik vreemde geluiden weergalmen in de dakgoot. Nu dacht ik eerst aan mijn wekker die wellicht een sputteruurtje meemaakte en aangaf dat het reeds half vijf in de ochtend was. Zonder lenzen is het moeilijk om de wijzers van de klok te kunnen zien en een sprekende wekker heb ik nog niet geërfd. Op een half uurtje steekt het nu ook weer niet maar iedere ochtend gewekt worden door mussenpraat in de goot doet een mens een beetje nadenken. Waarover zouden toch die mussenfamilie het telkens hebben? Zouden ze ook nachtelijke perikelen meemaken, zouden ze hun toilet willen maken voor mijn grote vierkante spiegel die voor mijn bed hangt. Ik wilde dat ik me kon verder verdiepen in de gespreksonderwerpen van die vogelfamilie in mijn buurt. Tsjilpgedrag ontcijferen is moeilijk voor een leek, ik hou er een kater van over. Als de merel zingt of de koekoek roept, dan kan ik me een beeld vormen van die vogels maar als ik iets hoor dat een lachgeluid maakt, denk ik aan een spotvogel. Het tsjilpen houdt niet op, het wordt zelfs heviger. Aan het patroon van de intonatie lijkt het meer op een groep vrouwen die maar niet uit een heftige discussie geraken. Kan er erger bestaan dan kwelende mussendames? Diezelfde tsjilpdames hielden me wel uit mijn slaap die ik broodnodig heb om goed te kunnen functioneren op mijn fiets. Ik zou hun zinnen eens ontwarren en hun codetaal ontcijferen, of het me lukte? Niet dat ik weet maar ik deed mijn uiterste best om mee in hun gesprek op te gaan. Eerst babbelden ze over ditjes en datjes, de gewone alledaagse dingen die in een goed mussenhuwelijk opgelegd werden. Daarna werd hun conversatie feller en feller en hier en daar hoorde ik een nadruk leggen alsof ze dat of dit onderwerp belangrijker vonden om over te kwebbelen. Jeugdige vogels die mijn dakgoot alle eer aandeden en een lange trip heen en weer uitvoerden over de donkere dakpannen. In een mussengezin gaat het al hetzelfde eraan toe als in een gewoon mensenhuishouden. De oudere generatie had het over opvoeding van hun tieners, de jongeren daarentegen tsjilpen het uit over hun veroveringen, hun mussenmeiden die bij de buren in hun goten veilig verscholen zaten. Zo’n doodgewoon alledaags gesprek tussen de gevederden, iets dat handelde over goed en slecht slapen, over hun schoolgaande kuikens en over de eikes die nog in nesten moesten gedropt worden. Plots hoor ik het gesprek van die tieners ruiger worden en de jeugdige tsjilpers begonnen te fluisteren tegen elkander alsof moeder mus het niet meer mocht horen. Niet wetend dat mijn oren nog goede dienst deden, luisterde ik gespannen mee over hun avontuurtjes. Jongens toch, moest je me die jonge piepers eens horen stoefen over liefjes en over hun nachtelijke avontuurtjes. Je zou voor minder rood worden tot achter je oren. Het leek eerder op de rode-schoenen-club dan op een onderonsje tussen mussentieners. De ene had een droommus gezien bij de buren maar de droomjuf bekeek liever een merelman. De ander zag dan weeral een dikke bonte koekoek als gezel zitten maar de koekoek liet zich niet vangen door een schrale mus met een grijs dekverenkleed. Moeder koekoek dropte de eieren in een ander nest en vertrok dan liever met de noorderzon, zo spaarde zij de onderhoudskosten uit.
Die onverbloemde ruige woorden van die snotvogels, waar haalden ze toch de woorden vandaan? Misschien wilden ze zo bewijzen dat ze ook tot een grote mensenwereld behoorden net als de mensenkinderen en luisterden ze in de dakgoten wel de gesprekken af van jeugdige mensen die ook over ruige dingen praatten. Hier kregen de woorden dan een betekenis en ik herinnerde mij iets in mijn achterhoofd over salonpraat, over diepgaande bedperikelen.
Zou ik met een harde sloef gooien morgenvroeg naar al die kwelende neppraters of zou ik verder luisteren naar hun bedgeheimen?

