Verhalen waar gebeurd of gefantaseerd.
Morgenstern-
Bomi - Lid geworden op: 09 aug 2002, 20:54
- Locatie: Hasselt
Een fantasietje uit de oude doos.
De Pachter.
Slierten nevel hangen tussen de bomen, het bos is stil, behalve hier en daar een vogel die verschrikt opvliegt. Het is nog vroeg, één van de eerste echte winterdagen. Een waterige zon staat op punt door te breken. Op sommige plaatsen kan je nog een stukje ochtendschemering zien. Meestal is het zicht beperkt, hangen er lage wolken! De lucht is kil vol van ochtenddauw.
Een huivering loopt de oude man over de rug, hij is al een tijdje onderweg, zit door elkaar geschud met de hobbelende kar mee te deinen. Hij laat het paard de vrije loop, het dier kent zijn weg, stapt vanzelf naar huis. Met stramme vingers wrijft hij door zijn gezicht, probeert de rijm die in zijn snor en baard hangt, weg te vegen.. Tevergeefs, het nat hangt overal rondom hem, het pijnigt zijn verkrampte botten.
In de omgeving is er weinig of geen leven te bespeuren. Naast hem op de bok zit zijn al even oude hond. Het dier zit er al even triest bij als de man zelf, zijn vacht nat van neveldruppels.
De man mompelt geregeld een paar woorden in zichzelf, waarop de hond reageert door zijn oren te spitsen. Een armoedig tweetal dat gelaten verder sukkelt over de met kuilen en grote rijmplekken bezaaide bosweg.
De kar is volgeladen, hoog opgestapeld met sprokkelhout. Hard heeft hij gezwoegd om alles wat hij vinden kon mooi passend te laden. Even na middernacht is hij vertrokken, wil niet gezien worden in het bos van de landheer. Hij de arme pachter, kan de voorraad hout goed gebruiken, de rijke gierigaard ontmoet hij liever niet. Mina zijn vrouw, die overdag als dienstmeid werkt op het landgoed, zal tevreden zijn. Een klein beetje extra warmte tijdens de koude winteravonden is méér dan welkom.
Toon piekert over haar, kinderen hebben ze nooit gehad, hij denkt aan de toekomst. Wat zal er gebeuren moest er met hem iets zijn? Wie zal er voor haar zorgen? Van ‘ die ‘ van het huis verwacht hij niet veel.
De oude heer heeft hem vroeger toelating gegeven om in de oude portierswoning te blijven wonen tot aan z’n dood, de jongeheer die nu de lakens uitdeelt is er niet gelukkig mee maar durft voor de praat van de mensen, zijn vaders belofte niet in twijfel trekken. Mina zei wel altijd “God zorgt wel voor ons Toon, we hebben altijd goed geleefd! “ Ze bedoelde daarmee vroom. Toch blijft hij piekeren over later!
Ondertussen is het bijna dag, de man moet met zijn vracht uit de beschutting van het bos. Een beetje angstig speurt zijn blik over de bevroren velden. Gelukkig zover het oog reikt is er geen mens te zien. Met een zucht van verlichting ziet hij in de verte de bekende rookpluim van hun schouw. Mina wacht nu zeker op hem met een hete pot koffie. Die gedachte stemt hem al ietsje vrolijker. Hij rijdt kar en paard naar de achterzijde van het kleine huis, uitladen zal hij straks doen. De gedachte is nog niet koud of de achterdeur vliegt open. In de deuropening staan Mina en Seppe, de jongste knecht van het kasteel. Het verwondert hem de gast hier te zien.
Ze beginnen alle twee gelijk te praten, hij doet teken naar het paard, het dier moet eerst afgedroogd en eten krijgen, eer hij naar binnen kan. Seppe schiet hem bereidwillig ter hulp zo gaat het eens zo snel. Ze gaan beiden de keuken binnen zetten zich aan tafel, Mina heeft ondertussen 3 mokken gevuld met dampende koffie! Ze laten eerst het genot van de warmte hun lichamen doordringen. Toon ziet dat Seppe op hete kolen zit, graag met nieuws op de proppen wil komen. Hij gebaart met zijn hand dat hij wil luisteren.
Seppe, opgelucht, doet z’n verhaal, eigenlijk is het een vraag. Het komt er op neer dat hij kennis heeft met Tinneke één van de keukenmeisjes, dat ze graag zouden trouwen maar nergens een betaalbare woonst kunnen vinden. Wat zou Toon er van denken als ze de kamers die hij vrij heeft zouden bewonen? Tegen een betaalbare prijs natuurlijk, in ruil zou hij de klussen in en om het huis voor zijn rekening nemen en Tinneke zou voor Mina de zorg over het huishouden en de dieren verlichten. Ze zouden iemand hebben die voor hen zorgde tot het einde van hun dagen. Het kleine rommelkamertje boven zou hij ook nog in orde kunnen zetten enz. De jongeman struikelde over zijn woorden, was vreselijk opgewonden. Toen hij eindelijk zweeg hing er een gespannen stilte.
