de tijd van toen: 70 plussers - TE BEWAREN

[jadi]

http://www.wo1.be/ned/evenementen/erbij ... /body1.htm
Even aanklikken

Ik had dit graag even gezegd..elk jaar wordt ik daar zo stil van.Ik heb dit nu al zoveel meegemaakt op gewone weekdag en telkens is het zo aangrijpend..
Op zo'n dag mag dit toch wel eens vond ik..

[jeronimo]

Wout,

Ondertussen blijft er van kerk en staat niet meer over en heeft de economie de macht in handen en is het aan hun om de volgende
oorlog te ontketenen., of is men de woorden " Nooit meer oorlog" vergeten"
Voor hen die niet weten wat oorlog is nodig ik uit om een een bezoekje te brengen aan de ijzertoren met zijn museum; loopgrachten en kerkhoven.

[VictorinaVdP]

Ja zeer erge zaken zijn er gebeurd in den oorlog en voor welken tijd staan we nu , er zijn vele mensen vergeten hoe het was en ik heb gewoon veel angst voor onze kleinkinderen want het ziet er allemaal toch niet zo goed uit als ik vraag aan mijn ventje om iets te schrijven over den oorlog dan zegt hij altijd <ik prat daar nie graag over en het is zeker niet zoals in een film> en hij kan het weten
Victorina

[jadi]

Jeronimo flanders field(Ieper)Vladslo,Mesen,dodengang Diksmuide,gebroeders Van Raemdonck...en nog zoveel meer..
Inderdaad het is zeker niet zoals in de films,...en ik kan het zeker niet weten,...maar als je zoiets bezoekt,blijft het hangen...Vic.,ik heb eerbied en respect voor je ventje..maar het zo jammer dat hij niet aan overlevering doet..maar met evenveel respect,want ik heb geen recht van spreken

[jeronimo]

Het eerste studiejaar.
Broekventjes als we waren belandden we in de grote school, veel verschil met de kakschool was er niet, juist onze zwarte voorschoot was veranderd in een grijze ”cache pousiere”.
We bleven de kleintjes die verloren liepen tussen de groten. Onze klompen waren wel een maatje groter geworden onze korte broek met gebreide kousen bleef hetzelfde, in de winter droegen lange kousen die opgehouden werden met een kousenband.
Na enkele valpartijen waren de knieën gans overstopt en na de derde of vierde stoplaag
maakte moeder er kniekousen van., eigenlijk droegen gewone wollen kousen gemaakt van schapenwol, ergens in de buurt was er toch wel iemand die kon spinnen , deze wol werd dan geverfd met aftreksel van notenbolsters, zo’n vaal bruine kleur.
Van versterking met nylon of andere vezel was er geen sprake en na de zoveelste keer gestopt te zijn werden de goede stukken afgetrokken om opnieuw verwerkt te worden.
Veel van die mannekes liepen echt verloren en stonden ergens in een hoekje te wenen, ik had meer geluk, ik had twee oudere broers om mij te beschermen.
De meesters ja, die zagen er zó schrikwekkend uit met hunne “moustache” en, neen , vriendelijk waren ze niet zodat met de eerste speeltijd bijna iedereen al wenen naar buiten kwam, wat men niet moet doormaken eer we groot zijn .
Ja, na enkele weken konden we toch de eerste woordjes lezen en schrijven.
Als schoolmateriaal kregen we onze leesboek, een stenen lei met houten boord en een griffel.
Ennnnnnnn, een lat van de algemene spaar- en lijfrentkas met als opschrift;
Doe zoals de bij, doe zoals de mier. SPAAR !!
En dat sparen ja dat deden we, iedere maandag morgen kwamen we, ieder op toer onze cent aan de meester geven die het dan netjes op onze spaarboek inschreef.
Dat het geen grote bedragen waren kunt ge wel op de foto zien..

[Wout]

@jeronimo: Eind Augustus was ik nog aan de Menenpoort waar toen een plechtige Last Post gehouden werd. De klaroenblazers van de brandweer en een fanfare van Engelse scouts. Indrukwekkend,ontroerend.

