Columns & kolder van de voorbije jaren - te bewaren !

Tilly · 18 aug 2006, 14:10

In deze topic werden een aantal columns en kolderberichten van de voorbije jaren samengebracht.

Piepauw schreef: De bende van Wim

Geregistreerd op: 4-3-2004 Geplaatst: Ma 24 Mei 2004, 22:29 Onderwerp: 't Canvas-t nog mooier! De bende van Wim
______________________________________
Met een homp heimwee en hommelbier denk ik terug aan de winter van 2003, toen Canvas een prachtige serie projecteerde: De bende van Wim (DBVW).

Deze lente wordt (werd) de serie herhaald: 2 senioren – fotograaf Michiel Hendryckx en muzikant Jean Blaute – aangevoerd door bendeleider en cultuurkolos Wim Opbrouck zorgen voor “verrassende, grappige en ontroerende momenten, historisch inzicht en aandacht voor esthetiek”. Zalig.

Helaas lopen ook de herhalingen op hun laatste wieltjes: er zijn nog 3 afleveringen.
- 29 mei, Noord-Engeland
- 5 juni, Noord-Wales
- 12 juni, via Londen en Dover terug naar huis.
Alle afleveringen zijn te zien op Canvas, meestal rondom 23h30 de zaterdagavond.

Naar aanleiding van de aflevering in Noord-Wales schreef ik op een sneeuwwitte 3 februari 2003 volgende column. Geniet en/of erger u. Maar lees niet met de snelheid van een moto.
Als u echt het waarom van bepaalde passages wil snappen, kijk dan naar de aflevering van 5 juni: je moét het gezien hebben.

't Canvas-t nog mooier!

Elk mens kent wel eens een milde bui: toen het sneeuwtapijt het denderende, dokkerende geluid van auto's deugdelijk dempte en motards a fortiori (in het motterig winterweer zijn ze allemaal 'motorisch gehandicapt') hun opgefokte, glimmende beesten in hun garage moesten koesteren, overheerste tot de dooi even de cultuur van de stilte ...
Ideale omstandigheden om nog eens 'De Bende van Wim' te aanschouwen.

Dooien, tja: tijdens het voor motorrijders dooie seizoen (ttz het seizoen waarin er onder hen het minst doden vallen) is de programmatiedatum van Canvas uitermate slim: motards en hun verlakte duozitters reageren op DBVW als kleuters op paaseieren na een ouderwetse vasten.
Commercieel is het voor de constructeurs evenzeer een voltreffer: in de lente zullen ze in ware Triumph bij BMW hun Ducaten tellen. Ze zullen goed boeren.

Van boeren gesproken (en nee, Wim, de klankman heeft de uwe deze keer goed weggemoffeld, met dank aan het heerlijke schapengemekker bij Bron Yr Aur): de 'kunst' van het ware motard-zijn zou erin bestaan om via geplaveide of geasfalteerde boerenwegels in idyllische landschappen de boer op te gaan naar een rustig plekje op de boerenbuiten op zoek naar wat boerenleut, waarna de helm bij voorkeur boertig wordt gegooid op de terrastafel van een boerencafeetje in een godvergeten boerengat, vervolgens een boerenomelet tussen sneden boerenbrood met liters boerenzweet wordt doorgespoeld en waarna de plaatselijke boerenmeiden door deze gemotoriseerde boerenhufters tussen het boeren door als boerentrienen worden (af)gekeurd.
Vergeef mij, Dylan Thomas, het barokkerig karakter van deze boerse volzin, maar ik kom er met mijn boerenverstand niet uit wie dan de boer is, wie niet.

Onderweg naar dat boerenfestijn worden pampernatte peuters, drachtige moeders en overwerkte inlanders tijdens hun middagdutje gestoord én gewekt door het oorverdovende lawaai van deze gemotoriseerde laagvliegers, die een kilometerslang spoor van lawaaivervuiling achterlaten, terwijl de getroffen wegbermbewoners doodvermoeid dagdromen van Zaventemse isolatiepremies.
Motoren zijn nefast voor de oren. En het zagemeel ertussen. Maar daar hebben deze piepschuimen motor(sc)helmen geen last van.

Lawaai: om nog te zwijgen van vleugellamme vlinders, spichtige sprinkhanen, paarzieke patrijzen en veulende veestapels die gestresseerd en getraumatiseerd wegkwijnen. De beestjes zijn na enkele generaties amper genetisch gewend geraakt aan het jaarlijkse gedonder van pikdorsers, worden ze nu overspoeld door het gedreun van legers leren p(i)k-morsers ...
Geen wonder dat de muggen (in het enkelvoud bij ex-motorrijders welbekend als MUG) naar de stadskernen verhuizen.
Wat mij betreft heeft Gaia hier een braakliggend actieterrein. Braak-liggend, zeg ik: de eerste lettergreep mag - gezien het kwistige drankverbruik ter plaatse - letterlijk genomen worden, het vergemakkelijkt de afbakening.

Maar ik zou mild zijn ... Canvas en DBVW - 3 witte raven, alhoewel Michiel het oog van een ekster (geen eksteroog) mag toegedicht worden - hebben de verdienste een lovenswaardige poging te doen motorrijders en poëzie te verzoenen op een voor motards wereldvreemde zender. Je mag het niet gedroomd hebben dat Canvas hiertoe pakweg Herman Brusselmans, Peter Van Asbroeck en Marijn Devalck in leder had verpakt.

Het Franse woord 'motard' verkeerdelijk als 'mot-art' schrijven, zou een groteske aanfluiting zijn van de rauwe realiteit, waar de kunst er voornamelijk in bestaat rechtop en dus in leven te blijven. Ik heb ze ooit zien vallen, zien liggen, stuipentrekkend aan het slappe koord des leven. En ik werd koud en sprakeloos om hun ellende. De schuldvraag doet er dan niet toe.
Maar laat ons levendig blijven: motard heeft veel meer iets van 'mo(u)tard(e)'. Gezapig rijdend, alleen dàn, kruiden en kleuren ze de eentonige verkeersstroom, op weg naar onze dagelijkse boterham of naar een belegen vakantie.

***

De laatste aflevering, glijdend door het wondermooie met schapenwolkjes bezette Snowdonia, had meer iets weg van een bedevaart, waarbij de bloempotten gelukkig ontbraken. Zelfs Dylan Thomas is niet altijd (chry)sant in eigen land.
Ik voelde mij gênant meegluren in de voortuin van de bewoners van Bron Yr Aur, waar het muzikale eerbetoon als een loden zeppelin nooit van de heilige grond kwam. Gelukkig bleef het bij een korte versie, net niet lang genoeg om de heerlijke protestsong van de schapen te verkrachten, tegen het hand-in-handgedoe van drie kraaienzwarte indringers. Waarom lopen hooligans er nooit zo bij?
Als er ooit een roadbook verschijnt, hoop ik dat Canvas de bewoners tijdig inlicht, zodat de witgeschilderde wegwijzer wijselijk weggedraaid wordt (wwwèèè), zoniet zullen bulterriërs de schapen verdringen op deze glooiende hellingen.

De scène met de Flying Vet oogde veelbelovend. Maar als die man inderdaad "de meest geschifte figuur van die zomer" was, waarom knipte de montage dan zo uitgebreid zijn vleugels? Het (flying) vet was vlug van de soep.
En beschouwt Canvas nu alle overgewaaide 2-wielers als VTM-debielen, door eerst een shot vanuit "the plane" naar zwaaiende bendeleden te monteren, om het nadien als een toevallige ontmoeting voor te stellen? Afspraken en strikte scenario's zijn eigen aan een TV-programma, ze in beeld brengen als toeval is boerenbedrog, de kijker debiliserend als betrof het een uitzending van de Gouden Schoen.

In 'The best pub of Wales' bezorgde de bedscène (zoals meestal) mij haast schurftmijt: u kan ook de eerste en de laatste 3 letters lezen en ervoor 'vliegend' monteren. Gelukkig was er Michiel Hendryckx, die het voyeuristisch betasten van het bed van D.T. relativeerde met een "wa hebde daaraan?!".
Beelden tonen van een beschimmelde keuken is kakkerlakkend en natrappend met rotte eieren gooien naar een gastvrije pubhouder, hoe pub-eraal zijn niet gepubliceerd gedicht van Dylan Thomas ook klonk. En weer verdedigde Michiel geruisloos: "het bed hoort in zijn biotoop".

