Frustratie
-
katana - Lid geworden op: 02 aug 2002, 17:20
- Locatie: Leopoldsburg , mijn home
Misschien wel te laat maar welgemeend beste Fikske ; welkom bij de zeventigers , een ras apart ,geloof mij maar , en nu maar verder in geluk en goede gezondheid en familie gezelligheid 
Senioren het zwijgen opleggen is een misdaad
-
Gast
katana schreef:Misschien wel te laat maar welgemeend beste Fikske ; welkom bij de zeventigers , een ras apart ,geloof mij maar , en nu maar verder in geluk en goede gezondheid en familie gezelligheid
Zeg, waarde katana, ruikt dit niet een beetje naar apartheid en rassendiscriminatie???
Als de GEDAPO dàt op het spoor komt!!!!???
-
Fikske - Lid geworden op: 16 dec 2003, 12:31
- Locatie: W-O 1970
Hela, Hela, geen ruzie beginnen te maken hé jongens!
In elk geval bedankt allemaal, Goliard, mira, kwezel, hermano en katana voor jullie lieve wensen.
Het is toch eigenaardig hoor katana ik voel helemaal niks nu ik die grens van de 70 overschreden heb.
Ik weet niet of anderen dat ook hebben maar ik voel mezelf niet 'echt' ouder worden - in mijn hoofd althans niet. Ware het niet van die kleine ongemakjes zoals stijve rug en knieën, ik zou werkelijk gaan denken dat het waar is dat ik nu weer de andere kant opga, richting 69, 68 jaar etc.
Bij 70 op de reverse-play toets kunnen drukken en de band van ons leven wordt achteruit gespeeld. Het zou nogal wat zijn ... we zitten nu al met overbevolking en te veel oude peekes.
Maar nee, het is niet waar! Binnen een tiental jaar zou ik terug moeten gaan werken en geld verdienen. Gedaan met pensioen. De staat zou lachen.
In elk geval bedankt allemaal, Goliard, mira, kwezel, hermano en katana voor jullie lieve wensen.
Het is toch eigenaardig hoor katana ik voel helemaal niks nu ik die grens van de 70 overschreden heb.
Ik weet niet of anderen dat ook hebben maar ik voel mezelf niet 'echt' ouder worden - in mijn hoofd althans niet. Ware het niet van die kleine ongemakjes zoals stijve rug en knieën, ik zou werkelijk gaan denken dat het waar is dat ik nu weer de andere kant opga, richting 69, 68 jaar etc.
Bij 70 op de reverse-play toets kunnen drukken en de band van ons leven wordt achteruit gespeeld. Het zou nogal wat zijn ... we zitten nu al met overbevolking en te veel oude peekes.
Maar nee, het is niet waar! Binnen een tiental jaar zou ik terug moeten gaan werken en geld verdienen. Gedaan met pensioen. De staat zou lachen.
Wie tevreden is met wat hij heeft,
is de rijkste die er leeft.
is de rijkste die er leeft.
-
Gast
Zeg, fikske, wàt is dat daar met die 70-grens????
Dat is géén grens, man, dàt is een startlijn!!
Dat is géén grens, man, dàt is een startlijn!!
-
Fikske - Lid geworden op: 16 dec 2003, 12:31
- Locatie: W-O 1970
Het is al een hele tijd geleden dat ik nog ben komen lezen in Columns & kolder en nu moet ik heel wat inhalen.
Toen ik de topic FRUSRATIE terugzag dacht ik even aan een voorvalletje van toen wij nog maar pas getrouwd waren.
Men zegt altijd: als iets kan verkeerd gaan, dan zal het ooit wel - vroeg of laat - eens verkeerd gaan en dan wel op het moment dat het je het minst goed uitkomt. De wet van Murphy, weet je wel.
‘Haast je wat,’ zegt mijn vrouwtje, ‘Om 10 uur begint de mis en ze worden al om kwart vóór in de kerk verwacht.’
Grietje, de dochter van Bert - mijn kersverse schoonbroer - doet vandaag haar Plechtige Communie en ik heb beloofd om zijn gezin naar de kerk te brengen met de ‘voiture’ van mijn vader.
Ik heb mijn paasbeste kleren aan, mijn trouwkostuum, een nieuw wit hemd met bijpassende das en nieuwe schoenen.
Vinnig stap ik naar het huis van mijn ouders om de Borgward op te gaan halen.
Pa was niet erg happig om mij zijn nieuwe auto uit te lenen maar stemde uiteindelijk toch toe.
Een beetje buiten adem kom ik de hoek om en zie dat de auto al uit de garage is gereden en klaar staat om te vertrekken. Mijn vader veegt nog even met een vod over het chroom van het koetswerk en overhandigt me dan plechtig de autosleutels.
‘Al goed dat het voor je schoonfamilie is,’ mompelde hij, en wanneer ik instap drukt hij me nogmaals op het hart; ‘Wees maar voorzichtig hé, en maak geen brokken ...’
