--"Ons Dagboek"--
-
denook - Lid geworden op: 20 aug 2006, 13:25
- Locatie: Vlaams-Brabant
Weer terug en ... een kleine literaire verrassing,
Mijn directe baas is Peter; dat weten de mensen die hier regelmatig lezen.
Als vrijwilliger wordt één prestatie per twee weken gevraagd.
Ik kom elke week en neem verlof als Peter verlof neemt.
Zo waren we nu bijna een maand niet meer in de kliniek geweest.
Bij onze terugkeer zagen we dan ook veel nieuwe gezichten, samen met
enkele langdurige blijvers, die glimlachend toonden dat ze blij waren met
het weerzien.
Een voormiddag eindigt altijd met enkele 'stapperkes', zoals Peter ze
noemt: patiënten die pas zijn geopereerd en nog niet naar de kinezaal
kunnen, of mensen van zeer hoge leeftijd, voor wie even rechtstaan en
met enkele pasjes tot aan de kamerdeur geraken al een zware inspanning
vergt. Langs beide zijden ondersteund, voelen ze zich veiliger en loopt het
merkbaar vlotter.
De laatste patiënt op die eerste woensdag na het verlof, was Frank. Wat
een moderne naam voor een 97-jarige, dacht ik.
We moesten met ons drie allen meer dan een inspanning leveren om wat
resultaat te bekomen: rechtstaan, recht blijven, enkele pasjes zwaar
ondersteund ... alles ging moeilijk. Frank deed wat hij nog kon en sprak
daarbij traag, zeer stil en met afgebroken zinnen.
Toen we zijn kamer verlieten merkte ik dat op een tafeltje een dichtbundel
lag: allemaal haiku's. Het boekje was mooi uitgegeven, verlucht met aan-
gepaste tekeningen en versieringen. De dichter was ... wat dacht je ...
onze oude Frank.
Alle stukjes waren geschreven toen hij reeds de 90 voorbij was.
Ik mocht fotocopy's nemen van de bladzijden die ik graag las.
De vraag om wat uitleg bij de hoofdgeneesheer, die juist op de gang was,
leerde me dat de man een doctor in de germaanse filologie was en een
rijke loopbaan als docent Nederlands en Engels aan een Gentse Hoge-
school had doorlopen; en ... dat er nog andere werkjes van zijn hand de
revue op het tafeltje gepasseerd waren.
Volgende week ga ik verder navraag doen en zoeken, want de man had
zeker talent.
Jammer toch dat de tand des tijds zijn werk deed en me daarom hier het
woordje 'had' moet doen neerschrijven.
Enkele van zijn haiku's
Alle vogeltjes
nestelen met hun tweeën
tenzij ik en jij
(-geschreven na het overlijden van 'zijn Prinsesje Mijn'-)
Over de afgrond
zeilt een late kabellift
aan een zijden draad
(-over het leven, breekbaar als glas, dat we zelf niet in handen hebben-)
Op glazen vleugels
zweeft zij telkens her en der
de waterjuffer
(-'Op Glazen Vleugels' is ook de titel van de bundel-)
denook
Mijn directe baas is Peter; dat weten de mensen die hier regelmatig lezen.
Als vrijwilliger wordt één prestatie per twee weken gevraagd.
Ik kom elke week en neem verlof als Peter verlof neemt.
Zo waren we nu bijna een maand niet meer in de kliniek geweest.
Bij onze terugkeer zagen we dan ook veel nieuwe gezichten, samen met
enkele langdurige blijvers, die glimlachend toonden dat ze blij waren met
het weerzien.
Een voormiddag eindigt altijd met enkele 'stapperkes', zoals Peter ze
noemt: patiënten die pas zijn geopereerd en nog niet naar de kinezaal
kunnen, of mensen van zeer hoge leeftijd, voor wie even rechtstaan en
met enkele pasjes tot aan de kamerdeur geraken al een zware inspanning
vergt. Langs beide zijden ondersteund, voelen ze zich veiliger en loopt het
merkbaar vlotter.
De laatste patiënt op die eerste woensdag na het verlof, was Frank. Wat
een moderne naam voor een 97-jarige, dacht ik.
We moesten met ons drie allen meer dan een inspanning leveren om wat
resultaat te bekomen: rechtstaan, recht blijven, enkele pasjes zwaar
ondersteund ... alles ging moeilijk. Frank deed wat hij nog kon en sprak
daarbij traag, zeer stil en met afgebroken zinnen.
Toen we zijn kamer verlieten merkte ik dat op een tafeltje een dichtbundel
lag: allemaal haiku's. Het boekje was mooi uitgegeven, verlucht met aan-
gepaste tekeningen en versieringen. De dichter was ... wat dacht je ...
onze oude Frank.
Alle stukjes waren geschreven toen hij reeds de 90 voorbij was.
Ik mocht fotocopy's nemen van de bladzijden die ik graag las.
De vraag om wat uitleg bij de hoofdgeneesheer, die juist op de gang was,
leerde me dat de man een doctor in de germaanse filologie was en een
rijke loopbaan als docent Nederlands en Engels aan een Gentse Hoge-
school had doorlopen; en ... dat er nog andere werkjes van zijn hand de
revue op het tafeltje gepasseerd waren.
Volgende week ga ik verder navraag doen en zoeken, want de man had
zeker talent.
Jammer toch dat de tand des tijds zijn werk deed en me daarom hier het
woordje 'had' moet doen neerschrijven.
Enkele van zijn haiku's
Alle vogeltjes
nestelen met hun tweeën
tenzij ik en jij
(-geschreven na het overlijden van 'zijn Prinsesje Mijn'-)
Over de afgrond
zeilt een late kabellift
aan een zijden draad
(-over het leven, breekbaar als glas, dat we zelf niet in handen hebben-)
Op glazen vleugels
zweeft zij telkens her en der
de waterjuffer
(-'Op Glazen Vleugels' is ook de titel van de bundel-)
denook
-
Dtm - Lid geworden op: 09 apr 2011, 15:00
denook schreef:Weer terug en ... een kleine literaire verrassing,
Volgende week ga ik verder navraag doen en zoeken, want de man had
zeker talent. Jammer toch dat de tand des tijds zijn werk deed en me daarom hier het woordje 'had' moet doen neerschrijven.
Enkele van zijn haiku's
Alle vogeltjes
nestelen met hun tweeën
tenzij ik en jij
(-geschreven na het overlijden van 'zijn Prinsesje Mijn'-)
(-'Op Glazen Vleugels' is ook de titel van de bundel-)
denook
Wellicht dacht de oude dichter wel aan dit.
En was hij een beetje vergeetachtig.
...
Hebban olla vogala is lange tijd aangemerkt als de oudst bekende zin in het Oudnederlands. Het is een interlineaire quasi-glosse, die in 1932 in Oxford door de Engelse germanist Kenneth Sisam werd ontdekt op de laatste bladzijde van een Oudengels prekenhandschrift uit de abdij van Rochester (Oxford, Bodleian Library, ms.340 fol. 169v). [1]
De tekst, die werd geschreven door een West-Vlaamse kopiist, dateert naar schatting uit het derde kwart van de 11e eeuw. De eerste twee zinnen zijn in het Latijn. De taal waarin de rest van de tekst geschreven is wordt door de meeste taalkundigen als Oud-Westnederfrankisch aangeduid, maar hierover bestaat nog controverse.
De zin luidt:
Hebban olla uogala nestas hagunnan hinase hi(c) (a)nda thu uuat unbidan uue nu
Het is de vertaling van de Latijnse paralleltekst die ervoor staat:
Habent omnes uolucres nidos inceptos nisi ego et tu. Quid expectamus nunc.
De vertaling zou luiden:
Hebben alle vogels nesten begonnen, behalve ik en jij. Waarop wachten we nu?
Bron Wikipedia.
-
denook - Lid geworden op: 20 aug 2006, 13:25
- Locatie: Vlaams-Brabant
zonder titel,
toen ik vanmorgen in de kliniek aankwam,
en alvorens me op de dienst aan te melden,
even bij Frank langs liep, om te pogen
wat verder te bomen over zijn literaire bundels ...
was Frank er niet meer.
Hij overleed een paar dagen geleden.
