de tijd van toen 70+ /TE BEWAREN
-
amadee
Goeiedag,
Ik vraag me toch af hoe dat we die septembermaand van 1944, die volle 30 dagen aan voldoende eten zijn geraakt, alleszins weinig maar toch voldoende want ik kan niet zeggen dat we erg hebben afgezien van de honger. Eigenlijk was dat te verwaarlozen als ge het vergelijkt met mensen in arme afrikaanse landen, of in kampen, die echt bijna niets te eten hebben. Bij gelegenheid kom ik toch nog eens terug op de rantsoenering en zo tijdens de oorlog. Maar eerst nog eens terug naar de bevrijding.
Terwijl we de eerste engelsen stonden te verwelkomen,, kwamen de mannen van het verzet te voorschijn. Men kon ze herkennen aan hun outfit, die meestal bestond uit een overal, een witte band, een alpenmuts of een helm, een oude belgische of een engelse diepe schotel, en een geweer. Ze hielden zich bezig met het opzoeken van colaborateurs. Sommigen hadden een duitser weten te verschalken, en liepen er mee over straat, één duitser met de handen op het hoofd geflankeerd door 3 verzetsmensen, het wapen in aanslag. Met colaborateurs hadden ze succes bij de bevolking. colaborateurs, waren mensen die verdacht werden te hebben samen gewerkt met de bezetter. Colaborateurs waren beter bekend onder de benaming "zwarten".
Op de bredabaan niet ver van bij ons, hadden het verzet een zwarte uit zijn winkel gehaald en hij moest tussen de joelende menigte allerlei dingen doen of laten doen, ik weet niet wat, tot vermaak van de mensen, niet voor mij, ik walgde ervan. Wat de man eigenlijk had mispeuterd weet ik niet, en het joelende volk wist het eigenlijk ook niet zo precies. Maar het was een operazanger in de opera van Antwerpen, en daar kwamen in de oorlog ook duitsers, enz.enz. de link tot de collaboratie was gelegd. In zijn winkel verkocht hij - eigenijk weet ik het niet - maar het zal wel niet koosjer zijn geweest. En daar bovenop was hij homo.
Aan de overkant van Bredabaan, vooraan in de Wuytslei, was ook van alles te doen bij het huis van August Borms, zeer gekend uit de vlaamse beweging. Ik heb die man nooit van mijn leven gezien, misschien woonde hij daar niet meer, maar wel zijn zoon en kleinkinderen, en die moesten
het dan maar ontgelden.
Ik ging dan maar verder om te zien hoe het gesteld was met de oude kerk en verder met den ijskelder.
Ik kwam niet verder dan de l'Arbrelaan, de straat die naar het sportpaleis en naar Antwerpen leidt. Het was daar merkwaardig rustig, maar aan één huis zag ik beweging. Buiten op de rand van het trottoir stond een jongen iets jonger dan ikzelf, 15 jaar misschien. Hij stond er met de armen op het hoofd en snikte, de tranen rolden over de wangen. De deur van het huis stond open en ik zag binnen een paar verzetsmensen. Waarschijnlijk woonde er een zwarte waar ze mee moesten afrekenen. Het was wel merkwaardig dat ik de enige was die daar in de buurt was. Ik ben maar naar huis gegaan.
Die laatste gebeurtenis heeft nog lang in mijn hoofd gespeeld, zelfs nog tot de dag van vandaag, al is dat 62 jaar geleden. Ik was beschaamd dat ik daar wegvluchtte en dat ik niet de moed had om die jongen bij de hand te nemen en hem ergens naar een veilige plek te brengen. De held uithangen enfin.
En morgen komt er nog een dag.
Tot dan.
----------------------
Viva Boma, Patatten met sausissen (Antwerps volksliedje, 1544)
Ik vraag me toch af hoe dat we die septembermaand van 1944, die volle 30 dagen aan voldoende eten zijn geraakt, alleszins weinig maar toch voldoende want ik kan niet zeggen dat we erg hebben afgezien van de honger. Eigenlijk was dat te verwaarlozen als ge het vergelijkt met mensen in arme afrikaanse landen, of in kampen, die echt bijna niets te eten hebben. Bij gelegenheid kom ik toch nog eens terug op de rantsoenering en zo tijdens de oorlog. Maar eerst nog eens terug naar de bevrijding.
Terwijl we de eerste engelsen stonden te verwelkomen,, kwamen de mannen van het verzet te voorschijn. Men kon ze herkennen aan hun outfit, die meestal bestond uit een overal, een witte band, een alpenmuts of een helm, een oude belgische of een engelse diepe schotel, en een geweer. Ze hielden zich bezig met het opzoeken van colaborateurs. Sommigen hadden een duitser weten te verschalken, en liepen er mee over straat, één duitser met de handen op het hoofd geflankeerd door 3 verzetsmensen, het wapen in aanslag. Met colaborateurs hadden ze succes bij de bevolking. colaborateurs, waren mensen die verdacht werden te hebben samen gewerkt met de bezetter. Colaborateurs waren beter bekend onder de benaming "zwarten".
