Moderne Sprookjes
-
zandmannetje - Lid geworden op: 02 feb 2003, 23:15
- Locatie: Het land met meer ministers dan inwoners
In het topic "kolderpoëzie" heb ik dit eerste deel van Roodkapje dus vervangen door een eens te meer prachtig gedicht, zodat hier kan verder gegaan worden met het moderne sprookje.
ROODKAPJE
In Molenbeek woonde eens een arme Arabische vrouw met haar dochtertje. Zij moest proberen rond te komen met de uitkering van het OCMW, sinds Aliman, de man des huizes door de politie was opgepakt tijdens een gewapende overval en veroordeeld tot vijf jaar opsluiting.
Eynam had dadelijk na het proces hun Mercedes moeten verkopen, daar had die zeveraar aan het loket van het OCMW nogal sterk op aangedrongen tegen haar.
“Je kan je nu zeker zo geen statussymbool meer veroorloven, het maakt een slechte indruk op de andere mensen als je hier telkens met zo’n slee komt voorgereden” had hij gezegd.
Daar had haar man heel vervelend over gedaan, de eerste keer dat zij hem ging bezoeken.
“Wasse godverdikke gin twie joar oud, ekik had em just gepikt!”
“Maar Aliman, nu heb je toch vijf jaar geen auto nodig!”
“Ni woar, ekik mag binnen drij week al voor vijf dag nor huis kom van minister Oncelinckx. Is zij mij zelf kom zeggen...Ekik mag heb penetair verlof. En ekik heb al gevraagd vor noar Dendermond te mogen, isse veul beter daar dan ier in Vorst. Daar altijd buite meug...”
“Ja zeg Aliman, ik kon het geld nu anders goed gebruiken hoor, ons Fatima moet verplicht naar school nu anders komt er weer politie zeveren, en de leerboeken kosten veel euros. En zij heeft nieuwe kleren nodig. En we moesten ook een nieuwe Koran kopen, die oude viel helemaal uiteen”
“As Fatike naar ‘t scholeke gaat, zie dat zij ni met bloot haar gaat hé, een oofdoek opzetten!”
“Ja Aliman, ik heb op de markt een mooie lap stof gekocht, ik heb daar zelf een prachtige hoofddoek van gemaakt voor haar. En geen witte of een zwarte zoals alle meisjes dragen hoor, ik heb een rode kleur genomen”
“Rode oofdoek godverdikke, wat isse dat in naam van Allah!”
“Dan kan ik haar goed in het oog houden, als zij naar grootmoeder gaat, dan zie ik haar van ver komen. Ik wou eerst nog een oranje doek kopen want dat valt nog meer op, maar dan denken alle mensen dat we Hollanders zijn, daarom heb ik dat maar gelaten”
“Hoe isse met grootmoedertje, eeft ze nog genoeg te vreten?”
“Ik zal straks wat kebab klaarmaken, dan kan Fatimake dat wel naar haar brengen, het is tenslotte niet zo heel ver ...”
ROODKAPJE
In Molenbeek woonde eens een arme Arabische vrouw met haar dochtertje. Zij moest proberen rond te komen met de uitkering van het OCMW, sinds Aliman, de man des huizes door de politie was opgepakt tijdens een gewapende overval en veroordeeld tot vijf jaar opsluiting.
Eynam had dadelijk na het proces hun Mercedes moeten verkopen, daar had die zeveraar aan het loket van het OCMW nogal sterk op aangedrongen tegen haar.
“Je kan je nu zeker zo geen statussymbool meer veroorloven, het maakt een slechte indruk op de andere mensen als je hier telkens met zo’n slee komt voorgereden” had hij gezegd.
Daar had haar man heel vervelend over gedaan, de eerste keer dat zij hem ging bezoeken.
“Wasse godverdikke gin twie joar oud, ekik had em just gepikt!”
“Maar Aliman, nu heb je toch vijf jaar geen auto nodig!”
“Ni woar, ekik mag binnen drij week al voor vijf dag nor huis kom van minister Oncelinckx. Is zij mij zelf kom zeggen...Ekik mag heb penetair verlof. En ekik heb al gevraagd vor noar Dendermond te mogen, isse veul beter daar dan ier in Vorst. Daar altijd buite meug...”
“Ja zeg Aliman, ik kon het geld nu anders goed gebruiken hoor, ons Fatima moet verplicht naar school nu anders komt er weer politie zeveren, en de leerboeken kosten veel euros. En zij heeft nieuwe kleren nodig. En we moesten ook een nieuwe Koran kopen, die oude viel helemaal uiteen”
“As Fatike naar ‘t scholeke gaat, zie dat zij ni met bloot haar gaat hé, een oofdoek opzetten!”
“Ja Aliman, ik heb op de markt een mooie lap stof gekocht, ik heb daar zelf een prachtige hoofddoek van gemaakt voor haar. En geen witte of een zwarte zoals alle meisjes dragen hoor, ik heb een rode kleur genomen”
“Rode oofdoek godverdikke, wat isse dat in naam van Allah!”
“Dan kan ik haar goed in het oog houden, als zij naar grootmoeder gaat, dan zie ik haar van ver komen. Ik wou eerst nog een oranje doek kopen want dat valt nog meer op, maar dan denken alle mensen dat we Hollanders zijn, daarom heb ik dat maar gelaten”
“Hoe isse met grootmoedertje, eeft ze nog genoeg te vreten?”
“Ik zal straks wat kebab klaarmaken, dan kan Fatimake dat wel naar haar brengen, het is tenslotte niet zo heel ver ...”
Zo, dat was het dan.
Heb nog een goed leven en we zien mekaar misschien weer in de hel.
Tot zolang dan zal zandmannetje jou wel in slaap lullen !
Heb nog een goed leven en we zien mekaar misschien weer in de hel.
Tot zolang dan zal zandmannetje jou wel in slaap lullen !
-
zandmannetje - Lid geworden op: 02 feb 2003, 23:15
- Locatie: Het land met meer ministers dan inwoners
Roodkapje.
