Je denkt misschien...
-
littlestar - Lid geworden op: 16 jan 2008, 19:42
Het leven zoals het is …
Het leven is (on)gemeen boeiend. Op twee weken tijd ben ik twee mensen verloren, onverwachts een naaste buur en wel verwacht een goede vriend aan kanker. Het is even slikken als de dood zo akelig dichtbij komt. Een gevoel van rouwen en verdrietig zijn blijft me onbehaaglijk vergezellen.
Zaterdagmiddag ga ik de kippen van mijn buurvrouw tafelrestjes geven en een ongelukkig miauwen klinkt vanuit een stapel brandhout. Met mijn nog lichtjes dampende kippenrestjes trek ik op onderzoek.
“Poesje, poesje, kom, kom” roep ik en onmiddellijk verschijnt er een klein schattig poezenkopje.
Het blijft hartverscheurend miauwen. Ik probeer het poesje gerust te stellen en kom met het lekkere eten haar richting uit. Bibberend van honger en kou kijkt het schichtig mijn richting uit. Na enig aarzelen zet ze haar tanden in het kippenvlees en schrokt het binnen.
Mijn buurvrouw komt buiten en zegt:.
“Ik weet niet waar dat poesje vandaan komt, maar ik moet het niet hebben. Ik zie graag dieren maar niet in huis.”
Ondertussen eet het poesje zenuwachtig verder. Mijn grijze cellen draaien op volle toeren. Hoe kan ik dit dutsje helpen?
“Ik neem het mee naar huis, ik heb altijd kattenvoer staan, dan doe ik het maandag naar het dierenasiel. Dat is nog altijd beter dan het op straat te laten dolen” zeg ik met vaste stem, maar ondertussen was ik daar toch niet zo zeker van.
We praten nog even verder en als alle vlees verorberd is vertrek ik naar huis.
Het poesje volgt mij of de eetkom, wie zal het zeggen, maar het lijkt alsof we daar weken voor getraind hebben. Telkens ik het poesje aanspreek reageert het blij.
Zondag verloopt onze samenwerking ook prima en het beestje herstelt vlot van haar bar avontuur. Het is lief, speels, voorzichtig met de nageltjes en komt direct als ik er op roep. Kortom, het is een zalig diertje.
Maandagvoormiddag vertrek ik naar de winkel en stop bij een andere buurvrouw, wiens poes ik altijd verzorg tijdens hun vakanties.
“Ann, hebben jullie geen bench om poezen te vervoeren, die van mij staat bij ons dochter” vraag ik.
“Neen, dat hebben wij niet, ik doe dat altijd met een doos” antwoordt zij.
“Maar wacht eens, de zoon van mijn broer, zijn poes is onlangs gestorven en die willen doodgraag een poes. Ik zal eens telefoneren, hij is vandaag thuis.”
“Oke, maar het moet echt wel snel gaan, want deze namiddag moet de poes weg. Ik kan niet wachten omdat we er zelf een paar dagen op uit trekken.”
Na het winkelen ben ik alles in de kasten aan het zetten en de telefoon rinkelt.
“Kan Thomas nu naar de poes komen kijken?” vraagt Ann.
“Nu direct” stamel ik ongelovig.
“Ja, ja, hij staat hier bij mij, we kunnen onmiddellijk komen.”
Natuurlijk, hoe sneller hoe liever” antwoord ik blij.
Ik kan het amper geloven, maar het poesje heeft een thuis, het moet niet naar het asiel. Wat ben ik toch een watje, ik mis het beestje nu al en ik heb er maar anderhalve dag voor gezorgd..
Maar de blijdschap die ik nu voel is zo intens, dat het verdriet van voorheen als een warme mantel mij omhult. Ik sluit weer vrede met de wereld om mij heen.
Lieve groetjes aan allen die hier af en toe verpozen
Littlestar
Het leven is (on)gemeen boeiend. Op twee weken tijd ben ik twee mensen verloren, onverwachts een naaste buur en wel verwacht een goede vriend aan kanker. Het is even slikken als de dood zo akelig dichtbij komt. Een gevoel van rouwen en verdrietig zijn blijft me onbehaaglijk vergezellen.