[jadi]

Ik kom ff langs het toeval wil dat ik bij mijn buren dit zag


Ik wilde daar wel eens in bladeren,en vroeg of ik het meemocht hebben naar huis. Het mocht nadat ik uitdrukkelijk beloofd had het hen terug te bezorgen...Moet je zien het boekje dateert van



Als ik me goed herinner is het handboek van de soldaat uitgegeven door de milac ontstaan in 1954
Op de onderstaande foto zie je het voorwoord
Oei jullie kunnen het niet lezen,even denken hoe ik dat probleem verder kan oplossen.......





Hier is er een uittreksel uit het boekje...niet te geloven....



En hier,...ja hier hebben ze over syfillis,druiper en aanverwanten..
tjonge,tjonge wat waren die jongen nog onwetend..niet te geloven...

En om te eindigen heb ik nog dit ludiek prentje.Hopelijk mocht ik dit even hier posten...ik ben eerlijk als ik zeg als ik het boekje zag liggen dat ik aan jullie dacht..

[jeronimo]

Bedankt jadi dat ge me op een idee zet.

In mijne soldatentijd, 1953, was er ook de milac, maar deze uitgave heb ik in dien tijd niet gezien.
We hadden wel een krant " MARSCH". met allerlei nieuwtjes en mededelingen voor de soldaat. Er waren sluitzegels met korte
slagzinnen zoals die van " bond zonder naam".
De bedoeling was de jongeling op het rechte pad te houden.
In die tijd kon men in de Duitse kazernesteden voor een pakje koffie of een slof sigaretten eens met een meisje meegaan,natuurlijk zonder "garanti " en op risico gepakt te worden door de R P'sof M P's.
In onze opleiding was er de film " het sluipende gift" ikzelf heb hem niet gezien, de eerste keer stond ik op wacht en de tweede kans was ik van piket", patatten jassen.
Maar volgens vrienden zegden waren er blote meisjes te zien en zoveel meer dat ze nog nooit gezien hadden. Het ging natuurlijk over de geslachtsziekten.

[jadi]

Milac was de naam van een Katholieke vormingsbeweging in het Belgisch leger. Het staat voor Militianen Actie en werd opgericht in 1945 als onderdeel van de Katholieke Actie. Eigenlijk groeide Milac uit de KAJ-beweging en wilde toekomstige miliciens beter voorbereiden op hun legerdienst. Kort na de bevrijding duurde de legerdienst nog meerdere jaren, en werden heel wat jongens in Duitsland, ver van huis ingekwartierd. Daarnaast ontwikkelde Milac ook een "kazernewerking". In navolging van Jozef Cardijn werkte men met "Kazerne, Kameraadschap, Kamer" om solidariteit te bevorderen. Men wou hen ondersteunen op moreel en sociaal gebied, aanvankelijk gericht op de "gevaren" van het (gebrek aan moraliteit in het) leger; later ook als vormings- en ontspanningsinitiatieven binnen de kazerne.
Grote bezieler was François ("Sooi") Willems, de latere nationale proost, die kon beroep doen op een groot aantal vrijwilligers. Hoewel totaal onafhankelijk was er toch meestal een goede samenwerking met de aalmoezeniersdienst van het leger. Onder impuls van Milac werd vanaf 1948 jaarlijks de "week van de soldaat" ingericht, o.m. om ook het "thuisfront" bij de problematiek van de miliciens te betrekken.
Ook een eigen tijdschrift (eerst "Marsch", later "Extra Rantsoen") was een vormings- en bindingsinstrument. Daarnaast verschenen ook de "Milac-cahiers" waar telkens één thema werd in toegelicht. Deze meer technische publicaties moesten vrijwilligers ondersteunen in hun begeleidingswerk in de kazernes, maar ook het thuisfront informeren over de rechten en plichten van de miliciens, o.m. de ingewikkelde -vaak wijzigende- regels van vrijstelling en uitstel van legerdienst.
Met de afschaffing van de verplichte legerdienst kwam ook een einde aan Milac. Het archief van de beweging wordt thans beheerd door het KADOC te Leuven.

[Fikske]

Hallo forumbezoekers. Ik ben een tijdje afwezig geweest en kom nu pas weer wat lezen.
Een droevig verhaal Wout dat je daar verteld. Niet iedereen heeft het einde van de oorlog zo beleefd maar toch hopen we allemaal dat we die dingen nooit meer moeten meemaken.
Het is goed dat we blijvend herinnerd worden aan deze donkere periode uit onze geschiedenis. Wij waren deze zomer ook aan de Menenpoort in Ieper samen met vrienden uit Zuid-Afrika en deze mensen konden hun ogen niet geloven toen ze al die namen van gesneuvelde (jonge) soldaten zagen. Er was een herdenking voor de schotse gesneuvelden en wij kregen zowaar kippenvel van de muziek wanneer tientallen doedelzakspelers ons voorbij marcheerden.