Toon keek naar Mina, zag aan haar blik dat ze er al met Seppe over gepraat had. Hij schraapte zijn keel het enige wat hij zeggen kan is, “ Hoe zullen die van het landgoed reageren? “ Seppe vertelt hem dat het idee van de pastoor komt, hij en Tinneke hadden hun trouwplannen met hem besproken. Ze kregen van hem de raad het met Toon en Mina op een akkoord te gooien, met die van ‘ het huis ‘ zou mijnheer pastoor zelf onderhandelen!
Toon is sprakeloos, Mina en Seppe wachten bang af, uiteindelijk varen ze er alleen maar wel bij. Ook de gedachte dat het binnen een paar weken alweer Kerstmis is maken hem week. Hij kan alleen maar knikken met het hoofd! De tranen lopen Mina over de wangen, Seppe straalt. Hij springt recht schudt Toon de hand, omhelst Mina en zegt dat hij het goede nieuws dadelijk aan Tinneke gaat vertellen. Hij belooft dat ze deze avond samen zullen terug komen om verder te praten en ‘ O ja Toon, laat die kar maar staan daar ontferm ik me straks wel over! ‘
De twee oudjes blijven stil naast elkaar zitten, zonder spreken, er was zoveel om over na te denken. Praten zouden ze vanavond doen, met plezier!
Zonder wat te zeggen gaat Toon naar de goede kamer haalt er een fles jenever en twee glaasjes uit de kast, daarna klinken ze samen ‘ Op later! ‘
Bomi,
( 2003 )
- - -
De Pachter.
Slierten nevel hangen tussen de bomen, het bos is stil, behalve hier en daar een vogel die verschrikt opvliegt. Het is nog vroeg, één van de eerste echte winterdagen. Een waterige zon staat op punt door te breken. Op sommige plaatsen kan je nog een stukje ochtendschemering zien. Meestal is het zicht beperkt, hangen er lage wolken! De lucht is kil vol van ochtenddauw.
Een huivering loopt de oude man over de rug, hij is al een tijdje onderweg, zit door elkaar geschud met de hobbelende kar mee te deinen. Hij laat het paard de vrije loop, het dier kent zijn weg, stapt vanzelf naar huis. Met stramme vingers wrijft hij door zijn gezicht, probeert de rijm die in zijn snor en baard hangt, weg te vegen.. Tevergeefs, het nat hangt overal rondom hem, het pijnigt zijn verkrampte botten.
In de omgeving is er weinig of geen leven te bespeuren. Naast hem op de bok zit zijn al even oude hond. Het dier zit er al even triest bij als de man zelf, zijn vacht nat van neveldruppels.
De man mompelt geregeld een paar woorden in zichzelf, waarop de hond reageert door zijn oren te spitsen. Een armoedig tweetal dat gelaten verder sukkelt over de met kuilen en grote rijmplekken bezaaide bosweg.
De kar is volgeladen, hoog opgestapeld met sprokkelhout. Hard heeft hij gezwoegd om alles wat hij vinden kon mooi passend te laden. Even na middernacht is hij vertrokken, wil niet gezien worden in het bos van de landheer. Hij de arme pachter, kan de voorraad hout goed gebruiken, de rijke gierigaard ontmoet hij liever niet. Mina zijn vrouw, die overdag als dienstmeid werkt op het landgoed, zal tevreden zijn. Een klein beetje extra warmte tijdens de koude winteravonden is méér dan welkom.
Toon piekert over haar, kinderen hebben ze nooit gehad, hij denkt aan de toekomst. Wat zal er gebeuren moest er met hem iets zijn? Wie zal er voor haar zorgen? Van ‘ die ‘ van het huis verwacht hij niet veel.
De oude heer heeft hem vroeger toelating gegeven om in de oude portierswoning te blijven wonen tot aan z’n dood, de jongeheer die nu de lakens uitdeelt is er niet gelukkig mee maar durft voor de praat van de mensen, zijn vaders belofte niet in twijfel trekken. Mina zei wel altijd “God zorgt wel voor ons Toon, we hebben altijd goed geleefd! “ Ze bedoelde daarmee vroom. Toch blijft hij piekeren over later!
Ondertussen is het bijna dag, de man moet met zijn vracht uit de beschutting van het bos. Een beetje angstig speurt zijn blik over de bevroren velden. Gelukkig zover het oog reikt is er geen mens te zien. Met een zucht van verlichting ziet hij in de verte de bekende rookpluim van hun schouw. Mina wacht nu zeker op hem met een hete pot koffie. Die gedachte stemt hem al ietsje vrolijker. Hij rijdt kar en paard naar de achterzijde van het kleine huis, uitladen zal hij straks doen. De gedachte is nog niet koud of de achterdeur vliegt open. In de deuropening staan Mina en Seppe, de jongste knecht van het kasteel. Het verwondert hem de gast hier te zien.
