Onze Vlegelstreken
-
jeronimo - Lid geworden op: 23 jan 2005, 22:18
- Locatie: pajottenland
Het is nu toch te koud om buiten te "zitten ,"mij bezig houden".
Aisha,
wij zongen van;
draa keuningen aovend, draa keuningen dag,
den bekker sloeg za waaif af, mé nen aven klippel,
de klippel wao ni breejken, de vraa woa ni spreejken,
de klippel brak, de vraa sprak en den bekker viel mé za gat in den houljenbak.
Dan ook nog;
wut hojs zwet hojs, hie wunjt nen brave man die nogal wa geve kan,
hoe lang mag hij leejven lang mag hij geejven,
honderd jaor en ienen dag, honderdjaor en ienen dag zal hij raaik en zalig zenj, raajk en zalig opgestoan, 'k wenschj a e gelukkig nuvejaor.
Wanneer er niet gegeven werd, zongen we ;
Wut hojs zwet hojs, hie hang ne zak mé zemelen ojt
ieder zemel es en lojs
hie zitj ne gierige pojt in hojs.
en dan vlug de benen nemen.!
een beetje nostalgie mag ook wel hé.
Voor hen die ons dialect niet verstaan wil ik altijd nog vertalen.
Aisha,
wij zongen van;
draa keuningen aovend, draa keuningen dag,
den bekker sloeg za waaif af, mé nen aven klippel,
de klippel wao ni breejken, de vraa woa ni spreejken,
de klippel brak, de vraa sprak en den bekker viel mé za gat in den houljenbak.
Dan ook nog;
wut hojs zwet hojs, hie wunjt nen brave man die nogal wa geve kan,
hoe lang mag hij leejven lang mag hij geejven,
honderd jaor en ienen dag, honderdjaor en ienen dag zal hij raaik en zalig zenj, raajk en zalig opgestoan, 'k wenschj a e gelukkig nuvejaor.
Wanneer er niet gegeven werd, zongen we ;
Wut hojs zwet hojs, hie hang ne zak mé zemelen ojt
ieder zemel es en lojs
hie zitj ne gierige pojt in hojs.
en dan vlug de benen nemen.!
een beetje nostalgie mag ook wel hé.
Voor hen die ons dialect niet verstaan wil ik altijd nog vertalen.
niet wat ge zegt telt maar hoe ge het zegt.
-
jeronimo - Lid geworden op: 23 jan 2005, 22:18
- Locatie: pajottenland
Het moet zowat rond mijn acht jaar geweest zijn toen ik regelmatig aanvallen kreeg van buikkrampen, volgens de dokter waren het maar kolieken, dan moest ik op mijn knieën zitten kop tegen de grond en met mijn poep omhoog.en trachten een windje te laten Ik moest trager leren eten om minder wind in te slikken.maar ik had toch zó veel te doen en zonder toezicht kon ik eens wegglippen.
Gewoonlijk kroop ik door een gat in de haag die eigenlijk de afsluiting van ons erf was, deze opening was topgeheim, en langs het voorplein van de buren raakte ik bij mijn kameraden op straat, maar dit was ons verboden, neen niet bij die straatjongeren.
Ik was de vijfde van zeven en nummer zes en zeven waren meisjes, op acht jaar kunt ge toch niet meer met de poppen en beren spelen, alhoewel; mijn tante nonneke die een tiental kilometer van bij ons in’t klooster was en die we jaarlijks eens gingen bezoeken zorgde er voor dat er telkens nieuwe beestjes meekwamen.
Zo had ik lange tijd een beer en drie katjes , de beer kleedde ik aan met twee zakdoeken, ene als rok en de andere lijk ne sjaal rond de nek.
De katten hadden moesten braaf in een fruitbak zitten waarop ik in hanenpoten geschreven had “ kattenbak” en wanneer er naar de markt gegaan werd met aardbeien stand deze altijd bovenaan, zo velen hebben dat trachten te ontcijferen en kwamen altijd met het woord” kattenbok”te voorschijn.
Eigenlijk wou ik vertellen over mijn buikpijn; in de oorlogsjaren was een doktersbezoek niet zo normaal, iedereen stond op de uitkijk, wat zou er nu bij de familie” greves” gebeurt zijn? Ja met zo’n bende kinderen kan er van alles voorvallen.