Aangekomen op de dienst,
waren Peters' eerste woorden:
"herman, Frank van de haiku's, is overleden".
Zo krijgt het stukje van gisteravond
een trieste naklank.
"Frank, waar je ook mag zijn,
zonder dat je het zelf besefte,
liet je een warme indruk na,
het ga je goed,
aan de andere zijde",
denook
toen ik vanmorgen in de kliniek aankwam,
en alvorens me op de dienst aan te melden,
even bij Frank langs liep, om te pogen
wat verder te bomen over zijn literaire bundels ...
was Frank er niet meer.
Hij overleed een paar dagen geleden.
Aangekomen op de dienst,
waren Peters' eerste woorden:
"herman, Frank van de haiku's, is overleden".
Zo krijgt het stukje van gisteravond
een trieste naklank.
"Frank, waar je ook mag zijn,
zonder dat je het zelf besefte,
liet je een warme indruk na,
het ga je goed,
aan de andere zijde",
denook
-
Dtm - Lid geworden op: 09 apr 2011, 15:00
Dag dagboek,
we zijn vreemden voor mekaar. Allochtone woorden.
Maar misschien wel naamgenoten.
En we lijden wellicht aan dezelfde kwaal.
Onze navel.
Het epicentrum van ons bestaan.
Het komen en gaan.
Van onze vreugde en verdrietjes.
Maar daarnaast de paden van onze taal.
Hoe wij elkaar voortdurend fout verstaan.
Het bladwit en de pen. De stilte en het woord.
Altijd ligt er wel iets te lezen tussen de regels.
De interpretatie van de leegte.
Lire c'est écrire. Et mon nom:
'Mes petits riens'.
Onder dit vaandel voel ik me het beste waaien.
Luister naar de blauwe wind.
-
denook - Lid geworden op: 20 aug 2006, 13:25
- Locatie: Vlaams-Brabant
Warm aanbevolen,
Twee paren die elkaar ieder jaar eenmaal ontmoeten en dit laten kaderen in een gevulde, goed voorbereide dagtrip: laat dat het gegeven zijn waarrond dit stukje draait.
Terwijl we vorig jaar mochten genieten van een bezoek aan Den Haag – waarvan hier trouwens ook een neerslag werd afgedrukt – was het dit jaar aan ons om de voorbereiding en dagindeling in elkaar te knutselen.
Ook al was ieder op zijn manier een Gent-kenner, en al stond Gent vier jaar geleden ook al op het programma, toch kon ik niet nalaten om weer in een van mijn lievelingssteden te gaan rondneuzen, om er een verrassende dag uit te distilleren, die ieders goedkeuring en waardering
kon afdwingen. Die liefde dateert al vanuit mijn studententijd, heel lang geleden, en is gebleven; neen, nog steeds gegroeid.
Voor zondag 11 september 2011, kwam volgend programma uit de bus:
Ontmoeting, samenkomen (- ook al zijn we maar met vier personen-) in de hal van het Sint-Pietersstation. Vermits we elkaar weer een jaar niet hoorden noch zagen, werd er meteen bijgepraat in de gezellige, oude stationsbrasserie.
Met de tram naar het centrum en bezoek aan het ‘huis van Alijn’, nieuwe naam voor het vroegere museum voor volkskunde. Hoewel ik het reeds zo dikwijls bezocht, blijf ik er graag vertoeven en rondsnuffelen Mocht er iets bestaan als ‘vrienden van …’, werd ik er graag lid.
Middagmaal in het wellicht gezelligste Patershol-restaurant(je) – naam mag hier zeker niet...
En dan naar het ‘STAM’, afkorting voor Stadsmuseum Gent.
Omdat het nieuw is, was ik er gaan ‘verkennen’, enkele dagen voordien.
Woorden schieten tekort om de aanpak, uitwerking, verscheidenheid van voorstellen, wonderlijk in elkaar vloeien van oud en nieuw, modernste technieken om een ver verleden te laten leven, … te verwoorden, over te brengen, naar wie er niet was.
Ik geef dan ook geen beschrijving; wel een sterk aanraden om er zelf heen te gaan; Gentenaars die van hun stad houden en het verleden beter willen leren kennen, trekken er liefst enkele dagen voor uit.
De titel van dit stukje ware beter geweest: ‘aanrader met rode stip!!’ Ik moet echter mezelf in toom houden om niet te overdrijven.
Wie wil nagaan of hier inderdaad is overdreven make de proef op de som.
Goede restaurantjes vind je overal; het ‘huis van Alijn’ en het ‘STAM’ vind je alleen in Gent en zijn samen een daguitstap meer dan de moeite waard.
Twee details die ook jij kunt ervaren …
In huis van Alijn kun je in een bepaalde kamer streekdialecten beluisteren. Met vingertoets kies je een Vlaamse provincie. Dan heb je per provincie keuze uit enkele steden en grotere gemeenten. Zo kies je voor Vlaams-Brabant uit Diest of Halle … en ook ‘Elingen’ staat daar vermeld. Elingen, wie kent nu Elingen? Een piepkleine parochie, maar wel een pareltje in het Pajottenland. Wij nieuwsgierig, en ‘Elingen’ aangeklikt ...
Er ging een schok door Martha heen. Elingen is niet alleen haar geboortedorp, maar de stem die ons een verhaal liet horen was die van haar overleden moeder, Maria Van Diest …
En ja, in een verre herinnering, misschien dertig jaar geleden, kwam een man in beeld, die bij moeder Maria kwam aankloppen met de vraag voor een typisch Pajottenlandse klankopname; en nog ja, die man kwam uit Gent en had een ‘groot’ diploma.
In het STAM kun je dan weer je oor te luisteren leggen; niet bij een oude pater in een muffig abdijkamertje, maar in brede, hoge, witgeverfde kloostergangen, met uitzicht op de prachtige binnentuin. Je werd moe van het vele slenteren van zaal naar zaal en daar zie je ze, op gelijke afstand van elkaar, staan … bruine banken, met hoge ruggen, waarin kleine luidsprekertjes, op oorhoogte, je in de gewenste taal toespreken: uitleg over wat je zag en wat nog komt. Ze helpen je ook de sfeer te behouden die je normaal nu al moet bevangen.
Hoe die sfeer dan is … dat moet je zelf ontdekken.
Dank Linda en Emiel voor het enthousiast gezelschap en niet vergeten … volgend jaar zijn jullie de gidsen,
denook
Twee paren die elkaar ieder jaar eenmaal ontmoeten en dit laten kaderen in een gevulde, goed voorbereide dagtrip: laat dat het gegeven zijn waarrond dit stukje draait.
Terwijl we vorig jaar mochten genieten van een bezoek aan Den Haag – waarvan hier trouwens ook een neerslag werd afgedrukt – was het dit jaar aan ons om de voorbereiding en dagindeling in elkaar te knutselen.
Ook al was ieder op zijn manier een Gent-kenner, en al stond Gent vier jaar geleden ook al op het programma, toch kon ik niet nalaten om weer in een van mijn lievelingssteden te gaan rondneuzen, om er een verrassende dag uit te distilleren, die ieders goedkeuring en waardering
kon afdwingen. Die liefde dateert al vanuit mijn studententijd, heel lang geleden, en is gebleven; neen, nog steeds gegroeid.
Voor zondag 11 september 2011, kwam volgend programma uit de bus:
Ontmoeting, samenkomen (- ook al zijn we maar met vier personen-) in de hal van het Sint-Pietersstation. Vermits we elkaar weer een jaar niet hoorden noch zagen, werd er meteen bijgepraat in de gezellige, oude stationsbrasserie.
Met de tram naar het centrum en bezoek aan het ‘huis van Alijn’, nieuwe naam voor het vroegere museum voor volkskunde. Hoewel ik het reeds zo dikwijls bezocht, blijf ik er graag vertoeven en rondsnuffelen Mocht er iets bestaan als ‘vrienden van …’, werd ik er graag lid.
Middagmaal in het wellicht gezelligste Patershol-restaurant(je) – naam mag hier zeker niet...
En dan naar het ‘STAM’, afkorting voor Stadsmuseum Gent.
Omdat het nieuw is, was ik er gaan ‘verkennen’, enkele dagen voordien.
