de tijd van toen: 70 plussers - TE BEWAREN
-
SDW - Lid geworden op: 24 dec 2004, 11:42
- Locatie: ANTWERPEN- BELGIE
Heden nacht had ik een droom bestaande uit gedeeltelijk werkelijk beleefde feiten en fiktieve elementen met gevolg dat ik mij nog een intresant verhaal herinnerde deze morgend;
In de periode dat ik in de jaren 60/70 als helicopter piloot voor de rijkswacht vloog gebeurde het regelmatig dat wij als eerste op de plaats van een ongeval waren en wij er ter plaatse lande om eerste hulp te bieden.
Als piloot was ons echter geleerd zich niet op de plaats der zwaargewonden te begeven .
Toen ik op de autostrade lande bij een zeer zwaar ongeval met een 10 tal gewonden verwijderde ik mij te voet langs de wachtende wagens en wees hen erop dat het wel even kon duren.
Een twintigtzl wagens verwijdert van het ongeval verwijdert stond een zeer mooie Mercedes decapotable met een luid spelende radie.
De schaufeur lag schijnbaar op zijn stuur te slapen en ik sprak hem aan om te zeggen dat het minder hard spelen van de radio wel pretiger zou zijn, maar hij reageerde niet, toen ik hem bij de schouder aanraakte viel hij gewoon om ........en bleek hij overleden te zijn!!
Heden nacht kwam het gezicht van die man weer duidelijk te voorschijn maar nu was hij nog levende en dankte mij voor de gegeven informatie.
DROOM & FICTIE ??? brachten mij dit incident terug in mijn geheugen
In de periode dat ik in de jaren 60/70 als helicopter piloot voor de rijkswacht vloog gebeurde het regelmatig dat wij als eerste op de plaats van een ongeval waren en wij er ter plaatse lande om eerste hulp te bieden.
Als piloot was ons echter geleerd zich niet op de plaats der zwaargewonden te begeven .
Toen ik op de autostrade lande bij een zeer zwaar ongeval met een 10 tal gewonden verwijderde ik mij te voet langs de wachtende wagens en wees hen erop dat het wel even kon duren.
Een twintigtzl wagens verwijdert van het ongeval verwijdert stond een zeer mooie Mercedes decapotable met een luid spelende radie.
De schaufeur lag schijnbaar op zijn stuur te slapen en ik sprak hem aan om te zeggen dat het minder hard spelen van de radio wel pretiger zou zijn, maar hij reageerde niet, toen ik hem bij de schouder aanraakte viel hij gewoon om ........en bleek hij overleden te zijn!!
Heden nacht kwam het gezicht van die man weer duidelijk te voorschijn maar nu was hij nog levende en dankte mij voor de gegeven informatie.
DROOM & FICTIE ??? brachten mij dit incident terug in mijn geheugen
Wens de LUCHTVAART te bevorderen
om de VREDE en VRIENDSCHAP te ontwikkelen tussen de ganse MENSHEID
zonder onderscheid van RAS,NATIONALITEIT of RELIGIE
om de VREDE en VRIENDSCHAP te ontwikkelen tussen de ganse MENSHEID
zonder onderscheid van RAS,NATIONALITEIT of RELIGIE
-
Ivita - Lid geworden op: 05 nov 2007, 03:01
- Locatie: Oostende
sylvaintje dat zijn dingen die je blijkbaar nog niet verwerkt hebt als je dat nu nog altijd droomt! Maar ik vraag me eigenlijk af, of mensen die zulke dingen meemaakten, of die mensen dit ooit wel kunnen verwerken?
Ik vermoed dat velen onder jullie nog altijd de dingen dromen van in oorlogstijd? De doden die jullie zagen? bombardementen? vluchten, schuilen?
Het verandert een mens volledig!!
Ik vermoed dat velen onder jullie nog altijd de dingen dromen van in oorlogstijd? De doden die jullie zagen? bombardementen? vluchten, schuilen?
Het verandert een mens volledig!!
Be carefull what you wish for
-
SDW - Lid geworden op: 24 dec 2004, 11:42
- Locatie: ANTWERPEN- BELGIE
Tijdens een mijner vluchten met een belangrijke persoon van de speciale politiedienst toen D........ genoemd stelde hij mij voor een speciale opdracht uit te voeren met een helicopter.
Die dag vroeg hij mij te bekijken of het mogelijk was in het kasteel van B............te landen om de maaltijd te gebruiken met de bewoner.
Tevens maakte wij een lokale vlucht met de eigenaar over de omgeving waarna we terug in het kasteel gingen landen.
We werden dan begeleid in het kasteel waar in een zeer mooie zaal een grote tafel stond met het nodige personeel om ons te bedienen.
Er werd een heerlijke en zeer lekkere maaltijd opgedient begeleid met de nodige wijntjes waarvan ik echter slecht een glas kon gebruiken.
Het was een van de meest copieuse maaltijden die ik in gans muijn leven heb mogen deelnemen.
Na de maaltijd terug vertrekkende vroeg mijn begeleider of ik wist met wie wij de maaltijd hadden gebruikt in dat kasteel, en hij noemde mij de naam van de eigenaar er me opwijzende dat dit een der grootste topfiguren in de drughandel in het land
Hij stelde vast dat het nutig was met de man in kwestie een goede band te onderhouden en regelmatig met te praten omdat men via deze weg bepaalde informatie kon bekomen.
Dit klopt want uit het gesprek met de persoon aan boord in de omgeving kon ik afleiden dat zijn kasteel regelmatig bij nacht het bezoek van een helicopter bekwam en localiseerde ik ook een aantal lampen die een landing met helicopter mogelijk maakten , wat later werdt bevestigd.
Een HEERLIJKE MAALTIJD
Tevens vond ik later uit dat de persoon van de D........ op de hoogte was van mijn betrokkenheid bij mijn aktiviteiten met de Politie tijdens mijn opdracht bij de NATO.
Tevens heb ik nog een aantal opdrachten uitgevoerd in dit midden
Die dag vroeg hij mij te bekijken of het mogelijk was in het kasteel van B............te landen om de maaltijd te gebruiken met de bewoner.
Tevens maakte wij een lokale vlucht met de eigenaar over de omgeving waarna we terug in het kasteel gingen landen.
We werden dan begeleid in het kasteel waar in een zeer mooie zaal een grote tafel stond met het nodige personeel om ons te bedienen.
Er werd een heerlijke en zeer lekkere maaltijd opgedient begeleid met de nodige wijntjes waarvan ik echter slecht een glas kon gebruiken.
Het was een van de meest copieuse maaltijden die ik in gans muijn leven heb mogen deelnemen.
