Vleugels van papier

[denook]

Beste, beste Robbe,

in de maand maart mochten we hier nog 5! gedichtjes lezen
van jouw hand.
Ze hadden zoals al je werkjes iets te maken met, of de actualiteit,
of zaken die jou beroerden, of beide samen.
Dan was het hier bijna 5 maanden windstil,
(- niet je gewone doen -).
En dan nu dit ...
Het is weer, op zich, een prachtig werkje.
Maar, ik hoop dat we ons geen zorgen moeten maken
over de betrokkenheid van je gevoelens in deze woorden.
Ik denk een beetje de spreekbuis te mogen zijn
van de vele enthousiaste lezers van jouw poëzie,

groetjes
(met toch wat verwarring in het hoofd),

denook

[Robol]

Beste, beste denook,
(nog steeds met kleine letter.)

Soms is het windstil, dan heeft een zeiler of zeilster geen wind in de zeilen, Evi Van Acker kan dit bevestigen.

Maar geen nood, ik ga het zeil niet streiken (korte ei) ...


mvg


Robbe

[Robol]

Een dichter danst niet




Een dichter schrijft niet voor zichzelf
zoals een danser
niet met zichzelf kan dansen.

Een dichter schrijft
slechts woorden neer
waarachter hij zich kan verschansen.

Een danser danst
soms voor een spiegel
hij danst dan met zichzelf synchroon.

Een dichter schrijft
zichzelf in raadsels
de lezer leest de ondertoon.


Robbe

[Robol]

De bouwkraan

Hoog op een bouwkraan
zag ik een resem vogels zitten.
O, neen, geen kraanvogels,
want die hebben aan zo’n kraan
een bloedhekel aan.

Spreeuwen denk ik, ach !
Mijn zicht is niet meer als in de tijd
toen ik nog leeuweriken
zwaluwen, torenvalken
en vooral veel mussen zag.

Niet alleen mijn zicht
is met de tijd achteruit gegaan
tevens mijn gehoor.
Mijn geloof in goede wil
is reeds lang uit evenwicht.

De vogels op de bouwkraan,
ik denk wel dat het spreeuwen zijn.
Mijne vrije denken bleef ongeschonden en
heeft als het Spaanse graan
menige orkaan doorstaan.


Robbe

[Robol]

Zomeravond in augustus


Zachte zomeravondregen,
de lelie sluit haar kelkje vlug.
Haar hartje kan er niet goed tegen
Een goudvis vangt nog gauw een mug.

Ik luister naar het zachte tikken
van druppels op het bladerdak.
Een tortelduifje kruist mijn blikken
gezeten op een wilgentak.

Ze koert alsof ze mij wou uiten,
“Laat ons dankbaar en tevreden zijn
voor wat de hemel bracht hierbuiten:
Een dag gevuld met zonneschijn.”

"Laat ons al wat we kregen eren,
zo'n buitje kan ons echt niet deren !"



Robbe

[denook]

Een paar weken geleden las ik het hierna volgend gedicht
van de hand van Paul Claes, o.a. huisdichter bij Knack.
Zijn stijl en onderwerp in dit werkje is helemaal Robbe;
sommige deeltjes zouden zo uit zijn pen kunnen gevloeid zijn.
Lees maar en oordeel dan of ik gelijk had ...

WIJ


wij zijn voortdurend ontevreden
en willen aldoor meer en meer,
wij blijven met pietluttigheden
ondanks een burn out in de weer

Wij hebben lak aan het verleden
en volgen steeds de laatste trend,
de hypes dicteren onze zeden
wij leven in Tomorrowland.

Het wereldwijde chatgetetter
is onze enige horizon.
Wij amuseren ons te pletter
met elke nieuwe Pokémon.

Wij kicken op seks en sensatie
en schuimbekken bij bloed en bloot,
wij hebben schijt aan informatie
en lusten geen kritische noot.