Zaterdagmiddag ga ik de kippen van mijn buurvrouw tafelrestjes geven en een ongelukkig miauwen klinkt vanuit een stapel brandhout. Met mijn nog lichtjes dampende kippenrestjes trek ik op onderzoek.
“Poesje, poesje, kom, kom” roep ik en onmiddellijk verschijnt er een klein schattig poezenkopje.
Het blijft hartverscheurend miauwen. Ik probeer het poesje gerust te stellen en kom met het lekkere eten haar richting uit. Bibberend van honger en kou kijkt het schichtig mijn richting uit. Na enig aarzelen zet ze haar tanden in het kippenvlees en schrokt het binnen.
Mijn buurvrouw komt buiten en zegt:.
“Ik weet niet waar dat poesje vandaan komt, maar ik moet het niet hebben. Ik zie graag dieren maar niet in huis.”
Ondertussen eet het poesje zenuwachtig verder. Mijn grijze cellen draaien op volle toeren. Hoe kan ik dit dutsje helpen?
“Ik neem het mee naar huis, ik heb altijd kattenvoer staan, dan doe ik het maandag naar het dierenasiel. Dat is nog altijd beter dan het op straat te laten dolen” zeg ik met vaste stem, maar ondertussen was ik daar toch niet zo zeker van.
We praten nog even verder en als alle vlees verorberd is vertrek ik naar huis.
Het poesje volgt mij of de eetkom, wie zal het zeggen, maar het lijkt alsof we daar weken voor getraind hebben. Telkens ik het poesje aanspreek reageert het blij.
Zondag verloopt onze samenwerking ook prima en het beestje herstelt vlot van haar bar avontuur. Het is lief, speels, voorzichtig met de nageltjes en komt direct als ik er op roep. Kortom, het is een zalig diertje.
Maandagvoormiddag vertrek ik naar de winkel en stop bij een andere buurvrouw, wiens poes ik altijd verzorg tijdens hun vakanties.
“Ann, hebben jullie geen bench om poezen te vervoeren, die van mij staat bij ons dochter” vraag ik.
“Neen, dat hebben wij niet, ik doe dat altijd met een doos” antwoordt zij.
“Maar wacht eens, de zoon van mijn broer, zijn poes is onlangs gestorven en die willen doodgraag een poes. Ik zal eens telefoneren, hij is vandaag thuis.”
“Oke, maar het moet echt wel snel gaan, want deze namiddag moet de poes weg. Ik kan niet wachten omdat we er zelf een paar dagen op uit trekken.”
Na het winkelen ben ik alles in de kasten aan het zetten en de telefoon rinkelt.
“Kan Thomas nu naar de poes komen kijken?” vraagt Ann.
“Nu direct” stamel ik ongelovig.
“Ja, ja, hij staat hier bij mij, we kunnen onmiddellijk komen.”
Natuurlijk, hoe sneller hoe liever” antwoord ik blij.
Ik kan het amper geloven, maar het poesje heeft een thuis, het moet niet naar het asiel. Wat ben ik toch een watje, ik mis het beestje nu al en ik heb er maar anderhalve dag voor gezorgd..
Maar de blijdschap die ik nu voel is zo intens, dat het verdriet van voorheen als een warme mantel mij omhult. Ik sluit weer vrede met de wereld om mij heen.
Lieve groetjes aan allen die hier af en toe verpozen
Littlestar
-
littlestar - Lid geworden op: 16 jan 2008, 19:42
Vergeetmijnietje thx voor jouw reactie, dat doet altijd deugd.
Ik wens iedereen sterkte die zich nu verloren voelt in het feestgedruis.
Dag jaar
Je was soms zwaar om dragen
Door een rugzak vol met vragen
En nergens stond een antwoord klaar
Dag jaar
Je bent voorbijgeraasd
Vol wel en wee, met haast
Je taken weldra klaar
Dag nieuwe jaar
Jij moet nog komen
Gevuld met tonnen dromen
Maak ze toch eens één keer waar
Vrede,
Vreugde
Vriendschap
Vrijheid
Gezondheid en geluk
Dan kan het niet meer stuk
Littlestar
Ik wens iedereen sterkte die zich nu verloren voelt in het feestgedruis.