***

Als sardienen, maar ook als hapklare haaien in het schrijfhok van Dylan Thomas, sprak Michiel de meest wijze woorden van de reeks: "we zijn te dicht gekomen".
De eruditie van de wijze ziener, de zeldzame kritische, verlichte fotograaf die beseft dat afstand tot mens én object belangrijker, vooral ontiegelijk mooier is dan het neuzende microscopische indringen en modernistische opdringerigheid à la Jambers.
Michiel heeft van de drie dan ook het minste kw-ezelgehalte. Al heb ik lak aan adellijke titels, het woordje 'graaf' in fotograaf kleurt bij mij grote waardering voor de mens Michiel.
Ik kan mij vergissen, maar meermaals proefde ik enige gepaste gêne bij Michiel tav de te fratsende spontaneïteit van zijn bendevrienden, niet alleen bij de Duitse tractorscène in een vorige aflevering.
Gemeenschap Vlaanderen, geef deze kleurvaste, want zwart-wit klikkende fotograaf een genereus brugpensioen en vooral een flitsende beurs om Vlaanderen in al zijn lelijk- en schoonheid te vereeuwigen. Geen Standaard nu, geen standbeeld later kan dat ooit compenseren.

Wim Opbrouck is en blijft mijn favoriete acteur, zeg maar f-acteur met talloze adelbrieven in de kunsten des leven: met een onstuitbare en genietbare culturele ejaculatiedrang brengt hij zijn talrijke embryo's-personages tot leven. Zelden is zijn zaad op artistieke rotsen gevallen. De patente kolos Wim torst geen grammetje pretentie mee, ook niet als hij Dylan Thomas adoreert en proclameert. Zeldzaam zijn de creatieve duizendpoten die géén van die poten ooit eens kneuzen of breken. Of ermee in een artistieke drol trappen.
Maar zou het kunnen dat door de wekenlange afzondering van thuis het testosterongehalte van Wim ongekende hoogten bereikte, gezien het overstromende pathetische enthousiasme waarmee hij als half-scrum in de muzikale scrimmage met de ex-rugbyspelers 'Delilah' debiteerde? Die vraag brengt mij nu te dicht.
Wim is het ideale tegengif voor draken als Bush. Indien ik Saddam was, zou ik hem illegaal importeren en liederlijk uitspelen als ambassadeur op het wereldtoneel van de Verenigde Naties. En vrede zou neerdalen over alle volkeren.

Het is Jean Blaute al de hele reeks aan te zien dat hij tijdens de zomer van 2001 niet in zijn meest florissante levensfase verkeerde. Het weze hem vergeven, want hij blijft een interessante partij voor vrouwen met menopauze in het verschiet, die als motorengeltjes wat graag het leren buikje van hun idool anno 2003 zouden willen knuffelen.
Toch moet ik 'm met een 'Onrechtvaardige Linker' even genadeloos tackelen: in het parochieblad van progressief Vlaanderen pareert Jean de opmerking van politierechter Peter D'Hondt dat "alle Ducati's van de weg moeten wegens gevaarlijk speeltuig" door te antwoorden: "Als het de edelachtbare gerust kan stellen: mijn fantastische Ducati is in de laatste opnameweek gestolen". En twee zinnen verder geruisloos: "Ik wil mij toch weer op een nieuwe Ducati trakteren".
Zo'n sluwe, ontwijkende reactie op een kritische vraag opent deuren voor een politieke carrière: als Jean ooit uitgeblust de muziek loslaat (noem die burn-out voor mijn part 'noten-Balken-ende'), kan hij als gewezen platenproducer toepasselijk 'CD&Vroem' oprichten.
Via Ducati Monster-grote affiches van Jean en zijn moto haalt hij op 18 mei ongetwijfeld een volle motodroom aan voorkeurstemmen, om de week nadien 'con moto' tegen 211 naar het paleis te vlammen, waar die andere motoriek gestoorde Le Grand Motard Albert II hem vanop zijn Harley Parkinson trillerig zal toezwaaien en schuddebuikend het Idool 2003 in zijn leren armen zal sluiten ...
Het zou de republikeinse genen in mijn tere lichaam alleen maar aanwakkeren!

Als er ooit een 'treffen' - een Zwarte Zondag - georganiseerd wordt (God behoede Vlaanderen, behalve het politiedistrict Dendermonde), kan dat meteen ten paleize georganiseerd worden: paljas Jean, paladijn Michiel en pallieter Wim, gevolgd door een gemotoriseerde kudde, euh ... bende, van palaverende palurken en palpiterende palullen, met hun gelakte eega's op de duozit.
Zo'n treffen kan mij gestolen worden, net als de moto van Jean. Ik kan mij inbeelden dat de gemiddelde motorrijder woest vloekend en paniekerig verslagen zou reageren bij de diefstal van zijn stalen ros, terwijl Jean rustig de Kapellekensbaan spelde. Even had ik een boontje voor hem. De motorrijder-kijker moet in zo'n geval wel zijn eigen boontjes doppen, wegens niet-gesponsord.

Ach, ik heb graag gekeken. En dat zeg ik niet voor de p(i)k-morsers die mij tot zuurpruim willen dopen, met als wapen in aanslag een condoom met méér dan 'n suikertje, teneinde de zuurtegraad van de vermelde vrucht te bestrijden.
Als BV's op het scherm de liefde voor hun hobby bedrijven, hou ik mijn hart en mijn zapper vast. Toch bleef en blijf ik kijken.
Maar 't Canvas-t nog mooier!

Jasse (s)Taal-zonder-waarde 03.02.2003 ©opyleft

"Wilt u nog eens achterop meerijden met Wim Opbrouck, Jean Blaute of Michiel Hendryckx? Tien afleveringen van De Bende van Wim op 2 dvd's, met als extra's nooit uitgezonden beelden, het treffen in Oostende, de reisroute en foto's van Michiel Hendryckx. Deze dvd's zijn niet in de handel verkrijgbaar. U kunt ze wél krijgen via een spaaractie in De Standaard, vanaf 22 mei" (Canvas)
_________________
Bij het schrijven van poëzie, heb ik last van Claus-trofobie
(C)opyleft Jasse 1998 * (s)Taal-zonder-waarde

foxrosie schreef:

Geregistreerd op: 10-9-2002
Woonplaats: Deurne Geplaatst: Za 05 Jun 2004, 20:29 Onderwerp:
________________________________________
a thing of beauty is a joy forever, schreef ooit weet ik veel wie (shame on me dat ik het niet weet, maar who cares?) maar sommige momenten in dit leven overstijgen het alledaagse, overstijgen zelfs het eeuwige. Dixit De Bende Van Wim en dus waarschijnlijk ook een rustige rit op zo'n gigantische moto (heb ik nog nooit mogen meemaken), zoals de rust die men ervaart als men 's avonds om 23 uur op de Rode Berg (Franse grens ten zuiden van Ieper) staat en uitkuikt over Le Plat Pays zo karaktervol bezongen door ene Jaques Brel, of al die andere momenten. Zoals luisteren naar de branding op het strand van Dishoek (Walcheren) in het midden van de nacht, met als enige metgezel het zwaailicht van de machtige vuurtoren van Westkapelle. Zoals zoveel andere onuitsprekelijke momenten in dit leven. Kijk dinsdagmorgen 8 juni allemaal eens (op de website van een van de sterrenwachten) naar de passage van de planeet Venus voor de Zon). Of iets helemaal anders: Drie tellen inademen, en dan 7 tellen héél rustig uitademen...

Tilly · 08 jan 2007, 22:52

telloorlekker schreef: Nageslacht

Geregistreerd op: 26-11-2002 Geplaatst: Zo 31 Okt 2004, 17:56 Onderwerp: nageslacht
_______________________________________
Moeilijk... deze periode. Je moet aan alles denken. Zij die gegaan zijn hebben nu een bos bloemen op hunne pens, gescheiden door een blok arduin. De verwelkte blaadjes moeten wij na weken zélf verwijderen...

Ik krijg wat van die commercie rond dat bloemengesleur. Ik hou niet van bloemen, tenminsten niet die voorzien zijn van pot en knol. Als ik naga, en ik ben ook niet meer van de jongsten, hoeveel heerlijke bloempjes er rondlopen in mijn buurt, zie ik niet in waarom ik die bloemenweelde moet gaan bezoeken op een slagveld. Eenmaal op jaren zijn bloempjes van 40 à 50 ook niet te versmaden. Jonger kan wel leuk zijn, maar zover teruggrijpen in je geschiedenis doe je dan ook niet meer. De periode van "bestuiven" is immers al even achter de rug. Zij die destijds bestoven hebben zijn ondertussen uitgegroeid tot overjaarse pubers, als ze het over hun nageslacht hebben. Maar toch, ik herinner mij diegenen die ook dat nageslacht voortijdig verloren hebben. Het moet dezer dagen voor ook hen een incassering zijn, te weten dat hun kroost dat verlies had kunnen goedmaken. Die zoon of dochter die ons tranendal vroegtijdig hebben verlaten. Maar dergelijke vruchten hebben wij nooit gesmaakt. Als het dan vruchten genoemd konden worden. Bij ons was het zaad op de rotsen gevallen zoals dat heet. Daarom gedenk ik meer de kinderlozen én hén die, met alle moeite van de wereld, er op de meest onchristelijke wijze aan trachten te komen. Voor ons is het deze periode die ons doet teruggrijpen aan de universitaire experimenten waarvan wij het slachtoffer waren. Desondanks heeft het zijn vruchten niet afgeworpen. Nu kan men K.I. wel gaan verwerpen als onestetisch, maar dat "vermenigvuldigen" is toch al bij de beesten af. In onze tijd bestond geen "draagmoeder" een hersatzbijvoegsel. Men kan dat nog een deugd vinden, maar voor hén die er werkelijk naar verlangen is het niet zo'n kinderspel, nee eerder een nachtmerry. Waarom zij wél en wij niet !
Het leven is niet zo simpel...
TLL

Tilly · 08 jan 2007, 22:53

Gerard flor schreef: Nieuwjaarsbrief 195.?

