Verder afdwalen

Gast · 11 sep 2006, 12:41

Wie met weemoed terugdenkt aan de lessen Latijn, denkt vooral aan de aangename liefdesverhalen van Aeneas en Dido, Orpheus en Euryclicè, Helena en Parys. Latijn, de oude taal van de Romeinen doet opnieuw haar opmars in de scholen. Jaren heeft de taal een stapje teruggezet en de laatste jaren wil plots dat iedereen zijn of haar kind terug naar de basisbeginselen grijpt.
Nu wil het zijn dat als je die verhalen leest of ontcijferen kan, het steeds handelt over oorlog en geweld. Die Romeinen dat waren toch stoere knapen in mijn ogen en hun liefdesgeschiedenissen doet menig vrouw naar een zakdoek tasten. Ik denk dat Caesar er torenhoog boven uit schoot met zijn oorlogsvoeringen. Maar niettemin, die andere bekende akteurs lieten onderwerpen zoals politiek, filosofie, rechtsspraak, liefde en vriendschap, godsdienst en natuurlijk niet te vergeten, de cultuur en de natuur, aan bod komen in de themales Latijn.
Caesar was voorbestemd om priester te worden maar zijn drang naar oorlog zette hem aan om van richting te veranderen. Als eerstgeborene met een keizersnede, die hier haar naam te danken heeft, stamde hij uit een hele voorname familie. Een machtige familiestam die zich niks tekort deed op alle gebied. Onze keizer was erg gevoelig op gebied van kleding. Heel veel geld gaf hij aan de laatste modetrends uit en zijn grootste passie was natuurlijk vrouwen. Hij keek niet op eentje minder of meer en zijn vele affaires met zowel gehuwde als ongehuwde, patricische, koninklijke of barbaarse vrouwen, deed zijn naam weerklinken als een ronkende motor tot in Egypte.
De allerbekendste was toch Cleopatra waarmee hij Caesarion de geschiedenisboeken inzond maar zijn grote echte liefde was Servilia die het leven schonk aan Marcus Brutus. Ook was hij de man die de beroemde woorden: veni, vidi, vici uitsprak en met deze woorden Pharnaces versloeg in Zela.
Hij voerde oorlog met Pompeius, met de Germanen en ontketende de Gallische oorlog. Dan
liep hij de wereldberoemde Galliër tegen het lijf, namelijk Ambiorix. Hier zou hij zijn troepen tot het uiterste moeten aanzetten om tot een overwinning te komen. En hij overwon de dappere Oude-Belg. De hele machtige dictator bracht ook ander leven in de brouwerij. Zo voerde hij wetten in tot beperking van luxe, tevens herzag hij het belastingstelsel. Ook zou hij het stemrecht uitbreiden tot ver over de grenzen maar het voornaamste was toch de kalender die hij van 355 dagen naar 365 bracht.
Tot tweemaal toe werd deze heerser gekroond in het openbaar en het gepeupel gaf hem de naam van: koning van hun volk. Na de lafhartige moord op de keizer, dacht men dat men de republiek kon herstellen maar dan hadden ze zonder de koene Caesar gerekend. In zijn testament had hij zijn voorzorgen genomen om een nieuw bestuur met nieuwe wetten goed te keuren en te stemmen. Zo ontketende hij postuum nog een burgeroorlog in Rome.
Onze leraars Latijn, ze zijn al jaren in de hemel, dicht bij de Caesar die er zo mooi beschreven werd. Geef maar eens les als je eigen zonen bij je in de klas zitten? Tijdens de lessen ben je meneer of mevrouw en na de lesuren ben je vake en moeke.
Soms verdachten we ze ervan om stiekem bijles te geven aan hun kinderen want ze waren altijd de eerste van de klas in dat vak maar als je met de paplepel vol Latijn opgroeit is het logisch dat je al een aardig mondje kunt meepraten.
Nu oefenen ze met een CD-rom om hun verbuigingen te kennen en wij rammelden het gewoon klassikaal af. De oude taal die verloren ging, is terug opgewaardeerd bij de mensen. Maar nog altijd handelt de geschiedenis over Rea Silvia en over ons Caesarke.

Tillie · 11 sep 2006, 16:01

Een Cesarreke, is dat geen hondeneten?

