de tijd van toen: 70 plussers - TE BEWAREN
-
jeronimo - Lid geworden op: 23 jan 2005, 22:18
- Locatie: pajottenland
Hé wout,
Ik weet het niet maar uw tekst kan niet op het scherm, veel te breed.
Sorry, het moet een andere oorzaak zijn, ik heb dezelfde fout
In mijn tijd waren er de leurders en bedelaars.
Eerst had men Felix met zijn pakken,
Twee keer per jaar kwam hij aan de deur, hij was een mobiele witgoedwinkel, zijne zware zwarte fiets met een bagagedrager achter en voor en zijn winkelwaar in een zwart laken, tweemaal dwars geknoopt.
Ge kon niets bedenken wat hij niet bijhad, van toespelden tot broekrekker
onderhemden en onderbroeken met lange en halflange benen, hemden kousen en noem maar op.
Bij het binnenkomen werd vlug de keukentafel leeggehaald want het zwaarste pak dat over zijn schouder hing werd zomaar op de tafel gesmeten, de knopen werden opengedaan en de voorstelling van zijn producten kon beginnen.
Werd er gekocht of niet het laken ging terug dicht en Felix ging vanwaar hij gekomen was en met een vriendelijke groet, " tot volgende keer".
Anders was het gesteld met " mie bos", iedereen had er schrik van,
Zij ging van huis tot huis om een almoes, was ze werkelijk arm, men beweerde zelfs dat ze een straat huizen staan had, gewoonlijk werd er gegeven uit angst, men beweerde dat ze een toverheks was, niemand dierf vijf centiemen geven want dat werd direct voor uw voeten op grond gesmeten met een ganse hoop verwensingen.
Moeier does, een buurvrouw was verkoopster op de oude markt te Brussel, dagelijks trok ze met twee valiezen de tram op. Bij haar terugkomst nam ze een stop bij mijn grootmoeder, ze beweerde zelfs dat de mouwen van haar jas zo vettig waren omdat de mensen hun tafel niet goed afkuisten.
Op Donderdag toen we maar een halve dag les haddenstonden we klaar om een harer valiezen te helpen dragen, dan mochten we bij haar binnen.
Wat die allemaal staan had, ongeloofelijk, er was geen plaatsje meer vrij
om ergens te zitten en stinken dat het er deed.
Dan mochten we een kleinigheid kiezen, gewoonlijk een potje van een
" étageres" met Franse namen er op.
Onder de oorlog waren het uitsluitend bedelaars uit Ninove en Liedekerke
ik geloof dat ze het elkaar voortvertelden waar er gegeven werd.
Van bij het openen van de poort aan de straatkant begonnen ze te bidden
die onze vader die echt onverstaanbaar was hield op met een duidelijke
"amen", wanneer dan de deur geopend werd volgde; madam astemblief nen boeterham, dan kregen ze een boterham met smout en plattekaas,
deze ging dan hune knapzak in die ze over hun schouder droegen.
Hoe groot hun ronde was weet ik niet maar de maand erop stonden ze
weer aan de deur met hetzelfde ritueel.
Zo, dit was me in het geheugen geschoten met de bijdragen van
onze nieuwe schrijvers.
Ik weet het niet maar uw tekst kan niet op het scherm, veel te breed.
Sorry, het moet een andere oorzaak zijn, ik heb dezelfde fout
In mijn tijd waren er de leurders en bedelaars.
Eerst had men Felix met zijn pakken,
Twee keer per jaar kwam hij aan de deur, hij was een mobiele witgoedwinkel, zijne zware zwarte fiets met een bagagedrager achter en voor en zijn winkelwaar in een zwart laken, tweemaal dwars geknoopt.
Ge kon niets bedenken wat hij niet bijhad, van toespelden tot broekrekker
onderhemden en onderbroeken met lange en halflange benen, hemden kousen en noem maar op.
Bij het binnenkomen werd vlug de keukentafel leeggehaald want het zwaarste pak dat over zijn schouder hing werd zomaar op de tafel gesmeten, de knopen werden opengedaan en de voorstelling van zijn producten kon beginnen.
Werd er gekocht of niet het laken ging terug dicht en Felix ging vanwaar hij gekomen was en met een vriendelijke groet, " tot volgende keer".