Na de maaltijd terug vertrekkende vroeg mijn begeleider of ik wist met wie wij de maaltijd hadden gebruikt in dat kasteel, en hij noemde mij de naam van de eigenaar er me opwijzende dat dit een der grootste topfiguren in de drughandel in het land
Hij stelde vast dat het nutig was met de man in kwestie een goede band te onderhouden en regelmatig met te praten omdat men via deze weg bepaalde informatie kon bekomen.
Dit klopt want uit het gesprek met de persoon aan boord in de omgeving kon ik afleiden dat zijn kasteel regelmatig bij nacht het bezoek van een helicopter bekwam en localiseerde ik ook een aantal lampen die een landing met helicopter mogelijk maakten , wat later werdt bevestigd.
Een HEERLIJKE MAALTIJD
Tevens vond ik later uit dat de persoon van de D........ op de hoogte was van mijn betrokkenheid bij mijn aktiviteiten met de Politie tijdens mijn opdracht bij de NATO.
Tevens heb ik nog een aantal opdrachten uitgevoerd in dit midden
Wens de LUCHTVAART te bevorderen
om de VREDE en VRIENDSCHAP te ontwikkelen tussen de ganse MENSHEID
zonder onderscheid van RAS,NATIONALITEIT of RELIGIE
om de VREDE en VRIENDSCHAP te ontwikkelen tussen de ganse MENSHEID
zonder onderscheid van RAS,NATIONALITEIT of RELIGIE
-
jeronimo - Lid geworden op: 23 jan 2005, 22:18
- Locatie: pajottenland
Allerheiligen,
Allerheiligen, een van de hoogdagen in het kerkelijk jaar was werkelijk een heiligdag.
Het was ook het moment om van zomer- naar winterkleding over te schakelen, de pelsen sjalen en winterjassen werden bovengehaald en buiten gehangen om de mottebollengeur wat te vervliegen, ik zie nog altijd moeder haar “minne” , zo’n beestje met een klein kopje en de pootjes hingen er ook nog aan, mijn grootmoeder had een van mollenvellen, zo’n grote tot half haar rug, zij die het wat breder hadden
droegen een pelsen jas, volgens de standing ging het tussen konijnen -vellen, mollen en zilvervossen “ palletos”, ja zelfs een pelsen hoed.
Voor ons was ook de tijd van korte kousen voorbij, neen een lange broek voor de kleinsten was er nog niet dus droegen we lange kousen die zo halfweg de billen kwamen en met een “ rekkerband” opgehouden werden,daar deze van oudere naar jongere overgingen en vallen niet uitgesloten was waren de knieën gewoonlijk dik overstopt, wanneer we de kans schoon hadden werden deze dan afgerold tot onder de knieën. De sandalen, sommigen droegen wel caoutchouc sloefen, werden verwisseld door klompen, schoenen waren immers een luxe en alleen voor 's zondags,zo konden we dan dagelijks de twee kilometer naar en van de school afstappen.
Dagen op voorhand werd er naar het kerkhof getrokken met emmer zeepsop en “chaindane” borstel en vader ging mee met de spade kwestie van het onkruid er onder te krijgen, van bloemen was er nog niet veel sprake, het waren de begoede burgers die het zich konden permitteren en ze moesten het toch laten zien ook hé.
De koster die wel een hongerloon verdiende en genoodzaakt was er een bijverdienste op na te houden was buiten aardbeikweker ook chrysanten kweker, zo van die potten met acht, tien of twaalf bloemen, meestal waren het witte, alhoewel er hier en daar een bruine of paarse te zien was. Als voorbereiding op deze dag gingen we dan klas per klas te biechten, maar wat hadden we toch te vertellen, gewoonlijk was het; ik heb nekeer gevloekt, nekeer gelogen of stal men een stuk suiker om toch maar iets te kunnen zeggen, als penitentie kregen we dan drie weesgegroetjes te bidden, ‘k vond dit altijd zó onozel.
Op Allerheiligendag gingen we dan naar de eerste mis want in de andere missen werd er geen komunie uitgedeeld, in de namiddag moesten we dan naar de lange vespers,
Dit duurde zeker een gans uur waarbij er een gezang(gejank) in het Latijn tussen de pastoor en de koster plaatsvond, hierbij hadden we alle moeite om ons wakker te houden., wanneer dit gedaan was konden we gaan "porsionkelen", dit was een volle aflaat verdienen bij elk kerkbezoek, voor overleden familieleden en voor de zieltjes die niemand hadden om voor te bidden waarbij men negen onze vaders, negen weesgegroeten en negen glorie zij de vader moesten bidden. Wat had ik het toch altijd moeilijk de tel bij te houden, gewoonlijk hield ik iemand anders in ‘d oog om een luchtje te gaan scheppen en terug binnen te gaan om voor een ander zieltje te gaan bidden.
‘s anderendaags was het al niet beter, met Allerzielen moesten we drie missen bijwonen waarbij twee gelezen en een(gezongen?) om erna weer enkele keren te gaan porsionkelen dit was ook een vrije dag, wij hadden geen les en niemand moest gaan werken
Van dit alles is er niet veel meer overgebleven behalve een bloemenshow op het kerkhof.
Allerheiligen, een van de hoogdagen in het kerkelijk jaar was werkelijk een heiligdag.
Het was ook het moment om van zomer- naar winterkleding over te schakelen, de pelsen sjalen en winterjassen werden bovengehaald en buiten gehangen om de mottebollengeur wat te vervliegen, ik zie nog altijd moeder haar “minne” , zo’n beestje met een klein kopje en de pootjes hingen er ook nog aan, mijn grootmoeder had een van mollenvellen, zo’n grote tot half haar rug, zij die het wat breder hadden
droegen een pelsen jas, volgens de standing ging het tussen konijnen -vellen, mollen en zilvervossen “ palletos”, ja zelfs een pelsen hoed.
Voor ons was ook de tijd van korte kousen voorbij, neen een lange broek voor de kleinsten was er nog niet dus droegen we lange kousen die zo halfweg de billen kwamen en met een “ rekkerband” opgehouden werden,daar deze van oudere naar jongere overgingen en vallen niet uitgesloten was waren de knieën gewoonlijk dik overstopt, wanneer we de kans schoon hadden werden deze dan afgerold tot onder de knieën. De sandalen, sommigen droegen wel caoutchouc sloefen, werden verwisseld door klompen, schoenen waren immers een luxe en alleen voor 's zondags,zo konden we dan dagelijks de twee kilometer naar en van de school afstappen.