Deel 2
“Fatima, kom eens hier kindje, wilt gij deze kebab naar oma brengen, en neem de overschot van de couscous van gisteren ook maar mee. Die ruikt toch niet zo best meer, en ik wil weer niet de schijterij krijgen zoals verleden week. Oma kan daar wel tegen, die heeft al meer rotzooi gevreten in haar leven. Als ze al te eten had, wat vroeger niet altijd het geval was.
Heb je jouw GPS toestel bij, om niet verloren te lopen? En stuur mij een berichtje met uw GSM als je goed bent aangekomen bij oma, dan ben ik gerust lieve schat. Heb je de computer uitgeschakeld?
En als je nu eerst de dopjes van jouw MP3 speler in je oortjes steekt, kan ik de mooie nieuwe rode hoofddoek erover knopen. Oh wat mooi ben je nu, je bent precies roodkapje! Ja Roodkapje ken jij natuurlijk niet. De heidenen hier ten lande kennen een sprookje over een klein meisje dat door een wolf werd opgevreten, en dat meisje heette zo...
Doe oma de groeten van mij, ook vanwege papa, zeg maar dat die binnen 14 dagen wel eens langs komt, tijdens zijn penetair verlof ”
Opgewekt gaat kleine Fatima op weg, luisterend naar de geluiden van een opzwepende Arabische buikendans op haar MP3 speler. Haar TomTom navigator wijst haar feilloos de weg.
Om een helder overzicht op de feiten te behouden moeten we nu eventjes enkele maanden teruggaan in de tijd, tot op het ogenblik dat Aliman in de cel werd gestopt na zijn arrestatie.
Wegens de overbevolking in het huis van bewaring moest hij de cel delen met een zekere Mustafa Le Loup.
De celgenoten hadden lange gesprekken met mekaar, waarbij Mustafa wijselijk verzweeg waarom hij was opgepakt. Hij had al ondervonden dat zelfs zware criminelen niets moesten hebben van pedofielen.
Toen Aliman hem tijdens een gesprek een foto van zijn dochter toonde, had Mustafa dus danig moeite om zijn emoties in bedwang te houden.
Mustafa zag te graag kinderen. Dat doet Sinterklaas ook, maar Mustafa kon zijn handen en dikwijls nog iets anders niet thuishouden. Bij zijn twintigste aanranding, of beter poging daartoe, liep het echter mis.
Wat hij dacht een twaalfjarig meisje te zijn, was een vrouwelijke inspecteur van politie, meesterlijk vermomd.
Diens naam was Gaby, voor ze toetrad tot het politiekorps had zij lessen in karate en kickboksen gevolgd.
Toen Mustafa zich aan haar wilde vergrijpen wist hij de eerste ogenblikken niet wat hem overkwam. Zijn gereedschap, dat hij gemakkelijkheidhalve reeds uit zijn broek had gehaald, werd door Gaby als greep gebruikt om hem over haar rug te trekken, en vervolgens tegen een huisgevel aan te smakken.
Voortaan zou hij zelfs niet meer hoeven te overwegen een penisvergroting te laten uitvoeren, iets wat hij eigenlijk al een hele tijd van plan was, die was nu gratis en voor niks uitgevoerd. Hij wist alleen niet dat het zo pijnlijk zou zijn, maar na enkele maanden was ook de ergste pijn verdwenen, en met de hulp van een goede advocaat was hij nu weer terug op vrije voeten.
“Hij heeft zijn lesje wel geleerd meneer de rechter, Mustafa zal in de toekomst geen kinderen meer lastig vallen, het is tenslotte allemaal de schuld van zijn ouders. Hij heeft een zeer ongelukkige jeugd gekend, beter gezegd heeft hij geen jeugd gekend, daarom wou hij die tijd op latere leeftijd inhalen, en zodoende identificeerde hij zich met deze kinderen, wat hij nu beseft totaal verkeerd te zijn...”
In dezelfde trant ging zijn advocaat nog een kwartier verder, en de rechter die dezelfde morgen al een hele litanie van zijn echtgenote had moeten aanhoren, omdat hij zijn donkerblauwe onderbroek bij het lichte wasgoed had geworpen in de wasmand, had stilaan migraine voelen opkomen, en besloot dan maar Mustafa vrij te laten. Hiervoor had hij tenslotte voldoende rugdekking door een schrijven van de vrouwelijke minister van justitie, waarin uitdrukkelijk vermeld stond dat er te veel veroordelingen plaatsgrepen, en als gevolg hiervan de gevangenissen overbevolkt.
Vanaf de dag na zijn vrijlating stond Mustafa alle dagen op wacht in de omgeving van het huis van Aliman, om een glimp van Fatima op te vangen. Toen zij dus nu het huis verliet, met aan de arm haar mandje met kebab en couscous voor oma, had hij haar dadelijk in de smiezen.
“Goed zo met dat rode kapje op verlies ik haar niet uit het oog” en hij begon aan de achtervolging.
Deel 2
“Fatima, kom eens hier kindje, wilt gij deze kebab naar oma brengen, en neem de overschot van de couscous van gisteren ook maar mee. Die ruikt toch niet zo best meer, en ik wil weer niet de schijterij krijgen zoals verleden week. Oma kan daar wel tegen, die heeft al meer rotzooi gevreten in haar leven. Als ze al te eten had, wat vroeger niet altijd het geval was.
Heb je jouw GPS toestel bij, om niet verloren te lopen? En stuur mij een berichtje met uw GSM als je goed bent aangekomen bij oma, dan ben ik gerust lieve schat. Heb je de computer uitgeschakeld?
En als je nu eerst de dopjes van jouw MP3 speler in je oortjes steekt, kan ik de mooie nieuwe rode hoofddoek erover knopen. Oh wat mooi ben je nu, je bent precies roodkapje! Ja Roodkapje ken jij natuurlijk niet. De heidenen hier ten lande kennen een sprookje over een klein meisje dat door een wolf werd opgevreten, en dat meisje heette zo...
Doe oma de groeten van mij, ook vanwege papa, zeg maar dat die binnen 14 dagen wel eens langs komt, tijdens zijn penetair verlof ”
Opgewekt gaat kleine Fatima op weg, luisterend naar de geluiden van een opzwepende Arabische buikendans op haar MP3 speler. Haar TomTom navigator wijst haar feilloos de weg.