Gast · 12 sep 2006, 17:20

Zou er een land bestaan waar zelfs ’s nachts de zon schijnt? Waar duizenden meren als parels uitgestrooid liggen over een eindeloze deken van natuurschoon en waar je op elk moment van de dag zomaar een mens kan ontmoeten waar je een goed gesprek mee kan hebben? Zou het dan ook nog kunnen zijn dat daar de mensen gastvrij zijn en de zomers behaaglijk warm, zelfs ietsje te warm? In mijn vele herinneringen komen plekjes voor die nog lang naheugen. Zo heb je bijvoorbeeld de schoolreizen die zich ieder wel voor de geest kan halen. Af en toe denk je dan eens terug aan een bijzondere schoolreis. Tegenwoordig zijn schoolreizen ware hoogmissen voor de leerlingen of studenten. Wie nu op studiereis trekt met een bende uitgelaten tieners, denkt eerder aan kamperen ergens in een bos. Openluchtklassen lijkt me dat eerder in mijn ogen, leren zelfstandig worden voor het latere leven. Onze klassen verlieten het warme nest in die tijd en we vlogen er gewoon uit. Het was een teken dat bijna het schooljaar erop zat en we keken verlangend uit naar onze schoolreis. Bij de nonnen waren de uitstapjes een kopie van het vorige jaar. Eerst met de bus naar Scherpenheuvel, bidden voor de goede punten die we tijdens het voorbije schooljaar moedig bijeen vergaard hadden. We mochten er vrij rondlopen en moppen kopen aan die kraampjes die dag in dag uit daar stonden te pronken met kun kaarsen en blauwe onze-lieve-vrouwkes halskettingen. Ook mochten we naar het museum in Brussel om de opgezette olifanten te bekijken en de stofferige giraf die je aan donker Afrika liet denken. We schuimden de straten door op zoek naar Manneke-Pis en als we hem gevonden hadden heel verstoken in een hoekje, alsof hij beschaamd was om zo ver zijn stralen te gieten, waren we zo verbaasd dat hij maar een kleine manneke was. We stelden het ons altijd voor als iemand die groot en wel uit de kluiten gewassen was maar we zagen alleen een ventje met een uniform aan, dat blijkbaar de hele tijd zijn blaas ledigde tot groot jolijt van ons allen. Dan heb je nog Averbode waar ze de Zonnekinderen en de Do-Re-Mi-kes drukten. De broeder legde uit hoe het in zijn werk ging en op het einde van de rondleiding kregen we een Zonnestraal mee naar huis, zomaar cadeau. Een andere keer gingen we eerst een klasgenote bezoeken in Leuven die leukemie had en in het jaar daarop gestorven is aan die vreselijke ziekte. Dan weer vereerden we pater Damiaan met een bezoek en soms deden we de verdere tijd die overbleef Bokrijk aan. Ze joegen ons dan met de ganse bende de speeltuin in om uren aan een stuk door dat doolhof te zoeken naar de uitgang om achteraf heel dorstig op zoek te gaan naar een verfrissing. Dan kom je tot de vaststelling dat je je karige zakgeld ergens kwijtgespeeld bent en voor de rest van de dag als een dorstig hert moet ronddwalen door de kermissen van schommels. Eéntje van al die trips was: Eindhoven. Kaatsheuvel en ik vergiste me en zei tegen ons moeke dat we naar Kaasheuvel gingen met de voltallige klas. Ons geheugen zou eens goed opgefrist worden door Evoluon. Voor niet weet wat dat is, dat is een platte paddestoel die gelijkt op een Ufo en waar ze wetenschapsthema’s aan de dag brachten. Je kon er fietsen op een soort hometrainer van die tijd die op rollen gemonteerd was. Hoe harder je je longen uit het lijf probeerde te fietsen, hoe vlugger de lampen gingen branden of dat er een motor ging ronken die diende voor huishoudtoestellen. Maar dan kwam het. De reis werd verder gezet naar de Efteling. Al die sprookjes kenden we wel van ons grootmoeder, bedvertelsels maar hier beleefden we ze in het echt. In het begin van het themapark hoorde je iemand zeggen: papier hier, en iedereen had plots een papierke dat naar die lange nek werd gegooid. Die carrousel met haar hobbelende paarden, die vond ik machtig, eindelijk een paard voor mezelf. Het waterorgel dat zijn water in kleuren naar omhoog spoot, leek een aaneen schakering van kleurenpracht. Bij ons spoten de fonteinen geen limonade alleen maar water en uren hebben we dan genoten. Niet te vergeten de roeibootjes om na de zoveelste draaikolk die de jongens veroorzaakten, onze peddels te verliezen. Met de handen roeien dan maar en we waren nat tot achter onze oren. Thuis gekomen keek moeder alsof ze wilde zeggen: zijn jullie nu kleine kinderen geweest vandaag?

