de tijd van toen: 70 plussers - TE BEWAREN
-
jadi - Lid geworden op: 25 mei 2006, 17:54
- Locatie: de boterstad
Dag Alfons,ho ja vertel maar op man ik kijk er al naar uit.
Wat ik wilde schrijven ...jah...hoe moet ik het noemen..Ik heb gisteren zo'n mooie dag gehad en ik wilde dat jullie even vertellen.
Ik noem het voor mezelf ode aan mijn nonkels en tantes
Als niet zeventig-plusser ben ik hier een snotneus in jullie ogen.Dat bleek nogmaals eens op ons familiefeest langs vaders zijde nu zondag laatstleden.De oudste van de bende sorry voor die uitdrukking maar zo vergeet ik geen enkel de oudste(aangetrouwd) is 86jaar de jongste is net 73jaar.Allemaal mooie mensen met een leven van hard werken achter de rug,elk met de nodige miseries en hun aikes en oeitjes.Getekend door het leven,maar o zo mooi..Ze waren met vijven...Mijn vader was de oudste en zijn beste vriend die nu ook 85j is,is getrouwd met de zus van mijn vader..Het is ook daar dat ik mijn tweede thuis heb gevonden.Heel lieve mensen en ik hoop dat ik ze nog lang mag hebben.Want het zijn mijn enige familie en ik behandel die graag met heel veel respect.Ze vormen nog altijd de clan,waarvan de moeder mijn oma dus de grondlegster van was.Een pracht van een vrouw...na al die jaren komen broers en zussen nog samen.En iedereen leeft in harmonie samen, en net als de musketiers was en is het één voor allen,allen voor één...En wees maar zeker van dat dit geen loze woorden zijn..Het is daadwerkelijk zo.En ik kan het weten,heb het aan de lijve ondervonden...
Zo vertelde me een nonkel dat ik eens onverwachts op bezoek kwam,mijn ouders wisten ervan ,dat had ik hen wijsgemaakt.Waar ze woonden was het een heel drukke straat,en de argwaan van nonkel die nog niet zo lang getrouwd was,was nog niet van die aard om mijn ouders te verwittigen,en er waren ook nog niet zoveel telefoontoestellen..zo begon hij te vertellen...En ja inderdaad toen nonkel het vertelde kwamen de herinneringen weer boven.Ik bleef er gans de dag rondhangen,nonkel had net een kip geslacht die hij aan het pluimen was en tante was bezig in de keuken.Ik bleef er 's middags eten lekkere kip,nu kun je die zo lekker niet kopen noch klaarmaken...vind ik...Intussen waren mijn ouders overal naar mij op zoek geweest gans de straat stond al in rep en roer,mijn ma in paniek,en vader met zijn solexke op zoek naar de verloren dochter die lekker kip zat te eten.Ook de wijkagent werd verwittigt,het tumult van jewelste...En ik van geen kwaad bewust liet me alle geneugten maar naar mij toe komen,zo'n lekker appeltaart had ik nog nooit gegeten,en dat snoep dat kreeg ik alleen maar op zondag...Wanneer ik mijn buikje lekker rondgegeten en gedronken had vertrok ik eindelijk naar huis.Nonkel reed nog mee tot aan het "binnenbaantje"(landelijk straatje)langs boer X.Zo kwam ik doodleuk als de prinses van de straat binnen ingereden mij van geen kwaad bewust,de buurvrouwen stonden met hun zwarte schort aan in hun deuregat en met dreigende hand tekens te maken wacht maar tot je thuis komt het zal je beste dag niet zijn....
Toen begon een andere tante en weet ge nog toen je van X mijn nicht dus,haar mooie lange haren afknipte jong toch en het was tot tegen haren "kop" da kind moest "kletse"=kaal naar school...en weet ge nog...en weet ge nog....En dan kwam nonkel vrijgezel de benjamien van de bende zijn verhaal doen...de fylosoof van de familie en vooral als hij een glaasje gedronken heeft...Ja...maar voor meter(grootmoeder)kwam ze elke zaterdag de keuken kuizen,waarop ik dan antwoordde jamaar nonkel ik kreeg daarvoor ook 5fr betaald...Just zei hij maar je deed het toch...en zo kwam ieder met zijn verhalen voor de dag.En voor ieder nicht of neef die er was hadden ze een verhaal klaar.Mooie mensen,die met zo veel liefde vertellen over de hun "snotneuzen"die intussen ook al kinderen hebben,en waarvan hun kinderen ook al kinderen hebben....Kun jullie nog volgen...Och het is maar een kort verhaaltje,maar ik wilde dit even kwijt ik noem het voor mezelf Ode aan mijn nonkels en tantes...
Wat ik wilde schrijven ...jah...hoe moet ik het noemen..Ik heb gisteren zo'n mooie dag gehad en ik wilde dat jullie even vertellen.
