de tijd van toen 70+ /TE BEWAREN
-
SDW - Lid geworden op: 24 dec 2004, 11:42
- Locatie: ANTWERPEN- BELGIE
Met de geplaatste verhalen komen er ook nog herineringen naar boven
maar vind heden de woorden niet om er een mooie verhaal over te
schrijven
maar vind heden de woorden niet om er een mooie verhaal over te
schrijven
Wens de LUCHTVAART te bevorderen
om de VREDE en VRIENDSCHAP te ontwikkelen tussen de ganse MENSHEID
zonder onderscheid van RAS,NATIONALITEIT of RELIGIE
om de VREDE en VRIENDSCHAP te ontwikkelen tussen de ganse MENSHEID
zonder onderscheid van RAS,NATIONALITEIT of RELIGIE
-
jeronimo - Lid geworden op: 23 jan 2005, 22:18
- Locatie: pajottenland
t
Troost u Amadee, gisteravond werk ik aan een verhaal en al een foto te willen bijplaatsen is alles verloren gegaan.
Hallo vrienden,
Ben blij dat het hier weer vlot loopt.
SWD neem uw tijd jong, op onze ouderdom mag men zich niet meer “ opjagen
Amadee, wij waren thuis ook kleine boerkes met paard, drie koeien, drie runderen en drie meutekes( jonge kalfjes),een bende kippen die vrij op het erf mochten rondlopen en het soms riskeerden om binnen te glippen, ja en nog twee schapen ook.
We hadden twee kweekzeugen , onder de oorlog gingen de biggetjes vlot aan huis weg, na de oorlog toen men alles in de winkels kon kopen was het voor veel mensen
te groot slameur( te veel om handen) om nog een zwijn vet te mesten
De vier schoonste,( lang lijf en breed achterwerk) bleven thuis en werden gemest tot
140-150 kg, daar was minstens eten aan.! Nu mogen ze maar 90 kg meer wegen
reuzel raakt bij de beenhouwer niet meer verkocht, het spek moet mager zijn en in spiering mag geen lijntje vet meer zitten.Waar is de tijd dat koeienvlees een luxe was en alleen op zondag op tafel kwam.
Dat van die zeug niet meer “vol” te krijgen, werd vetgemest tot een nijlpaard, ja soms 300 kg, daar was minstens eten aan en eer alles door de vleesmolen gedraaid was om pensen te maken en het vet na het malen in een grote ketel ( den douche) dit was een ketel met inhoud van +- 300l dienstig om patatten en rapen te koken voor de varkens.
Hierin werden ook de pensen gekookt, het kookvocht of zultsoep was zeer gevoelig om zuur te worden en werd uitgedeeld aan de buren.de “ kojkes” of overblijsel van het gesmolten vet werd gemengd met het kopvlees en in stenen teilen gegoten.
De” filé”werd gesteriliseerd en spek en hespen gingen de pekel in.
In dat verslag van ivitta lees ik dat de boeren zich verijkt zouden hebben, weet wel dat er strenge controle was en men moest producten leveren volgens uw oppervlakte.
Misschien waren er wel grotere boeren die goede contacten hadden met de controleurs die ook honger hadden en een oogje toededen voor een lap spek, een hesp of een zak aardappelen.
Hoogstens kan men stellen dat we ons eens kunnen recht zetten hebben en enkele nodige machines konden kopen om de zware arbeid van het handmatig maaien te verlichten.
Iedere kleine boer had wel een bijverdienste waaronder kleinfruit, aardbeien, groenten of een kippenstal.
Bovenstaande fotos tijdens het maaien van de tarwe, de schoven werden nog met de hand gebonden. De kleine paardmenner , wel dat was ik. !
Troost u Amadee, gisteravond werk ik aan een verhaal en al een foto te willen bijplaatsen is alles verloren gegaan.
Hallo vrienden,
Ben blij dat het hier weer vlot loopt.
SWD neem uw tijd jong, op onze ouderdom mag men zich niet meer “ opjagen
Amadee, wij waren thuis ook kleine boerkes met paard, drie koeien, drie runderen en drie meutekes( jonge kalfjes),een bende kippen die vrij op het erf mochten rondlopen en het soms riskeerden om binnen te glippen, ja en nog twee schapen ook.
We hadden twee kweekzeugen , onder de oorlog gingen de biggetjes vlot aan huis weg, na de oorlog toen men alles in de winkels kon kopen was het voor veel mensen
te groot slameur( te veel om handen) om nog een zwijn vet te mesten
De vier schoonste,( lang lijf en breed achterwerk) bleven thuis en werden gemest tot
140-150 kg, daar was minstens eten aan.! Nu mogen ze maar 90 kg meer wegen
reuzel raakt bij de beenhouwer niet meer verkocht, het spek moet mager zijn en in spiering mag geen lijntje vet meer zitten.Waar is de tijd dat koeienvlees een luxe was en alleen op zondag op tafel kwam.