Woorden schieten tekort om de aanpak, uitwerking, verscheidenheid van voorstellen, wonderlijk in elkaar vloeien van oud en nieuw, modernste technieken om een ver verleden te laten leven, … te verwoorden, over te brengen, naar wie er niet was.
Ik geef dan ook geen beschrijving; wel een sterk aanraden om er zelf heen te gaan; Gentenaars die van hun stad houden en het verleden beter willen leren kennen, trekken er liefst enkele dagen voor uit.
De titel van dit stukje ware beter geweest: ‘aanrader met rode stip!!’ Ik moet echter mezelf in toom houden om niet te overdrijven.
Wie wil nagaan of hier inderdaad is overdreven make de proef op de som.
Goede restaurantjes vind je overal; het ‘huis van Alijn’ en het ‘STAM’ vind je alleen in Gent en zijn samen een daguitstap meer dan de moeite waard.
Twee details die ook jij kunt ervaren …
In huis van Alijn kun je in een bepaalde kamer streekdialecten beluisteren. Met vingertoets kies je een Vlaamse provincie. Dan heb je per provincie keuze uit enkele steden en grotere gemeenten. Zo kies je voor Vlaams-Brabant uit Diest of Halle … en ook ‘Elingen’ staat daar vermeld. Elingen, wie kent nu Elingen? Een piepkleine parochie, maar wel een pareltje in het Pajottenland. Wij nieuwsgierig, en ‘Elingen’ aangeklikt ...
Er ging een schok door Martha heen. Elingen is niet alleen haar geboortedorp, maar de stem die ons een verhaal liet horen was die van haar overleden moeder, Maria Van Diest …
En ja, in een verre herinnering, misschien dertig jaar geleden, kwam een man in beeld, die bij moeder Maria kwam aankloppen met de vraag voor een typisch Pajottenlandse klankopname; en nog ja, die man kwam uit Gent en had een ‘groot’ diploma.
In het STAM kun je dan weer je oor te luisteren leggen; niet bij een oude pater in een muffig abdijkamertje, maar in brede, hoge, witgeverfde kloostergangen, met uitzicht op de prachtige binnentuin. Je werd moe van het vele slenteren van zaal naar zaal en daar zie je ze, op gelijke afstand van elkaar, staan … bruine banken, met hoge ruggen, waarin kleine luidsprekertjes, op oorhoogte, je in de gewenste taal toespreken: uitleg over wat je zag en wat nog komt. Ze helpen je ook de sfeer te behouden die je normaal nu al moet bevangen.
Hoe die sfeer dan is … dat moet je zelf ontdekken.
Dank Linda en Emiel voor het enthousiast gezelschap en niet vergeten … volgend jaar zijn jullie de gidsen,
denook
-
denook - Lid geworden op: 20 aug 2006, 13:25
- Locatie: Vlaams-Brabant
Dichter bij dichten door dichter,
Omdat men nooit te oud is om te leren, zegt men, schreef denook zich nog maar eens in voor een cursus: nu … ‘Poëzie schrijven’!
Als verdere omschrijving las hij:
‘Poëzie is naast techniek en vakmanschap, ook inspiratie en originaliteit. We gaan op zoek naar originele of net heel banale invalshoeken die ons op een nieuwe manier aan het schrijven zetten’.
Twaalf geïnteresseerden schreven in, waaronder dus denook.
Dat was net het maximaal toegelaten aantal om te kunnen werken zoals de dichter-leraar het zich had voorgenomen. Zes deelnemers ware beter geweest; maar kom, met twaalf kon het ook nog lukken. Naar ik voor mezelf mag schrijven: het lukt wonderwel.
We zijn twee avonden ver. Het aftasten is voorbij. Iedereen staat zijn mannetje (- al zijn er meer vrouwen dan mannen-), en de begeleiding staat er ook.
Al op de eerste avond kregen we ter plaatse een opdracht. Na voorbeelden van wat best niet, of juist wel mocht meespelen om een gedicht mooi te maken, gingen we aan de slag. Zonde denook! Gebruik nooit het woordje ‘mooi’ in een gedicht. Of toch wel, maar dan alleen die ene keer dat precies dát woordje er móet staan.
Onderwerp van de avond:
Geen liefdesgedicht, natuurtafereel, grootse gebeurtenis …
Neen, alleen een gedicht dat gewoon een ding, een voorwerp beschrijft.
En dan aan de slag. Sommigen met directe inspiratie; anderen die met meer tijd en schrappen en herlezen ook, hun opdracht konden afronden.
Daarna bracht ieder zijn pennenvrucht(je) luidop ten gehore. De dichter en kenner, gaf telkens een paar gepaste en accurate bemerkingen.
Huistaak: gedichten, al of niet herschreven, doorsturen per e-mail.
Tweede les. Hoofdgedachten uit de eerste les worden herhaald, gevolgd door enkele nieuwe raadgevingen en mogelijke valstrikken.
En dan krijgt iedereen alle gedichten van de collega’s; mooi, neen denook, ‘verzorgd’ op A4 formaat. Men mocht commentaar geven. Dat gebeurde eerst alleen door de leraar-dichter; maar dan kwamen de tongen los.
Mensen, dat werd een gezellige boel.
Iedereen aanvaardde kritiek waar nodig; verweerde zich ook met eigen argumenten.
Om de lezer hier zelf te laten oordelen of er talent aanwezig is in de groep … hierna enkele werkjes van de eerste dag. Remenber: ‘beschrijf een ding’.
- Gevierendeeld
Het vel eraf
Het hart eruit
In stukken gesneden
In heet water gegooid
Appelmoes
-Kommetje
klein en rond
glad
en wit
en gaaf
handje vol glazuur
-Deze balpen
had een potlood moeten zijn
dát is mijn vertrouwde maatje
wanneer ik een wit papier binnenwandel.
Nu begint die balpen
te sputteren van verontwaardiging
Ze hapert
Ze remt bruusk
… en valt stil.
Ik dus ook
- Twee spiegels
Ze peilen elkaar, elk uit hun diepte
begroeten zichzelf met de verkeerde hand
“Als je je ooit eenzaam voelt…”
Hij zwijgt met neergeslagen blik.
Ze reflecteren,
verliezen elkaar oneindig uit het oog
Tot hier een selectie uit de twaalf creaties, willekeurig geplukt, zonder rekening te houden met persoonlijke voorkeur. Ik beperk me in aantal; wie weet wat we nog allemaal meemaken.
Opdracht tijdens tweede les:
Weer een beschrijving, doch nu niet meer te kiezen. Neen, veel minder: één onderwerp, één voorwerp: ‘de (een) steen’ … hoe, wat of waar dan ook.
Volgende week pas krijgen we hopelijk weer alle werkjes te lezen.
Ik heb natuurlijk wel nog mijn eigen schrijfsel. Wil daar nu mee eindigen, temeer ik bij vorige keuzes bewust mijn stukje niet mee doorgaf.
- Hij zat met een baksteen in zijn maag,
ging er mee slapen,
stond er mee op.
Hij verteerde hem niet,
en toen ging hij dood.
Ik kijk al uit naar volgende dinsdag, volgende dinsdagen; er staan ons nog verrassende, leerrijke avonden te wachten … bijna schreef ik weer ‘mooie’ – Foei
denook
Omdat men nooit te oud is om te leren, zegt men, schreef denook zich nog maar eens in voor een cursus: nu … ‘Poëzie schrijven’!
Als verdere omschrijving las hij:
‘Poëzie is naast techniek en vakmanschap, ook inspiratie en originaliteit. We gaan op zoek naar originele of net heel banale invalshoeken die ons op een nieuwe manier aan het schrijven zetten’.
Twaalf geïnteresseerden schreven in, waaronder dus denook.
Dat was net het maximaal toegelaten aantal om te kunnen werken zoals de dichter-leraar het zich had voorgenomen. Zes deelnemers ware beter geweest; maar kom, met twaalf kon het ook nog lukken. Naar ik voor mezelf mag schrijven: het lukt wonderwel.
We zijn twee avonden ver. Het aftasten is voorbij. Iedereen staat zijn mannetje (- al zijn er meer vrouwen dan mannen-), en de begeleiding staat er ook.
