de tijd van toen 70+ /TE BEWAREN
-
Wout - Lid geworden op: 06 jul 2004, 18:06
- Locatie: 50,90 N- 5,50 E
Het schrijnende verhaal van Elskes' vader roept toch veel vragen bij mij op.
Hoeveel ongelukkigen, onschuldige mensen hebben dat onmenselijk lijden moeten doorstaan alleen door het feit dat zij zich gedwongen voelde iets te doen voor hun "vaderland". Zelfs een behoorlijke laatste rustplaats werd hen niet gegund. Meedogenloos werd met hen gesold. Het is een hard en bewogen, aangrijpend verhaal Elskeb en ik kan mij voorstellen dat verdriet uw pijn is als gij het ons verteld. Tenslotte was uw moeder en gij zelf ook een groot slachtoffer van die wrede oorlog.
Hoeveel ongelukkigen, onschuldige mensen hebben dat onmenselijk lijden moeten doorstaan alleen door het feit dat zij zich gedwongen voelde iets te doen voor hun "vaderland". Zelfs een behoorlijke laatste rustplaats werd hen niet gegund. Meedogenloos werd met hen gesold. Het is een hard en bewogen, aangrijpend verhaal Elskeb en ik kan mij voorstellen dat verdriet uw pijn is als gij het ons verteld. Tenslotte was uw moeder en gij zelf ook een groot slachtoffer van die wrede oorlog.
Het denken mag zich nooit onderwerpen!
-
ELSKEB - Lid geworden op: 24 jul 2011, 16:31
- Locatie: Mortsel
Hallo'tjes iedereen.
Ik kom nog een beetje verder vertellen als 't goed is. Ik ben nog bijlange
niet uitverteld hoor.
Onderstaande tekst werd gecopiëerd uit "word", dus 't kan zijn dat er hier en
daar wat eigenaardige tekentjes bij staan. Ik krijg ze niet weg hier.
Jullie weten al dat we 't niet breed hadden thuis, moeder moest mee gaan
werken om haar kleine weduwepensioentje aan te vullen, dat deed ze dus in een
wasserij. Best zwaar werk in de tijd. 't Menske kwam van de boerenbuiten en had
geen studies gedaan, tja... zo was het in de tijd : moeder aan de haard. Maar ik
dwaal af.
Ik meen me te herinneren dat het vroeger donderdagnamiddag geen school was,
dat wou dus zeggen dat ik mee moest gaan werken (nu zou dat kinderarbeid
zijn, maar toen....och) Mijn zusje die 4j. jonger was werd opgevangen door de
mensen die boven ons woonden (joodse vrouw weten jullie nog ?) en ik moest na
school naar de wasserij. Ik veronderstel dat mama daar enkele extra centjes
voor kreeg.
Wat moest ik nu doen ? Wel, je moet je die wasserijen voorstellen, met héle
grote wasmachines, die enkel wasten. Daarna werd die hete was met stokken uit
de machine gehaald en in open houten karretjes op wieltjes, gedeponeerd. In
mijn ogen toen grote karretjes (ik zal zal zo'n 10j. geweest zijn denk ik).
Het hete water droop er uit, dus 't was oppassen geblazen om niet verbrand te
worden. Die karretjes moest ik verrijden, best zwaar om te duwen voor zo'n klein
ding als ik op een gladde, natte vloer, met caoutchouc laarzen aan. Die natte
was kwam dan in de spoelmachines terecht. Ik ben meer dan één keer
uitgegleden met alle gevolgen vandien.
Kunnen jullie het je voorstellen, zo'n klein meisje met blonde vlechtjes, en maar
duwen. Ook mocht (moest) ik mee aan de mangel staan, waar mama ook
werkte,zo'n hele lange van wel 2m., eigenlijk wel gevaarlijk, want je vingers
konden er tussen komen. Voor mij waren de zakdoeken, de servetten, de
keukenhanddoeken, enz. Aan de lakens mocht ik mee trekken aan de andere
kant van de mangel en helpen opvouwen.
Toch heb ik er geen nare herinneringen aan, want er werd wel wat verteld en
afgelachen door al die vrouwen die daar werkten.
Zoiets kan men zich nu niet meer voorstellen, alles gaat automatisch, op 1
knopke duwen en de machine doet de rest.... maar toen ???
Ik heb er leren "werken", kwam meestal doodmoe thuis en
En moest dan m'n huiswerk nog maken.
Mama deed nog andere "bijwerkjes". Zo breidde ze thuis aan zwarte wollen
Sokken voor "broeders".. eerst moest ze die stinkende dingen wassen,
soort bij soort zoeken, ze deed er met gekleurde draad een tekentje aan.
De versleten tenen trok ze uit en breidde er andere aan. Pierenwerk en slecht
Voor haar ogen. Soms ook breidde ze gehele paren...... .ze verdiende er een
peulenschilletje mee, maar ieder centje was meegenomen.
En zo sudderden we maar voort onder ons gedrie'tjes met vallen en opstaan,
De ene week kon er al eens een stukje vlees af, de andere week weer niet,
En dan moesten we weer naar de buiten. Maar......we hadden coupons.
Tot er op een keer een bericht kwam van de spoorwegen dat mama eigenlijk
Geen recht had op die coupons. Vader had 2 maanden te kort "geleefd" om
Vast benoemd te kunnen worden (posthuum)........dus : die coupons van al die
Jaren moesten terugbetaald worden. Waarvan ???? Van haar karige
pensioentje werd er alle maanden een bedrag afgetrokken. Na verloop van tijd
(ik spreek over enkele jaren) is er een wet gekomen dat diegenen die in dat
geval waren, hun "schuld" kwijtgescholden werd. Maar, toen was alles bijna
terugbetaald en van terugwerkende kracht was geen sprake. Weeral tegenslag
dus.
'k Weet ook nog dat rond mijn 10de. Verjaardag een kerkelijke dienst werd gehouden
in de kerk van Wolfsdonk (thuisdorp van vader). Er was een kist, er was veel
volk, een hele ceremonie, een huilende mama......maar mij deed het niks.
Ik wist immers dat er niemand in die kist lag. Doch mama had een "plaats"
Nodig om regelmatig eens naartoe te kunnen gaan. 'k Begrijp dat wel......
Sindsdien hangt er aan de kerk in Wolfsdonk een gedenkplaat die er eeuwig
(ze hebben ze gezegd) zal blijven hangen.
Enkele jaren geleden ben ik er nog geweest met m'n ex-vriend en toen hing
Ze er nog. Nu geraak ik daar niet meer - 'k zal een foto meegeven als
Bewijs.
Dus mensen, als jullie ooit eens passeren aan de kerk van Wolfdonk,
Ga dan even kijken en gedenk in stilte ! ........