‘Nee pa, ik zal wel oppassen.’
Oef, eindelijk weg. Niet overhaasten, zeg ik bij mezelf, het is amper negen uur en alles bij mekaar is het slechts twee kilometer rijden.
Bert heeft me zien aankomen en spoort zijn vrouw, zoon en dochter aan om voor te maken.
Ik parkeer de auto met twee wielen op het voetpad en leg de mortor stil.
De communicant mag vooraan plaats nemen, achteraan zullen ze wel met zijn drieën zitten.
Gaby houdt de zoom van haar dochters kleed omhoog zodat het niet teveel over de grond sleept en helpt haar bij het instappen. Bert en Jos zitten al achteraan in de auto. Vlug slaat Gaby het autoportier met een klap dicht.
‘Pas op ma! Mijn kleed zit er tussen!’ - Te laat. Als haar moeder de deur weer haastig openrukt ziet Grietje een zwarte streep dwars over de onderkant van haar wit kleed. Ze kan wel huilen van woede en spijt.
‘Zie nu eens wat je gedaan hebt! Zo kan ik toch de kerk niet binnenkomen?’
‘Wacht, ik haal vlug wat water en zeep ...’ Nerveus trippelt Gaby op haar hoge hakken naar de voordeur maar keert zich bruusk om. ‘De sleutel,’ kirt ze.
Bert zoekt koortsachtig zijn zakken af en vindt hem uiteindelijk. ‘Hier, haast je!’
Een minuut later is ze bezig met het behandelen van de catastrofe.
‘Maar je maakt die vlek alleen maar groter!’ Zegt Bert die zich nu ook met de zaak gaat bemoeien. ‘Laat dat nu, seffens komen we nog te laat!’
‘Voilà, ge ziet het bijna niet meer.’ Gaby loopt vlug naar binnen om doek en zeep weer op te bergen.
‘Haast je mama,’ roept haar zoon Jos en maakt het portier open.
‘Hier! Je sleutels.’ Gaby propt zich op de achterbank en trekt voorzichtig de deur dicht.
‘Ze is niet goed toe.’ Probeer ik uit te leggen.
Een luide knal. Bang! ‘Nu wel!’
Voorzichtig rijd ik van het voetpad en als we vijftig meter verder zijn ...
Gaby slaat een hand voor haar mond. ‘God! Mijn sjakosch! Die heb ik op de keukentafel laten staan.’
Nog voor de auto helemaal stilstaat is ze er weer uit, doet twee stappen en ... ‘De sleutel!’
Trippel, trippel. Op haar stelthielen naar de voordeur en binnen.
‘Waar blijft ze nu?’ Bert kijkt geïrriteerd door de achterruit.
Trippel, trippel. Daar is ze terug; met handtas. De auto in. - Bang! ‘Rijden maar!’
‘We hebben alle tijd,’ zeg ik geruststellend. Het is nog maar twintig na negen.
Maar ...
Als we de hoek omdraaien horen we een scherp sissent gefluit en schijnt de Borgward plots een beetje over te hellen naar links.
‘Wat was dat?’ Vraagt Bert ongerust.
Ik stop, ga kijken en voel het koude zweet in mijn nek. ‘Platte band!’
‘Zeg dat het niet waar is!’ kermt mijn schoonbroer bleekjes.
Allemaal uitstappen! Sorry.
‘We zullen moeten lopen. Nu komen we zeker te laat.’ Bert bekijkt me met een boze blik en de familie begint haastig te stappen in de richting van het dorp.
Hier sta ik nu. Een ogenblik aan de grond genageld, maar dan schiet ik in gang, haal de krik en het reservewiel uit de koffer en in geen tijd is het wiel vervangen.
De band ziet er wel niet helemaal goed opgeblazen uit maar dat kan wachten.
Zowat driehonderd meter vóór de kerk haal ik hen in.
‘Instappen!’ Zeg ik triomfantelijk en in geen tijd zitten ze weer allemaal in de auto.
Nog nahijgend maar tevreden en met een stralende glimlach stappen ze twee minuten later uit de Borgward en iedereen heeft gezien met welke dikke ‘koets’ ze naar de kerk werden gebracht.
Diezelfde namiddag op het feest hebben we allemaal hartelijk gelachen met onze pech.
Het heeft me wel wat moeite gekost om mijn handen opnieuw schoon te krijgen.
En mijn trouwkostuum? Dat heeft Tineke naar de droogkuis gebracht.
Toen ik de topic FRUSRATIE terugzag dacht ik even aan een voorvalletje van toen wij nog maar pas getrouwd waren.
Men zegt altijd: als iets kan verkeerd gaan, dan zal het ooit wel - vroeg of laat - eens verkeerd gaan en dan wel op het moment dat het je het minst goed uitkomt. De wet van Murphy, weet je wel.