Al op de eerste avond kregen we ter plaatse een opdracht. Na voorbeelden van wat best niet, of juist wel mocht meespelen om een gedicht mooi te maken, gingen we aan de slag. Zonde denook! Gebruik nooit het woordje ‘mooi’ in een gedicht. Of toch wel, maar dan alleen die ene keer dat precies dát woordje er móet staan.
Onderwerp van de avond:
Geen liefdesgedicht, natuurtafereel, grootse gebeurtenis …
Neen, alleen een gedicht dat gewoon een ding, een voorwerp beschrijft.
En dan aan de slag. Sommigen met directe inspiratie; anderen die met meer tijd en schrappen en herlezen ook, hun opdracht konden afronden.
Daarna bracht ieder zijn pennenvrucht(je) luidop ten gehore. De dichter en kenner, gaf telkens een paar gepaste en accurate bemerkingen.
Huistaak: gedichten, al of niet herschreven, doorsturen per e-mail.
Tweede les. Hoofdgedachten uit de eerste les worden herhaald, gevolgd door enkele nieuwe raadgevingen en mogelijke valstrikken.
En dan krijgt iedereen alle gedichten van de collega’s; mooi, neen denook, ‘verzorgd’ op A4 formaat. Men mocht commentaar geven. Dat gebeurde eerst alleen door de leraar-dichter; maar dan kwamen de tongen los.
Mensen, dat werd een gezellige boel.
Iedereen aanvaardde kritiek waar nodig; verweerde zich ook met eigen argumenten.
Om de lezer hier zelf te laten oordelen of er talent aanwezig is in de groep … hierna enkele werkjes van de eerste dag. Remenber: ‘beschrijf een ding’.
- Gevierendeeld
Het vel eraf
Het hart eruit
In stukken gesneden
In heet water gegooid
Appelmoes
-Kommetje
klein en rond
glad
en wit
en gaaf
handje vol glazuur
-Deze balpen
had een potlood moeten zijn
dát is mijn vertrouwde maatje
wanneer ik een wit papier binnenwandel.
Nu begint die balpen
te sputteren van verontwaardiging
Ze hapert
Ze remt bruusk
… en valt stil.
Ik dus ook
- Twee spiegels
Ze peilen elkaar, elk uit hun diepte
begroeten zichzelf met de verkeerde hand
“Als je je ooit eenzaam voelt…”
Hij zwijgt met neergeslagen blik.
Ze reflecteren,
verliezen elkaar oneindig uit het oog
Tot hier een selectie uit de twaalf creaties, willekeurig geplukt, zonder rekening te houden met persoonlijke voorkeur. Ik beperk me in aantal; wie weet wat we nog allemaal meemaken.
Opdracht tijdens tweede les:
Weer een beschrijving, doch nu niet meer te kiezen. Neen, veel minder: één onderwerp, één voorwerp: ‘de (een) steen’ … hoe, wat of waar dan ook.
Volgende week pas krijgen we hopelijk weer alle werkjes te lezen.
Ik heb natuurlijk wel nog mijn eigen schrijfsel. Wil daar nu mee eindigen, temeer ik bij vorige keuzes bewust mijn stukje niet mee doorgaf.
- Hij zat met een baksteen in zijn maag,
ging er mee slapen,
stond er mee op.
Hij verteerde hem niet,
en toen ging hij dood.
Ik kijk al uit naar volgende dinsdag, volgende dinsdagen; er staan ons nog verrassende, leerrijke avonden te wachten … bijna schreef ik weer ‘mooie’ – Foei
denook
-
Dtm - Lid geworden op: 09 apr 2011, 15:00
Dag lief ornithologisch dagboek,
Ik weet niet of je mij herkent, maar ik ben
een 'Passer domesticus'.
Of, euh, eigenlijk gewoon: een huismus.
Vergeef me mijn getjilpte arrogantie,
maar in dat marginale stadstuintje,
waar ik woon, is het verduiveld lastig
om iets van status te betekenen.
Ik tracht al eens, sorry, een verbaal truukje toe te passen
om aandacht te krijgen. En haal dan mijn Latijnse naam
naar boven. Om zo die verwaande hyperkinetische koolmezen,
tak op tak af, je kent ze wel, het zwijgen op te leggen.
Tja. Eén van m'n andere buren is zo'n zwarte merel
die denkt dat hij een witte raaf is.
Sjonge, kan die hoog van de dakgoot blazen,
euh, zingen, pfff, hoe noem je dat ook weer.
En die Vlaamse Gaai, die meent dat de ganse tuin
van hem is. Die nationalist.
Hij zit altijd achter m'n veren, m'n eieren en m'n jongen.
Om nog maar te zwijgen van die trompettende ekster.
En die doodernstige kraai.
Ach, ik ben maar van gewone komaf. Altijd dezelfde dakpan.
En nooit eens naar het zuiden. Zoals die gierende zwaluwen
over de vijver. Dat pronkt wat af.
Steeds maar opscheppen over hun buitenverblijf.
Waar de zon altijd schijnt. Geloof jij dat?
Waarom staan ze hier dan elke lente terug?
Enfin, ze zijn weer weg. Het was me wat.
Dagen vooraf zitten sjierpen op die hoge draden.
Opdat iedereen hen zou zien vertrekken.
Dag lief dagboek,
ik ben zo blij dat jij mijn eenzaamheid begrijpt.
Soms heb ik het écht moeilijk, als ik voor een plas regen sta,
en mijn pluimen in de plooi leg, dan vraag ik me af:
waarom is alles zo bruin aan mij?
Die verleidelijke vink, dat bedeesde roodborstje,
zelfs die gesjeesde koolmees, kleuren, kleuren,
allemaal kleuren ...
Soms bid ik tot de Grote Ornitholoog voor een vleugje verf.
Maar ik heb het gevoel dat hij mijn gesjilp niet hoort.
Begrijpelijk met dat lawaai van die merel in de dakgoot.
Ach, lief dagboek,
de mussen tjilpen verder en het leven ook.
jouw passerende huismus.
-
ferry - Lid geworden op: 19 feb 2007, 14:59
- Locatie: brasschaat
Denook
het was zeer aangenaam en verassend
de pennevruchten van de cursisten te lezen !!
Fernanda
Dtm
Ik mag niet mooi zetten, hierboven geleerd,
dus zet ik knap gevonden en beschreven
de gedachten en verzuchtingen van deze gewone huismus
graag gelezen
Fernanda
het was zeer aangenaam en verassend
de pennevruchten van de cursisten te lezen !!
Fernanda
Dtm
Ik mag niet mooi zetten, hierboven geleerd,
dus zet ik knap gevonden en beschreven
de gedachten en verzuchtingen van deze gewone huismus
graag gelezen
Fernanda
Een glimlach keert steeds naar u terug
-
denook - Lid geworden op: 20 aug 2006, 13:25
- Locatie: Vlaams-Brabant
beste Fernanda, mag ik je danken om hier te komen lezen en vooral
ook om er enkele regels achter te laten.
"Hoe meer zielen hoe meer vreugde", zeg ik dan en dat geldt ook voor
'ons dagboek', enfin, 'mijn dagboek' dan hier.
Ik denk niet dat mijn geestelijke vader je hier al las. Hij zou me er anders
zeker over aangesproken hebben, met een "zie je wel, weer iemand ...
enz. enz ..."
En och God, alleen omdat je een van zijn onnozele regeltjes overtrad.
Regeltje dat vraagt om niet te reageren, al of niet lovend, bij de hier
neergeschreven dagboekfragmentjes.
We hebben het er al dikwijls over gehad, doch hij is stug en ik zwijg dan
maar. Ik weet dat hij gedeeltelijk gelijk heeft. Hij wil gewoon onze
topic een beetje anders dan de andere houden: geen kleuren of foto's
of welke versieringen ook. Alleen een tekst, een gedicht, een gedachte
... rond iets wat de schrijver (schrijfster) bezig hield, boeide, en wil
delen met anderen. Maar omdat het een dagboekfragment(je) blijft
reageert men daar dus niet op.
Beste Fernanda, ik ben blij dat ik je dit even, ongezien, kon doorgeven.