Op de bredabaan niet ver van bij ons, hadden het verzet een zwarte uit zijn winkel gehaald en hij moest tussen de joelende menigte allerlei dingen doen of laten doen, ik weet niet wat, tot vermaak van de mensen, niet voor mij, ik walgde ervan. Wat de man eigenlijk had mispeuterd weet ik niet, en het joelende volk wist het eigenlijk ook niet zo precies. Maar het was een operazanger in de opera van Antwerpen, en daar kwamen in de oorlog ook duitsers, enz.enz. de link tot de collaboratie was gelegd. In zijn winkel verkocht hij - eigenijk weet ik het niet - maar het zal wel niet koosjer zijn geweest. En daar bovenop was hij homo.
Aan de overkant van Bredabaan, vooraan in de Wuytslei, was ook van alles te doen bij het huis van August Borms, zeer gekend uit de vlaamse beweging. Ik heb die man nooit van mijn leven gezien, misschien woonde hij daar niet meer, maar wel zijn zoon en kleinkinderen, en die moesten
het dan maar ontgelden.
Ik ging dan maar verder om te zien hoe het gesteld was met de oude kerk en verder met den ijskelder.
Ik kwam niet verder dan de l'Arbrelaan, de straat die naar het sportpaleis en naar Antwerpen leidt. Het was daar merkwaardig rustig, maar aan één huis zag ik beweging. Buiten op de rand van het trottoir stond een jongen iets jonger dan ikzelf, 15 jaar misschien. Hij stond er met de armen op het hoofd en snikte, de tranen rolden over de wangen. De deur van het huis stond open en ik zag binnen een paar verzetsmensen. Waarschijnlijk woonde er een zwarte waar ze mee moesten afrekenen. Het was wel merkwaardig dat ik de enige was die daar in de buurt was. Ik ben maar naar huis gegaan.
Die laatste gebeurtenis heeft nog lang in mijn hoofd gespeeld, zelfs nog tot de dag van vandaag, al is dat 62 jaar geleden. Ik was beschaamd dat ik daar wegvluchtte en dat ik niet de moed had om die jongen bij de hand te nemen en hem ergens naar een veilige plek te brengen. De held uithangen enfin.
En morgen komt er nog een dag.
Tot dan.
----------------------
Viva Boma, Patatten met sausissen (Antwerps volksliedje, 1544)
-
Ivita - Lid geworden op: 05 nov 2007, 03:01
- Locatie: Oostende
Als je gedwongen werd, je winkel af te geven aan de duitsers, dan werd je ook als zwarthemd bestempeld na de oorlog. Dat weet ik uit verhalen van mijn grootouders. ze hadden een slagerij en de duits viel binnen en wou de beste stukken vlees zodat er bijna niets overbleef voor de mensen van de parochie. ze probeerden stukken vlees te verbergen om hun dagelijkse klanten toch iets goeds te kunnen verkopen, maar na de oorlog waren ze toch als zwarthemd aanzien.
Be carefull what you wish for
-
Ivita - Lid geworden op: 05 nov 2007, 03:01
- Locatie: Oostende
die rode bandjes heb ik nog geweten, als je schoot dan rook dat verbrand, ik rook dat wel graag.Sommigen hadden een echte (speelgoed-)revolver, en daarvan waren er met echte papieren paffertjes, dat maakte lawaai en rookte ook een beetje. Die paffertjes stonden op een opgerold dun bandje, en er waren revolvertjes waarbij dat rolletje bij elke schot verschoof voor een volgend schot, echt automatische revolvers.
de inktpot in de lessenaar heb ik ook nog geweten, ik hoor nog altijd het geluid van die pen als we schreven, dat geeft me nu nog rillingen als ik eraan denk.
ben in stukjes en beetjes aan het bijlezen en haal er hier en daar dingen uit die ik herken.
Be carefull what you wish for
-
Ivita - Lid geworden op: 05 nov 2007, 03:01
- Locatie: Oostende
die lat heb ik ook gehad en dat leesboek ook en dan spreek ik van eind jaren '60 in Lombardsijde, das dan bijna 30 jaar na de oorlog. ASLK moet veeeeel latten gesponsord hebbenonze “lat” waar in koeien van letters opstond” doe zoals de bij, doe zoals de mier, spaar! Gesponsord door A S L K
Be carefull what you wish for
-
Ivita - Lid geworden op: 05 nov 2007, 03:01
- Locatie: Oostende
Doet me denken aan een feuilleton op Vitaya dat ik volg "sturm der liebe"Wij leerden dat het duits ook zacht kan uitgesproken worden, en dat het dan een mooie taal is
Het situeert zich rond München in een hotel " das Fürstenhof" en dat Duits wat erin gesproken wordt, is voor een vlaming bijna vlaams.
aan mijn leraar Duits heb ik nare herinneringen. Hij was de broer van onze zuster overste en die mocht je dan geen stro in de weg leggen alhoewel ik die leraar duits een raar typetje vond.
