Money (that's what I want)

[Claudio]

666-TATTOO

In de kapel bid ik om
genezing maar tevergeefs
ik ben hier niet gewenst
diepzinnigheid loont niet.

Dus zal ik schimpen op
de kerk tot de schimmel
mijn lijk heeft verrot, als
een chimpansee zal ik
in mijn paradijs leven
zonder enig verbod.

En dus ga ik nu een
666-tattoo op Gods
hand laten zetten.

Want ik droom ervan om
weer in een paleis te wonen
mijn grootvaders verloren
fortuin terug te winnen.

Maar als boeddhist leven is
ook nog 'n mogelijkheid....

Zet mij dan maar
vlug een hartje!

[Claudio]

CLAUS & CLAUD

Na zijn bloemlezing en het applaus
in de oude varkensschuur te Watou
stapte ik wat verlegen naar hem toe
gaf hem mijn hekeldicht over de paus.

We liepen samen naar de barbecue
in de tuin, sopten ons vlees in
de tomatensaus, kletsten wat over
the happy few en spraken zo af
voor een volgend rendez-vous
in The Clubhouse te Antwerpen.

Maar zover kwam het niet meer
want hij overleed op 19 maart.

Op die dag at ik gretig mijn
veertigste verjaardagstaart!

Toeval? Of dacht hij toch aan
mij, de goddelijke bakkebaard?

[Claudio]

OOM MARCO IN MAROKKO

Tijdens de zomer van 1980 zou oom Marc naar Marokko reizen, om even weg te zijn van de dagelijkse sleur. Marc had immers zijn mooi duplex-appartement moeten verkopen omdat hij schulden had. Zijn vriend Alex had de reis bekostigd en zou hem vergezellen.

Marc en Alex leidden in die tijd een nogal decadent hippie-bestaan, experimenteerden met allerlei soorten drugs, rookten dagelijks een joint en waren fan van The Beatles en The Stones.

Ze logeerden dus in een goedkoop hotel te Casablanca. Marc die graag gitaar speelde animeerde 's avonds de hotelgasten. Op twee kilometer van het hotel was er een mooi meertje waar bijna niemand kwam, een echte aanrader voor wie niet van de stadsdrukte houdt, zo informeerde de hotel-receptionist hen.

Marc en Alex kwamen aan bij het meer en er was inderdaad niemand te zien. Er waren alleen enkele kinderen wat verderop aan het spelen. Enkele palmbomen sierden de oevers. De vrienden gingen er onder liggen. Het was er een paradijs op Aarde. Tijd dus voor een stevige joint. Zonder nog één woord te zeggen genoten ze van de zon...en elkaar.

Maar dan sloeg het noodlot toe. Poedelnaakt waren ze gaan zwemmen in het meer maar toen ze terug bij de oever kwamen waren al hun kleren verdwenen!

Beiden raakten even in paniek. Vermoedelijk hadden de spelende kinderen hun kledij voor de grap verstopt. Maar hoe moesten Alex en Marc nu terug naar het hotel? Ze hielden het hoofd koel en besloten om te wachten tot het pikdonker werd.

Vraag me niet hoe wij het klaargespeeld hebben, grinnikte Marc later op een familiefeestje, maar op de terugweg naar het hotel hebben we niemand meer ontmoet, zelfs de hotel-receptionist lag toevallig een dutje te doen...

Wat een spannende trip, oom Marco! Hallucinant !

[Claudio]

RENé HOUDT NIET VAN MAGRITTE

M'n vriend, kunstschilder René, woont in de buurt

we praten over kunst en literatuur

maar hij blijft vooral realistisch

want ook zijn hond schijt op margrietjes

en ceci n'est pas une pipe verdient censuur !

[Claudio]

ODE AAN JAN BUYTAERT

Ver weg van het stadslawaai

schilderde hij de stilte waar hij

zoveel van hield terwijl de koele

zomerwind waaide door z'n kiel.


Want zijn ziel was een astronaut

die verre reizen maakte door de

kosmos, hij was wat buytenaerts.