Geregistreerd op: 5-11-2004
Woonplaats: Sint Niklaas Geplaatst: Wo 22 Dec 2004, 23:08 Onderwerp: nieuwjaarsbrief 195?

________________________________________
Dyslexie
Ieper 11 november…’t jaar ben ik vergeten…195.

Waar is de tijd?
Dat we in korte broek kousen tot aan knie, mee marcheerden in een van de herdenkingsoptochten voor de gesneuvelde soldaat, uit de Twee Wereldoorlogen.

Wij wezen voorop, allemaal in hetzelfde tenue, och arme moeten ze gedacht hebben.
Vlaggen en nog eens vlaggen, trommels en trommelaars loodsten ons naar de Menepoort. Straten waar hoge huizen het tromgeroffel weerkaatste. Een zekere fierheid bekroop me zodat mijn bruin floeren vest moeite had alles op zijn plaats te houden.
Toen alle bloemenkransen, rode papavers en herinneringen, hun plaats hadden gevonden op de koude trappen van de Menepoort. Soffelden wij niet-echte wezen, in rijen van twee terug naar ons wezengesticht.
Sint Maarten had tijdens onze afwezigheid “ iets” gebracht.
Of was het; het jaar dat hij niets bracht, als algemene straf, omdat sommige oudere weeskinderen uit protest, hakenkruisen op de muur hadden gegrift.
Namen als “dén zwarten” Hitler waren in die tijd,nooit ver weg.
En het paard van de sint enkel stront achter liet, die we met onze vingers konden opruimen.

11 november, was ook het startsein voor het schrijven van de “ nieuwjaarsbrieven”. Daar mijn punten rond het einde van juni nooit boven de 50 zweefde; ik herinner me zelfs 39, startte voor mij een benauwde periode.

De flap van het groene schrijfbord werd open gedraaid. Een feilloos kalligrafische tekst verscheen.
Liefste Ouders.
Gevolgd een, door de meester zelf gebreide tekst, vol goede voornemens en liefdevolle uitdrukkingen.
Meester Marc nam de lange meetlat die militaristisch doorheen de tekst stapte. En op zijn commando wij allen te samen de meester nazegden.
Liefste ouders, Op de drempel van dit nieuwe jaar kom ik op mijn sokken aan.
Terug, Liefste ……. De cadans werd er goed ingehouden het geluid van luid kelende jonge snaken weergalmde door het lokaal tot tevredenheid van de meester . Liefste Ouders Op De Drempel Van Dit …. Terug Liefste ouders Op…..Dat ging nog moet ik gedacht hebben, ik met mijn gebuisde IQ.
Liefste ouders; wie? waar? hoe? Naar welke ouders schreven wij eigenlijk, de wezen van de 4 de klas?

Als na een week of twee de tekst goed was nagedreund, moesten we aan schrijven denken. Gezien mijn punten was dit voor mij een marteling een lijdensweg. Angstzweet beklijfde mijn handen.

Ik haatte de witte met blauwe vlekken besmeurde inktpot. Die stak centraal bovenaan verzonken in onze lessenaar. Die dan nog tegendraads opgesteld was, of was ik tegendraads. Men zou het soms vergeten maar we MOESTEN vroeger allen “ rechts handige” zijn, zonder pardon! Links was vies!
Tegendraads schrijven heeft me zeker punten gekost. Liefste Meter
Het rode kladschrift met huid getinte bladen, netjes gelijnd, vuile vlekken en ezeloren werd boven gehaald. De schrijfpen uit mijn pennenkast, leek ook ongelukkig.
Het kladboek met op de achterflap de tafels ,werd in de juiste houding gelegd. De inktpot, tot aan de rand gevuld, daagde me uit tot de aanval. Mijn pennenstok ( vroeger was dat zonder tussen N )stevig in aanslag houden tussen wijsvinger, middelvinger gesteund door mijn duim naderde angstig de inktpot. Mijn schrijfpen verdween in de inktpot, oei!! te diep. Aan de hals van de inktpot probeerde ik, het teveel weg te dippen.

Liefste ..zij die geen ouders hadden wie had dat hier? Waarom zaten we hier? Zij mochten meter of peter gebruiken. Als gedoopte had iedereen toch een meter of een peter dus, en iedereen was gedoopt!

Liefste Meter. Vol goeie moed drukte ik de pen drie lijntjes van de boven, tegen de linker kantlijn. De top van de L zoekend, dan naar beneden weg was ik.
Sierlijk probeerde ik de krul van de L, wat een woord!Liefste!
”Liefste”wat een woord. Toen nog zo zuiver rustte het in mijn gebuisd bevattingsvermogen. Liefste Meter, ja zij was zuiver!
Nu vele jaren later, te pas en te onpas gebruikt en misbruikt, berouwvol leg ik mijn hand op mijn hoofd. Als kleine uk heb ik nooit gedacht, dat “liefste”Liefste betekend.
Liefste Meter en Nonkel komma en drie lijntjes lager Op de drempel…, iedere letter had zijn kalligrafische eigenschap naar boven naar rechts niet te groot niet te klein de P niet te laag, mijn kaken kleurenden rood aan. Bij iedere nieuwe lijn raapte ik de moed bij elkaar om mijn dyslexie te onderdrukken. Het ontcijferen en herkenen duurde soms zo lang dat ik steegvast twijfelde aan de samenstelling van het woord.
Onze Lieve Vrouwken bad ik.
Met een slakkengangetje schoof ik vooruit, onzekerheid op kop. Ik bleef maar zweten, de druk op het naoorlogs papier, verhoogde. Na de tweede zin besefte ik, weer gebuisd.
Toen een vlek, dat ik probeerde te verdoezelen door het woord dikker te schrijven; mijn dag verpestte, zonk de moed in mijn nauwe met crëp beslagen schoenen.
De indeuk van de penhouder met zijn metalen frame deed pijn. De blauw gekleurde middenvinger verkrampte bij iedere omhaal. Liefste Meter
De rechter pols deed pijn, mijn gat deed pijn omdat ik geen gat had. Ik bleef maar draaien op de harde schoolbank de rugplank duwde me genadeloos vooruit.
Het zweet ruimde plaats voor vochtige ogen, alles deed zeer.
Meester Marc toerde langsheen de sukkelaars die voorovergebogen hun “ Nieuwjaarsbrief”neer penden. Mijn linker havikoog alles in de gaten houden,zag de meester mijn richting schreden. Hopend op zijn mildheid keek ik de meester aan. Zijn meetlat tikte de gecamoufleerde vlek aan. Mijn arm nam een afwerende houding aan, het ergste vrezend. Voor ik het wist voelde ik getrek aan mijn oor, draaiend dwong hij me hem aan te kijken. Liefste Meter….
Ik wil u beloven.
Met hulp van hier boven.
Beter mijn best te doen
Dan word ik u liefste kapoen
1 januari 195?
Tranen die niet wilden rollen. Liefste Meter.
Zijn handen dansten op mijn hoofd, een probeersel om alles op zijn plaats te krijgen. Waarin hij toen niet in slaagde, nu wel. Liefste Meter.
De nieuwe naar inkt geurende nieuwjaarsbrieven werden met heimelijke zorgzaamheid uit gedeeld door de gatlekker van dienst. Hij overhandigde me, met een Judas schijn, de glad gestreken brief. Toen ik dit voorzichtig op mijn schoongemaakte lessenaartje dropte. Bekroop me een gevoel “ daar maak ik iets van” Liefste Meter en Nonkel,.
Een mooie tekening met zingende kinderen en liefhebbende ouders sierde de voorflap. Meester Marc met zijn lat, herhaalde alle punten waarvoor we moesten opletten: hoofdletters, komma’s , tussen ruimte enz tegen dat hij op het eind van zijn opsomming was, had ik het vijfde reeds vergeten. ’t Komt wel goed, courage Liefste Meter.
Toen de schoolbel, schreeuwend het einde van de voormiddag aankondigde, rolde mijn eerste traan. Geen één die mijn pijn vermoedde Liefste Meter.
De dag voor kerstmis kwamen ze me halen, analfabeten. Liefste Meter en Nonkel.
Deegmoedig stonden ze me op te wachten aan de ijzeren poort. Met een stoffen valies, daarin mijn gevlekte nieuwjaarsbrief, stapte ik zalig naar hen toe. Leviet Marc gaf zijn sermoen met vermanende gebaren over mijn: geleerdheid, traagheid, luiheid, koppigheid.
Over mijn oor werd niet gesproken. Liefste Meter.
Neerbuigend gaven ze de meester “gelijk”, dank je Liefste Meter en Nonkel.
Lauwers Gerard 1 januari 2005
_________________
door passen en meten wordt veel tijd versleten
maar wie het niet doet werkt niet goed