Gast · 14 sep 2006, 14:20

Een plek onder de zon vinden, die je doet dromen van Ali Baba en zijn veertig rovers is bijna niet meer te vinden. Waar zou men nog naar toe kunnen zonder zich een haring in een ton te voelen? Stranden waar het zand heer en meester is, die kan je plukken met bosjes. Eenmaal aangekomen in een land waar het bloedheet is en waar je wimpers gaan trillen onder de brandende zon, heb je een ander kijk op je vakantie. Je hoopt dat het onder een palmparaplu milder is en je hebt er spijt van dat je niet in de zachte herfst of ergens intiem geboekt hebt in de winterperiode. Wel kan je er ellenlange wandelingen maken door valleien die eigenlijk één lange vruchtbare strook vormen vol met olijfboomgaarden. Je ziet de naakte velden, palmtuinen en de geurende rozentuinen die je eventjes bedwelmen om in een roes het wonderlijke werk van de mens te aanschouwen. Er lopen kinderen rond die je de vruchten van een cactus proberen te verkopen als kiwi’s en je zou er bijna intrappen als je niet wist wat een kiwi was en hoe die eruit zag. Wat verder loopt een oude man in berberkledij met een gammel gebit doch met een stralende hartelijke glimlach. Hij probeert zijn berber-whisky met zijn muntsmaak thee aan de man te brengen. Dit goedje smaakt mierzoet en is oersterk in je aderen die je adrenaline doet stijgen. Het geeft je een beetje een indruk hoe het leven van Berbers is in een onbekend land voor ons. Cultuursnuivers kunnen in Tunesië terecht voor de oude goed bewaarde prachtige Romeinse ruïnes van Carthago die met zijn prachtige mozaïken in Bulla Regina zeker niet te versmaden zijn. Het prachtige land geeft een mix van fascinerende cultuur en mooie witte stranden. Je kan er heel kort bij de Berbers komen die in ondergrondse huizen wonen. Alleen de schoorsteen die rookt doet verraden waar je ze kan vinden. Nomaden die in de Sahara leven en die je met een kameel of een jeep tegenkomen, de oude Medina’s van Tunis, de Berbers in de bergen, de verloren gewaande sjeiks met hun harem aan de waterkant. Vrouwen die zich gekleed baden in de zee en samen een fijne tijd beleven met op de achtergrond een toekijkende echtgenoot om zijn vrouwen te beschermen voor de vreemde bevolking. Want wij zijn vreemden in een ander land, de allochtonen van dienst, alleen zijn we er op vakantie. Terwijl je daar ligt te zonnebaden onder een rieten papaplu hoor je ergens tussen de geluiden van de golven iemand roepen: reiten, reiten, pherden reiten. De geluidsgolven kruisen elkaar en je neemt weer een ander geluid waar die je zo vlug mogelijk in een caravaan wil doen belanden. Een kamelenoptocht met ezels en een kar, alles op een lange rij, om zeker eens uit te proberen. En we probeerden het uit. Rechtop gezeten op een inlands paard maakten we een trip naar de plaatselijke supermarkt. Het paard luisterde naar dezelfde bevelen als hier in België alleen was ik bang dat het de verkeerde kant zou uitdraaien en recht in zee zou galopperen. Maar het ging allemaal goed, het paard wist de weg zonder op de kaart te kijken waar het de knooppunten moest nemen. Kamelenstoeten zijn vermoeiend om mee te doen. Je mag dan op zo’n aangeklede dromedaris zitten totdat je blauw bent geschud, daarna mag je op een ezel zitten. Afwisseling had je er wel, iedereen wil al eens graag op een ezel zitten. Wel gaf het mij de indruk dat je overal naar een fabriek werd gebracht. Kregen ze hier ook al procenten om zoveel mogelijk toeristen naar hun porseleinwinkel te voeren? Een echte keramiekzaak, waar je nog kon meevolgen hoe ze ter plaatse de aarden potten draaiden. Als je met het vliegtuig reist, hoe ga je dan die keramiekserviezen mee naar huis nemen. Ze hadden me al zelfgeknoopte tapijten en kameeljongen aangesmeerd en dan nog grote blauwe keramiek. Toch zouden ze mee naar België komen, ik stond erop, ik wilde dat fraaie getekende mozaïek. Gewapend met breekbaar spul, rieten hoeden en knuffelkamelen en vele mooie herinneringen vlogen we naar het thuisland. En toen, toen was er file op de vlieghaven en mochten we uren ons zoet houden in het vliegtuig. Wie kinderen bij had kreeg een lieve stewardess in de buurt om de tieners rustig te houden met kleurpotloden en extra drankjes. De volwassenen mochten ondertussen in de brochures kijken of ze nog wat Tunesische parfum konden gebruiken of exotische after-shave.

Gast · 18 sep 2006, 14:10

Het verschil tussen een bos en een woud of een zwembad en een zee, lijken me ver uit elkaar te liggen. Wanneer je door zo’n bos wandelt met je hond zie je allerlei bomen staan. Bomen die op een rij als in het gelid van soldaten recht voor zich uit staren. Ze begroeten je met hun loverte en laten een zalige zonnestraal over je heen dalen. Wie veel woud wil zien, gaat naar de Ardennen. Omringd door weiden, velden en kreupelhout kan je uitkijken over een diepe valleien, een panorama als in een weekendboekje. Ze nodigden ons uit om door de fraaiste streken een stevige wandeling te maken. De uitgestrekte Ardennen, ze blijven een levende getuige van ons verleden en de kiemen van onze toekomst. Verspreid tussen de charme van het platteland kom je tot rust wanneer je een weekendhuisje midden in dat groen gehuurd hebt. Dicht aan de Ourthe, waar de vissen voor het rapen lagen en je de rust kon insnuiven in je longen, daar zaten we verscholen tussen al dat groen. De hond moedigde ons aan om de benen dagelijks te gebruiken en op zoek te gaan naar vreemde plekken die we in het Maasland niet tegen kwamen. Vliegvissen kan je op de Maas niet zeiden mijn zonen, we willen vissen op de Ourthe en zo geschiedde het. Bomal werd onze stek gedurende een week en een aftakking van de rivier die achter onze chalet doorliep, gaf ons rust. Een oase van rust die we voelde tot in de topjes van onze tenen. Hier is het dat ze vliegen leerden maken. Vliegen om mee te vissen, daar had ik nog nooit van gehoord, vrouwen en vissen, gaat dat samen? Ik dacht aan dikke zwarte en groene bromvliegen die ze vingen en zo aan een haak hingen om een dikke karper mee te vangen. “Maar ma toch,” riep er eentje, “hier zit forel, karpers die zullen wel onder het gras of achter dat eilandje zitten maar wij willen forel op tafel bij het avondeten hebben.” De ideale plek om dus te leren om vliegen te maken. Handig als de jongens waren draaiden ze dikke snorharen rondom stoppen en angels en die gruwelijke dingen, die vond ik afschuwelijk lelijk, gevaarlijk maar toch kunstig gemaakt. Ze leerden van een Tienenaar die ook daar gelegerd was in een chalet, hoe ze binddraad moesten opzetten en aflakken, hoe ze vanaf de haakoog een stukje poly-yarn moesten binden, hoe ze deze binddraad moesten vastzetten op een haak en hoe ze een vleugel moesten inbinden. Wel een hele kunst en een nog veel vermoeiender klus als je het mij vraagt. Je moest nog een hackle van degelijke kwaliteit nemen of je verloor je eerste vlieg aan iets anders tussen de stenen van de Ourthe. Alles goed vastbinden en het teveel van poly-yarn afknippen op de juiste lengte. Fly rite aanbrengen en een niet al te dikke tapse draaien tot kort achter de vleugel. Afhankelijk van de grootte van de haak drie pauwfibers inbinden zei de meneer uit Tienen nog. Niet vergeten een thorax aan te brengen en de vlieg af te binden en de knoop te lakken. Een kwartslag het haakoog draaien zodat het netjes naar beneden kijkt, opnieuw wat binddraad benutten bij de vleugel en hackle en dan nog zorgen voor een goede parachute. Verder hoorde ik nog iets van knip de hacklepunten en verbindt de vlieg net tussen thorax en parachute, nu moest hij vliegklaar zijn om forel te vangen. En ik die dacht dat ze parachutes gebruiken bij de para’s stond ineens verbaasd te kijken. Wat zou ik nog allemaal meemaken met die bengels van me?
Je zag ze met hoge laarzen aan door het ondiepe water waden, langs een eilandje met hun houten stokken en hun lange snoert als echte kenners van forelvissen. Plots riep de jongste van het visteam: “ ja, ik heb er eentje aanhangen, ik heb beet.” Men man en macht werd de eerste forel op het droge geholpen maar nu moest die nog blijven leven of dood gedaan. En vis doden en proper maken, dat vond ik een vies stinkend goedje. Als die arme vis je aankijkt tot zijn laatst adem is weggegaan, moet je hem nog ontdarmen. Dat deed ik dus niet, geen vissenkoppen voor mij die me aankijken en zeker geen ingewanden eruit halen, niks voor mij. ’s Avonds rook de hele chalet naar dampende forel en eigenlijk smaakte hij best lekker bij een portie friet.
Geef mij dan toch maar de bezienswaardigheden in het dorpje en omstreken. De meanders van de Ourthe en de Semois en de kerken met de oude kasteelhoeves die als stoere schildknapen over de diepe vallei trots de wacht houden.