Het sparen op school herinner ik me ook nog goed Jeronimo. Alleen werd er bij ons nooit veel gespaard want we hadden niks.
Het was wel wat frustrerend als wij (mijn broer en ik) moesten zeggen dat wij niks bij hadden wanneer de meeste andere kinderen hun centjes aan de meester gaven op maandagmorgen.

Tien frank soldij per dag! Het was net genoeg voor twee pintjes bier. Na een jaar dienst kregen we zowaar 20 fr. Onze rijkdom kon niet op.
Voor vele jongens van mijn leeftijd was de tweewekelijkse uitbetaling een dag waar alle schulden werden terugbetaald en met het overschot ging men eens goed op zwier (meestal in de cafeetjes rond de kazerne). Daarna was het weer wachten en een beetje lenen bij de kameraden tot de volgende soldijdag.

[jeronimo]

Fikske, welcome back.

Wel fikske ik kon nogwel sparen van mijn soldij, eenmaal in de week
en dat ná de eerste 12 maanden toen ik de vis niet meer binnen kreeg, gingen we, mijn vriend en ik, op vrijdag twee prinskoeken en een cola kopen, en dit voor 10 frank.
Daar ik niet rookte kon ik mijn cigaretten verkopen, ik had er zelfs een handeltje opgezet, zij die niet of weinig rookten kregen in de stad (Siegen) één DM, toen twaalf belgische franken. ik kocht ze op om wanneer ik een opdracht had buiten de garnizoenstad deze te verkopen aan 1,50 DM, ja zo heb ik bij mijn afzwaaien een fiets kunnen kopen.

Jadi, aalmoezenier Willems heb ik nog gekend, hij was aangesteld
voor de belgische strijdkrachten in Duitsland,

[Wout]

Koning Boudewijn


Op dit ogenblik is de moord op Julien Lahaut weer volop in de belangstelling. De eedaflegging van de Koninklijke Prins Boudewijn roept bij mij dan ook herinneringen op.
Op 1 Juni 1951 werd ik opgeroepen om mijn dienstplicht van 24 maanden te vervullen bij de Zeemacht in Oostende. De koude oorlog en de gevechten in Korea hadden ervoor gezorgd dat de dienstplicht verlengd werd tot 24 maanden.
Zoals het toen de gewoonte was kreeg iedere milicien gedurende 6 weken een “militaire” opleiding. Men leerde je dan deftig marcheren, blancoteren, het geweer presenteren, schoenen poetsen en smeren, depaquetage etaleren en salueren. Tijdens onze eerste opleiding gebeurde dat allemaal nog al intensief en werd er duchtig geoefend. Maar als jonge rekruut dacht je daarbij niet na. s’Ochtends werd je wakker gemaakt en veranderde je al snel in een soort robot die bij iedere stemverheffing van een overste, die in je buurt opdook, op de juiste manier reageerde. Om de groep het goede ritme en de passende maat bij de uitvoeringen bij te brengen werd er luid geteld: 123…123…123 …telkens een beweging begon of een houding werd aangenomen. Het klonk allemaal wat kleuterachtig maar het bewees zijn deugdelijkheid want na een zestal weken vormden wij een perfecte groep waarmee je kon buiten komen. Met onze geweren en bajonetten vormden onze lijven en leden als het ware één geheel.
Na een tijdje was het duidelijk dat het allemaal niet voor niks was. Wij moesten klaar staan om bij het eerste publieke optreden van Den Koninklijken Prins aanwezig te zijn om hem de nodige eer te bewijzen. Op een zondagmorgen, de juiste datum zal nog wel ergens te vinden zijn in de archieven peins ik, trokken wij, met de kliek en muziek op kop, gewapend en geblancoteerd, in eerste uniform naar het station van Oostende. Helemaal perfect was het nog niet want aan onze gordel bengelde onze witte toilet zak met mondvoorraad bestaande uit enkele pistolékes met hesp en kaas. Een schoenborstel en drinkbeker hoorde ook bij de reisuitrusting. Zo togen wij met de trein naar Brussel. Daar aangekomen werden wij buiten het station nog eens van kop tot teen geïnspecteerd. Gordels werden op hun plaats gesjord, mutsen op de juiste manier op je hoofd gezet; twee vingers boven je wenkbrauwen en het anker op je muts in de verlenging van je neus. Naar boven natuurlijk.. Een aantal bevelen en wij stonden weer klaar om met de kliek en muziek richting centrum te marcheren. Onderweg keken de mensen toch met enige bewondering naar onze troep en dat vervulde mij toch met een beetje trots. Al dat geschreeuw, dat gestamp met je voeten, het manhaftig “presenteer geweer”, liet zijn nut blijken. Onze eerste bestemming was de kazerne Prins Albert of zoiets, gelegen achter het Koninklijk paleis in Brussel. Daar mochten wij onze broodjes nuttigen in afwachting van de verdere feestelijkheden. En het waren pistolées van uitstekende kwaliteit. Liet je per ongeluk eentje vallen dan kaatste hij van de grond zo weer in je handen. Het kauwen en slikken duurde dan ook iets langer zoals bij een echt feest.
Er werd alweer verzameling geblazen. Toiletzakken werden ingeleverd. Dat was niets om te tonen aan de Koninklijke Prins. Weer de inspectierituelen. Wij zagen aan de ernstige gezichten van onze oversten dat hun nu menens was. De blik in hun ogen herkende ik als die van mijn moeder, met mij op bezoek bij vreemde mensen waar ge uw manieren moet houden snotter.
Kliek & muziek!! Compangnie!! Voorwaarts….En avant ( de zeemacht was tweetalig ) Marche!!!! En daar gingen wij. Bij iedere dreun van de groskès linkervoet op de grond….perfect. Flink de arm zwaaien tot op schouderhoogte. Goed zo! De Commodore voorop….rechtstaande in een jeep…het was niet de Titanic….nu ja….voor éne keer!
De mars van de zeemacht klonk nog feestelijker dan anders; …daar zit het loze vissertje te vissen……les petits bateaux qui vont sur l’eau …..enz...


