de tijd van toen 70+ /TE BEWAREN
-
Fokke - Lid geworden op: 05 aug 2004, 11:09
- Locatie: Noorderkempen
Daarom dat das Eiserne Kreuz erste Klasse mit EICHENLAUB zo "in trek" was!SDW schreef:Mij staat er iets voor dat we tijdens de oorlog EIKEN BLADREN verzamelde voor de rokers die daar een soort tabak van maakten!!!
Het juiste weet ik niet meer
Weet dan dat uw stem door niemand wordt aanhoord zolang ge stamelend bidt en bedelt bij de poort!
-
jeronimo - Lid geworden op: 23 jan 2005, 22:18
- Locatie: pajottenland
Ja Silvain, de" erzats" (namaak) tabak bestond ook.
Hierbij werden bladeren van zuring, ook van andere bladeren
gekookt in een afkooksel van okselscheuten van de tabakplant.
Dit werd dan verkocht voor " echte" tabak.
Hierbij werden bladeren van zuring, ook van andere bladeren
gekookt in een afkooksel van okselscheuten van de tabakplant.
Dit werd dan verkocht voor " echte" tabak.
niet wat ge zegt telt maar hoe ge het zegt.
-
Wout - Lid geworden op: 06 jul 2004, 18:06
- Locatie: 50,90 N- 5,50 E
Jeronimo schrijft:[ben al op zoek geweest naar legermakkers
van de klas /53 bij de carabiniers in Siegen maar tevergeefs.!
_________________
[/quote]
Jeronimo ik heb een vriend die ook bij de "karpatten" in Siegen was. Hij woonde daar zelfs. Maar ik zal hem eerst eens vragen of ik het hier over hem mag hebben. OK? misschien waren jullie wel toogvrienden of zo. Je kan nooit weten. Maar hij is wel van de klas 51. Tot binnekort.
van de klas /53 bij de carabiniers in Siegen maar tevergeefs.!
_________________
[/quote]
Jeronimo ik heb een vriend die ook bij de "karpatten" in Siegen was. Hij woonde daar zelfs. Maar ik zal hem eerst eens vragen of ik het hier over hem mag hebben. OK? misschien waren jullie wel toogvrienden of zo. Je kan nooit weten. Maar hij is wel van de klas 51. Tot binnekort.
Het denken mag zich nooit onderwerpen!
-
jeronimo - Lid geworden op: 23 jan 2005, 22:18
- Locatie: pajottenland
Hé Wout,
't is al lang geleden dat er nog iets op deze topic gebeurt is.
Ja, ondertussen weet men het al dat ik uitverteld ben en 't is maar wachten op de aflossing van de wacht.
Wel vertel uw vriend eens over de blog van de carabiniers.
Ik heb er een ganse hoop fotos opgezet en enkele bladzijden tekst.
Ga naar ........ Vriendekring Carabiniers P.B
ge vindt mij op jerome wellemans
't is al lang geleden dat er nog iets op deze topic gebeurt is.
Ja, ondertussen weet men het al dat ik uitverteld ben en 't is maar wachten op de aflossing van de wacht.
Wel vertel uw vriend eens over de blog van de carabiniers.
Ik heb er een ganse hoop fotos opgezet en enkele bladzijden tekst.
Ga naar ........ Vriendekring Carabiniers P.B
ge vindt mij op jerome wellemans
niet wat ge zegt telt maar hoe ge het zegt.
-
amadee
Dag Jeronimus, Wout en de anderen,
Ik kom terug boven water. Ik heb nog wel wat van toen, en ik heb daar al een tijd op liggen broeden, maar ik ben nogal traag van lijf en van verstand.
Omdat we hier bij de soldatentijd beland zijn probeer ik wat boven te halen van mijn soldatenleven. Nou ja, soldatenleven ....??
In die tijd - het was september 1947 - werd ik opgeroepen om het vaderland te verdedigen onder het nummer 47/34134, een nummer dat ik niet mocht vergeten, dat werd ons op het hart gedrukt, en ik ben dat dan ook niet vergeten, het is zelfs een van het weinige dat ik nog heb onthouden.
We moesten bijeenkomen op een maandag in de kazerne van de Luchtbal (afkorting van luchtballon??), dat lag eigenlijk bij manier van spreken zowat achter in den hof, maar ik moest er wel 2 trams voor nemen; dat werd gul door de belgische staat betaald. Zo'n opleidingskazerne werd CIP genoemd, maar dat ben ik lang niet zeker van; CIP misschien wel afkorting van "Centre d'Instruction Primaire"??? ik weet het niet, maar het zal wel eerder iets in het Engels zijn geweest, net zoals nu in de computerij.