‘Haast je wat,’ zegt mijn vrouwtje, ‘Om 10 uur begint de mis en ze worden al om kwart vóór in de kerk verwacht.’
Grietje, de dochter van Bert - mijn kersverse schoonbroer - doet vandaag haar Plechtige Communie en ik heb beloofd om zijn gezin naar de kerk te brengen met de ‘voiture’ van mijn vader.
Ik heb mijn paasbeste kleren aan, mijn trouwkostuum, een nieuw wit hemd met bijpassende das en nieuwe schoenen.
Vinnig stap ik naar het huis van mijn ouders om de Borgward op te gaan halen.
Pa was niet erg happig om mij zijn nieuwe auto uit te lenen maar stemde uiteindelijk toch toe.
Een beetje buiten adem kom ik de hoek om en zie dat de auto al uit de garage is gereden en klaar staat om te vertrekken. Mijn vader veegt nog even met een vod over het chroom van het koetswerk en overhandigt me dan plechtig de autosleutels.
‘Al goed dat het voor je schoonfamilie is,’ mompelde hij, en wanneer ik instap drukt hij me nogmaals op het hart; ‘Wees maar voorzichtig hé, en maak geen brokken ...’
‘Nee pa, ik zal wel oppassen.’
Oef, eindelijk weg. Niet overhaasten, zeg ik bij mezelf, het is amper negen uur en alles bij mekaar is het slechts twee kilometer rijden.
Bert heeft me zien aankomen en spoort zijn vrouw, zoon en dochter aan om voor te maken.
Ik parkeer de auto met twee wielen op het voetpad en leg de mortor stil.
De communicant mag vooraan plaats nemen, achteraan zullen ze wel met zijn drieën zitten.
Gaby houdt de zoom van haar dochters kleed omhoog zodat het niet teveel over de grond sleept en helpt haar bij het instappen. Bert en Jos zitten al achteraan in de auto. Vlug slaat Gaby het autoportier met een klap dicht.
‘Pas op ma! Mijn kleed zit er tussen!’ - Te laat. Als haar moeder de deur weer haastig openrukt ziet Grietje een zwarte streep dwars over de onderkant van haar wit kleed. Ze kan wel huilen van woede en spijt.
‘Zie nu eens wat je gedaan hebt! Zo kan ik toch de kerk niet binnenkomen?’
‘Wacht, ik haal vlug wat water en zeep ...’ Nerveus trippelt Gaby op haar hoge hakken naar de voordeur maar keert zich bruusk om. ‘De sleutel,’ kirt ze.
Bert zoekt koortsachtig zijn zakken af en vindt hem uiteindelijk. ‘Hier, haast je!’
Een minuut later is ze bezig met het behandelen van de catastrofe.
‘Maar je maakt die vlek alleen maar groter!’ Zegt Bert die zich nu ook met de zaak gaat bemoeien. ‘Laat dat nu, seffens komen we nog te laat!’
‘Voilà, ge ziet het bijna niet meer.’ Gaby loopt vlug naar binnen om doek en zeep weer op te bergen.
‘Haast je mama,’ roept haar zoon Jos en maakt het portier open.
‘Hier! Je sleutels.’ Gaby propt zich op de achterbank en trekt voorzichtig de deur dicht.
‘Ze is niet goed toe.’ Probeer ik uit te leggen.
Een luide knal. Bang! ‘Nu wel!’
Voorzichtig rijd ik van het voetpad en als we vijftig meter verder zijn ...
Gaby slaat een hand voor haar mond. ‘God! Mijn sjakosch! Die heb ik op de keukentafel laten staan.’
Nog voor de auto helemaal stilstaat is ze er weer uit, doet twee stappen en ... ‘De sleutel!’
Trippel, trippel. Op haar stelthielen naar de voordeur en binnen.
‘Waar blijft ze nu?’ Bert kijkt geïrriteerd door de achterruit.
Trippel, trippel. Daar is ze terug; met handtas. De auto in. - Bang! ‘Rijden maar!’
‘We hebben alle tijd,’ zeg ik geruststellend. Het is nog maar twintig na negen.
Maar ...
Als we de hoek omdraaien horen we een scherp sissent gefluit en schijnt de Borgward plots een beetje over te hellen naar links.
‘Wat was dat?’ Vraagt Bert ongerust.
Ik stop, ga kijken en voel het koude zweet in mijn nek. ‘Platte band!’
‘Zeg dat het niet waar is!’ kermt mijn schoonbroer bleekjes.
Allemaal uitstappen! Sorry.
‘We zullen moeten lopen. Nu komen we zeker te laat.’ Bert bekijkt me met een boze blik en de familie begint haastig te stappen in de richting van het dorp.
Hier sta ik nu. Een ogenblik aan de grond genageld, maar dan schiet ik in gang, haal de krik en het reservewiel uit de koffer en in geen tijd is het wiel vervangen.