zandmannetje · 19 sep 2006, 14:57

Zoals eenieder van de oudgedienden van deze rubriek “Columns & kolder” weet, en ook alle anderen die ogen in hun kop (pardon hoofd) hebben, is bedoelde rubriek opgestart met “Afdwalen, kolder deel 1”

In deze pilootaflevering brengen Kwezel, Dorus en ikzelf een bezoek aan Rome, aan toenmalige paus Johannes XXIII om precies te zijn.
Naar aanleiding van alle hommeles die nu ontstaan is door de uitlatingen van de huidige kerkvader, leek het mij een goed idee om ook dit opperhoofd met een virtueel bezoek te vereren.
Hier gaan we dus...

De veiligheidsmaatregelen om Benidictus XVI te beschermen tegen godsdienstfanatiekelingen zijn niet van de poes.
Tegen fanatiekelingen van die andere overtuiging dan toch, want nonnekens worden nog niet lichamelijk gefouilleerd, mochten wij vaststellen. En onder zo’n wijde pij kunnen nochtans heel wat bommen weggemoffeld worden.
Genoeg om St.Pieter te herleiden tot een hoop puin. Maar nadat we eerst de carabinieri gepasseerd zijn, en met nog wat meer moeite de Zwitserse garde, kunnen we eindelijk onze opwachting maken bij BeniX.
We korten zijn naam enigszins in, want telkens voluit paus Benidictus XVI zeggen is gewoon niet te doen.
Om het ijs te breken hebben we een fles echte Duitse schnaps meegebracht, met nog in het achterhoofd de wetenschap dat ook Johannes hem graag mocht, Lacrima Christi dan wel.
“Saluti” zegt de paus, nadat we hem een flinke borrel hebben ingeschonken. Saluti betekent gezondheid in het Italiaans ( voor degenen die misschien dachten dat de paus nu reeds liever onze hielen zag)
Na enig nadenken zeg ik maar “idem dito” al speelde eventjes door mijn hoofd om “Sieg Heil” te zeggen.
Maar dat zou ongelooflijk smerig zijn, deze oude man nu te confronteren met zijn verleden, nu hij zojuist de voortrekkersrol heeft opgenomen om de moslims eens wat geschiedenis bij te brengen.
Schijnbaar heeft hij mijn gedachten gelezen, want
“Gij gaat hier toch ook niet beginnen te zeveren over mijn Hitlersympathieën hé makker? Daar heb ik niet lang aan meegedaan, en we hebben niet eens veel mensen doodgeschoten, alles bijeen genomen. Allez toch bijlange niet zoveel als de Gestapo indertijd...”
“Waren er toen ook al moslims?” ligt op het puntje van mijn tong, maar ik kan bijtijds die vraag inslikken.
Ik zou nog geen klein beetje als een dommerik overkomen, natuurlijk waren er toen moslims, maar de oorlog van toen werd niet tegen hen gevoerd.
vervolgt