Tilly · 08 jan 2007, 22:57

jure schreef: De tijheks

Geregistreerd op: 27-10-2004
Woonplaats: Maasmechelen,Limburg, Belgie Geplaatst: Ma 28 Feb 2005, 21:18 Onderwerp: De tijheks
______________________________________
Misschien kent de lezer de "tijheks". Misschien niet. Maar in de fantasiewereld van de mijnwerker bestond zij met zékerheid. Alle, kleine ongelukjes in de mijn werden toegeschreven aan de "tijheks". De grote ongevallen, soms met dodelijke afloop werden toegeschreven aan brute pech.
Dit om aan te tonen hoe het bestaan van die heks werd gerelativeerd door de putmannen.Zij werd gebruikt, in die mate dat het kriebelde, in de buiken van de mijnwerkers.
Toen de Turkse werknemers min of meer waren aangepast aan de koolmijn en aan ons Belgen, en de taal wat begonnen te begrijpen werden ook zij op hun beurt op de hoogte gebracht van het bestaan van de tijheks.
Memmet, kreeg van mij zijn opleiding als locomtiefbestuurder. Voor we begonnen met de praktische oefeningen, werd de "theorie" ook wel eens gebruikt om verschillende verhaaltjes te vertellen, over de tijheks en wat deze allemaal kon doen. Ik zag dat hij deze materie heel diep in zich opnam. Ook zag ik dat hij telkens als de lichten even dreigde te doven, hij ongerust links en rechts om zich heen keek. Je kon de angst in z"n ogen lezen.
De dag van de praktijk stond ik samen met Memmet op de kleine loco en
wij railden door de minder gebruikte steengangen. Zonder dat hij het had gezien nam ik de conductiesleutel van de machine waarna deze stilviel.
Hij keek mij vragend aan. Ik deed alsof ik angstig werd en zei hem:" Memmet, ik denke de tijheks stoppe de locomotieve".
Waar ik geen rekening mee had gehouden was zijn reactie. Hij sprong uit de loco en zette het op een lopen. Hardop roepend op Allah, Mohammed en misschien nog een andere grootheid van de Islam.
Ik kon hem met moeite inhalen met de op batterij aangedreven loco. En het duurde lang, heel lang vooraleer hij begreep dat het allemaal gespeeld was. Echte vrienden zijn we nooit meer geworden. Vermoedelijk schaamde hij zich te erg. Waarom ik dit moest vertellen? Omdat Memmet overleden is. Postuum wilde ik hem kenbaar maken aan de goegemeente.
Hierbij geschied. Het ga je goed Memmet, daar ergens, wat ik nu nog niet weet. Waarschijnlijk bestaat er daar geen rassenonderscheid en is ieder gelijk.......dood.
_________________
Ik ben een zoeker. Meer niet

kwezel schreef:

Geregistreerd op: 28-2-2003 Geplaatst: Ma 28 Feb 2005, 21:59 Onderwerp:
_______________________________________
Iedereen heeft wellicht ooit op de lagere school geleerd dat mijnwerkers in vroegere tijden door de gangen doolden met een kanarie in een kooitje. Het vogeltje zou hen waarschuwen voor de aanwezigheid van mijngas. De kanarie zou die dappere daad niet zelden bekopen met het leven. Mijn vader zaliger vertelde veel over de mijn, ook zo’n een prettige dingen maar evenveel bangelijke feiten. Mijngas was zonder enige twijfel het grootste gevaar. Bij zes procent mijngas was er ontploffingsgevaar, bij zestien procent verstikkingsgevaar. Zij moesten de werkplaats ontruimen bij drie procent en de productie al beperken bij anderhalve procent. In het begin van zijn carrière ( en dat was al vrij vroeg) moest hij de aanwezigheid van mijngas meten met een fles die ze bovengronds vulden met water. Onder de grond goten ze de fles leeg op de plek waar ze moesten meten. Er kwam dan vanzelf lucht in de fles. Ze sloten ze af en gingen ermee naar het laboratorium. Daar onderzochten ze de lucht in de fles. Later deden we het met voetbalblazen. Op de plaats waar ze moesten meten, pompten ze die blazen op en droegen ze dan naar boven. Zijn benzinelamp pronkt nog altijd bij ons moeder op de schoorsteenmantel. Daarmee kon je mijngas, maar ook andere gevaarlijke gassen vaststellen. Ook hij heeft eens meegemaakt dat een tij inviel en dat ze dreigden zonder zuurstof te vallen. Goddank dat hij toen een goede engelbewaarder heeft gehad want hij kon het nog navertellen. Maar in de jaren zeventig had een jonge arbeider minder geluk, het grauwe gas had hem te pakken gekregen. Het prille huisgezin was ineens stuurloos geworden en mijn vader, wel die is aan stoflongen overleden. Die verdomde Congolees zei hij altijd, heeft ons bij onze staart genomen. Ze werden immers altijd te vroeg naar beneden terug gezonden, ze kregen geen kans om te recupereren. Jaren nadat mijn vader heen was gegaan, bleven zijn allochtone vrienden thuis over de vloer komen en ook menig Saids en Bens kregen last van hun longen, want meestal moesten die mensen gas trekken.
_________________
Sloppel

telloorlekker schreef:

Geregistreerd op: 26-11-2002 Geplaatst: Wo 02 Maa 2005, 17:28 Onderwerp:
_______________________________________
Het kaarske. Als je het over mijnen hebt, krijg ik altijd last van mijn familienaam. Volgens een overlevering moesten wij niet in molshopen wroeten, moesten onze voorvaderen het op hoger gelegen veengebieden gaan zoeken. Een hunner heeft ons die naam opgeleverd.
Het kaarske, voor de mijnwerkers en compels waarschijnlijk hun redding, brandde bij ons ook. Ik heb het nog mogen meemaken, als peuter heiplaggen omkeren en op een tender laden. Wat eronder stak, daar was het ons om te doen; turf ! De turfblokken en plaggen werden opgestapeld in een loots; en daar brandde altijd een kaarske. Dat moest ons waarschuwen voor "moergas", waarschijnlijk een equivalent van mijngas. In de zomer had dat moergas evenwel andere eigenschappen, door zelfontbranding ontstonden er toen zwevende heidelichtjes aan de turfput. Spookachtige gedaanten dansten dan tussen de bunt- en struiksoorten, eigen aan heidegebieden. Wel heb ik bos- en heidebranden meegemaakt, maar of die door die vlammende feetjes ontstaan waren, ontgaat me nog steeds. De omliggende eigendommen van de boeren moesten gevrijwaard blijven, én dat was waarschijnlijk de reden van die verdwaalde vuren. Wij verdachten die boeren ervan opzettelijk hun grachtkanten af te stoken teneinde ons plaggengebied te verzengen. Maar tussen hun weilanden en ons moeras, lag gelukkiglijk nog een heleboel water. In asse plaggen steken valt niet mee, en als dat toch gebeurde, kwam je meestal als een boeman thuis; net als die mijnwerkers die vergeten waren een douche te nemen...
Dat kaarske, dat heb ik later nog terug gezien... maar deze keer op grote fusten in een wijnkelder. Zou dat ook hetzelfde ritueel geweest zijn ?
TLL

Tilly · 08 jan 2007, 23:00

AGDirickx schreef: Diegenen die 'anders' zijn ...

Geregistreerd op: 11-4-2005
Woonplaats: Buizingen Geplaatst: Vr 03 Jun 2005, 20:18 Onderwerp: Diegenen die 'anders' zijn ...
_______________________________________
Een verhaal over dat wat niet volmaakt is.

Op een diner om fondsen te werven voor een Amerikaanse school ten behoeve van gehandicapte kinderen hield één van de ouders een toespraak die door de aanwezigen niet meer vergeten zou worden. Na een woord van dank en waardering aan de school en haar directie stelde hij een vraag: "Wanneer de natuur geen externe bemoeienis kent, functioneert alles in de natuur volmaakt. Toch kan mijn zoon niet leren zoals andere kinderen. Hij begrijpt minder dan andere kinderen. Waar is de natuurlijke volmaaktheid als het om mijn zoon gaat?"