Ik weet (-ik lees ook elders-) dat je een fijne pen hebt. Kom maar gerust
eens meer langs ... met een eigen stukje ...
ons dagboek
.
ook om er enkele regels achter te laten.
"Hoe meer zielen hoe meer vreugde", zeg ik dan en dat geldt ook voor
'ons dagboek', enfin, 'mijn dagboek' dan hier.
Ik denk niet dat mijn geestelijke vader je hier al las. Hij zou me er anders
zeker over aangesproken hebben, met een "zie je wel, weer iemand ...
enz. enz ..."
En och God, alleen omdat je een van zijn onnozele regeltjes overtrad.
Regeltje dat vraagt om niet te reageren, al of niet lovend, bij de hier
neergeschreven dagboekfragmentjes.
We hebben het er al dikwijls over gehad, doch hij is stug en ik zwijg dan
maar. Ik weet dat hij gedeeltelijk gelijk heeft. Hij wil gewoon onze
topic een beetje anders dan de andere houden: geen kleuren of foto's
of welke versieringen ook. Alleen een tekst, een gedicht, een gedachte
... rond iets wat de schrijver (schrijfster) bezig hield, boeide, en wil
delen met anderen. Maar omdat het een dagboekfragment(je) blijft
reageert men daar dus niet op.
Beste Fernanda, ik ben blij dat ik je dit even, ongezien, kon doorgeven.
Ik weet (-ik lees ook elders-) dat je een fijne pen hebt. Kom maar gerust
eens meer langs ... met een eigen stukje ...
ons dagboek
.
-
littlestar - Lid geworden op: 16 jan 2008, 19:42
Lief dagboekje
Ik geniet van alles en iedereen de laatste dagen. Gek dat een mens zo anders dan anders kan zijn om simpele redenen. Ieder bloempje dat nu nog bloeit, elke vogel die overvliegt wil ik zien. Mijn dagen zijn te kort om al mijn plannen uit te voeren. De natuur ligt er ook zo anders bij. Ze oogt gezellige rommelig door de afvallende bladeren, waartussen kleine diertjes hun wintervoorraad zoeken. Ik kijk uren naar de steeds veranderende bossen en weilanden. De natuur maakt zich op voor het jaarlijkse winterbal. Ik hou van lekkere vrieskou en sneeuw, wetend dat mijn wintergasten weeral met velen zullen neerstrijken op de voedertafel die rijkelijk gevuld wordt. Met een dubbel gevoel sla ik hun gevecht om te overleven gade, zelf warm en knus achter het vensterraam zittend. Nog even en er is weer een jaar voorbij. Beangstigend soms dat het zo snel gaat, de tijd tikt, tik tik tik …
Alleen met ons twee
Gewoon tevree
Woensdag slapen
Zonder gapen
Mijn vergeten bout
Die gaat er dan “out”
Littestar
Ik geniet van alles en iedereen de laatste dagen. Gek dat een mens zo anders dan anders kan zijn om simpele redenen. Ieder bloempje dat nu nog bloeit, elke vogel die overvliegt wil ik zien. Mijn dagen zijn te kort om al mijn plannen uit te voeren. De natuur ligt er ook zo anders bij. Ze oogt gezellige rommelig door de afvallende bladeren, waartussen kleine diertjes hun wintervoorraad zoeken. Ik kijk uren naar de steeds veranderende bossen en weilanden. De natuur maakt zich op voor het jaarlijkse winterbal. Ik hou van lekkere vrieskou en sneeuw, wetend dat mijn wintergasten weeral met velen zullen neerstrijken op de voedertafel die rijkelijk gevuld wordt. Met een dubbel gevoel sla ik hun gevecht om te overleven gade, zelf warm en knus achter het vensterraam zittend. Nog even en er is weer een jaar voorbij. Beangstigend soms dat het zo snel gaat, de tijd tikt, tik tik tik …
Alleen met ons twee
Gewoon tevree
Woensdag slapen
Zonder gapen
Mijn vergeten bout
Die gaat er dan “out”
Littestar
-
denook - Lid geworden op: 20 aug 2006, 13:25
- Locatie: Vlaams-Brabant
Dichter bij dichten door dichter (-vervolg op vr 30 sept 2011, 23:31-)
Enkele werkjes van cursisten.
Thema: 'iets rond een steen, stenen'
- Steen
de kringen van het groeien
van een steen
komen pas na het klieven
in een bad van olie
verdiept zijn kleur
- Steen
De steen zucht
diep van binnen
droomt hij van
weelderige krullen,
golvende manen
in de wind.
Regen spat
op zijn platte kop.
Hoe troosteloos is het
een kei te zijn.
- Je raapt keien
op het strand
Keien met gaten
Een kei vertelt over de zee
In de kei
zit de zee gevangen
- Vier dobbelstenen komen wekelijks samen,
in de pietjesbak.
Vandaag zijn ze er weer
en voor het eerst bekijken ze elkaar,
ieder met zes ogen.
Een groot toeval,
een groots weerzien.
Ze schaterlachen
en tranen rollen overvloedig.
Volgend thema: 'Sleeping beauty',
vrij te interpreteren, verwijzend naar sprookje 'Doornroosje',
de prachtige tentoonstelling nu in het kasteel van Gaasbeek,
of eigen inspiratie.
- Sleeping beauty
Zij rust gevouwen,
kantelt inwaarts
haar diepte in
met een kus die nooit
het oppervlak haalt.
- Schonen slaapster
Grillige takken tekenden hun schaduw af.
Op de bloedrode maan.
Fakkellicht op zijn tocht
Naar het kasteel.
In de torenkamer
Het mooiste wezen ooit,
Een prinses met huid zo bleek als ivoor,
Lippen rood als bloed.
Hij kon er niet aan weerstaan
En kuste ze wakker.
Haar ogen fonkelden zwarte obsidiaan.
Hij voelde de vloek.
Zij schaterlachte
En slorpte hem op in eeuwige duisternis.
- Schoonheidsslaapje
1955
Jouw geboortejaar
1991
Het geboortejaar van mijn sprookje
22 april
Jij bent de eregast
Voorzichtig op je troon gezet
Omringd door kristallen
Alle ogen op jou gericht
Vol verwachting
Een plof
Traag druppelend
Na bijna 40 jaar slapen
Vloeit jouw geheim in mij
2011
Jouw smaak, Margaux,
Zindert nog na
- Op een zonnige dag zijn ze uitgerukt,
'A secret mission' had ze de kolen ingestuurd.
Soms knalgroen, of overharig
of met symmetrische stippen,
als de knopen op een officiersvest.
En Allen zonder vrees.
Ze vraten grote gaten,
in onze kolenoogst.
Enkel met chemisch verweer klein te krijgen!
Koop het beste kruid!
Tot biomest zullen ze verteren.
Wie het kon overleven verschanste zich
in een vergeetputje,
of in een dode hoek onder de vensterbank
moegestreden, vadsig gegeten,
het leven zit erop.
Een duurzaam onopvallend vestje gekregen,
ze zouden zichzelf verteren tot snot.
Wat zich in die onooglijk bruine cocon afspeelde
was pure chemie.
Want op een dag trad uit het rot,
een 'sleeping beauty',
door de stilte ontpopt.
Haar verleden totaal vergetend.
Haar zien is puur genot.
- Gebeurde er een wonder?
De vrouw was bijna tachtig,
had een erg triest leven achter de rug.
Iedereen mocht het weten en moest het zien.
Ze sprak niet in zinnen,
doch in korte, afgebroken woorden, scherp,
met een boze blik en scheefgetrokken mond.
Toen ik haar vorige week,
na lange tijd opnieuw bezocht, sliep zij:
haar middagdutje op haar kamer in het RVT.
Een lacht, een gelukzalige lach, ontspande haar gelaat.
Was dat de oude, onwaarschijnlijk knorrige Marie?
Toen ze wakker werd,
terwijl ik haar steeds was blijven aankijken,
lachten ook haar ogen mee.
Ik kon het niet meer aan en liep de gang op.
Daar botste ik letterlijk op haar dokter.
Zijn antwoord op mijn vraag was zeer eenvoudig:
"dementie, mijnheer".
een grote verscheidenheid om de thema's te bekijken, vind ik.