Alles op zijn lessenaar moest altijd op dezelfde plaats liggen
groene stylo naast rode stylo en dan de blauwe, ertussen de gom en ernaast aan de andere kant zijn latje en nog vanalles. Vooraleer de les begon, legde hij eerst al die dingen klaar. Wij vonden er eens niets beters op dan alles verkeerd te leggen. Een woede aanval zoals ik er nog nooit ene gezien heb en hopelijk nooit meer zal zien. Gefrustreerd mens blijkbaar en mijn Duits trekt op **** niks
Maar dat feuilletong begrijp ik zonder onderteksten.
Be carefull what you wish for
-
amadee
Goeiedag,
Hoera, glorie zij de webmaster, ik zie dat hij erin geslaagd is de oude herinneringen terug boven te halen.
Nu nog een en ander op onze eigen computer kunnen krijgen, en dan iemand die bovendien mijn tip- schrijf- dt-, taal- en andere fouten er uit kan halen, dat zou fantastisch zijn.
Bedankt Ivita om je bijdrage, ik begon me zo alleen te voelen.
Mag ik efkens nog iets zeggen over mijn "oorlogsbelevenissen". Wat ik vertelde over de septemberdagen in 1944 in Merksem, waren eigen belevenissen en ervaringen vanuit een klein stukje Merksem, een eilandje, ervaringen zoals die door velen werden beleefd, ieder op zijn eigen manier en zoals ieder dat op zijn eigen manier aanvoelt en vertelt. Ik blijf met veel vragen zitten over de dingen die zijn gebeurd maar van één ding ben ik zeker: al die doden en al die miserie waren eigenlijk totaal nutteloos.
Ik heb nog veel dagelijkse dingen uit dien tijd. Eén gebeurtenis moet ik hier toch nog eerst kwijt. Uit den tijd van de vliegende bommen. En eerst ga ik eventjes in de hof en eens met de geburen praten.
Tot zolang.
Eerst
Hoera, glorie zij de webmaster, ik zie dat hij erin geslaagd is de oude herinneringen terug boven te halen.
Nu nog een en ander op onze eigen computer kunnen krijgen, en dan iemand die bovendien mijn tip- schrijf- dt-, taal- en andere fouten er uit kan halen, dat zou fantastisch zijn.
Bedankt Ivita om je bijdrage, ik begon me zo alleen te voelen.
Mag ik efkens nog iets zeggen over mijn "oorlogsbelevenissen". Wat ik vertelde over de septemberdagen in 1944 in Merksem, waren eigen belevenissen en ervaringen vanuit een klein stukje Merksem, een eilandje, ervaringen zoals die door velen werden beleefd, ieder op zijn eigen manier en zoals ieder dat op zijn eigen manier aanvoelt en vertelt. Ik blijf met veel vragen zitten over de dingen die zijn gebeurd maar van één ding ben ik zeker: al die doden en al die miserie waren eigenlijk totaal nutteloos.
Ik heb nog veel dagelijkse dingen uit dien tijd. Eén gebeurtenis moet ik hier toch nog eerst kwijt. Uit den tijd van de vliegende bommen. En eerst ga ik eventjes in de hof en eens met de geburen praten.
Tot zolang.
Eerst
-
amadee
Goeiedag,
Begin oktober 1944, de duitsers waren nog maar pas verdreven, of ze waren daar met hun aangekondigde geheime wapens, de V-bommen. Nog in de eerste helft van oktober viel in Antwerpen een Vliegende bom. Dat was een bom met vleugeltje en met een soort straalaandrijving, ze vloog niet hoog, men kon ze goed horen, en toen de motor stil viel bij gebrek aan brandstof, viel de bom naar beneden.
Die bom werd later opgevolgd door een raketbom. Zo kwam dat de vliegende bom V1 werd genoemd en de raketbom werd dan V2. De V2 was veel zwaarder, viel neer van een grote hoogte, hoorde men niet aankomen.
