Gewoon, gedichten - 4

[sunset]

*Joy*
Toch blij dat je even tijd vond om te komen lezen.
Vanaf aanstaande donderdag wordt er weer sneeuw verwacht en volgende week duiken we weer de vrieskoutemperaturen in (zegt men). We zullen zien.
Warme groetende genegenheid en nog een heel vredige dinsdag,

[sunset]

vanaf het maagdelijk wit

stil valt de dag in sneeuw
en kale takken dromen liefde

treurend mooi edoch heel wonderlijk
stijgt licht een vogel hemelhoog

en neemt haar mee, ’t verlangen
bloedrood vanaf het maagdelijk wit
**********
sunset 07-01-2017
**********



laat ons de uren wekken

het leven slaapt
vermoeide uren tot steen
misschien moeten wij uren wekken
dromen vereeuwigen

licht getinte wangen
spreken een ons vreemde taal
waaraan wij ons niet herinneren
- de aarde kent geen verleden

onbekenden die wij voorheen groetten
leven nu op de straten
laat ons eindelijk de uren wekken
en met hen weer de liefde
**********
sunset 10-01-2017
**********

[sunset]

wees stil en dans

wees stil en laat je vallen
jij verliefd wezen
lach bomen niet uit
nu tongen vol nijd
hun lege twijgen likken
de herfst bont sterft
zielen vergiftigt
met eeuwig geloof

[in de winter dansen ijsdekens
van hout op ons liefste]
spring, spring en kijk
hoe wij waanzinnige uren lang
tegen wolken fluisteren
waaruit engelen vallen
vuurrode sterren persen, pompen
tot aan de bevredigde slaap

[wees stil en leg jouw oor
in mijn handen op jouw borsten]
en achter ramen liggen alleeën
waarin vlammende liefdeswoordjes zweven
dans, dans tussen en met hen
want onze brandende zoenen
verhitten deze vulkaan
alleen nog maar meer
**********
sunset 11-01-2017
**********



dakloos

ook hier ken ik
gesplitste horizonten
om te begroeten
gezichten
vage schaduwen
om langs te lopen

zelfs sneeuw
onder de zolen
ken ik hier
tuimelende kinderdagen
om uit schuilplaatsen
weg te trekken

er zijn hier
ruiteloze ramen
en boeken
om te lezen
zelfs rode tulpen
kun je hier verkrijgen

en ’s zomers
eendagsvliegen
op taarten
en verstomde psalmen
die uit gebeden
worden gelachen

en af en toe
bevende handen
om warme soep
te proeven
in eindeloze uren
om te vergeten
**********
sunset 12-01-2017
**********

[sunset]

enkel God is een drie-eenheid

adem de lucht niet in, roep ik
want er is vrieskou in verweven
en de geur van gemene mensen
net als kadavers van beesten

als het rood van papavers
golft bloed over sneeuw-bedekte velden
en ik pieker mij suf:
wat ligt er toch verstopt
onder de overtrek van dromen

mag ik de hemel naar beneden halen
hoe kan ik huizen, harten stelen
en wie brengt mij mijn tranen terug
- ik bal dit leven tot vuisten

laat ons eindelijk ons verdubbelen
ook het nuttigen van het avondmaal
in liefde en vrijheid spontaan delen
- enkel God is een drie-eenheid
**********
sunset 13-01-2017
**********

[*Joy*]

Beste Ingo

Jou wil ik dan ook een warm (voorlopig) zonnestraaltje toe blazen.
Genoten van je schrijfsel.
"Dakloos" vond ik ontroerend, doch heel mooi geschreven.

Wil je hier ook melden dat ik heel moeilijk op je blog geraak.
Na meerdere keren proberen, gelukt.
Wens je nog een warm weekend toe.

Lieve groet,

*Joy*

[sunset]

*Joy*
Dat warm mij toe geblazen zonnestraaltje heb ik dankend aanvaard. Hier wisselen sneeuwbuien zich af met korte regennatte periodes.

Raar dat je niet / moeilijk op mijn website kunt komen. Ik hoop dat de problemen spoedig opgelost zijn.