Wij werden alfabetisch verdeeld in groepen van een 20 man, net genoeg voor een kamer met 10 stapelbedden en met een sergeant of een korporaal aan het hoofd, ik geloof dat dat ook maar een opgeroepen milicien was. Daarboven was dan een luitenantje, en op de Luchtbal waren dat allemaal walen voor zover ik weet, want vlamingen waren toen niet erg happig om in het leger binnen te gaan. Die walen spraken zeer behoorllijk nederlands, onder elkaar spraken ze frans, maar we konden er best mee opschieten.
Voor rest was het er toch een nogal gezellige boel.
Ik ga hier pauzeren , maar ik kom seffes vroem. Tottan.
----------
Tot zo aanstonds
Ik kom terug boven water. Ik heb nog wel wat van toen, en ik heb daar al een tijd op liggen broeden, maar ik ben nogal traag van lijf en van verstand.
Omdat we hier bij de soldatentijd beland zijn probeer ik wat boven te halen van mijn soldatenleven. Nou ja, soldatenleven ....??
In die tijd - het was september 1947 - werd ik opgeroepen om het vaderland te verdedigen onder het nummer 47/34134, een nummer dat ik niet mocht vergeten, dat werd ons op het hart gedrukt, en ik ben dat dan ook niet vergeten, het is zelfs een van het weinige dat ik nog heb onthouden.
We moesten bijeenkomen op een maandag in de kazerne van de Luchtbal (afkorting van luchtballon??), dat lag eigenlijk bij manier van spreken zowat achter in den hof, maar ik moest er wel 2 trams voor nemen; dat werd gul door de belgische staat betaald. Zo'n opleidingskazerne werd CIP genoemd, maar dat ben ik lang niet zeker van; CIP misschien wel afkorting van "Centre d'Instruction Primaire"??? ik weet het niet, maar het zal wel eerder iets in het Engels zijn geweest, net zoals nu in de computerij.
Wij werden alfabetisch verdeeld in groepen van een 20 man, net genoeg voor een kamer met 10 stapelbedden en met een sergeant of een korporaal aan het hoofd, ik geloof dat dat ook maar een opgeroepen milicien was. Daarboven was dan een luitenantje, en op de Luchtbal waren dat allemaal walen voor zover ik weet, want vlamingen waren toen niet erg happig om in het leger binnen te gaan. Die walen spraken zeer behoorllijk nederlands, onder elkaar spraken ze frans, maar we konden er best mee opschieten.
Voor rest was het er toch een nogal gezellige boel.
Ik ga hier pauzeren , maar ik kom seffes vroem. Tottan.
----------
Tot zo aanstonds
-
amadee
Goeiedag allemaal,
(Ik kan me niet herinneren ooit zo'n mooie zomer + herfst tot nu toe gehad te hebben.
Prachtig gewoon weg. Dit wou ik maar even zeggen, voor ik het vergeet.)
Ik ben verhuisd, 3 meter in vertikale richting, 3 meter naar omhoog.
Ik woon in een huis dat we gekocht en vergroot hadden tot een ruime woning voor een groot gezin, veel te groot dus voor een ouwe man alleen.
In het raam van een tienjarenplan hebben mijn kinderen gezorgd voor een knus en zeer gerieflijk appartementje, met vooraan zicht op de straat en de velden, en van achter op de hof met vele bomen.
Alzo ben ik heel die tijd bezig met opruimen van oude papieren en andere dingen. Ge kunt niet geloven wat ik heel die tijd heb bijgehouden en nog altijd zinnens ben van niet weg te gooien, vanaf een foto vanuit 1875 met mijn betovergrootouders (klemtoon op bet!!), nieuwjaarskaartjes vanaf 1888, een hele hoop kaartjes die mijn moeder in 1914-1918 kreeg van hollandse aanbidders met tekst op de achterzijde, (want mijn moeder, zij ook, hield alles bij) over mijn erekaarten die ik zoals alle kindern kreeg toen ik nog in het tweede klasje zat, enz. enz. Boeiend om naar te kijken. Allemaal kaartjes met of zonder tekst, die ik koester. Waar zouden die ooit terecht komen??
Ik heb nog veel te vertellen. Enkele weken geleden ben ik begonnen met mijn soldatentijd. Is er hier niemand die nog iets weet over zijn soldatentijd. Ik ga de mijne later misschien wel eens terug oprakelen. Zo speciaal was het nu ook niet. Nu ga ik terug naar vroeger. Ik ben zinnens mijn ding wat meer te stofferen met liedjes en foto's. Als dat mag???
http://www.youtube.com/watch?v=LIRmSnhnydo
De herinneringen zijn voor de volgende keer.