Op een tweede Kerstdag, de groten waren naar de eerste mis en de kleinen mochten met grootmoeder naar de hoogmis maar bij hun thuiskomst lag er daar ene op grond te kronkelen van buikpijn, neen deze keer was het geen windje die verdraaid stak
Vlug naar de buren gaan telefoneren, ( in ons gehucht was er maar ene telefoon,)
Hij zou direct komen, gewoonlijk was het met de fiets maar nu kwam hij met de voiture van de notaris, ja alles was al geregeld met een Brusselse kliniek vlug de auto in en bij mijn aankomst stond er reeds een draagberrie klaar om mij naar de operatiezaal te voeren ik moet zeggen dat ik meer pijn had vóór de operatie dan erna, of toch niet?
Ik lag op een kamer bij een oude man die altijd maar aan ’t kermen was en het ergste was dan nog, ’t was ne Waal en kon geen woord Vlaams uitbrengen.
Toen mijn ouders de eerste keer op bezoek kwamen wou ik vertellen hoe de verpleegsters mij een lavement gezet hadden waarbij ik in zo’n lachbui schoot zodat de tranen van pijn mij uit de ogen schoten, in die tijd was dat nog een snede van een
vijftal centimeter, eerst kreeg ik drie dagen niets te eten, dan kwam men aandraven
met een soort van groen water zonder zout of kruiden, ’t schijnt was dat soep, neen
dat niet, de volgende maaltijd was iets dat er als pap uitzag, neen dat ook niet.
’s Anderendaags kreeg ik een boterham met confituur en of die me gesmaakt had.
Ik denk dat de hongerdood pijnloos is, na drie dagen had ik zelfs geen trek meer.
Eindelijk mocht ik naar huis, ik weet nog dat ik in de armen van de verpleegster viel, echt na negen dagen plat in uw bed te liggen heeft men geen evenwicht meer.
Thuis gekomen moest onmiddellijk in bed met de vermaning; en kom er niet uit zulle.
Hoe groot was hun verbazing toen ze “s middags een leeg bed ontdekten.
Buiten lag er een dik pak sneeuw en de verleiding was toch zó groot.
Zo was ik door de venster en niemand die iets gezien had.
Wat verder in de buurt was er een steile helling waar ieder jaar de jeugd uit de buurt bijeen kwam om baantje glijden op een metalen plaat of op een zelfgemaakte slee.
Da kan toch ni da ‘k hem hoor roepen zei mijn vader en ja toen hij eraan kwam moest ik niet onderdoen voor de anderen, neen een rammeling heb ik niet gekregen de wonde moest maar nekkie weer openscheuren.
mijn oren integendeel, want vader had mij bij de oren gegrepen.
Gewoonlijk kroop ik door een gat in de haag die eigenlijk de afsluiting van ons erf was, deze opening was topgeheim, en langs het voorplein van de buren raakte ik bij mijn kameraden op straat, maar dit was ons verboden, neen niet bij die straatjongeren.
Ik was de vijfde van zeven en nummer zes en zeven waren meisjes, op acht jaar kunt ge toch niet meer met de poppen en beren spelen, alhoewel; mijn tante nonneke die een tiental kilometer van bij ons in’t klooster was en die we jaarlijks eens gingen bezoeken zorgde er voor dat er telkens nieuwe beestjes meekwamen.
Zo had ik lange tijd een beer en drie katjes , de beer kleedde ik aan met twee zakdoeken, ene als rok en de andere lijk ne sjaal rond de nek.
De katten hadden moesten braaf in een fruitbak zitten waarop ik in hanenpoten geschreven had “ kattenbak” en wanneer er naar de markt gegaan werd met aardbeien stand deze altijd bovenaan, zo velen hebben dat trachten te ontcijferen en kwamen altijd met het woord” kattenbok”te voorschijn.
Eigenlijk wou ik vertellen over mijn buikpijn; in de oorlogsjaren was een doktersbezoek niet zo normaal, iedereen stond op de uitkijk, wat zou er nu bij de familie” greves” gebeurt zijn? Ja met zo’n bende kinderen kan er van alles voorvallen.
Op een tweede Kerstdag, de groten waren naar de eerste mis en de kleinen mochten met grootmoeder naar de hoogmis maar bij hun thuiskomst lag er daar ene op grond te kronkelen van buikpijn, neen deze keer was het geen windje die verdraaid stak
Vlug naar de buren gaan telefoneren, ( in ons gehucht was er maar ene telefoon,)
Hij zou direct komen, gewoonlijk was het met de fiets maar nu kwam hij met de voiture van de notaris, ja alles was al geregeld met een Brusselse kliniek vlug de auto in en bij mijn aankomst stond er reeds een draagberrie klaar om mij naar de operatiezaal te voeren ik moet zeggen dat ik meer pijn had vóór de operatie dan erna, of toch niet?