Dank je wel weer voor je bezoekje en lieve woorden hier en nog een heel rustige, liefdevolle zaterdagnamiddag.
Lieve genegen groet, sunset

[sunset]

wintertijd (2)

reeds is de nacht al ouder, gloort de dag
in witte vlokken die uit hemel vallen
een maan stopt bij de helft, en aan de horizon
zie je wat wolken donkergrijs zich samen ballen

voetpaden liggen nu gevaarlijk glad
in ochtend waar de koude sneeuw en ijs
de mens ondanks ‘t voorzichtige geschuifel
toch regelmatig weet vallen

ook morgen nog geen beterschap
wanneer de vorst regeert van in de eerste uren
ongegeneerd tot diep in ‘s anderendaags
blijft ‘t vriezen en daarbij ook nog gevaarlijk glad
**********
sunset 16-01-2017
**********



wintertijd (3)

winkelcentra liggen er verlaten bij
en lijven zwaar bekleed, bioscopen leeg
nu de hemel is verstomd
alles dood schijnt te zijn

reeds lang daar voor zijn wij
waar wij ons zoeken
en misschien een weinig vinden
- wind staat in de getuigenbank

en wat is met ons
die eens al in Eden waren
en nu hier wandelen in ’t dodenrijk
- net als jij voel ik mij ontzettend alleen

weet dat er geen ander woord bestaat
voor deze te lange schemeruren
waar buiten heel zacht een blad beweegt
in het uiterste van mijn ooghoek

blijft liefde het allerlaatste wonder
**********
sunset 17-01-2017
**********



ik de eerste ben die ga

nooit zal ik meer zijn
dan nu op dit moment
al is aanhoudend verlies
ergens ook wel triomf

het zwijgen van de bovenlaag
wordt uiteindelijk waarheid:
mijn lijf verdonkert zich dagelijks
tot een plotse glans in de nacht

fragmenten van dit leven
nemen de plaats in van kleuren
kleine droombeelden vervangen kraters
schaduwen op provisorische huid

in het diepste zwart zocht ik God
en kreeg slechts één enkele vinger
om mij naar voren te tasten
en toch triomfeer ik nog

op intieme plaatsen
wordt uiteindelijk het idee geboren
dat op het einde
ik de eerste ben die ga
**********
sunset 23-01-2017
**********

[*Joy*]

Ingo,

Bijgelezen ....
Schitterend weekend achter de rug met veel zon.
Gisteren dikke mist én vandaag grijs en grauw.
Verlang naar de "Lente"

Ja, raar wat je website betreft.
Ik probeer het later eens opnieuw.

Lieve groet,

*Joy*

[sunset]

*Joy*

Hier is het ook grauw, grijs al begon het plots in de vroege ochtend te sneeuwen en kleurde de wereld in een mum van tijd mooi maagdelijk wit. Maar momenteel is alles weer weggesmolten en bedrukt ook mij het buiten weer. Maar goed, wij zijn over de helft van onze weg naar lente, zon. Gelukkig.
Raar dat je niet op mijn website kunt. Misschien in de adresbalk eens vernieuwen. Dat schijnt soms helpen.
Liefs, knuf, kus en een prettige dinsdagnamiddag, sunset

[sunset]

ik lief de nacht

[in een beneveld verstand
breken zich spiegelende gedachten]

ik ben als een immer groene boom
de wortelen diep in het vlees
net een doel dat ik niet wil

mijn schors wordt hard
wind schudt aan mijn bladeren
en sommigen scheuren af
terwijl ik anderen met mij mee draag
tot aan een laaiend vuur

in deze dagen schemert het nog vroeg
- niet dat ik ouder word, dat is het niet -
ik pas mij enkel aan het duister aan;
’s nachts legt zich langzaam de wind
en vergeet ik wat ik verlies

’s ochtends, wanneer ik het kalen vaststel
herinneren ik het mij weer
overvalt mij de haast van donkere stilte

ik lief de nachten
het fonkelen van sterren
zelfs de lauwe uren
met hun romantisch krekelgezang
laten mij in wilde dromen verzinken

ik heb de nacht lief
zelfs wanneer ik niet kan slapen
en ik niet zoals anderen mijn bladeren verlies
lief ik haar toch omdat zij mij verschuilt
mij gemakkelijker laat sterven; en vroeger
**********
sunset 24-01-2017
**********

[sunset]

angst, zelfs een onredelijke

schaduwen komen terug
als volhardende beesten
draaiend om een om centen bedelende
lepra dat zich op de huid legt
een schaap dat in de afgrond staart
gebonden aan een lijn van angst beeft

en steeds weer schaduwen
als wild galopperende paarden
met wijd opengesperde neusgaten
verwilderde blikken in de ogen
en schuim om hun opgetrokken lippen

schaduwen komen altijd terug
als oeroud mineraal
goedkope harten van tijd
oxiderend als woongrind
in een onophoudelijk slaan van luchthamers
en dynamiet de borst verbrandt

elke avond glanst verdacht gevaarlijk
is een smeltplaat die dromen opslokt
om hen in een grijze ochtend
wanneer zij allemaal verdronken zijn
terug de dag in te spuwen
**********
sunset 25-01-2017
**********


herinneringen (Uit: vroeger)

herinneringen bedekken dubbelzichtbeelden
(o, wat heb ik als jong kind scheel gekeken)
door vele handen ontworpen
draag ik later over mijn schouders
een zware schooltasrugzak
speel verstoppertje met mijn leven
loop mijn oudste zus en mijn opa tegemoet