Dagen op voorhand werd er naar het kerkhof getrokken met emmer zeepsop en “chaindane” borstel en vader ging mee met de spade kwestie van het onkruid er onder te krijgen, van bloemen was er nog niet veel sprake, het waren de begoede burgers die het zich konden permitteren en ze moesten het toch laten zien ook hé.
De koster die wel een hongerloon verdiende en genoodzaakt was er een bijverdienste op na te houden was buiten aardbeikweker ook chrysanten kweker, zo van die potten met acht, tien of twaalf bloemen, meestal waren het witte, alhoewel er hier en daar een bruine of paarse te zien was. Als voorbereiding op deze dag gingen we dan klas per klas te biechten, maar wat hadden we toch te vertellen, gewoonlijk was het; ik heb nekeer gevloekt, nekeer gelogen of stal men een stuk suiker om toch maar iets te kunnen zeggen, als penitentie kregen we dan drie weesgegroetjes te bidden, ‘k vond dit altijd zó onozel.
Op Allerheiligendag gingen we dan naar de eerste mis want in de andere missen werd er geen komunie uitgedeeld, in de namiddag moesten we dan naar de lange vespers,
Dit duurde zeker een gans uur waarbij er een gezang(gejank) in het Latijn tussen de pastoor en de koster plaatsvond, hierbij hadden we alle moeite om ons wakker te houden., wanneer dit gedaan was konden we gaan "porsionkelen", dit was een volle aflaat verdienen bij elk kerkbezoek, voor overleden familieleden en voor de zieltjes die niemand hadden om voor te bidden waarbij men negen onze vaders, negen weesgegroeten en negen glorie zij de vader moesten bidden. Wat had ik het toch altijd moeilijk de tel bij te houden, gewoonlijk hield ik iemand anders in ‘d oog om een luchtje te gaan scheppen en terug binnen te gaan om voor een ander zieltje te gaan bidden.
‘s anderendaags was het al niet beter, met Allerzielen moesten we drie missen bijwonen waarbij twee gelezen en een(gezongen?) om erna weer enkele keren te gaan porsionkelen dit was ook een vrije dag, wij hadden geen les en niemand moest gaan werken
Van dit alles is er niet veel meer overgebleven behalve een bloemenshow op het kerkhof.
niet wat ge zegt telt maar hoe ge het zegt.
-
jadi - Lid geworden op: 25 mei 2006, 17:54
- Locatie: de boterstad
Goede avond IEDEREEN ik kwam nog even bijlezen..Och Jeronimo het roept ook voor mij herinneringen op al ben ik heel wat jaren jonger.Mijn kindertijd was ook de wissel van kleren op 1nov.en voor de zomerwissel was het met Pasen..Ik herinner me gelukkig maar één mis op Allerheiligen en Allerzielen...mijn ouders gingen op 8u.dus moest ik met hen mee..Ik had witte botjes met een rits op de zijkant gevoerd met warme wol..en die botjes waren toen in rubber..Maar toch redelijk elegant vond ik..Wij meisjes hadden ook lange kouzen aan maar die lagen vast aan roze jartelletjes...of sommige meisjes hadden een lange broek aan die onderaan voorzien was van een elastiek...Ik weet nog dat ik aan mijn 7jaar een hermelijntje kreeg zoals je zegt met kop en pootjes aan..Mijn mama had een vos.Ik had ook een witte mof..zoiets om mijn handen in te steken.Maar dit diende alleen voor de zondagmorgen om naar de mis te gaan..en in de namiddag naar het lof..dat begon zo ongeveer om 15u...vond ik verre van plezant..daarna dronken mijn ouders koffie met taart..soms was het net voor het lof ook,en dit wanneer ze van plan waren om na het lof nog naar de platse te gaan naar mijn grootouders...Op hoogdagen was het ook de gewoonte dat er naar het kerkhof werd gegaan en daarna bij de grootouders binnen...met ouder te worden gebeurde dit minder en minder...en nu ga ik zelden meer naar het kerkhof...maar dat is een principe kwestie...ik draag bloemen naar mijn ouders in de zomer en net voor de winter...op Allerheiligen doen mijn tantes en nonkels hun chrysanten en zo hebben mijn ouders gans het jaar bloemetjes...Maar zoals ik al zei dat is een kwestie van opvatting.
't Is goed in eigen hart te kijken nog even voor het slapen gaan.
Of ik van dageraad tot avond geen enkel hart heb zeer gedaan.
Of ik van dageraad tot avond geen enkel hart heb zeer gedaan.
-
jeronimo - Lid geworden op: 23 jan 2005, 22:18
- Locatie: pajottenland
gisteren naar een bijeenkomst van oudgedienden van de karabiniers in Beverlo geweest. Dit deed mij volgende herinneringen bovenhalen
Kamp Beverlo,
Heb er tweemaal een kamp meegemaakt. Na mijn opleiding in Turnhout belandde ik in Verviers bij het 14e liniebataljon ’t was vandaar uit dat we naar Beverlo op kamp gingen. Had ik mijn brevet als chauffeur, toen ik na een tijdje zonder voertuig op een jeep gezet werd had ik warempel plankenkoorts, toen ik moest koppelen was mijn been zo aan ’t beven zodat ik met sprongen vooruitkwam, nu nog de aanhangwagen gaan aankoppelen en mij aanmelden bij de t s (de telefoondienst ) die werd dan volgeladen met bobijnen telefoonkabel. Bij het vertrek stond het koud zweet mij op de rug, gelukkig reden ze aan een slakkengangetje en kon ik mij langzaam aanpassen.
Op het kamp aangekomen stonden er ergens tussen de bomen materiaaltenten waar we een plaatsje uitzochten en een beddezak moesten gaan vullen met stro, alles was er geïmproviseerd, de openluchtkeuken was een tunnel van metalen platen waar een benzinevlam onder druk doorgejaagd werd. Hier kwam onze linnen waskom goed van pas, water konden we halen aan een tankwagen, neen een badkamer was er niet en de W C , ja zo kon men het noemen, was een kuil gegraven met een graafmachine zo 4 op 4m en 1.50 diep, de boorden waren verstevigd met planken en zo kon men er de ene naast de andere zijn behoefte doen, ja dit was werkelijk kamperen.
De terugtocht zal ik in gans mijn leven niet vergeten, enkele voertuigen waaronder mijne jeep moesten in achterwacht blijven, de telefoonlijnen moesten nog afgedaan worden, dus mijn aanhangwagen werd weer volgestouwd . Met een goede snelheid werd de terugweg aangevat maar als bleu chauffeur reden ze volgens mij veel te hard, ja we haalden zelfs 60 mijl , spijtig was het gewicht te veel naar achter geladen en had ik geen controle meer over mijn stuur.