Anders was het gesteld met " mie bos", iedereen had er schrik van,
Zij ging van huis tot huis om een almoes, was ze werkelijk arm, men beweerde zelfs dat ze een straat huizen staan had, gewoonlijk werd er gegeven uit angst, men beweerde dat ze een toverheks was, niemand dierf vijf centiemen geven want dat werd direct voor uw voeten op grond gesmeten met een ganse hoop verwensingen.
Moeier does, een buurvrouw was verkoopster op de oude markt te Brussel, dagelijks trok ze met twee valiezen de tram op. Bij haar terugkomst nam ze een stop bij mijn grootmoeder, ze beweerde zelfs dat de mouwen van haar jas zo vettig waren omdat de mensen hun tafel niet goed afkuisten.
Op Donderdag toen we maar een halve dag les haddenstonden we klaar om een harer valiezen te helpen dragen, dan mochten we bij haar binnen.
Wat die allemaal staan had, ongeloofelijk, er was geen plaatsje meer vrij
om ergens te zitten en stinken dat het er deed.
Dan mochten we een kleinigheid kiezen, gewoonlijk een potje van een
" étageres" met Franse namen er op.
Onder de oorlog waren het uitsluitend bedelaars uit Ninove en Liedekerke
ik geloof dat ze het elkaar voortvertelden waar er gegeven werd.
Van bij het openen van de poort aan de straatkant begonnen ze te bidden
die onze vader die echt onverstaanbaar was hield op met een duidelijke
"amen", wanneer dan de deur geopend werd volgde; madam astemblief nen boeterham, dan kregen ze een boterham met smout en plattekaas,
deze ging dan hune knapzak in die ze over hun schouder droegen.
Hoe groot hun ronde was weet ik niet maar de maand erop stonden ze
weer aan de deur met hetzelfde ritueel.
Zo, dit was me in het geheugen geschoten met de bijdragen van
onze nieuwe schrijvers.
Laatst gewijzigd door jeronimo op 03 okt 2008, 20:51, 1 keer totaal gewijzigd.
niet wat ge zegt telt maar hoe ge het zegt.
-
amadee
Hallo,
Jeronimo, proficiat voor je Lourdes-bedevaart, voor de prestatie en voor het relaas, het was of ik er zelf bij was. Op die manier is ook voor mij een droom een beetje verwezenlijkt, want ik heb altijd ook zo'n lange tocht willen maken met de fiets, naar Lourdes of verder, zelfs tot op latere leeftijd.
Het is bij dagdromen gebleve.
Ik ben wel met de fiets naar Scherpenheuvel geweest, heen en weer zelfs.
Met de hele familie, onze en ons moeke, mijn 2 oudere zusters, en dan nog een frontkameraad van mijn vader en zijn familie, waaronder een zoontje die iets ouder was dan ik. Het was in mei, bar slecht weer, koud en nat, de regen in mijn gezicht, een ik traantjes gelaten van de miserie, maar met die frontkameraad in mijne rug en zijn zoontje voor mij hield ik mij stoer.
Later, kort na de oorlog, heb ik nog wel met 4 kameraden Zwitserland rond gefietst, en een jaar of later nog eens Zwitserland, maar dan te voet en per auto-stop, maar dat is een ander verhaal.
Hallo Jadi, wij hebben het toch maar klaar gespeeld uit te vissen waar de mosterd vandaan komt. Mijn glazen komen van Devos-Lemmens, de voorouders van DL. Waar mosterd al niet goed voor is.
Fikske en Wout dankuwelmerci, maar toch niet overdrijven, ik begin al ne rooie kop te krijgen.
Jeronimo ge hebt een zeer goed onderwerp aangesneden; vroeger waren er bedelaars en leurders. Er was vroeger veel dat zich op straat bewoog, bij ons toch; melkboer, brouwer, vodden en benen, soep, de scharesliep, mosterd, wit zand, kreukels en garnalen, ijs, ijsroom, den bakker, enz. en dat gebeurde met: stootkar, bakfiets, kar en paard, kar en ezel, hondenkar, en... een zeldzame auto. Wedden dat ik nog wat vergeet???
Wie doet er mee???
Tot nogges.
Jeronimo, proficiat voor je Lourdes-bedevaart, voor de prestatie en voor het relaas, het was of ik er zelf bij was. Op die manier is ook voor mij een droom een beetje verwezenlijkt, want ik heb altijd ook zo'n lange tocht willen maken met de fiets, naar Lourdes of verder, zelfs tot op latere leeftijd.