Dat van die zeug niet meer “vol” te krijgen, werd vetgemest tot een nijlpaard, ja soms 300 kg, daar was minstens eten aan en eer alles door de vleesmolen gedraaid was om pensen te maken en het vet na het malen in een grote ketel ( den douche) dit was een ketel met inhoud van +- 300l dienstig om patatten en rapen te koken voor de varkens.
Hierin werden ook de pensen gekookt, het kookvocht of zultsoep was zeer gevoelig om zuur te worden en werd uitgedeeld aan de buren.de “ kojkes” of overblijsel van het gesmolten vet werd gemengd met het kopvlees en in stenen teilen gegoten.
De” filé”werd gesteriliseerd en spek en hespen gingen de pekel in.
In dat verslag van ivitta lees ik dat de boeren zich verijkt zouden hebben, weet wel dat er strenge controle was en men moest producten leveren volgens uw oppervlakte.
Misschien waren er wel grotere boeren die goede contacten hadden met de controleurs die ook honger hadden en een oogje toededen voor een lap spek, een hesp of een zak aardappelen.
Hoogstens kan men stellen dat we ons eens kunnen recht zetten hebben en enkele nodige machines konden kopen om de zware arbeid van het handmatig maaien te verlichten.
Iedere kleine boer had wel een bijverdienste waaronder kleinfruit, aardbeien, groenten of een kippenstal.
Bovenstaande fotos tijdens het maaien van de tarwe, de schoven werden nog met de hand gebonden. De kleine paardmenner , wel dat was ik. !
niet wat ge zegt telt maar hoe ge het zegt.
-
SDW - Lid geworden op: 24 dec 2004, 11:42
- Locatie: ANTWERPEN- BELGIE
Gezien DE BREDABAAN in verschillende der verhalen een rol heeft
gespeeld is het mischien intresant te vernemen dat er op ATV een aantal
uitzendingen worden getoond over DE BREDABAAN
Zie hun programma !!! ELKE MAANDAG na het AVONDNIEUWS van 1800 uur en daarna in de heruitzendingen tot 0900 uur ??
gespeeld is het mischien intresant te vernemen dat er op ATV een aantal
uitzendingen worden getoond over DE BREDABAAN
Zie hun programma !!! ELKE MAANDAG na het AVONDNIEUWS van 1800 uur en daarna in de heruitzendingen tot 0900 uur ??
Wens de LUCHTVAART te bevorderen
om de VREDE en VRIENDSCHAP te ontwikkelen tussen de ganse MENSHEID
zonder onderscheid van RAS,NATIONALITEIT of RELIGIE
om de VREDE en VRIENDSCHAP te ontwikkelen tussen de ganse MENSHEID
zonder onderscheid van RAS,NATIONALITEIT of RELIGIE
-
amadee
Goeiedag,
Ach ja... die tijd van toen, 1935.. ik was maar een stadsjongetje, en een stuk van de vacantie kunnen doorbrengen bij de boerennonkels in Limburg was iets waar ik naar uitkeek. Daar woonde 5 oude nonkels, zo bij of over de 60 jaar, met jonge kinderen, want ze waren laat getrouwd. Herk, Schulen en Berbroek. 5 broers van mijn grootvader, die naar Antwerpen was getrokken om daar aan te monsteren bij de Red-Star-Line.
De oudste had een grote hoeve, in 't midden een grote mesthoop; en daar rond, in een rechthoek, de gebouwen, afgesloten met een grote ijzeren poort die enorm kon rammelen. Hij had wel wat koeien, 8 of misschien wel 12, dat was toen al wat. Hij woonde op de Kiezel naar Stevoort.
De jongste had de ouderlijke boerderij geërfd, samen met de 3 ongetrouwde zusters. De oudste zuster was het hoofd van de magistratuur van de boerderij, de boer was de uitvoerende macht, en de boerin was niets en had het meest te zeggen.
Dan was er een nonkel die naast 3 koeien ook nog een winkeltje had, waar voornamelijk de problemen van het dorp werden behandeld. Deze kleurrijke figuur bracht het tot burgemeester van Schulen.
Dan had ge nonkel Louis, dat was een boer-molenaar; een paar koetjes en een ongelooflijk idylisch gelegen watermolen, de "Nieuwe Molen", zo heette hij en zo heet hij nog, alhoewel hij toen al oud en versleten was. Veraf gelegen in de farwest. De grote woonkamer lag boven de Herk en van daaruit keek ge op het water en de landschap. Er waren 7 fantastische vriendelijke kinderen, ik geloof dat er nog 6 van leven. Misschien vertel ik er nog wel wat van.