Om een helder overzicht op de feiten te behouden moeten we nu eventjes enkele maanden teruggaan in de tijd, tot op het ogenblik dat Aliman in de cel werd gestopt na zijn arrestatie.
Wegens de overbevolking in het huis van bewaring moest hij de cel delen met een zekere Mustafa Le Loup.
De celgenoten hadden lange gesprekken met mekaar, waarbij Mustafa wijselijk verzweeg waarom hij was opgepakt. Hij had al ondervonden dat zelfs zware criminelen niets moesten hebben van pedofielen.
Toen Aliman hem tijdens een gesprek een foto van zijn dochter toonde, had Mustafa dus danig moeite om zijn emoties in bedwang te houden.
Mustafa zag te graag kinderen. Dat doet Sinterklaas ook, maar Mustafa kon zijn handen en dikwijls nog iets anders niet thuishouden. Bij zijn twintigste aanranding, of beter poging daartoe, liep het echter mis.
Wat hij dacht een twaalfjarig meisje te zijn, was een vrouwelijke inspecteur van politie, meesterlijk vermomd.
Diens naam was Gaby, voor ze toetrad tot het politiekorps had zij lessen in karate en kickboksen gevolgd.
Toen Mustafa zich aan haar wilde vergrijpen wist hij de eerste ogenblikken niet wat hem overkwam. Zijn gereedschap, dat hij gemakkelijkheidhalve reeds uit zijn broek had gehaald, werd door Gaby als greep gebruikt om hem over haar rug te trekken, en vervolgens tegen een huisgevel aan te smakken.
Voortaan zou hij zelfs niet meer hoeven te overwegen een penisvergroting te laten uitvoeren, iets wat hij eigenlijk al een hele tijd van plan was, die was nu gratis en voor niks uitgevoerd. Hij wist alleen niet dat het zo pijnlijk zou zijn, maar na enkele maanden was ook de ergste pijn verdwenen, en met de hulp van een goede advocaat was hij nu weer terug op vrije voeten.
“Hij heeft zijn lesje wel geleerd meneer de rechter, Mustafa zal in de toekomst geen kinderen meer lastig vallen, het is tenslotte allemaal de schuld van zijn ouders. Hij heeft een zeer ongelukkige jeugd gekend, beter gezegd heeft hij geen jeugd gekend, daarom wou hij die tijd op latere leeftijd inhalen, en zodoende identificeerde hij zich met deze kinderen, wat hij nu beseft totaal verkeerd te zijn...”
In dezelfde trant ging zijn advocaat nog een kwartier verder, en de rechter die dezelfde morgen al een hele litanie van zijn echtgenote had moeten aanhoren, omdat hij zijn donkerblauwe onderbroek bij het lichte wasgoed had geworpen in de wasmand, had stilaan migraine voelen opkomen, en besloot dan maar Mustafa vrij te laten. Hiervoor had hij tenslotte voldoende rugdekking door een schrijven van de vrouwelijke minister van justitie, waarin uitdrukkelijk vermeld stond dat er te veel veroordelingen plaatsgrepen, en als gevolg hiervan de gevangenissen overbevolkt.
Vanaf de dag na zijn vrijlating stond Mustafa alle dagen op wacht in de omgeving van het huis van Aliman, om een glimp van Fatima op te vangen. Toen zij dus nu het huis verliet, met aan de arm haar mandje met kebab en couscous voor oma, had hij haar dadelijk in de smiezen.
“Goed zo met dat rode kapje op verlies ik haar niet uit het oog” en hij begon aan de achtervolging.
Zo, dat was het dan.
Heb nog een goed leven en we zien mekaar misschien weer in de hel.
Tot zolang dan zal zandmannetje jou wel in slaap lullen !
Heb nog een goed leven en we zien mekaar misschien weer in de hel.
Tot zolang dan zal zandmannetje jou wel in slaap lullen !
-
Fikske - Lid geworden op: 16 dec 2003, 12:31
- Locatie: W-O 1970
Kostelijk verhaal Zandman, vooral die gratis penisverlenging was blijkbaar een succes want die Mustafa heeft er geen kwalijke gevolgen aan over gehouden. Bewijs? Hij zit weer achter de kinderen aan!
Ik wacht in spanning en ben benieuwd hoe dit gaat aflopen …
Wie tevreden is met wat hij heeft,
is de rijkste die er leeft.
is de rijkste die er leeft.
-
zandmannetje - Lid geworden op: 02 feb 2003, 23:15
- Locatie: Het land met meer ministers dan inwoners
Ik ben zelf ook benieuwd Fikske, ik schrijf een verhaaltje in gedeelten, en weet zelf doorgaans niet eens hoe het verder moet, en of de lezers het wel gaan goed vinden, dat weet je nu eenmaal niet op voorhand.
Het vervelende aan zo'n geval is dat mijn hersens dan doorgaans in het holst van de nacht, wanneer ik eigenlijk zou moeten slapen beginnen werken, (overdag rusten ze) ze pluizen uit wat de mogelijkheden zijn, maar gewoonlijk ben ik al blij wanneer ik mij 's morgens nog één ding kan herinneren van alle mogelijkheden.
Met deel 3 is dat weer gelukt, hier is het dus...
Roodkapje
deel 3
Movier is een snotaap van zestien jaar maar heeft zich reeds opgewerkt tot drugsdealer in St.Jans-Molenbeek.
Zijn echte naam is Mohammed, zoals de enige en echte profeet, maar er zijn zovele Mohammeds in deze wijk, dat ze voor dit netelige aanspreekprobleem een oplossing moesten zoeken. De oplossing vonden ze door de namen te herleiden tot Mo, Motwee, Modrie, Movier, Movijf, Mozes en Mozeven.
Moacht en Monegen zijn in de maak, dat is iets voor binnen enkele maanden.
Op de bewuste dag stond Movier op de uitkijk naar potentiële klanten voor zijn straathandeltje, toen daar Fatima kwam aangedrenteld.
“Ha die Fatima” begroette hij haar geestdriftig, want hij had haar reeds enkele malen opgemerkt bij vorige gelegenheden en bedacht dat ze na nog enkele hete zomers zeker zou openbloeien tot een prachtige deerne.