Ik zwalpte van de ene kant van de baan naar de andere, ja een medepassagier riep zelfs op zijn moeder, na dit voorval heb ik de anderen dan maar laten rijden en ben alleen een uurtje later ook in de kazerne aangekomen.
De tweede keer was ongeveer twee jaar na ons afzwaaien. We werden opgeroepen ons naar St Gillis-Dedermonde te begeven, daar werden we opgevangen in een magazijn waar we voor één nachtje op grond konden slapen, in de nabijheid was er een mobilisatiedepot waar we ‘s anderendaags onze uitrusting konden afhalen.
Na vele uren trein geraakten we toch tegen de avond in Beverlo, nu werden we gedropt in houten barakken, echt veel kan ik er niet meer over vertellen maar in plaats van voertuigen kregen we ieder een velo. !! Nog een overblijfsel van vóór de oorlog,
Hebben we gelachen! Sommigen hadden zelfs de hele breedte van de baan nodig.
Het was toen dat we op een zondag eens op verkenning gingen richting “ de soldatenafekes”. Van mijn vader had ik nog horen spreken van “ kontreket” en “fermangel” maar des te groter was de ontgoocheling, het eerste café was gesloten,
dan maar naar het volgende, toen we er eindelijk waren bleek het een boerderij te zijn ( ferme Angèle) , met de mesthoop voor de deur rook het er niet al te fris, na een tijdje kwam de boerin ons zeggen ; de dochter is aan ’t melken ze zal seffens wel komen, na een tijdje kwam er een boerinneke recht uit de stal met haar strontklompen en schort
binnen. Wat zouden die jongens willen drinken, wel we hebben er een pintje gedronken en wij weg, neen we hadden ons het anders voorgesteld.
Wat we nog allemaal op dat kamp gedaan hebben, echt ik kan er me niets meer van herinneren , misschien dat het allemaal zo nutteloos was voor een jonge man van 24.
Kamp Beverlo,
Heb er tweemaal een kamp meegemaakt. Na mijn opleiding in Turnhout belandde ik in Verviers bij het 14e liniebataljon ’t was vandaar uit dat we naar Beverlo op kamp gingen. Had ik mijn brevet als chauffeur, toen ik na een tijdje zonder voertuig op een jeep gezet werd had ik warempel plankenkoorts, toen ik moest koppelen was mijn been zo aan ’t beven zodat ik met sprongen vooruitkwam, nu nog de aanhangwagen gaan aankoppelen en mij aanmelden bij de t s (de telefoondienst ) die werd dan volgeladen met bobijnen telefoonkabel. Bij het vertrek stond het koud zweet mij op de rug, gelukkig reden ze aan een slakkengangetje en kon ik mij langzaam aanpassen.
Op het kamp aangekomen stonden er ergens tussen de bomen materiaaltenten waar we een plaatsje uitzochten en een beddezak moesten gaan vullen met stro, alles was er geïmproviseerd, de openluchtkeuken was een tunnel van metalen platen waar een benzinevlam onder druk doorgejaagd werd. Hier kwam onze linnen waskom goed van pas, water konden we halen aan een tankwagen, neen een badkamer was er niet en de W C , ja zo kon men het noemen, was een kuil gegraven met een graafmachine zo 4 op 4m en 1.50 diep, de boorden waren verstevigd met planken en zo kon men er de ene naast de andere zijn behoefte doen, ja dit was werkelijk kamperen.
De terugtocht zal ik in gans mijn leven niet vergeten, enkele voertuigen waaronder mijne jeep moesten in achterwacht blijven, de telefoonlijnen moesten nog afgedaan worden, dus mijn aanhangwagen werd weer volgestouwd . Met een goede snelheid werd de terugweg aangevat maar als bleu chauffeur reden ze volgens mij veel te hard, ja we haalden zelfs 60 mijl , spijtig was het gewicht te veel naar achter geladen en had ik geen controle meer over mijn stuur.
Ik zwalpte van de ene kant van de baan naar de andere, ja een medepassagier riep zelfs op zijn moeder, na dit voorval heb ik de anderen dan maar laten rijden en ben alleen een uurtje later ook in de kazerne aangekomen.
De tweede keer was ongeveer twee jaar na ons afzwaaien. We werden opgeroepen ons naar St Gillis-Dedermonde te begeven, daar werden we opgevangen in een magazijn waar we voor één nachtje op grond konden slapen, in de nabijheid was er een mobilisatiedepot waar we ‘s anderendaags onze uitrusting konden afhalen.
Na vele uren trein geraakten we toch tegen de avond in Beverlo, nu werden we gedropt in houten barakken, echt veel kan ik er niet meer over vertellen maar in plaats van voertuigen kregen we ieder een velo. !! Nog een overblijfsel van vóór de oorlog,
Hebben we gelachen! Sommigen hadden zelfs de hele breedte van de baan nodig.
Het was toen dat we op een zondag eens op verkenning gingen richting “ de soldatenafekes”. Van mijn vader had ik nog horen spreken van “ kontreket” en “fermangel” maar des te groter was de ontgoocheling, het eerste café was gesloten,
dan maar naar het volgende, toen we er eindelijk waren bleek het een boerderij te zijn ( ferme Angèle) , met de mesthoop voor de deur rook het er niet al te fris, na een tijdje kwam de boerin ons zeggen ; de dochter is aan ’t melken ze zal seffens wel komen, na een tijdje kwam er een boerinneke recht uit de stal met haar strontklompen en schort
binnen. Wat zouden die jongens willen drinken, wel we hebben er een pintje gedronken en wij weg, neen we hadden ons het anders voorgesteld.
Wat we nog allemaal op dat kamp gedaan hebben, echt ik kan er me niets meer van herinneren , misschien dat het allemaal zo nutteloos was voor een jonge man van 24.
Laatst gewijzigd door jeronimo op 24 okt 2008, 18:14, 1 keer totaal gewijzigd.
niet wat ge zegt telt maar hoe ge het zegt.
-
jeronimo - Lid geworden op: 23 jan 2005, 22:18
- Locatie: pajottenland
Bedevaarten
Ik denk dat ik iets heb met bedevaarten, zo zijn we dit jaar na een tussenpoos van 50 jaar weer eens naar de ijzerbedevaart geweest, wat me het meest opviel was wel dat het nog dezelfde mensen waren maar wel 50 jaar ouder, in mijne jonge tijd was er ambiance, we deden het per fiets en toen kon men‘s zaterdags nog eens spelen met de gendarmen die met het waterkanon de vrolijke bende uiteenspoot.