Tot volgend verhaal
Elske
Ik kom nog een beetje verder vertellen als 't goed is. Ik ben nog bijlange
niet uitverteld hoor.
Onderstaande tekst werd gecopiëerd uit "word", dus 't kan zijn dat er hier en
daar wat eigenaardige tekentjes bij staan. Ik krijg ze niet weg hier.
Jullie weten al dat we 't niet breed hadden thuis, moeder moest mee gaan
werken om haar kleine weduwepensioentje aan te vullen, dat deed ze dus in een
wasserij. Best zwaar werk in de tijd. 't Menske kwam van de boerenbuiten en had
geen studies gedaan, tja... zo was het in de tijd : moeder aan de haard. Maar ik
dwaal af.
Ik meen me te herinneren dat het vroeger donderdagnamiddag geen school was,
dat wou dus zeggen dat ik mee moest gaan werken (nu zou dat kinderarbeid
zijn, maar toen....och) Mijn zusje die 4j. jonger was werd opgevangen door de
mensen die boven ons woonden (joodse vrouw weten jullie nog ?) en ik moest na
school naar de wasserij. Ik veronderstel dat mama daar enkele extra centjes
voor kreeg.
Wat moest ik nu doen ? Wel, je moet je die wasserijen voorstellen, met héle
grote wasmachines, die enkel wasten. Daarna werd die hete was met stokken uit
de machine gehaald en in open houten karretjes op wieltjes, gedeponeerd. In
mijn ogen toen grote karretjes (ik zal zal zo'n 10j. geweest zijn denk ik).
Het hete water droop er uit, dus 't was oppassen geblazen om niet verbrand te
worden. Die karretjes moest ik verrijden, best zwaar om te duwen voor zo'n klein
ding als ik op een gladde, natte vloer, met caoutchouc laarzen aan. Die natte
was kwam dan in de spoelmachines terecht. Ik ben meer dan één keer
uitgegleden met alle gevolgen vandien.
Kunnen jullie het je voorstellen, zo'n klein meisje met blonde vlechtjes, en maar
duwen. Ook mocht (moest) ik mee aan de mangel staan, waar mama ook
werkte,zo'n hele lange van wel 2m., eigenlijk wel gevaarlijk, want je vingers
konden er tussen komen. Voor mij waren de zakdoeken, de servetten, de
keukenhanddoeken, enz. Aan de lakens mocht ik mee trekken aan de andere
kant van de mangel en helpen opvouwen.
Toch heb ik er geen nare herinneringen aan, want er werd wel wat verteld en
afgelachen door al die vrouwen die daar werkten.
Zoiets kan men zich nu niet meer voorstellen, alles gaat automatisch, op 1
knopke duwen en de machine doet de rest.... maar toen ???
Ik heb er leren "werken", kwam meestal doodmoe thuis en
En moest dan m'n huiswerk nog maken.
Mama deed nog andere "bijwerkjes". Zo breidde ze thuis aan zwarte wollen
Sokken voor "broeders".. eerst moest ze die stinkende dingen wassen,
soort bij soort zoeken, ze deed er met gekleurde draad een tekentje aan.
De versleten tenen trok ze uit en breidde er andere aan. Pierenwerk en slecht
Voor haar ogen. Soms ook breidde ze gehele paren...... .ze verdiende er een
peulenschilletje mee, maar ieder centje was meegenomen.
En zo sudderden we maar voort onder ons gedrie'tjes met vallen en opstaan,
De ene week kon er al eens een stukje vlees af, de andere week weer niet,
En dan moesten we weer naar de buiten. Maar......we hadden coupons.
Tot er op een keer een bericht kwam van de spoorwegen dat mama eigenlijk
Geen recht had op die coupons. Vader had 2 maanden te kort "geleefd" om
Vast benoemd te kunnen worden (posthuum)........dus : die coupons van al die
Jaren moesten terugbetaald worden. Waarvan ???? Van haar karige
pensioentje werd er alle maanden een bedrag afgetrokken. Na verloop van tijd
(ik spreek over enkele jaren) is er een wet gekomen dat diegenen die in dat
geval waren, hun "schuld" kwijtgescholden werd. Maar, toen was alles bijna
terugbetaald en van terugwerkende kracht was geen sprake. Weeral tegenslag
dus.
'k Weet ook nog dat rond mijn 10de. Verjaardag een kerkelijke dienst werd gehouden
in de kerk van Wolfsdonk (thuisdorp van vader). Er was een kist, er was veel
volk, een hele ceremonie, een huilende mama......maar mij deed het niks.
Ik wist immers dat er niemand in die kist lag. Doch mama had een "plaats"
Nodig om regelmatig eens naartoe te kunnen gaan. 'k Begrijp dat wel......
Sindsdien hangt er aan de kerk in Wolfsdonk een gedenkplaat die er eeuwig
(ze hebben ze gezegd) zal blijven hangen.
Enkele jaren geleden ben ik er nog geweest met m'n ex-vriend en toen hing
Ze er nog. Nu geraak ik daar niet meer - 'k zal een foto meegeven als
Bewijs.
Dus mensen, als jullie ooit eens passeren aan de kerk van Wolfdonk,
Ga dan even kijken en gedenk in stilte ! ........
Tot volgend verhaal
Elske
WE LEVEN ALLEMAAL ONDER DEZELFDE HEMEL MAAR WE HEBBEN NIET ALLEMAAL DEZELFDE HORIZON (K. Adenoauer)
-
ELSKEB - Lid geworden op: 24 jul 2011, 16:31
- Locatie: Mortsel
Goeie morgen allemaal,
Hier is iedereen blijkbaar "uitgeblust".
'k heb niet de indruk dat er nog gelezen wordt - dus hoef ik ook de moeite
niet meer te doen om te schrijven.
Voor Bomi, die dat blijkbaar ook begrepen heeft, vind ik het eveneens jammer, want 't was een lust om lezen.....
Fijne dag voor elk van jullie.
Liefs van Elske
Hier is iedereen blijkbaar "uitgeblust".
'k heb niet de indruk dat er nog gelezen wordt - dus hoef ik ook de moeite
niet meer te doen om te schrijven.
Voor Bomi, die dat blijkbaar ook begrepen heeft, vind ik het eveneens jammer, want 't was een lust om lezen.....
Fijne dag voor elk van jullie.
Liefs van Elske
WE LEVEN ALLEMAAL ONDER DEZELFDE HEMEL MAAR WE HEBBEN NIET ALLEMAAL DEZELFDE HORIZON (K. Adenoauer)
-
jeronimo - Lid geworden op: 23 jan 2005, 22:18
- Locatie: pajottenland
Niet opgeven Elske,
Het is hier altijd al geweest met hoogtes en laagtes.
De tijd van de stormloop is al lang voorbij.
De meesten zijn uitverteld en nieuwe komen er toch zo weinig bij.