zandmannetje · 20 sep 2006, 19:31

Inplaats vraag ik dan maar “ Wass deine vather eine klockenmacher?”
Ik vraag hem dat in het Duits, want hoewel zijn raadgever-kardinaal me verzekerd had dat de paus Nederlands sprak, ondervond ik daar niemendal van.
Hij bleef mij aanstaren zoals een koe kan kijken, als ze dringend gemolken moet worden en de boer blijft maar weg, omdat die juist een auditie heeft voor het programma “Boer zoekt vrouw”.
Of als je wilt, zoals een forel die al enkele dagen geleden gevangen is, en ligt te wachten om in een hete pan gebraden te worden.
En zoals je ongetwijfeld nog zal herinneren is Duits niet mijn sterkste zijde, maar ik laat tenminste mijn goede wil zien.
“Wass meine sie, eine klockenmacher?”
“Deine name is toch Ratslinger, das ist toch ein stuck von eine klocke, nicht?
Als je in onze contreien “nicht” zegt tegen een man, betekent dat heel iets anders, maar ik dacht goed bezig te zijn in het Duits, voorwaar toch beter dan hij Vlaams sprak, want dat was noppes.
“Nein, meine name ist Ratzinger, nicht Radslinger, und meine father was feldwebel in die whermacht, geine klockendritser!”
Ik ga de conversatie verderzetten in het Nederlands, dat leest makkelijker.
“Sorry, dat had ik verkeerd begrepen, Rotzinger dus.” Inderdaad staan zijn zangcapaciteiten maar op een laag pitje, helemaal geen JohannesXXIII die moeiteloos de hoge C haalde, en daarom in de hitparade belandde met zijn versie van “Ave Maria”
Met zo'n naam begin je er inderdaad beter niet aan, en kan ik best begrijpen waarom hij de naam van Benidictus XVI aannam...
“Maar wat bezielde je nu eigenlijk om die uitspraak te doen? Was het om jouw populariteit, die overigens voor deze feiten maar op een lamentabel laag pitje stond, wat omhoog te krikken? Dat is dan perfect gelukt, nu ben je zelfs de held van niet-katholieken!”
Ik schenk zijn borrel nog maar eens vol, een beetje te vol want de schnaps loopt langs zijn hand op zijn kazuivel. Ik denk toch dat het kleed dat hij draagt, een kazuivel heet. Als dit niet het geval is vind ik ten persoonlijken titel dat het woord kazuivel in de dikke Van Daele moet opgenomen worden. Het is een mooi woord, en het dekt volkomen de lading.
Benix schijnt het niet erg te vinden en likt zorgvuldig zijn hand af.
“Niks laten verloren gaan, dat is verdekke veel beter spul dan die versneden miswijn. Als ik er eventjes dieper over nadenk, had ik ook wat veel gezopen toen ik die uitspraak aanhaalde van die Byzantijnse keizer, anders zou ik dat nooit gedurfd hebben. Hoe heette die kerel ook alweer?”
“Manuel II Palaeologus “ fluistert een kardinaal in zijn oor.
Nadenkend zegt de paus " Palaeologus, dat is verdekke nog een mooiere naam dan Benediktus, zou ik mijn naam nog kunnen wijzigen nu?"
Nadrukkelijk staan enkele kardinalen met het hoofd te schudden.
“Maar ik heb verdorie toch geen enkele leugen verteld, nicht?”
En hij slaat zijn borrel in een keer achterover...

telloorlekker · 20 sep 2006, 20:56

Benix mag ze eens wat bijbrengen, zijn Reinheitsgebot is ook niet meer van wat het geweest is, om van hun Grundlichkeit nog maar te zwijgen.
Zat ik daar gedurende een tiental dagen in het Schwarzwald te verzuipen in de druilregen, had ik niets anders om het lijf dan maar de tijd de doden met gehoorspelen van WDR4 of in een vervelenstijd het overblijvende op te vullen met bediening van de laptop. Want daar wringt mijn schoentje; wij Belgen mogen ons gelukkig prijzen een van de weinigen te zijn die surfen in alle vrijheid, wij hebben DSL waar Duitsers én Fransen jaloers op kunnen zijn. Eender waar ik ronddool in ons apelandje, overal heb ik toegang tot het Internet... maar in die Europese grootheden ? Hola mon ami, mein Freund... Was sagst Du ? Plankskes ja...
Benix mag zijn bovenmeester eens aanroepen, hem vragen om onze buurvrienden een beetje vriendelijker hun Grundlichkeit bij te brengen; wil ik het net op moet ik mij met hun privacy kunnen verantwoorden en dit terwijl ik hun paswoorden niet eens kén. M.a.w. ik was me, met die druilregen in het Zwarte Woud danig aan het opwinden. En ik ben dan nog geeneens een Koekoeksklok. Voor galg en rad, daar kun je die Radsinger best voor in Rome laten; want als die ook daar de stoelgang krijgt zal zijn kazuifel er lief uit zien... Hij heeft al sporen getrokken in een andere religie die de zijne niet is. Popi Yopi mag dan wel, hij is -nog niet- zaligmakend. Ook niet voor mijn electronisch speeltuig...

ED. · 21 sep 2006, 00:16

Nog een paar weken en dezelfde politieke bendes die nu dagelijks elkaar bemodderen, zitten weer bijeen rond dezelfde tafel, zonder er de poten van onder te zagen met de heimelijke hoop, dat de tegenstander hierbij op zijn smikkel valt. Het enige goede aan verkiezingen is, dat wij van sommige politiekers kunnen zeggen , dat zij verouderd zijn tegen zo pakweg zes jaar geleden. Heel veel hebben wij ze niet gezien tijdens hun ambtelijke "werkzaamheden". Bij sommigen is dit verouderingproces schokkend! Echt, om er compassie mee te krijgen.

Deze week werd ik door een vriend gevraagd om ter gelegenheid van een jaarmarkt een paar foto's te maken van zijn ezel. Ik heb dat met veel plezier gedaan en beschik nu over een collectie ezels en ezelinnen, zowel op vier- als op twee poten.

Politieke "vrienden" zegt men dan! Die mannen/vrouwen die zes jaar hebben meegewerkt of samengewerkt, deden daar niets anders dan met hun achterste poten elkaar natrappen. Voorakkoordjes werden al of niet ontbonden , want de éne had de andere uitgemaakt voor clown, onbekwaam, te lelijk zelfs té dom.