Dag jaar
Je was soms zwaar om dragen
Door een rugzak vol met vragen
En nergens stond een antwoord klaar
Dag jaar
Je bent voorbijgeraasd
Vol wel en wee, met haast
Je taken weldra klaar
Dag nieuwe jaar
Jij moet nog komen
Gevuld met tonnen dromen
Maak ze toch eens één keer waar
Vrede,
Vreugde
Vriendschap
Vrijheid
Gezondheid en geluk
Dan kan het niet meer stuk
Littlestar
-
Gast
Vrede,
Vreugde
Vriendschap
Vrijheid
Gezondheid en geluk
Dan kan het niet meer stuk
Wens ik jou... en ieder toe ,littelstar
Mooi !!
Vreugde
Vriendschap
Vrijheid
Gezondheid en geluk
Dan kan het niet meer stuk
Wens ik jou... en ieder toe ,littelstar
Mooi !!
-
littlestar - Lid geworden op: 16 jan 2008, 19:42
Dag stilte
Omhuld
met jouw mantel
Slenter ik door ‘t leven
Mijn handen
Gevuld
Om te geven
Dag vriendschap
Omhuld
Met jouw warmte
Dartel ik doorheen de dag
Mijn hart
Gevuld
Met de warmte van een lach
Dag liefde
Omhuld
Mijn zoete dromen
En loop ik uur na uur
Mijn lichaam
Gevuld
Met ‘t eeuwige vuur
Littlestar
Afstand zit in je hart, niet in je gps
Groetjes aan iedereen
Omhuld
met jouw mantel
Slenter ik door ‘t leven
Mijn handen
Gevuld
Om te geven
Dag vriendschap
Omhuld
Met jouw warmte
Dartel ik doorheen de dag
Mijn hart
Gevuld
Met de warmte van een lach
Dag liefde
Omhuld
Mijn zoete dromen
En loop ik uur na uur
Mijn lichaam
Gevuld
Met ‘t eeuwige vuur
Littlestar
Afstand zit in je hart, niet in je gps
Groetjes aan iedereen
-
Gast
Zientje .....ik ben jou ook nog niet vergeten !!
Langs deze weg, ook een lieve knuffel terug
Langs deze weg, ook een lieve knuffel terug
-
littlestar - Lid geworden op: 16 jan 2008, 19:42
Vrolijk Pasen voor iedereen die hier af en toe eens komt lezen.
Ik heb al zoveel waardevolle teksten en gedichten gelezen op seni en ik wil iedereen daarvoor bedanken. Ik heb daar zoveel steun en troost uit geput op moeilijke momenten, er is voor iedereen wel een rubriekje waar lotgenoten te vinden zijn.
Mijn “kuikentjes” komen een weekje logeren, die zullen mijn kippenhok wel weer in een binnenspeeltuin omtoveren. De paashaas moet ook goed uit zijn doppen kijken want vorig jaar had hij zich bijna verraden.
Dag jij
Je bent belangrijk voor mij
Ik ken je
En ken je niet
Toch ben je belangrijk voor mij
Zoals je bent
Ik weet het wel
Ik weet het niet
Maar je blijft belangrijk voor mij
Groetjes
Littlestar
Ik heb al zoveel waardevolle teksten en gedichten gelezen op seni en ik wil iedereen daarvoor bedanken. Ik heb daar zoveel steun en troost uit geput op moeilijke momenten, er is voor iedereen wel een rubriekje waar lotgenoten te vinden zijn.
Mijn “kuikentjes” komen een weekje logeren, die zullen mijn kippenhok wel weer in een binnenspeeltuin omtoveren. De paashaas moet ook goed uit zijn doppen kijken want vorig jaar had hij zich bijna verraden.