Ik lag op een kamer bij een oude man die altijd maar aan ’t kermen was en het ergste was dan nog, ’t was ne Waal en kon geen woord Vlaams uitbrengen.
Toen mijn ouders de eerste keer op bezoek kwamen wou ik vertellen hoe de verpleegsters mij een lavement gezet hadden waarbij ik in zo’n lachbui schoot zodat de tranen van pijn mij uit de ogen schoten, in die tijd was dat nog een snede van een
vijftal centimeter, eerst kreeg ik drie dagen niets te eten, dan kwam men aandraven
met een soort van groen water zonder zout of kruiden, ’t schijnt was dat soep, neen
dat niet, de volgende maaltijd was iets dat er als pap uitzag, neen dat ook niet.
’s Anderendaags kreeg ik een boterham met confituur en of die me gesmaakt had.
Ik denk dat de hongerdood pijnloos is, na drie dagen had ik zelfs geen trek meer.
Eindelijk mocht ik naar huis, ik weet nog dat ik in de armen van de verpleegster viel, echt na negen dagen plat in uw bed te liggen heeft men geen evenwicht meer.
Thuis gekomen moest onmiddellijk in bed met de vermaning; en kom er niet uit zulle.
Hoe groot was hun verbazing toen ze “s middags een leeg bed ontdekten.
Buiten lag er een dik pak sneeuw en de verleiding was toch zó groot.
Zo was ik door de venster en niemand die iets gezien had.
Wat verder in de buurt was er een steile helling waar ieder jaar de jeugd uit de buurt bijeen kwam om baantje glijden op een metalen plaat of op een zelfgemaakte slee.
Da kan toch ni da ‘k hem hoor roepen zei mijn vader en ja toen hij eraan kwam moest ik niet onderdoen voor de anderen, neen een rammeling heb ik niet gekregen de wonde moest maar nekkie weer openscheuren.
mijn oren integendeel, want vader had mij bij de oren gegrepen.
niet wat ge zegt telt maar hoe ge het zegt.
-
nefertari - Lid geworden op: 08 feb 2007, 13:25
- Locatie: in het bos
Ik heb me nog iets herinnerd, het is niet van mij, maar van mijn broer, die is 6 jaar jonger dan ik. Mag het een vlegelstreek van mijn broer zijn? Ja hé, ik was zelf te braaf 
Het ging zo..............................................
Ik was een jaar of 11, dus mijn broer was ongeveer 5 jaar.
Wij woonden toen in Ravels, bij ons op de weg woonden ook nog andere mensen ( gelukkig maar ). Daar woonde toen ook een jongetje, ik denk dat die een jaar of 7 - 8 was.
Die kwam uit een nogal vrijgevochten familie waarvan de kids alles kregen, moeder was thuis , (of niet thuis ), vader was werken ( of niet ).
Enfin, dat jongetje dus , die had een fiets en mijn broertje niet. Die had alleen een trottenet ,( step )Je kent dat wel, jongetjes onder elkaar...................... zeg.... als jij nu een karretje had zei dat jongetje, dan konden wij dat achter mijn fiets hangen en dan konden we samen weg. En mijn broertje, zagen aan onze va .... va krijg ik 4 wielen, dan kunnen we een karreke maken... nee zei onze va, ik heb geen wielen, en daarbij, jullie zijn nog veel te klein om samen weg te gaan. Zo ging dat al vele dagen of weken, tis te lang geleden, da weet ik niet meer juist,maar de rest weet ik nog goed.
Ik denk dat het vakantie was, want het was goei weer en ik moest niet naar school. We mochten van ons moe gaan spelen overal, maar op tijd thuis voor het eten of binnen "roepafstand " zijn.
Het was voor de middag , ik moest mijn broer gaan roepen bij zijn vriendje ( dat jongetje dus ) ,Ikke daar heen, die moeder was thuis ( toevallig) o nee zei die, jullie F..... is met onze J.... weg.
Naar waar dan?
Dat weet ik niet zelle zei die moeder, ik heb ze niet in mijne zak.
Voila, daar kon ik het mee doen, ikke naar huis , tegen ons moe verteld.
Die op hoge poten naar ginder, ( ik mocht nu niet mee ). Geen broer te zien.