Slapen deden we ergens bij een boer of magazijn, gewoonlijk koppelden we er een of ander gebeuren bij, zo gingen we eens naar het openluchtspel van de H Godelieve van Gistel en de zee lag ook niet zo ver weg, we maakten er een driedaagse uitstap van.
Ergens had ik belooft een vervolg te breien aan mijn Scherpenheuvel- bedevaart.
Wel, dat jaar gingen we met een bus van het gewest van de B J B
( boerenjeugdbond) naar Diksmude , ik zat zowat achteraan de bus, ja ik had nog altijd geen lief maar hier zat er eentje die me wel beviel, als fruitkweker had ik een ganse tas appelen mee die ik rond mij uitdeelde, ja ook aan dat meisje op de stoel vóór mij, Eva had Adam bekoord met een appel, hier waren de rollen omgekeerd, ik denk dat ze ne stijven nek gekregen had van steeds maar om te kijken.
Bij onze aankomst op de weide bleek ze de vriendin te zijn van de vriendin van mijn vriend ( ja sorry hoor, ik kan het niet beter uitleggen) en zo zijn we de ganse dag bij elkaar gebleven en alles scheen koek en ei, veertien dagen later zouden we elkaar terug zien maar hij was er en zij niet, ja , nog een bleuken erbij dacht ik maar ’s anderendaags was er een brief met alleen mijn voornaam en naam van de gemeente.
Gelukkig was er in die tijd maar ene met zo een naam als de mijne en wist de postbode voor wie deze wel moest zijn. Nog veertien dagen later zouden we mekaar weerzien op een sportfeest van de B J B en zou je geloven, ik kon mij haar niet meer voorstellen, het beste was mij op een zichtbare plaats opstellen, ze zou wel bij mij komen en ja na 50 jaar zijn we nog altijd bij elkaar.
Met de fiets naar Lourdes heb ik al verteld maar we zijn er sedert nog enkele keren geweest, eerst om een kaarsje aan te steken omdat de kinderwens uitbleef, dan nog eens om die kaars te gaan uitblazen, en later nog eens met de kinderen om hen te laten zien van waar ze gekomen waren.
Dat we dit jaar onze vijfde keer als bedevaarder te voet in Compostela aangekomen zijn past hier niet in ”de tijd van toen” misschien over….20 jaar.
Zo te zien ben ik een bedevaarder in hart en nieren. !
Ik denk dat ik iets heb met bedevaarten, zo zijn we dit jaar na een tussenpoos van 50 jaar weer eens naar de ijzerbedevaart geweest, wat me het meest opviel was wel dat het nog dezelfde mensen waren maar wel 50 jaar ouder, in mijne jonge tijd was er ambiance, we deden het per fiets en toen kon men‘s zaterdags nog eens spelen met de gendarmen die met het waterkanon de vrolijke bende uiteenspoot.
Slapen deden we ergens bij een boer of magazijn, gewoonlijk koppelden we er een of ander gebeuren bij, zo gingen we eens naar het openluchtspel van de H Godelieve van Gistel en de zee lag ook niet zo ver weg, we maakten er een driedaagse uitstap van.
Ergens had ik belooft een vervolg te breien aan mijn Scherpenheuvel- bedevaart.
Wel, dat jaar gingen we met een bus van het gewest van de B J B
( boerenjeugdbond) naar Diksmude , ik zat zowat achteraan de bus, ja ik had nog altijd geen lief maar hier zat er eentje die me wel beviel, als fruitkweker had ik een ganse tas appelen mee die ik rond mij uitdeelde, ja ook aan dat meisje op de stoel vóór mij, Eva had Adam bekoord met een appel, hier waren de rollen omgekeerd, ik denk dat ze ne stijven nek gekregen had van steeds maar om te kijken.
Bij onze aankomst op de weide bleek ze de vriendin te zijn van de vriendin van mijn vriend ( ja sorry hoor, ik kan het niet beter uitleggen) en zo zijn we de ganse dag bij elkaar gebleven en alles scheen koek en ei, veertien dagen later zouden we elkaar terug zien maar hij was er en zij niet, ja , nog een bleuken erbij dacht ik maar ’s anderendaags was er een brief met alleen mijn voornaam en naam van de gemeente.
Gelukkig was er in die tijd maar ene met zo een naam als de mijne en wist de postbode voor wie deze wel moest zijn. Nog veertien dagen later zouden we mekaar weerzien op een sportfeest van de B J B en zou je geloven, ik kon mij haar niet meer voorstellen, het beste was mij op een zichtbare plaats opstellen, ze zou wel bij mij komen en ja na 50 jaar zijn we nog altijd bij elkaar.
Met de fiets naar Lourdes heb ik al verteld maar we zijn er sedert nog enkele keren geweest, eerst om een kaarsje aan te steken omdat de kinderwens uitbleef, dan nog eens om die kaars te gaan uitblazen, en later nog eens met de kinderen om hen te laten zien van waar ze gekomen waren.
Dat we dit jaar onze vijfde keer als bedevaarder te voet in Compostela aangekomen zijn past hier niet in ”de tijd van toen” misschien over….20 jaar.
Zo te zien ben ik een bedevaarder in hart en nieren. !
Laatst gewijzigd door jeronimo op 26 okt 2008, 17:55, 1 keer totaal gewijzigd.
niet wat ge zegt telt maar hoe ge het zegt.
-
amadee
Goeie dag,
Fantastisch Geronimo, ik ben wel wat jaloers. Ik kan niet zo vlot schrijven, maak voortdurend fouten, en ik klop al eens op een verkeerde toets en hoeps ... alles weg. Dit is daarjuist ook al gebeurd: gisteren was ik een halve dag bezit met veel haperingen en geknoei, en toen ik tegen middernacht mijn werk wou opsturen, moet ik weer ergens op de verkeerde knop geduwd hebben, en... ik ben dan maar gaan slapen.
Terug naar Allerheiligen. Wij waren thuis erg katholiek, ik ging naar een katholieke school van de Broeders van Liefde en was bij de KSA, ook een zeer katholieke jeugdbeweging. Alles gebeurde zoal het moest gebeuren, mijn ouders waren wel erg ruimdenkend, de broeders waren sportieve mannen en bij de KSA ging de hoofdbrok naar sport, atletiek, fietsen, zwemmen, op kamp gaan, pingpong, biljarten, kaarten, tafelvoetbal, toneel spelen. Naar de geest van die tijd, en dat is betreurenswaardig, gebeurde alles in afwezigheid van het andere geslacht. Maar ik heb er geen trauma van overgehouden.