De groetjes.
-----------------------------
(Ik kan me niet herinneren ooit zo'n mooie zomer + herfst tot nu toe gehad te hebben.
Prachtig gewoon weg. Dit wou ik maar even zeggen, voor ik het vergeet.)
Ik ben verhuisd, 3 meter in vertikale richting, 3 meter naar omhoog.
Ik woon in een huis dat we gekocht en vergroot hadden tot een ruime woning voor een groot gezin, veel te groot dus voor een ouwe man alleen.
In het raam van een tienjarenplan hebben mijn kinderen gezorgd voor een knus en zeer gerieflijk appartementje, met vooraan zicht op de straat en de velden, en van achter op de hof met vele bomen.
Alzo ben ik heel die tijd bezig met opruimen van oude papieren en andere dingen. Ge kunt niet geloven wat ik heel die tijd heb bijgehouden en nog altijd zinnens ben van niet weg te gooien, vanaf een foto vanuit 1875 met mijn betovergrootouders (klemtoon op bet!!), nieuwjaarskaartjes vanaf 1888, een hele hoop kaartjes die mijn moeder in 1914-1918 kreeg van hollandse aanbidders met tekst op de achterzijde, (want mijn moeder, zij ook, hield alles bij) over mijn erekaarten die ik zoals alle kindern kreeg toen ik nog in het tweede klasje zat, enz. enz. Boeiend om naar te kijken. Allemaal kaartjes met of zonder tekst, die ik koester. Waar zouden die ooit terecht komen??
Ik heb nog veel te vertellen. Enkele weken geleden ben ik begonnen met mijn soldatentijd. Is er hier niemand die nog iets weet over zijn soldatentijd. Ik ga de mijne later misschien wel eens terug oprakelen. Zo speciaal was het nu ook niet. Nu ga ik terug naar vroeger. Ik ben zinnens mijn ding wat meer te stofferen met liedjes en foto's. Als dat mag???
http://www.youtube.com/watch?v=LIRmSnhnydo
De herinneringen zijn voor de volgende keer.
De groetjes.
-----------------------------
-
jeronimo - Lid geworden op: 23 jan 2005, 22:18
- Locatie: pajottenland
Hé Amadee,
Geloof me of niet maar ik ben bezig iets aan 't schrijven over mijn
oudershuis en hoe we vroeger "overleefden".
Toen was dat allemaal heel normaal, nu zou men spreken van mensonwaardige omstandigheden.
Mijn bijdragen en fotos over het leger vindt ge onder
" kamp vogelsang jeroom wellemans"
ook op " karabiniers P.B , jeroom wellemans"
Geloof me of niet maar ik ben bezig iets aan 't schrijven over mijn
oudershuis en hoe we vroeger "overleefden".
Toen was dat allemaal heel normaal, nu zou men spreken van mensonwaardige omstandigheden.
Mijn bijdragen en fotos over het leger vindt ge onder
" kamp vogelsang jeroom wellemans"
ook op " karabiniers P.B , jeroom wellemans"
niet wat ge zegt telt maar hoe ge het zegt.
-
jeronimo - Lid geworden op: 23 jan 2005, 22:18
- Locatie: pajottenland
Huize Greves,
Vele jonge mensen ( 50 +ers) kunnen zich moeilijk voorstellen hoe het leven “op den buiten” zich afspeelde in de periode van vóór de oorlog.
Zoals de meeste kleine boerderijen was het een gebouw op een lijn, te beginnen met de koeienstal, dan was er de grote kamer, in het midden was er de woonkamer met het washuis, achter grootmoeders kamer met een kamertje boven de keldertrap.
Het volgende deel was “ de ast” hier werd vroeger de hop gedroogd, nu was het de ruimte voor alle kleine werktuigen en vooral vaders werkbank stond er , ook stond er het jongvee,( de meutekes), dan was er de paardenstal en als laatste gedeelte het varkenskot gevolgd door het laatste kotje met een ruitje als verlichting en verluchting in de deur
ja de wc was een plank met een gat er in en in stukjes gescheurd gazettenpapier.
Toen we wat groter werden zijn de jongens met bed en appelsienbak, ja dat was ons nachtkastje, naar de zolder verhuisd, hier stond er in de winter het ijs op de pispot.
en bij poedersneeuw lag gans de zolder onder de sneeuw ennnnn ja bij harde vorst hingen er ijstepels op het deken onder onze neus, jaaaaaa….. echt waar ! ! ! !