Het is bij dagdromen gebleve.
Ik ben wel met de fiets naar Scherpenheuvel geweest, heen en weer zelfs.
Met de hele familie, onze en ons moeke, mijn 2 oudere zusters, en dan nog een frontkameraad van mijn vader en zijn familie, waaronder een zoontje die iets ouder was dan ik. Het was in mei, bar slecht weer, koud en nat, de regen in mijn gezicht, een ik traantjes gelaten van de miserie, maar met die frontkameraad in mijne rug en zijn zoontje voor mij hield ik mij stoer.
Later, kort na de oorlog, heb ik nog wel met 4 kameraden Zwitserland rond gefietst, en een jaar of later nog eens Zwitserland, maar dan te voet en per auto-stop, maar dat is een ander verhaal.
Hallo Jadi, wij hebben het toch maar klaar gespeeld uit te vissen waar de mosterd vandaan komt. Mijn glazen komen van Devos-Lemmens, de voorouders van DL. Waar mosterd al niet goed voor is.
Fikske en Wout dankuwelmerci, maar toch niet overdrijven, ik begin al ne rooie kop te krijgen.
Jeronimo ge hebt een zeer goed onderwerp aangesneden; vroeger waren er bedelaars en leurders. Er was vroeger veel dat zich op straat bewoog, bij ons toch; melkboer, brouwer, vodden en benen, soep, de scharesliep, mosterd, wit zand, kreukels en garnalen, ijs, ijsroom, den bakker, enz. en dat gebeurde met: stootkar, bakfiets, kar en paard, kar en ezel, hondenkar, en... een zeldzame auto. Wedden dat ik nog wat vergeet???
Wie doet er mee???
Tot nogges.
-
amadee
HEE,
Ik heb daarjuist fameus gehaperd, Ik heb vergeten te vermelde dat ik bij de toch naar Scherpenheuvel 8 jaar was en dat onze va bij was.
da's alles.
Ik heb daarjuist fameus gehaperd, Ik heb vergeten te vermelde dat ik bij de toch naar Scherpenheuvel 8 jaar was en dat onze va bij was.
da's alles.
-
Fikske - Lid geworden op: 16 dec 2003, 12:31
- Locatie: W-O 1970
Heerlijk die vertellingen. Ja vroeger zat iedereen ook 's avonds op een keukenstoel aan de voordeur en werd er 'geklapt' met de buren en de voorbijgangers. Wij, kinderen speelden op straat en als er een auto afkwam werd er al van ver geroepen "Pas op! Een auto!" Het gebeurde dat we heel de avond op straat zaten en er geen enkele auto langs kwam.
We maakten er zelfs een spelleke van om over de straat te steken als de auto al heel dichtbij was. De autobestuurder bleef dan maar toeteren om ons te verwittigen dat hij nu tocht echt te dicht bij was om nog over te steken, maar de snelheid was nooit hoger dan 25 à 30 km/u op die hobbelige straatstenen. Haha!
Het leven op straat zie je nu nog in zuiderse landen, zou het dan toch waar zijn dat de zomers van vroeger warmer waren dan nu?
Maar ja, zelfs in de winter speelden we buiten in de sneeuw en schaatsen op de vijver. En onze kleding was zeker niet warmer dan die van nu.
En de wetenschappers nu maar zagen over de 'opwarming van de aarde'.
Ach,...
We maakten er zelfs een spelleke van om over de straat te steken als de auto al heel dichtbij was. De autobestuurder bleef dan maar toeteren om ons te verwittigen dat hij nu tocht echt te dicht bij was om nog over te steken, maar de snelheid was nooit hoger dan 25 à 30 km/u op die hobbelige straatstenen. Haha!
Het leven op straat zie je nu nog in zuiderse landen, zou het dan toch waar zijn dat de zomers van vroeger warmer waren dan nu?
Maar ja, zelfs in de winter speelden we buiten in de sneeuw en schaatsen op de vijver. En onze kleding was zeker niet warmer dan die van nu.
En de wetenschappers nu maar zagen over de 'opwarming van de aarde'.
Ach,...
-
amadee
Hallo,
Eerst even proberen of het lukt een foto op te nemen:
als het gelukt is ga ik
even poseren en dan kom ik terug, binnen een uurke of zo.