Hij was een giraf in de steppe

die alles snel had gezien maar

ook gauw mensenfouten vergaf

zonder nog een keer om te zien.


Onlangs bezocht ik z'n graf

samen met een blondien die

zich ooit aan hem blootgaf.

Het werd een blij weerzien.


Hij heeft echter nooit 'n trouwring

gedragen maar ik wed dat in de

hemel vele witte bruiden hem

ten huwelijk zullen vragen...


Ja, hij is één van de groten der Aard.

Lang Leve Jan Buytaert !

[Claudio]

HERSENTOEVAL IN WATOU

Het was een warme zomer geweest en ik schreef sinds enkele jaren poëzie.
Via internet had ik een uitnodiging ontvangen om in het dorp Watou, naar Hugo Claus
te komen luisteren. Dat liet ik me geen twee keer vragen natuurlijk....

Met een huurfiets reed ik van Poperinge-station naar het dichtersdorp. Het groene landschap waar ik rustig door kon fietsen was zo poetisch mooi dat ik Claus hese stem al kon horen.

Het was daar allemaal in de Blauwe Schuur te doen maar omdat ik het stratenplan nog niet had moest ik een heel eind terug naar het gemeentehuis. Daarbinnen viel mij snel een deftige oudere dame op die ook naar een stratenplan vroeg aan het loket. We raakten in gesprek en ze begon spontaan te praten over haar herseninfarct van twee jaar geleden. Ik luisterde aandachtig en geïnteresseerd want ik studeerde in die tijd intensief neuropsychologie. De vrouw heette Mary. Alsof we elkaar al jaren kenden keuvelden we gezellig verder naar de Blauwe Schuur. Ik zei terloops dat ik graag mijn dichtbundel aan Claus wou afgeven.

Zo genoten we samen van Claus' optreden. We zaten op de eerste rij. Na afloop zag ik hoe Mary naar Claus toestapte en bijzonder vertrouwelijk met hem omging. Ze gaf mij een teken om even tot bij hen te komen. Ze stelde mij voor en liet ons vervolgens alleen.

We praatten even. Ik liet hem mijn dichtbundel zien en vroeg vanwaar hij Mary eigenlijk kende. Claus glimlachte en fluisterde met hese stem: Mary is mijn schoonzuster...

Vanaf die dag geloof ik niet meer in toeval. Maar wél in een hersentoeval !

[Claudio]

TRUMPETGESCHAL ?

Met z'n vuisten gebald, brult hij
als een rosse leeuw naar allen
die zich tegen hem keren, want
ooit wordt hij koning van de
jungle, ooit zal hij triumferen.

Maar als men een vrouw zal kronen
zal hij 'n toontje lager moeten zingen,
de wereld zijn gezichtsverlies tonen.

Later zal de mensheid hem
beoordelen als ’n blaaskaak
die zichzelf opblies, die voor
de camera de gekste bekken
trok en die iedere democraat
zwartmaakte en veroordeelde.

Laat ons hopen dat de Amerikanen
hun ziel niet aan deze duivel verkopen!

Dan hoeven we zijn trumpetgeschal
niet te aanhoren en mogen we hem
hilarisch voorbijlopen. Yes we can !

[Claudio]

Mijn grootvader Albert langs vaders kant was de enige van de tien kinderen die gestudeerd heeft. De andere broers en zussen hebben hun leven lang kunnen rentenieren. Hun vader Félicien had immers op korte tijd een aanzienlijk fortuin weten te vergaren.

Albert had voor mijningenieur geleerd en zijn kennis kwam dus goed van pas om Féliciens bedrijf te runnen. Albert was rijk, knap en uiteraard zeer intelligent. Op zijn dertigste had hij alles behalve...een liefhebbende vrouw.

Maar toen zijn vader hem op een mooie lentedag gebood persoonlijk een brief af te geven aan een kennis die wat verderop woonde in een kasteel aan de Maas, werd hij op slag verliefd. Marie-Antoinette, de dochter des huizes had hem ontvangen in de salon en verzocht Albert vriendelijk om een tiental minuutjes te wachten, haar vader was nog even in gesprek. Beiden geraakten echter aan de praat. Bleek dat haar adellijke familie tijdens de Franse Revolutie opgejaagd werd door de revolutionairen en had moeten vluchten naar België voor een veiliger onderkomen.