De band ziet er wel niet helemaal goed opgeblazen uit maar dat kan wachten.
Zowat driehonderd meter vóór de kerk haal ik hen in.
‘Instappen!’ Zeg ik triomfantelijk en in geen tijd zitten ze weer allemaal in de auto.
Nog nahijgend maar tevreden en met een stralende glimlach stappen ze twee minuten later uit de Borgward en iedereen heeft gezien met welke dikke ‘koets’ ze naar de kerk werden gebracht.
Diezelfde namiddag op het feest hebben we allemaal hartelijk gelachen met onze pech.
Het heeft me wel wat moeite gekost om mijn handen opnieuw schoon te krijgen.
En mijn trouwkostuum? Dat heeft Tineke naar de droogkuis gebracht.
Laatst gewijzigd door Fikske op 09 mar 2007, 13:44, 1 keer totaal gewijzigd.
Wie tevreden is met wat hij heeft,
is de rijkste die er leeft.
is de rijkste die er leeft.
-
ED. - Lid geworden op: 16 okt 2003, 19:20
Ik had het verdorie ook niet gezien Fikske. Maar ja, ik kom weinig of niet in de hogere regionen van het net. Ook van den deze een dikke proficiat. Ik zou mijn leven eens moeten beteren en hier terug wat meer moeten komen schrijven. Maar de laatste tijd heb ik wat minder tijd. 
Ed.
Ed.
-
Fikske - Lid geworden op: 16 dec 2003, 12:31
- Locatie: W-O 1970
Ach Mira, die kleine ongelukken geven je op dat ogenblik wel wat FRUSTRATIE maar maken je ook wel sterker voor de toekomst ... tenminste als je er zelf mee kan lachen.
‘Nee, ik doet het niet!’ Zei ze beslist.
‘Maar het zou toch gemakkelijk zijn als je ...’ Ik deed nog een poging.
Ze draaide zich om, stapte resoluut de keuken binnen en begon aan de afwas, wat zoveel betekende als: Laat me nu verder gerust of ik wordt echt kwaad!
Wijselijk besloot ik er vandaag niet meer over te beginnen en te wachten op een gunstiger tijdstip.
Of dat geschikte moment snel zou komen durfde ik te betwijfelen, want na de vierde poging om mijn eega te overtuigen dat ze ook best zou leren autorijden, was haar afkeer - en de schrik -telkens groter geworden en wist ik uiteindelijk niet goed meer hoe ik haar een volgende keer opnieuw moest proberen te overtuigen.
Het was allemaal begonnen toen onze oudste zoon Bert wilde autorijden. Al maanden voor zijn achttiende verjaardag had hij liggen zagen om mijn Golfje te mogen besturen maar ik hield zo lang mogelijk de boot af. Per slot van rekening was het niet mijn eigen wagen maar die van de zaak en zag ik er tegenop om op maandagmorgen mijn baas te moeten vertellen dat er tijdens het weekeinde een fameuze bluts of een diepe kras in de carrosserie was gekomen.
Achteraf bekeken was het natuurlijk allemaal ‘bullshit’ want Bert kon in de kortste keren beter autorijden dan ikzelf. Ik hoefde die gast bijna niks uit te leggen want hij was al van alles op de hoogte en schakelde zonder schokken van de ene versnelling naar de andere alsof hij heel zijn leven niks anders gedaan had.
Wanneer ik naast hem zat deed hij zijn uiterste best om niet harder te rijden dan de toegestane maximum snelheid maar of hij deze discipline ook volhield als hij nadien mijn auto leende om met de vrienden op stap te gaan, durf ik betwijfelen.
Niet veel later kwam onze jongste zoon Walter aan de beurt. Hij leerde rijden met een grotere auto - een Mercedes break - die heel wat minder gemakkelijk te manoeuvreren en te parkeren was, maar ook hij was in de kortste keren een voorbeeldig chauffeur.
Kortom het was nu of nooit om mijn vrouwtje warm te maken voor het besturen van onze auto.
‘Als ik voor mijn werk in het buitenland ben dan staat die auto daar ...’ begon ik.
‘De kinderen kunnen binnenkort allemaal rijden!’ zei ze, ‘waarom moet ik het dan nog leren?’ ‘ Juist daarom,’ argumenteerde ik, ‘ je zal er spijt van krijgen als ze eens niet thuis zijn en je ergens naartoe wil.’
Ze keek me hoofdschuddend aan. 'Wanneer zij weg zijn is de auto ook weg, wees daar maar zeker van.' Ze had gelijk, daar waren we ondertussen al achter gekomen.
‘Toch vind ik dat je het moet leren,’ hield ik vol, ‘stel je voor dat ik, als we met vakantie zijn, eens ziek wordt of mijn voet breek, je weet maar nooit!'
