STUDENT IN HUIS

Een maandje geleden kochten wij in de garage waar zoon Tom werkt, een nieuwe auto.
Niet zo’n exemplaar, waar je een sleutel in het contact steekt, omdraait, dat zonder problemen broem doet en rijdt. Nee wij kochten een uitgebalanceerde computer op vier wielen. Normaal, buiten gas geven en remmen, doet deze automobiel praktisch alles zelfstandig alleen vraagt de bediening van de ingebouwde pc wel enige voorbereiding.
De auto werd afgeleverd met een half uurtje les en een dikke handleiding. Uitgewuifd door zoon Tom aan de garage, werd de eerste tocht richting huis heel voorzichtig ondernomen.
Manlief, die het liefst met een grote boog om de computer heen loopt, na lang aandringen van mijn kant alleen de mailtjes leest, alle bankverrichtingen en internet handelingen het liefst aan mij overlaat, wordt nu zonder pardon de moderne tijd in geslingerd.
Achter elk knopje, achter elk tekentje op het “touch screen” horen wel twee tot drie mogelijkheden. In het kastje van het navigatiesysteem, woont een Nederlandstalige dame die je op drie verschillende manieren tot aan je einddoel loodst. Daarbij is ze heel goed opgevoed, want telkens zegt ze , nadat ze een richting bepaald heeft, heel vriendelijk “alstublieft”. Hier naar rechts alstublieft, volg deze aangeduide weg alstublieft, na 400 meter links af alstublieft…Na de vierde keer houdt ze het voor bekeken. Als je dan toch nog haar aanwijzingen in de wind slaat en je eigen zin doordrijft, kan er helemaal geen vriendelijk woordje meer af. Parmantig slikt ze haar bevelen in en zoekt zonder nog een woord aan je vuil te maken een nieuwe route. Eens deze weer door haar verwerkt is, en ze tot het besef komt, dat je alsnog haar orders gaat opvolgen, begint het “gealstublieft” opnieuw.
Nee, manlief heeft een eigentijds probleem. Sakkerend begint hij het lijvige instructieboek uit te pluizen. Blad per blad wordt gelezen en min of meer ingestudeerd. Dan begint de tocht naar de één verdieping lagere garage, waar het gesofisticeerde rijtuig staat te blinken. Na de eerste tien pagina’s vertoont onze trappenhal al slijtage tekenen. Daags nadien is manlief al de helft van het onderricht vergeten en begint de trammelant opnieuw.
Probleem per probleem wordt nu samenvattend op papier geschreven. Met de verkorte versie in de hand, daalt manlief opnieuw af naar lagere regionen, waar hij alleen in het bijzijn van zijn Nederlandse GPS vriendin, alle opgetekende handelingen in actie omzet. Regelmatig hoor ik getoeter en muziek uit de radio opzwellen.
Een beetje verkleumd maar voldaan komt mijn blokbeest terug een verdieping hoger, waar hij terug in zijn leerstof duikt.
Onmiddellijk als je de auto start en ermee wegrijdt, vergrendelen de deuren zich automatisch tegen het “carjacken”. Na het winkelen bracht ik het lege winkelwagentje terug naar zijn toebedeelde plaats. Manlief reed braaf achter mij aan, maar toen ik wilde instappen, kreeg ik de geblokkeerde autodeuren niet open. Commotie en opschudding langs beide kanten. Ik wilde erin en hij kreeg ze niet open. De auto resumé was niet meegenomen op winkeluitstap en dus werd de benodigde knop door manlief niet gevonden. Koortsachtig werden binnenin alle mogelijkheden één voor één doorgenomen. Terwijl ik naast de nieuwe auto bijna in mijn broek deed van de slappe lach en er ondertussen al een paar supermarkt vertrekkers achter ons stonden aan te schuiven, kon manlief niets anders doen, dan de sleutel in het contact om te draaien en de motor te stoppen. Met een plop gingen de deuren terug open. Hilarisch wees ik op de knop, juist naast zijn rechterhand, waar een tekentje van een “te openen slot” groen opgloeide.
Terug thuis stort mijn student zich opnieuw op de leerstof….nu al weken aan een stuk.
Als er zich na al deze studie nog enig misverstand of onregelmatigheid voordoet tijdens het rijden, wordt zoon Tom als hulplijn opgeroepen. Hij zal het geweten hebben..oudere ouders met nieuwe technologie !
Nadat manlief zich jaren hevig verzet heeft tegen alle gesofistikeerde mobiele telefoons, bluetooths, smartphones, I pads, laptops of tablets, wordt hij nu willen of niet het futuristisch computer tijdperk ingezogen.

Sim

 

Anekdote ingestuurd door Sim op 23-01-14 (ID 1254)