De zaal viel helemaal stil bij deze vraag, en de vader vervolgde zijn

toespraak: "Ik denk dat als een kind als onze Shay op de wereld komt, er zich dan een kans voordoet om onze ware menselijke aard te tonen, namelijk op de manier waarop wij met zo'n kind omgaan."

Daarna kwam hij met het volgende verhaal.

Shay en zijn vader liepen langs een park waar enkele jongens die Shay kende baseball speelden. Shay vroeg zijn vader: "Denk je dat ik mee mag doen?"

Zijn vader wist dat de meeste jongens liever niet iemand als Shay in hun team hadden, maar aan de andere kant zag hij ook in dat als zijn zoon mee mocht doen, hij een hoognodig gevoel van 'er bij horen' zou krijgen.

Dus liep hij op één van de jongens af en vroeg of Shay mee mocht spelen. De jongen keek om zich heen voor steun, maar omdat niemand reageerde, nam hij zelf een besluit en antwoordde: "We staan zes punten achter en we spelen al in de achtste inning. Als het aan mij ligt kan Shay meedoen, en we kijken wel of we hem aan slag kunnen krijgen in de negende inning."

Aan het eind van de achtste inning scoorde het team waar Shay in mee deed een paar punten, maar ze lagen nog steeds drie punten achter. Op het hoogtepunt van de negende inning kreeg Shay een handschoen en een plaats als verrevelder. Ondanks dat er geen bal zijn kant op kwam, was hij duidelijk heel opgewonden dat hij zomaar stond opgesteld. Hij had een grijns van oor tot oor als zijn vader vanaf de zijlijn naar hem zwaaide.

Tegen het einde van de negende inning scoorde het team waarin Shay speelde weer. Met twee punten te gaan en alle honken bezet was de potentiële winnende slag aan de beurt, en het was Shay's beurt. Zouden ze op zo'n cruciaal moment in de wedstrijd Shay laten spelen en de kans lopen om te verliezen?

Verrassend genoeg kreeg Shay het slaghout. Iedereen wist dat een rake slag gewoon onmogelijk was, omdat Shay niet eens wist hoe hij de knuppel moest vasthouden, laat staan dat hij er een bal mee kon raken. Maar Shay ging op de thuisplaat staan, en de werper deed een paar passen naar voren om de bal zachtjes te gooien zodat er een kans bestond dat Shay hem zou raken.

De eerste worp kwam op hem af, Shay sloeg er maar een slag naar en miste.

Daarop kwam de werper nog een paar passen naar voren om de bal heel zacht te werpen. De bal kwam en Shay raakte de bal die pardoes over de grond recht op de werper af rolde. De werper pakte de slappe bal op en had alle tijd om de bal naar het eerste honk te gooien. Shay

zou dan uit zijn en het hele spel zou dan over zijn. In plaats daarvan pakte de werper de bal op, draaide zich om en wierp de bal met een hoge boog naar rechts, helemaal buiten het bereik van de eerste honkman. Ineens begon iedereen te roepen:

"Shay, ren naar het eerste! Ren naar het eerste honk." Shay had nog nooit in zijn leventje het eerste honk bereikt. Hij hobbelde verschrikt langs de baseline met wijd opengesperde ogen, en iedereen riep: "Naar het tweede, ren naar het tweede honk."

Tegen de tijd dat Shay over het eerste honk hinkelde, had de speler op het rechterveld de bal. Hij had de bal naar het tweede honk kunnen gooien, en dan was Shay uit. Maar hij begreep de bedoelingen van de werper en gooide opzettelijk hoog over het derde honk. Shay rende zo goed als hij kon naar het tweede honk, terwijl de renners voor hem als gekken de honken passeerden op weg naar het thuishonk. Shay bereikte hijgend het tweede honk, en de korte stop van de tegenpartij holde op hem af om hem de goede richting op te helpen naar het volgende honk terwijl hij riep: "Ren naar het derde!" Tegen de tijd dat hij het derde honk bereikte, schreeuwden de jongens van

beide teams: "Shay, naar de thuisplaat, ren naar de thuisplaat." Shay

strompelde naar de thuisplaat en raakte het honk.

Iedereen was door het dolle heen en juichte hem toe alsof hij een homerun had geslagen, en de wedstrijd voor zijn team had gewonnen.

"Op die dag," zei de vader zacht, terwijl de tranen langs zijn wangen drupten, "op die dag brachten de jongens van beide teams een stukje onvoorwaardelijke liefde en menselijkheid in het spel..."

Om even bij stil te staan.

We zenden elkaar duizenden grappen en idioterie per e-mail, maar als het aan komt op het sturen van berichten over levenskwesties bedenken we ons eerst twee keer. Het gore, vulgaire en vaak zeer obscene vliegt vrijelijk over het net, maar publieke discussies over fatsoen worden vaak op onze scholen en werkplekken onderdrukt.

Als je al overweegt om dit bericht door te zenden, is het goed denkbaar dat je nu al adressen op je mailinglijst selecteert die niet het juiste adres zijn om dit soort boodschap te ontvangen. Kort en goed: degene die jullie dit aan het begin van een lange ketting stuurde, is er van overtuigd dat wij allemaal het verschil uit maken. We hebben allemaal dagelijks honderden gelegenheden om de volmaakte orde van de natuur te helpen. Er zijn ontelbaar triviale interacties tussen mensen die ons de keus laten: geven we elkaar een vonkje Licht & Liefde door, of laten we de gelegenheid liggen, waardoor de wereld weer iets kouder wordt?

-----------------------------

Okay, je hebt nu dus twee keuzes: Delete of Forward. Ik koos het laatste.[/b]

Tilly · 08 jan 2007, 23:11

STONE. schreef: ONTMOETING met KIM CATTRALL...

Geregistreerd op: 5-9-2005
Woonplaats: Vieux Bois Geplaatst: Di 01 Nov 2005, 16:39 Onderwerp: ONTMOETING met KIM CATTRALL...
________________________________________
KIM CATTRALL .. " Sex and the CITY "
MA 31/10 - Ja, dit is werkelijk van het goede TE veel. Eerst een handkusje gekregen na de uitzending van " De Laatste Show " met Mark Uytterhoeven ... < Oh ! What a surprise- Stonetours- what are you doing here ? > Euh.. ik vergezel gewoon Ronny Mosuse. En dan de Ronny ... < oh yes, Stonetours knows a lot about " Worldproblems " - he worked in Africa- you know the time of Mobutu - travelled around the world- and is now writing for Seniorennet- .. you know , the eldren people .. we call them " the old peekes " ...
Oh..oh Ronny- kalm aan he! Niet helemaal ontevreden ben ik naar huis gereden...

ZO 1/11 - Dit was een totaal andere ontmoeting! een totaal andere KIM CATTRALL - < Hi, Stone, nice to see you again !! > ... Hier op de Boekenbeurs vertelde ze eerst wat algemeenheden ... over de opnames van " Sex & the City ". Maar even later liet ze zich helemaal gaan... < You remember our first one-night-stand in Kenya- in the Finch Hatton ?? > ( = DE exclusieve lodge ...) .. Oh yes.. yes .. ik begon te blozen -- mijn vrouw lachtte wat onwennig ( groen )..
< Yes, repliceerde ik, I remember our Safari- and the day we met the " Big Five "- Maar ik kon maar niet op mijn woorden komen.. < I remember.. I was penetrating in that big hole .. by the Lions .. > maar ik kon mij niet echt concentreren.. < Sorry, I can't come to the ultimate Point >
< Don't worry- will see you later this NIGHT ! >
_________________
Men are like wine- some turn to vinegar, but the best improve with age.
Pope John XXIII

Tilly · 08 jan 2007, 23:12

newtrack schreef: Newtrack's fantasie

Geregistreerd op: 2-11-2005
Woonplaats: Antwerpen Geplaatst: Zo 06 Nov 2005, 12:03 Onderwerp: Newtrack's fantasie
_____________________________________
De muze en de melk

“Vandaag ga ik sterven”. Zei de dichter. “Maar ik moet eerst nog naar de supermarkt”.