Eén keer heb ik bij uiterste toeval een V2 vanuit de lucht naar beneden zien vallen. Vliegende bommen heb ik nogal veel zien overkomen neerschieten of neervallen. Dat kwam omdat wij even gingen verhuizen naar Polygoon, voor de veiligheid, maar dat bleek niet zo'n goed idee, want zowat vanaf de eerste dag dat we daar waren, hadden de duitsers hun lanceerbasis verlegd en kwamen de V1's uitgerekend hoofdzakelijk over Polygoon. Polygoon was (en is nog) een legerbasis, daar werden Amerikanen gekazerneerd, en die brachten afweergeschut mee, en zodoende werd na een leerperiode, de meeste van die V1's neergeschoten. Het gebeurde dat zo'n V1 geraakt was maar niet in de
lucht ontplofte en dan neerviel, en één keer heb ik gezien, hoe een V1 in een cirkel begon rond te vliegen, om dan uiteindelijk toch neer te vallen. De meeste van die tuigen werd echter na een tijd gewoon door een jachtvliegtuig neergeschoten, den dat was het veiligst. Als we zo een V1 hoorde aankomen gingen we buiten kijken; we woonden buiten het dorp en konden ver zien. Als de motor van zo'n ding stilviel (ge kon dat echt heel goed horen) dan hielden we ons hart vast, want dan ging het vallen. Als we dan buiten stonden konden we zien of we er al of niet moesten voor oppassen. Met een V2 was dat natuurlijk niet mogelijk maar in Polygoon vielen die niet.
Maar voordat we in Polygoon waren viel de V2-bom in de Van Royestraat. Dat was een goeie 200m van ons.
Begin oktober 1944, de duitsers waren nog maar pas verdreven, of ze waren daar met hun aangekondigde geheime wapens, de V-bommen. Nog in de eerste helft van oktober viel in Antwerpen een Vliegende bom. Dat was een bom met vleugeltje en met een soort straalaandrijving, ze vloog niet hoog, men kon ze goed horen, en toen de motor stil viel bij gebrek aan brandstof, viel de bom naar beneden.
Die bom werd later opgevolgd door een raketbom. Zo kwam dat de vliegende bom V1 werd genoemd en de raketbom werd dan V2. De V2 was veel zwaarder, viel neer van een grote hoogte, hoorde men niet aankomen.
Eén keer heb ik bij uiterste toeval een V2 vanuit de lucht naar beneden zien vallen. Vliegende bommen heb ik nogal veel zien overkomen neerschieten of neervallen. Dat kwam omdat wij even gingen verhuizen naar Polygoon, voor de veiligheid, maar dat bleek niet zo'n goed idee, want zowat vanaf de eerste dag dat we daar waren, hadden de duitsers hun lanceerbasis verlegd en kwamen de V1's uitgerekend hoofdzakelijk over Polygoon. Polygoon was (en is nog) een legerbasis, daar werden Amerikanen gekazerneerd, en die brachten afweergeschut mee, en zodoende werd na een leerperiode, de meeste van die V1's neergeschoten. Het gebeurde dat zo'n V1 geraakt was maar niet in de
lucht ontplofte en dan neerviel, en één keer heb ik gezien, hoe een V1 in een cirkel begon rond te vliegen, om dan uiteindelijk toch neer te vallen. De meeste van die tuigen werd echter na een tijd gewoon door een jachtvliegtuig neergeschoten, den dat was het veiligst. Als we zo een V1 hoorde aankomen gingen we buiten kijken; we woonden buiten het dorp en konden ver zien. Als de motor van zo'n ding stilviel (ge kon dat echt heel goed horen) dan hielden we ons hart vast, want dan ging het vallen. Als we dan buiten stonden konden we zien of we er al of niet moesten voor oppassen. Met een V2 was dat natuurlijk niet mogelijk maar in Polygoon vielen die niet.
Maar voordat we in Polygoon waren viel de V2-bom in de Van Royestraat. Dat was een goeie 200m van ons.
-
jeronimo - Lid geworden op: 23 jan 2005, 22:18
- Locatie: pajottenland
Ja zit hier te zweten voor een vervolg op amadee en ...hoeps, alles weg
Dan maar herbeginnen hé.
Dat van die vliegende bommen hebt ge heel juist verteld amadee!Wanneer er een V1 overvloog wisten we dat het voor Brussel was,
als de motor stilviel was het voor een paar kilometer verder, zo zijn
er in bijna alle gemeenten rond Brussel wel een V1 of V2 gevallen
Dat Antwerpen het zeer zwaar te verduren had was om het belemmeren van de havenactiviteiten. Zo kwamen er veer Antwerpse kinderen op logé in het pajottenland. Er was ene Morisken op logé in Gooik bij Frans en Jozefien. In Wambeek weet ik van een Jefken bij Theofiel en Virginie.
Neen Amadee ik laat u niet eenzaam en alleen op deze topic.
Dan maar herbeginnen hé.
Dat van die vliegende bommen hebt ge heel juist verteld amadee!Wanneer er een V1 overvloog wisten we dat het voor Brussel was,
als de motor stilviel was het voor een paar kilometer verder, zo zijn
er in bijna alle gemeenten rond Brussel wel een V1 of V2 gevallen
Dat Antwerpen het zeer zwaar te verduren had was om het belemmeren van de havenactiviteiten. Zo kwamen er veer Antwerpse kinderen op logé in het pajottenland. Er was ene Morisken op logé in Gooik bij Frans en Jozefien. In Wambeek weet ik van een Jefken bij Theofiel en Virginie.
Neen Amadee ik laat u niet eenzaam en alleen op deze topic.
niet wat ge zegt telt maar hoe ge het zegt.
