Zeg nooit "NOOIT MEER"
-
zandmannetje - Lid geworden op: 02 feb 2003, 23:15
- Locatie: Het land met meer ministers dan inwoners
Hoewel ik Jef in de enkele jaren dat ik hem kende, nooit een stap in de richting van de kerk heb weten zetten, had zijn Maria toch aan een kerkelijke ceremonie gehouden.
Geen eigenlijke begrafenis, -gisteren is hij reeds tot asse teruggebracht in het crematorium,- vandaag wordt officieel afscheid genomen van zijn urne.
Het was een mooie plechtigheid, daar niet van, en het is ook niet de eerste maal dat ik een kerkdienst bijwoon.
Er zijn ons met de jaren reeds vele familieleden en vrienden ontvallen, en dienaangaande heb ik reeds vele kerken bezocht, er liggen familieleden begraven tot in alle uithoeken van het land van Albert II.
Doorgaans luister ik maar terloops naar de litanie die door pastoors daarbij wordt afgestoken, waarom ik vandaag met meer belangstelling luisterde mag Jef weten.
De vergelijking met de laatste teraardebestelling die ik bijwoonde, -een burgerlijke plechtigheid, enkele maanden geleden-, drong zich onvermijdelijk op.
Ik moet eerlijk toegeven, mijnheer pastoor heeft Jef’s naam wel enkele keren vernoemd. Een keer of vijf, om precies te zijn. Dit in tegenstelling tot de naam van onze heer Jezus Christus, die in bijna elke zin voorkwam die de brave man uitsprak.
Ik heb voornamelijk onthouden dat Jef zijn aardse leven heeft opgegeven en voortaan tot in de eeuwigheid hemelse vrede en hemelse vreugde zal kennen aan de zijde van genoemde here.
Omdat Jef wel degelijk gedoopt werd, 82 jaar geleden.
En voor Jef’s verwekking was volgens de pastoor ook Jezus verantwoordelijk geweest, iets wat Jef’s vader ongetwijfeld de wenkbrauwen had doen fronsen, als het niet was dat deze man al decennia lang dood is.
Wat een onvoorstelbaar geluk heb ik, dat mijn ouders mij ook hebben laten dopen na mijn geboorte.
Hoewel dat er mij niet van zal weerhouden mijn lichaam aan de wetenschap te schenken, eens ik voorgoed mijn ogen sluit. Als er dan nog bruikbare organen in mijn body steken, mogen ze die gebruiken om enkele stakkerds blij mee te maken, de rest kunnen ze in dunne plakjes snijden en verkwanselen als charcuterie.
Dat heb ik al eens eerder gezegd hier, dacht ik zo.
Maar zodoende loop ik niet het risico afgewezen te worden daarboven, en tot in de eeuwigheid verplicht kolenscheppen...
Maar om verder te gaan over de genoemde vergelijking met de burgerlijke begrafenis…
Daar werd uitvoerig gesproken over de levensloop van de overledene, met voorlezing van anekdotes die zijn dochter en kleindochter zelf hadden geschreven en ook zelf kwamen voordragen, iets wat bij de meeste aanwezigen hevige ontroering teweegbracht.
Alsmede de muziek die gespeeld werd, de lievelingsmuziek van de overleden dokwerker was “I’m walking” van Fats Domino, iets wat je toch niet zo dadelijk verwacht bij een teraardebestelling…
In schril contrast met de gregoriaanse liederen die het opgetrommelde achtkoppige kerkkoor hier vandaag ten gehore brachten, al wil ik zeker geen afbreuk doen of misprijzen betonen aan de mensen die bereid zijn te komen zingen op een begrafenis.
En eveneens een contrast, in de kerk wordt je verwacht een duit in de collecteschaal te deponeren, eens je de urne komt groeten. Hier wilt de kerk nogmaals een graantje meepikken, niettegenstaande het feit dat Maria voor de dienst zelve reeds flink in de geldbeugel heeft moeten tasten.
Nu zal Maria het moeilijk gaan krijgen, de volgende weken. Als je op die leeftijd alleen komt te staan, na een leven lang samenzijn…
Maar dat staat ons allemaal te wachten, is het niet?
Geen eigenlijke begrafenis, -gisteren is hij reeds tot asse teruggebracht in het crematorium,- vandaag wordt officieel afscheid genomen van zijn urne.
Het was een mooie plechtigheid, daar niet van, en het is ook niet de eerste maal dat ik een kerkdienst bijwoon.
Er zijn ons met de jaren reeds vele familieleden en vrienden ontvallen, en dienaangaande heb ik reeds vele kerken bezocht, er liggen familieleden begraven tot in alle uithoeken van het land van Albert II.
Doorgaans luister ik maar terloops naar de litanie die door pastoors daarbij wordt afgestoken, waarom ik vandaag met meer belangstelling luisterde mag Jef weten.
De vergelijking met de laatste teraardebestelling die ik bijwoonde, -een burgerlijke plechtigheid, enkele maanden geleden-, drong zich onvermijdelijk op.
Ik moet eerlijk toegeven, mijnheer pastoor heeft Jef’s naam wel enkele keren vernoemd. Een keer of vijf, om precies te zijn. Dit in tegenstelling tot de naam van onze heer Jezus Christus, die in bijna elke zin voorkwam die de brave man uitsprak.
Ik heb voornamelijk onthouden dat Jef zijn aardse leven heeft opgegeven en voortaan tot in de eeuwigheid hemelse vrede en hemelse vreugde zal kennen aan de zijde van genoemde here.
Omdat Jef wel degelijk gedoopt werd, 82 jaar geleden.