Ik noem het voor mezelf ode aan mijn nonkels en tantes
Als niet zeventig-plusser ben ik hier een snotneus in jullie ogen.Dat bleek nogmaals eens op ons familiefeest langs vaders zijde nu zondag laatstleden.De oudste van de bende sorry voor die uitdrukking maar zo vergeet ik geen enkel de oudste(aangetrouwd) is 86jaar de jongste is net 73jaar.Allemaal mooie mensen met een leven van hard werken achter de rug,elk met de nodige miseries en hun aikes en oeitjes.Getekend door het leven,maar o zo mooi..Ze waren met vijven...Mijn vader was de oudste en zijn beste vriend die nu ook 85j is,is getrouwd met de zus van mijn vader..Het is ook daar dat ik mijn tweede thuis heb gevonden.Heel lieve mensen en ik hoop dat ik ze nog lang mag hebben.Want het zijn mijn enige familie en ik behandel die graag met heel veel respect.Ze vormen nog altijd de clan,waarvan de moeder mijn oma dus de grondlegster van was.Een pracht van een vrouw...na al die jaren komen broers en zussen nog samen.En iedereen leeft in harmonie samen, en net als de musketiers was en is het één voor allen,allen voor één...En wees maar zeker van dat dit geen loze woorden zijn..Het is daadwerkelijk zo.En ik kan het weten,heb het aan de lijve ondervonden...
Zo vertelde me een nonkel dat ik eens onverwachts op bezoek kwam,mijn ouders wisten ervan ,dat had ik hen wijsgemaakt.Waar ze woonden was het een heel drukke straat,en de argwaan van nonkel die nog niet zo lang getrouwd was,was nog niet van die aard om mijn ouders te verwittigen,en er waren ook nog niet zoveel telefoontoestellen..zo begon hij te vertellen...En ja inderdaad toen nonkel het vertelde kwamen de herinneringen weer boven.Ik bleef er gans de dag rondhangen,nonkel had net een kip geslacht die hij aan het pluimen was en tante was bezig in de keuken.Ik bleef er 's middags eten lekkere kip,nu kun je die zo lekker niet kopen noch klaarmaken...vind ik...Intussen waren mijn ouders overal naar mij op zoek geweest gans de straat stond al in rep en roer,mijn ma in paniek,en vader met zijn solexke op zoek naar de verloren dochter die lekker kip zat te eten.Ook de wijkagent werd verwittigt,het tumult van jewelste...En ik van geen kwaad bewust liet me alle geneugten maar naar mij toe komen,zo'n lekker appeltaart had ik nog nooit gegeten,en dat snoep dat kreeg ik alleen maar op zondag...Wanneer ik mijn buikje lekker rondgegeten en gedronken had vertrok ik eindelijk naar huis.Nonkel reed nog mee tot aan het "binnenbaantje"(landelijk straatje)langs boer X.Zo kwam ik doodleuk als de prinses van de straat binnen ingereden mij van geen kwaad bewust,de buurvrouwen stonden met hun zwarte schort aan in hun deuregat en met dreigende hand tekens te maken wacht maar tot je thuis komt het zal je beste dag niet zijn....
Toen begon een andere tante en weet ge nog toen je van X mijn nicht dus,haar mooie lange haren afknipte jong toch en het was tot tegen haren "kop" da kind moest "kletse"=kaal naar school...en weet ge nog...en weet ge nog....En dan kwam nonkel vrijgezel de benjamien van de bende zijn verhaal doen...de fylosoof van de familie en vooral als hij een glaasje gedronken heeft...Ja...maar voor meter(grootmoeder)kwam ze elke zaterdag de keuken kuizen,waarop ik dan antwoordde jamaar nonkel ik kreeg daarvoor ook 5fr betaald...Just zei hij maar je deed het toch...en zo kwam ieder met zijn verhalen voor de dag.En voor ieder nicht of neef die er was hadden ze een verhaal klaar.Mooie mensen,die met zo veel liefde vertellen over de hun "snotneuzen"die intussen ook al kinderen hebben,en waarvan hun kinderen ook al kinderen hebben....Kun jullie nog volgen...Och het is maar een kort verhaaltje,maar ik wilde dit even kwijt ik noem het voor mezelf Ode aan mijn nonkels en tantes...
't Is goed in eigen hart te kijken nog even voor het slapen gaan.
Of ik van dageraad tot avond geen enkel hart heb zeer gedaan.
Of ik van dageraad tot avond geen enkel hart heb zeer gedaan.
-
Wout - Lid geworden op: 06 jul 2004, 18:06
- Locatie: 50,90 N- 5,50 E
Als je van 32 bent valt uw jeugd, zoals de mijne, samen met de oorlog Alfons. Bij het begin van de oorlog zat ik in 't 4de studiejaar. In september bij onze terugkeer uit Frankrijk ging ik naar het 5de studiejaar. En in Juni 1944 beeindigde ik het 8 ste. studiejaar of het einde van de vierde graad. De oorlog en al wat er mee te maken had, de weerstand, de collaboratie, de executies van witten en zwarten, Russische en Duitse krijgsgevangenen, Winterhulp, de zwarte en gewone zegels, enz.enz.de bevrijding en alles wat er rond hing hebben mijn jeugd voor een groot deel beïnvloedt en spelen nog een grote rol in mijn denken en doen.
Er waren ook andere en plezante belevenissen natuurlijk tijdens en na de oorlog. Dwz. ik heb over die tijd nog veel te vertellen. Maar ik besef dat niet iedereen die verhaaltjes kan smaken; omdat ook niet iedereen de oorlog op dezelfde manieer beleefde. Toch is er een soort motivatie die mij er toe dwingt. Welke? Ik weet het niet.