Eerst even proberen of het lukt een foto op te nemen:
als het gelukt is ga ik
even poseren en dan kom ik terug, binnen een uurke of zo.
-
amadee
Ja het is dus gelukt, dan ga ik maar meteen door.
Op de foto staat één van de passanten, die onze straat al eens bevolkten.
Een zigeunerin met een orgeltje, op een karretje met een ezeltje. De foto werd genomen in 1935. De vrouw kwam vanuit de grote baan onze straat binnen en bleef voor ons huis staan. Wij woonden min of meer centraal op dat deel van de straat, met 3 schoolgaande kionderen de beste plaats om met een orgeltje en ezel te blijven staan. Een centje in een kommetje, een klontje suiker of iets anders voor het ezeltje, eens aan de zwengel van het orgeltje mogen draaien, het waren voor ons, de kinderen, rituelen die er bij hoorden. Mijn moeder gaf wel eens een boterham aan de vrouw, met een kom soep of koffie. We kregen daarvoor dan ook een extra lange serenade.
De vrouw was er van zolang ik weet. Ze kwam en ze ging, één of 2 keer per jaar, of was het meer, ik weet het niet; van waar kwam ze en waar ging ze naartoe? Sprak ze nederlands? Waar was ze in de oorlog?
Bij de personnages en vervoermiddelen die het straatbeeld opsierden, heb ik nog vergeten: de fakteur (postbode) en de corbillard (lijkwagen).
Het was niet zo uitzonderlijk een corbillard bij ons voor de deur te zien staan. Onze gebuur was een begrafenisaannemer, een beminnelijk en aangename man. In die tijd (30-40) werd er nog begraven met een lijkwagen, getrokken door 2 paarden. De paarden werden van kop tot teen - pardon: hoef - gekleed in zwarte jassen, over hun kop, een kap met gaten voor de oren. Zo gingen ze traag over de grote baan naar de kerk, en dan weer naar het kerkhof. Voorbijgangers bleven even staan, de mannen namen hun hoed of pet even af, bij wijze van groet. In de oorlog zag ik zo 2 duitse soldaten: ze bleven even staan, de een nam zijn pet af terwijl de andere een militaire groet bracht met de hand aan de pet.
gegroet.
Op de foto staat één van de passanten, die onze straat al eens bevolkten.
Een zigeunerin met een orgeltje, op een karretje met een ezeltje. De foto werd genomen in 1935. De vrouw kwam vanuit de grote baan onze straat binnen en bleef voor ons huis staan. Wij woonden min of meer centraal op dat deel van de straat, met 3 schoolgaande kionderen de beste plaats om met een orgeltje en ezel te blijven staan. Een centje in een kommetje, een klontje suiker of iets anders voor het ezeltje, eens aan de zwengel van het orgeltje mogen draaien, het waren voor ons, de kinderen, rituelen die er bij hoorden. Mijn moeder gaf wel eens een boterham aan de vrouw, met een kom soep of koffie. We kregen daarvoor dan ook een extra lange serenade.
De vrouw was er van zolang ik weet. Ze kwam en ze ging, één of 2 keer per jaar, of was het meer, ik weet het niet; van waar kwam ze en waar ging ze naartoe? Sprak ze nederlands? Waar was ze in de oorlog?
Bij de personnages en vervoermiddelen die het straatbeeld opsierden, heb ik nog vergeten: de fakteur (postbode) en de corbillard (lijkwagen).
Het was niet zo uitzonderlijk een corbillard bij ons voor de deur te zien staan. Onze gebuur was een begrafenisaannemer, een beminnelijk en aangename man. In die tijd (30-40) werd er nog begraven met een lijkwagen, getrokken door 2 paarden. De paarden werden van kop tot teen - pardon: hoef - gekleed in zwarte jassen, over hun kop, een kap met gaten voor de oren. Zo gingen ze traag over de grote baan naar de kerk, en dan weer naar het kerkhof. Voorbijgangers bleven even staan, de mannen namen hun hoed of pet even af, bij wijze van groet. In de oorlog zag ik zo 2 duitse soldaten: ze bleven even staan, de een nam zijn pet af terwijl de andere een militaire groet bracht met de hand aan de pet.
gegroet.