‘Of wanneer je eens teveel gedronken hebt op één of ander feestje ...’ zei ze smalend.
Een beetje gemaakt boos besloot ik; ‘Goed als je daar zo over denkt ... voor mij moet je het niet doen hoor! Maar kom later niet klagen dat je er spijt van hebt dat je het nooit geleerd hebt.’
‘Maar begrijp me dan toch.' zei ze verontschuldigend, ‘Binnenkort word ik veertig! Dat is toch geen ouderdom meer om te leren autorijden. En daarbij, ik ben bang , ... dat ik je auto in de prak rijdt?’ Voegde ze er haastig aan toe.
Ha, ha. Er was een opening! Wanneer ik haar angst kon wegnemen zou ze er wel aan beginnen, ik kende haar toch ... maar diezelfde dag dus, bij een laatste verwoede poging haar zover te krijgen, ging ze dus ostentatief de afwas doen.
In een vlaag van goodwill nam ik de handdoek om te helpen bij het afdrogen. Ze keek zelfs niet op en bleef onafgebroken in de spoelbak rommelen. Een tijd lang wisselden we geen woord: Beeld zonder klank.
Langer dan een kwartier houden we dit nooit vol in onze relatie.
Ik was de eerste die de stilte verbrak.
‘Het is goed, we laten het hierbij ... ik hoop alleen dat je er later geen spijt van krijgt.’
Haar inschikkelijkheid haalde dadelijk weer de bovenhand. ‘Bedankt.’ Zei ze en gaf een klinkende zoen op mijn wang. Plagend voegde ze er aan toe: 'Als je ooit een auto koopt die alléén voor mij is! Dan zou ik er nog eens over peinzen.’
Ik stond perplex. Dus toch!
Enkele maanden later kreeg ik een nieuwe firmawagen en kon de oude voor een prikje overnemen. ‘Nu kan je niet meer terugkrabbelen,’ zei ik haar, ‘deze auto is helemaal voor jou alleen!’
Tineke heeft woord gehouden. Ze heeft hard geploeterd om de wegcode vanbuiten te leren.
Daarna hing ik een grote letter L op de achterruit, plaatste een tweede zijspiegel en leerde haar autorijden. Het heeft heel wat voeten in de aarde gehad voor ze haar schik overwon en goed overweg kon met de koppelingpedaal en de versnellingspook, maar ze slaagde met glans in de praktische proeven op het rijexamen.
Vandaag, bijna dertig jaar later, rijdt ze nog altijd even goed en is nogal wat blij dat ze toen de zure appel heeft doorgebeten. Want een zure appel was het wel.
Tegenwoordig gaan de meeste mensen naar de autorijschool om te leren rijden. Dit is maar goed ook want ik zou niemand aanraden om zijn eigen vrouw te leren autorijden. Ondanks het vele geduld - aan beide kanten - vraagt het een stel stalen zenuwen om deze taak tot een goed einde te brengen. Nooit eerder hebben we zo dicht bij een echtscheiding gestaan!
‘Nee, ik doet het niet!’ Zei ze beslist.
‘Maar het zou toch gemakkelijk zijn als je ...’ Ik deed nog een poging.
Ze draaide zich om, stapte resoluut de keuken binnen en begon aan de afwas, wat zoveel betekende als: Laat me nu verder gerust of ik wordt echt kwaad!
Wijselijk besloot ik er vandaag niet meer over te beginnen en te wachten op een gunstiger tijdstip.
Of dat geschikte moment snel zou komen durfde ik te betwijfelen, want na de vierde poging om mijn eega te overtuigen dat ze ook best zou leren autorijden, was haar afkeer - en de schrik -telkens groter geworden en wist ik uiteindelijk niet goed meer hoe ik haar een volgende keer opnieuw moest proberen te overtuigen.
Het was allemaal begonnen toen onze oudste zoon Bert wilde autorijden. Al maanden voor zijn achttiende verjaardag had hij liggen zagen om mijn Golfje te mogen besturen maar ik hield zo lang mogelijk de boot af. Per slot van rekening was het niet mijn eigen wagen maar die van de zaak en zag ik er tegenop om op maandagmorgen mijn baas te moeten vertellen dat er tijdens het weekeinde een fameuze bluts of een diepe kras in de carrosserie was gekomen.
Achteraf bekeken was het natuurlijk allemaal ‘bullshit’ want Bert kon in de kortste keren beter autorijden dan ikzelf. Ik hoefde die gast bijna niks uit te leggen want hij was al van alles op de hoogte en schakelde zonder schokken van de ene versnelling naar de andere alsof hij heel zijn leven niks anders gedaan had.
Wanneer ik naast hem zat deed hij zijn uiterste best om niet harder te rijden dan de toegestane maximum snelheid maar of hij deze discipline ook volhield als hij nadien mijn auto leende om met de vrienden op stap te gaan, durf ik betwijfelen.