Ik ga effen pauzeren; tot zo dadelijk
Fantastisch Geronimo, ik ben wel wat jaloers. Ik kan niet zo vlot schrijven, maak voortdurend fouten, en ik klop al eens op een verkeerde toets en hoeps ... alles weg. Dit is daarjuist ook al gebeurd: gisteren was ik een halve dag bezit met veel haperingen en geknoei, en toen ik tegen middernacht mijn werk wou opsturen, moet ik weer ergens op de verkeerde knop geduwd hebben, en... ik ben dan maar gaan slapen.
Terug naar Allerheiligen. Wij waren thuis erg katholiek, ik ging naar een katholieke school van de Broeders van Liefde en was bij de KSA, ook een zeer katholieke jeugdbeweging. Alles gebeurde zoal het moest gebeuren, mijn ouders waren wel erg ruimdenkend, de broeders waren sportieve mannen en bij de KSA ging de hoofdbrok naar sport, atletiek, fietsen, zwemmen, op kamp gaan, pingpong, biljarten, kaarten, tafelvoetbal, toneel spelen. Naar de geest van die tijd, en dat is betreurenswaardig, gebeurde alles in afwezigheid van het andere geslacht. Maar ik heb er geen trauma van overgehouden.
Ik ga effen pauzeren; tot zo dadelijk
-
jeronimo - Lid geworden op: 23 jan 2005, 22:18
- Locatie: pajottenland
Amedee,
Ik ga u ne goeie raad geven.
Zet eerst alles op " word", daar kunt ge op uw gemak werken.
Als uw verhaal af is zoek ge op " bewerken" eerst selecteren
dan weer op bewerken; kopieëren
dan gaat ge maar eerst naar uw nieuw bericht
Ge zet uw cursor op de plaats waar uw tekst moet beginnen
dan weer op bewerken; op plakken.
Alles wat ge geschreven hebt staat er op
druk op O K en alles wordt verstuurd. !
Als ge uw werk wil houden op uw p c , neem dan" bestand" en druk op
" opslaan als " en het staat op uw harde schijf bij "min documenten"
eenvoudig hé.
Ik ga u ne goeie raad geven.
Zet eerst alles op " word", daar kunt ge op uw gemak werken.
Als uw verhaal af is zoek ge op " bewerken" eerst selecteren
dan weer op bewerken; kopieëren
dan gaat ge maar eerst naar uw nieuw bericht
Ge zet uw cursor op de plaats waar uw tekst moet beginnen
dan weer op bewerken; op plakken.
Alles wat ge geschreven hebt staat er op
druk op O K en alles wordt verstuurd. !
Als ge uw werk wil houden op uw p c , neem dan" bestand" en druk op
" opslaan als " en het staat op uw harde schijf bij "min documenten"
eenvoudig hé.
niet wat ge zegt telt maar hoe ge het zegt.
-
jeronimo - Lid geworden op: 23 jan 2005, 22:18
- Locatie: pajottenland
Ik vind dat dit ook op onze topic mag,
deze bijdrage staat ook op heinneringen Melchtal
Hallo, ik ben de jongste van vier bij ons thuis, mijn zus en broers waren al op C M vakantie geweest en nu kwam ik aan de beurt.
In 1950 op twaalfjarige leeftijd mocht ik van mijn ouders mee naar Heist aan zee voor tien dagen .Ons monitrice was Anna Moriau, dochter van de toenmalige burgemeester
van Aalst. In het groepje van elf waar ik bij was waren we met drie uit ons dorp.
Ons vakantie liep onder ’t groot verlof, dus zomer en goed weder maar dat brengt ook onweer mee, we hadden een excursie op zee met de autoboot toen er een hevige wind met onweer opstak, de meeste onder ons waren bang, ik ook, de monitrice en de stuurman probeerden ons kalm te houden maar ’t ging er zo hevig aan toe dat de boot dreigde om te slaan, de stuurman korte zijn rit in en reed met ons in volle vaart het strand op, die nacht hadden we bijna niet geslapen en hadden nachtmerries over ons avontuur op zee . Van dan af had ik helemaal geen goesting meer om met water in kontact te komen. Zo heb ik nooit leren zwemmen, ’t water was te nat en ik had schrik van het water probeerde ik iedereen wijs te maken.
Al bij al was het een toffe vakantie, we turnden en deden allerhande spelletjes op het strand, zoals balspel, zakdoekje leggen, ook stapten we al zingend door de duinen,
“er groeien idealen, een potteken met vet “, kwam er regelmatig door, we waren een groepje die goed met elkaar opschoot en hebben veel gelachen en mopjes verteld.
Bovenstaande foto is nog een herinnering van deze toffe vakantie.
Een jaar later ging ik met de C M naar Stevoort, ergens in Limburg in een kostschool
’t Was weer een tiendaagse,veel weet ik er niet meer van te vertellen , ’t was bij de nonnen, we hebben er mogen alle soorten fruit plukken met als beloning een dessert van onze noeste arbeid,onkruid wieden en de afwas doen was wel minder plezant.
Ik heb er geen foto van en kan me van de deelnemers niets meer herinneren.
In alle geval heb ik er toffe dagen beleefd.
Volgende keer het relaas over het kamp in Melchtal
MELCHTAL
1952, Ik was 14 jaar geworden en mocht mee naar Melchtal.
In Ninove hadden we afspraak in ons huis, het lokaal van de C M.
Ons valies, een kartonnen doos met in grote letters, landsbond der christelijke mutualiteiten.en natuurlijk onze naam, de inhoud, ja zo wat van alles voor een periode van 10 dagen met een paar goede stapschoenen voor in de bergen.
Er waren veel bekende gezichten waaronder een goede vriendin uit ons dorp, ook waren er meisjes bij van de vorige twee jaren, dus was het een blij weerzien.
Ik herinner mij dat Zwitserland heel ver was zodat we op de trein moesten overnachten, de monitrices hadden de handen vol om ons stil te houden maar na een tijdje viel iedereen wel in slaap, ons monitrice, Margriet Roosens was een lieve en een toffe, we hadden er veel steun aan. Veel kan ik er niet meer over vertellen, maar ik kon goed stappen en klimmen zodat de anderen me Clementine noemden, een ander meisje die al een paar keer gevallen was noemden ze Vallentinne.We waren een goede groep en hielpen elkaar waar het nodig was, soms maakten we en lange sliert op de smalle bergpaadjes en gaven mekaar een hand.