Ten slotte was er nonkel Jef en tante Elvier. Ze woonden in een piepklein boerderijtje. Ze hadden geen kinderen tot hun groot verdriet. Wel 2 koeien en een paard, zoals iedereen. Als klein manneke was ik er graag. En daar zou ik nog wel iets van willen zeggen. Een volgende keer dan maar, want 't is al laat.
Salu.
Ach ja... die tijd van toen, 1935.. ik was maar een stadsjongetje, en een stuk van de vacantie kunnen doorbrengen bij de boerennonkels in Limburg was iets waar ik naar uitkeek. Daar woonde 5 oude nonkels, zo bij of over de 60 jaar, met jonge kinderen, want ze waren laat getrouwd. Herk, Schulen en Berbroek. 5 broers van mijn grootvader, die naar Antwerpen was getrokken om daar aan te monsteren bij de Red-Star-Line.
De oudste had een grote hoeve, in 't midden een grote mesthoop; en daar rond, in een rechthoek, de gebouwen, afgesloten met een grote ijzeren poort die enorm kon rammelen. Hij had wel wat koeien, 8 of misschien wel 12, dat was toen al wat. Hij woonde op de Kiezel naar Stevoort.
De jongste had de ouderlijke boerderij geërfd, samen met de 3 ongetrouwde zusters. De oudste zuster was het hoofd van de magistratuur van de boerderij, de boer was de uitvoerende macht, en de boerin was niets en had het meest te zeggen.
Dan was er een nonkel die naast 3 koeien ook nog een winkeltje had, waar voornamelijk de problemen van het dorp werden behandeld. Deze kleurrijke figuur bracht het tot burgemeester van Schulen.
Dan had ge nonkel Louis, dat was een boer-molenaar; een paar koetjes en een ongelooflijk idylisch gelegen watermolen, de "Nieuwe Molen", zo heette hij en zo heet hij nog, alhoewel hij toen al oud en versleten was. Veraf gelegen in de farwest. De grote woonkamer lag boven de Herk en van daaruit keek ge op het water en de landschap. Er waren 7 fantastische vriendelijke kinderen, ik geloof dat er nog 6 van leven. Misschien vertel ik er nog wel wat van.
Ten slotte was er nonkel Jef en tante Elvier. Ze woonden in een piepklein boerderijtje. Ze hadden geen kinderen tot hun groot verdriet. Wel 2 koeien en een paard, zoals iedereen. Als klein manneke was ik er graag. En daar zou ik nog wel iets van willen zeggen. Een volgende keer dan maar, want 't is al laat.
Salu.
-
amadee
Goeiedag,
Mijn verste herinneringen reiken tot in 1935, dat is lang geleden, ik was toen 8 jaar en van bij de nonkels in Limburg kan ik mij nog wel best sommige dingen voorstellen. Zij hadden geen waterleiding of gas, wijzelf trouwens ook niet, en voor electriciteit moesten ze nog wachten tot na de oorlog. Verlichting en verharde wegen waren beperkt.
Bij nonkel Jef kwamen we langs een smal kerkepad tussen kanten van boompjes en struikgewas. Een klein huisje met vooraan, een onderhouden tuintje met dahlias. Er zal wel een weg zijn geweest, er was alleszins een stuk vage grond, ruim genoeg voor een kar met paard, en dat werd onderhouden door een troep kippen. Een kar of autot heb ik er niet gezien.
Binnen was het altijd kraaknet en rook er ook naar.
Nonkel Jef maakte voor mijn een boog en pijlen en nog zo van die dingen die opa's doen, liet het hondje pootjes geven en ik mocht er mee gaan wandelen, ik herinner me de naam nog: "Bieke". Om maar te zeggen : ik had het fel naar mijn zin.
Ik sliep in het opkamertje. Ik herinner me nu nog helder hoe ik 's morgens gewekt werd. Dat ga ik jullie seffens vetellen. Tot zolang.
Mijn verste herinneringen reiken tot in 1935, dat is lang geleden, ik was toen 8 jaar en van bij de nonkels in Limburg kan ik mij nog wel best sommige dingen voorstellen. Zij hadden geen waterleiding of gas, wijzelf trouwens ook niet, en voor electriciteit moesten ze nog wachten tot na de oorlog. Verlichting en verharde wegen waren beperkt.