Zal nog wel het verhaal van mijn schoonvader verder vertellen.
Morgen de Gordel en daarna zien we nog wel.
Het is hier altijd al geweest met hoogtes en laagtes.
De tijd van de stormloop is al lang voorbij.
De meesten zijn uitverteld en nieuwe komen er toch zo weinig bij.
Zal nog wel het verhaal van mijn schoonvader verder vertellen.
Morgen de Gordel en daarna zien we nog wel.
niet wat ge zegt telt maar hoe ge het zegt.
-
Bomi - Lid geworden op: 09 aug 2002, 20:54
- Locatie: Hasselt
-
-
Een fijne en vooral droge zondag gewenst aan iedereen!
Elske ik heb te weinig tijd om te doen wat ik allemaal zou willen doen, ik schrijf op het forum heb een eigen blog ook, waar ik nog heel weinig kom.
Als je alleen bent is er altijd zoveel te doen, zo dat je de hobby's soms even moet laten rusten.
Toch heb ik nog een verhaal gevonden in mijn map, vroeger geschreven.
Goeden oude Tijd ???
Op mijn leeftijd kan je vergelijken. Voor mij was het vroeger zeker niet beter, alleen anders. De oorlogsjaren hebben daar zeker een grote invloed op gehad. Angst, ontbering en ellende, zoiets laat je nooit meer los. Vluchten voor de Duitsers, terecht komen aan de Franse grens, daar vaststellen dat de vijand voor je neus staat.
Het is een stuk van je kinderleven, 5 jaren van een kinderleven, anders dan normaal ingevuld. Dingen die onze kinderen stap voor stap ontdekten, kenden wij pas 5 jaar later. Er was niets te ontdekken, alleen proberen te overleven. Vijf liter afgeroomde melk, gebonden met wat bloem, heel summier wat suiker, als avondmaal. Bloempap, gegeten met een stuk brood. Echt honger had je niet, lekker kende je niet. Je kon niet vergelijken, wist niet beter, dat zou je pas achteraf ontdekken. Kinderen weten niet wat er gebeurt, proberen in al hun onschuld toch nog fijne dingen te ontdekken om te doen.
Sorry mensen dat ik er de oorlog bij haal, voor mij hoort dat vijfjarige stukje gruwel ook bij de goede oude tijd. De meeste van mijn nog levende lotgenoten hebben daarover elk hun eigen verhaal.
De naoorlogse periode had natuurlijk ook z’n charmes. We werden overspoeld met nieuwe dingen. Het begon al met de radio. Om te beginnen, een soort interradio, elk gezin een kastje aan de muur, muziek verzonden via één gemeenschappelijke zender. Elke abonnee kon kiezen uit 3 of 4posten.
Steff Bos zingt nu, “ Ik hou van de radio, radio…… “ Dat deden wij toen al. “ Een stem komt uit dat kastje aan de muur… “ Gelukkig zij, die zich jaren later ‘n eigen toestel konden aanschaffen. Grote bakken van gepolijst glanzend hout. Maar wat een luxe om zelf te kunnen kiezen.Gezellige zondagnamiddagen met “ Opera en Belcanto “ Met z’n allen rond de radio, de Leuvense stoof deed haar best en snorde. Met zovéél mogelijk, in wollen sokken gestoken voeten, samen op het onderstel. De bolle pot roodgloeiend.. Mijn moeder maakte er dan de opmerking bij ‘ aan de voorkant ben je gebakken, aan de achterkant vriest je gat dicht ‘ Toch had die Leuvense stoof z’n charmes, bakken van aardappelen in de schil, kastanjes poffen in een koekenpan op het deksel van de hete pot. Pof nu maar eens kastanjes op de centrale verwarming.
Winters waren nog winters. Onverwarmde kamers met bevroren ruiten, vol kristallen ijsbloemen. Vraag nu eens aan eender welk kind wat ijsbloemen zijn. Op de bedden een dikke laag dekens. Toch rolde je jezelf op in een bolletje, dekens strak om je heen geen ruimte latend uit angst dat er nog een beetje tocht zou binnen komen.
Zomers waren zomer. Op diezelfde kamers lag je dan te blazen. Ramen open had weinig zin. Zonnewering bestond toen niet, hooguit een laken gespannen voor een open raam. Het zou nog héél lang duren eer de Airco uitgevonden werd.
Kinderen speelden buiten, de bommenkraters stonden vol water je leerde er zwemmen, vissen en dikkopjes vangen. Kikkers doen opspringen, pret verzekerd, kosteloos. Lopen met een reep en stok, blikjes stapelen daarna gooien met een lappenbal, verstoppertje spelen, mogelijkheden in overvloed, in bomen klimmen, fruit gaan jatten bij de ene of de andere boer Allemaal voor een kind zéér opwindend. Wie durft beweren dat nooit gedaan te hebben?
Om over te mijmeren al bij al een mooie tijd, om opnieuw te beleven dank je wel. We zijn nu geen kinderen meer.
Hebben leren leven met het heden, de luxe die kwam, zag en overwon.
Bomi
-
Een fijne en vooral droge zondag gewenst aan iedereen!
Elske ik heb te weinig tijd om te doen wat ik allemaal zou willen doen, ik schrijf op het forum heb een eigen blog ook, waar ik nog heel weinig kom.
Als je alleen bent is er altijd zoveel te doen, zo dat je de hobby's soms even moet laten rusten.
Toch heb ik nog een verhaal gevonden in mijn map, vroeger geschreven.
Goeden oude Tijd ???
Op mijn leeftijd kan je vergelijken. Voor mij was het vroeger zeker niet beter, alleen anders. De oorlogsjaren hebben daar zeker een grote invloed op gehad. Angst, ontbering en ellende, zoiets laat je nooit meer los. Vluchten voor de Duitsers, terecht komen aan de Franse grens, daar vaststellen dat de vijand voor je neus staat.
Het is een stuk van je kinderleven, 5 jaren van een kinderleven, anders dan normaal ingevuld. Dingen die onze kinderen stap voor stap ontdekten, kenden wij pas 5 jaar later. Er was niets te ontdekken, alleen proberen te overleven. Vijf liter afgeroomde melk, gebonden met wat bloem, heel summier wat suiker, als avondmaal. Bloempap, gegeten met een stuk brood. Echt honger had je niet, lekker kende je niet. Je kon niet vergelijken, wist niet beter, dat zou je pas achteraf ontdekken. Kinderen weten niet wat er gebeurt, proberen in al hun onschuld toch nog fijne dingen te ontdekken om te doen.
Sorry mensen dat ik er de oorlog bij haal, voor mij hoort dat vijfjarige stukje gruwel ook bij de goede oude tijd. De meeste van mijn nog levende lotgenoten hebben daarover elk hun eigen verhaal.