”Wat een prachtige hoofddoek heb jij op je mooie hoofdje zeg...”
“Ha die Movier” eigenlijk vond ze hem maar een rare snuiter.
Een amateur was het, had ze haar vader eens op een keer horen zeggen, hij moest de zaken in het groot aanpakken, met een vrachtwagen het spul in Nederland gaan halen om serieuze winst te maken.
“Zomaar op wandel?” hij was erop gebrand op een goed blaadje bij haar te staan, zich langs zijn beste zijde te laten kennen. Natuurlijk had zij gene ene moer te vertellen in liefdeszaken, want het was tenslotte haar vader die besliste wie haar echtgenoot zou worden, maar het kon nooit kwaad zich sympathiek te maken.
“Eigenlijk niet zozeer op wandel, ik breng eten naar oma, die ligt al een tijdje ziek te bed” antwoordde ze.
“Ik dacht al dat ik kebab rook, en je hebt couscous ook bij! Is die nog wel goed, amaai zeg die stinkt precies zo?”
Fatima kijkt hem aarzelend aan “Ruikt die echt zo erg? Mama heeft hem nochtans gisteren pas klaargemaakt, maar met de hitte van de laatste dagen is dat heel snel bedorven. Maar ik moet het wel brengen, anders heeft oma niets te eten. En daarbij, oma heeft een sterke maag, in Marokko at ze soms wel kamelenkeutels als ze honger had”
“Weet je wat” Movier besluit zijn goede hart te laten spreken “We zullen er een beetje van dat witte poeder dat ik hier heb over strooien, dan proeft ze de slechte smaak helemaal niet”
Zorgvuldig opent hij een klein plastic zakje cocaïne, en strooit de inhoud over de couscous.
“Goh Movier, hartstikke bedankt hoor! Wat het woordje hartstikke eigenlijk betekend heeft Fatima niet het flauwste benul, ze heeft dat eens opgepikt toen ze bij familie in het Hollandse Breda op bezoek waren en die gebruikten het woord om de haverklap.
En kleine Fatima vervolgt haar weg...
Aan de overkant van de straat kan Mustafa zijn geveinsde belangstelling voor de etalage van een lingeriewinkel eindelijk opgeven en insgelijks de achtervolging verderzetten.
Na een halfuurtje flink doorstappen bereikt ze het huisje van oma, een sociale woning haar ter beschikking gesteld door de maatschappij “De goede woning”, die heel wat moeite hadden gehad de vorige huurder, een oude smerige autochtoon, buiten te zetten, en belt aan.
“Wie isse daar” klinkt een krakende stem uit de parlofoon.
“Het is Roodk...Fatima oma! Ik breng je iets te eten.”
Oma ligt niet langer te bed, maar zit in haar wijde boerka gehuld in de keuken aan tafel te wachten.
En lieve oma slaat de hele santeboetiek van het ouderwetse sprookje over, van wat heb jij grote ogen en een grote neus en zo, en valt als een uitgehongerde wolf op het eten aan.
Het vervelende aan zo'n geval is dat mijn hersens dan doorgaans in het holst van de nacht, wanneer ik eigenlijk zou moeten slapen beginnen werken, (overdag rusten ze) ze pluizen uit wat de mogelijkheden zijn, maar gewoonlijk ben ik al blij wanneer ik mij 's morgens nog één ding kan herinneren van alle mogelijkheden.
Met deel 3 is dat weer gelukt, hier is het dus...
Roodkapje
deel 3
Movier is een snotaap van zestien jaar maar heeft zich reeds opgewerkt tot drugsdealer in St.Jans-Molenbeek.
Zijn echte naam is Mohammed, zoals de enige en echte profeet, maar er zijn zovele Mohammeds in deze wijk, dat ze voor dit netelige aanspreekprobleem een oplossing moesten zoeken. De oplossing vonden ze door de namen te herleiden tot Mo, Motwee, Modrie, Movier, Movijf, Mozes en Mozeven.
Moacht en Monegen zijn in de maak, dat is iets voor binnen enkele maanden.
Op de bewuste dag stond Movier op de uitkijk naar potentiële klanten voor zijn straathandeltje, toen daar Fatima kwam aangedrenteld.
“Ha die Fatima” begroette hij haar geestdriftig, want hij had haar reeds enkele malen opgemerkt bij vorige gelegenheden en bedacht dat ze na nog enkele hete zomers zeker zou openbloeien tot een prachtige deerne.
”Wat een prachtige hoofddoek heb jij op je mooie hoofdje zeg...”
“Ha die Movier” eigenlijk vond ze hem maar een rare snuiter.
Een amateur was het, had ze haar vader eens op een keer horen zeggen, hij moest de zaken in het groot aanpakken, met een vrachtwagen het spul in Nederland gaan halen om serieuze winst te maken.
“Zomaar op wandel?” hij was erop gebrand op een goed blaadje bij haar te staan, zich langs zijn beste zijde te laten kennen. Natuurlijk had zij gene ene moer te vertellen in liefdeszaken, want het was tenslotte haar vader die besliste wie haar echtgenoot zou worden, maar het kon nooit kwaad zich sympathiek te maken.
“Eigenlijk niet zozeer op wandel, ik breng eten naar oma, die ligt al een tijdje ziek te bed” antwoordde ze.
“Ik dacht al dat ik kebab rook, en je hebt couscous ook bij! Is die nog wel goed, amaai zeg die stinkt precies zo?”
Fatima kijkt hem aarzelend aan “Ruikt die echt zo erg? Mama heeft hem nochtans gisteren pas klaargemaakt, maar met de hitte van de laatste dagen is dat heel snel bedorven. Maar ik moet het wel brengen, anders heeft oma niets te eten. En daarbij, oma heeft een sterke maag, in Marokko at ze soms wel kamelenkeutels als ze honger had”
“Weet je wat” Movier besluit zijn goede hart te laten spreken “We zullen er een beetje van dat witte poeder dat ik hier heb over strooien, dan proeft ze de slechte smaak helemaal niet”
Zorgvuldig opent hij een klein plastic zakje cocaïne, en strooit de inhoud over de couscous.