-
amadee
Hallo, hier ben ik weer.
Ja Jeronimo, ik had het weer. Maar ja, het leven gaat verder.
1944, einde oktober, of was het al november??
Maar het was een Zaterdag, in de namiddag, een rustige en een zeer zonnige najaarsdag. En toen viel de bom.
Het was een geweldige knal, een droge knal, zoals een bliksem die vlakbij valt zonder nagerommel. De bom moest vlakbij gevallen zijn. Zo vlakbij was het ook weer niet want alle ruiten in huis bleven intakt.
Impulsief sprong ik naar buiten, ik riep nog iets tegen mijn moeder. Ik wist onmiddelijk welke richting ik uit moest: de Bredabaan over en de Van Royestraat in, dat was amper 100 m.
Het was vreemd, onwezenlijk, 65 jaar later zie ik het nog als een kort stukje film. Het was of de tijd stond stil. Er was weinig beweging op straat, het was of ik alleen was; of was het een droom. De straat zelf bleek verlaten, beklemmend stil, niemand te zien, Het was (en is nog) een nogal smalle straat (ong.8 m breed) met langs weerszijde gesloten rijen burgershuizen, 2 verdiepingen. Waar waren de bewoners? Dierven die niet buitenkomen. Aan de huizen was niet speciaals te zien, geen gebroken ruiten, niets. Een 40-50 meter ver in de straat hing een dik hoog grauw grijs gordijn, over de volle breedte van de straat, men kon geen halve meter achter het gordijn zien. Er heerste een onwezenlijke stilte, behalve wat zachte gedempte geluiden, gekraak en stemmen.
Toen ik er bijna was kwam een jongeman door dat gordijn gelopen, bebloed en vol stof. Hij liep mij huilend voorbij.
Op vrij korte tijd viel het gordijn op de grond. Wat ik dan zag was halucinerend, ongeloofllijk. Ik stond een voor een hoop puin; waar vroeger een straat van huizen was, 150 m of meer lang, was nu een puinenvlakte, waar ik kon over kijken, en waaruit ik geroep en gekreun
hoorde. Ik was nog altijd alleen.
Ik hoorde een stem vlakbij om hulp roepen. Ik kwam uit een hoofd dat ik tussen het puin zag steken. Ik begon onmiddelijk aan het opruimen; het bleek een meisje te zijn. Het duurde niet lang of er kwam iemand mij helpen, en stilaan stroomde hulpverleners toe.
Dat is wel niet het einde van mijn belevenis, maar van dan af herinner ik me de dingen maar heel vaag. Ik weet nog dat ik bij het meisje ben weggegaan, we waren eigenlijk met teveel denk is. Ik weet ook nog dat ik ergens langs de achterkant een ingevallen huis binnenging. Ik moest me bukken, ik had er stemmen gehoord. Ik de ingezakte woonkamer en keuken stonden en zaten 4 personen, apatisch en verward, ik denk dat ze niets mankeerden, maar wel moeiliijk hadden om tussen al het puin naar buiten te komen. Ik porde ze aan en hielp ze mee om naar buiten te gaan voordat het huis heelemaal zou inzakken. Daarbij had ik toch wel een akelige ervaring: ik moest tussen het puin mijn weg zoeken en trapte daarbij op het levenloze lichaam van een oude vrouw; ik had ze niet gezien.
Ik weet dat ik nog wat verward heb rondgedoold; het krioelde ondertussen van helpers. Daaronder ook Amerikaanse soldaten met materiaal. Ik zag mensen huilen, mensen die van huis waren toen de bom viel, en dan bij het thuiskomen hun huis in puin vonden en geliefden hadden verloren.
Het was donker toen ik naar huis ging. Ik was moe en had koppijn.
Toen wij 25 jaar later ons jubileum vierden, wij die in 1944 Sint-Edward hadden uitgedaan, bleek dat het meisje dat ik mee uit het puin had gehaald, dat ze getrouwd was met een van mijn beste kameraden. Misschien kent U hem, het is Luc Van Gastel. Ik vernam dat er nogal wat familieleden in die ramp waren omgekomen.
Dat was een verhaal zoals er duizenden kunnen worden verteld.
Ik heb nog wel wat verhaaltjes van uit de oorlog. Kleine verhaaltjes voor tussendoor, voor bij de koffie.
Maar waar blijven nu al die Merksemnaren, of Antwerpenaars. Ik heb ondertussen wel ondervonden dat ik één van die raren in de herfst van het leven, die nog met een komputer speel. Iedereen heeft zo zijn gebreken.
Amadee.
---------------------
ref.nr 270.224.39746, kohierart. 901970994141
Ja Jeronimo, ik had het weer. Maar ja, het leven gaat verder.
1944, einde oktober, of was het al november??
Maar het was een Zaterdag, in de namiddag, een rustige en een zeer zonnige najaarsdag. En toen viel de bom.