De naoorlogse periode had natuurlijk ook z’n charmes. We werden overspoeld met nieuwe dingen. Het begon al met de radio. Om te beginnen, een soort interradio, elk gezin een kastje aan de muur, muziek verzonden via één gemeenschappelijke zender. Elke abonnee kon kiezen uit 3 of 4posten.
Steff Bos zingt nu, “ Ik hou van de radio, radio…… “ Dat deden wij toen al. “ Een stem komt uit dat kastje aan de muur… “ Gelukkig zij, die zich jaren later ‘n eigen toestel konden aanschaffen. Grote bakken van gepolijst glanzend hout. Maar wat een luxe om zelf te kunnen kiezen.Gezellige zondagnamiddagen met “ Opera en Belcanto “ Met z’n allen rond de radio, de Leuvense stoof deed haar best en snorde. Met zovéél mogelijk, in wollen sokken gestoken voeten, samen op het onderstel. De bolle pot roodgloeiend.. Mijn moeder maakte er dan de opmerking bij ‘ aan de voorkant ben je gebakken, aan de achterkant vriest je gat dicht ‘ Toch had die Leuvense stoof z’n charmes, bakken van aardappelen in de schil, kastanjes poffen in een koekenpan op het deksel van de hete pot. Pof nu maar eens kastanjes op de centrale verwarming.
Winters waren nog winters. Onverwarmde kamers met bevroren ruiten, vol kristallen ijsbloemen. Vraag nu eens aan eender welk kind wat ijsbloemen zijn. Op de bedden een dikke laag dekens. Toch rolde je jezelf op in een bolletje, dekens strak om je heen geen ruimte latend uit angst dat er nog een beetje tocht zou binnen komen.
Zomers waren zomer. Op diezelfde kamers lag je dan te blazen. Ramen open had weinig zin. Zonnewering bestond toen niet, hooguit een laken gespannen voor een open raam. Het zou nog héél lang duren eer de Airco uitgevonden werd.
Kinderen speelden buiten, de bommenkraters stonden vol water je leerde er zwemmen, vissen en dikkopjes vangen. Kikkers doen opspringen, pret verzekerd, kosteloos. Lopen met een reep en stok, blikjes stapelen daarna gooien met een lappenbal, verstoppertje spelen, mogelijkheden in overvloed, in bomen klimmen, fruit gaan jatten bij de ene of de andere boer Allemaal voor een kind zéér opwindend. Wie durft beweren dat nooit gedaan te hebben?
Om over te mijmeren al bij al een mooie tijd, om opnieuw te beleven dank je wel. We zijn nu geen kinderen meer.
Hebben leren leven met het heden, de luxe die kwam, zag en overwon.
Bomi
Dankbaar met het verleden, je blik open voor het heden!
-
jeronimo - Lid geworden op: 23 jan 2005, 22:18
- Locatie: pajottenland
Gisteren de veertien km op de gordel plus 2 km te Dilbeek gestapt,
Vandaag wat stijve spieren en wat kalmtjes aan.
Vervolg van het vervolg.
Vanaf Donderdag 23 Mei komen dan in onafgebroken rij de jonge mannen terug in de richting van Menen om aldus hun haardstede te bereiken. In tegenovergestelde richting hollen intusschen de vluchtelingen nog steeds voort in de richting van Yperen. Nu komen ons gedurig nieuwe kennisen tegen. In den nacht van Donderdsag op vrijdag trekt de Belgische artillerie en infanterie gestag door in de richting van Iperen.
dus in vollen aftocht.
Vrijdag 24 Mei,
De dag gaat kalm door. In de voormiddazg schieten wij een partijdje flok.
Dan een wandelinske naar café lourdes waar ook onze dorpsgenoten verblijven. In de namiddag ga ik met Theofiel De Doncker en Fons Nuborg
eens naar Menen en naar de Leie. Opeens zie ik een vliegtuig opduiken. En we legden ons plat op den grond. Het was een Frans vliegtuig. Mij docht dat hij met zijne wielen op mijne rug bolde van schrik , zoo laag was hij.
En poef.... hij was nog maar 2a 3 minuten voorbij of het Duitsche afweergeschut trad in actie en de vlieger bolde rustig voort.
Ik was juist bezig met mijn kop in de Leie te wasschen, omdat het zoo warm was. En we lachten er mee dat het zou goed geweest zijn om mijn haar terug te groeien. Maar nu was het lachen gedaan. De Duitschers zaten niet ver van ons in het riet en we trapten het algauw af.
Zoo kwamen we in Gheluwe en daar hoorden we zeggen dat een duitsch vliegtuig was neer geschoten. En allez, ik den velo op en daar gaan naar zien. Maar ik was nog pas 200a 300 meters van het vliegtuig af of we moesten den gracht in onder een rij wilgen.
Er waren al een deel vliegers naar de begrafenis. In dat afgeshoten vliegtuig zat maar één piloot in van 23 jaar en die had daar in Gheluwe alleman den schrik aangejaagd. Want hij was zeer dronken zooals ze ons hebben gezegd. Het vliegmachien nog eens bekeken en daarmee terug naar ons logement. Maar ... hola! vijf minuten weg of daar dagen 4 formaties vliegmachienen op. ze worden op 84 geteld. Maar het was alsof
hooren en zien verging. Het luchtafweergeschut trad van verscheidene plaatsen in actie. En ik stoof daar in een schuilkelder nog een klein manneken onder mijn armen nemend om mee den schuilkeler in te dragen. Maar die was voor geen klein gerucht verveerd. Het tegenovergestelde was met zijn moeder en zusterkens, die zaten al te schreien. Daar zoo 3a4 minuten geschuild en de donderwolk was over. De vliegers waren rechtdoor gevlogen en ik zette mijn weg voort. Ik kom in mijn logement en vertel aan mijn mannen het nieuws.
Dan ben ik beginnen te eten en daarna met Frans Nuborg op café gegaan rechtover de kerk. We hebben juist ons eerste pint vast of een ontploffing, een tweede, een derde en wij alllen de kelder in. Dit heeft een half uur geduurd. En wij hebben nog een pintje gedronken om den schrik van ons lijf te jagen.En terug naar onze kameraden. Maar hoe groot was onze verbazing:de ontploffing was geschied in eene weide nabij ons loggement
En drie koeien en een paard gedood. Alsook de noteboom waar onze mannen onder zaten op de koer van Adolf wierden de takken afgeslagen
en ook twee ruiten werden aan stukken geslagen.
Alsdan zei Theofiel Kaesemans dat het geen zeveren meer was. Zijn gat van zijn broek hing bina op den grond. En zoo moesten we nog eens den kelder in en dan hadden wij bemerkt dat het geen bommen waren maar kanonballen die ons suizende voorbij vlogen. t' Is ongetwijfeld het Duitsche velgeschut dat het wijkende Belgisch leger bestookt.