Er waren ook andere en plezante belevenissen natuurlijk tijdens en na de oorlog. Dwz. ik heb over die tijd nog veel te vertellen. Maar ik besef dat niet iedereen die verhaaltjes kan smaken; omdat ook niet iedereen de oorlog op dezelfde manieer beleefde. Toch is er een soort motivatie die mij er toe dwingt. Welke? Ik weet het niet.
Het denken mag zich nooit onderwerpen!
-
alfons - Lid geworden op: 24 feb 2003, 17:42
- Locatie: Merksem
Eigenlijk heb ik van de oorlog niet veel gezien,wij zagen wel duitser en moeder nam vluchtelingen binnen die ontsnapt waren uit "Breendork"ik ging naar "Don bosco" op school en daarna naar het college te Boom,en zag al eens een vliegende bom,maar voor de rest niks,alleen was het thuis moeilijk,we waren blij dat we op straat konden spelen en verder was het thuis niet zo plezant,maar als we speelden dan kon niks ons deren..word mogelijk vervolgd.
-
Fikske - Lid geworden op: 16 dec 2003, 12:31
- Locatie: W-O 1970
Hallo beste forumbezoekers allemaal! Het is weer fijn om jullie hier te hebben.
Jadi kind, - ik zal maar kind zeggen want volgens wat ik in je verhaal lees ben je zo rond de vijftig en mijn oudste dochter is dat bijna ook - dus kind, (met alle respect hoor) het is fantastisch dat je zulk een goede band hebt met je familie. Ik ben er zeker van dat ze je graag zien komen.
Het doet mij altijd pijn aan het hart wanneer ik hoor van vrienden of kennissen, dat het niet meer zo goed botert met hun familie of eigen kinderen zelfs. Niemand kan daar tussenkomen omdat we niet weten wat er allemaal is gebeurd, maar toch blijf ik het jammer vinden...
Anderzijds is het hartverwarmend om te lezen hoe jij over die 'schatten' van jou schrijft. Je zal waarschijnlijk heel mooie herinneringen aan ze hebben want vandaag heb je er ons al één verhaaltje van verteld.
Het water komt me in de mond als ik lees over die lekkere kip (heel wat anders dan wat er nu in de supermarkt te krijgen is).
Enfin, doe maar verder met je verhaaltjes, je moet echt niet wachten tot je 70 bent om hier te mogen posten. Ik denk dat iedereen het daarmee wel eens is.
En onze Wout is ook weer op post zie. Mooi. Je moet je echt niet verontschuldigen voor je - zeer boeiende - oorlogsverhalen hoor. Ik geniet ervan met volle teugen en ik ben zeker velen met mij. Laat ze maar komen.
Alfons man, jij hebt goesting om ook wat te gaan vertellen denk ik, maar je moet je niet haasten hoor we zijn al content met korte verhaaltjes van enkele regels (om te beginnen natuurlijk).
Onze Jeronimo zal blij zijn dat er weer zoveel volk op zijn forum zit. Maar waar zit hij?
Tot binnenkort
Ik ga nog eens nadenken over een vroegere gebeurtenis...
Jadi kind, - ik zal maar kind zeggen want volgens wat ik in je verhaal lees ben je zo rond de vijftig en mijn oudste dochter is dat bijna ook - dus kind, (met alle respect hoor) het is fantastisch dat je zulk een goede band hebt met je familie. Ik ben er zeker van dat ze je graag zien komen.
Het doet mij altijd pijn aan het hart wanneer ik hoor van vrienden of kennissen, dat het niet meer zo goed botert met hun familie of eigen kinderen zelfs. Niemand kan daar tussenkomen omdat we niet weten wat er allemaal is gebeurd, maar toch blijf ik het jammer vinden...
Anderzijds is het hartverwarmend om te lezen hoe jij over die 'schatten' van jou schrijft. Je zal waarschijnlijk heel mooie herinneringen aan ze hebben want vandaag heb je er ons al één verhaaltje van verteld.
Het water komt me in de mond als ik lees over die lekkere kip (heel wat anders dan wat er nu in de supermarkt te krijgen is).
Enfin, doe maar verder met je verhaaltjes, je moet echt niet wachten tot je 70 bent om hier te mogen posten. Ik denk dat iedereen het daarmee wel eens is.
En onze Wout is ook weer op post zie. Mooi. Je moet je echt niet verontschuldigen voor je - zeer boeiende - oorlogsverhalen hoor. Ik geniet ervan met volle teugen en ik ben zeker velen met mij. Laat ze maar komen.
Alfons man, jij hebt goesting om ook wat te gaan vertellen denk ik, maar je moet je niet haasten hoor we zijn al content met korte verhaaltjes van enkele regels (om te beginnen natuurlijk).
Onze Jeronimo zal blij zijn dat er weer zoveel volk op zijn forum zit. Maar waar zit hij?
Tot binnenkort
Ik ga nog eens nadenken over een vroegere gebeurtenis...
Wie tevreden is met wat hij heeft,
is de rijkste die er leeft.
is de rijkste die er leeft.
-
jeronimo - Lid geworden op: 23 jan 2005, 22:18
- Locatie: pajottenland
Hallo alfons,
Welkom op onze topic.!!!!!!
Man, .... onze jeugd, daar hebben we ook al zoveel over verteld.
'k zal nog eens in mijn memorie snuffelen, mischien komt er wel nog iets uit.