Ik keek hem wat meewarig aan, altijd wat verbaasd over die rare eigenschap die dichters vaak hebben om plots heel onverwacht een uitstapje naar de werkelijkheid te maken. Op zulke momenten maakt hij zich druk over futiliteiten als verzekeringen, de krant lezen of tv kijken. Daarbij kwam dat het nog veel te vroeg was.
Voor alle duidelijkheid. Laat mij mezelf eerst even voorstellen. Ik ben zijn Muze, elke schrijver of dichter heeft er één, eigenlijk heeft iedereen een muze, maar in deze barre fantasieloze tijden zitten de meeste zonder werk. Zelfs ik werk enkel nog parttime.
’s Avonds om een uur of elf als een normaal mens zich opmaakt om naar bed te gaan. Ja, dan moet ik aan de slag en ’s morgens weer vroeg op voor een uurtje of zo.
Het wordt echt hoog tijd dat er een vakbond opgericht wordt om ons te beschermen. De V.M.: Verenigde Muzen, iets in die trant.
Hoor nu zelf hoe hij ligt te mompelen, sta ik speciaal om zeven uur op, met de slaap in mijn ogen omdat hij zonodig vandaag wou sterven.
Is hij me meteen weer vergeten omdat de melk op is en de yoghurt over datum. Kunt u het nog volgen? , Ik niet!
Begin deze week nog liet hij me echt zweten. Hij wou een gedicht schrijven over roversnesten. In heel mijn carrière heb ik over de gekste dingen geïnspireerd, maar roversnesten? .
Maar goed, hij zijn zin, dus begin ik met:

HET ROVERSNEST

Kom uit je bed
Jij luie rover

Je slaapt te lang
Tussen het lover

Ik doe mijn best
Dit is een verwend nest

En wat ik ook doe
Ik word toch gepest

Ik geef toe, het was mijn dag niet. Maar weet je wat hij deed na al dat werk? Hij mieterde het gedicht in de prullenbak. Gooide het gewoon weg en ging z’n krant halen!
Moet ik daar nou zo vroeg voor opstaan? !
Begrijp mij niet verkeerd, er zijn ook dagen dat het fijn samenwerken is hoor. In het park bijvoorbeeld. Dan zit hij rustig te mijmeren op een bank, luistert naar het ruisen van de bladeren of kijkt naar de voorbijgangsters die gracieus voorbij paraderen. Juist! Dan heeft hij geen papier genoeg bij om al zijn verzinsels kwijt te raken en ik werk met plezier mee. Ja zeg! Ik ben natuurlijk ook niet blind!

“Vandaag wil ik sterven”. Hernam hij weer waar we begonnen waren. Nou ja, dan maar geen melk!

Sterven, doodgaan, de pijp aan maarten geven, het hoekje om… , mompelde hij bij zichzelf. Tja, als cliché niet bestond, had hij het zelf wel uitgevonden. Waarom sta ik hier denk je? Mijn uren lopen hoor!
Ik zal me er toch maar eens mee bemoeien anders wordt het weer een ramp.

Een zucht ontviel hem
als een laatste klacht
tegen een wereld van tranen
verdampt in dit vermoeide leven

Zie je? Nu zit hij in zijn haar te krabben en zich af te vragen of dit wel allemaal klopt, waarom vertrouwd die man mij niet, ben ik muze of ben ik het niet?
Ja, goed zo, hij schrijft het op, hij doet het!

Wat? Nu doet hij zijn jas aan terwijl hij een papiertje meescharreld. Even kijken, dacht ik het niet, melk, yoghurt, beleg. Muzerie, muzerie. Dus toch naar die supermarkt, we waren net zo goed op gang.

Onderweg op de fiets fluit hij een deuntje, de prachtige herfstkleuren negerend. Het is gewoon hopeloos met die man soms.
Zo, we zijn er. Wat gebeurt er? Hij verkrampt ineens. Ha, ik zie het al, daar staat Anneke, ze ziet hem nog niet. Hij vraagt zichzelf ondertussen af of hij dichterbij durft te komen. Toe dan man, je kent ze al jaren, ze is alleen, jij ook, of hebben jullie schrik van elkaar?
Ze kijkt op, glimlacht naar hem.
Nu komen we ergens. Ik voel werk aankomen. Wat er nu in zijn hoofd omgaat? Wel, de opdrachten stromen binnen, dat kan ik je vertellen.
Hij stapt van zijn fiets en loopt naar haar toe met een gloeiend hoofd. Wow, dat kind heeft mooie ogen. Die alleen zijn al een regel of tien waard. Zeg dan toch iets, oen!

“Dag Anneke, ook aan het winkelen?” Een echte poëet, hoe verzint hij het!
-“Ja, ik zat zonder melk” zei ze. Ze kreeg al net dezelfde kleur als hij.
Dat is wel erg toevallig, ik ook.
-Ben je nog steeds gedichten aan het schrijven?
“Ik probeer” zegt hij. Ik probeer!, IK probeer ja! Jij moet het maar op papier zetten.
Terwijl ze samen binnen gaan, zegt ze “je moet me er toch eens enkele laten lezen hoor, ik vond die je vroeger schreef eigenlijk echt goed”
“Dank je Anneke, maar gaat het nu met jou? Het is weer een jaar of wat geleden dat ik je gezien heb”
-“Alles nog steeds hetzelfde hoor”, “ als je tijd hebt gaan we dan straks even een koffietje drinken? Dan kunnen we wat bijpraten” zei ze, nog steeds met een kleur.
Poeh, die durft. Gelukkig maar, want als het van hem afhangt wordt straks de melk nog zuur.
“Wel ja, waarom niet, ik heb niets anders te doen”, zei hij. Ja, ok! Doe maar gewoon of ik niet besta.
Nu ja. Hier zit tenminste wat afwisselend werk in voor mij. Alleen jammer dat het er nu naar uitziet dat er vandaag niet meer gestorven wordt. Het werd net zo mooi.

Even later komen we aan bij een taverne. Hij laat haar mooi voorgaan bij het binnenkomen. Ja, ja, hij leert het nog wel.
Tijdens de koffie gaat het gesprek al snel over zijn dichterstalent, en over mij natuurlijk, zijn inspiratie.
Zij laat wel de koffie, maar niet het moment koud worden. “Schrijf eens iets over mij”, “Ik zou echt eens willen weten hoe je dat doet” Sprak ze.
Het is duidelijk, ik moet hier dringend aan het werk Ik hoor zijn hersenen gewoon kraken terwijl hij zijn potlood en het verfrommelde boodschappenpapiertje neemt en naar de lege achterkant staart.

Zeg iets van die ogen, kijk en kijk diep, daar kan je niet omheen kerel. Ik begin er gewoon zelf warm van te worden.
Hij kijkt haar een poosje verlegen aan en begint te schrijven:

in jou
zie ik de blauwe oceaan
verlaat ik het eenzame eiland
en wil zwemmen
in een nieuw bestaan

omarmt door jouw golven
koester ik mij in koele rust
duik ik vredig onder
in liefde bedolven

Treuzel toch niet zo man, geef haar dat briefje.
Aarzelend schuift hij het blaadje naar haar toe, zich verontschuldigend voor zijn hanenpoten.

Zij leest, slaat dan haar ogen naar hem op en kijkt hem doordringend met blinkende ogen aan.
“Dichter” Zegt ze.
“Ja?” Antwoord hij met een rood hoofd.
“Nee, dichter”. En kust hem plots vol op de mond.

Zo, mijn broodje is gebakken. Zij zijn helemaal van hun melk en ik heb werk voor maanden.
_________________
de weg is lang en hobbelig, maar wat een uitzicht!

Tilly · 08 jan 2007, 23:14

STONE. schreef:KLEINZOON + BOMPA : samen op SENNET

Geregistreerd op: 5-9-2005
Woonplaats: Vieux Bois Geplaatst: Zo 06 Nov 2005, 5:45 Onderwerp: KLEINZOON + BOMPA : samen op SENNET
_______________________________________
-Zal ik op Forum-<
rubriek Politiek- Media of Diskussie > opengoeien Bompa ?
-Doe maar .. jongen. 't Is allemaal even interessant . ( hm ?! )
- He Bompa- ik zie hier Seniorennet staan ! Zijn da allemaal sinjoren van de Koekestad ?
-Nee jongen, da zijn in uw ogen allemaal < ouw peekes > allez.. ouw mannekes ( en af en toe ook vrouwkes ) van 50 + ... en veeeel meer !
-Amai.. en zijn da allemaal BLOKKERS gelijk onze Philip ?
- Wa zeg de ? Da zijn BLOGGERS jongen.. gelijk gij en ik.. niet verwarren he !
- Ah..Ah.. nu begrijp ik het ! Maar ja, daar moet ge ..gelijk gij en ik -ook 50+ voor geworden zijn, is't nie ?? ...

PS : mijn ICQ Number begint niet met 627...
Ken nochtans de LECHE-PLAT !
_________________
Men are like wine- some turn to vinegar, but the best improve with age.
Pope John XXIII

Tilly · 08 jan 2007, 23:16

STONE. schreef: SURVIVAL-kursus-SENIOREN:Aulnay-s-BOIS

Geregistreerd op: 5-9-2005
Woonplaats: Vieux Bois Geplaatst: Ma 07 Nov 2005, 7:09 Onderwerp: SURVIVAL-kursus-SENIOREN:Aulnay-s-BOIS
______________________________________
Lokatie : Aulnay-sous-Bois = niet TE ver van Paris Charles de Gaulle luchthaven/ speciaal gekozen voor zij die slecht te been zijn !