En toen kwam het bevel : hoooofd naar links !! ….links. Daar op een tribune stond hij de Koninklijke prins en ik keek naar hem. Ik voelde een beetje medelijden met hem. Als met een jongetje die door een grote boze man gepest wordt. Die veel te grote uniformpet op dat schuine jongenshoofd met die opvallende bril. Dat verlegen en onwennige salueren. Houterig en stijf als een beginnend acteur. Een beetje verontschuldigend vond ik; alsof hij wilde zeggen “Jongens het is niet mijn schuld dat jullie zo vroeg uit je bed moesten.”
Hooooofd!!! Recht!! Het was voorbij. Ik hoorde de muziek nog, maar verder weg nu. Mijn gedachten waren nog steeds bij mijn koninklijke vriend Boudewijn. Ik vond dat ik hem een schouderklopje had moeten geven.
Zo heb ik hem nog dikwijls meegemaakt. Blijde intrede in …Brugge….Gent…Antwerpen op de Meir en aan de Baudewijnsluis… Hasselt …. Luik….overal waar een fatsoenlijke kerk stond. Hij was er telkens en ik ook. Met kliek en muziek. Zo kom je toch een beetje nader tot elkaar. Presenteer geweer!!! Als hij voorbij kwam….hooooofd naar links of rechts!! al naar gelang als ik voorbij stapte. In gedachte groette ik hem: “Dag koninklijke prins” Hij:” Hai de Wout hoeist?” “Ik wou dat ’t voorbij.” “Wel ik ook Wout, ik ook jong.”