Het doet me deugt dat er van de stille lezers eens iets naar voor komt.
grtjs
Welkom op onze topic.!!!!!!
Man, .... onze jeugd, daar hebben we ook al zoveel over verteld.
'k zal nog eens in mijn memorie snuffelen, mischien komt er wel nog iets uit.
Het doet me deugt dat er van de stille lezers eens iets naar voor komt.
grtjs
niet wat ge zegt telt maar hoe ge het zegt.
-
jeronimo - Lid geworden op: 23 jan 2005, 22:18
- Locatie: pajottenland
Hallo allemaal,
Waar ik zat ????? wel mijne pc en telefoon deden het niet meer.
Sorry, ik had al gereageerd op het laatste bericht en zie dan dat de anderen ook hun best gedaan hebben.
Jady, doetj zoe mo voetj masken.
Waar ik zat ????? wel mijne pc en telefoon deden het niet meer.
Sorry, ik had al gereageerd op het laatste bericht en zie dan dat de anderen ook hun best gedaan hebben.
Jady, doetj zoe mo voetj masken.
niet wat ge zegt telt maar hoe ge het zegt.
-
Fikske - Lid geworden op: 16 dec 2003, 12:31
- Locatie: W-O 1970
Nog een verhaaltje van vroeger uit onze kindertijd.
Toen was het wel helemaal anders dan nu. Was het beter?
Ja omdat we jong waren maar welke ouder zou nu nog toestaan dat zijn kind door de dokter wordt 'mismeesterd' ?
1946 De melktand
Al dagen aan een stuk loopt Pierre met een koordje uit zijn mond. Zijn jongere broer Milleke lacht hem vierkant uit.
‘Kijk onze Pierre nu toch eens, de schrikschijter. Hij heeft een koordje aan zijn tand gebonden en wou hem er zó uittrekken, maar hij is veel te bang.’
‘Onze pa zegt dat hij dat koortje aan de klink van de deur moet vastmaken en ze dan met een harde klap dichtslaan, dan is er hij ineens vanaf.’
De kleine pagadder heeft er duidelijk schik in om zijn oudere broer, ‘Den Boike’, bij de vrienden eens goed belachelijk te maken.
De bijnaam ‘Boike’ heeft niks te maken met het bengelende koortje over zijn kin maar wij noemden Pierre altijd zo en hebben nooit geweten waarom.
Ik begrijp mijn vriend wel want ikzelf heb ook een loszittende melktand in mijn mond, onderaan rechts. De nieuwe tand komt er al door en heeft de oude een beetje opzij geduwd, dat voel ik als ik er voorzichtig met mijn tong langs ga.
Eigenlijk ben ik dus even bang als ‘Den Boike’.
Bij elke hap eten of onverwachtse beweging met mijn tong voel ik een pijnscheut in de rechterkaak.
‘Trek die tand toch uit!’ Zegt ons ma.
‘Het doet pijn zulle! Ik zal nog een beetje wachten tot hij wat losser staat’
Een week later zit de tand er nog en ma is mijn gezeur stilaan beu aan het worden.
‘Kom hier,’ zegt ze resoluut en grijpt me bij de schouder. ‘Doe uw mond open.’
‘Nee! Ik wil niet.’
Lenig glip ik onder haar hand door en blijf op een veilige afstand staan.
‘Als die tand er volgende week nog niet uit is gaan we hem laten trekken bij dokter Stopie.’
Oei! Ik weet wat mij te doen staat.
Door het keukenvenster zie ik mijn broer die op de koer aan 't spelen is.
Vlug neem ik een draad van dik ‘tamboerekens garen’ en knoop die rond mijn tand. Het andere uiteinde maak ik vast aan de deurklink. Dan schuif ik een stoel bij de deur, ga erop zitten en hou me stevig vast.
‘Mil! Kom eens binnen.’
‘Wat is er?’
‘Ik moet u iets laten zien.’ Mijn stem beeft een beetje. Ik knijp mijn ogen dicht.
‘Wat moet je me laten zien?’ Hij komt de keuken ingestormd maar... er gebeurt niks.
De deur draait naar binnen open en het strak gespannen koordje valt slap...
‘Wat doet gij daar?’
Plots begrijpt hij de situatie en begint hartelijk te lachen.
Zonder een seconde te wachten rits ik vlug de draad van de klink en loop weg.
Het ontbreekt mij aan moed om het vandaag nog eens te proberen.
De garendraad berg ik op voor later, misschien...
Buiten zijn de vrienden aan het spelen en Pierre is er ook bij. Nog steeds hangt het koordje uit zijn mond en bengelt uitnodigend over zijn kin.
Plots kan ik aan de verleiding niet weerstaan en geef er een ferme snok aan.
Ik heb het touwtje in mijn hand en aan het uiteinde bengelt een wit tandje.
Ik verwacht een huilconcert maar in de plaats daarvan komt het slachtoffer mij bedanken.
‘Ik heb helemaal niks gevoeld!’ Ik denk dat hij me gaat omhelzen…
Voordat ik opnieuw de moed heb om mijn probleem op te lossen neemt ma mij mee naar dokter Stopie.
Stopie is lange tijd de beste dokter in onze gemeente geweest, niet moeilijk als je weet dat hij ook de enige was. Hij had geen gebrek aan patiënten maar dat was pas na de dood van zijn voorganger Dr. Pierrard want aanvankelijk, na zijn terugkeer uit Belgisch Kongo, duurde het een hele tijd eer de mensen bij hem op consultatie wilden gaan.