[Gast]

Echt waar?!

Is "ze" er terug?
Die..... "schrijvende kwezel"?!

En al die "schrijvende anderen" van de kolderbrigade gaan nu toch wel volgen, zeker?!

[telloorlekker]

Echt waar?!

Is "ze" er terug?
Die..... "schrijvende kwezel"?!

En al die "schrijvende anderen" van de kolderbrigade gaan nu toch wel volgen, zeker?!

Ze is nooit weg geweest Goliard, allez toch niet "weg" in de zin van "verdwenen van SN"... de anderen trouwens ook niet, ze zitten waarschijnlijk allen op vinkenslag...

[Gast]

Of je nu een stads- of plattelandsmens bent, je verlangt op tijd en stond naar rust. Bij die rust die je gedachten opnieuw ordenen hoort ook vast wat groen bij. Nu hoef ik niet ver te gaan om groen tegen te komen, hier worden we om de oren geslaan met bos en heide. Echter ook een buitenmus heeft eens een ander landschap nodig en ik verkoos het water. Het grote water dat we kennen als de Noordzee, daar zouden we naartoe trekken. Maar de grote hamvraag bleef, mochten we onze fiets meenemen?! Zonder fiets voel ik me maar half aangekleed. Mijn bike is mijn levensdoel en mijn vooruitzichten om eeuwig in leven te blijven. Een stadsfiets met de kleuren van Dilsensvoetbalploeg, zag ik net niet zo zitten. De oplossing kwam vanzelf uit de bus, je huurt toch gewoon een box om je fiets in te parkeren en je vervoermiddel staat veilig en wel opgeborgen. Alleen nu zit je zonder fiets als hij in de fietsstalling staat en dan moet je hem tevoet gaan halen. Je kan het ook zo bezien, dan ben je al opgewarmd vooraleer je de tweewieler gebruikt. En gebruikt hebben we hem. In weer en wind trokken we van kuststad naar kuststad, van kust naar het binnenland, tot aan de Franse grens. Iemand moest toch De Panne aandoen en Middelkerke met een koersfiets. Ergens onderweg naar Ieper was er zelfs een vierdaagse wandeltocht bezig en ik zie me nog niet zo dadelijk vier dagen achter elkaar mijn dikke wandelschoenen aantrekken om de kust onveilig te maken en zeker niet Diksmuide. Maar je kan je er wel uitleven met je fiets langs de honderden grachten, die je van het ene punt natuurpunt naar het andere brengen. Je valt van de ene verbazing in de andere en je blik is meer gericht op het Zwin dan op je voorvork. Onderweg pikten we de fietsgidsen op die hun vakantie ergens aan de kust doorbrachten. Zij leiden ons vakkundig door de wirwar van kleine steegjes en vaartjes. De mooiste plekjes kan je ontdekken waar je anders geen oog voor had want je moet ook nog je stuur rechthouden. Koning Albert I werd gegroet onderweg en hij vond het goed dat we zijn regio doorkruisten. Hij wees ons de weg door het Ijzergebied en de hoge VVVK-toren die daar nog altijd plechtig stond en zijn stempel gedrukt heeft op duizenden mensen, die groetten we vrolijk terug. Terwijl we door het centrum van Veurne onze weg zochten langs de vele romantische gebouwen die de boetestad alle eer aandeden, begon het te druppelen maar voor wat kattenpis zijn we niet bang en de regenjas die vloog algauw terug in de rugzak. In al die dorpen die we aandeden kon je gewoon de geschiedenis en de cultuur inademen. Je zag het levendig voor je dat ze hier de babelutten en de honingvlaai zo maar in het rond strooiden maar voor het boetelingenbier en Veurense fruitjenevers waren we niet gekomen. Het Zwin passeerde de revue en de vele vogels die in het dichtgegroeide lis dicht tegen elkaar geleund zaten, deed eerder denken aan een vieze poel die dringend mocht gezuiverd worden maar het hoort bij het Polderland. De verzamelplaats van Aalscholvers is een unieke gelegenheid om je verrekijker mee te nemen, het laat je wegdromen in deze ongerepte natuur. Maar het is wel aan te raden om een natuurgids mee te nemen voor diegenen die graag er een dagwandeling van willen maken.
Voor mij zie ik een bekend naambord opduiken. Dit zijn de woorden die mijn kleinzoon zei een paar weken geleden: Plopsaland! Een voorstel om dit kinderland te bezoeken en ons even kind tussen de kinderen te wanen, werd unaniem afgewezen en de tocht moest verdergezet worden. Onze plaatselijke gids had zijn locatieverblijf in Westende en onderweg groeten we in Nieuwpoort nog eens Alberke, hij stond er nog altijd gelijk een paar uurtjes geleden, stokstijf en rechtop! Ik wilde zo graag de zeewind door mijn haren voelen blazen en we draaiden de kuststrook op om stapvoets verder te gaan. Oostende kwam terug in zicht, de haven rook ik al van ver en de vele zeilboten die er gemeerd liggen doen je weer opnieuw verlangen naar een boottocht. Maar voor mij geen boottocht voorlopig meer, ik hou het bij de overzetboot van pier naar pier. Trouwens het is zalig op de fiets, wat moet een mens dan nog meer hebben?

