Je denkt misschien...
-
ria - Lid geworden op: 09 sep 2004, 13:19
- Locatie: waar het goed is om wonen...
ZONNEKE, prachtig deze gevoelens, dank om ze met ons te delen.zonneke schreef:Wij zaten aan zijn sterfbad
we wisten dat hij de strijd zou staken
Hij wist dat wij er waren
We hoefden niks te zeggen niks te vragen
Twee jaar had hij de strijd gestreden
Altijd blij en tevreden
Blij als een kind wreef hij in zijn handen
Als we ook maar even bij hem belanden
De tafel steeds gedekt met een glaasje en een kaasje
Een uur lang werd er gelachebekt
Kam en schaar lagen klaar
want dat had hij graag dat ik rommelde in zijn haar
Dan kwam de maand juli
we wisten dat hij zijn laatste strijd ging strijden
Hij wist dat hij verlost ging zijn uit z'n lijden
Al had hij nog zolang bij ons willen blijven
Het afscheid was nabij, dat wist hij
Met zijn laatste krachten
kneep hij in ons handen
Zijn manier om te zeggen
vaarwel....
misschien ontmoet ik jullie nog wel
Blijf zo verder gaan en laat ons deelgenoot zijn, dank, Ria
-
ria - Lid geworden op: 09 sep 2004, 13:19
- Locatie: waar het goed is om wonen...
We hebben haar goed gekend, ze heeft een zwaar leven gehad, gehandicapt vanaf haar geboorte. Toch heeft ze dikwijls van het leven genoten, al was er heel veel beperking. Er waren momenten waarop ze echt gelukkig was en blij lachen kon, maar ook grote eenzaamheid, opstandigheid en vertwijfeling. De mooiste tijd die ze doorbracht in haar leven was toen een zeer eenvoudige non haar naast verzorging al haar liefde en tederheid gaf.
Naarmate ze ouder werd, vielen ook familieleden en vrienden weg, door overlijden, of omdat ze zelf te oud geworden waren voor een verplaatsing. De laatste jaren verbleef ze niet ver van ons en toen het echt slecht met haar begon te gaan, gingen wij haar meer bezoeken.
Zo waren wij dan ook als enigen bij haar, in haar laatste uren en in haar sterven. Die herinneringen koesteren wij en bewaren in ons hart:
http://home.tiscali.be/leoriademeyer/fo ... ientje.jpg
Ria
Naarmate ze ouder werd, vielen ook familieleden en vrienden weg, door overlijden, of omdat ze zelf te oud geworden waren voor een verplaatsing. De laatste jaren verbleef ze niet ver van ons en toen het echt slecht met haar begon te gaan, gingen wij haar meer bezoeken.
Zo waren wij dan ook als enigen bij haar, in haar laatste uren en in haar sterven. Die herinneringen koesteren wij en bewaren in ons hart:
http://home.tiscali.be/leoriademeyer/fo ... ientje.jpg
Ria
-
majke - Lid geworden op: 01 jan 2005, 00:20
- Locatie: europa
hallo lezers
MIJN GEDACHTEN
Waarom zo stil
Ik weet dat jij dat niet wil
Ze hebben je zitten laten
En willen misschien niet met je praten
Ik vind het gemeen dat gedrag
Als er iets is zijn er met een paar woorden uit tepraten
Maar ze hebben dat niet in de gaten
Dus wees niet stil
Als je dat niet wil
Laat woorden spreken
dan is alles te doorbreken
Dat is mijn gedachten
Wat ze van mijn niet verwachten
*************
groetjes van majke
MIJN GEDACHTEN
Waarom zo stil
Ik weet dat jij dat niet wil
Ze hebben je zitten laten
En willen misschien niet met je praten
Ik vind het gemeen dat gedrag
Als er iets is zijn er met een paar woorden uit tepraten
Maar ze hebben dat niet in de gaten
Dus wees niet stil
Als je dat niet wil
Laat woorden spreken
dan is alles te doorbreken
Dat is mijn gedachten
Wat ze van mijn niet verwachten
*************
groetjes van majke
-
Tilly - Moderator SeniorenNet
- Lid geworden op: 24 dec 2002, 15:35
- Locatie: aan het bos van den baron
Aan Viviane, vandaag ontmoet op het 55plus weekend te Antwerpen, die me deze tekst vroeg:
Is er een kracht die geneest?
Als wij op de bodem van ons kunnen zijn?
als wij pijn hebben, ziek zijn
of eenzaam door de dagen gaan,
Is er een kracht die ons doet opstaan?
Kom mij niet aan met mooie woorden
zeg niet dat lijden een zin heeft, een doel.
Als de afgrond zich opent en nergens houvast is
troost mij dan niet met andermans pijn
Kom mij niet aan met schoonheid en zon.
Maar waak met mij in de grot van smart
begrijp de volle omvang van mijn klacht
kleineer mij niet, laat mij mijn waardigheid.
Wie weet - in de nacht, tussen jou en mij
roert zich een kracht die geneest !
(de schrijver van deze tekst was mij onbekend.)
Catharina Visser. (met dank aan Mira)
Is er een kracht die geneest?
Als wij op de bodem van ons kunnen zijn?
als wij pijn hebben, ziek zijn
of eenzaam door de dagen gaan,
Is er een kracht die ons doet opstaan?
Kom mij niet aan met mooie woorden
zeg niet dat lijden een zin heeft, een doel.
Als de afgrond zich opent en nergens houvast is
troost mij dan niet met andermans pijn
Kom mij niet aan met schoonheid en zon.
Maar waak met mij in de grot van smart
begrijp de volle omvang van mijn klacht
kleineer mij niet, laat mij mijn waardigheid.
Wie weet - in de nacht, tussen jou en mij
roert zich een kracht die geneest !
(de schrijver van deze tekst was mij onbekend.)
Catharina Visser. (met dank aan Mira)
Laatst gewijzigd door Tilly op 12 jun 2006, 11:00, 1 keer totaal gewijzigd.
-
mira - Moderator SeniorenNet
- Lid geworden op: 15 aug 2004, 18:22
- Locatie: Het Vlakke Land bij de Noordzee