Overal in de straat gezocht en gevraagd, resultaat ? Geen broer te zien!
Ons moe in alle staten en terug naar die moeder, uiteindelijk wisten ze dat het jongetje zijn fiets weg was en mijn broer was op zen trottenetteke weg. O ,zei die moeder, onze J......die gaat soms wel eens naar de kleiputten om te zwemmen
Oei oei oei , ons moe lijkbleek, want de kleiputten was gevaarlijk ( was in ravels naast de vaart over de brug). Maar .......................... mijn broer kon niet zwemmen............................................
Ons moe in alle staten de mensen van het cafe een beetje verder op de baan, opgetrommeld, want die hadden telefoon toen.
Ze heeft onze va op zijn werk opgebeld, die kwam met zen scooterke aangekrost, natuurlijk dachten zij het ergst hé.
Ons moe alles vertellen aan onze va, die in 7 haasten op zen scooterke naar de kleiputten gereden.
Ikke zit stillekes in een hoekje ondertussen, ik werd gewaar dat er ergens iets niet juist was!
Na een klein uurke kwam onze va terug aangereden..............alleen........
Ik weet nog dat ze aan het overleggen waren om dan uiteindelijk de veldwachter maar in te schakelen, want er moest toch iets gebeuren hé.
Wacht zei ons moe, kijk ginder eens, dat zijn ze presies.............
Ja hoor, in de verte was een fiets met een trottenetteke te zien.
Wat was er gebeurd????
Die 2 gastjes waren naar oud-turnhout gegaan, die met de fiets gaat nog, maar die met zijn trottenettke was moe! Hij moest dus vertellen over wat , hoe , waarom.
Awel, ze waren naar een ( getrouwde ) zus gegaan van dat jongetje, die was niet thuis, en zo zeiden ze : gij weet niet hoe ver dat is zeker ( ongeveer 10 km enkel) wij waren moe en hadden dorst. We zijn dus ergens water gaan vragen om te drinken en een koord om mijn trottenet aan zijne fiets te binden, want ik ben moe zelle.
Onze va stond te trillen op zijn benen, die pakt dat trottenetteke vast en gooit het in de gracht. trottenet kapot!!!voila zei onze va, ik zal je leren om zover alleen weg te gaan .
Weten jullie wat die aap ( mijn broer) zei???
Da geeft niet, nu heb ik al 2 wieltjes voor een karretje!!!!!!
Dat was mijn broer die 6 jaar jonger is, ik heb er ook nog ene die 16 jaar jonger is......................................
Het ging zo..............................................
Ik was een jaar of 11, dus mijn broer was ongeveer 5 jaar.
Wij woonden toen in Ravels, bij ons op de weg woonden ook nog andere mensen ( gelukkig maar ). Daar woonde toen ook een jongetje, ik denk dat die een jaar of 7 - 8 was.
Die kwam uit een nogal vrijgevochten familie waarvan de kids alles kregen, moeder was thuis , (of niet thuis ), vader was werken ( of niet ).
Enfin, dat jongetje dus , die had een fiets en mijn broertje niet. Die had alleen een trottenet ,( step )Je kent dat wel, jongetjes onder elkaar...................... zeg.... als jij nu een karretje had zei dat jongetje, dan konden wij dat achter mijn fiets hangen en dan konden we samen weg. En mijn broertje, zagen aan onze va .... va krijg ik 4 wielen, dan kunnen we een karreke maken... nee zei onze va, ik heb geen wielen, en daarbij, jullie zijn nog veel te klein om samen weg te gaan. Zo ging dat al vele dagen of weken, tis te lang geleden, da weet ik niet meer juist,maar de rest weet ik nog goed.
Ik denk dat het vakantie was, want het was goei weer en ik moest niet naar school. We mochten van ons moe gaan spelen overal, maar op tijd thuis voor het eten of binnen "roepafstand " zijn.
Het was voor de middag , ik moest mijn broer gaan roepen bij zijn vriendje ( dat jongetje dus ) ,Ikke daar heen, die moeder was thuis ( toevallig) o nee zei die, jullie F..... is met onze J.... weg.
Naar waar dan?Dat weet ik niet zelle zei die moeder, ik heb ze niet in mijne zak.
Voila, daar kon ik het mee doen, ikke naar huis , tegen ons moe verteld.
Die op hoge poten naar ginder, ( ik mocht nu niet mee
). Geen broer te zien.Overal in de straat gezocht en gevraagd, resultaat ? Geen broer te zien!