Het SURVIVAL-PAKKET is gebaseerd op een all-in priis . Hierin is begrepen : 1) Logement : klein appartement 6de verdieping( sorry, zonder lift-faciliteit )- eerder krap bemeubeld en zeker niet voorzien van alle Mod-Cons.
2) Het Oefen-pakket : 100-meter lopen ( minim. tijd 12 '' )- leren omgaan met tuinslang en hoge-drukreiniger- fabriceren van zelfgemaakte bommen - wagens op efficiente manier in brand steken- leren omgaan met allochtone jongeren tussen 10 en 16 jaar ( dit om het sociale patroon in u aan te scherpen )- zich thuis voelen in een marginaal milieu...

Zij die met succes de cursus beeindigen, krijgen uiteraard hun SURVIVAL-CERTIFIKAAT !

Prijs : All-in / afhankelijk van behaalde resultaten ( wordt uitgedrukt in < V.W> = aantal vernielde wagens ) ...
Allez.. we gaan ons nog ne keer volledig kunnen laten gaan ...
_________________
Men are like wine- some turn to vinegar, but the best improve with age.
Pope John XXIII

STONE. schreef:

Geregistreerd op: 5-9-2005
Woonplaats: Vieux Bois Geplaatst: Ma 07 Nov 2005, 11:47 Onderwerp:
________________________________________
- onbewaakte parking is voorzien. Volgens kenners geen gevaar voor diefstal! Zou wel wat brandgeur kunnen hangen..
-thuis geraken in ieder geval of ... zoals SDW1 al "ZIJ " : FPCG .. ofte Paris Charles de Gaulle is vlak bij
ook den 101 zou nog rijden - vooal 's avonds laat!
- geen toelatingsproef voorzien: veronderstellen dat 50+ -ers al iets kennen ...
- als SP-er ( Sans Papier ) kan je uiteraard van vele voordelen genieten:
Vb1 / Gratis naar Toilet gaan op vertoon van uw lidkaart SANS PAPIER- sorry - de toiletten zijn wel NIET uitgerust met het moderne Flush-systeem !
Vb2/ als <SP-er > - winkelen ZONDER betalen ... Wel uw kaart laten zien...
- meertalige folders zijn in de maak- hebben wel enige vertraging opgelopen- omdat nazicht en verbetering gebeurt in KS ( = de afgebrande KleuterSchool ....

Allez ... afspraak op de parking !!!
_________________
Men are like wine- some turn to vinegar, but the best improve with age.
Pope John XXIII

Tilly · 08 jan 2007, 23:18

STONE. schreef: JOS vdb ONTMOET !

Geregistreerd op: 5-9-2005
Woonplaats: Vieux Bois Geplaatst: Wo 09 Nov 2005, 2:21 Onderwerp: JOS vdb ONTMOET !
________________________________________
Heb vandaag de JOS ontmoet op het OEFEN- FORUM ...
Ken de Jos al 20 jaar-broer van PAUL- ge weet wel van trop = teveel...
In Paul 's CV stond onder de hoofding < opleiding > - gewoon Beenhouwer.
Pertang, zijn goedgevulde carriere was nie niks : Minister van BZ en nadien zelfs eerste Minister!!
'k Herrinner me nog zijn glorie-periode , samen met de Pierre ( Harmel ).
En dan kwam er die toch wel erg grijze periode- of liever ROOZE ... waarin zelfs BALETTEN- dansers en danseressen optraden !!
En dan de Paul als co-financierder van het weekblad " Europe Magazine " - waarin ikzelf ook vermeld stond. Het wel erg < anti- Mobutu gezinde gazetteke > , in tegenstelling tot de geaardheid van onze Leo ( Tindemans ).Die deinsde er zelfs niet voor terug " den Boerinnekesdans " op te voeren samen met ene Joseph-Desire !!

En dan is er nog de periode van de Paul in zijn buitenverblijf in Le TOUQUET - wat de Fransen < Paris Plage > noemen...
Samen met de Paul en die andere " vriend " .. hoe was de naam ook weer .. ah ja... HAMERS! - pinten gepakt in de Perroquet BLUE...
Maar ja, iedereen sprak van kidnapping. Ik zie de Paul-broer van JOS vdb-nog MET en ZONDER bril/ baard/ pijp / sloefen >>>
Grandioos was nadien zijn optreden < a l a Papa > aan het venster! Hij wuifde zelfs naar de Fiskus !
< Allez mannekes.. da doe de ne mens toch nie aan >
Jos- de groeten aan de Paul !!!
_________________
Men are like wine- some turn to vinegar, but the best improve with age.
Pope John XXIII

Tilly · 08 jan 2007, 23:20

STONE. schreef: SNELLE evolutie - de < HOMES> computer

Geregistreerd op: 5-9-2005
Woonplaats: Vieux Bois Geplaatst: Di 15 Nov 2005, 6:52 Onderwerp: SNELLE evolutie - de < HOMES> computer
______________________________________
Lap-top/ Desk-top/ PC/ Web-site / Seniorennet/ Blog/ FORUM...
het klinkt ons Senioren allen bekend in de oren.
NU zitten de meesten onder ons nog thuis ... bij de HOME-computer, vrolijk te tokkelen . Sommigen verslijten er zelfs hun broek en bril- van de vroege morgen tot ... kot in de nacht; altijd maar alert voor dat Kaaske...en het 17' scherm.

LATER - moeilijk uit te drukken in " Real Laps of Time " - zullen de meesten onder ons voor de < HOMES > - PC zitten. Niets teelt er weliger dan de Senioren-homes- RVT's - Seniorenflats- en ga zo maar door.

Reken zelf maar : tel bij uw huidige " ACTUAL " nog eens 25 ... jaartjes!
Waar komen we mekaar dan tegen?? NATUURLIJK op het 17' scherm- maar niet meer THUIS, met dat gezellige getokkel en bekend muziekske op de achtergrond.

IK heb mijn deal al gesloten met de direkteur van het RVT < Hof in de DENNEN >.
Wij zullen 1 computer delen met 2 schermen - 2 zetels hebben in 1 kamer - 1 TV met 2 onderschriften- 1 abonnement met 2 soorten boekskes " Story " en " Clickx ".
Onze uitstappen zullen we zelfs met meerderen moeten delen : naar de ZOO met een bel-buske / op reis naar de EFTELING met Verhoeven cars / en dichter bij huis - naar " Boer JAN " een cremeken eten in een rolstoel. Maar ... die deel ik met NIEMAND !!
_________________
Men are like wine- some turn to vinegar, but the best improve with age.
Pope John XXIII

STONE. schreef: SEKS en VERGRIJZING

Geregistreerd op: 5-9-2005
Woonplaats: Vieux Bois Geplaatst: Vr 25 Nov 2005, 8:42 Onderwerp: SEKS en VERGRIJZING
________________________________________
DM/HC/24/11/05 eigen interpretatie.
Beiden gaan gebukt onder gekakel.
* Over seks is genoeg geschreven sinds Goedele de < vagina > terug heeft uitgevonden en op radio 1 het woord < penis > om het uur te horen is.
Ga je gang, do your own thing. 't Komt uiteindelijk altijd op hetzelfde neer : GEHOBBEL .

* Vergrijzing : zit nog in een embryonaal vocabularium. Prefabindustrie- kultuur van zieligheid- perceptie zonder voltooiing.
In de Wetstraat spreekt men nu over vergrijzing zoals over begroting- kinderprostitutie- kinderarbeid ...Nieuw absolutisme.
Oudjes voor geld- geld voor oudjes ..
De Wet van de paplepel : vergrijzing gaat haar eigen gang.Iets voor theologen ? Iets voor restaurant-critici ?

< In het restaurant zat een dame van rond de tachtig.Grijs als een duif.Ingevallen permanentje-zandbanken op voorhoofd-grote lellen onder haar oren.Ze zat er chic,waardig en alleen.
Een staatssymbool-de man was waarschijnlijk in een vorig leven ambtenaar- zij staatsweduwe.
Ze dronk rode wijn. Las in een ondefinieerbaar boekje - of was het < Prive of ELLE ?>

De ober dacht " daar gaan mijn 2 couverts". Obers zien tafel - de bill- niet de mens.
De beursgenoteerde skeletbouwers die het restaurant betraden keken nog laatdunkerder naar het mensje. < Hoezo, een WIJF alleen ? >

Vergrijzing smeekt om machtsdeling, sowieso bij een Saint Emillion !!
_________________
Men are like wine- some turn to vinegar, but the best improve with age.
Pope John XXIII

Tilly · 08 jan 2007, 23:22

STONE. schreef: AU nom du " PERE "

Geregistreerd op: 5-9-2005
Woonplaats: Vieux Bois Geplaatst: Za 17 Dec 2005, 12:52 Onderwerp: AU nom du " PERE "
_______________________________________
Au nom du PERE - HC- DM 17 dec / aangepaste tekst

Dat hansworst Pere Gilbert zoveel ouverture heeft in Laken zegt iets over het koningshuis.
< Delphine moet door de koning erkend worden als zijn ...> hoor ik fluisteren.
De nozem-priester in laarzen en leren jack- Hell's angel naast God- gemotoriseerd opperwezen met oneindige wijsheid ?
Een hapje ganzenlever proeven tussen de meisjes van de Moulin Rouge; ook met oorbellen...