Albert wist het meteen: zij is de ware voor mij ! En de liefde was wederkerig want één jaar later stapten zij in het huwelijksbootje. Hun wittebroodsweken brachten ze door in Venetië. Ze kregen samen zeven kinderen.

Toen mijn vader mij dit spannende romantische verhaal vertelde dacht ik glimlachend: Inderdaad, arbeid adelt !

[Claudio]

TIME IS ON MY SIDE

Tijdens een discussie met mijn hoog-intelligente broer Tom, ingenieur van opleiding, beweer ik stellig dat de mogelijkheid om te 'Reizen in de tijd, naar verleden of toekomst' reeds bestaat en wel sinds mensenheugenis. Rationeel als Tom is vraagt hij naar mijn argumenten die zo'n een 'bizarre' bewering kunnen staven.

Toevallig staat de TV in de woonkamer aan. Kijk dan maar eens naar deze documentaire over de Tweede wereldoorlog , zeg ik hem. Deze beelden reizen naar de toekomst, namelijk naar ons beiden, tv-kijkers van de 21ste eeuw. De soldaten die vechten voor hun leven hebben op dat moment geen besef dat wij, ooit naar hen zouden kijken, evenals ze toen nog geen enkel benul hebben van de moderne snufjes die deze tv- beelden zouden omringen, zoals een computer,smartphone enz... Ze zijn dus in de toekomst beland.

Ok, beaamt Tom, ik volg je redenering maar ik beschouw dit reizen in de tijd als virtual reality!

Wat is het verschil ? vervolg ik mijn uiteenzetting. Want op het moment van het aanschouwen van deze documentaire, reizen we naar het verleden, wat zeg ik, we 'zijn ' in het verleden: vader en moeder, ooms en tantes, alles en iedereen, zijn ergens aanwezig terwijl deze soldaten elkaar beschieten. En zo reizen verleden en toekomst continu naar elkaar !

Ach ja, mompelt Tom, jij met je duistere filosofie !

Maar je geeft me toch gelijk, Tom ?

Een beetje, misschien geef ik je ooit volkomen gelijk, Claudio. Time is on your side !

[Claudio]

STEVEN STERK

Mijn neef Steven is vijf jaar jonger dan ik en heeft in zijn leven al heel wat watertjes doorzwommen maar dat is, vrees ik, niet zo vreemd als je tot de familie Aendenboom behoort.

Steven droomde vanaf zijn vijftiende om professioneel hiphopdanser te worden. Zijn vader, oom Robert, was volledig gekant tegen dit idee. Ze kregen ruzie en Steven ging met zijn vriendin samenwonen...ver weg van zijn ouderwetse vader.

Ooit zag ik hem in een discotheek dansen. Ik was meteen onder de indruk. Hij ontwikkelde ook zijn eigen dansstijl en enkele maanden later trad hij op met een bandje: The Pizza Boys.

Steven leidde in die periode een losbandig leven.

Maar ondertussen was zijn vriendin bevallen van hun eerste zoon. Hij kon met zijn weinige optredens onmogelijk zijn gezin onderhouden en werd dus havenarbeider te Antwerpen. Want Steven was sterk. Hij tilde scheepsladingen op alsof het veertjes waren.

En ja, na verloop van tijd settelde hij zich.

Onlangs deed hij auditie bij het populaire tv-dansprogramma: So you think you can dance ... hij won die wedstrijd glansrijk.

Grapje natuurlijk want hij is de laatste jaren veel te verlegen geworden om in de schijnwerpers te staan. Verlegenheid ? Is dat niet één van onze familietrekjes?

[Claudio]

DE GEEST VAN ALADDIN

Mijn schoonbroer heet Adnan maar ik noem hem tegenwoordig wel eens Aladdin...verwijzend naar het hoofdpersonage van het sprookje 'De wonderlamp van...'