Alles is over. We bidden samen een paternoster en dan avondmalen wij.
We drinken nog 3 flessen goede wijn. Om goed te slapen zegden wij.
Maar het lot wou het anders. We legden ons rond 10 uren ter ruste en rond
12 uren zaten we terug al in den kelder. Het duurde tot rond 1 u.
We hadden toen 3 paternosters gelezen. Het wierd stil. En we gingen terug naar ons bed. We lagen nog tegen elkander te praten toen alopeens een
obus ontplofte tegen den gevel van 't huis. Wij stoven als hazen het bed uit en den kelder in. Het was rond 2 u. En we begonnen terug een paternoster te lezen. Juist aan ons tweede tientje gekomen, horen wij opeens terug een losbranding en kort daarop - pardaf. ! - juist aan ons keldervenster. Het zand stuift in den kelder. Er is min of meer een geur van rook waar te nemen. En wij op handen en voeten den kelder uit naar hetnaburige huis, bij den broer van Adolf. Wij komen daar binnen halfdood van schrik en met een gezicht zoo bleekals.... eenen dat in zijn broek....
Daar zaten wij met rond de 40 man in, vrouwen en kinderen. Daar wierd gelezen. Den eenen paternoster na den anderen, altijd elkander aflossen.
En beloofd van al wat ge kunt denken. Terwijl de obussen hun vernielend werk voortzetten. Het was rond 4 1/2 u geworden en de geur wierd slecht in den kelder van te veel volk. Er moest versche lucht ingelaten worden
en we trokken met 5 a 6 man naar boven om eens na te kijken. We waren nog maar pas boven of we moesten terug den kelder in.
Volgende keer het vervolg van het "vervolg van het vervolg"
Vandaag wat stijve spieren en wat kalmtjes aan.
Vervolg van het vervolg.
Vanaf Donderdag 23 Mei komen dan in onafgebroken rij de jonge mannen terug in de richting van Menen om aldus hun haardstede te bereiken. In tegenovergestelde richting hollen intusschen de vluchtelingen nog steeds voort in de richting van Yperen. Nu komen ons gedurig nieuwe kennisen tegen. In den nacht van Donderdsag op vrijdag trekt de Belgische artillerie en infanterie gestag door in de richting van Iperen.
dus in vollen aftocht.
Vrijdag 24 Mei,
De dag gaat kalm door. In de voormiddazg schieten wij een partijdje flok.
Dan een wandelinske naar café lourdes waar ook onze dorpsgenoten verblijven. In de namiddag ga ik met Theofiel De Doncker en Fons Nuborg
eens naar Menen en naar de Leie. Opeens zie ik een vliegtuig opduiken. En we legden ons plat op den grond. Het was een Frans vliegtuig. Mij docht dat hij met zijne wielen op mijne rug bolde van schrik , zoo laag was hij.
En poef.... hij was nog maar 2a 3 minuten voorbij of het Duitsche afweergeschut trad in actie en de vlieger bolde rustig voort.
Ik was juist bezig met mijn kop in de Leie te wasschen, omdat het zoo warm was. En we lachten er mee dat het zou goed geweest zijn om mijn haar terug te groeien. Maar nu was het lachen gedaan. De Duitschers zaten niet ver van ons in het riet en we trapten het algauw af.
Zoo kwamen we in Gheluwe en daar hoorden we zeggen dat een duitsch vliegtuig was neer geschoten. En allez, ik den velo op en daar gaan naar zien. Maar ik was nog pas 200a 300 meters van het vliegtuig af of we moesten den gracht in onder een rij wilgen.
Er waren al een deel vliegers naar de begrafenis. In dat afgeshoten vliegtuig zat maar één piloot in van 23 jaar en die had daar in Gheluwe alleman den schrik aangejaagd. Want hij was zeer dronken zooals ze ons hebben gezegd. Het vliegmachien nog eens bekeken en daarmee terug naar ons logement. Maar ... hola! vijf minuten weg of daar dagen 4 formaties vliegmachienen op. ze worden op 84 geteld. Maar het was alsof
hooren en zien verging. Het luchtafweergeschut trad van verscheidene plaatsen in actie. En ik stoof daar in een schuilkelder nog een klein manneken onder mijn armen nemend om mee den schuilkeler in te dragen. Maar die was voor geen klein gerucht verveerd. Het tegenovergestelde was met zijn moeder en zusterkens, die zaten al te schreien. Daar zoo 3a4 minuten geschuild en de donderwolk was over. De vliegers waren rechtdoor gevlogen en ik zette mijn weg voort. Ik kom in mijn logement en vertel aan mijn mannen het nieuws.
Dan ben ik beginnen te eten en daarna met Frans Nuborg op café gegaan rechtover de kerk. We hebben juist ons eerste pint vast of een ontploffing, een tweede, een derde en wij alllen de kelder in. Dit heeft een half uur geduurd. En wij hebben nog een pintje gedronken om den schrik van ons lijf te jagen.En terug naar onze kameraden. Maar hoe groot was onze verbazing:de ontploffing was geschied in eene weide nabij ons loggement
En drie koeien en een paard gedood. Alsook de noteboom waar onze mannen onder zaten op de koer van Adolf wierden de takken afgeslagen
en ook twee ruiten werden aan stukken geslagen.
Alsdan zei Theofiel Kaesemans dat het geen zeveren meer was. Zijn gat van zijn broek hing bina op den grond. En zoo moesten we nog eens den kelder in en dan hadden wij bemerkt dat het geen bommen waren maar kanonballen die ons suizende voorbij vlogen. t' Is ongetwijfeld het Duitsche velgeschut dat het wijkende Belgisch leger bestookt.
Alles is over. We bidden samen een paternoster en dan avondmalen wij.
We drinken nog 3 flessen goede wijn. Om goed te slapen zegden wij.
Maar het lot wou het anders. We legden ons rond 10 uren ter ruste en rond
12 uren zaten we terug al in den kelder. Het duurde tot rond 1 u.
We hadden toen 3 paternosters gelezen. Het wierd stil. En we gingen terug naar ons bed. We lagen nog tegen elkander te praten toen alopeens een
obus ontplofte tegen den gevel van 't huis. Wij stoven als hazen het bed uit en den kelder in. Het was rond 2 u. En we begonnen terug een paternoster te lezen. Juist aan ons tweede tientje gekomen, horen wij opeens terug een losbranding en kort daarop - pardaf. ! - juist aan ons keldervenster. Het zand stuift in den kelder. Er is min of meer een geur van rook waar te nemen. En wij op handen en voeten den kelder uit naar hetnaburige huis, bij den broer van Adolf. Wij komen daar binnen halfdood van schrik en met een gezicht zoo bleekals.... eenen dat in zijn broek....