Een en ander had te maken met zijn manier van werken. Er werd verteld dat hij nogal bruut omging met zijn patiënten (Afrika - manieren misschien?) en nogal gemakkelijk een spuitje toediende, zelfs bij het behandelen van een banale verkoudheid.
Daarom kreeg hij al vlug de bijnaam; 'Jef pikuur'.
Hoe hard ik ook tegenstribbel, moeder is vastberaden; die tand moet er uit!
‘Ik krijg toch geen pikuur hé?’ Vraag ik smekend aan de dokter.
‘Nee, nee,’ zegt hij geruststellend. ‘Dat is niet nodig.’
Bevend neem ik plaats op de executiestoel en wil aanvankelijk mijn mond niet open doen.
Jef Pikuur verliest zijn geduld en vraagt mijn moeder om me goed vast te houden.
Wat daarna volgde zal ik mijn leven lang onthouden.
Mijn moeder hield me in een wurggreep en Stopie wurmde een tang tussen mijn lippen en begon verwoed te wroeten in mijn mond.
Het deed verschrikkelijk pijn en ik spartelde als een paling maar na enkele minuten stak de ‘bruut’ triomfantelijk zijn trektang met een bloederige klomp tand-vlees omhoog.
‘Die zat nog goed vast.’ Beweerde hij.
Vlug spoelen en nu naar huis.
Nooit heb ik zoveel afgezien bij een “tandarts”.
Thuisgekomen wil ik nog even wat bloed uitspuwen en mijn mond spoelen.
Voorzichtig glijdt mijn tong naar de gevoelige plaats... er zit iets dat loskomt,... ik schrik me een aap als ik mijn rotte melktand uit mijn mond haal.
Waar mijn nieuwe tand moet zitten is er een heel groot gat.
Ik ben nu 71 en heb nog al mijn tanden... behalve één.
Toen was het wel helemaal anders dan nu. Was het beter?
Ja omdat we jong waren maar welke ouder zou nu nog toestaan dat zijn kind door de dokter wordt 'mismeesterd' ?
1946 De melktand
Al dagen aan een stuk loopt Pierre met een koordje uit zijn mond. Zijn jongere broer Milleke lacht hem vierkant uit.
‘Kijk onze Pierre nu toch eens, de schrikschijter. Hij heeft een koordje aan zijn tand gebonden en wou hem er zó uittrekken, maar hij is veel te bang.’
‘Onze pa zegt dat hij dat koortje aan de klink van de deur moet vastmaken en ze dan met een harde klap dichtslaan, dan is er hij ineens vanaf.’
De kleine pagadder heeft er duidelijk schik in om zijn oudere broer, ‘Den Boike’, bij de vrienden eens goed belachelijk te maken.
De bijnaam ‘Boike’ heeft niks te maken met het bengelende koortje over zijn kin maar wij noemden Pierre altijd zo en hebben nooit geweten waarom.
Ik begrijp mijn vriend wel want ikzelf heb ook een loszittende melktand in mijn mond, onderaan rechts. De nieuwe tand komt er al door en heeft de oude een beetje opzij geduwd, dat voel ik als ik er voorzichtig met mijn tong langs ga.
Eigenlijk ben ik dus even bang als ‘Den Boike’.
Bij elke hap eten of onverwachtse beweging met mijn tong voel ik een pijnscheut in de rechterkaak.
‘Trek die tand toch uit!’ Zegt ons ma.
‘Het doet pijn zulle! Ik zal nog een beetje wachten tot hij wat losser staat’
Een week later zit de tand er nog en ma is mijn gezeur stilaan beu aan het worden.
‘Kom hier,’ zegt ze resoluut en grijpt me bij de schouder. ‘Doe uw mond open.’
‘Nee! Ik wil niet.’
Lenig glip ik onder haar hand door en blijf op een veilige afstand staan.
‘Als die tand er volgende week nog niet uit is gaan we hem laten trekken bij dokter Stopie.’
Oei! Ik weet wat mij te doen staat.
Door het keukenvenster zie ik mijn broer die op de koer aan 't spelen is.
Vlug neem ik een draad van dik ‘tamboerekens garen’ en knoop die rond mijn tand. Het andere uiteinde maak ik vast aan de deurklink. Dan schuif ik een stoel bij de deur, ga erop zitten en hou me stevig vast.
‘Mil! Kom eens binnen.’
‘Wat is er?’
‘Ik moet u iets laten zien.’ Mijn stem beeft een beetje. Ik knijp mijn ogen dicht.
‘Wat moet je me laten zien?’ Hij komt de keuken ingestormd maar... er gebeurt niks.
De deur draait naar binnen open en het strak gespannen koordje valt slap...
‘Wat doet gij daar?’
Plots begrijpt hij de situatie en begint hartelijk te lachen.
Zonder een seconde te wachten rits ik vlug de draad van de klink en loop weg.
Het ontbreekt mij aan moed om het vandaag nog eens te proberen.
De garendraad berg ik op voor later, misschien...
Buiten zijn de vrienden aan het spelen en Pierre is er ook bij. Nog steeds hangt het koordje uit zijn mond en bengelt uitnodigend over zijn kin.
Plots kan ik aan de verleiding niet weerstaan en geef er een ferme snok aan.