Neen van luxe was er geen sprake en het waren meestal grote gezinnen.
Bij ons waren we met zeven kinderen ouders en grootmoeder, dit alles moest een plaatsje krijgen, van een eigen kamer kon men alleen maar dromen,
Ik heb zelfs nog met drie in één bed geslapen, als ene zich op en andere zijde wou leggen moesten ze alle drie draaien, mijn ouders en grootmoeder hadden een wollen matras, wij stelden het met een strozak, dit vulsel was fijn gekapt korenstro die om het jaar vernieuwd werd en we hielden zo van ons putje(nestje) zodat de matras niet opgeschud mocht worden.
Meter ( grootmoeder) had haar eigen kamer, wij,de negen anderen stelden het met een kamer van 5 op 9m,de ruimte van de ouders was afgeschermd met een gordijn de kleinsten sliepen ook achter de gordijn in de wieg of een eerste bedje
De overige ruimte werd gevuld met drie tweepersoonsbedden, privacy, neen dat kenden we niet en ja, onder ieder bed stond er een noodzakelijk voorwerp,”de pispot”
Onze huiskamer met als inkom de buitendeur en het “portaal “met binnendeur was er voor alle gebruik, in de balken waren er dikke nagels geklopt deze moesten dienen om draden te spannen om bij slecht weder de was te drogen, ja zelfs vaders tabak hing er eens te drogen, de leuze was; een huis dient voor uw gerief.
De ene moment was het een naaiatelier en soms wanneer het buiten te koud en te slecht was kwam vader binnen met zijn” wissen” om mandjes voor de aardbeienpluk te vlechten, een speelruimte was het altijd, ja er werd zelfs met merbollen (knikkers) gespeeld en ieder wist wel een hoekje of een plaatsje in de huiskamer te bemachtigen.
Achter de huiskamer was er het washuis met de” borrebank” dit was een gemetste wastafel met blauwe steen betegeld, er onder was een uitsparing met een opening in de buitenmuur, dit was een(moozegat) waardoor het afvalwater naar buiten kon lopen.
In deze ruimte was ook de kelderdeur en de trap naar de zolder.
Een badkamer, nooit gekend, bij ons was dat een grote zinken kuip die op zaterdag in een hoekje opgesteld stond, op de Leuvense stoof stond er een grote ketel om het water op niveau en temperatuur te houden, het vuil schuim werd er afgeschept.
In de zomer stond die kuip in de stal en kon men naar hartelust “drachen”
En zeggen dat we een gelukkige jeugd hadden, het jonge volkje van nu zal er wel anders over denken.
Tot nog nekie, saluut.
Vele jonge mensen ( 50 +ers) kunnen zich moeilijk voorstellen hoe het leven “op den buiten” zich afspeelde in de periode van vóór de oorlog.
Zoals de meeste kleine boerderijen was het een gebouw op een lijn, te beginnen met de koeienstal, dan was er de grote kamer, in het midden was er de woonkamer met het washuis, achter grootmoeders kamer met een kamertje boven de keldertrap.
Het volgende deel was “ de ast” hier werd vroeger de hop gedroogd, nu was het de ruimte voor alle kleine werktuigen en vooral vaders werkbank stond er , ook stond er het jongvee,( de meutekes), dan was er de paardenstal en als laatste gedeelte het varkenskot gevolgd door het laatste kotje met een ruitje als verlichting en verluchting in de deur
ja de wc was een plank met een gat er in en in stukjes gescheurd gazettenpapier.
Toen we wat groter werden zijn de jongens met bed en appelsienbak, ja dat was ons nachtkastje, naar de zolder verhuisd, hier stond er in de winter het ijs op de pispot.
en bij poedersneeuw lag gans de zolder onder de sneeuw ennnnn ja bij harde vorst hingen er ijstepels op het deken onder onze neus, jaaaaaa….. echt waar ! ! ! !
Neen van luxe was er geen sprake en het waren meestal grote gezinnen.
Bij ons waren we met zeven kinderen ouders en grootmoeder, dit alles moest een plaatsje krijgen, van een eigen kamer kon men alleen maar dromen,
Ik heb zelfs nog met drie in één bed geslapen, als ene zich op en andere zijde wou leggen moesten ze alle drie draaien, mijn ouders en grootmoeder hadden een wollen matras, wij stelden het met een strozak, dit vulsel was fijn gekapt korenstro die om het jaar vernieuwd werd en we hielden zo van ons putje(nestje) zodat de matras niet opgeschud mocht worden.