allen rennen zij mij achterna
steken mijn brood en zoetigheden toe
in jaren van nietsvermoedende onschuld
kijk ik samen met mijn oma en wie verder nog wil
in de spiegel van de puberteit
streel fier mijn eerste baardharen
(mijn borstharen zijn nog altijd op één hand te tellen)
ik dartel op blote voeten
spring levenslustig door de jaren
tot ik mij een eerste keer als bruidegom opdirk
(wat niet mijn laatste vergissing blijkt te zijn)
neig in nederigheid mijn hoofd
kus teder koude wangen van mijn eerstgeborene
die liever engel blijven wou

en nu ik rond mij heen kijk
is al datgene merendeels verdwenen
van toen leven mij als
schuchter zevenjarig bloemenkind
de kortste maar niet de minst pijnvolle weg wees
mij veel te snel verouderde
maakte tot wat ik geworden ben
**********
sunset 26-01-2017
**********


ik herinner het mij

weer een verloren nacht
onder dezelfde sterren
een nacht waarin ik, zoals steeds
jouw handen vasthoud

jouw ogen lijken op die van een kat
zijn als terrassen van hotels in winter

de hemel voorspelt regen
en ook jij weet
hoe snel uren verbleken
en dat treinen nog altijd
volgens winterplanning rijden

maar ik weet niet
of ik altijd het breken van een stem
zal herkennen of alleen jou
of slechts wij die op antwoord wachten

weer een verloren nacht
en ik, in kinderkoren verloren
herinner mij het eerste wenen
wanneer straten hun lantaarns dimmen
**********
sunset 27-01-2017
**********

[sunset]

op dergelijke avonden

door koude verdunnen vingers
glijden ringen van pas getrouwden
naar beneden; en ook die van hen
die jarenlang samen leven
gaan verloren

de meisjes van plezier
veranderen het mimeren
lenden hongeren
onder een betasten
al blijven toverwoorden
niet gehoord
vullen zalen zich
met onbekenden
gaarkeuken
met gestorven vrouwen

op dergelijke avonden
verdichten zich
rangen der vermisten
**********
sunset 28-01-2017
**********

[sunset]

nu eens hier en dan weer daar

[over verdorde velden
liggen schaduwen van verlokking]

altijd nog sterven mensen
aan de stank van fanatisme
zoals vliegen op een mesthoop

de wind uit de woestijnen
is een woud van grafkruizen
enkel velden vol heuveltjes
resten ons van de doden

onder de schroothoop van actie en reactie
liggen ontelbare genagelde doodskisten
**********
sunset 29-01-2017
**********



meer dan verkouden

badend in het zweet ontwaak ik iets na middernacht
in een steegje onder wat struiken
ligt de hele wereld nog in een diepe slaap

in mijn kamer is God met de duivel in een twistgesprek

de stem van de ene is als het neervallen
van een zachte regen op de aarde
de stem van de andere is als hard neerkomen
van een grote lompe kei in een bron

ik krijg het alsmaar heter en heter
**********
sunset 01-02-2017
**********



koortsige indrukken

een zich spiegelende hemel in jouw ogen
het verwarde van een wirwar van daken
wiegt zich op zachte golven zoals het
muurvaste dat in beweging komt:
de hemel deint verder in het wit van je oog
en verder, verder het totale blauw

van een wereld waar niets blijft of is:
toppen van bomen en lege akkers
in gloeiende adem enkel schimmig licht
en een zwak afdruksel van matte beelden
ligt als een glanzende huid op alles en allen

rust een vage streep dag; een kusomtrek
als vergankelijk afdruk van jouw lippen
en op ’t nu lege glas een doorlopen rood
**********
sunset 02-02-2017
**********



alledaagse liefde

aan het fornuis sta ik achter jou
terwijl ik mijn handen op de jouwe leg
valt een handvol spaghetti op de grond

pasta knispert in het water
en langzaam worden jouw knieën week
voor dat ik je de kamer indraag

als wij op ons kookpunt komen
is al dente reeds voorbij
**********
sunset 03-02-2017
**********

[sunset]

in het gehoos der tijden

wij staan in ruimte, tijd
waar alles streeft
zich te verstrooien

jouw hand ligt in de mijne
wij houden van elkaar
en aan de werkelijkheid ons vast

in het gehoos der tijden
ieder voor zich
zijn wij toch één
**********
sunset 04-02-2017
**********

[*Joy*]

Beste Ingo,

Komen bijlezen....
Ben ook eens die andere Site gaan bekijken.
Trots mag je zijn ...
Allen mooie, toffe lieve mensen.

Fris regengroetje én een warm weekend.

Liefs,

*Joy*