Adnan had in zijn jeugd immers drie vurige wensen die later zijn uitgekomen: de wens om een bekend balletdanser te worden, een liefhebbende vrouw te trouwen en tenslotte een flinke zoon te verwekken.

Adnan is de jongere broer van mijn schoonzus en heeft dus in Bosnië ook die vreselijke burgeroorlog moeten ondergaan. Bij onze eerste ontmoeting in de Brusselse loft van zijn zus klikte het meteen tussen ons.

Diezelfde avond trakteerde hij ons op een actiefilm in één van de zalen van de Kinepolis. Toen we na afloop een terrasje deden zei ik dat het nogal een gewelddadige film was. 'Ach Claude', sprak hij in het Engels,'de realiteit is nog véél erger '

Adnan hield zich ooit bezig met de choreografie van de Bosnische inzending voor het Eurosongfestival.

Enkele jaren later hoorde ik op het tv-journaal dat zojuist de zesde miljardste mens op onze planeet was geboren en geloof het of niet: hij kreeg de naam Adnan !

Bekend is mijn schoonbroer dus wel geworden, ondertussen vond hij ook de vrouw van zijn leven die hem een flinke zoon schonk.

Wat men met een krachtige verlichte geest zoal kan bereiken ! dacht ik vol bewondering.

[Claudio]

SAINT LUCAS

Mijn oom Luc was geen heilige hoewel hij graag de moraal-apostel uithing, vooral bij mijn vader, die ook geen onbeschreven blad was natuurlijk. Luc had architectuur gestudeerd aan de Sint-Lucas Academie te Gent waar hij vijf jaar lang één van de beste leerlingen was. Later zou hij hier in de stad snel bekend worden als een uiterst bekwaam architect.

Van bij het begin was er een wrevel tussen Luc en mijn vader. Lucas wist dat vader dertien jaar ouder was dan zijn dierbare zus en kon het niet verkroppen dat vader haar had kunnen overhalen om in het holst van de nacht te vertrekken voor een avontuurlijke wereldreis.

De twee rivalen hadden echter één hobby gemeen: ze lustten graag een glaasje wodka. De luttele keren dat ze elkaar mochten, was dan ook bij een partijtje schaak met een fles wodka bij de hand. Ook qua intelligentie konden ze zich met elkaar meten en dat deden ze tot vervelens toe.

Toen oom Luc naar het klooster ging om zich te bezinnen na een moeilijke periode in zijn leven, had mijn vader leedvermaak. Hij had gewed met Luc dat hij het er nog geen drie dagen zou volhouden. De inzet was een dure fles wodka.

Maar toen Luc zich in geen vier weken had laten zien of horen, maakte vader die winteravond aanstalten om te gaan slapen. Plots hoorde hij hard kloppen aan de voordeur.

Het was al laat en dus vroeg vader voorzichtig wie er aan de deur stond.
Hij hoorde de bezoeker grinniken: ik ben het, Saint Lucas !

Tijdens een familiefeestje vele jaren later biechtte Luc ons op dat hij die nacht uit het klooster was ontsnapt via de kelder...net na de avondmis.

Halleluja ! zongen we lachend met z'n allen !

[Claudio]

WIE ZOEKT DIE VINDT !

Het was Nieuwjaarsavond 1971. Mijn moeder kreeg telefoon van vader dat hij aangekomen was op de Franse vlieghaven te Rijsel. Hij vroeg haar om hem met de auto te komen halen, anders zou hij wel de taxi nemen. Maar zij stond erop om hem te gaan halen. Mijn broer en ik, beiden nog peuters, konden wel even logeren bij tante Berna.

Mijn vader kwam net terug van een zakenreis in Rwanda. Hij had er voor een Belgisch immobiliënbedrijf gewerkt en had daar gelogeerd in een decadent sjiek hotel waar allerlei uitspattingen aan de hotelgasten werden opgedrongen. Omdat er zo van zaken doen van vaders kant niet veel terecht kwam, had het bedrijf besloten om hem na drie weken met het eerste beste vliegtuig naar Europa terug te sturen.