Nog twee avonden te gaan ...
denook
Enkele werkjes van cursisten.
Thema: 'iets rond een steen, stenen'
- Steen
de kringen van het groeien
van een steen
komen pas na het klieven
in een bad van olie
verdiept zijn kleur
- Steen
De steen zucht
diep van binnen
droomt hij van
weelderige krullen,
golvende manen
in de wind.
Regen spat
op zijn platte kop.
Hoe troosteloos is het
een kei te zijn.
- Je raapt keien
op het strand
Keien met gaten
Een kei vertelt over de zee
In de kei
zit de zee gevangen
- Vier dobbelstenen komen wekelijks samen,
in de pietjesbak.
Vandaag zijn ze er weer
en voor het eerst bekijken ze elkaar,
ieder met zes ogen.
Een groot toeval,
een groots weerzien.
Ze schaterlachen
en tranen rollen overvloedig.
Volgend thema: 'Sleeping beauty',
vrij te interpreteren, verwijzend naar sprookje 'Doornroosje',
de prachtige tentoonstelling nu in het kasteel van Gaasbeek,
of eigen inspiratie.
- Sleeping beauty
Zij rust gevouwen,
kantelt inwaarts
haar diepte in
met een kus die nooit
het oppervlak haalt.
- Schonen slaapster
Grillige takken tekenden hun schaduw af.
Op de bloedrode maan.
Fakkellicht op zijn tocht
Naar het kasteel.
In de torenkamer
Het mooiste wezen ooit,
Een prinses met huid zo bleek als ivoor,
Lippen rood als bloed.
Hij kon er niet aan weerstaan
En kuste ze wakker.
Haar ogen fonkelden zwarte obsidiaan.
Hij voelde de vloek.
Zij schaterlachte
En slorpte hem op in eeuwige duisternis.
- Schoonheidsslaapje
1955
Jouw geboortejaar
1991
Het geboortejaar van mijn sprookje
22 april
Jij bent de eregast
Voorzichtig op je troon gezet
Omringd door kristallen
Alle ogen op jou gericht
Vol verwachting
Een plof
Traag druppelend
Na bijna 40 jaar slapen
Vloeit jouw geheim in mij
2011
Jouw smaak, Margaux,
Zindert nog na
- Op een zonnige dag zijn ze uitgerukt,
'A secret mission' had ze de kolen ingestuurd.
Soms knalgroen, of overharig
of met symmetrische stippen,
als de knopen op een officiersvest.
En Allen zonder vrees.
Ze vraten grote gaten,
in onze kolenoogst.
Enkel met chemisch verweer klein te krijgen!
Koop het beste kruid!
Tot biomest zullen ze verteren.
Wie het kon overleven verschanste zich
in een vergeetputje,
of in een dode hoek onder de vensterbank
moegestreden, vadsig gegeten,
het leven zit erop.
Een duurzaam onopvallend vestje gekregen,
ze zouden zichzelf verteren tot snot.
Wat zich in die onooglijk bruine cocon afspeelde
was pure chemie.
Want op een dag trad uit het rot,
een 'sleeping beauty',
door de stilte ontpopt.
Haar verleden totaal vergetend.
Haar zien is puur genot.
- Gebeurde er een wonder?
De vrouw was bijna tachtig,
had een erg triest leven achter de rug.
Iedereen mocht het weten en moest het zien.
Ze sprak niet in zinnen,
doch in korte, afgebroken woorden, scherp,
met een boze blik en scheefgetrokken mond.
Toen ik haar vorige week,
na lange tijd opnieuw bezocht, sliep zij:
haar middagdutje op haar kamer in het RVT.
Een lacht, een gelukzalige lach, ontspande haar gelaat.
Was dat de oude, onwaarschijnlijk knorrige Marie?
Toen ze wakker werd,
terwijl ik haar steeds was blijven aankijken,
lachten ook haar ogen mee.
Ik kon het niet meer aan en liep de gang op.
Daar botste ik letterlijk op haar dokter.
Zijn antwoord op mijn vraag was zeer eenvoudig:
"dementie, mijnheer".
een grote verscheidenheid om de thema's te bekijken, vind ik.
Nog twee avonden te gaan ...
denook
-
denook - Lid geworden op: 20 aug 2006, 13:25
- Locatie: Vlaams-Brabant
Een aanrader … nog maar een: ‘Kravaalbos’
Als twee provincies en vijf eerder grote gemeenten, waaronder zelfs een stad, zich samen onder een natuurproject scharen, moet dat zowel een historische als een naar de toekomst gerichte waarde hebben.
‘Natuur in je buurt’, ‘Bos zonder grenzen’ … het lijken wel slogans en dat zijn ze ook.
De provincies Oost-Vlaanderen en Vlaams-Brabant, met de stad Aalst en de gemeenten Affligem, Asse, Merchtem en Opwijk zijn samen partners die hun schouders zetten onder het project ‘Landschap van Erembald tot Kravaalbos’. Dit gebiedsgericht project verplicht hen ertoe de natuur, voornamelijk gerealiseerd door bosuitbreiding, over de administratieve grenzen heen, meer dan aandacht te schenken. Ze gaan het gebied opwaarderen en de cultuurhistorische, waardevolle erfgoedelementen, beter inpassen in de nog grotendeels onbebouwde landschappen.
Op zondag 16 oktober zou dat alles worden voorgesteld, samen met een wandeling door o.a. het ‘Kravaalbos’.
Ik was er graag bij geweest, doch twijfelde wegens geplaagd met een vervelende knieontsteking, die een wel lange wandeling met dan nog veel op- en af-stapwerk zou tegenwerken.
Maar kijk, wat een zon-zondag! Men moest ook niet op voorhand inschrijven en op het ‘laatste nippertje’ besliste ik dan maar om het er op te wagen.
Samen komen om 14 uur aan café ‘bij Stinne’.Niet te vroeg vertrokken (-wegens op het nippertje-); resultaat: auto’s, auto’s en nog eens auto’s, geparkeerd op ieder mogelijk plaatsje in de omgeving van Stinne. Ik dacht er aan om meteen terug te keren, doch Martha kon me overhalen om te blijven. Auto achtergelaten op al een vrij lange wandelafstand van de startplaats. Deze was niet het café ‘bij Stinne’ (-ze was zelfs gesloten-), doch een grote weide-voetbalplein er naast.
Wat een schouwspel op deze zon-zondag: een massa volk, een podium, verscheidene tentjes, een bar voor na de wandeling …
De eerste spreker was de afgevaardigde van de provincie Oost-Vlaanderen. Zelden iemand zó enthousiast weten onderhouden over natuur en bos; het leek wel of hij ieder boompje zelf had geplant. Andere sprekers volgden; officiële formaliteiten ook.
Het fameuze ‘charter’ dat hun verbintenis zou bezegelen werd door alle aanwezige burgemeesters ondertekend. Alleen de stad Aalst had een schepen afgevaardigd. Jammer, want ik meende te weten dat haar burgemeester een echte ‘natuur’-vrouw was.
En dan waren we weg. Hoe moest dat nu, met zo’n massa?
Geen nood: alles was perfect georganiseerd. Zo had iedereen een briefje gekregen met daarop een nummer (-na de wandeling goed voor een gratis drank-). Deze briefjes hadden ook een kleur, en per kleur was er een gids die de groep zou leiden. Er stapten dus per gids overal evenveel luisterende volgers mee.
Kinderen tussen acht en tien jaar kregen een aangepaste bosontdekking; jongeren van twaalf tot zestien dan weer een ander programma.
Hadden de inrichters op zoveel belangstelling gerekend? En wat als het zou pijpenstelen regenen? Maar dat deed het niet en zo was de ganse opzet volledig geslaagd.
De wandeling zelf, acht km lang, liep in hoofdzaak door het ‘Kravaalbos’, gelegen op de grondgebieden van Aalst, Asse en Opwijk. Het is nog echt een bos, zonder geasfalteerde baantjes, wel met veel variatie en hoogteverschillen. Het is, samen met het Zoniënwoud, het Hallerbos en het Liedekerkebos een overblijver, uitloper van het grote bos dat in de Middeleeuwen gans Midden-België besloeg.