Daar zaten wij met rond de 40 man in, vrouwen en kinderen. Daar wierd gelezen. Den eenen paternoster na den anderen, altijd elkander aflossen.
En beloofd van al wat ge kunt denken. Terwijl de obussen hun vernielend werk voortzetten. Het was rond 4 1/2 u geworden en de geur wierd slecht in den kelder van te veel volk. Er moest versche lucht ingelaten worden
en we trokken met 5 a 6 man naar boven om eens na te kijken. We waren nog maar pas boven of we moesten terug den kelder in.
Volgende keer het vervolg van het "vervolg van het vervolg"
niet wat ge zegt telt maar hoe ge het zegt.
-
reline - Lid geworden op: 24 feb 2009, 22:46
Elske....ik kon nu pas weer komen lezen.....
Het is maar amper of eigenlijk niet te vatten dat zulke dingen mensen zomaar worden aangedaan.
Ik weet van mijn schoonvader.....hij heeft ook vast gezeten in Duitsland en we vermoeden rond Wenen.....hij heeft nooit kunnen vertellen over die periode, maar af en toe zong hij stilletjes een liedje....."Bij Krems in Wenen...zuchten en stenen..." die zin kwam altijd terug.
Hij heeft er wel een angst aan over gehouden voor kleine ruimten en hoe ouder hij werd hoe erger en dat werd hem uiteindelijk fataal.
Toen hij thuis kwam uit gevangenschap herkende niemand hem...zijn kinderen waren bang.....gelukkig kwam dat allemaal vlug terug in orde.
Ik moet je bewonderen dat je dit allemaal met ons wil delen.
Het is maar amper of eigenlijk niet te vatten dat zulke dingen mensen zomaar worden aangedaan.
Ik weet van mijn schoonvader.....hij heeft ook vast gezeten in Duitsland en we vermoeden rond Wenen.....hij heeft nooit kunnen vertellen over die periode, maar af en toe zong hij stilletjes een liedje....."Bij Krems in Wenen...zuchten en stenen..." die zin kwam altijd terug.
Hij heeft er wel een angst aan over gehouden voor kleine ruimten en hoe ouder hij werd hoe erger en dat werd hem uiteindelijk fataal.
Toen hij thuis kwam uit gevangenschap herkende niemand hem...zijn kinderen waren bang.....gelukkig kwam dat allemaal vlug terug in orde.
Ik moet je bewonderen dat je dit allemaal met ons wil delen.
Zomaar voor iemand aardig zijn
Is voor jezelf, maar ook voor de ander fijn!
Is voor jezelf, maar ook voor de ander fijn!
-
ELSKEB - Lid geworden op: 24 jul 2011, 16:31
- Locatie: Mortsel
Ach ja RELINE,
Zelfs voor mij was het moeilijk om het dagboek weer te lezen. 'k heb er maar een paar dingskes uitgepikt hoor. 't Was tè moeilijk om verder te gaan, ik zag weer dat kleine boekje en dan te weten dat hij dat zo gekoesterd heeft, in onmacht, in wanhoop, in pijn, honger en verdriet....
'k Heb het moeten opgeven. M'n wil was goed genoeg, maar de emotie was te sterk, al is het zòveel jaren geleden.
Ik wil nog wel enkele herinneringen ophalen die me bijgebleven zijn toen mama het financieel zò vreselijk moeilijk had. Ik was zèlf nog een kind maar 'k was haar grote steun en toeverlaat....ik was vlug groot hoor.....
'k Weet dat ze eens een paar dagen voor pasen zat te huilen, heel stilletjes, maar ik had het gezien en vroeg wat er scheelde. Toen kwam het er uit :
't is bijna pasen en ik heb géén centjes om iets voor jullie te kopen (ik wist toen alles al van de klokken, de sint) - ze liet me toen 2 minuscule paaspostuurtjes zien, waar je suikeren eitjes of zoiets kon in leggen. Het éne was een haasje als dekseltje, het andere een kuikentje.....maar de potjes waren leeg.... dit was het énige dat ze zich had kunnen permiteren. Voor een moeder moet het vreselijk hard zijn haar kinderen niet te kunnen geven wat andere kinderen kregen. We kregen wèl liefde, warmte, geborgenheid....maar als kind besef je dat niet.
Er is ook een pasen geweest, een vrolijke pasen..... er waren beschilderde eitjes, niet veel, maar toch..... zusje had een mandje om die eitjes in te leggen. Nonkel Louis van boven zat in de living, zusje liep van de living door de keuken, op het koertje en zo weer binnen.....nonkel Louis graaide iedere keer weer de eitjes uit haar mandje en verstopte ze steeds opnieuw. Wat was ze gelukkig met zòveel eitjes.... 't arme kind had immers niet door dat het altijd om dezelfde eitjes ging. Nonkel Louis maakte haar hoe langer hoe gekker en mama stond te lachen, met tranen in de ogen....
Een andere keer moest de sint komen. Zusje had een pop gevraagd in een bedje.....er wàs een pop in een bedje - een popje van enkele cm. groot en een simpel houten bedje van 10cm. lang. Dekentje, lakente en sloopje was gemaakt door mama.....méér kon niet.
'k Zie de boosheid en de teleurstelling van zusje nog : zò'n bedje had ze niet gevraagd, ze bedoelde een groot bed.....mama wist dat wel natuurlijk, maar....
Even over kleding, nu spreek ik van nà de oorlog. Ik ging naar een school waar een uniform moest gedragen worden (mama wou het bèste, dat vond ze aan zichzelf verplicht), maar kòpen kon ze zo'n uniform niet.......dus 't werd een gebruikt uniform....jàren lang. Ik maalde er wel niet zo om, maar ZIJ wel.
In de school moesten we ook leren wassen , strijken..... en moesten een das, een herenhemd, een herenzakdoek meebrengen......we hadden dat niet in huis, maar 'k mocht dat wel lenen van Nonkel Louis. Dàt waren van die momenten waarop in een vader miste, waarop ik begreep dat ik veel miste. 'k Heb dat nooit aan mama laten zien, maar leed er wel onder.
Ook kregen we paketten met gebruikte kinderkleding van sommige instanties....'t was altijd FEEST als we daarin iets ontdekten dat we mooi vonden, al was het gedragen geweest, proper gewassen.....voor òns was het NIEUW !
Enkel schoenen kregen we nieuw. Ik wéét dat ik zo graag een elegant bruin schoentje had gehad, maar néé, 't werden stevige stappers met een crèpe-zool die lang genoeg konden mee gaan....wat hèb ik die lompe schoenen gehaat als ik m'n vriendinnetjes met elegante schoentjes zag lopen....
'k Had graag piano leren spelen, maar dat kon toen alleen privé.....dus noppes. Als uitleg kreeg ik van mama te horen dat m'n vingertjes daar toch te klein voor waren, jajaja....