Dag jij
Je bent belangrijk voor mij
Ik ken je
En ken je niet
Toch ben je belangrijk voor mij
Zoals je bent
Ik weet het wel
Ik weet het niet
Maar je blijft belangrijk voor mij
Groetjes
Littlestar
-
littlestar - Lid geworden op: 16 jan 2008, 19:42
Vergeetmijnietje
Recht op mijn achillespees gezalfd
Littlestar
Recht op mijn achillespees gezalfd
Littlestar
-
littlestar - Lid geworden op: 16 jan 2008, 19:42
Gast,
Elk zalfje verzacht een beetje
De pijn van binnen en van buiten
Maar de echte warmte van een mens
Die verwarmt via de kuiten
Wees maar zeker dat die werkt
Ik ben erdoor gesterkt
Groetjes Littlestar
Elk zalfje verzacht een beetje
De pijn van binnen en van buiten
Maar de echte warmte van een mens
Die verwarmt via de kuiten
Wees maar zeker dat die werkt
Ik ben erdoor gesterkt
Groetjes Littlestar
-
jajo - Lid geworden op: 07 mar 2005, 19:16
- Locatie: hasselt
Men zegt het niet maar men denkt het...Als ik iets over mijn overleden man zeg en herinneringen op haal of zeg dat het eten me niet smaakt.
Je ziet ze denken "nog steeds niet ?" en het is al zo lang geleden.
Elke dag is er wel iets wat me aan je doet denken.
Elke dag kom je we iemand tegen die we kenden, vrienden en collega's.
Onze vrienden zijn meestal nog samen..deze week viel er weer een weg.
Ook kanker. Hij had maar 4 weken ...jij was 7 jaar ziek, met ups en downs.
We hebben zeven lange jaren geleefd met telkens het gevoel 'wat nu' bij het volgende doktersbezoek.
Nu, na al die maanden vraag ik me af : waarom smaakt die salade niet hetzelfde, het vlees is ook anders. En mosselen die je zo graag at maak ik niet meer. Van die kleine dingen, de charme en de gezelligheid is weg.
De spaghetti die je zo graag had. Gezellig aan tafel zitten - meestal op het terras. Eens naar een concert gaan of in de stad een lekker biertje drinken...
Ik kan het nog steeds niet opbrengen.
Nu kan ik witloof koken, elke dag als ik wil..maar ik doe het niet.
Dit allemaal om te trachten te beschrijven hoe eenzaam de partner die achterblijft kan zijn. En dat zeg je niet tegen de kinderen en vrienden.
Je had de papieren voor actieve euthanasie getekend en er al een paar jaar met de professor over gepraat.. Uiteindelijk ging je zo snel achteruit, en ben je maar een week in het ziekenhuis geweest. Maar in die laatste week, kon je niet meer zelf beslissen en hebben ze passieve sedatie toegepast. Uren afscheid nemen aan je bed, kijken hoe je streed en niets kunnen helpen..in plaats van een mooi, rustig en waardig afscheid zoals jij het wou. En zoals ze je verzekerd hadden.
Dit is de eerste keer dat ik er over schrijf.
Het zal nooit meer uit mijn geheugen gaan.
Want het loopt zo vaak mis. Jouw broer nam afscheid van zijn vrouw en kinderen en na een paar seconden was hij overleden. Sereen. DAT had jij je gewenst.
Nu tracht ik mijn leven verder te zetten zonder jou. Het lukt me sommige dagen zeer goed hoor, maar andere dagen mis ik je van het ogenblik dat ik mijn ogen open doe. Alles hier in huis ...alle herinneringen. De lach, de discussies, de knuffels..jouw reizen, mijn hobby en onze plannen.
Neen, ik zit niet de ganse dag te treuren. Maar van de energieke vrouw die ik was is vlg mij niet meer veel overgebleven.
"Ze zeggen het leven gaat verder" en dat is ook zo maar het gaat "anders" verder. Er ontbreekt een schakel, een stoel staat leeg. Ook als ik bij vrienden kom dan wordt de tafel gedekt en realiseer je je dat er een stoel
teveel staat.