Ons moe in alle staten en terug naar die moeder, uiteindelijk wisten ze dat het jongetje zijn fiets weg was en mijn broer was op zen trottenetteke weg. O ,zei die moeder, onze J......die gaat soms wel eens naar de kleiputten om te zwemmen
Oei oei oei , ons moe lijkbleek, want de kleiputten was gevaarlijk ( was in ravels naast de vaart over de brug). Maar .......................... mijn broer kon niet zwemmen............................................
Ons moe in alle staten de mensen van het cafe een beetje verder op de baan, opgetrommeld, want die hadden telefoon toen.
Ze heeft onze va op zijn werk opgebeld, die kwam met zen scooterke aangekrost, natuurlijk dachten zij het ergst hé.
Ons moe alles vertellen aan onze va, die in 7 haasten op zen scooterke naar de kleiputten gereden.
Ikke zit stillekes in een hoekje ondertussen, ik werd gewaar dat er ergens iets niet juist was!
Na een klein uurke kwam onze va terug aangereden..............alleen........
Ik weet nog dat ze aan het overleggen waren om dan uiteindelijk de veldwachter maar in te schakelen, want er moest toch iets gebeuren hé.
Wacht zei ons moe, kijk ginder eens, dat zijn ze presies.............
Ja hoor, in de verte was een fiets met een trottenetteke te zien.
Wat was er gebeurd????
Die 2 gastjes waren naar oud-turnhout gegaan, die met de fiets gaat nog, maar die met zijn trottenettke was moe! Hij moest dus vertellen over wat , hoe , waarom.
Awel, ze waren naar een ( getrouwde ) zus gegaan van dat jongetje, die was niet thuis, en zo zeiden ze : gij weet niet hoe ver dat is zeker ( ongeveer 10 km enkel) wij waren moe en hadden dorst. We zijn dus ergens water gaan vragen om te drinken en een koord om mijn trottenet aan zijne fiets te binden, want ik ben moe zelle.
Onze va stond te trillen op zijn benen, die pakt dat trottenetteke vast en gooit het in de gracht. trottenet kapot!!!voila zei onze va, ik zal je leren om zover alleen weg te gaan .
Weten jullie wat die aap ( mijn broer) zei???
Da geeft niet, nu heb ik al 2 wieltjes voor een karretje!!!!!!
Dat was mijn broer die 6 jaar jonger is, ik heb er ook nog ene die 16 jaar jonger is......................................
Innerlijke stilte is moeilijk te bereiken, maar we kunnen er wel naar streven.
-
falcon1 - Lid geworden op: 31 okt 2007, 12:46
- Locatie: De Panne - Midden-Limburg
Amaai, wat een verhalen!!! Prachtig om te lezen!!!
Jeronimo... en, alhoewel ik zoveel jonger ben dan jij, toch herken ik nog veel van die dingen uit mijn jeugd!!!
Je spreekt daar over het koren dorsen... met een machien...
Wel thuis hadden ze twee varkens om vet te mesten en er was stro nodig en haver... ook voor die beesten denk ik...
En als het haver was afgedaan werd dat naar huis gehaald... Mijn vader en enkele buurmannen moesten dat dan dorsen.. (mijn vader moest op zijn beurt dan ook bij hen gaan helpen).
Bij ons gebeurde dat nog met een dorsvlegel... echt prachtig om te zien!
De haver werd gespreid en ieder begon om beurt met de vlegel (een houten stok waaraan met een lederen riem een soort van knots was bevestigd) op de haver te slaan zodat het graan los kwam van het stro.
Maar dat verliep zo harmonieus.. de vlegel werd omhoog gebracht... maakte een zwaai in de lucht en werd dan met volle kracht naar eneden geslagen... tok, tok, tok... tok, tok, tok...
Den deze, een serieuze curieuze neus, kreeg er geen genoeg van... en vooral dat bonken van die kegel tegen de grond fascineerde mij... Dus steeds wat dichter gaan kijken en niemand die dat door had... tot er opeens een zeer rare bonk weerklonk en verder weet ik het niet meer... Even later ben ik bij gekomen en lag ik op de blijk... (een graspleintje naast het huis dat diende om de was te blijken???).
Blijkbaar had ik zo'n vlegel tegen mijn hoofd gekregen, was ik op het graan gevallen, en alvoor die anderen konden stoppen had ik nog een patat bijgekregen op mijn rug... Dagen heeft het geduurd voor ik hersteld was... en volgens mij heb ik dáár altijd iets van over gehouden...