Meter ( grootmoeder) had haar eigen kamer, wij,de negen anderen stelden het met een kamer van 5 op 9m,de ruimte van de ouders was afgeschermd met een gordijn de kleinsten sliepen ook achter de gordijn in de wieg of een eerste bedje
De overige ruimte werd gevuld met drie tweepersoonsbedden, privacy, neen dat kenden we niet en ja, onder ieder bed stond er een noodzakelijk voorwerp,”de pispot”
Onze huiskamer met als inkom de buitendeur en het “portaal “met binnendeur was er voor alle gebruik, in de balken waren er dikke nagels geklopt deze moesten dienen om draden te spannen om bij slecht weder de was te drogen, ja zelfs vaders tabak hing er eens te drogen, de leuze was; een huis dient voor uw gerief.
De ene moment was het een naaiatelier en soms wanneer het buiten te koud en te slecht was kwam vader binnen met zijn” wissen” om mandjes voor de aardbeienpluk te vlechten, een speelruimte was het altijd, ja er werd zelfs met merbollen (knikkers) gespeeld en ieder wist wel een hoekje of een plaatsje in de huiskamer te bemachtigen.
Achter de huiskamer was er het washuis met de” borrebank” dit was een gemetste wastafel met blauwe steen betegeld, er onder was een uitsparing met een opening in de buitenmuur, dit was een(moozegat) waardoor het afvalwater naar buiten kon lopen.
In deze ruimte was ook de kelderdeur en de trap naar de zolder.
Een badkamer, nooit gekend, bij ons was dat een grote zinken kuip die op zaterdag in een hoekje opgesteld stond, op de Leuvense stoof stond er een grote ketel om het water op niveau en temperatuur te houden, het vuil schuim werd er afgeschept.
In de zomer stond die kuip in de stal en kon men naar hartelust “drachen”
En zeggen dat we een gelukkige jeugd hadden, het jonge volkje van nu zal er wel anders over denken.
Tot nog nekie, saluut.
niet wat ge zegt telt maar hoe ge het zegt.
-
jeronimo - Lid geworden op: 23 jan 2005, 22:18
- Locatie: pajottenland
Ik ben ook een amsteraar, hier een blz uit een verkoopsacte in oud Vlaamsch van mijn bet-overgrootvader uit 1822, huis met meubilair en aanpalende grond voor zestig Nederlandse gulden.
Wou er de drie blz tegelijk opzetten maar dat ging niet
zal nog wel een poging doen
Wou er de drie blz tegelijk opzetten maar dat ging niet
zal nog wel een poging doen
Laatst gewijzigd door jeronimo op 07 jan 2010, 16:33, 2 keer totaal gewijzigd.
niet wat ge zegt telt maar hoe ge het zegt.
-
jeronimo - Lid geworden op: 23 jan 2005, 22:18
- Locatie: pajottenland
Dit is het gedachtenisprentje van mijn bet-overgrootmoeder.
Echtgenote van Franciscus De Greef, Foto N° 1
Keerzijde op volgend bericht.
Echtgenote van Franciscus De Greef, Foto N° 1
Keerzijde op volgend bericht.
Laatst gewijzigd door jeronimo op 10 nov 2009, 18:24, 2 keer totaal gewijzigd.
niet wat ge zegt telt maar hoe ge het zegt.
-
SDW - Lid geworden op: 24 dec 2004, 11:42
- Locatie: ANTWERPEN- BELGIE
Via een aantal foto's van vroeger over mijn opdrachten met DE RIJKSWACHT in het FORUM komen bepaalde gebeurtenissen weer naar boven in mijn geheugen
Een der SENIOREN plaatste foto's tijdens zijn opleiding tot ruiter in Etterbeek bij de rijkswacht, dit doet me herinneren naar een ernstig incident.
Ik werd gevraagd om met een ALII naar het oefenplein in Etterbeek te komen om de paarden van de rijkswacht gewoon te maken aan het geluid van de helicopter in hun omgeving.
Als helicopter piloot wisten we dat paarden heel gevoelig zijn en zeer angstig voor het geluid van de ALOUETTE II
Ook MOLLEN gaan op de loop voor het geluid van de ALII een oplossing om een grasveld van MOLLEN te doen verdwijnen !!!
Ik nam contact met de officier van de opleiding en stelde hem voor dat ik met de helicopter zou komen landen en dan de paarden laten op het plein komen terwijl ik dan de turbine zou starten om ongevallen te voorkomen met de paarden, de betrokken officier weigerde dit omdat hij overtuigd was dat zijn bedreven ruiters hun paard onder kontrolle zouden kunnen houden als ik kwam landen.