We kregen ook ieder een mooie brochure van twaalf bladzijden, met uitleg en een fraaie kaart van de wandeling.
Zo kwam ik o.a. te weten dat de naam ‘kravaal’ van ‘car’ en ‘vaal’ komt, wat respectievelijk ‘steengroeve’ en ‘dal’ betekent; m.a.w. een vallei waarin zich een steengroeve situeert. Voor lezers uit het Antwerpse … jullie fiere kathedraal is volledig opgetrokken met zandsteen uit deze toenmalige steengroeve; hij werd er ontgonnen door de abdij van Affligem, hier ook in de buurt.
De wandeling zelf hier volledig beschrijven, kan niet.
Wat wel kan, voor geïnteresseerden dan: vraag de brochure aan ‘Natuur in je buurt’ – Landschapswandeling ‘Bos zonder grenzen’, en dit bij de stad Aalst.
Je hebt dan de beschrijving en het plannetje; je moet alleen nog ‘Stinne’ vinden …
Grote baan Asse – Aalst,
aan kerk van Asse ter Heide (- je komt maar één kerk tegen -), rechts naar beneden(- als je van Asse komt -); anders links natuurlijk… met GPS: ‘putstraat’,
na minder dan één km heb je rechts ‘café bij Stinne’.
De rest lees je wel in het boekje,
denook
Als twee provincies en vijf eerder grote gemeenten, waaronder zelfs een stad, zich samen onder een natuurproject scharen, moet dat zowel een historische als een naar de toekomst gerichte waarde hebben.
‘Natuur in je buurt’, ‘Bos zonder grenzen’ … het lijken wel slogans en dat zijn ze ook.
De provincies Oost-Vlaanderen en Vlaams-Brabant, met de stad Aalst en de gemeenten Affligem, Asse, Merchtem en Opwijk zijn samen partners die hun schouders zetten onder het project ‘Landschap van Erembald tot Kravaalbos’. Dit gebiedsgericht project verplicht hen ertoe de natuur, voornamelijk gerealiseerd door bosuitbreiding, over de administratieve grenzen heen, meer dan aandacht te schenken. Ze gaan het gebied opwaarderen en de cultuurhistorische, waardevolle erfgoedelementen, beter inpassen in de nog grotendeels onbebouwde landschappen.
Op zondag 16 oktober zou dat alles worden voorgesteld, samen met een wandeling door o.a. het ‘Kravaalbos’.
Ik was er graag bij geweest, doch twijfelde wegens geplaagd met een vervelende knieontsteking, die een wel lange wandeling met dan nog veel op- en af-stapwerk zou tegenwerken.
Maar kijk, wat een zon-zondag! Men moest ook niet op voorhand inschrijven en op het ‘laatste nippertje’ besliste ik dan maar om het er op te wagen.
Samen komen om 14 uur aan café ‘bij Stinne’.Niet te vroeg vertrokken (-wegens op het nippertje-); resultaat: auto’s, auto’s en nog eens auto’s, geparkeerd op ieder mogelijk plaatsje in de omgeving van Stinne. Ik dacht er aan om meteen terug te keren, doch Martha kon me overhalen om te blijven. Auto achtergelaten op al een vrij lange wandelafstand van de startplaats. Deze was niet het café ‘bij Stinne’ (-ze was zelfs gesloten-), doch een grote weide-voetbalplein er naast.
Wat een schouwspel op deze zon-zondag: een massa volk, een podium, verscheidene tentjes, een bar voor na de wandeling …
De eerste spreker was de afgevaardigde van de provincie Oost-Vlaanderen. Zelden iemand zó enthousiast weten onderhouden over natuur en bos; het leek wel of hij ieder boompje zelf had geplant. Andere sprekers volgden; officiële formaliteiten ook.
Het fameuze ‘charter’ dat hun verbintenis zou bezegelen werd door alle aanwezige burgemeesters ondertekend. Alleen de stad Aalst had een schepen afgevaardigd. Jammer, want ik meende te weten dat haar burgemeester een echte ‘natuur’-vrouw was.
En dan waren we weg. Hoe moest dat nu, met zo’n massa?
Geen nood: alles was perfect georganiseerd. Zo had iedereen een briefje gekregen met daarop een nummer (-na de wandeling goed voor een gratis drank-). Deze briefjes hadden ook een kleur, en per kleur was er een gids die de groep zou leiden. Er stapten dus per gids overal evenveel luisterende volgers mee.
Kinderen tussen acht en tien jaar kregen een aangepaste bosontdekking; jongeren van twaalf tot zestien dan weer een ander programma.
Hadden de inrichters op zoveel belangstelling gerekend? En wat als het zou pijpenstelen regenen? Maar dat deed het niet en zo was de ganse opzet volledig geslaagd.
De wandeling zelf, acht km lang, liep in hoofdzaak door het ‘Kravaalbos’, gelegen op de grondgebieden van Aalst, Asse en Opwijk. Het is nog echt een bos, zonder geasfalteerde baantjes, wel met veel variatie en hoogteverschillen. Het is, samen met het Zoniënwoud, het Hallerbos en het Liedekerkebos een overblijver, uitloper van het grote bos dat in de Middeleeuwen gans Midden-België besloeg.
We kregen ook ieder een mooie brochure van twaalf bladzijden, met uitleg en een fraaie kaart van de wandeling.
Zo kwam ik o.a. te weten dat de naam ‘kravaal’ van ‘car’ en ‘vaal’ komt, wat respectievelijk ‘steengroeve’ en ‘dal’ betekent; m.a.w. een vallei waarin zich een steengroeve situeert. Voor lezers uit het Antwerpse … jullie fiere kathedraal is volledig opgetrokken met zandsteen uit deze toenmalige steengroeve; hij werd er ontgonnen door de abdij van Affligem, hier ook in de buurt.
De wandeling zelf hier volledig beschrijven, kan niet.
Wat wel kan, voor geïnteresseerden dan: vraag de brochure aan ‘Natuur in je buurt’ – Landschapswandeling ‘Bos zonder grenzen’, en dit bij de stad Aalst.
Je hebt dan de beschrijving en het plannetje; je moet alleen nog ‘Stinne’ vinden …
Grote baan Asse – Aalst,
aan kerk van Asse ter Heide (- je komt maar één kerk tegen -), rechts naar beneden(- als je van Asse komt -); anders links natuurlijk… met GPS: ‘putstraat’,
na minder dan één km heb je rechts ‘café bij Stinne’.
De rest lees je wel in het boekje,
denook
-
denook - Lid geworden op: 20 aug 2006, 13:25
- Locatie: Vlaams-Brabant
Dichter bij dichten door dichter - vervolg ...
Weer een interessante avond voorbij, met twaalf leerlingen
en één leraar dichter.
Vorige week was het thema 'kleuren'.
Ik stuur nu eens niet een selectie door, doch alle twaalf werkjes.
Zo kan iedereen zich een beeld vormen van de kwaliteit die er
al dan niet voorhanden is. Denook zit er natuurlijk ook ergens tussen ...
Daar gaan we:
1) Mos
Waar de zon faalt
En het vocht wint
Wordt de witte steen groen
2) Fluo T-shirt
Schaamteloos
gil je mijn ogen uit
provoceert en
schaterlacht
ritst mijn
goede smaak
aan flarden
3)
Zacht, smeuig,
Ruikt, glijdt,
Bruin,
Chocopasta
4) Wingerd
Veelkleurige schubben
Vallen als kalenderblaadjes
Gekleurde grappen
Op de achterkant
5) lente
toen ik vanmorgen langskwam scheen de zon
tussen twee boordstenen
lachte een blauwe krokus
de betonnen stilte
van het fietspad
uit
6)
Bladeren op het pad
blos op mijn wangen
gloed aan de horizon
kolen in de kachel
Herfst
7)
Een knappe man nam vóór haar plaats
niet mis om even aan te staren
Hij vroeg: Gaat deze trein naar Brussel-Noord
betrapt op heterdaad kleurde ze op slag
ROOD
als een stoplicht dat aanslaat
en niet uitdooft
als ze de rem loslaat
8 ) Kleuren
Na twintig jaar huwelijk,
was er niets veranderd.