Later heb ik nog eens zo'n klap op mijn hoofd gekregen, maar dat zal ik de volgende keer wel een vertellen...
Jeronimo... en, alhoewel ik zoveel jonger ben dan jij, toch herken ik nog veel van die dingen uit mijn jeugd!!!
Je spreekt daar over het koren dorsen... met een machien...
Wel thuis hadden ze twee varkens om vet te mesten en er was stro nodig en haver... ook voor die beesten denk ik...
En als het haver was afgedaan werd dat naar huis gehaald... Mijn vader en enkele buurmannen moesten dat dan dorsen.. (mijn vader moest op zijn beurt dan ook bij hen gaan helpen).
Bij ons gebeurde dat nog met een dorsvlegel... echt prachtig om te zien!
De haver werd gespreid en ieder begon om beurt met de vlegel (een houten stok waaraan met een lederen riem een soort van knots was bevestigd) op de haver te slaan zodat het graan los kwam van het stro.
Maar dat verliep zo harmonieus.. de vlegel werd omhoog gebracht... maakte een zwaai in de lucht en werd dan met volle kracht naar eneden geslagen... tok, tok, tok... tok, tok, tok...
Den deze, een serieuze curieuze neus, kreeg er geen genoeg van... en vooral dat bonken van die kegel tegen de grond fascineerde mij... Dus steeds wat dichter gaan kijken en niemand die dat door had... tot er opeens een zeer rare bonk weerklonk en verder weet ik het niet meer... Even later ben ik bij gekomen en lag ik op de blijk... (een graspleintje naast het huis dat diende om de was te blijken???).
Blijkbaar had ik zo'n vlegel tegen mijn hoofd gekregen, was ik op het graan gevallen, en alvoor die anderen konden stoppen had ik nog een patat bijgekregen op mijn rug... Dagen heeft het geduurd voor ik hersteld was... en volgens mij heb ik dáár altijd iets van over gehouden...
Later heb ik nog eens zo'n klap op mijn hoofd gekregen, maar dat zal ik de volgende keer wel een vertellen...
Laatst gewijzigd door falcon1 op 07 jan 2009, 21:33, 1 keer totaal gewijzigd.
-
nefertari - Lid geworden op: 08 feb 2007, 13:25
- Locatie: in het bos
Riekske, inderdaad wat Falcon zegt, mooie verhalen, maar die foto...........
Wie ben jij??? De kleine dame of de grote dame?
Want het zijn presies dezelfden
Alleen een beetje verschil in leeftijd
Wie ben jij??? De kleine dame of de grote dame?
Want het zijn presies dezelfden
Alleen een beetje verschil in leeftijd Innerlijke stilte is moeilijk te bereiken, maar we kunnen er wel naar streven.
-
veertje van t zeetje - Lid geworden op: 19 jun 2007, 19:39
- Locatie: t zeetje
Nefertari, jij verdient een bloemeke !!Je bent de 50ste schrijv(fst)er bij vlegelstreken !!
Inderdaad, we hadden het gehoopt, maar nooit durven denken dat er zoveel reactie ging komen, blijkbaar zijn we allemaal een beetje een deugniet geweest in onze kinderjaren !!
Allee, ikke nie, ik was een braafke, maar misschien komen de herinneringen toch nog boven bij het lezen van jullie verhalen.
Maar ik wil toch niet achterblijven, ik ga toch iets vertellen dat me altijd bijgebleven is :
Vroeger, ik moest toen een jaar of 5 geweest zijn, toen was ik nen hele trage eter, ik kon daar gerust meer dan een uur voor mn bord zitten. Tot ons ma het echt beu werd en dan vloog ik in het kolenhok met bord tot het leeg was. Natuurlijk duurde dat dan nog een uurke eer die koude patatten op waren. Op ne keer vloog mn broer er ook bij, bijkbaar lustte die het die keer ook niet. Gij domme kalle zei die toen tegen mij, je gaat hier toch weer zolang niet blijven zitten zekers?? Ikke: ja wa kan ik anders doen, ik lust da niet !! Zo moet je dat doen zei hij, hij nam de kolenschep , schepte wa kolen weg en plof, zn patatten en groenten erin, daarna de kolen er terug op !! En die gaan da nooit zien , door het stof van die kolen merken die da niet, ik doe dat iedere keer zei hij,
Dus vanaf toen was ik ook vlug weg uit da kolenhok !!