Het was een geweldige knal, een droge knal, zoals een bliksem die vlakbij valt zonder nagerommel. De bom moest vlakbij gevallen zijn. Zo vlakbij was het ook weer niet want alle ruiten in huis bleven intakt.
Impulsief sprong ik naar buiten, ik riep nog iets tegen mijn moeder. Ik wist onmiddelijk welke richting ik uit moest: de Bredabaan over en de Van Royestraat in, dat was amper 100 m.
Het was vreemd, onwezenlijk, 65 jaar later zie ik het nog als een kort stukje film. Het was of de tijd stond stil. Er was weinig beweging op straat, het was of ik alleen was; of was het een droom. De straat zelf bleek verlaten, beklemmend stil, niemand te zien, Het was (en is nog) een nogal smalle straat (ong.8 m breed) met langs weerszijde gesloten rijen burgershuizen, 2 verdiepingen. Waar waren de bewoners? Dierven die niet buitenkomen. Aan de huizen was niet speciaals te zien, geen gebroken ruiten, niets. Een 40-50 meter ver in de straat hing een dik hoog grauw grijs gordijn, over de volle breedte van de straat, men kon geen halve meter achter het gordijn zien. Er heerste een onwezenlijke stilte, behalve wat zachte gedempte geluiden, gekraak en stemmen.
Toen ik er bijna was kwam een jongeman door dat gordijn gelopen, bebloed en vol stof. Hij liep mij huilend voorbij.
Op vrij korte tijd viel het gordijn op de grond. Wat ik dan zag was halucinerend, ongeloofllijk. Ik stond een voor een hoop puin; waar vroeger een straat van huizen was, 150 m of meer lang, was nu een puinenvlakte, waar ik kon over kijken, en waaruit ik geroep en gekreun
hoorde. Ik was nog altijd alleen.
Ik hoorde een stem vlakbij om hulp roepen. Ik kwam uit een hoofd dat ik tussen het puin zag steken. Ik begon onmiddelijk aan het opruimen; het bleek een meisje te zijn. Het duurde niet lang of er kwam iemand mij helpen, en stilaan stroomde hulpverleners toe.
Dat is wel niet het einde van mijn belevenis, maar van dan af herinner ik me de dingen maar heel vaag. Ik weet nog dat ik bij het meisje ben weggegaan, we waren eigenlijk met teveel denk is. Ik weet ook nog dat ik ergens langs de achterkant een ingevallen huis binnenging. Ik moest me bukken, ik had er stemmen gehoord. Ik de ingezakte woonkamer en keuken stonden en zaten 4 personen, apatisch en verward, ik denk dat ze niets mankeerden, maar wel moeiliijk hadden om tussen al het puin naar buiten te komen. Ik porde ze aan en hielp ze mee om naar buiten te gaan voordat het huis heelemaal zou inzakken. Daarbij had ik toch wel een akelige ervaring: ik moest tussen het puin mijn weg zoeken en trapte daarbij op het levenloze lichaam van een oude vrouw; ik had ze niet gezien.
Ik weet dat ik nog wat verward heb rondgedoold; het krioelde ondertussen van helpers. Daaronder ook Amerikaanse soldaten met materiaal. Ik zag mensen huilen, mensen die van huis waren toen de bom viel, en dan bij het thuiskomen hun huis in puin vonden en geliefden hadden verloren.
Het was donker toen ik naar huis ging. Ik was moe en had koppijn.
Toen wij 25 jaar later ons jubileum vierden, wij die in 1944 Sint-Edward hadden uitgedaan, bleek dat het meisje dat ik mee uit het puin had gehaald, dat ze getrouwd was met een van mijn beste kameraden. Misschien kent U hem, het is Luc Van Gastel. Ik vernam dat er nogal wat familieleden in die ramp waren omgekomen.
Dat was een verhaal zoals er duizenden kunnen worden verteld.
Ik heb nog wel wat verhaaltjes van uit de oorlog. Kleine verhaaltjes voor tussendoor, voor bij de koffie.
Maar waar blijven nu al die Merksemnaren, of Antwerpenaars. Ik heb ondertussen wel ondervonden dat ik één van die raren in de herfst van het leven, die nog met een komputer speel. Iedereen heeft zo zijn gebreken.
Amadee.
---------------------
ref.nr 270.224.39746, kohierart. 901970994141
-
Ivita - Lid geworden op: 05 nov 2007, 03:01
- Locatie: Oostende
Ja amadee ik kom regelmatig nog lezen maar wat ik erover weet, is van horen vertellen van mijn grootvader die krijgsgevangen gezeten heeft.
Hij is intussen jammer genoeg al overleden. Als kind hingen we aan zijn lippen, we zagen hem nog maar en vroegen al "petje vertel nog eens over de oorlog".
Toch ben ik blij dat ik het niet zelf heb moeten meemaken.