Hij zag alleen wit en zwart;
zij gelukkig ook grijs.
En daar deden ze het dan maar mee.
9) Geel
Ze kijkt naar de zon.
Zomers, zonnig.
Zonnestralend
onder de zon.
Zo geel,
zonnig geel.
Zonnebloem.
10) Bruin
twee druppels maar,
gebrand niet zwart,
karaktervol.
dit kopje smaakt
als een getaande
oude indiër.
11) Identiteitscrisis
Liever was zij rood geweest
als de blos van de sterappel in augustus
of de aalbes in juni.
Zij komt als het frisser wordt,
ziet paars van de kou.
Op een winterdag versnipperd
kleurt zij water blauw.
Gekookt met sterappel en aalbessenjam
eindelijk warm en rood.
12)
Zalforanje
met vakantieluchtblauw,
zonnebloemgeel
en vlierbessenpurper.
Siennagebrande oker,
bourgognewijnrood
en frislimoengroen.
Aquareldoos.
Ik heb getypt zoals de dichters typten: soms overal hoofdletters,
soms geen enkel leesteken.
In januari is het weer gedichtendag.
Het thema dit jaar is 'stromen ...' in welke betekenis ook.
Wij maken al een voorproefje - volgende keer misschien de resultaten.
Nog veel leesgenot,
denook
Weer een interessante avond voorbij, met twaalf leerlingen
en één leraar dichter.
Vorige week was het thema 'kleuren'.
Ik stuur nu eens niet een selectie door, doch alle twaalf werkjes.
Zo kan iedereen zich een beeld vormen van de kwaliteit die er
al dan niet voorhanden is. Denook zit er natuurlijk ook ergens tussen ...
Daar gaan we:
1) Mos
Waar de zon faalt
En het vocht wint
Wordt de witte steen groen
2) Fluo T-shirt
Schaamteloos
gil je mijn ogen uit
provoceert en
schaterlacht
ritst mijn
goede smaak
aan flarden
3)
Zacht, smeuig,
Ruikt, glijdt,
Bruin,
Chocopasta
4) Wingerd
Veelkleurige schubben
Vallen als kalenderblaadjes
Gekleurde grappen
Op de achterkant
5) lente
toen ik vanmorgen langskwam scheen de zon
tussen twee boordstenen
lachte een blauwe krokus
de betonnen stilte
van het fietspad
uit
6)
Bladeren op het pad
blos op mijn wangen
gloed aan de horizon
kolen in de kachel
Herfst
7)
Een knappe man nam vóór haar plaats
niet mis om even aan te staren
Hij vroeg: Gaat deze trein naar Brussel-Noord
betrapt op heterdaad kleurde ze op slag
ROOD
als een stoplicht dat aanslaat
en niet uitdooft
als ze de rem loslaat
8 ) Kleuren
Na twintig jaar huwelijk,
was er niets veranderd.
Hij zag alleen wit en zwart;
zij gelukkig ook grijs.
En daar deden ze het dan maar mee.
9) Geel
Ze kijkt naar de zon.
Zomers, zonnig.
Zonnestralend
onder de zon.
Zo geel,
zonnig geel.
Zonnebloem.
10) Bruin
twee druppels maar,
gebrand niet zwart,
karaktervol.
dit kopje smaakt
als een getaande
oude indiër.
11) Identiteitscrisis
Liever was zij rood geweest
als de blos van de sterappel in augustus
of de aalbes in juni.
Zij komt als het frisser wordt,
ziet paars van de kou.
Op een winterdag versnipperd
kleurt zij water blauw.
Gekookt met sterappel en aalbessenjam
eindelijk warm en rood.
12)
Zalforanje
met vakantieluchtblauw,
zonnebloemgeel
en vlierbessenpurper.
Siennagebrande oker,
bourgognewijnrood
en frislimoengroen.
Aquareldoos.
Ik heb getypt zoals de dichters typten: soms overal hoofdletters,
soms geen enkel leesteken.
In januari is het weer gedichtendag.
Het thema dit jaar is 'stromen ...' in welke betekenis ook.
Wij maken al een voorproefje - volgende keer misschien de resultaten.
Nog veel leesgenot,
denook
-
marleenff - Lid geworden op: 04 sep 2011, 21:32
- Locatie: Wevelgem
Een overdenking...
Het leven kent net als de seizoenen tal van verschillende stappen. Je wordt geboren uit liefde, groeit op als gelukkig kind, samen met broers of zussen. Je wordt later puber, en pubers hebben soms een eigen willetje, maar toch komen ze meestal op hun pootjes terecht. Je leert een man of vrouw kennen, waar je het leven mee wilt delen. Daar wordt hard aan gewerkt, want het leven kent vele obstakels. Dit veroorzaakt soms barsten in families. Het betekent echter niet dat men als familie niet verbonden met elkaar blijft.
Je volwassen leven loopt verder, zoals ook de natuur verder loopt. Maar soms zou je de natuur een handje willen helpen. Het mag echter niet, je wordt verondersteld de natuur zijn werk te laten doen.
Laat mij daar een voorbeeld van geven. Op een bepaald moment loopt de cyclus van het leven op zijn einde. Je hebt alles gehad. Kinderen, kleinkinderen, achterkleinkinderen. Je hebt de leeftijd van ruim 90 jaar bereikt en wordt ongeneeslijk ziek. Na een ziekenhuisverblijf zijn dokters het erover eens dat er geen genezing meer mogelijk is, en laten je terugkeren naar je vertrouwde plaatsje. Je gaat zienderogen achteruit, toch leef je nog. Het is maar wat je begrijpt wat de noemer ‘leven’ inhoudt. Als je lichaam het opgeeft, niets eraan nog werkt of zichtbaar beweegt, de geest op rust staat, kan je dat dan nog leven noemen? Wat doet dat aan de naaste familieleden? Al ruim een week kan het ieder moment het laatste zijn. De wacht houden, heet dat dan. Eén dag, één week? Wie zal het zeggen? Is dat de natuur zijn gang laten gaan? Er zijn toch technieken om een handje te helpen? Jammer genoeg kan je wel de stekker uittrekken uit een bureaulamp, maar niet uit een mens. De natuur moet bij mensen zelf het licht uitdoen, ook al is het al dagen donker.
Het leven kent net als de seizoenen tal van verschillende stappen. Je wordt geboren uit liefde, groeit op als gelukkig kind, samen met broers of zussen. Je wordt later puber, en pubers hebben soms een eigen willetje, maar toch komen ze meestal op hun pootjes terecht. Je leert een man of vrouw kennen, waar je het leven mee wilt delen. Daar wordt hard aan gewerkt, want het leven kent vele obstakels. Dit veroorzaakt soms barsten in families. Het betekent echter niet dat men als familie niet verbonden met elkaar blijft.
Je volwassen leven loopt verder, zoals ook de natuur verder loopt. Maar soms zou je de natuur een handje willen helpen. Het mag echter niet, je wordt verondersteld de natuur zijn werk te laten doen.
Laat mij daar een voorbeeld van geven. Op een bepaald moment loopt de cyclus van het leven op zijn einde. Je hebt alles gehad. Kinderen, kleinkinderen, achterkleinkinderen. Je hebt de leeftijd van ruim 90 jaar bereikt en wordt ongeneeslijk ziek. Na een ziekenhuisverblijf zijn dokters het erover eens dat er geen genezing meer mogelijk is, en laten je terugkeren naar je vertrouwde plaatsje. Je gaat zienderogen achteruit, toch leef je nog. Het is maar wat je begrijpt wat de noemer ‘leven’ inhoudt. Als je lichaam het opgeeft, niets eraan nog werkt of zichtbaar beweegt, de geest op rust staat, kan je dat dan nog leven noemen? Wat doet dat aan de naaste familieleden? Al ruim een week kan het ieder moment het laatste zijn. De wacht houden, heet dat dan. Eén dag, één week? Wie zal het zeggen? Is dat de natuur zijn gang laten gaan? Er zijn toch technieken om een handje te helpen? Jammer genoeg kan je wel de stekker uittrekken uit een bureaulamp, maar niet uit een mens. De natuur moet bij mensen zelf het licht uitdoen, ook al is het al dagen donker.