Na een langdurig telephonische conversatie wou hij mijn voorstel niet aanvaarden.
Dus vloog ik naar het oefenplein in Etterbeek en bemerkte dat de paarden in een kring rondreden en bemerkte een rijkswachter welk mij uitnodigde een nadering te doen in het midden van de in een cirkel rondrijdende paarden.
Na enkele overvluchten op een degelijke hoogte bemerkte ik dat verschillende ruiters last hadden met hun paard.
Ik bemerkte dat de betrokken officier nu grte gebaren maakte om te komen landen in het middelpunt van de cirkel.
Na nog even aarzelen maakte ik een nadering en kort boven de grond zijnde bemerkte ik een aantal ruiters de kontrolle over hun paard volledig verloren en een aantal zelf van hun steigerend paard werden geworpen
Ik ben dan toch maar niet geland en van op veilige hoogte bemerkte ik dat enkele ambulances ter plaatse kwamen.
Ik ben dan maar terug naar de thuisbasis gevlogen
Later werdt de door mij voorgestelde manier toch ingevoerd zonder veel komentaar via een nota van de staf rijkswacht , waarna we er in slaagden om de ruiters hun paarden onder kontrole te houden in de omgeving van de ALII
Wie niet horen moet soms voelen ??
Een der SENIOREN plaatste foto's tijdens zijn opleiding tot ruiter in Etterbeek bij de rijkswacht, dit doet me herinneren naar een ernstig incident.
Ik werd gevraagd om met een ALII naar het oefenplein in Etterbeek te komen om de paarden van de rijkswacht gewoon te maken aan het geluid van de helicopter in hun omgeving.
Als helicopter piloot wisten we dat paarden heel gevoelig zijn en zeer angstig voor het geluid van de ALOUETTE II
Ook MOLLEN gaan op de loop voor het geluid van de ALII een oplossing om een grasveld van MOLLEN te doen verdwijnen !!!
Ik nam contact met de officier van de opleiding en stelde hem voor dat ik met de helicopter zou komen landen en dan de paarden laten op het plein komen terwijl ik dan de turbine zou starten om ongevallen te voorkomen met de paarden, de betrokken officier weigerde dit omdat hij overtuigd was dat zijn bedreven ruiters hun paard onder kontrolle zouden kunnen houden als ik kwam landen.
Na een langdurig telephonische conversatie wou hij mijn voorstel niet aanvaarden.
Dus vloog ik naar het oefenplein in Etterbeek en bemerkte dat de paarden in een kring rondreden en bemerkte een rijkswachter welk mij uitnodigde een nadering te doen in het midden van de in een cirkel rondrijdende paarden.
Na enkele overvluchten op een degelijke hoogte bemerkte ik dat verschillende ruiters last hadden met hun paard.
Ik bemerkte dat de betrokken officier nu grte gebaren maakte om te komen landen in het middelpunt van de cirkel.
Na nog even aarzelen maakte ik een nadering en kort boven de grond zijnde bemerkte ik een aantal ruiters de kontrolle over hun paard volledig verloren en een aantal zelf van hun steigerend paard werden geworpen
Ik ben dan toch maar niet geland en van op veilige hoogte bemerkte ik dat enkele ambulances ter plaatse kwamen.
Ik ben dan maar terug naar de thuisbasis gevlogen
Later werdt de door mij voorgestelde manier toch ingevoerd zonder veel komentaar via een nota van de staf rijkswacht , waarna we er in slaagden om de ruiters hun paarden onder kontrole te houden in de omgeving van de ALII
Wie niet horen moet soms voelen ??
Wens de LUCHTVAART te bevorderen
om de VREDE en VRIENDSCHAP te ontwikkelen tussen de ganse MENSHEID
zonder onderscheid van RAS,NATIONALITEIT of RELIGIE
om de VREDE en VRIENDSCHAP te ontwikkelen tussen de ganse MENSHEID
zonder onderscheid van RAS,NATIONALITEIT of RELIGIE
-
Wout - Lid geworden op: 06 jul 2004, 18:06
- Locatie: 50,90 N- 5,50 E
Dit verhaal wou ik even kwijt
Malediven I
Toen ik nog een onbevlekte jongeling was werkte ik in de haven van Antwerpen. Mijn job bracht mij in alle uithoeken van de Antwerpse haven. Zo zag ik de haven stilaan maar zeker uitbreiden en herinner ik mij nog het dorpje Wilmarsdonk waarvan de kerktoren nog steeds rechtop staat in het havengebied op nummer 430 van het Churchilldok.