Blijkt dat je die dingen nooit vergeet als ik jou verhalen lees, zo gedetailleerd kan je het je herinneren.
groetjes
ivita
Hij is intussen jammer genoeg al overleden. Als kind hingen we aan zijn lippen, we zagen hem nog maar en vroegen al "petje vertel nog eens over de oorlog".
Toch ben ik blij dat ik het niet zelf heb moeten meemaken.
Blijkt dat je die dingen nooit vergeet als ik jou verhalen lees, zo gedetailleerd kan je het je herinneren.
groetjes
ivita
Be carefull what you wish for
-
amadee
Goeiedag,
Ik hoop dat de argeloze lezers van mijn bijdrage goede verstaanders zijn die maar een half woord nodig hebben, want bij het herlezen van mijn vorig artikel zie ik dat ik gewoontegetrouw weeral gestruikeld ben over dezelfde steen van vroeger. Ik vind het te veel werk om mijn epistels na te lezen en te verbeteren vooraleer ik ze verstuur. Maar ja. Ge ziet wat er van komt.
Ik ben de krijgsverrichtingen moe, ik ga me wat met serieuze dingen bezig houden. Ik pik aan bij de school van Jeronimo.
Over de lagere school weet ik niks te vetellen, behalve dan toch iets over de boekjes die we te lezen kregen. Eerst waren er de onvolprezen Vlaamse Filmkes. Elke week werden die verslonden, voornamellijk als het geschreven was door John Flanders. Dan kwamen grotere boeken, gekend onder de naam "Jongens boeken", van dezelfde familie denk ik, de uitgeverij in Averbode, waar de paters iets mee te maken hadden, ook allemaal voor ons heel spannende boeken. Of er ook meisjesboeken bestonden ?? ja, dat zal wel zeker.
Dan kwamen de echte boeken. In de lagere school herinner ik me nog de namen "Jan Zonder Vrees" en de serie van "Pietje Bel", de laatste waren hollandse jeugdboeken, die bij ons heel populair waren.
Ondertussen kwamen we in de 5e, 6e klas, en in de middelbare. Zo kwam Karl May aan de beurt, boeken met Winnetoe, Old Shaterhand en Old Firehand, ik ken mijn klassiekers nog. En daarna Jules Verne. Met Nieuwjaar kreeg ik weer een boek van Jules Verne in een "chique" uitvoering, verdomd ik heb er nog 6 van. En dan nog later heb ik van die turven gelezen van Dostojevsky en zo, maar ook Streuvels, en Ernest Claes natuurlijk. Ondertussen stapelde thuis zich ook nog de boeken van het Davidsfonds op. Later kocht ik veel van die goedkope boekjes, hoe heten die nu weer (Pocket-boekjes??), meestal detective romans, met als toppers Georges Simenon (Commissaris Maigret) en Agatha Christie.
In de lagere school moesten we natuurlijk de catechismus rats van buiten kennen, eerst de kleine catechismus later de grote. Ik weet er niets meer van. Toch denk ik dat het rats van buiten leren, van de catechismus of van gedichtjes en liedjes, heeft bijgedragen - niet van onze vroomheid - maar wel tot het scherpen van ons geheugen, want ook het geheugen heeft training nodig. Denk ik. Mijn gedacht!
Tot de volgende keer.
--------------------
IDBEL797466095, schoenmaat 42
Ik hoop dat de argeloze lezers van mijn bijdrage goede verstaanders zijn die maar een half woord nodig hebben, want bij het herlezen van mijn vorig artikel zie ik dat ik gewoontegetrouw weeral gestruikeld ben over dezelfde steen van vroeger. Ik vind het te veel werk om mijn epistels na te lezen en te verbeteren vooraleer ik ze verstuur. Maar ja. Ge ziet wat er van komt.
Ik ben de krijgsverrichtingen moe, ik ga me wat met serieuze dingen bezig houden. Ik pik aan bij de school van Jeronimo.
Over de lagere school weet ik niks te vetellen, behalve dan toch iets over de boekjes die we te lezen kregen. Eerst waren er de onvolprezen Vlaamse Filmkes. Elke week werden die verslonden, voornamellijk als het geschreven was door John Flanders. Dan kwamen grotere boeken, gekend onder de naam "Jongens boeken", van dezelfde familie denk ik, de uitgeverij in Averbode, waar de paters iets mee te maken hadden, ook allemaal voor ons heel spannende boeken. Of er ook meisjesboeken bestonden ?? ja, dat zal wel zeker.
Dan kwamen de echte boeken. In de lagere school herinner ik me nog de namen "Jan Zonder Vrees" en de serie van "Pietje Bel", de laatste waren hollandse jeugdboeken, die bij ons heel populair waren.