[telloorlekker]

Je mag doen en laten wat je wil, als je een kater hebt heb je ook wat meer zorgen. Welke ziekte hij daarbij opliep is ons een raadsel, want ook hij mag mee... moét mee. Dat viervoetig troeteldier mag ook wel eens op verlof, al heeft hij een kater. Want met dat virus mag hij geen hotel binnen, geen dierenpension wil een zieke kater in huis; hij zou de anderen kunnen aansteken.
De dierenarts gaf ons een grote, op een klisteerspuit gelijkend, doseringshulpstuk mee om toe te dienen net voor de maaltijd. Maar dat is het hem nu juist, hij maalt z'n kattebrokjes niet.. ; zonder kauwen slikt hij ze door. Dat maagsapaanpapsel zal niet veel helpen als hij dat mengsel uitbraakt; dat hebben we meermaals kunnen opkuisen deze week. En zolang het hem er van voor, als vanachter uitspuit kunnen we onze trip wel vergeten. We zouden ook niet graag hebben dat hij ons interieur tijdens de rit een ander kleurtje én geurtje geeft.
Maar zingen (nu ja, miauwen...) kan ie nog als de beste; dan blijkt hij niet ziek, dan heeft hij geen kater... dan is hij er ene !
We zullen hem een ander deuntje bijbrengen als hij van zijn kater verlost is; hij zal de roep van het Zwarte Woud ook moeten leren...
"Koekoek !"

[Gast]