Ik heb het touwtje in mijn hand en aan het uiteinde bengelt een wit tandje.
Ik verwacht een huilconcert maar in de plaats daarvan komt het slachtoffer mij bedanken.
‘Ik heb helemaal niks gevoeld!’ Ik denk dat hij me gaat omhelzen…
Voordat ik opnieuw de moed heb om mijn probleem op te lossen neemt ma mij mee naar dokter Stopie.
Stopie is lange tijd de beste dokter in onze gemeente geweest, niet moeilijk als je weet dat hij ook de enige was. Hij had geen gebrek aan patiënten maar dat was pas na de dood van zijn voorganger Dr. Pierrard want aanvankelijk, na zijn terugkeer uit Belgisch Kongo, duurde het een hele tijd eer de mensen bij hem op consultatie wilden gaan.
Een en ander had te maken met zijn manier van werken. Er werd verteld dat hij nogal bruut omging met zijn patiënten (Afrika - manieren misschien?) en nogal gemakkelijk een spuitje toediende, zelfs bij het behandelen van een banale verkoudheid.
Daarom kreeg hij al vlug de bijnaam; 'Jef pikuur'.
Hoe hard ik ook tegenstribbel, moeder is vastberaden; die tand moet er uit!
‘Ik krijg toch geen pikuur hé?’ Vraag ik smekend aan de dokter.
‘Nee, nee,’ zegt hij geruststellend. ‘Dat is niet nodig.’
Bevend neem ik plaats op de executiestoel en wil aanvankelijk mijn mond niet open doen.
Jef Pikuur verliest zijn geduld en vraagt mijn moeder om me goed vast te houden.
Wat daarna volgde zal ik mijn leven lang onthouden.
Mijn moeder hield me in een wurggreep en Stopie wurmde een tang tussen mijn lippen en begon verwoed te wroeten in mijn mond.
Het deed verschrikkelijk pijn en ik spartelde als een paling maar na enkele minuten stak de ‘bruut’ triomfantelijk zijn trektang met een bloederige klomp tand-vlees omhoog.
‘Die zat nog goed vast.’ Beweerde hij.
Vlug spoelen en nu naar huis.
Nooit heb ik zoveel afgezien bij een “tandarts”.
Thuisgekomen wil ik nog even wat bloed uitspuwen en mijn mond spoelen.
Voorzichtig glijdt mijn tong naar de gevoelige plaats... er zit iets dat loskomt,... ik schrik me een aap als ik mijn rotte melktand uit mijn mond haal.
Waar mijn nieuwe tand moet zitten is er een heel groot gat.
Ik ben nu 71 en heb nog al mijn tanden... behalve één.
Wie tevreden is met wat hij heeft,
is de rijkste die er leeft.
is de rijkste die er leeft.
-
wizard2 - Lid geworden op: 04 aug 2007, 17:06
- Locatie: hasselt
Lieve mensen allemaal, ik wilde jullie gewoon even komen vertellen dat ik geniet van jullie verhalen en er zijn nog verschillende "stille" genieters dat ik weet. ik heb alles gelezen vanaf blz.1 en kom iedere dag kijken of er wat bijgeschreven is. zo wil ik jullie enkel even laten weten dat er nog vele lezers zijn die zich op de achtergrond houden maar geweldig genieten van jullie verhalen. doe a.u.b. zo verder.
fijne avond toegewenst.
fijne avond toegewenst.
leven en laten leven
wizard2
wizard2
-
jadi - Lid geworden op: 25 mei 2006, 17:54
- Locatie: de boterstad
Fikske dat kind is er 57jaar 
Pijnlijk verhaal over de melktandjes..Jammer voor je muizeholleke,was het je snoeptand?
Hoi Wizard
Hahaha Jeronimo is terug..
Pijnlijk verhaal over de melktandjes..Jammer voor je muizeholleke,was het je snoeptand?
Hoi Wizard
Hahaha Jeronimo is terug..
't Is goed in eigen hart te kijken nog even voor het slapen gaan.
Of ik van dageraad tot avond geen enkel hart heb zeer gedaan.
Of ik van dageraad tot avond geen enkel hart heb zeer gedaan.
-
jeronimo - Lid geworden op: 23 jan 2005, 22:18
- Locatie: pajottenland
Hoe we in onze tijd omgingen met het andere geslacht.
We werden langs alle kanten in de gaten gehouden wanneer we wat vriendelijk werden tegenover het andere geslacht. Veel kans op “mislopen” was er niet, het vrijen gebeurde in het bijzijn van de ouders, ik zie nog de vrienden van mijn oudere broer, allen kandidaat vrijers van mijn oudste zus, ieder wou zich langs zijn beste kant laten zien, ja ze deden hun best om in de gunst van ouders en dochter te komen, toen zuslief eindelijk gekozen had , een enige zoon van een boer uit een naburige gemeente, bleven de andere vrijlustigen weg..
De een jaar jonger zus had een schoolmeester aan de haak geslagen zij zaten knusjes naast elkaar een boek te lezen, niets rondom hen leek hen te storen..
Voor ons oudste was dat vrijen toch maar een saaien boel, zij langs de ene kant van de Leuvense stoof, hij de andere kant en grootmoeder die altijd maar vragen stelde over hun boerderij, hoeveel land ze hadden, hoeveel koeien, en wie van de familie ze wel kon.