Ondertussen kwamen we in de 5e, 6e klas, en in de middelbare. Zo kwam Karl May aan de beurt, boeken met Winnetoe, Old Shaterhand en Old Firehand, ik ken mijn klassiekers nog. En daarna Jules Verne. Met Nieuwjaar kreeg ik weer een boek van Jules Verne in een "chique" uitvoering, verdomd ik heb er nog 6 van. En dan nog later heb ik van die turven gelezen van Dostojevsky en zo, maar ook Streuvels, en Ernest Claes natuurlijk. Ondertussen stapelde thuis zich ook nog de boeken van het Davidsfonds op. Later kocht ik veel van die goedkope boekjes, hoe heten die nu weer (Pocket-boekjes??), meestal detective romans, met als toppers Georges Simenon (Commissaris Maigret) en Agatha Christie.
In de lagere school moesten we natuurlijk de catechismus rats van buiten kennen, eerst de kleine catechismus later de grote. Ik weet er niets meer van. Toch denk ik dat het rats van buiten leren, van de catechismus of van gedichtjes en liedjes, heeft bijgedragen - niet van onze vroomheid - maar wel tot het scherpen van ons geheugen, want ook het geheugen heeft training nodig. Denk ik. Mijn gedacht!
Tot de volgende keer.
--------------------
IDBEL797466095, schoenmaat 42
-
Ivita - Lid geworden op: 05 nov 2007, 03:01
- Locatie: Oostende
Mens mens, Pietje Bell !!! mijn broer deed die na.
In één van die boekjes stond dat Pietje de nacht van oudejaar heel luid "kroketjes" geroepen heeft. Mijn broer na de middernachtmis, waarnaar we verplicht mee moesten gaan, begon ineens te roepen "Krokeeeeeeeeeetjes"
Al wat hij uitstak, stond in Pietje Bell. Als hij nu eens iets verteld wat we niet helemaal geloven, vragen we nog altijd "gelezen in Pietje Bell zeker?"
Dan kwamen "Zonnekind en Zonnestraal en Zonneland" naarmate je ouder werd en dan voor de meisjes "Tiny op de boerderij, Tiny gaat naar school, Tiny gaat op reis, ......."
Konden jullie ook flesjes melk kopen op school? Wij konden kiezen, melk of chocomelk. De melk was meestal zuur, de chocomelk waarschijnlijk ook maar door die chocolasmaak proefde je dat niet.
Amadee, het verhaal is altijd zo spannend dat ik over de fouten heen lees hoor, ik heb niet gemerkt als er instaan.
In één van die boekjes stond dat Pietje de nacht van oudejaar heel luid "kroketjes" geroepen heeft. Mijn broer na de middernachtmis, waarnaar we verplicht mee moesten gaan, begon ineens te roepen "Krokeeeeeeeeeetjes"
Al wat hij uitstak, stond in Pietje Bell. Als hij nu eens iets verteld wat we niet helemaal geloven, vragen we nog altijd "gelezen in Pietje Bell zeker?"
Dan kwamen "Zonnekind en Zonnestraal en Zonneland" naarmate je ouder werd en dan voor de meisjes "Tiny op de boerderij, Tiny gaat naar school, Tiny gaat op reis, ......."
Konden jullie ook flesjes melk kopen op school? Wij konden kiezen, melk of chocomelk. De melk was meestal zuur, de chocomelk waarschijnlijk ook maar door die chocolasmaak proefde je dat niet.
Amadee, het verhaal is altijd zo spannend dat ik over de fouten heen lees hoor, ik heb niet gemerkt als er instaan.
Be carefull what you wish for
-
Ivita - Lid geworden op: 05 nov 2007, 03:01
- Locatie: Oostende
amadee daar ben ik het volkomen met jou eens, maar nu hebben we de denksport varia, de doorlopers, de kruiswoordraadsels en die electronische spelletjes van dokter weetikveel om ons geheugen te oefenenToch denk ik dat het rats van buiten leren, van de catechismus of van gedichtjes en liedjes, heeft bijgedragen - niet van onze vroomheid - maar wel tot het scherpen van ons geheugen,
De cathecismus hebben wij niet meer moeten leren, de reden
Alleen de tafels van vermenigvuldiging werden nog opgedreund.
Tegenwoordig schijnt het "van buiten leren" schadelijk te zijn op de scholen, je moet een "studiemethode" hebben en er zijn lessen om te "leren leren"
Be carefull what you wish for
-
SDW - Lid geworden op: 24 dec 2004, 11:42
- Locatie: ANTWERPEN- BELGIE
Mij staat iets voor van een chocolade " PERETTE " ....??? buiten de
klasieke JACQUES en MEURISSE
klasieke JACQUES en MEURISSE
Wens de LUCHTVAART te bevorderen
om de VREDE en VRIENDSCHAP te ontwikkelen tussen de ganse MENSHEID
zonder onderscheid van RAS,NATIONALITEIT of RELIGIE
om de VREDE en VRIENDSCHAP te ontwikkelen tussen de ganse MENSHEID
zonder onderscheid van RAS,NATIONALITEIT of RELIGIE