En ja, dat vergruisde VB zat daar ook te zitten en dachten waarschijnlijk aan die spreuk van die twee honden die voor een been aan het vechten waren. Het moet zijn, dat men ergens toch wel een beetje rekening houdt met deze veredelde vendelzwaaiers. Ik kan mij natuurlijk miskeken hebben als gevolg van die twee à drie glazen die ik achter de kraag had, want veel vocht heb ik niet van doen om van alle rare dingen te zien.

Zowel blauw, de erven van VU en de aanhangers van die pauselijke ruziemaker die ons bijna een W.O III heeft bezorgd, kwamen af en toe eens "op de schoot zitten" van het gecordoneerde leger dat daar toch wel talrijk aanwezig was.

Ooit, in den beginne van mijn carrière als schrijver op seNet, had ik het over" mijn fiere Vlaamse Leeuw die met zijn dingens van mijn muur donderde". Hij heeft het overleefd. Ergens in mijn achterhoofd hoorde ik hem schreeuwen:

"Zot! die politiekers zijn géén ezels! Wij zijn het de kiezers die nu I.A balken! Mannen en vrouwen die ruzie maken voor een ander zijn zak. Straks, na de kiezing, zitten de -nu om uw stem bedelende- kornuiten, in in cafe '"onder den toren" hun postjes te verdelen en niemand zal verloren hebben. Ook de zingende vendelzwaaiers niet,want die hadden toch niets te verliezen! Gij onnozele burger, zult daar helemaal niets meer mee te maken mogen hebben!

Vandaag gaan zij, misschien, voor de zoveelste keer, een of andere splitsing doorvoeren en ene zijn striksken afpakken! Morgen, zullen zij het wel al vergeten zijn. De enige ezel die die de echte overwinnaar zal zijn, is diene gefotografeerde ezel die nu aan de schouw hangt van uwe vriend. Hij heeft er zelfs niet om moeten liegen om een schoon fotoken te krijgen en dan nog gratis voor niks!"

En toch blijf ik optimist en hoop, dat er ooit eens een dag zal komen, dat alle Vlaamse partijen een heel vat water in hun wijn doen en een paar keer aan hetzelfde zeel zullen trekken. Volgend jaar misschien?

Tenminste,.... als diene , in Rome ingevoerde duitse heiligheid, geen roet in het eten komt gooien! Want met die gast, hebben wij nog niet gedaan,zeker weten!

Gast · 24 sep 2006, 17:30

We kunnen er niet meer langs kijken. Overal worden we bestormd met plakkaten met reuze koppen erop. Slogans die ons de hemel op aarde beloven en de achterstallige beloften van jaren geleden nog vlug willen waar maken. Al degenen die op zijn luie krent is blijven zitten al die jaren, heeft plots benen gekregen, want zijn of haar partij is de beste. Geen enkele partij is beter, zij zullen het eens laten zien hoe het in de toekomst beter kan. Jaren keek niemand naar een burger als die vroeg waarom de elektriciteit of het water zo duur werd. Niemand had oor naar de stijgende mazoutprijzen en nu staat zonder dat we het zelf willen plots de kiezer hoog in aanzien. Waarom moet de kiezer, de gewone burger nu het steentje bijbrengen aan een partij die na de verkiezingsdatum ineens hun geheugen kwijt is? Zouden dat ook halve waarheden zijn, loze beloften, mooie praatjes? Er wordt nu druk sinterklaas gespeeld. Men herinnert zich weer de gulle centen die men gaf voor wegen te verkleinen, de fietspaden die nog niet helemaal herstelt zijn maar weldra een fikse opklapbeurt krijgen. Alle hemden worden in korte tijdsspanne uit de kast gehaald om toch maar de kiezer te overtuigen van de goede wil van de gemeenteraadsleden. Nieuwe partijen worden uit de grond gestampt, meer vrouwen staan te pronken met hun schoonste lach en de fotografen hebben een hele klus gehad om al die toekomstige gewichtige dingen die staan te gebeuren, op de overgevoelige plaat vast te leggen. Heel vroeger moest er gekalkt worden op de straten. Midden in de nacht werd je plots wakker van de potten verf die rinkelend omvielen en mannen die in zeven haasten zich van straat haasten om de champetter te ontlopen. De gekste slogans stonden ’s morgens vroeg voor je deur in alle kleuren van de partij gekalkt. Eentje viel me wel geweldig op en staat nog in mijn geheugen gegrift. Met dikke rode letters en met een vette pijl stond voor iemand zijn deur iets geschreven, namelijk: kontekruiper! Wat ze daar nu mee bedoelden? Erger was het nog gesteld met degene die zich tegen kwamen midden in de nacht. Blauwe en rode verfpotten vlogen door de lucht en menig handgevecht leverde een dik blauw oog op en dat de kleuren van groen en geel uitstraalde. Gelukkig wordt er midden in de nacht geen gebruik meer gemaakt van straatartiesten. Nu worden er palen geklopt op alle hoeken van de straat zodat men de naamborden van de straat niet meer kan zien. Reclamestoets mogen niet meer door het straatbeeld rijden en een harde luidspreker is ook al uit den bozen. Hoe kan men dan nog zijn beste voornemens naar voren brengen? Stuntborden in de voortuinen plaatsen en wie geluk heeft blijft staan glunderen op dat bord tot na 8 oktober. De pechhebbers die de borden versieren met hun voorhoofd boven een wit hemd en strakke das, vind je algauw weggeworpen tussen de coniferen van de buren. Iedereen vindt dat hij de beste partij naar voren schuift. De concurrentie moet uitgeschakeld worden en dat doen ze door de slogans te overplakken met hun eigen loze woorden. “Wij maken van onze gemeente of stad een ander uitzicht.” “Wij zetten ons in voor de armoede en de kansarme mensen.” “Wie met ons in zee gaat, krijgt voordelen wat betreft de gemeentebelastingen.” “Wij ijveren voor meer veiligheid van de burger op straat.”
Zou ik op mijn brievenbus hangen: “Gelieve geen reclamefolders meer in deze gleuf te duwen!”
Het tolt in mijn hoofd, ik zie daar allemaal vreemde mensen op ellenlange lijsten staan. Mensen die naar me glimlachen en doen alsof ze mij heel belangrijk vinden. Willen die nu allemaal tegelijkertijd burgervader worden? Hoe noemen ze nu feitelijk een burgemeestervrouw? Burgemeestermoeder? In alle geval, benut ieder zijn of haar stem optimaal. Het is onze plicht om te stemmen en nu kunnen we eindelijk onze krabbel geven aan degenen die we zelf verkiezen. Wij zullen ze nu op onze beurt beloven dat we hun die dag zeker niet vergeten, dat ze op ons kunnen rekenen. Loze beloften?
Moge de beste winnen maar liefst de partij die de fietspaden veilig maakt en probeert te onderhouden.