Ik hoor haar nog zeggen dat ze eens ruzie hadden en ze de kans niet kregen dat uit te praten. na een tijdje wisten ze zelfs niet meer waarover het ging.
Tien uur, slapenstijd, nu moesten de vrijers buiten, wanneer het afscheid wat lang duurde nam onze pa de kat en smeet ze in hun richting.
Mijn oudste broer had wel aandacht voor het andere geslacht maar hoe of wat, telkens hij er eentje aan de haak had liep het op een misser uit, misschien zit ik daar wel voor een stukje tussen, op een zondag namiddag was er weer een ganse bende vrienden en vrienden van vrienden bij ons op het erf, er werden spellekens gedaan een pint lambik gedronken en ketelmuziek gespeeld, op alles wat maar lawaai maakte werd er geklopt, dit was de gelegenheid om mijn broer eens te doen blozen. Er bestond van hem een foto met korte broek
en zijn knieën vol “ rappen”, het gevolg van een val met de fiets.
Toen heb ik mij kunnen in veiligheid stellen door een “geheime “opening in de haag en kon ik wachten tot mijn ouders terug waren van een bezoekje aan vrienden om mij te vertonen.
Het moest toch zijn dat hij het niet zo fel voor het vrouwvolk had want hij is dan naar het klooster getrokken, een gelegenheid voor mij om het bedrijf over te nemen.
’n Geluk dat het er wat losser aan toe ging in de tijd dat ik aan ’t vrijen ging.!!!!!!
Misschien, later nog iets uit mijne bewogen vrijerstijd.“heel bewogen” !!
We werden langs alle kanten in de gaten gehouden wanneer we wat vriendelijk werden tegenover het andere geslacht. Veel kans op “mislopen” was er niet, het vrijen gebeurde in het bijzijn van de ouders, ik zie nog de vrienden van mijn oudere broer, allen kandidaat vrijers van mijn oudste zus, ieder wou zich langs zijn beste kant laten zien, ja ze deden hun best om in de gunst van ouders en dochter te komen, toen zuslief eindelijk gekozen had , een enige zoon van een boer uit een naburige gemeente, bleven de andere vrijlustigen weg..
De een jaar jonger zus had een schoolmeester aan de haak geslagen zij zaten knusjes naast elkaar een boek te lezen, niets rondom hen leek hen te storen..
Voor ons oudste was dat vrijen toch maar een saaien boel, zij langs de ene kant van de Leuvense stoof, hij de andere kant en grootmoeder die altijd maar vragen stelde over hun boerderij, hoeveel land ze hadden, hoeveel koeien, en wie van de familie ze wel kon.
Ik hoor haar nog zeggen dat ze eens ruzie hadden en ze de kans niet kregen dat uit te praten. na een tijdje wisten ze zelfs niet meer waarover het ging.
Tien uur, slapenstijd, nu moesten de vrijers buiten, wanneer het afscheid wat lang duurde nam onze pa de kat en smeet ze in hun richting.
Mijn oudste broer had wel aandacht voor het andere geslacht maar hoe of wat, telkens hij er eentje aan de haak had liep het op een misser uit, misschien zit ik daar wel voor een stukje tussen, op een zondag namiddag was er weer een ganse bende vrienden en vrienden van vrienden bij ons op het erf, er werden spellekens gedaan een pint lambik gedronken en ketelmuziek gespeeld, op alles wat maar lawaai maakte werd er geklopt, dit was de gelegenheid om mijn broer eens te doen blozen. Er bestond van hem een foto met korte broek
en zijn knieën vol “ rappen”, het gevolg van een val met de fiets.
Toen heb ik mij kunnen in veiligheid stellen door een “geheime “opening in de haag en kon ik wachten tot mijn ouders terug waren van een bezoekje aan vrienden om mij te vertonen.
Het moest toch zijn dat hij het niet zo fel voor het vrouwvolk had want hij is dan naar het klooster getrokken, een gelegenheid voor mij om het bedrijf over te nemen.
’n Geluk dat het er wat losser aan toe ging in de tijd dat ik aan ’t vrijen ging.!!!!!!
Misschien, later nog iets uit mijne bewogen vrijerstijd.“heel bewogen” !!
niet wat ge zegt telt maar hoe ge het zegt.
-
jadi - Lid geworden op: 25 mei 2006, 17:54
- Locatie: de boterstad
Jeronimo toen ik je verhaal las dacht ik onmiddellijk aan een foto van mijn ouders.
Mijn vader is(was)geboren in 1923 en mijn ma in 1928.
Op die foto stond mijn grootmoeder op haar paasbest volledig in het zwart ornaat met een enorme hoed op.Ze was mee met mijn haar dochter(mijn moeder) en haar vrijer(mijn vader dus).
Toen zei mijn moeder we gingen toen naar de cinema?!?! En mijn moeder(grootmoeder voor mij) ging mee ik(mijn moeder dus) zat langs de ene kant van haar,en mijn vrijer(vader)langs de andere kant.
Ik hoop dat jullie kunnen volgen het gaat dus wel degelijk over mijn grootmoeder langs moeders zijde en mijn vader die toen kwam vrijen...
Hoe tijden veranderen...maar nu vind ik het ook niet goed...de jonge gasten kennen geen waarden meer..en hebben geen of weinig respect voor elkaar en de medemensen.