Iets dat ik me nog goed herinner, na dat we een ganse namiddag in de bergen gestapt hadden en aan wat rust toe waren zette ik mij neer en belande in een koeienvla,
Ik had een blauw kleed met witte bollekens erop, de anderen hadden zo’n plezier mij zo te zien lopen. Toen we terug in het paviljoen waren heeft ons monitrice mijn kleed gewassen maar gelukkig had nog een reserve kleed bij.
De vooravond van ons vertrek hebben we met al de paviljoenen samen een kampvuur gehouden en zongen ons hele zangboekje waaronder “ avondlied” , de emoties komen nog altijd boven wanneer ik dit liedje hoor.er was ook een alpenhoorn groep waarvan de klanken uit de bergen kwamen.
Ik heb nog mijn bel maar die staat wel in de kast, ons kleikinderen zouden er om vechten en zou het spijtig vinden moest ze kapot vallen.
Melchtal was mijn laatste C M kamp, ik heb er nog een groepsfoto van en vele mooie herinneringen
Lea
deze bijdrage staat ook op heinneringen Melchtal
Hallo, ik ben de jongste van vier bij ons thuis, mijn zus en broers waren al op C M vakantie geweest en nu kwam ik aan de beurt.
In 1950 op twaalfjarige leeftijd mocht ik van mijn ouders mee naar Heist aan zee voor tien dagen .Ons monitrice was Anna Moriau, dochter van de toenmalige burgemeester
van Aalst. In het groepje van elf waar ik bij was waren we met drie uit ons dorp.
Ons vakantie liep onder ’t groot verlof, dus zomer en goed weder maar dat brengt ook onweer mee, we hadden een excursie op zee met de autoboot toen er een hevige wind met onweer opstak, de meeste onder ons waren bang, ik ook, de monitrice en de stuurman probeerden ons kalm te houden maar ’t ging er zo hevig aan toe dat de boot dreigde om te slaan, de stuurman korte zijn rit in en reed met ons in volle vaart het strand op, die nacht hadden we bijna niet geslapen en hadden nachtmerries over ons avontuur op zee . Van dan af had ik helemaal geen goesting meer om met water in kontact te komen. Zo heb ik nooit leren zwemmen, ’t water was te nat en ik had schrik van het water probeerde ik iedereen wijs te maken.
Al bij al was het een toffe vakantie, we turnden en deden allerhande spelletjes op het strand, zoals balspel, zakdoekje leggen, ook stapten we al zingend door de duinen,
“er groeien idealen, een potteken met vet “, kwam er regelmatig door, we waren een groepje die goed met elkaar opschoot en hebben veel gelachen en mopjes verteld.
Bovenstaande foto is nog een herinnering van deze toffe vakantie.
Een jaar later ging ik met de C M naar Stevoort, ergens in Limburg in een kostschool
’t Was weer een tiendaagse,veel weet ik er niet meer van te vertellen , ’t was bij de nonnen, we hebben er mogen alle soorten fruit plukken met als beloning een dessert van onze noeste arbeid,onkruid wieden en de afwas doen was wel minder plezant.
Ik heb er geen foto van en kan me van de deelnemers niets meer herinneren.
In alle geval heb ik er toffe dagen beleefd.
Volgende keer het relaas over het kamp in Melchtal
MELCHTAL
1952, Ik was 14 jaar geworden en mocht mee naar Melchtal.
In Ninove hadden we afspraak in ons huis, het lokaal van de C M.
Ons valies, een kartonnen doos met in grote letters, landsbond der christelijke mutualiteiten.en natuurlijk onze naam, de inhoud, ja zo wat van alles voor een periode van 10 dagen met een paar goede stapschoenen voor in de bergen.
Er waren veel bekende gezichten waaronder een goede vriendin uit ons dorp, ook waren er meisjes bij van de vorige twee jaren, dus was het een blij weerzien.
Ik herinner mij dat Zwitserland heel ver was zodat we op de trein moesten overnachten, de monitrices hadden de handen vol om ons stil te houden maar na een tijdje viel iedereen wel in slaap, ons monitrice, Margriet Roosens was een lieve en een toffe, we hadden er veel steun aan. Veel kan ik er niet meer over vertellen, maar ik kon goed stappen en klimmen zodat de anderen me Clementine noemden, een ander meisje die al een paar keer gevallen was noemden ze Vallentinne.We waren een goede groep en hielpen elkaar waar het nodig was, soms maakten we en lange sliert op de smalle bergpaadjes en gaven mekaar een hand.
Iets dat ik me nog goed herinner, na dat we een ganse namiddag in de bergen gestapt hadden en aan wat rust toe waren zette ik mij neer en belande in een koeienvla,
Ik had een blauw kleed met witte bollekens erop, de anderen hadden zo’n plezier mij zo te zien lopen. Toen we terug in het paviljoen waren heeft ons monitrice mijn kleed gewassen maar gelukkig had nog een reserve kleed bij.
De vooravond van ons vertrek hebben we met al de paviljoenen samen een kampvuur gehouden en zongen ons hele zangboekje waaronder “ avondlied” , de emoties komen nog altijd boven wanneer ik dit liedje hoor.er was ook een alpenhoorn groep waarvan de klanken uit de bergen kwamen.
Ik heb nog mijn bel maar die staat wel in de kast, ons kleikinderen zouden er om vechten en zou het spijtig vinden moest ze kapot vallen.
Melchtal was mijn laatste C M kamp, ik heb er nog een groepsfoto van en vele mooie herinneringen
Lea
niet wat ge zegt telt maar hoe ge het zegt.
-
amadee
Goejedag
Hiëronymus, ik heb uw wijze raad opgevolgd en ’t is gelukt .
Vooraleer ik verder vertel vind ik het best eens te zeggen waar ik vandaan kom, zodat jullie een beter beeld hebben van een en ander, want ik heb – samen met jullie – al wel gemerkt dat alles relatief is, het verschilt naargelang tijd, plaats en persoon, en dat is maar goed, anders wordt het maar saai.
Ik woonde tot in 1952 met mijn ouders in Merksem. De plaats waar SDW EEN DEEL VAN ZIJN JEUGD DOORBRACHT. Dag Silvain, wij gaan elkaar hier nog ontmoeten, wij hebben samen nogal wat raakpunten. Ik hoop hier ook nog mensen van Merksem te ontmoeten.