-
jeronimo - Lid geworden op: 23 jan 2005, 22:18
- Locatie: pajottenland
Amedee,
Ook wij gingen naar school langs een grote baan, de N 8
In de zomer liepen we langs niet verharde banen en veldwegjes,
eens het dorp uit trokken we klompen of sandalen en kousen uit
en speelden we treintje, met onze voeten trokken we een spoor zodat
het mul boven de koppen stoof, hoe we gesteld waren kunt ge u inbeelden
Ja, in die tijd droegen de kleinsten een zwarte voorschoot van matte stof
de grotere meisjes kregen er ene van satijn en de jongens eens ze naar de grote school gingen kregen een grijze cache-poussièrre.
De mensen van nu kunnen het zich niet inbeelden dat zelfs de kleinsten
te voet door weer en wind, door regen en sneeuw te voet naar school gingen, ja we hadden bijna twee kilometer te stappen, nu doen we het
in 20 min maar toen stapten we er een half uur op.
Amedee, een lijkwagen ? nooit gezien, de doden werden op de schouder gedragen en na de dienst werden deze dan op een pint getrakteerd
Ook wij gingen naar school langs een grote baan, de N 8
In de zomer liepen we langs niet verharde banen en veldwegjes,
eens het dorp uit trokken we klompen of sandalen en kousen uit
en speelden we treintje, met onze voeten trokken we een spoor zodat
het mul boven de koppen stoof, hoe we gesteld waren kunt ge u inbeelden
Ja, in die tijd droegen de kleinsten een zwarte voorschoot van matte stof
de grotere meisjes kregen er ene van satijn en de jongens eens ze naar de grote school gingen kregen een grijze cache-poussièrre.
De mensen van nu kunnen het zich niet inbeelden dat zelfs de kleinsten
te voet door weer en wind, door regen en sneeuw te voet naar school gingen, ja we hadden bijna twee kilometer te stappen, nu doen we het
in 20 min maar toen stapten we er een half uur op.
Amedee, een lijkwagen ? nooit gezien, de doden werden op de schouder gedragen en na de dienst werden deze dan op een pint getrakteerd
niet wat ge zegt telt maar hoe ge het zegt.
-
piepje - Lid geworden op: 05 feb 2005, 18:00
- Locatie: naast bos
ja jeronimo
zwarte schort heb ik ook nog gedragen
en te voet naar school over de asseweg
ik was 7 toen mijn zus begraven werd
in zo een wagen ze werden toen thuis nog opgebaard
en er stond dan een zwart kruis aan de deur
vertellen jullie maar verder ik kom graag lezen
piepje
zwarte schort heb ik ook nog gedragen
en te voet naar school over de asseweg
ik was 7 toen mijn zus begraven werd
in zo een wagen ze werden toen thuis nog opgebaard
en er stond dan een zwart kruis aan de deur
vertellen jullie maar verder ik kom graag lezen
piepje
Hou van mensen,zoals ze zijn!
Er zijn geen anderen
Er zijn geen anderen
-
Ivita - Lid geworden op: 05 nov 2007, 03:01
- Locatie: Oostende
jeronimo, ik heb zo'n compassie met de Rie maar wat dien fietsendief overkwam 
.... geen commentaar !!
nu zitten ze elke dag, een fulltime job
aan elk warenhuis, krantjes verkopen, als hun stapel krantjes op is, dan staat er om het hoekje een chique BMW of Mercedes (zelf gezien!!) en halen ze een nieuwe voorraad uit de kofferbak!!! Ik koop dus NOOIT zo'n krantje!!!
Welke oorlog komen zij uit??
Vroeger was oorlog nog oorlog en jullie wisten dat het oorlog was! Nu???
Ik weet alleen maar dat ik 5 jaar geleden nog rustig door de torhoutsesteenweg durfde lopen in oostende om 23u s avonds en mij daar nu om 19 uur al niet meer veilig voel en ik ben geen bange poes!
Er zijn nu internetcaféés, bruine kroegen waar ze voor 't venster overduidelijk THEE zitten te drinken! daar moet je niet proberen binnen te gaan! en elke 200 meter is er een nachtwinkel... daar durf ik wel binnen want dat zijn echt waar ! vriendelijke mensen, ze moeten leven van ons. Maar die caféés durf ik niet uitproberen, misschien wel eens als ik met een mens of tien ben... vroeger was het de duitser en de belg? ja? nu is het de tsjetsjeen, de marokaan, de turk, de roemeen, de ..... tegen wie????
zelfs de oorlog is niet meer duidelijk ...