Niet veel later kwam onze jongste zoon Walter aan de beurt. Hij leerde rijden met een grotere auto - een Mercedes break - die heel wat minder gemakkelijk te manoeuvreren en te parkeren was, maar ook hij was in de kortste keren een voorbeeldig chauffeur.
Kortom het was nu of nooit om mijn vrouwtje warm te maken voor het besturen van onze auto.
‘Als ik voor mijn werk in het buitenland ben dan staat die auto daar ...’ begon ik.
‘De kinderen kunnen binnenkort allemaal rijden!’ zei ze, ‘waarom moet ik het dan nog leren?’ ‘ Juist daarom,’ argumenteerde ik, ‘ je zal er spijt van krijgen als ze eens niet thuis zijn en je ergens naartoe wil.’
Ze keek me hoofdschuddend aan. 'Wanneer zij weg zijn is de auto ook weg, wees daar maar zeker van.' Ze had gelijk, daar waren we ondertussen al achter gekomen.
‘Toch vind ik dat je het moet leren,’ hield ik vol, ‘stel je voor dat ik, als we met vakantie zijn, eens ziek wordt of mijn voet breek, je weet maar nooit!'
‘Of wanneer je eens teveel gedronken hebt op één of ander feestje ...’ zei ze smalend.
Een beetje gemaakt boos besloot ik; ‘Goed als je daar zo over denkt ... voor mij moet je het niet doen hoor! Maar kom later niet klagen dat je er spijt van hebt dat je het nooit geleerd hebt.’
‘Maar begrijp me dan toch.' zei ze verontschuldigend, ‘Binnenkort word ik veertig! Dat is toch geen ouderdom meer om te leren autorijden. En daarbij, ik ben bang , ... dat ik je auto in de prak rijdt?’ Voegde ze er haastig aan toe.
Ha, ha. Er was een opening! Wanneer ik haar angst kon wegnemen zou ze er wel aan beginnen, ik kende haar toch ... maar diezelfde dag dus, bij een laatste verwoede poging haar zover te krijgen, ging ze dus ostentatief de afwas doen.
In een vlaag van goodwill nam ik de handdoek om te helpen bij het afdrogen. Ze keek zelfs niet op en bleef onafgebroken in de spoelbak rommelen. Een tijd lang wisselden we geen woord: Beeld zonder klank.
Langer dan een kwartier houden we dit nooit vol in onze relatie.
Ik was de eerste die de stilte verbrak.
‘Het is goed, we laten het hierbij ... ik hoop alleen dat je er later geen spijt van krijgt.’
Haar inschikkelijkheid haalde dadelijk weer de bovenhand. ‘Bedankt.’ Zei ze en gaf een klinkende zoen op mijn wang. Plagend voegde ze er aan toe: 'Als je ooit een auto koopt die alléén voor mij is! Dan zou ik er nog eens over peinzen.’
Ik stond perplex. Dus toch!
Enkele maanden later kreeg ik een nieuwe firmawagen en kon de oude voor een prikje overnemen. ‘Nu kan je niet meer terugkrabbelen,’ zei ik haar, ‘deze auto is helemaal voor jou alleen!’
Tineke heeft woord gehouden. Ze heeft hard geploeterd om de wegcode vanbuiten te leren.
Daarna hing ik een grote letter L op de achterruit, plaatste een tweede zijspiegel en leerde haar autorijden. Het heeft heel wat voeten in de aarde gehad voor ze haar schik overwon en goed overweg kon met de koppelingpedaal en de versnellingspook, maar ze slaagde met glans in de praktische proeven op het rijexamen.
Vandaag, bijna dertig jaar later, rijdt ze nog altijd even goed en is nogal wat blij dat ze toen de zure appel heeft doorgebeten. Want een zure appel was het wel.
Tegenwoordig gaan de meeste mensen naar de autorijschool om te leren rijden. Dit is maar goed ook want ik zou niemand aanraden om zijn eigen vrouw te leren autorijden. Ondanks het vele geduld - aan beide kanten - vraagt het een stel stalen zenuwen om deze taak tot een goed einde te brengen. Nooit eerder hebben we zo dicht bij een echtscheiding gestaan!
Wie tevreden is met wat hij heeft,
is de rijkste die er leeft.
is de rijkste die er leeft.
-
telloorlekker - Lid geworden op: 26 nov 2002, 17:46
Fikske, toch maar oppassen; het zou je vrouw geweest kunnen zijn die met haar break van de Bayrische Motor Werke mijn rechter voorlicht een zoen heeft gegeven vorige week.
Ik verliet de parking toen plots de achterkant van die slede uit de parkeerstrook de weg op kwam. Excuses helpen dan niet, al had ik nadien wel begrepen dat die brokkenmaakster niet aan haar proefstuk was. Ze bleef er ijzig kalm bij, terwijl het voor mij slechts mijn derde blikschade was in mijn 40-jarig bestuurdersleven; van alteratie vergat is zowaar het schadeformulier in te vullen zoals dat hoort. Gelukkig heeft mijn verzekeringsmakelaar nadien alles op z'n pootjes gezet.