Maar ik ontmoette er ook een vriend en collega, Piet Gijnig. Ja hoor! Het was een Hollander. Maar een boeiende kerel en een fijne kameraad. Zoals iedere Hollander hield Piet van het water en zoals bijna iedere landgenoot van hem had Piet een boot. Als mijn vriend het over zijn boot had dan gensterde de geestdrift in het rond. Zoals bij Koninginnedag of Sint Nikolaas maar dan met Piet als enige feesteling. Piet kon mij nooit zijn boot tonen want die lag niet zoals gebruikelijk in de Biesbosch, Bruinisse of Goes. Nee zijn boot, “me boot” zei Piet, lag ergens in een haventje op de Malediven. Het was dan ook begrijpelijk dat Piet steevast ieder jaar in de maanden Januari-Februari zijn verlof nam.
Want dan was het daar hoogzomer en voer hij met zijn”kottertje” van eiland naar eiland. Hij toonde mij foto’s van zijn schip, een oude houten Amerikaanse patrouilleboot. De boot was mooi geschilderd in helle lichte kleuren wit en blauw en Piet had zowaar nog een fokkenmast met zeil op de voorsteven gemonteerd.
Heerlijk, zei Piet, om de motor stil te leggen en zachtjes op de wind voort te dobberen.
En er was altijd wel een eilandje in de buurt waar je voor anker kon komen, een maaltijd klaarmaken, om daarna in de luwte van een tentzeil wat uit te rusten en een uiltje te vangen. Hij beschreef de wereld rond de Malediven met zijn talrijke eilandjes als het aardse paradijs. Azuurblauwe luchten, helder water, witte stranden, groene palmbomen. Het was een schilderij van Van Gogh. Er was enkel één nadeel. Hij was er altijd alleen. Tenzij hij zo nu en dan een “blauw vrouwtje” zoals Piet dat noemde, op de reis meenam.
Als hij dat al zou willen…….maar eigenlijk was het dàt toch niet. “Een vrouw en een kip is de pest op een schip” filosofeerde Pietje. “ En Woutertje waarom ga je niet eens mee naar “gunter”. Januari en Februari is het sowieso kalm hier op de bak en dan kunnen ze ons beide gerust een paar weekjes missen” betoogde Piet.
Mijn vriend zou geen Hollander zijn en ik geen Bels als ik mij niet liet ompraten. Wij lieten onze collega’s genieten van hun zomerse vakanties aan Belgische en vreemde kusten en vervingen hen met genoegen; zo ons verlof opsparend voor een verblijf in het aardse paradijs. Aldus geschiedde dat wij op een ijskoude dag in Januari het luchtruim kozen om via Londen naar Ceylon te vliegen. Ceylon dat nu Sri Lanka heet. Van daar bracht een boot ons naar één van de bewoonde Malediven waar de Dream, zo heette de boot van Piet, gemeerd lag. De boot zag er piekfijn en goed onderhouden uit. Daar zorgde Sonny voor; een inboorling die hij ook wel eens zijn walkapitein noemde; wat Sonny zichtbaar met trots vervulde.
De eerste dag werd proviand aan boord gehaald, water- en brandstoftanks gevuld, de motoren getest en installeerden wij ons in het vooronder. Er was ook een kleine ruimte voorzien die dienst deed als kombuis en daarachter de pantry en het WC.. Boven het achterdek was een wit tentzeil gespannen waaronder het zalig toeven was, onder de altijd fel schijnende zon. Ik voelde mij als op het terras van een vijfsterrenhotel op Hawaï. Daarvoor zorgde vooral de cocktails die Piet voor de gelegenheid serveerde.
De volgende ochtend werd ik gewekt door het starten van de dieselmotor. Met short en een licht zomerhemd was ik in een mum van tijd gekleed en stond ik aan dek. Piet stond op het achterdek en keek naar het water. Uit de knalpijp kwam lichtblauwe rook van verbrande gasolie die de frisse morgenlucht bewalmde. Uit een andere buis stroomde het koelwater. Piet was tevreden en stak zijn duim omhoog om mij mee te delen dat wij konden vertrekken..
Legoooo!!! riep de schipper waaruit ik begreep dat de meertouwen los mochten. Met een wijde boog stuurde Piet zijn Dream de haven uit. ('t vervolgt...)