.... geen commentaar !!De vrouw was er van zolang ik weet. Ze kwam en ze ging, één of 2 keer per jaar, of was het meer, ik weet het niet; van waar kwam ze en waar ging ze naartoe? Sprak ze nederlands? Waar was ze in de oorlog?
nu zitten ze elke dag, een fulltime job
aan elk warenhuis, krantjes verkopen, als hun stapel krantjes op is, dan staat er om het hoekje een chique BMW of Mercedes (zelf gezien!!) en halen ze een nieuwe voorraad uit de kofferbak!!! Ik koop dus NOOIT zo'n krantje!!!Welke oorlog komen zij uit??
Vroeger was oorlog nog oorlog en jullie wisten dat het oorlog was! Nu???
Ik weet alleen maar dat ik 5 jaar geleden nog rustig door de torhoutsesteenweg durfde lopen in oostende om 23u s avonds en mij daar nu om 19 uur al niet meer veilig voel en ik ben geen bange poes!
Er zijn nu internetcaféés, bruine kroegen waar ze voor 't venster overduidelijk THEE zitten te drinken! daar moet je niet proberen binnen te gaan! en elke 200 meter is er een nachtwinkel... daar durf ik wel binnen want dat zijn echt waar ! vriendelijke mensen, ze moeten leven van ons. Maar die caféés durf ik niet uitproberen, misschien wel eens als ik met een mens of tien ben... vroeger was het de duitser en de belg? ja? nu is het de tsjetsjeen, de marokaan, de turk, de roemeen, de ..... tegen wie????
zelfs de oorlog is niet meer duidelijk ...
Be carefull what you wish for
-
jeronimo - Lid geworden op: 23 jan 2005, 22:18
- Locatie: pajottenland
Louis Neefs was ook eens naar scherpenheuvel geweest hé.
Wel, ik zat met een probleem, was al 24 jaar en had nog altijd geen lief.
Zij die mij wilden moest ik niet, en zij die ik wilde had geen interesse.
Hoogtijd dus om er iets aan te doen, nen "braven jongen"die ik toen was
ging het eens proberen met een bedevaart te voet naar scherpenheuvel,
't was maar 63 km dus goed om doen. ? ?
Korte broek, legerschoenen en rugzak, ik voelde me een echte trekker.
Eerst de 12 km naar Brussel, de Leuvense steenweg dan richting Aarschot
Na 40 km was het tijd om mijn boterhammekes en kruiksken met koffie aan te spreken, zittend in een gracht, schoenen en kousen uit, de voeten omhoog, ja die teentjes hadden toch al wat kilometerkes geperst gezeten.
Na een tijdje rust kon ik verder, wel met wat stijve spieren maar er waren nog 25 km te stappen dus, vooruit.
Iedere bedevaarder naar Scherpenheuvel kent wel die beton Velobaan tussen Aarschot en Diest, spijtig staken er soms stukken een paar centimeter hoger, wel op die baan, kopke omhoog, duimen achter de riemen van mijn rugzak en een deuntje aan ' fluiten raak ik zo een "trap"
neen vallen deed ik niet, ik raakte uit evenwicht en trachte dat op te lossen met harder te lopen maar neen , die spieren luisterden niet meer en 20 meter verder stak ik op mijn buik in de gracht, neen ik had mij niet bezeerd, het vuil wat van de knieën gevreven en ik voort.
Na een tijdje voelde ik wel een stekende pijn die altijd maar erger werd.
Ja, toch nekeer kijken, schoen uit en wat zie ik, bloed en nog bloed.!
Vlug de kous uit en ...neen, de nagel van mijn dikken teen hing er aan te bengelen, en toch moest ik verder.
Mijn flesje teinture d' iode kwam dan toch te pas, nagel omhoog, enkele druppels op die wond, een voddeke rond, kous en schoen weer aan en ik al mankend op weg voor het laatste stuk.
In scherpenheuvel aangekomen ging ik op de pastorie vragen waar ik ergens kon overnachten, ja, in de boerderij van de abdij was er plek op de hooizolder, eerst gaan ne frit eten en die me trouwens niet goed bekomen was en als ne zieken hond kroop ik de ladder op, door een venster naar binnen en ....slapen.