“Goh Movier, hartstikke bedankt hoor! Wat het woordje hartstikke eigenlijk betekend heeft Fatima niet het flauwste benul, ze heeft dat eens opgepikt toen ze bij familie in het Hollandse Breda op bezoek waren en die gebruikten het woord om de haverklap.
En kleine Fatima vervolgt haar weg...
Aan de overkant van de straat kan Mustafa zijn geveinsde belangstelling voor de etalage van een lingeriewinkel eindelijk opgeven en insgelijks de achtervolging verderzetten.
Na een halfuurtje flink doorstappen bereikt ze het huisje van oma, een sociale woning haar ter beschikking gesteld door de maatschappij “De goede woning”, die heel wat moeite hadden gehad de vorige huurder, een oude smerige autochtoon, buiten te zetten, en belt aan.
“Wie isse daar” klinkt een krakende stem uit de parlofoon.
“Het is Roodk...Fatima oma! Ik breng je iets te eten.”
Oma ligt niet langer te bed, maar zit in haar wijde boerka gehuld in de keuken aan tafel te wachten.
En lieve oma slaat de hele santeboetiek van het ouderwetse sprookje over, van wat heb jij grote ogen en een grote neus en zo, en valt als een uitgehongerde wolf op het eten aan.
Zo, dat was het dan.
Heb nog een goed leven en we zien mekaar misschien weer in de hel.
Tot zolang dan zal zandmannetje jou wel in slaap lullen !
Heb nog een goed leven en we zien mekaar misschien weer in de hel.
Tot zolang dan zal zandmannetje jou wel in slaap lullen !
-
zandmannetje - Lid geworden op: 02 feb 2003, 23:15
- Locatie: Het land met meer ministers dan inwoners
Uitnodiging
Bezig aan het laatste deel van Roodkapje, en plotseling schiet me een lumineus idee te binnen. Dat gebeurd wel eens meer, maar doorgaans niet met zo’n verpletterende impact zoals dit.
Want op slag begeeft de gasdrukveer van mijn bureauzetel het, en ik knal met mijn kinnebak(kes) op de rand van het bureau.
Waarbij het puntje van mijn tong, dat bij grote krachtinspanningen zoals bvb. een verhaaltje schrijven steeds een beetje buitengaats verblijft, door mijn dichtklappend gebit wordt afgebeten, en kronkelend op het werkblad blijft liggen.
Indien je dus een dezer dagen een persoon tegen het lijf loopt, en je verstaat geen bal van wat hij zegt, neem dan niet voetstoots aan dat het weer een onaangepaste allochtoon is...
Maar dat is allemaal niet relevant, laten we het hebben over mijn idee.
We zijn nu op een punt in het verhaal aangekomen, waarop de story alle richtingen uitkan, dat zal je met mij willen beamen?
Een oma die onder de drugs zit, een ziekelijke pervert die op het punt staat aan te bellen...
Insgelijks heb ik in sommige inzendingen van kolderaars van vroeger (bijna schreef ik oude kolderaars, wat volkomen onjuist is uiteraard) een zekere heimwee menen te bespeuren naar de tijden van samenwerking tijdens grote reizen, ballonvaarten en dergelijke?
Laat dit dus een duidelijke uitnodiging zijn om hierbij de draad weer op te pikken, en zelf het laatste hoofdstuk van Roodkapje te schrijven. Dat zou toch prachtig zijn, iedereen zijn eigen versie, een zestal verschillende epilogen?
Waarbij de door de lezers tot beste gekroonde inzending, beloond wordt met het officiële zegel van kolderaar, ontworpen door (opa) Brombeer, dat als hoofding op al uw officiële briefwisseling mag gevoerd worden...
Pas op hé, dat is een niet te versmaden privilege!
Ik moet bedoeld logo eens terug opsnorren en hierbij plaatsen, maar het is opgeslagen op een andere computer. Zogauw ik het vind zet ik het mooie ontwerp hier als bijlage.
Deze uitnodiging geldt niet alleen de reiscompagnons van toen, maar insgelijks enkele opmerkelijk nieuwe talenten die ons sindsdien zijn komen vervoegen. Er worden speciaal geen namen vermeld om niemand onder druk te zetten, maar ik kan voor de vuist weg zeker een tiental mensen opnoemen die deze klus evengoed kunnen klaren als zandman zelf.
Wat zeg ik, evengoed, er zijn er die het beter kunnen!
Enne, onnodig te zeggen dat er bij die talenten ook verschillende dames zitten, maar dat zullen ze zelf wel begrepen hebben.
Bescheidenheid is mooi, maar je koopt er niets mee, treedt dus onvervaard naar voor en doe uw ding. Maak jezelf onsterfelijk, in het kader van “Wie schrijft die blijft”
Zet de grijze celletjes aan het werk en ga aan de slag. Een tijdsdruk wordt er niet opgelegd, maar als het moest kunnen wel voor 11 November?
Bezig aan het laatste deel van Roodkapje, en plotseling schiet me een lumineus idee te binnen. Dat gebeurd wel eens meer, maar doorgaans niet met zo’n verpletterende impact zoals dit.
Want op slag begeeft de gasdrukveer van mijn bureauzetel het, en ik knal met mijn kinnebak(kes) op de rand van het bureau.
Waarbij het puntje van mijn tong, dat bij grote krachtinspanningen zoals bvb. een verhaaltje schrijven steeds een beetje buitengaats verblijft, door mijn dichtklappend gebit wordt afgebeten, en kronkelend op het werkblad blijft liggen.
Indien je dus een dezer dagen een persoon tegen het lijf loopt, en je verstaat geen bal van wat hij zegt, neem dan niet voetstoots aan dat het weer een onaangepaste allochtoon is...
Maar dat is allemaal niet relevant, laten we het hebben over mijn idee.
We zijn nu op een punt in het verhaal aangekomen, waarop de story alle richtingen uitkan, dat zal je met mij willen beamen?
Een oma die onder de drugs zit, een ziekelijke pervert die op het punt staat aan te bellen...
Insgelijks heb ik in sommige inzendingen van kolderaars van vroeger (bijna schreef ik oude kolderaars, wat volkomen onjuist is uiteraard) een zekere heimwee menen te bespeuren naar de tijden van samenwerking tijdens grote reizen, ballonvaarten en dergelijke?