Wij lezen liever columnisten
dan onderzoeksjournalistiek.
Wij zijn verslaafd aan terroristen,
aan lifestyle, drugs en popmuziek.

Dat is wat wij in kranten lezen
over de huidige maatschappij.
Zou die ook werkelijk zo wezen?
Wie zijn uiteindelijk die wij?

Paul Claes

[Janina]

denook,

Het is toch zo dat elke dichter of dichteres, elke schilder of schilderes, elke... , ja zo kan ik nog lang doorgaan....opkijkt, waardeert en geïnspireerd wordt door voorgangers! Het is geen plagiaat hé!

Ik lees, en meestal met een glimlach, Robbes gedichten ook al reageer niet meer zo vaak. Hem lezen is altijd weer een beetje genieten.

MVG, Janina

[Robol]

Bedankt denook en Janina met jullie bezoekje alhier. Ik beken eerlijk, Paul Claes was me tot op heden onbekend, de enige krant die ik 's morgens op mijn boterham smeer, is Het Belang van Limburg en daar blinkt men niet uit in poëzie. Op dinsdag valt hier een weekblad in de bus, geen sluikreclame, Guy Mortier was er eertijds hoofdredacteur.

Wat kunst betreft: echte experten hebben het al vreselijk moeilijk om een Titiaan van een Rafaël te onderscheiden, laat staan een Tintoretto van een Dürer.

Maar ik voel me vereerd hoor !


mvg

Robbe

[Robol]

Zolang ik leef

Zolang ik leef
zal ik gedichtjes
voor je schrijven

Zolang ik leef
vertrouw ik woordjes
aan het tolerant papier

En als op een dag
mijn hand en
mijn verstand verstijven

Lees in mijn ogen dan
de stille passie van
mijn laatste schrijfplezier



Robbe

[Robol]

Flirtend


Flirtend fladderen flodderende vlinders
rond de bloempjes in mijn tuin

Ik kan er zalig van genieten
Voor mijn oog een waar fortuin

Ik trotseer er voor vervelende vliegen
die verzot zijn op mijn wijn

Het werd me even toch te machtig,
deed de vliegenmepper pijn?


Robbe

[jure]

Hij schrijft, die schrijver.
Nooit verwoed of met overmoed
Maar eerlijk en vol ijver

De natuur in al haar facetten
Verweven in veel dicht
Luisterend naar haar wetten

Van eicel tot Mammoet
Van rups tot verloren vlinder
Alles bespreekt hij met gloed

Robbe jou telkens te lezen
doet een mens zo goed.

Groetjes

[Robol]

Jure,

je bezoekje deed deugd en de herinneringen aan de gedichtendagen dagen weer op.

Dank u !

[Robol]

Leven is…


Leven is een
sterven van dromen
Het verstrijken
van de ongestelde dagen

Sterven is
nachtblind naar
de sterrenhemel kijken
met onvervulde vragen

Kermen en klagen
niet alle sterren
kunnen tellen

En dat blijft
tot de laatste dag
mijn bloedend hart beknellen

Robbe

[Robol]

Ik wou…

Ik wou vader zijn
Ook kind
Ik wou ziende zijn
Ook blind

Ik wou leven
Maar ook sterven
Ik wou geven
Maar ook erven

Ik wou knap zijn
Maar ook dom
'n geslepen potlood zijn
Maar ook 'n milde gom

Ik wou hard zijn
Vooral zacht
Ik wou zon zijn
Maar ook nacht

Ik wou droef zijn
Maar ook blij
In poëzie gevangen zijn
Maar ook van woorden vrij


Robbe

[Robol]

Ontdekking van een glimlach


Je keek en wachtte
en ’t gebeurde gauw
Je kindje lachte
d’ allereerste keer naar jou

Hij wist alras
wie over hem gebogen,
van allen, wie zijn moeder was
Hij las het in je ogen


Robbe