Inderdaad, we hadden het gehoopt, maar nooit durven denken dat er zoveel reactie ging komen, blijkbaar zijn we allemaal een beetje een deugniet geweest in onze kinderjaren !!
Allee, ikke nie, ik was een braafke, maar misschien komen de herinneringen toch nog boven bij het lezen van jullie verhalen.
Maar ik wil toch niet achterblijven, ik ga toch iets vertellen dat me altijd bijgebleven is :
Vroeger, ik moest toen een jaar of 5 geweest zijn, toen was ik nen hele trage eter, ik kon daar gerust meer dan een uur voor mn bord zitten. Tot ons ma het echt beu werd en dan vloog ik in het kolenhok met bord tot het leeg was. Natuurlijk duurde dat dan nog een uurke eer die koude patatten op waren. Op ne keer vloog mn broer er ook bij, bijkbaar lustte die het die keer ook niet. Gij domme kalle zei die toen tegen mij, je gaat hier toch weer zolang niet blijven zitten zekers?? Ikke: ja wa kan ik anders doen, ik lust da niet !! Zo moet je dat doen zei hij, hij nam de kolenschep , schepte wa kolen weg en plof, zn patatten en groenten erin, daarna de kolen er terug op !! En die gaan da nooit zien , door het stof van die kolen merken die da niet, ik doe dat iedere keer zei hij,
Dus vanaf toen was ik ook vlug weg uit da kolenhok !!
Het mooiste van alles dat wijsheid ons biedt om het leven prachtig te maken, is zonder twijfel vriendschap.
-
falcon1 - Lid geworden op: 31 okt 2007, 12:46
- Locatie: De Panne - Midden-Limburg
Lap zie...ik heb weer net naast de prijzen gegrepen!!!
Maar Nefervertellerke... het is u echt van harte gegund zenne...
En nu het buiten zo koud is was ik aan het denken hoe dat vroeger ging...
Wel, ons moeder zorgde zeer goed voor ons... zelfs bij winterse dagen vond ze wel iets uit om het ons naar onze zin te maken...
Ijscreem was er in die dagen natuurlijk niet, die ijscremekarrekes kwamen alleen in de zomer... Maar toch had zij er iets op gevonden...
Ze maakte gewone pudding... en die zette ze dan buiten 's avonds zodat die kon bevriezen... et voila... de klein mannen hadden ijscreem...
Op een gegeven moment was ik blijkbaar toch buiten... en toevallig... echt waar het was puur toeval... ontdekte ik die op achter in de tuin!
Het vervolg kan je al raden... na enkele minuten was die pot al half leeg...
Toen mijn moeder enige tijd later binnen kwam was ze nog aan het vloeken!! Ze richtte zich naar mij... liet de ketel zien en vroeg... hebdegij da gedaan???? Ikke... nee ma... maar ik heb wel een paar katten in den hof gezien daarstraks... Blijkbaar kon ze het van mijn gezicht aflezen dat ik de dader was... ze vond zelfs dat ik al genoeg gekregen had en vloog mijn bed in.... "zonder" ne boterham en een glas melk...
Maar Nefervertellerke... het is u echt van harte gegund zenne...
En nu het buiten zo koud is was ik aan het denken hoe dat vroeger ging...
Wel, ons moeder zorgde zeer goed voor ons... zelfs bij winterse dagen vond ze wel iets uit om het ons naar onze zin te maken...
Ijscreem was er in die dagen natuurlijk niet, die ijscremekarrekes kwamen alleen in de zomer... Maar toch had zij er iets op gevonden...
Ze maakte gewone pudding... en die zette ze dan buiten 's avonds zodat die kon bevriezen... et voila... de klein mannen hadden ijscreem...
Op een gegeven moment was ik blijkbaar toch buiten... en toevallig... echt waar het was puur toeval... ontdekte ik die op achter in de tuin!
Het vervolg kan je al raden... na enkele minuten was die pot al half leeg...
Toen mijn moeder enige tijd later binnen kwam was ze nog aan het vloeken!! Ze richtte zich naar mij... liet de ketel zien en vroeg... hebdegij da gedaan???? Ikke... nee ma... maar ik heb wel een paar katten in den hof gezien daarstraks... Blijkbaar kon ze het van mijn gezicht aflezen dat ik de dader was... ze vond zelfs dat ik al genoeg gekregen had en vloog mijn bed in.... "zonder" ne boterham en een glas melk...