Laat dit dus een duidelijke uitnodiging zijn om hierbij de draad weer op te pikken, en zelf het laatste hoofdstuk van Roodkapje te schrijven. Dat zou toch prachtig zijn, iedereen zijn eigen versie, een zestal verschillende epilogen?
Waarbij de door de lezers tot beste gekroonde inzending, beloond wordt met het officiële zegel van kolderaar, ontworpen door (opa) Brombeer, dat als hoofding op al uw officiële briefwisseling mag gevoerd worden...
Pas op hé, dat is een niet te versmaden privilege!
Ik moet bedoeld logo eens terug opsnorren en hierbij plaatsen, maar het is opgeslagen op een andere computer. Zogauw ik het vind zet ik het mooie ontwerp hier als bijlage.
Deze uitnodiging geldt niet alleen de reiscompagnons van toen, maar insgelijks enkele opmerkelijk nieuwe talenten die ons sindsdien zijn komen vervoegen. Er worden speciaal geen namen vermeld om niemand onder druk te zetten, maar ik kan voor de vuist weg zeker een tiental mensen opnoemen die deze klus evengoed kunnen klaren als zandman zelf.
Wat zeg ik, evengoed, er zijn er die het beter kunnen!
Enne, onnodig te zeggen dat er bij die talenten ook verschillende dames zitten, maar dat zullen ze zelf wel begrepen hebben.
Bescheidenheid is mooi, maar je koopt er niets mee, treedt dus onvervaard naar voor en doe uw ding. Maak jezelf onsterfelijk, in het kader van “Wie schrijft die blijft”
Zet de grijze celletjes aan het werk en ga aan de slag. Een tijdsdruk wordt er niet opgelegd, maar als het moest kunnen wel voor 11 November?
Zo, dat was het dan.
Heb nog een goed leven en we zien mekaar misschien weer in de hel.
Tot zolang dan zal zandmannetje jou wel in slaap lullen !
Heb nog een goed leven en we zien mekaar misschien weer in de hel.
Tot zolang dan zal zandmannetje jou wel in slaap lullen !
-
telloorlekker - Lid geworden op: 26 nov 2002, 17:46
Sorry, ik moet afhaken; ik ben zo niet thuis in het allochtonenwereldje waarin dit roodkapje vertoeft.
Ik had een andere roodkapje in gedachten, maar dit zou -om haar erotische uitspattingen- niet in dit verhaaltje passen. Daarom laat ik verstek gaan.
Over emoes, sorry oma's kan ik wel een en ander kwijt; de kapmantel van m'n grootje hangt nog ergens aan de haak. Maar dit was in niets te vergelijken met de burka of sjaal waarmee deze krasse dame zich weet te tooien. Ik ben dus benieuwd wie het vervolg aan de story van dit andere roodkapje weet te brijen.
Ik had een andere roodkapje in gedachten, maar dit zou -om haar erotische uitspattingen- niet in dit verhaaltje passen. Daarom laat ik verstek gaan.
Over emoes, sorry oma's kan ik wel een en ander kwijt; de kapmantel van m'n grootje hangt nog ergens aan de haak. Maar dit was in niets te vergelijken met de burka of sjaal waarmee deze krasse dame zich weet te tooien. Ik ben dus benieuwd wie het vervolg aan de story van dit andere roodkapje weet te brijen.
-
zandmannetje - Lid geworden op: 02 feb 2003, 23:15
- Locatie: Het land met meer ministers dan inwoners
Waarmede maar weer eens bewezen is wat bewezen moest worden, dat hier talenten zitten die alleen een beetje aansporing nodig hebben om hun ding te doen!
Knap werk Smilie, en een heel andere plot dan ik in gedachten had. Maar zeker zo goed en zeker zo origineel!
Ben echt benieuwd naar de volgende...
Knap werk Smilie, en een heel andere plot dan ik in gedachten had. Maar zeker zo goed en zeker zo origineel!
Ben echt benieuwd naar de volgende...
Zo, dat was het dan.
Heb nog een goed leven en we zien mekaar misschien weer in de hel.
Tot zolang dan zal zandmannetje jou wel in slaap lullen !
Heb nog een goed leven en we zien mekaar misschien weer in de hel.
Tot zolang dan zal zandmannetje jou wel in slaap lullen !
-
hermano - Lid geworden op: 17 mei 2004, 21:11
- Locatie: Aangespoelde
Zandmannetje, het is een prachtig idee maar ik ben blij dat ik nog eens kan lezen, voor schrijven is er al helemaal geen tijd meer. Het verloren embleem van Opa Brombeer heb ik nog.
Dat is dus de beloning, maar zoals ook voorheen: wie zit er in de jury?
Dat is dus de beloning, maar zoals ook voorheen: wie zit er in de jury?
-
zandmannetje - Lid geworden op: 02 feb 2003, 23:15
- Locatie: Het land met meer ministers dan inwoners
De tijdslimiet nadert met rasse schreden, beste eventuele medeschrijvers, ballonvaarders en aanverwanten!
Dan heb je meer dan tien dagen de tijd gekregen, dat zijn meer dagen dan god nodig had om hemel en aarde te scheppen. En de voorzet is nochtans gegeven, je hebt hem maar binnen te duwen.
Alleen TLL heeft de euvele moed gehad om te bekennen dat sprookjes zijn pet(je ?) te boven gaan.
Zodat we het voorlopig nog steeds moeten stellen met de totnogtoe enige inzending van Smilie, die prachtig één van de tientallen mogelijkheden afwerkte.
Voor diegenen die wanhopig hun hersens pijnigen, maar niet de minste inspiratie vinden om verder te gaan met de historie van Roodkapje, zijn hier alvast een dozijn excuses die aangevoerd kunnen worden om het falen enigszins te verbloemen. Geen tijd hebben is al gebruikt door Hermano, dat valt af.
Al zal Hermano met mij beamen dat het een mager excuus is.
Hier is een lijstje van redenen die wel als zijnde geldig worden aanvaard...