En voor Jef’s verwekking was volgens de pastoor ook Jezus verantwoordelijk geweest, iets wat Jef’s vader ongetwijfeld de wenkbrauwen had doen fronsen, als het niet was dat deze man al decennia lang dood is.
Wat een onvoorstelbaar geluk heb ik, dat mijn ouders mij ook hebben laten dopen na mijn geboorte.
Hoewel dat er mij niet van zal weerhouden mijn lichaam aan de wetenschap te schenken, eens ik voorgoed mijn ogen sluit. Als er dan nog bruikbare organen in mijn body steken, mogen ze die gebruiken om enkele stakkerds blij mee te maken, de rest kunnen ze in dunne plakjes snijden en verkwanselen als charcuterie.
Dat heb ik al eens eerder gezegd hier, dacht ik zo.
Maar zodoende loop ik niet het risico afgewezen te worden daarboven, en tot in de eeuwigheid verplicht kolenscheppen...
Maar om verder te gaan over de genoemde vergelijking met de burgerlijke begrafenis…
Daar werd uitvoerig gesproken over de levensloop van de overledene, met voorlezing van anekdotes die zijn dochter en kleindochter zelf hadden geschreven en ook zelf kwamen voordragen, iets wat bij de meeste aanwezigen hevige ontroering teweegbracht.
Alsmede de muziek die gespeeld werd, de lievelingsmuziek van de overleden dokwerker was “I’m walking” van Fats Domino, iets wat je toch niet zo dadelijk verwacht bij een teraardebestelling…
In schril contrast met de gregoriaanse liederen die het opgetrommelde achtkoppige kerkkoor hier vandaag ten gehore brachten, al wil ik zeker geen afbreuk doen of misprijzen betonen aan de mensen die bereid zijn te komen zingen op een begrafenis.
En eveneens een contrast, in de kerk wordt je verwacht een duit in de collecteschaal te deponeren, eens je de urne komt groeten. Hier wilt de kerk nogmaals een graantje meepikken, niettegenstaande het feit dat Maria voor de dienst zelve reeds flink in de geldbeugel heeft moeten tasten.
Nu zal Maria het moeilijk gaan krijgen, de volgende weken. Als je op die leeftijd alleen komt te staan, na een leven lang samenzijn…
Maar dat staat ons allemaal te wachten, is het niet?
Zo, dat was het dan.
Heb nog een goed leven en we zien mekaar misschien weer in de hel.
Tot zolang dan zal zandmannetje jou wel in slaap lullen !
Heb nog een goed leven en we zien mekaar misschien weer in de hel.
Tot zolang dan zal zandmannetje jou wel in slaap lullen !
-
Gast
Wat nu het ergst is bij het verlies van iemand weet ik maar al te goed Zandmannetje. Bij een langdurige ziekte weet men al op voorhand dat men het pleit verloren heeft. Iemand die plotseling van je weggerukt wordt doet je duizelen en jaren lang doet het je nadenken, waarom. Waarom hij of waarom zij? Niemand kan je hierop een antwoord geven, zelfs vind je er geen op. De tijd heelt de wonden zeggen ze maar de pijn blijft lang nazinderen. Als iemand haar man verliest komt die vrouw te staan voor de praktische dingen die eerder wellicht door de echtgenoot gedaan werden. De vrouw is nu verplicht om zelfstandig te zijn in al haar verdriet. Is het andersom en de man verliest zijn vrouw is het nog erger gesteld. Soms regelde de vrouw sociale contacten en een man die wat terug getrokken is, verliest hierdoor het meest van zijn sociaal leven. Ook is hij niet meer echtgenoot maar in eens is hij weduwnaar. Als je altijd al de taken gedeeld hebt kom je er alleen voor te staan en dàt is niet altijd makkelijk en zeker als er nog opvoedende kinderen rond lopen in huis. Ook verandert de identiteit van een weduwe weer. Ze wordt van het ene ogenblik op het andere weer een vrouw met een meisjesnaam, ze is geen echtgenote meer. Moeders die hun kind verliezen zijn plots geen moeder meer, hun moederrol eindigt. Maar kinderen die hun ouders verliezen zijn wees, ze hebben geen toeverlaat meer, geen windscherm, niks meer. Ze kunnen geen kind meer zijn die nog zovele vragen hadden voor hun vader of moeder. Ook wij Zandmannetje trekken deze week weer voor de zoveelste keer de rouwkleren aan. Een vader die voor de tweede maal aan een graf van zijn kind staat, een moeder die de broer van haar zoon kwijt is. Twee kinderen uit één zelfde gezin die zich samen hierboven treffen. Hopelijk kunnen ze nog leven met elkander hierboven en vinden ze een plaats naast uw Jef of naast die andere Jozef, ons vader.
-
telloorlekker - Lid geworden op: 26 nov 2002, 17:46
De verontwaardiging van Bakker en Bocuse begrijp ik niet helemaal, sorry jongens en meisjes...katana schreef:Is geen vergelijking beste Bakker ' dit is een bridge to far" scenario , uw relaas beste Bakkerbakker schreef:Katana,, zou u het ook gevoel voor humor vinden als Lady zou overleden zijn en Telloorlekker zo zou reageren ?
Gevoel voor humor is iets moois maar kan niet op alle uitspraken geplakt worden;
Katana blijft pal staan achter Telloorlekker een Limburger een gebuur
Wordt -misschien opzettelijk- verzwegen dat gewraakte posting, misschien ook weer toevallig, openbaar gemaakt in COLUMNS & KOLDER onder de rubriek "Zeg nooit 'NOOIT MEER'" en dus van een ander gehalte moet zijn dan het hierin vermelde relaas ?
Weet iemand waarin men humor au serieux moet nemen ?
Bedankt Katana, voor uw steun in deze...