't Lijken allemaal maar kleinigheden, maar ze tekenden m'n jeugd wel.....
Op den buiten leek alles zo anders, had het allemaal minder belang....
En tòch heb ik een fijne jeugd gehad,met heerlijke herinneringen die ik nu zo koester.
BOMI, tof dat je ook nog even je verhaal deed van "de goede oude tijd".
Ook het verhaal van JERONIMO heb ik met belangstelling gelezen.
Ieder verhaal is anders, uniek - ieder verhaal is het vertellen waard.
Tot ????
Elske.
Zelfs voor mij was het moeilijk om het dagboek weer te lezen. 'k heb er maar een paar dingskes uitgepikt hoor. 't Was tè moeilijk om verder te gaan, ik zag weer dat kleine boekje en dan te weten dat hij dat zo gekoesterd heeft, in onmacht, in wanhoop, in pijn, honger en verdriet....
'k Heb het moeten opgeven. M'n wil was goed genoeg, maar de emotie was te sterk, al is het zòveel jaren geleden.
Ik wil nog wel enkele herinneringen ophalen die me bijgebleven zijn toen mama het financieel zò vreselijk moeilijk had. Ik was zèlf nog een kind maar 'k was haar grote steun en toeverlaat....ik was vlug groot hoor.....
'k Weet dat ze eens een paar dagen voor pasen zat te huilen, heel stilletjes, maar ik had het gezien en vroeg wat er scheelde. Toen kwam het er uit :
't is bijna pasen en ik heb géén centjes om iets voor jullie te kopen (ik wist toen alles al van de klokken, de sint) - ze liet me toen 2 minuscule paaspostuurtjes zien, waar je suikeren eitjes of zoiets kon in leggen. Het éne was een haasje als dekseltje, het andere een kuikentje.....maar de potjes waren leeg.... dit was het énige dat ze zich had kunnen permiteren. Voor een moeder moet het vreselijk hard zijn haar kinderen niet te kunnen geven wat andere kinderen kregen. We kregen wèl liefde, warmte, geborgenheid....maar als kind besef je dat niet.
Er is ook een pasen geweest, een vrolijke pasen..... er waren beschilderde eitjes, niet veel, maar toch..... zusje had een mandje om die eitjes in te leggen. Nonkel Louis van boven zat in de living, zusje liep van de living door de keuken, op het koertje en zo weer binnen.....nonkel Louis graaide iedere keer weer de eitjes uit haar mandje en verstopte ze steeds opnieuw. Wat was ze gelukkig met zòveel eitjes.... 't arme kind had immers niet door dat het altijd om dezelfde eitjes ging. Nonkel Louis maakte haar hoe langer hoe gekker en mama stond te lachen, met tranen in de ogen....
Een andere keer moest de sint komen. Zusje had een pop gevraagd in een bedje.....er wàs een pop in een bedje - een popje van enkele cm. groot en een simpel houten bedje van 10cm. lang. Dekentje, lakente en sloopje was gemaakt door mama.....méér kon niet.
'k Zie de boosheid en de teleurstelling van zusje nog : zò'n bedje had ze niet gevraagd, ze bedoelde een groot bed.....mama wist dat wel natuurlijk, maar....
Even over kleding, nu spreek ik van nà de oorlog. Ik ging naar een school waar een uniform moest gedragen worden (mama wou het bèste, dat vond ze aan zichzelf verplicht), maar kòpen kon ze zo'n uniform niet.......dus 't werd een gebruikt uniform....jàren lang. Ik maalde er wel niet zo om, maar ZIJ wel.
In de school moesten we ook leren wassen , strijken..... en moesten een das, een herenhemd, een herenzakdoek meebrengen......we hadden dat niet in huis, maar 'k mocht dat wel lenen van Nonkel Louis. Dàt waren van die momenten waarop in een vader miste, waarop ik begreep dat ik veel miste. 'k Heb dat nooit aan mama laten zien, maar leed er wel onder.
Ook kregen we paketten met gebruikte kinderkleding van sommige instanties....'t was altijd FEEST als we daarin iets ontdekten dat we mooi vonden, al was het gedragen geweest, proper gewassen.....voor òns was het NIEUW !
Enkel schoenen kregen we nieuw. Ik wéét dat ik zo graag een elegant bruin schoentje had gehad, maar néé, 't werden stevige stappers met een crèpe-zool die lang genoeg konden mee gaan....wat hèb ik die lompe schoenen gehaat als ik m'n vriendinnetjes met elegante schoentjes zag lopen....
'k Had graag piano leren spelen, maar dat kon toen alleen privé.....dus noppes. Als uitleg kreeg ik van mama te horen dat m'n vingertjes daar toch te klein voor waren, jajaja....
't Lijken allemaal maar kleinigheden, maar ze tekenden m'n jeugd wel.....
Op den buiten leek alles zo anders, had het allemaal minder belang....
En tòch heb ik een fijne jeugd gehad,met heerlijke herinneringen die ik nu zo koester.
BOMI, tof dat je ook nog even je verhaal deed van "de goede oude tijd".
Ook het verhaal van JERONIMO heb ik met belangstelling gelezen.
Ieder verhaal is anders, uniek - ieder verhaal is het vertellen waard.
Tot ????
Elske.
WE LEVEN ALLEMAAL ONDER DEZELFDE HEMEL MAAR WE HEBBEN NIET ALLEMAAL DEZELFDE HORIZON (K. Adenoauer)
-
reline - Lid geworden op: 24 feb 2009, 22:46
Elske....
Ik zit hier te denken.....te denken hoe het zou geweest zijn als je dit dagboek nooit zou gekregen hebben.....
Het moet toen verschrikkelijk pijn gedaan hebben voor jullie moeder en later voor jullie toen jullie meer begrepen.
En die pijn blijft...die herinneringen blijven....
En toch is er heel waarschijnlijk ondanks zoveel pijn ook de dankbaarheid dat jullie zo wisten hoe het met jullie vader ging, hoe hij met zijn gedachten constant bij jullie was...de verjaardagen...hoe zijn leven verliep.....zo is hij ook bij jullie.....
Gelukkig dat jou moeder herstelde van de operatie, maar wat heeft ze het moeilijk gehad in haar leven...onvoorstelbaar.....eigenlijk...men spreekt zo vaak van heiligen...zij was er één!
Ik zit hier te denken.....te denken hoe het zou geweest zijn als je dit dagboek nooit zou gekregen hebben.....
Het moet toen verschrikkelijk pijn gedaan hebben voor jullie moeder en later voor jullie toen jullie meer begrepen.
En die pijn blijft...die herinneringen blijven....
En toch is er heel waarschijnlijk ondanks zoveel pijn ook de dankbaarheid dat jullie zo wisten hoe het met jullie vader ging, hoe hij met zijn gedachten constant bij jullie was...de verjaardagen...hoe zijn leven verliep.....zo is hij ook bij jullie.....