telloorlekker · 24 sep 2006, 19:22

De periode tot 8 october lijkt me tijdspanne voor bezinning, ingetogenheid en misschien ook leedvermaak. De aankondiging van de nakende verkiezingen doet mij onwillekeurig denken aan het heengaan van een van mijn vrienden. Zijn beeldtenenis stond toen niet langs autostrades of in voortuinen, maar hing sinds zijn slepende ziekte in het portaal van het plaatselijk ziekenfonds. De geneesheer-specialisten gaven hem nog enkele weken voordat het verdict zou vallen.
De foto's die ik nu van al die politiekers nu zie opduiken vertonen ongeveer hetzelfde aspect; zij wijzen de potentiele "gelovige" erop dat het na 8 october ook gedaan is met in de belangstelling te staan; dan zullen ze beginnen met beterschap voor je huisje, tuintje, boompje...
Mijn vriend mocht dat niet beleven, na de vermoedelijke einddatum veranderde het prentje van uiterlijk en verscheen grauwgrijs in de linkerbovenhoek een asgrauw kruisje terwijl een uitgebreide tekst omrand werd door een al even triestig uitziend zwart bloemenveld. Nu bedenk ik mij, dat hij wellicht beter af was toen dan wij nu. De gedane beloftes en intenties gaan hem nu voorbij; nu staat hij niet meer in de belangstelling (iedereen was tenslotte curieus aan welke ziekte hij is heengegaan).
De verkiezingspamfletten vertonen nu eenzelfde beeld, zij het met sarcastische nasmaak. De geportretteerden eisen nu de belangstelling van de kiezer op, om na 8 oktober misschien definitief van het politieke toneel te verdwijnen. Gaat het hen goed, zal er misschien nog over gepraat worden; gaat het hen slecht misschien ook, maar dan uiterlijk na 6 jaren zijn ze totaal vergeten.... mijn vriend echter niét, al wordt ik honderd.....

Fikske · 26 sep 2006, 09:36

Pakkend stukje TLL. Ik voel met je mee.

ED. · 27 sep 2006, 01:01

Eigenlijk is het mijn fout, dat het pauselijke verhaal van zandmannetje bijna naar de knoppen is geholpen. Vergeef mij zandmannetje,maar als het kan niet met E 605 of met Zyklon B. Ge gaat dat toch nergens meer vinden. Tiens, zou dienen heilige vriend van U daar in Rome geen klein beetje reserve van overgehouden hebben? Het zou hem kunnen te pas komen wanneer er een of andere gesluierde zijn kapelleken zal willen komen opblazen. Was die godsvervanger niet kwaad, omdat ge zijnen bijbel hebt herschreven? Nota aan de nieuwe lezers: jullie moeten dat dringend eens gaan lezen. Kwestie om voor eens en voor altijd dé énige échte waarheid te kennen over onze bijbelse figuren. Hét verhaal is geschreven door een ervaringsdeskundige die er minstens één jaar studie voor over had.

Ik vraag mij trouwens af, van wie die Benedictus nu het meeste schrik moet hebben. Van diene Irandingens, ene die ook al verkleed is als een vrouw, of van die twee Vlamingen die precies iets van plan zijn met zijn heilige ballenstoel- met – gat- erin en waarvan ik de naam vergeten ben?

Jullie snappen het al. Ikzelf heb weinig kaas en hosties gegeten van het geloof. Per slot van rekening heb ik maar een paar jaar opgesloten gezeten in een katholiek internaat. Net lang genoeg om mijne frank te laten vallen en het er af te stappen. Eigenlijk, ben ik daar zo goed als buiten gesmeten door die paterkens die van mij ook al een heilige wilden maken. Het is hun niet gelukt. En toch,door de grote bijbelkennis van zandmannetje en zeker door een herlezing van zijn boek, ben ik toch weeral beginnen twijfelen zeker! Nu vraag ik mij af, of ik indertijd niet beter zo een heilige zou zijn geworden in de plaats van een geilige.

Ergens ben ik toch een beetje kwaad. Waarom heb je ons niet verteld,zandman, dat die Telloorlekker er ook bij was, dienen duiker? Of wist je het niet en is hij, samen met kwezel weeral eens achter je gat gelopen? Ik weet, het is niet de eerste keer dat jullie twee mannen er alleen op uittrekken met een vrouwelijke coureur in jullie kielzog,maar maak daar dan toch zo geen geheim van.