Ik kan geen inzending sturen, want:
-ik zit in voorlopige hechtenis en toevallig in de enige gevangenis die geen PC ter beschikking stelt van de gedetineerden
-heb spreekverbod gekregen van mijn advocaat (sponsor)
-ben gebannen van Sen.net
-mijn eega heeft mijn beide ogen dichtgeslagen tijdens een woordenwisseling
-ben plotseling blind (dement) geworden
-ben drie dagen geleden gestorven
-ik heb reumatiek in beide handen, kan niet typen
-ik heb 2 vingers gebroken, kan niet typen
-mijn beide polsen zijn verstuikt door een val, kan niet typen
-ik kan gewoon niet typen
-door een aanval van geelzucht moet ik in het pikkedonker blijven
-ik ben analfabeet
-jij kan de boom in met die sprookjes, ik lees ze niet eens
-ik hou niet van Roodkapje, ik wacht op Assepoes
-ik heb geen internetaansluiting
-ik heb geen computer
Gelieve er wel een iets of wat persoonlijke interpretatie aan te geven, kwestie van de geloofwaardigheid...
Gemakkelijkheidhalve zal ik een voorbeeldje opstellen:
Ik kan geen epiloog insturen van roodkapje, want ik had gisteren een woordenwisseling met mijn eega.
Tijdens dat dispuut heeft zij (hij) mijn beide ogen dichtgemept, waardoor ik tijdelijk blind ben. Die blindheid heeft gemaakt dat ik gestruikeld ben en tegen de computer aangeknald. De monitor is kapot, alle draden zijn afgeknapt en ik heb geen verbinding meer met het internet.
Door die val heb ik tevens mijn beide polsen verstuikt en enkele vingers gebroken, zodat ik niet kan typen momenteel. En ik heb trouwens een grondige hekel aan Roodkapje!
Onder deze omstandigheden is het mij onmogelijk een epiloog te schrijven, niet alleen voor Roodkapje maar ook voor Assepoester, Doornroosje en de hele santeboetiek...
Hier tekenen, als je niet zelf getypt hebt voorafgegaan door
GELEZEN EN GOEDGEKEURD
.....................
Dan heb je meer dan tien dagen de tijd gekregen, dat zijn meer dagen dan god nodig had om hemel en aarde te scheppen. En de voorzet is nochtans gegeven, je hebt hem maar binnen te duwen.
Alleen TLL heeft de euvele moed gehad om te bekennen dat sprookjes zijn pet(je ?) te boven gaan.
Zodat we het voorlopig nog steeds moeten stellen met de totnogtoe enige inzending van Smilie, die prachtig één van de tientallen mogelijkheden afwerkte.
Voor diegenen die wanhopig hun hersens pijnigen, maar niet de minste inspiratie vinden om verder te gaan met de historie van Roodkapje, zijn hier alvast een dozijn excuses die aangevoerd kunnen worden om het falen enigszins te verbloemen. Geen tijd hebben is al gebruikt door Hermano, dat valt af.
Al zal Hermano met mij beamen dat het een mager excuus is.
Hier is een lijstje van redenen die wel als zijnde geldig worden aanvaard...
Ik kan geen inzending sturen, want:
-ik zit in voorlopige hechtenis en toevallig in de enige gevangenis die geen PC ter beschikking stelt van de gedetineerden
-heb spreekverbod gekregen van mijn advocaat (sponsor)
-ben gebannen van Sen.net
-mijn eega heeft mijn beide ogen dichtgeslagen tijdens een woordenwisseling
-ben plotseling blind (dement) geworden
-ben drie dagen geleden gestorven
-ik heb reumatiek in beide handen, kan niet typen
-ik heb 2 vingers gebroken, kan niet typen
-mijn beide polsen zijn verstuikt door een val, kan niet typen
-ik kan gewoon niet typen
-door een aanval van geelzucht moet ik in het pikkedonker blijven
-ik ben analfabeet
-jij kan de boom in met die sprookjes, ik lees ze niet eens
-ik hou niet van Roodkapje, ik wacht op Assepoes
-ik heb geen internetaansluiting
-ik heb geen computer
Gelieve er wel een iets of wat persoonlijke interpretatie aan te geven, kwestie van de geloofwaardigheid...
Gemakkelijkheidhalve zal ik een voorbeeldje opstellen:
Ik kan geen epiloog insturen van roodkapje, want ik had gisteren een woordenwisseling met mijn eega.
Tijdens dat dispuut heeft zij (hij) mijn beide ogen dichtgemept, waardoor ik tijdelijk blind ben. Die blindheid heeft gemaakt dat ik gestruikeld ben en tegen de computer aangeknald. De monitor is kapot, alle draden zijn afgeknapt en ik heb geen verbinding meer met het internet.
Door die val heb ik tevens mijn beide polsen verstuikt en enkele vingers gebroken, zodat ik niet kan typen momenteel. En ik heb trouwens een grondige hekel aan Roodkapje!
Onder deze omstandigheden is het mij onmogelijk een epiloog te schrijven, niet alleen voor Roodkapje maar ook voor Assepoester, Doornroosje en de hele santeboetiek...
Hier tekenen, als je niet zelf getypt hebt voorafgegaan door
GELEZEN EN GOEDGEKEURD
.....................
Zo, dat was het dan.
Heb nog een goed leven en we zien mekaar misschien weer in de hel.
Tot zolang dan zal zandmannetje jou wel in slaap lullen !
Heb nog een goed leven en we zien mekaar misschien weer in de hel.
Tot zolang dan zal zandmannetje jou wel in slaap lullen !
-
Fikske - Lid geworden op: 16 dec 2003, 12:31
- Locatie: W-O 1970
Je bent wel heel streng hé Zandman? Ik heb nog even gedacht om het eens te proberen maar het mooie slot dat X (verwijderd op eigen verzoek) eraan heeft gebreid lijkt me uitstekend.
Misschien heb ik een ander excuus: gewoon geen inspiratie!
Wordt niet aanvaard zeker?
Goed dan zal ik maar zeggen dat ik nooit de (rode) draad in een sprookje kan volgen en van de os op de ezel spring.
Kijk, in het geval van Roodkapje zou ik dadelijk zien hoe ze door de drie biggetjes in het bos wordt verkracht en daarna opgegeten en dan is het sprookje al gedaan, zie je?