Ik heb het over de dertiger en veertiger jaren. Computer, TV, GSM en GPS waren onbekend, maar ook dingen die nu bijna iedereen in huis heeft bestonden nog niet of waren zelfdaam: wasmachine, vaatwasmachine, fornuis, centrale verwarming, partculiere telefoon, auto, electrische apparaten zoals koffiezet, radio, enz; voor zover ik miij herinner was er geen enkel electrsch toestel bij ons thuis, maar wel een radio. Dat kwam omdat mijn nonkel bij Bell-telefoon werkte, begonnen als jonge knaap en door de firma Bell zelf opgeleid tot hetgeen men noemde: ingenieur van den Bell. Van in de jaren 20 hadden wij thuis (toen nog van mijn grootmoeder) een radio, een groot kunstwerk, vol met lampen en draden, mijn nonkel prutste dat ineen en hield het in stand.
In die omgeving zat ik als klein en opgroeiende jongeling. En daar kwam op 10 mei 1940 dan een oorlogstoestand bij.
Ik heb nog iets over Allerheiligen en –zielen. Ik heb al verteld dat we thuis gedegen en belegen katholiek waren; met al hetgeen daar bij hoort, en dat viel eigenlijk best mee, ik voelde me daar goed bij Elke zondag was een beetje feestdag, daar hoorde zondagse kleren bij en koffiekoeken, de voetbal of de staande (of liggende) wipschieting, enz. De gelovigen gingen naar de mis, de anderen bleven een uurke langer slapen, ze konden mekaar later op de dag treffen op de voetbal of iets van die dingen die bij de zondag hoorden, en die dan alleen konden; want in de week werd gewerkt, ook de ganse zaterdag. Op school was enkel de donderdagnamiddag vrij.
Ik ging meestal vroeg naar de mis. Om 7 of om 8 u. Daar trof ik mijn kameraden. De kerk was de plaats om o.a. af te spreken hoe wij de dag zouden doormaken, en die dag was nog lang.. Onze ouders gingen gewoonlijk om 10u. Dat was een Hoogmis, een plechtige mis met 3 Heren, die duurde altijd langer alhoewel ze met 3 waren om hetzelfde werk van één te doen. Dingen zoals porsjonkelen - of hoe heet dat – daar hadden we wel eens van gehoord – maar dat bestond bij ons niet. Op bedevaart gaan dat kon natuurlijk wel, het was weer eens een reden om bijeen te zijn, het gevoel te hebben een prestatie te leveren voor het goede doel, enmeestal nog plezant ook. Een enkele keer gingen we wel eens naar het lof in de namiddag, zoals met Allerheiligen. Bij ons haspelde zich dat af in een kwartierke, met het Tantum Ergo en met die lofliederen, die inderdaad, ook bij ons werden die gejankt ; maar alles heeft zijn tijd: een van die “jankliederen” is later een van de grootste wereldhits aller tijden geworden. En jullie kennen het: “We shal overcome some day” is noot na noot, en in identiek met hetzelfde ritme een copie van zo’n liedje, maar dan wel in het engels.
Nu ga ik eventjes stoppen. Tot de volgende zitting. Amadeus.
Hiëronymus, ik heb uw wijze raad opgevolgd en ’t is gelukt .
Vooraleer ik verder vertel vind ik het best eens te zeggen waar ik vandaan kom, zodat jullie een beter beeld hebben van een en ander, want ik heb – samen met jullie – al wel gemerkt dat alles relatief is, het verschilt naargelang tijd, plaats en persoon, en dat is maar goed, anders wordt het maar saai.
Ik woonde tot in 1952 met mijn ouders in Merksem. De plaats waar SDW EEN DEEL VAN ZIJN JEUGD DOORBRACHT. Dag Silvain, wij gaan elkaar hier nog ontmoeten, wij hebben samen nogal wat raakpunten. Ik hoop hier ook nog mensen van Merksem te ontmoeten.
Ik heb het over de dertiger en veertiger jaren. Computer, TV, GSM en GPS waren onbekend, maar ook dingen die nu bijna iedereen in huis heeft bestonden nog niet of waren zelfdaam: wasmachine, vaatwasmachine, fornuis, centrale verwarming, partculiere telefoon, auto, electrische apparaten zoals koffiezet, radio, enz; voor zover ik miij herinner was er geen enkel electrsch toestel bij ons thuis, maar wel een radio. Dat kwam omdat mijn nonkel bij Bell-telefoon werkte, begonnen als jonge knaap en door de firma Bell zelf opgeleid tot hetgeen men noemde: ingenieur van den Bell. Van in de jaren 20 hadden wij thuis (toen nog van mijn grootmoeder) een radio, een groot kunstwerk, vol met lampen en draden, mijn nonkel prutste dat ineen en hield het in stand.
In die omgeving zat ik als klein en opgroeiende jongeling. En daar kwam op 10 mei 1940 dan een oorlogstoestand bij.
Ik heb nog iets over Allerheiligen en –zielen. Ik heb al verteld dat we thuis gedegen en belegen katholiek waren; met al hetgeen daar bij hoort, en dat viel eigenlijk best mee, ik voelde me daar goed bij Elke zondag was een beetje feestdag, daar hoorde zondagse kleren bij en koffiekoeken, de voetbal of de staande (of liggende) wipschieting, enz. De gelovigen gingen naar de mis, de anderen bleven een uurke langer slapen, ze konden mekaar later op de dag treffen op de voetbal of iets van die dingen die bij de zondag hoorden, en die dan alleen konden; want in de week werd gewerkt, ook de ganse zaterdag. Op school was enkel de donderdagnamiddag vrij.
Ik ging meestal vroeg naar de mis. Om 7 of om 8 u. Daar trof ik mijn kameraden. De kerk was de plaats om o.a. af te spreken hoe wij de dag zouden doormaken, en die dag was nog lang.. Onze ouders gingen gewoonlijk om 10u. Dat was een Hoogmis, een plechtige mis met 3 Heren, die duurde altijd langer alhoewel ze met 3 waren om hetzelfde werk van één te doen. Dingen zoals porsjonkelen - of hoe heet dat – daar hadden we wel eens van gehoord – maar dat bestond bij ons niet. Op bedevaart gaan dat kon natuurlijk wel, het was weer eens een reden om bijeen te zijn, het gevoel te hebben een prestatie te leveren voor het goede doel, enmeestal nog plezant ook. Een enkele keer gingen we wel eens naar het lof in de namiddag, zoals met Allerheiligen. Bij ons haspelde zich dat af in een kwartierke, met het Tantum Ergo en met die lofliederen, die inderdaad, ook bij ons werden die gejankt ; maar alles heeft zijn tijd: een van die “jankliederen” is later een van de grootste wereldhits aller tijden geworden. En jullie kennen het: “We shal overcome some day” is noot na noot, en in identiek met hetzelfde ritme een copie van zo’n liedje, maar dan wel in het engels.
Nu ga ik eventjes stoppen. Tot de volgende zitting. Amadeus.