Ze beginnen alle twee gelijk te praten, hij doet teken naar het paard, het dier moet eerst afgedroogd en eten krijgen, eer hij naar binnen kan. Seppe schiet hem bereidwillig ter hulp zo gaat het eens zo snel. Ze gaan beiden de keuken binnen zetten zich aan tafel, Mina heeft ondertussen 3 mokken gevuld met dampende koffie! Ze laten eerst het genot van de warmte hun lichamen doordringen. Toon ziet dat Seppe op hete kolen zit, graag met nieuws op de proppen wil komen. Hij gebaart met zijn hand dat hij wil luisteren.
Seppe, opgelucht, doet z’n verhaal, eigenlijk is het een vraag. Het komt er op neer dat hij kennis heeft met Tinneke één van de keukenmeisjes, dat ze graag zouden trouwen maar nergens een betaalbare woonst kunnen vinden. Wat zou Toon er van denken als ze de kamers die hij vrij heeft zouden bewonen? Tegen een betaalbare prijs natuurlijk, in ruil zou hij de klussen in en om het huis voor zijn rekening nemen en Tinneke zou voor Mina de zorg over het huishouden en de dieren verlichten. Ze zouden iemand hebben die voor hen zorgde tot het einde van hun dagen. Het kleine rommelkamertje boven zou hij ook nog in orde kunnen zetten enz. De jongeman struikelde over zijn woorden, was vreselijk opgewonden. Toen hij eindelijk zweeg hing er een gespannen stilte.
Toon keek naar Mina, zag aan haar blik dat ze er al met Seppe over gepraat had. Hij schraapte zijn keel het enige wat hij zeggen kan is, “ Hoe zullen die van het landgoed reageren? “ Seppe vertelt hem dat het idee van de pastoor komt, hij en Tinneke hadden hun trouwplannen met hem besproken. Ze kregen van hem de raad het met Toon en Mina op een akkoord te gooien, met die van ‘ het huis ‘ zou mijnheer pastoor zelf onderhandelen!
Toon is sprakeloos, Mina en Seppe wachten bang af, uiteindelijk varen ze er alleen maar wel bij. Ook de gedachte dat het binnen een paar weken alweer Kerstmis is maken hem week. Hij kan alleen maar knikken met het hoofd! De tranen lopen Mina over de wangen, Seppe straalt. Hij springt recht schudt Toon de hand, omhelst Mina en zegt dat hij het goede nieuws dadelijk aan Tinneke gaat vertellen. Hij belooft dat ze deze avond samen zullen terug komen om verder te praten en ‘ O ja Toon, laat die kar maar staan daar ontferm ik me straks wel over! ‘
De twee oudjes blijven stil naast elkaar zitten, zonder spreken, er was zoveel om over na te denken. Praten zouden ze vanavond doen, met plezier!
Zonder wat te zeggen gaat Toon naar de goede kamer haalt er een fles jenever en twee glaasjes uit de kast, daarna klinken ze samen ‘ Op later! ‘
Bomi,
( 2003 )
- - -
Dankbaar met het verleden, je blik open voor het heden!
-
rapke - Lid geworden op: 10 apr 2005, 09:46
- Locatie: W-Vl
Bovenstebeste Bomi,
't is niet omdat gij (en Nes)tot het einde van de maand 'stadionverbod' hebt op mijn topicske, dat ik hier niet eens mag komen kijken he
En toevallig val ik midden in het verhaal van de pachter, prachtig!!!!!
Zo lees ik ze graag, nostalgisch, en toch van deze tijd, waarin velen op zoek zijn naar een betaalbare woonst
groetjes,
Rapke
't is niet omdat gij (en Nes)tot het einde van de maand 'stadionverbod' hebt op mijn topicske, dat ik hier niet eens mag komen kijken he
En toevallig val ik midden in het verhaal van de pachter, prachtig!!!!!
Zo lees ik ze graag, nostalgisch, en toch van deze tijd, waarin velen op zoek zijn naar een betaalbare woonst
groetjes,
Rapke
-
Bomi - Lid geworden op: 09 aug 2002, 20:54
- Locatie: Hasselt
-
-
-
Neske, Assa, Aline, Bo en ons Rapke!
Gezellig onderonsje, ontbreekt alleen nog een stuk van die taart ( die van Bo haar tante ) en voor mij koffie, jullie ? (open vraag )
Zonder dat alles, toch bedankt!
Bomi.
-
-
Neske, Assa, Aline, Bo en ons Rapke!
Gezellig onderonsje, ontbreekt alleen nog een stuk van die taart ( die van Bo haar tante ) en voor mij koffie, jullie ? (open vraag )
Zonder dat alles, toch bedankt!
Bomi.
Dankbaar met het verleden, je blik open voor het heden!
bo