's anderdaags eens bij ons lief vrouwken gaan ne goeien dag zeggen
en ik kon de terugweg aanvatten, neen niet te voet, 'k zou autostop doen
na drie pogingen was ik toch al in Aarschot geraakt en van armoede heb ik maar de trein genomen.
Heeft het wat opgebracht ?? dat is voor een andere keer.
Wel, ik zat met een probleem, was al 24 jaar en had nog altijd geen lief.
Zij die mij wilden moest ik niet, en zij die ik wilde had geen interesse.
Hoogtijd dus om er iets aan te doen, nen "braven jongen"die ik toen was
ging het eens proberen met een bedevaart te voet naar scherpenheuvel,
't was maar 63 km dus goed om doen. ? ?
Korte broek, legerschoenen en rugzak, ik voelde me een echte trekker.
Eerst de 12 km naar Brussel, de Leuvense steenweg dan richting Aarschot
Na 40 km was het tijd om mijn boterhammekes en kruiksken met koffie aan te spreken, zittend in een gracht, schoenen en kousen uit, de voeten omhoog, ja die teentjes hadden toch al wat kilometerkes geperst gezeten.
Na een tijdje rust kon ik verder, wel met wat stijve spieren maar er waren nog 25 km te stappen dus, vooruit.
Iedere bedevaarder naar Scherpenheuvel kent wel die beton Velobaan tussen Aarschot en Diest, spijtig staken er soms stukken een paar centimeter hoger, wel op die baan, kopke omhoog, duimen achter de riemen van mijn rugzak en een deuntje aan ' fluiten raak ik zo een "trap"
neen vallen deed ik niet, ik raakte uit evenwicht en trachte dat op te lossen met harder te lopen maar neen , die spieren luisterden niet meer en 20 meter verder stak ik op mijn buik in de gracht, neen ik had mij niet bezeerd, het vuil wat van de knieën gevreven en ik voort.
Na een tijdje voelde ik wel een stekende pijn die altijd maar erger werd.
Ja, toch nekeer kijken, schoen uit en wat zie ik, bloed en nog bloed.!
Vlug de kous uit en ...neen, de nagel van mijn dikken teen hing er aan te bengelen, en toch moest ik verder.
Mijn flesje teinture d' iode kwam dan toch te pas, nagel omhoog, enkele druppels op die wond, een voddeke rond, kous en schoen weer aan en ik al mankend op weg voor het laatste stuk.
In scherpenheuvel aangekomen ging ik op de pastorie vragen waar ik ergens kon overnachten, ja, in de boerderij van de abdij was er plek op de hooizolder, eerst gaan ne frit eten en die me trouwens niet goed bekomen was en als ne zieken hond kroop ik de ladder op, door een venster naar binnen en ....slapen.
's anderdaags eens bij ons lief vrouwken gaan ne goeien dag zeggen
en ik kon de terugweg aanvatten, neen niet te voet, 'k zou autostop doen
na drie pogingen was ik toch al in Aarschot geraakt en van armoede heb ik maar de trein genomen.
Heeft het wat opgebracht ?? dat is voor een andere keer.
niet wat ge zegt telt maar hoe ge het zegt.
-
SDW - Lid geworden op: 24 dec 2004, 11:42
- Locatie: ANTWERPEN- BELGIE
Gisteren op ANTWERP AIRPORT tijdens het praten met enkele collega's over de huidige financieele perikelen kwam het gesprek over de jaren 60 toen wij nieuwe vliegtuigen gingen ophalen in Reims( France) bij de fabriek van Cessna en deze gingen afleveren over gans Europa.
Ik herinner mijn eerste zending nog levendig want ik moest toen van uit Brussel met de nachttrein naar Paris-gare du nord en dan naar Reims.
Alvorens te vertrekken moest ik via de hoofdzetel van de firma Sotramat voor dewelke wij deze vluchten uitvoerden, ik bood mijn aan bij de boekhouder die mij de nodige formulieren gaf , maar toen ik dacht alles te hebben zegde hij mij even te wachten en ging in zijn kluis achter hem en kwam daar met een pak frans geld uit ter waarde van 3 Miljoen Belgische frank en legde mij een bon voor om voor ontvangst te tekenen want toen werden de vliegtuigen maar afgeleverd tegen cash betaling.