Malediven I
Toen ik nog een onbevlekte jongeling was werkte ik in de haven van Antwerpen. Mijn job bracht mij in alle uithoeken van de Antwerpse haven. Zo zag ik de haven stilaan maar zeker uitbreiden en herinner ik mij nog het dorpje Wilmarsdonk waarvan de kerktoren nog steeds rechtop staat in het havengebied op nummer 430 van het Churchilldok.
Maar ik ontmoette er ook een vriend en collega, Piet Gijnig. Ja hoor! Het was een Hollander. Maar een boeiende kerel en een fijne kameraad. Zoals iedere Hollander hield Piet van het water en zoals bijna iedere landgenoot van hem had Piet een boot. Als mijn vriend het over zijn boot had dan gensterde de geestdrift in het rond. Zoals bij Koninginnedag of Sint Nikolaas maar dan met Piet als enige feesteling. Piet kon mij nooit zijn boot tonen want die lag niet zoals gebruikelijk in de Biesbosch, Bruinisse of Goes. Nee zijn boot, “me boot” zei Piet, lag ergens in een haventje op de Malediven. Het was dan ook begrijpelijk dat Piet steevast ieder jaar in de maanden Januari-Februari zijn verlof nam.
Want dan was het daar hoogzomer en voer hij met zijn”kottertje” van eiland naar eiland. Hij toonde mij foto’s van zijn schip, een oude houten Amerikaanse patrouilleboot. De boot was mooi geschilderd in helle lichte kleuren wit en blauw en Piet had zowaar nog een fokkenmast met zeil op de voorsteven gemonteerd.
Heerlijk, zei Piet, om de motor stil te leggen en zachtjes op de wind voort te dobberen.
En er was altijd wel een eilandje in de buurt waar je voor anker kon komen, een maaltijd klaarmaken, om daarna in de luwte van een tentzeil wat uit te rusten en een uiltje te vangen. Hij beschreef de wereld rond de Malediven met zijn talrijke eilandjes als het aardse paradijs. Azuurblauwe luchten, helder water, witte stranden, groene palmbomen. Het was een schilderij van Van Gogh. Er was enkel één nadeel. Hij was er altijd alleen. Tenzij hij zo nu en dan een “blauw vrouwtje” zoals Piet dat noemde, op de reis meenam.
Als hij dat al zou willen…….maar eigenlijk was het dàt toch niet. “Een vrouw en een kip is de pest op een schip” filosofeerde Pietje. “ En Woutertje waarom ga je niet eens mee naar “gunter”. Januari en Februari is het sowieso kalm hier op de bak en dan kunnen ze ons beide gerust een paar weekjes missen” betoogde Piet.
Mijn vriend zou geen Hollander zijn en ik geen Bels als ik mij niet liet ompraten. Wij lieten onze collega’s genieten van hun zomerse vakanties aan Belgische en vreemde kusten en vervingen hen met genoegen; zo ons verlof opsparend voor een verblijf in het aardse paradijs. Aldus geschiedde dat wij op een ijskoude dag in Januari het luchtruim kozen om via Londen naar Ceylon te vliegen. Ceylon dat nu Sri Lanka heet. Van daar bracht een boot ons naar één van de bewoonde Malediven waar de Dream, zo heette de boot van Piet, gemeerd lag. De boot zag er piekfijn en goed onderhouden uit. Daar zorgde Sonny voor; een inboorling die hij ook wel eens zijn walkapitein noemde; wat Sonny zichtbaar met trots vervulde.
De eerste dag werd proviand aan boord gehaald, water- en brandstoftanks gevuld, de motoren getest en installeerden wij ons in het vooronder. Er was ook een kleine ruimte voorzien die dienst deed als kombuis en daarachter de pantry en het WC.. Boven het achterdek was een wit tentzeil gespannen waaronder het zalig toeven was, onder de altijd fel schijnende zon. Ik voelde mij als op het terras van een vijfsterrenhotel op Hawaï. Daarvoor zorgde vooral de cocktails die Piet voor de gelegenheid serveerde.
De volgende ochtend werd ik gewekt door het starten van de dieselmotor. Met short en een licht zomerhemd was ik in een mum van tijd gekleed en stond ik aan dek. Piet stond op het achterdek en keek naar het water. Uit de knalpijp kwam lichtblauwe rook van verbrande gasolie die de frisse morgenlucht bewalmde. Uit een andere buis stroomde het koelwater. Piet was tevreden en stak zijn duim omhoog om mij mee te delen dat wij konden vertrekken..
Legoooo!!! riep de schipper waaruit ik begreep dat de meertouwen los mochten. Met een wijde boog stuurde Piet zijn Dream de haven uit. ('t vervolgt...)
Het denken mag zich nooit onderwerpen!