Oostende is een heerlijke koninginnebadplaats. Wie deze badstee kent weet dat dit een unieke, een heerlijke verblijfplaats is. Je vindt in de schoot van Oostende verschillende stranden die allen een mooie dijk hebben gelegen langs ons aller geliefd Noordzeestrand. Men zou het bijna durven zeggen: het is een zegen om er te mogen stranden. Daar waar de meeuwen schreeuwend over de visverkoopstanden vliegen en de Amandina hoopt op dagelijkse bezoekers, daar waar de Mercator jaren ligt gemeerd om iedereen de cultuur en het verleden van vergane glorie te helpen te herontdekken, daar is het mooi om te vertoeven en te mijmeren. Onnoemelijke vele musea en andere leuke plekjes waar iemand zich vlug op zijn gemak voelt. Cultuureters kunnen terecht bij Ensor. James gefascineerd door de zee legde alles duidelijk vast op zijn aquarellen die je kan bezichtigen in de Vlaanderenstraat. Hier vind je een meesterlijke blik op de stad met haar klotsende zee, dijk en stranden. Gewoon doen zou ik zeggen! Dan nog te zwijgen van de sfeer die je vindt in de nabij gelegen parken. De groene longen van Oostende, wie had dat gedacht dat je niet alleen zand in je schoenen kon krijgen maar ook gras. In één van deze groene oases van rust ligt het Leopoldpark midden in de bruisende stad. Natuurlijke glooiingen en waterpartijen, romantische bruggetjes tussen een stijlvolle kiosk, fonteinen en wandelpaden afgewisseld met bomen en struiken. Wie hier komt wil er nooit meer vandaan, hij wil blijven. In de winter kan het zijn dat deze ontmoetingsplaats versierd is met duizenden lampjes en kilometers lange lichtslingers die je doen wegdromen in een betoverde feeërieke en sprookachtige tuin. Onder de liefhebbers van de waterratten die niet houden van groene vingers kunnen nog altijd hun ijsbeerbrevet halen in het koude water later op het jaar. Men vindt er allerlei mensen van allerlei pluimage en wie bij gelegenheid de kans krijgt om er een opname van windkracht 10 bij te wonen, moet dit niet laten voorbij gaan. De helikopter kan je op kilometers afstand horen en het zand dat hij wegblaast zit dagenlang in je haren te puffen. Het oude gebouw in de havenbuurt, het staat er nog altijd met de rode astronaut op het dak. Niet toevallig is Oostende een metropool, het is een stad op mensenmaat. Tevens is de stad een knooppunt van verkeerswegen die door de haven trekken. Zij nodigen het toerisme en het bedrijfsleven en mensen aan van allerlei aard uit om deel te nemen aan het stads- of strandleven. Nog andere interessante locaties zijn er bij de vleet. Zo vind je er de zeehaven, de jachthaven met zijn panta rhei’s, de luchthaven, de hippodroom, de luxehotels, het casino, de musea, het red-light district en last but not least, de heerlijke ruisende golven, op een wandelafstand van elkander. De grote lange houten pier kan je afwandelen en uren ver in zee turen met je verrekijker. Vissers die een poging wagen om op tijd het avondmaal op tafel te krijgen met overheerlijke zelfgevangen zeevis, hebben hun stokken en netten gesorteerd langs elkander liggen. Visserslatijn bestaat al jaren en ieder vangt de grootste. Aan de overkant zie je de vuurtoren zijn licht verspreiden over de haven. Te voet kan je hem bereiken door een ommetje achter het station en de ferry’s te doen. Tevens kan je op de Vuurtorenlaan het Napoleonfort bezichtigen. Gerestaureerde muren doen je terug gaan naar de oorlogsjaren. Schietgaten geven een kijk op ons verleden en wie geluk heeft die dag mag naar beneden donderen met een muurklimmerstouw. Geweldig zou ik zeggen maar je handschoenen niet vergeten anders zijn binnen de kortste keren de handen opengeschuurd. Voor degene die de terugtocht te lang vindt om terug te wandelen die kan alsnog gebruik maken van de overzet. Voor 1,50 euro mag je even dopperen op het water om in een lus weer terug te komen in het stadsleven. Fietsen mogen ook mee op het bootje, echter, zwemmen mag niet in het dok en zwemvesten worden niet uitgedeeld, op eigen risico noemen ze dat. Terug op de begane grond en moe van de vele wandelingen wacht je aan de kust het ene restaurant na het andere. Men heeft gewoon te weinig tijd om ze allen aan te doen en een keuze moet hier iedereen voor zijn eigen maken. Maar een ijsje uit de vuist dat liet ik niet aan me voorbij glijden, mmmm gewoon lekker die pistache met aardbeien.

[Gast]

Zou kwezel nu ècht opgenomen zijn bij het personeelsbestand van de Toeristische Dienst van de stad Oostende?

Of zijn het toch louter poëtische ontboezemingen?!

Van kwezel kan je immers véél, erg véél verwachten!?