Mijn voorlicht, tot daar aan toe; dat is vervangbaar. Maar de voorbumper van dat 10 jarig Australisch machien, da's andere koek; gebarsten en verkneukt, hoe gaan ze dat oplappen ?
Na de expertise deze week bleek dat ik nog niet eens in fout was; ikzelf zou die conclusie niet trekken, dat laat ik aan andere over temeer daar de tegenpartij van het andere geslacht was.
Waarom auto's (en zeker die extra lange) steeds vooruit in een pakeerstrook moeten geplaatst worden is me tot heden nog altijd een raadsel. Bij het achteruit rijden duurt het meestal tweederde langer vooraleer de bestuurder iets kan opmerken. Waar het kan, placeer ik mijn auto daarom ook altijd met z'n snuit naar de rijrichting...
Ik zoen liever ... aan de voorkant...
Ik verliet de parking toen plots de achterkant van die slede uit de parkeerstrook de weg op kwam. Excuses helpen dan niet, al had ik nadien wel begrepen dat die brokkenmaakster niet aan haar proefstuk was. Ze bleef er ijzig kalm bij, terwijl het voor mij slechts mijn derde blikschade was in mijn 40-jarig bestuurdersleven; van alteratie vergat is zowaar het schadeformulier in te vullen zoals dat hoort. Gelukkig heeft mijn verzekeringsmakelaar nadien alles op z'n pootjes gezet.
Mijn voorlicht, tot daar aan toe; dat is vervangbaar. Maar de voorbumper van dat 10 jarig Australisch machien, da's andere koek; gebarsten en verkneukt, hoe gaan ze dat oplappen ?
Na de expertise deze week bleek dat ik nog niet eens in fout was; ikzelf zou die conclusie niet trekken, dat laat ik aan andere over temeer daar de tegenpartij van het andere geslacht was.
Waarom auto's (en zeker die extra lange) steeds vooruit in een pakeerstrook moeten geplaatst worden is me tot heden nog altijd een raadsel. Bij het achteruit rijden duurt het meestal tweederde langer vooraleer de bestuurder iets kan opmerken. Waar het kan, placeer ik mijn auto daarom ook altijd met z'n snuit naar de rijrichting...
Ik zoen liever ... aan de voorkant...
-
Fikske - Lid geworden op: 16 dec 2003, 12:31
- Locatie: W-O 1970
Ik ben het voor de volle 100% met je eens TLL dat het veel beter is om je wagen al dadelijk bij aankomst; ACHTERUIT in de parkeerplaats te stallen. Daar zijn twee redenen voor vind ik. 1) Als je aankomt overzie je beter de situatie en 2) zoals je zelf aanhaalt, bij het wegrijden zie je ook weer beter wat voor je gebeurt.
Een klein voorvalletje heeft mij doen besluiten om NOOIT meer achteruit een inrit of parking te komen uitgereden.
Bij ons is de inrit naar onze garage nogal smal aan de straatkant en de hagen van mijn beide buren belemmeren het zicht op de straat.
Mijn vrouw had de auto VOORUIT binnengereden en ik moest kort nadien weer weg, dus moest ik er ACHTERUIT uitrijden.
Dit ging heel voorzichtig tot ik een gekraak hoorde onder de wielen van mijn auto. Het koude zweet brak me uit want ik vermoedde dadelijk wat het kon zijn en reeds weer snel een paar meters terug in de oprit.
Het kind van de buren had zijn klein fietsje op de stoep voor de oprit laten liggen en was (gelukkig) ondertussen weer naar huis gegaan. Jezus! Ik stond te beven op mijn benen!
Mijn buurman kwam buiten en verontschuldigde zich overvloedig maar ik verzekerde hem dat ik degene was die zich moest verontschuldigen omdat ik het moest gezien hebben.
Ik heb dadelijk gezorgd dat er achteraan bij de garage plaats was om de auto te draaien zodat iedereen die bij ons de oprit inrijdt, er weer in vooruit naar de straatkant toe kan uitrijden.
Een klein voorvalletje heeft mij doen besluiten om NOOIT meer achteruit een inrit of parking te komen uitgereden.
Bij ons is de inrit naar onze garage nogal smal aan de straatkant en de hagen van mijn beide buren belemmeren het zicht op de straat.
Mijn vrouw had de auto VOORUIT binnengereden en ik moest kort nadien weer weg, dus moest ik er ACHTERUIT uitrijden.
Dit ging heel voorzichtig tot ik een gekraak hoorde onder de wielen van mijn auto. Het koude zweet brak me uit want ik vermoedde dadelijk wat het kon zijn en reeds weer snel een paar meters terug in de oprit.