Mijn vader is(was)geboren in 1923 en mijn ma in 1928.
Op die foto stond mijn grootmoeder op haar paasbest volledig in het zwart ornaat met een enorme hoed op.Ze was mee met mijn haar dochter(mijn moeder) en haar vrijer(mijn vader dus).
Toen zei mijn moeder we gingen toen naar de cinema?!?! En mijn moeder(grootmoeder voor mij) ging mee ik(mijn moeder dus) zat langs de ene kant van haar,en mijn vrijer(vader)langs de andere kant.
Ik hoop dat jullie kunnen volgen het gaat dus wel degelijk over mijn grootmoeder langs moeders zijde en mijn vader die toen kwam vrijen...
Hoe tijden veranderen...maar nu vind ik het ook niet goed...de jonge gasten kennen geen waarden meer..en hebben geen of weinig respect voor elkaar en de medemensen.
't Is goed in eigen hart te kijken nog even voor het slapen gaan.
Of ik van dageraad tot avond geen enkel hart heb zeer gedaan.
Of ik van dageraad tot avond geen enkel hart heb zeer gedaan.
-
alfons - Lid geworden op: 24 feb 2003, 17:42
- Locatie: Merksem
Jadi,de tijden zijn veranderd maar dat kan je alleen veranderen,als de ouders hun kinderen beter bewust maken en de school heeft ook die taak,Wellevendheid was vroeger een vak dat je in school kreeg.En er is nog iets de meeste ouders gaan beide werken en hebben weinig tijd,al was het maar om één van vele gezelschap spelletjes te spelen met hun kinderen,ze krijgen een gameboy alé als ze maar wat rust(de ouders)hebben.
-
jadi - Lid geworden op: 25 mei 2006, 17:54
- Locatie: de boterstad
Alfons zoals je kon zien ben ik 57jaar.Ik heb mijn beroep opgegeven om zelf mijn kinderen op te voeden.Mijn man wilde een carrière uitbouwen,en er werd al vlug besloten toen er kinderen kwamen dat ik zou thuis blijven Ik had ook nog wisselvallige uren (verpleegster)en dat gaat niet goed samen.Onze ouders die al gans hun leven gewerkt hadden wilden we niet mee belasten.Trouwens mijn ma was net 52j toen ze stierf,..dus..
Maar kinderen hadden altijd voorrang.Nogthans werd ik als een uitzondering aanzien dat ik NIET werkte.Tussen haakjes het was geen opoffering het was een bewuste keuze..Ik heb er geen spijt van gehad.De sleutel lag hier nooit onder de mat als je begrijpt wat ik bedoel.
Game boy heeft mijn zoon ook gehad,hij moest mee evolueren,maar dat beperkte ik...Mens erger je niet (paardespel)of hoe je het ook noemt,ganzespel en nog vele anderen werden hier ook gespeeld.Er werd naar bibliotheek gegaan en de TV stond toen maar één uur open per dag met uitzondering in de winter op woensdagnamiddag.Kan nog uren verder gaan maar dit is niet te bedoeling van deze topic.
Wist je dat men de de kinderen die nu in het lager onderwijs zitten,de DUMPGENERATIE noemen,die worden zelfs in de opvang gelaten omdat mama nieuwe schoenen moet gaan kopen,om een voorbeeld te noemen.In het weekend willen ze weg want zij hebben gewerkt,kinderen gaan bij oma en opa of bij vrienden en noem maar op......
Sorry maar ik kan me daar zo in ergeren...Een kind heeft leiding en dicipline nodig en daarmee wil ik eindigen...met deze woorden...voor opvoeding van een kind bestaan er geen boeken,en ik ben ook niet perfect als mama...wie wel.....
Maar kinderen hadden altijd voorrang.Nogthans werd ik als een uitzondering aanzien dat ik NIET werkte.Tussen haakjes het was geen opoffering het was een bewuste keuze..Ik heb er geen spijt van gehad.De sleutel lag hier nooit onder de mat als je begrijpt wat ik bedoel.
Game boy heeft mijn zoon ook gehad,hij moest mee evolueren,maar dat beperkte ik...Mens erger je niet (paardespel)of hoe je het ook noemt,ganzespel en nog vele anderen werden hier ook gespeeld.Er werd naar bibliotheek gegaan en de TV stond toen maar één uur open per dag met uitzondering in de winter op woensdagnamiddag.Kan nog uren verder gaan maar dit is niet te bedoeling van deze topic.
Wist je dat men de de kinderen die nu in het lager onderwijs zitten,de DUMPGENERATIE noemen,die worden zelfs in de opvang gelaten omdat mama nieuwe schoenen moet gaan kopen,om een voorbeeld te noemen.In het weekend willen ze weg want zij hebben gewerkt,kinderen gaan bij oma en opa of bij vrienden en noem maar op......
Sorry maar ik kan me daar zo in ergeren...Een kind heeft leiding en dicipline nodig en daarmee wil ik eindigen...met deze woorden...voor opvoeding van een kind bestaan er geen boeken,en ik ben ook niet perfect als mama...wie wel.....
't Is goed in eigen hart te kijken nog even voor het slapen gaan.
Of ik van dageraad tot avond geen enkel hart heb zeer gedaan.
Of ik van dageraad tot avond geen enkel hart heb zeer gedaan.