Mijn moeder had een enorm gemis ervaren tijdens zijn afwezigheid, enerzijds omdat ze een sterke band hadden samen, anderzijds omdat ze vermoedde hoe het daar in die warme zwoele landen aan toe ging.

Dus vertrok ze met haar oom Oscar richting Rijsel, hoewel het buiten hevig sneeuwde en er een dichte vervaarlijke mist over de autosnelweg hing. Het gevolg was dat ze er vier uur over deden eer ze de Franse grens bereikten.

Maar mijn vader had de taxi al genomen, het duurde hem blijkbaar te lang en zo was hij reeds huiswaarts aan het keren in de steeds toenemende mist en sneeuwval. De chauffeur reed bijna stapvoets want hij kon hoogstens drie meter voor zich uit zien.

Plots merkte vader twee gele koplampen op van een auto die in de tegenrichting reed.
'Stop, stop ' vroeg hij aan de taxichauffeur. Hij stapte uit en hield de Belgische auto tegen.

Mijn moeder zag vaag een silhouet met de armen zwaaien en vroeg eveneens aan Oscar om te stoppen.

Opgelucht vlogen mijn ouders in elkaars armen en lachten: 'Bonne année !' want het was klokslag twaalf uur !

[Claudio]

THE MECCANO-MAN

Oom Robert is altijd al een buitenbeentje geweest in de familie Aendenboom. Hij was de speelvogel thuis. Ook de stiefmoeder zag in hem niet veel positiefs. Om hem zoet te houden gaf ze hem op z'n verjaardag steevast een speeldoos Meccano. En ja, hij werd er rustig van.

Dus profileerde Robert zich mettertijd als arbeider, een man zonder hoge intellectuele capaciteiten maar eentje die goed kon werken met zijn handen.

Zo ging hij op zijn dertiende naar het beroepsonderwijs waar hij zich ten volle kon uitleven. Hij behaalde daar vele knappe schoolresultaten. Maar toch werd hij nog niet ernstig genomen door zijn familie. Vooral oom Luc die toen een succesvol architect was, keek schamper op hem neer. Maar oom Robert dacht stilletjes: wie het laatst lacht...

Op zijn zeventiende tekende hij voor het leger en ook daar kwam zijn handigheid van pas.Hij ging zelfs in de weekends werken en verdiende dus goed zijn brood. Hij spaarde voor later.Na zijn legerdienst trouwde hij met Fanny die hem vijf mooie kinderen schonk.

Maar iedereen verklaarde hem gek toen hij op een dag zei dat hij besloten had om een heel groot huis te bouwen op eigen houtje ! Men begon thuis echt te twijfelen aan zijn gezond verstand.

Toch speelde Robert het klaar om in een paar jaar tijd zijn eigen huis recht te zetten. Zonder hulp van buitenaf voorzag hij zijn woonst van elektriciteit, waterleiding enz..Er was echter een jaloerse broer die even kwam loeren en hem slordigheid in de afwerking verweet.

Maar toen mijn vader al het werk kwam bewonderen tijdens het inwijdingsfeestje kon hij oom Robert geruststellen: zijn bouwcreatie was gelukt tot in de fijnste details. Missie geslaagd !

En inderdaad: wie het laatst lacht...

[Claudio]

PAINT IT BLACK ?

Daar sluipen zij in het duister langs de
besneeuwde daken terwijl de kinderen
opgewonden fluisteren onder de lakens
omdat de roetzwarte helpers het feest
met leuk speelgoed komen opluisteren
wensen en dromen zullen waarmaken.

En ze weten niet dat er tussen de grote
mensen al 'n tijdje een discussie woedt
over het al dan niet zwart maken van
de snoeten die samen met Sinterklaas
de brave kinderen zullen begroeten.

Ach, zie ginds komt de stoomboot, vol
chocolade en marsepein, daarom doet
het voor de Afrikanen dubbel zoveel pijn
dat er wanen rond hun pigmenten zijn.

Want wees nu eerlijk: deze traditie is vooral
een westers economisch consumentenfestijn !