Er zijn waarschijnlijk honderden vrouwen en mannen die dit ervaren.
Maar waarom schrijven ze het niet van zich af.
Ik hou sinds 2011 een dagboek bij, niet elke dag maar als het me te veel wordt schrijf ik er in voor ik slapen ga en het helpt.
Doet nog iemand dat ?
En wat vinden jullie bv. van de gespreksavonden die het ziekenfonds inricht
onder de naam "het leven gaat verder zeggen ze"
Ik zou er wel naar toe willen gaan - maar heb een grote drempelvrees voor van die avonden en ook angst dat alle weggestopt verdriet weer naar boven komt Manu.
Je ziet ze denken "nog steeds niet ?" en het is al zo lang geleden.
Elke dag is er wel iets wat me aan je doet denken.
Elke dag kom je we iemand tegen die we kenden, vrienden en collega's.
Onze vrienden zijn meestal nog samen..deze week viel er weer een weg.
Ook kanker. Hij had maar 4 weken ...jij was 7 jaar ziek, met ups en downs.
We hebben zeven lange jaren geleefd met telkens het gevoel 'wat nu' bij het volgende doktersbezoek.
Nu, na al die maanden vraag ik me af : waarom smaakt die salade niet hetzelfde, het vlees is ook anders. En mosselen die je zo graag at maak ik niet meer. Van die kleine dingen, de charme en de gezelligheid is weg.
De spaghetti die je zo graag had. Gezellig aan tafel zitten - meestal op het terras. Eens naar een concert gaan of in de stad een lekker biertje drinken...
Ik kan het nog steeds niet opbrengen.
Nu kan ik witloof koken, elke dag als ik wil..maar ik doe het niet.
Dit allemaal om te trachten te beschrijven hoe eenzaam de partner die achterblijft kan zijn. En dat zeg je niet tegen de kinderen en vrienden.
Je had de papieren voor actieve euthanasie getekend en er al een paar jaar met de professor over gepraat.. Uiteindelijk ging je zo snel achteruit, en ben je maar een week in het ziekenhuis geweest. Maar in die laatste week, kon je niet meer zelf beslissen en hebben ze passieve sedatie toegepast. Uren afscheid nemen aan je bed, kijken hoe je streed en niets kunnen helpen..in plaats van een mooi, rustig en waardig afscheid zoals jij het wou. En zoals ze je verzekerd hadden.
Dit is de eerste keer dat ik er over schrijf.
Het zal nooit meer uit mijn geheugen gaan.
Want het loopt zo vaak mis. Jouw broer nam afscheid van zijn vrouw en kinderen en na een paar seconden was hij overleden. Sereen. DAT had jij je gewenst.
Nu tracht ik mijn leven verder te zetten zonder jou. Het lukt me sommige dagen zeer goed hoor, maar andere dagen mis ik je van het ogenblik dat ik mijn ogen open doe. Alles hier in huis ...alle herinneringen. De lach, de discussies, de knuffels..jouw reizen, mijn hobby en onze plannen.
Neen, ik zit niet de ganse dag te treuren. Maar van de energieke vrouw die ik was is vlg mij niet meer veel overgebleven.
"Ze zeggen het leven gaat verder" en dat is ook zo maar het gaat "anders" verder. Er ontbreekt een schakel, een stoel staat leeg. Ook als ik bij vrienden kom dan wordt de tafel gedekt en realiseer je je dat er een stoel
teveel staat.
Er zijn waarschijnlijk honderden vrouwen en mannen die dit ervaren.
Maar waarom schrijven ze het niet van zich af.
Ik hou sinds 2011 een dagboek bij, niet elke dag maar als het me te veel wordt schrijf ik er in voor ik slapen ga en het helpt.
Doet nog iemand dat ?
En wat vinden jullie bv. van de gespreksavonden die het ziekenfonds inricht
onder de naam "het leven gaat verder zeggen ze"
Ik zou er wel naar toe willen gaan - maar heb een grote drempelvrees voor van die avonden en ook angst dat alle weggestopt verdriet weer naar boven komt Manu.