Gelukkig dat jou moeder herstelde van de operatie, maar wat heeft ze het moeilijk gehad in haar leven...onvoorstelbaar.....eigenlijk...men spreekt zo vaak van heiligen...zij was er één!
Zomaar voor iemand aardig zijn
Is voor jezelf, maar ook voor de ander fijn!
Is voor jezelf, maar ook voor de ander fijn!
-
ELSKEB - Lid geworden op: 24 jul 2011, 16:31
- Locatie: Mortsel
Hallo RELINE,
Héél erg bedankt voor je hartverwarmende woorden. Ze doen me zo'n goed.
Weet je, als tiener had ik er problemen mee geen vader te hebben gekend, maar als jonge vrouw en moeder was dat gemis minder erg. Je hebt dan zoveel plannen en dingen om naar uit te kijken.
Ik heb er met mama wel een paar keer over gepraat, maar 'k zag dat ze het er héél moeilijk mee had en heb het maar gelaten dan.
'k Weet ook nog toen we duits moesten leren op school en thuis die naamvallen en zo opdreunden, ze zei dan niks, maar ging de kamer uit.
Haar leuze was altijd, vooral dan als er niets niet mee zat :
"mijn vaderland ????? dat is mijne portemonee"
Nu heb ik spijt natuurlijk dat ik niet meer gevraagd heb over hoe m'n vader was, 'k weet er wel enkele dingen van : een gangmaker eerste klas, een deugniet waar je niet kwaad kon op zijn, een man met grote liefde voor vrouw en kinderen......'k heb er wel wat verhalen over, van horen vertellen natuurlijk. Niemand van de familie had ooit gedacht dat hij niet zou weerkeren......ze waren zo overtuigd, zo hoorde ik later dan :
nonkel Jef, dat is ne plantrekker, die kòmt zeker en vast terug.....
Maar ja.....'t lot heeft er anders over beslist.
Mama is jong gestorven, nog geen 65 en 'k mis haar hoe langer hoe meer. 'k Babbel in gedachten regelmatig met haar en heb wel het gevoel dat er over mij gewaakt wordt. Leed en zorgen zijn me niet bespaard gebleven, maar 'k ben er steeds sterker uit gekomen.
Ik ben een blijf een optimistisch persoontje, de ene dag is de andere natuurlijk niet, maar ik vind het leven te mooi om niet beleefd te worden.
Goeie avond nog iedereen.
Liefs van Elske
Héél erg bedankt voor je hartverwarmende woorden. Ze doen me zo'n goed.
Weet je, als tiener had ik er problemen mee geen vader te hebben gekend, maar als jonge vrouw en moeder was dat gemis minder erg. Je hebt dan zoveel plannen en dingen om naar uit te kijken.
Ik heb er met mama wel een paar keer over gepraat, maar 'k zag dat ze het er héél moeilijk mee had en heb het maar gelaten dan.
'k Weet ook nog toen we duits moesten leren op school en thuis die naamvallen en zo opdreunden, ze zei dan niks, maar ging de kamer uit.
Haar leuze was altijd, vooral dan als er niets niet mee zat :
"mijn vaderland ????? dat is mijne portemonee"
Nu heb ik spijt natuurlijk dat ik niet meer gevraagd heb over hoe m'n vader was, 'k weet er wel enkele dingen van : een gangmaker eerste klas, een deugniet waar je niet kwaad kon op zijn, een man met grote liefde voor vrouw en kinderen......'k heb er wel wat verhalen over, van horen vertellen natuurlijk. Niemand van de familie had ooit gedacht dat hij niet zou weerkeren......ze waren zo overtuigd, zo hoorde ik later dan :
nonkel Jef, dat is ne plantrekker, die kòmt zeker en vast terug.....
Maar ja.....'t lot heeft er anders over beslist.
Mama is jong gestorven, nog geen 65 en 'k mis haar hoe langer hoe meer. 'k Babbel in gedachten regelmatig met haar en heb wel het gevoel dat er over mij gewaakt wordt. Leed en zorgen zijn me niet bespaard gebleven, maar 'k ben er steeds sterker uit gekomen.
Ik ben een blijf een optimistisch persoontje, de ene dag is de andere natuurlijk niet, maar ik vind het leven te mooi om niet beleefd te worden.
Goeie avond nog iedereen.
Liefs van Elske
WE LEVEN ALLEMAAL ONDER DEZELFDE HEMEL MAAR WE HEBBEN NIET ALLEMAAL DEZELFDE HORIZON (K. Adenoauer)
-
reline - Lid geworden op: 24 feb 2009, 22:46
Hallo Elske,
Weet je...mijn ouders zijn beiden vroeg gestorven...het zijn later dat er zoveel vragen komen, vragen die nooit zullen ingevuld worden.
Zo weet ik dat jij die ook moet gehad hebben of zou gaan krijgen.
Daarom dat het dagboek zo belangrijk is met al die getuigenissen van je vader....geen fijne dingen, maar hij is daar...hij is er voor jullie en je weet nu hoe het was en er is niet die verschrikkelijke onzekerheid.....
En Elske...blijf wie je bent hé!!
Een optimistisch iemand die het leven te mooi vindt om niet beleefd te worden!!!
Weet je...mijn ouders zijn beiden vroeg gestorven...het zijn later dat er zoveel vragen komen, vragen die nooit zullen ingevuld worden.
Zo weet ik dat jij die ook moet gehad hebben of zou gaan krijgen.
Daarom dat het dagboek zo belangrijk is met al die getuigenissen van je vader....geen fijne dingen, maar hij is daar...hij is er voor jullie en je weet nu hoe het was en er is niet die verschrikkelijke onzekerheid.....
En Elske...blijf wie je bent hé!!
Een optimistisch iemand die het leven te mooi vindt om niet beleefd te worden!!!
Zomaar voor iemand aardig zijn
Is voor jezelf, maar ook voor de ander fijn!
Is voor jezelf, maar ook voor de ander fijn!
-
SDW - Lid geworden op: 24 dec 2004, 11:42
- Locatie: ANTWERPEN- BELGIE
-
Zijn er hier GEEN SENIOREN die komen LEZEN en tevens intresante
verhalen heeben over WWII of uit ver vervlogen tijden
Zijn er hier GEEN SENIOREN die komen LEZEN en tevens intresante
verhalen heeben over WWII of uit ver vervlogen tijden
Wens de LUCHTVAART te bevorderen
om de VREDE en VRIENDSCHAP te ontwikkelen tussen de ganse MENSHEID
zonder onderscheid van RAS,NATIONALITEIT of RELIGIE
om de VREDE en VRIENDSCHAP te ontwikkelen tussen de ganse MENSHEID
zonder onderscheid van RAS,NATIONALITEIT of RELIGIE