Het kind van de buren had zijn klein fietsje op de stoep voor de oprit laten liggen en was (gelukkig) ondertussen weer naar huis gegaan. Jezus! Ik stond te beven op mijn benen!
Mijn buurman kwam buiten en verontschuldigde zich overvloedig maar ik verzekerde hem dat ik degene was die zich moest verontschuldigen omdat ik het moest gezien hebben.
Ik heb dadelijk gezorgd dat er achteraan bij de garage plaats was om de auto te draaien zodat iedereen die bij ons de oprit inrijdt, er weer in vooruit naar de straatkant toe kan uitrijden.
Wie tevreden is met wat hij heeft,
is de rijkste die er leeft.
is de rijkste die er leeft.
-
katana - Lid geworden op: 02 aug 2002, 17:20
- Locatie: Leopoldsburg , mijn home
Als je in uw auto stapt , controleer dan of hij in vitesse staat en of de handrem aanstaat , is een reactie , waarvoor men GOD of Allah, niet moet ter hulp inroepen en nog een goede raad beste Fikske , denken aan sex met andere vrouwen is voor later in de zevende hemel
Senioren het zwijgen opleggen is een misdaad
-
Fikske - Lid geworden op: 16 dec 2003, 12:31
- Locatie: W-O 1970
katana schreef: .... en nog een goede raad beste Fikske , denken aan sex met andere vrouwen is voor later in de zevende hemel
Ik kan niet goed volgen hoor Katana ... waar is er hier ergens sprake van sex? En dan nog met andere vrouwen? Geen haar op mijne kletskop dat daar aan denkt! Wie tevreden is met wat hij heeft,
is de rijkste die er leeft.
is de rijkste die er leeft.
-
Gast
Fikske, je weet toch dat je de "eventuele" schade onderaan je wagen kunt verhalen op jouw buurman? 't Is maar dat je 't weet.
-
Fikske - Lid geworden op: 16 dec 2003, 12:31
- Locatie: W-O 1970
Ach Zorro, ik was al heel blij dat het dochtertje van de buren niet meer op haar fietsje zat. Ik had zelfs met plezier een nieuw fietsje voor haar gekocht i.p.v. schadevergoeding te eisen.
Enkel het voorwieltje was verwrongen en haar papa, mijne goede vriend-buurman de Griek, heeft er een spiksplinternieuw wieltje voor gekocht en iedereen was weer gelukkig ...
Strikt gezien heb je natuurlijk gelijk hoor maar als ik bedenk wat voor leed de verzekeringen sommige mensen aandoen omdat ze 'zogezegd' een fout hebben gemaakt. Kijk maar naar dat geval van die mensen die hun kindje verloren en zich voor de rechtbank moesten verantwoorden omdat ze 'zogezegd' (weeral) hun autozitje niet goed hadden vastgezet. Vreselijk vond ik dat!
Gelukkig heeft het gezond verstand hier gezegevierd en werden die mensen vrij gesproken.
Enkel het voorwieltje was verwrongen en haar papa, mijne goede vriend-buurman de Griek, heeft er een spiksplinternieuw wieltje voor gekocht en iedereen was weer gelukkig ...
Strikt gezien heb je natuurlijk gelijk hoor maar als ik bedenk wat voor leed de verzekeringen sommige mensen aandoen omdat ze 'zogezegd' een fout hebben gemaakt. Kijk maar naar dat geval van die mensen die hun kindje verloren en zich voor de rechtbank moesten verantwoorden omdat ze 'zogezegd' (weeral) hun autozitje niet goed hadden vastgezet. Vreselijk vond ik dat!
Gelukkig heeft het gezond verstand hier gezegevierd en werden die mensen vrij gesproken.
Wie tevreden is met wat hij heeft,
is de rijkste die er leeft.
is de rijkste die er leeft.
-
hermano - Lid geworden op: 17 mei 2004, 21:11
- Locatie: Aangespoelde
Er zijn nog een paar redenen Fikske, als je ergens achteruit binnen geraakt zoals in een smalle doodlopende weg of in een heel smalle doorgang, dan geraak je daar gegarandeerd vooruit ook weer terug uit, omgekeerd is niet zo evident. Op slechte grond of een weide parkeer ik ook liever achteruit, want vooruit heb ik veel meer kans om er terug uit te geraken dan in die ene versnelling achteruit, als de wielen doorslippen is het gedaan, en vooruit gaat dat heel wat beter, desnoods in derde.Fikske schreef:Ik ben het voor de volle 100% met je eens TLL dat het veel beter is om je wagen al dadelijk bij aankomst; ACHTERUIT in de parkeerplaats te stallen. Daar zijn twee redenen voor vind ik. 1) Als je aankomt overzie je beter de situatie en 2) zoals je zelf aanhaalt, bij het wegrijden zie je ook weer beter wat voor je gebeurt....