Oh ja, voor de snotneuzen en de nieuwelingen onder ons zou het misschien goed zijn om al de verhalen van afdwalen numero uno en kolder eens te gaan lezen. Ik doe het soms zelf nog en kan het niet laten om met mezelf te lachen. Ik doe dat de laatste tijd dikwijls en dit, voor een ander het doet, want al wat ge zelf doet, doe je beter,nietwaar? ’t Was plezant en plezierig tijdens onze reisverhalen. We hebben toch een stukje van de wereld gezien, zelfs ‘t achterstevoren wanneer we met zijn allen in het verleden zaten.

Ik beloof U, beste zandmannetje en uwe kompaan TLL,dat ik het nooit meer zal doen. Tenminste niet dàt wat je denkt dat ik nooit meer zal doen. Ik bedoel uw pauselijk verhaal onderbreken door over onnozele politiekers te beginnen. Ik wacht met volle blaas en spanning op het vervolg van het verhaal. Wie weet, kun je mij dan toch nog overhalen om toch nog een braaf broederken te worden. Voor priester zal het al een beetje té laat zijn zeker? Maar kom. Waar ik woon hebben ze plaats genoeg in het klooster. Een nar meer of minder. Dat kan voor die mannen geen kwaad.

Verdorie! Niet aan gedacht! Ik zit hier nog met een vrouwmens op mijn kot!...Zou dat lukken, met ebay?

Fikske · 27 sep 2006, 19:07

Jongens (en meisje) toch.

wat heb ik jullie gemist!
Ik ben pas terug uit het ziekenhuis (tweede nieuwe knieprothese) en kon daar geen internetverbinding krijgen. Thuisgekomen haastte ik me om jullie schrijfsels te gaan opzoeken en opnieuw eens goed te kunnen lachen. Niet dat er daar in dat ziekenhuis niet gelachen werd hé. Ha, nee. Na de eerste ‘ligdagen’ kon er bij mij weer vlug een kwinkslag af. Gelukkig had ik een kamergenoot die ook niet vies was van een grapje.
En Zandman, we hebben het uitvoerig over de commotie gehad die zijn ‘werkgever’ in de Moslimwereld heeft teweeggebracht.
Mijn kamergenoot is nu wel niet meer in actieve dienst maar pakt bovenop zijn pensioen toch nog af een toe een misvieringske mee.
Een literfles Jack Daniel’s en een klein ‘envelopke’ kan de fiscus moeilijk aanrekenen als extra bijverdiensten.
Bovendien kan Benidictus XVI - of BeniX, zoals jullie hem noemen – hem ook niks meer afpakken want zijn pensioen komt nu van de staat dacht ik.

Wat die politieke reclame betreft; ik ken iemand die héél blij zal zijn dat al die rommel niet meer in de brievenbus moet komen. Onze facteur!
Vanmorgen zag ik de sukkelaar met zwaar beladen fiets de Warandeberg opsjokken.
Ik stopte even naast hem. “Wel Witte, ze doen u nogal verdriet aan met die verkiezingsreclame hé.”
“Zwijg er over godver..... , nog een dikke week geduld en dan zijn we weer voor een tijdje verlost van al die zever.”
Kreunend zette hij zijn weg voort. Ik had met hem te doen.

zandmannetje · 01 okt 2006, 15:40

Nee jongens, mijn audiëntie bij de paus is afgelopen bij gebrek aan belangstelling dienaangaande. Wat maar eens te meer mijn vermoeden bevestigd dat het met het christendom de verkeerde richting uitgaat.
Misschien de hoogste tijd om eens een DNA-staal van Godfried van Bouillon in te planten in de een of andere baarmoeder van de een of andere draagmoeder, zodat de glorieuze tijd van de kruisridders komt te herleven...

Ik wou het eigenlijk hebben over SLA

Een woordje van 3 letters, dat een knapperige groente voorstelt die je in Duitsland bij elke maaltijd te vreten krijgt. Als ze enigszins durfden stond het ook op de ontbijttafel.
Overigens kan je ermee alle kanten uit. Achterstevoren wordt het ALS, zijnde een synoniem van indien.
LAS betekent een tussenzetsel, en SAL is een Engelse jongensnaam.
Ik eet SLA begrijpt iedereen, maar ik SLA op jouw bakkes eveneens.
Je kan ook de beide, zelfs tegelijkertijd.
Maar eigenlijk wou ik het over de vervoegingen hebben, waarover mijn kleinzoon van negen, evenals zo menig ander mens in de knoop zit.
Over slaan en slagen in al zijn toepassingen.
Ik ga je een pak sla verkopen is niet hetzelfde als een pak slaag verkopen.
Een pak slaag oftewel een fikse rammeling komt van het werkwoord slaan, al zou je eerder geneigd zijn te denken dat het van het werkwoord slagen komt.
Hij heeft heel wat slagen gekregen moet eigenlijk zijn
“hij heeft heel wat slaag gekregen” want slagen betekent lukken in iets, en dan ben je geslaagd, en niet geslagen. (Al is slagen dan weer het meervoud van slag). Als je geslagen bent ben je daarom nog niet verslagen.
Verslagen is dan weer het meervoud van verslag.
Wat is de Nederlandse taal toch mooi...
Nu stopt professor Zandman hier met zijn geleerde praat en gaat verder met zijn kleinzoon over het onderwerp doorbomen, want die snapt het nog niet ten volle.
En om eerlijk te zijn, het begint mij ook enigszins te duizelen, al ben ik in die materie enigszins beslagen...