Ik kan u verzekeren dat men zich niet op zijn gemak voelt op de nachttrein naar parijs die toen vertrok rond 2300 uur om rond 0500 uur in Parijs te zijn.
Op deze trein zatten toen allerlei gure personen en ik kan u verzekeren dat ik geen minuut heb durven slapen tijdens de rit.
Gisteren gaven de collega's ook toe dat dit voor ons de moeilijkste deel van de opdracht was hoor met een omslag waarin in Frans geld de waarde van 3 Miljoen Belgische frank zat deze nachttrein nemen.
Dat was de goede oude tijd ?????
Nu gaat zo een aankoop toch heel wat eenvoudiger met een berichtje via de PC tussen de beide betrokken firma's en de bank, ik weet ook niet of die nachttrein nog bestaat welk er 6 uur over deed tussen Brussel en Parijs
Ik herinner mijn eerste zending nog levendig want ik moest toen van uit Brussel met de nachttrein naar Paris-gare du nord en dan naar Reims.
Alvorens te vertrekken moest ik via de hoofdzetel van de firma Sotramat voor dewelke wij deze vluchten uitvoerden, ik bood mijn aan bij de boekhouder die mij de nodige formulieren gaf , maar toen ik dacht alles te hebben zegde hij mij even te wachten en ging in zijn kluis achter hem en kwam daar met een pak frans geld uit ter waarde van 3 Miljoen Belgische frank en legde mij een bon voor om voor ontvangst te tekenen want toen werden de vliegtuigen maar afgeleverd tegen cash betaling.
Ik kan u verzekeren dat men zich niet op zijn gemak voelt op de nachttrein naar parijs die toen vertrok rond 2300 uur om rond 0500 uur in Parijs te zijn.
Op deze trein zatten toen allerlei gure personen en ik kan u verzekeren dat ik geen minuut heb durven slapen tijdens de rit.
Gisteren gaven de collega's ook toe dat dit voor ons de moeilijkste deel van de opdracht was hoor met een omslag waarin in Frans geld de waarde van 3 Miljoen Belgische frank zat deze nachttrein nemen.
Dat was de goede oude tijd ?????
Nu gaat zo een aankoop toch heel wat eenvoudiger met een berichtje via de PC tussen de beide betrokken firma's en de bank, ik weet ook niet of die nachttrein nog bestaat welk er 6 uur over deed tussen Brussel en Parijs
Wens de LUCHTVAART te bevorderen
om de VREDE en VRIENDSCHAP te ontwikkelen tussen de ganse MENSHEID
zonder onderscheid van RAS,NATIONALITEIT of RELIGIE
om de VREDE en VRIENDSCHAP te ontwikkelen tussen de ganse MENSHEID
zonder onderscheid van RAS,NATIONALITEIT of RELIGIE
-
Ivita - Lid geworden op: 05 nov 2007, 03:01
- Locatie: Oostende
sylvaintje;Op deze trein zatten toen allerlei gure personen en ik kan u verzekeren dat ik geen minuut heb durven slapen tijdens de rit.
je weet dat ik vijf jaar gependeld heb oostende/Brussel voor mijn werk als administratief secretaris (manusje doet alles) voor een beroepsvereniging (eigenlijk 2 beroepsverenigingen die zich verenigd hadden in één secretariaat) de interieurarchitecten en de landschapsarchitecten.
Ik moest dus om half vijf opstaan en dan de trein van 6u21 halen om om 8u op mijne buro te zijn in SINT JANS MOLENBEEK!! Waarom typ ik dat in hoofdletters? Jullie weten het wel....
Op de hoek van de straat waar mijn buro was, daar was een boekenwinkeltje en dat heette "All Aqsa" dus jullie snappen het wel zonder verder commentaar... De vuilnisbakken werden om het uur gecontroleerd.... enfin, daar werkte ik.
Op een avond na mijn werk, de trein van 16u37 uit brussel zuid, ik was een boekje aant lezen en in slaap gesukkeld, wat wil je, elke dag diezelfde trein, leek uren te duren ... ff naar 't toilet (2 minuutjes), sjakos laten staan want er zaten nog 5 mensen in die coupéé!!!!!! iedereen deed dat ............. kom ik terug, coupéé geen mens meer ..... sjakos stond er nog gelukkig ... thuis gekomen geld weg 60 euro!!!! Ik vertrouw niemand meer!
Be carefull what you wish for