Zijn koketterie met de prins-lintmeter heeft iets Opus Dei-achtigs...
Straks- als de couveuse tijd voorbij is- zal pere Gilbert weer de armen strekken naar de 2 doopsgezinde hoofdjes.
Laurent zal even tijd vrij moeten maken - en weer niet video-recorderachtig raaskallen : :" ' k hep nog feel werek vandaag " ...
Een normaal-werkend mens - als ik - krijg 3 dagen vaderschapsverlof.
Ben zelf nog recent VADER geworden- dit even terzijde.

Het gekakel op TV kan beginnen : Au nom du Pere ...
Van de zwarte kousenbandkerk naar de zwarte laarzen-kerk - het is een kleine stap.

Geef mij maar pastoor Jansens van Oosthoven . In de naam van de VADER, de 2 zonen Emerich en Nicolay ...
_________________
Men are like wine- some turn to vinegar, but the best improve with age.
Pope John XXIII

telloorlekker schreef:

Geregistreerd op: 26-11-2002 Geplaatst: Za 17 Dec 2005, 16:26 Onderwerp:
______________________________________
In the name of the Rose ware wellicht beter geweest. Dieje pirre van Oosthoven, is dat zo'n wroede vader dat je daar naar opkijkt. Als ik zijn optrekje vergelijk met die van zijn zusterparochie Zwaneven, mag ie daar beslist eens aan renovatie gaan denken, ja zelfs iets in de aard van de outfit van Pere Gilbert. Gelukkig ben ik geen parochiehaan van beide, ik verwaarloos kerken. Maar mijn religieuze achtergrond kan ik nog moeilijk verdoezelen; er zijn er hier teveel die mij als gewezen seminarist herkennen. Nogmaals, ik gun het die pere aan het hof, hij mag die twee besprenkelen... ik zal het ook wel doen in mijn droge keel...

Tilly · 08 jan 2007, 23:27

STONE. schreef: Mieke VOGELS' nieuw lief ...

Geregistreerd op: 5-9-2005
Woonplaats: Vieux Bois Geplaatst: Do 22 Dec 2005, 7:20 Onderwerp: Mieke VOGELS' nieuw lief ...
_______________________________________
Voor outsiders zijn het nog wilde geruchten. Voor de echte " happy few " die de politieke gebeurtenissen op de voet volgen is het al langer geweten : Hugo Camps en Mieke Vogels zijn een STEL. Iets dat warmte uitstraalt.Mieke zegt van zichzelf dat ze warmer is dan Patrick Janssens. Is zij really so hot ??Iemand al gemeten met thermometer of thermostaat ?

Janssens is cool, Mieke warm. Een kloek om kwarteleitjes uit te broeden.
Warmte is irrationeel. een Eskimo kan Patrick omhelzen, samen klappertandend, embryonaal ijs in wording,
Mieke is de vuurgloed zelve... de hitte die men in disco's voelt... de klammige warmte van in de Tropen. Mieke in dancing Carre ..

Wat Mieke echter niet weet is dat de politieke cultuur momenteel houdt van Siberische koude-gezichten, a la Angela Merkel, Pieter de Crem, Yves Leterme. Ijsvogels, ijspinnen,Pingouins in de sneeuw ...

Maar ja, die houden ook van hete wijven... Maya Detiege wil tampons en inlegkruisjes ZONDER BTW, Hilde Vautman voelt nattigheid tussen de benen : het glijmiddel moet taxvrij.
Glijend, groener ... wensen voor de Kerst... Hugo en Mieke, gezellig stel ! Happy Newyear !

Tilly · 08 jan 2007, 23:32

STONE. schreef: Het exponentiële feest

Geregistreerd op: 5-9-2005
Woonplaats: Vieux Bois Geplaatst: Do 23 Feb 2006, 6:51 Onderwerp: Het exponentiële feest
_______________________________________

Het “ exponentiële “ feest ... Hulp gevraagd !!

Zou er in de hemel of in het nirwana een variant bestaan van “ Europe Assistance “ - een soort < Festivity Assistance > ?
‘ k Weet het- feesten is Alpha en Omega. Van bij de geboorte hoort er al champagne bij en allerlei suikerbonen. Hier bij ons is het koffie met sandwiches en koffiekoeken bij overlijden.

Sulawesi daarentegen ( ex-Celebes ) bewaart en balsemt zijn doden soms een jaar lang- familie van over het hele Indonesische continent moet ter plekke geraken- om dan het eindfeest met verbranding van de dierbare in te zetten. Een groots feest dat naargelang de status van de overledene- lang of langer duurt.
Waterbuffels worden geslacht, geofferd en opgepeuzeld.

Wij Senioren behoren tot de geciviliseerde ‘ transit passengers ‘ - wij zitten al in de wachtzaal op de Terminal van de ‘ last call’; of is het de terminale “ salle d’attente “?
Is het visioen of reality?
In Broome zag ik de ‘ Staircase to the moon ‘- een prachtig natuurverschijnsel van wolkenweerspiegeling in de Rubeck Bay wateren.
Bestaat er ook een < ladder naar de hemel>, met daar bovenop een jump seat om de geest van de overledene aan een duizelingwekkende snelheid naar het hiernamaals te propulseren ?

Enig idee hoe deze “ all in reis “ verloopt ? Ik niet.

Eenmaal boven gearriveerd kan het - bijna dekadente - eeuwigfeesten beginnen; in een staat blijven verkeren van gelukzaligheid zonder XTC.
Maar wie organiseert dat allemaal ? Wie is die gulle sponsor? Hier moet willes nilles een gigantisch Feestcommittee achter schuil gaan ...

Zalig... Alle dagen het lekkerste maal ( née , geen rijstpap met bruine suiker), wél speciale gouden lepeltjes voor ... ?- met de beste mondiale assorti-wijnen... Hemels !

Nooit meer dronken worden, géén jaloerse echtgenoot, geen uit de hand lopende liefdesaffaires, geen overbuurman die mijn vrouw ( há, die zit hier blijkbaar ook tussen ) nog eens wil ... ( ? )

Wat een eeuwig-groots gebeuren. Een niet te overziene organisatie om alles vlekkeloos op wieltjes te laten verlopen tot in het ... Oneindige.
Tot ik plots een bordje zie met daarop “ Hulp gevraagd “ !
_________________
Men are like wine- some turn to vinegar, but the best improve with age.
Pope John XXIII

STONE. schreef: Aïd el ADHA

Geregistreerd op: 5-9-2005
Woonplaats: Vieux Bois Geplaatst: Vr 30 Dec 2005, 18:40 Onderwerp: Aïd el ADHA
________________________________________
Het Offerfeest van de moslims kan beginnen. Op 10 januari ga ik de klus klaren.
Ben het geblaat van mijn schaap beu. Met mijn slagersmes maak ik er korte metten mee. Gedaan dat eeuwige bée... bée .. ; en dan dat knikken met de kop- alsof Parkinson zelve gereïncarneerd is !
Ik dank Emir Kir ( PS ) - hij zorgt als Brussels staatssekretaris tenminste voor Openbare Netheid.

Hij kent het klappen van de zweep... niet op schapen.
Zijn callcenter lijkt een samenscholing van call-girls. Reguliere slachtruimte voor moslims. Zelf ben ik één van die 1300 die Randstad werk bezorgen.
Waar zijn de ervaren slagers om op 10 januari harakiri te plegen ??
Oei! ' t Is nu te laat. Tot vanavond 17 uur kon men als moslim reserveren. " Hallo- Randstad callcenter ? " - " Oui-ja- Turks- Arabisch ?? "
" Ik zou slachtruimte willen reserveren ! " - "Trop tard! 't Is na de vijven".

Wat nu ??
Fabienne ( Defrance ) kent haar stiel; zij heeft haar schaapjes al op het droge.
Het Offerfeest wordt gevierd op de 10de dag van de islamitische maand < ZILHICCE > en valt elk jaar 10 dagen vroeger dan het jaar voordien. In 2006 is dat op 10 januari...

In het Brusselse Gewest moeten maar liefst 15.000 beestjes er aan geloven. Moet ik weerom thuis schaap slachten ?...
Nee, ik ga gewoon naar Randstad. Zal één van die 162 tijdelijke krachten zijn !

Nu nog mijn mes. Moet er weer bloed vloeien ? Nee hoor ! Als vrouw kan ik me aanbieden als slachtster, schapenscheerster, of ... poetsvrouw...
'k Hou het graag proper, nietwaar Emir Kir ...
( voor mijn vriend Laury Zioui )
_________________
Men are like wine- some turn to vinegar, but the best improve with age.
Pope John XXIII