-
falcon1 - Lid geworden op: 31 okt 2007, 12:46
- Locatie: De Panne - Midden-Limburg
Ik had het even over die foto van Riekske... en ben even in mijn archieven gaan zoeken... en hier ben ik dan, als kleine pagadder tussen mijn ouders... mijn jongste broer was er toen nog niet... dat was een nakomerke... Als ik goed reken was mijn moeder vijftig toen die geboren werd... ik deed dat jaar mijn eerste communie... mijn 2 zussen trouwden ook dat jaar, mijn broer deed zijn plechtige communie en mijn zus (links) is ook dat jaar nog bevallen. Het werd één groot feest dat toen nog thuis in huis gegeven werd met gans de familie!!!
-
SDW - Lid geworden op: 24 dec 2004, 11:42
- Locatie: ANTWERPEN- BELGIE
DE LEUVENSE STOOF herinner ik mij ook nog bij mijn grootouders in de
TRAMMEZANDLEI in MERKSEM en ook de WC met het gat in de plank en
het gazettenpapier dat naar petroleum rook, alsook het aansteken van de
gasverlichting met een gaas
TRAMMEZANDLEI in MERKSEM en ook de WC met het gat in de plank en
het gazettenpapier dat naar petroleum rook, alsook het aansteken van de
gasverlichting met een gaas
Wens de LUCHTVAART te bevorderen
om de VREDE en VRIENDSCHAP te ontwikkelen tussen de ganse MENSHEID
zonder onderscheid van RAS,NATIONALITEIT of RELIGIE
om de VREDE en VRIENDSCHAP te ontwikkelen tussen de ganse MENSHEID
zonder onderscheid van RAS,NATIONALITEIT of RELIGIE
-
jeronimo - Lid geworden op: 23 jan 2005, 22:18
- Locatie: pajottenland
Iedereen spreekt hier over een boterham met een glas melk,
bij ons was het vóór het naar school gaan een tas warme melk
met daarna een lepel levertraan; eekes ! ! ! !
Van toen af kan ik geen melk meer door mijn strot ktijgen.
En daarbij, als boerenzoon wist ik waar de melk vandaan kwam.
bij ons was het vóór het naar school gaan een tas warme melk
met daarna een lepel levertraan; eekes ! ! ! !
Van toen af kan ik geen melk meer door mijn strot ktijgen.
En daarbij, als boerenzoon wist ik waar de melk vandaan kwam.
niet wat ge zegt telt maar hoe ge het zegt.
-
SDW - Lid geworden op: 24 dec 2004, 11:42
- Locatie: ANTWERPEN- BELGIE
Tijdens de oorlog kregen we in de school elke dag een lepel
LEVERTRAAN van WINTERHULP
Heriiner mij een VIEZE SMAAK !!!
LEVERTRAAN van WINTERHULP
Heriiner mij een VIEZE SMAAK !!!
Wens de LUCHTVAART te bevorderen
om de VREDE en VRIENDSCHAP te ontwikkelen tussen de ganse MENSHEID
zonder onderscheid van RAS,NATIONALITEIT of RELIGIE
om de VREDE en VRIENDSCHAP te ontwikkelen tussen de ganse MENSHEID
zonder onderscheid van RAS,NATIONALITEIT of RELIGIE
-
jadi - Lid geworden op: 25 mei 2006, 17:54
- Locatie: de boterstad
SDW tijdens mijn kinderjaren kreeg ik elke dag een lepel van mijn maSDW schreef:Tijdens de oorlog kregen we in de school elke dag een lepel
LEVERTRAAN van WINTERHULP
Heriiner mij een VIEZE SMAAK !!!
bah...bweeuk...dronk het ook niet graag
't Is goed in eigen hart te kijken nog even voor het slapen gaan.
Of ik van dageraad tot avond geen enkel hart heb zeer gedaan.
Of ik van dageraad tot avond geen enkel hart heb zeer gedaan.
-
rinske - Lid geworden op: 17 feb 2006, 21:23
- Locatie: gentbrugge
Ik kreeg dat ook iedere dag voorgelepeld....ik zie moeder nog staan. In de ene hand lepel levertraan...andere hand lepel bruine suikerjadi schreef:SDW schreef:
Heriiner mij een VIEZE SMAAK !!!
Toen ik kind was heb ik kilos meelsuiker(van die bleke)op mijn boterhammen geèten en dan nog liefst met smout inplaats van boter
Denk niet dat dat ik die combinatie nu nog lekker zou vinden 
Groetjes..
"Life is not about waiting for the storms to pass...it's about learning how to dance in the rain."