Of ik zie Roodkapje al in die zure appel bijten die Sneeuwwitje van de wolf gekregen heeft en hoe diezelfde wolf dan het peperkoekenhuisje van Guliver omverblaast.
Nee, ik geef het liever uit handen en kijk uit naar een nieuw vervolg.
Misschien heb ik een ander excuus: gewoon geen inspiratie!
Wordt niet aanvaard zeker?
Goed dan zal ik maar zeggen dat ik nooit de (rode) draad in een sprookje kan volgen en van de os op de ezel spring.
Kijk, in het geval van Roodkapje zou ik dadelijk zien hoe ze door de drie biggetjes in het bos wordt verkracht en daarna opgegeten en dan is het sprookje al gedaan, zie je?
Of ik zie Roodkapje al in die zure appel bijten die Sneeuwwitje van de wolf gekregen heeft en hoe diezelfde wolf dan het peperkoekenhuisje van Guliver omverblaast.
Nee, ik geef het liever uit handen en kijk uit naar een nieuw vervolg.
Wie tevreden is met wat hij heeft,
is de rijkste die er leeft.
is de rijkste die er leeft.
-
Gast
Het sprookje moet in alle geval eindigen met: "En ze leefden vele jaren en kregen lange kinderen..."
-
telloorlekker - Lid geworden op: 26 nov 2002, 17:46
Zorro, je stopzin is wel al retro hé... tot nog toe heb ik geen huwelijksaankondiging gezien van dat Sp.a-kapje (om het kind haar politieke gezindheid eens te hernoemen).
Och ja, het krijgen van lange kinderen moet je Madonna nageven; die heeft het gehaald uit een land waar veel boze wolven zouden leven.
Maar van "ze" is nog lang geen sprake. Hoewel ze, de religie indachtig, waarschijnlijk wel zal kweken als de ratten eenmaal ze de spermabank weet staan...
Och ja, het krijgen van lange kinderen moet je Madonna nageven; die heeft het gehaald uit een land waar veel boze wolven zouden leven.
Maar van "ze" is nog lang geen sprake. Hoewel ze, de religie indachtig, waarschijnlijk wel zal kweken als de ratten eenmaal ze de spermabank weet staan...
-
zandmannetje - Lid geworden op: 02 feb 2003, 23:15
- Locatie: Het land met meer ministers dan inwoners
Ja, wat moet ik nu beginnen?
Niemand zal kunnen ontkennen dat ik mijn uiterste best gedaan heb om de kolderbrigade terug op het juiste spoor te krijgen, er als het ware nieuw leven in te blazen, maar zonder medewerking zal het niet gaan.
Er zijn heel weinig potentiële medewerkers, en dat is nog heel zacht uitgedrukt.
De tijdslimiet verstrijkt pas morgen, maar door onvoorziene omstandigheden zal ik morgen niet veel tijd hebben om hier te vertoeven, en eigenlijk verwacht ik helemaal geen inzendingen meer.
Al kan ik mij natuurlijk (hopelijk) vergissen...
Hiermede verklaar ik genoemde “Kolderbrigade” genootschap dus opgeheven, afgeschaft, opgedoekt en ter ziele gegaan.
Noch bloemen noch kronen, hallelujah, bid voor hen in de naam van god, de zoon en de heilige beest...
R.I.P.
Nvds. Mijn eigen epiloog van Roodkapje valt nogal lang uit, zie ik zo zelf, zodat mijn eerste gedacht is het in twee afleveringen te plaatsen.
Maar hoe moet ik dan het tweede deel noemen, na-epiloog?
Wat uiteraard een contradictie is...
Neen verdorie, ik publiceer het in éénmaal. Je hebt nu verschillende mogelijkheden.
Ofwel lees je het in één keer uit, ofwel stop je halverwege en lees je de rest na een verkwikkende nachtrust. Ofwel lees je het helemaal niet, maar dat zal maken dat je met een knagend gevoel in de maagstreek blijft zitten. Want wat moet je dan aan je kleinkinderen vertellen, om ze in slaap te krijgen?
Ik kan tenslotte niet overal opduiken om zand in hun oogjes te strooien...
Niemand zal kunnen ontkennen dat ik mijn uiterste best gedaan heb om de kolderbrigade terug op het juiste spoor te krijgen, er als het ware nieuw leven in te blazen, maar zonder medewerking zal het niet gaan.
Er zijn heel weinig potentiële medewerkers, en dat is nog heel zacht uitgedrukt.
De tijdslimiet verstrijkt pas morgen, maar door onvoorziene omstandigheden zal ik morgen niet veel tijd hebben om hier te vertoeven, en eigenlijk verwacht ik helemaal geen inzendingen meer.
Al kan ik mij natuurlijk (hopelijk) vergissen...
Hiermede verklaar ik genoemde “Kolderbrigade” genootschap dus opgeheven, afgeschaft, opgedoekt en ter ziele gegaan.
Noch bloemen noch kronen, hallelujah, bid voor hen in de naam van god, de zoon en de heilige beest...
R.I.P.
Nvds. Mijn eigen epiloog van Roodkapje valt nogal lang uit, zie ik zo zelf, zodat mijn eerste gedacht is het in twee afleveringen te plaatsen.
Maar hoe moet ik dan het tweede deel noemen, na-epiloog?
Wat uiteraard een contradictie is...
Neen verdorie, ik publiceer het in éénmaal. Je hebt nu verschillende mogelijkheden.
Ofwel lees je het in één keer uit, ofwel stop je halverwege en lees je de rest na een verkwikkende nachtrust. Ofwel lees je het helemaal niet, maar dat zal maken dat je met een knagend gevoel in de maagstreek blijft zitten. Want wat moet je dan aan je kleinkinderen vertellen, om ze in slaap te krijgen?
Ik kan tenslotte niet overal opduiken om zand in hun oogjes te strooien...
Zo, dat was het dan.
Heb nog een goed leven en we zien mekaar misschien weer in de hel.
Tot zolang dan zal zandmannetje jou wel in slaap lullen !
Heb nog een goed leven en we zien mekaar misschien weer in de hel.
Tot zolang dan zal zandmannetje jou wel in slaap lullen !