1993 Een zondag in Augustus. Na veel zagen en zeuren is mijn vriend Arthur, ex-adjudant van de karpatten en groot patriot, er in geslaagd mij mee te tronen naar Brussel. Gratis voor niks met de trein naar Brussel. Gaan kijken naar Koning Boudewijn. Station Brussel centraal: de trein loost zijn lading en iedereen gaat dezelfde kant op. Op het plein voor het paleis worden wij opgeslokt door een massa mensen die centimeter na centimeter voort slakt naar ergens een flessenhals. Zij zijn gekomen van overal zo hoor ik rond mij: Vliermaalroot, Kessenich, Bornem, Liègeluik, Ronse,.. Uit de tegenovergestelde richting van het plein komt een identieke massa aan gegolfd; naar dezelfde flessenhals. De lucht is donker en somber. Nu en dan regent het. Na een uurtje is mijn vriend uit het zicht verdwenen. Een kleine berekening maakt mij duidelijk dat het nog wel een vijftal uur zal duren eer ik uit de trechter kan. En ik krijg honger…..en dorst. Ik besluit niet verder te gaan. De koning is dood en hij zal mij dus toch niet meer herkennen. Met veel moeite, pardons en excuses geraak ik los uit de massa en zoek opgelucht mijn weg naar het centraal station. Hier vind ik eten en lafenis en een stoel om op te zitten. Haha! Wat een opluchting!! Ik geniet met volle teugen van mijne pistolé fourré au jambon en mijn glas Vieux Temps. Uitgerust en voldaan ga ik terug richting Paleizenplein om mijn vriend terug te vinden. Ik kom tot de ontdekking dat er ook een toegang is waar de zgz. élite, militairen en andere bevoorrechten zo maar toegang krijgen naar het paleis. Scouts controleren de passanten. Als ik bij de ingang kom zegt de hoofdpadvinder dat er niemand meer binnen mag. “’t Is gedoien! Fini! personne ne peut entrer encore” zeetem.
Maar uit andere richting komt mijn vriend Arthur met zijn gade.
“Awel waar hedde gij gezeten?” “ Wij zijn al bij de koning geweest.”
“Ik heb u laten afroepen hedde da niet gehoord?” Tezelfdertijd pakt hij mijn arm beet en sleurt mij voorbij de padvinders. Enkel tellen later loodst Arthur mij voorbij een rijkswachter gebarend en knipogend: dat is de man die ik had laten afroepen. Ik betreed de enorme hall van het paleis, een witmarmeren trap op, voorbij rijkswachters met berenmuts, witte rijbroek,
blinkende zwarte kniehoge laarzen en een indrukwekkende sabel. Boven aan de trap naar links en ……daar ligt hij, mijn koninklijke vriend. Mooi in uniform maar dood.
Ik ga aan het voeteinde staan en buig het hoofd …maar krijg niet veel tijd om verder ontroerd te worden. Met zachte dwang wordt ik richting uitgang gepord.
Beneden wacht mijn vriend Arthur. Hij glundert, beseffend dat ik content ben Hem nog eens gezien te hebben. Dank zij hem; dat kan ik niet ontkennen.


Op de terugreis vraagt Arthur aan al de medereizigers in het compartiment:
“Hedde hem gezien? Gij niet? Spijtig. Hij was schoon , nietwaar Wout?”
Ik knik. Ik miste de kliek en muziek. Maar daar wil ik mijn vriend niet mee lastig vallen.

[Wout]

Aan mijn verhaal wil ik nog een klein gevolg breien. s'Anderendaags, terug in mijn biotoop kom ik vrienden , kennissen en ook onbekenden tegen die speciaal de straat oversteken om mij te zeggen:"Zeg Wout wij hebben u gisteren horen afroepen aan 't Koninklijk Paleis. Amai gij zijt precies goed ingeburgerd bij de koning en zijn familie?"
"Ik was kind aan huis" antwoord ik en stap verder; toch een beetje genietend van mijn plotse en kortstondig BVschap.

[Fikske]

Schitterend Wout ! Knap verteld zeg. Ik dacht eerst:Oei, zo een lang verhaal? Maar nee, ik heb het in één adem uitgelezen.

Doe maar verder want ik kom regelmatig lezen. Ik heb momenteel minder tijd om hier te schrijven. Later misschien weer.

Groetjes aan allemaal.

Fikske

[jeronimo]

Awel wout, nu ik uw relaas lees heb ik spijt gene laatste groet aan
"onze " ja onze, ik was immers een carabinier prins Boudewijn.
Ja achteraf dacht ik van enige voorrang te hebben, een vriend was er
een van de vier wachters van onze overleden vorst.
Zeg wout, in onze drill periode moest alles gebeuren op
1....2.3 - 1....2.3 - 1.....2.3 de beweging gebeurde op 1 en 2 en 3
waren tussentijden.
Vorig jaar heb ik me laten lid maken van de vriendenkring
"carabiniers Prins Boudewijn "en ieder jaar brengen ze een bezoek
met een bloemenhulde aan de cripte te Laeken.