Bij nonkel Jef kwamen we langs een smal kerkepad tussen kanten van boompjes en struikgewas. Een klein huisje met vooraan, een onderhouden tuintje met dahlias. Er zal wel een weg zijn geweest, er was alleszins een stuk vage grond, ruim genoeg voor een kar met paard, en dat werd onderhouden door een troep kippen. Een kar of autot heb ik er niet gezien.
Binnen was het altijd kraaknet en rook er ook naar.
Nonkel Jef maakte voor mijn een boog en pijlen en nog zo van die dingen die opa's doen, liet het hondje pootjes geven en ik mocht er mee gaan wandelen, ik herinner me de naam nog: "Bieke". Om maar te zeggen : ik had het fel naar mijn zin.
Ik sliep in het opkamertje. Ik herinner me nu nog helder hoe ik 's morgens gewekt werd. Dat ga ik jullie seffens vetellen. Tot zolang.
-
Fokke - Lid geworden op: 05 aug 2004, 11:09
- Locatie: Noorderkempen
Amedé, zo heette een zonderling uit de buurt. Na de oorlog, eind van de jaren veertig zagen we Amedée dagelijks aan het werk. Hij kon uren met een spade in weide staan, muisstil, stokstijf... en plots een flits, een spadesteek en hij had 'm, die mol! Toen kreeg je voor een mollevelleke nog een goeie prijs en dat was eigenlijk zijn enige inkomen. Hij woonde bij zijn zuster, moet zo een goeie veertig jaar geweest zijn en was niet helemaal gelijk het moest zijn.
Men vertelde ons dat hij bij het vreemdelingenlegioen geweest was maar later hoorde ik dat hij aan het Oostfront gevochten had, zwaar had afgezien en bij zijn terugkeer zo werd toegetakeld dat hij nooit helemaal de oude werd. Hij zei nooit iets en de kinderen waren een beetje bang van hem.
Men vertelde ons dat hij bij het vreemdelingenlegioen geweest was maar later hoorde ik dat hij aan het Oostfront gevochten had, zwaar had afgezien en bij zijn terugkeer zo werd toegetakeld dat hij nooit helemaal de oude werd. Hij zei nooit iets en de kinderen waren een beetje bang van hem.
Weet dan dat uw stem door niemand wordt aanhoord zolang ge stamelend bidt en bedelt bij de poort!
-
amadee
Goeiedag,
Ik ben nogal dikwijls bij nonkel Jef blijven overnachten. Als we bij de nonkels waren met vijven, mijn ouders, mijn 2 oudere zuster en ikzelf, dan moesten we ons verdelen over de beschikbare locaties. Mijn zusters bleven meestal bij Nonkel Fons met zijn winkeltje, omdat daar een drietal dochters waren van hun ouderdom.
Bij nonkel Jef mocht ik slapen in het opkamertje; met een kaarsje.
's Morgens werd ik gewekt door de rituele geluiden van een boerderij. Kraaiende hanen en zeurende kippen, rammelende emmers, een beleefd loeiende koe en tante Elvier die in het limburgs uitleg geeft aan de kippen.
Ik word stilletjes wakker dat duurt wel even en terwijl ontstaan er binnen ook tekenen van activiteit. En wanneer ik door mijn gezicht heb gewreven vanuit de lampetkom en me heb aangekleed komen de ochtendgeuren me tegemoet, een mengeling van brandend hout en bradend spek; daarbij altijd de geur van de petroleumlamp, bescheiden in de zomer, uitdrukkelijk in de winter. Het is die voor mij aangename geur die me het meest van al is bijgebleven.
De groetjes.
Ik ben nogal dikwijls bij nonkel Jef blijven overnachten. Als we bij de nonkels waren met vijven, mijn ouders, mijn 2 oudere zuster en ikzelf, dan moesten we ons verdelen over de beschikbare locaties. Mijn zusters bleven meestal bij Nonkel Fons met zijn winkeltje, omdat daar een drietal dochters waren van hun ouderdom.
Bij nonkel Jef mocht ik slapen in het opkamertje; met een kaarsje.
's Morgens werd ik gewekt door de rituele geluiden van een boerderij. Kraaiende hanen en zeurende kippen, rammelende emmers, een beleefd loeiende koe en tante Elvier die in het limburgs uitleg geeft aan de kippen.
Ik word stilletjes wakker dat duurt wel even en terwijl ontstaan er binnen ook tekenen van activiteit. En wanneer ik door mijn gezicht heb gewreven vanuit de lampetkom en me heb aangekleed komen de ochtendgeuren me tegemoet, een mengeling van brandend hout en bradend spek; daarbij altijd de geur van de petroleumlamp, bescheiden in de zomer, uitdrukkelijk in de winter. Het is die voor mij aangename geur die me het meest van al is bijgebleven.
De groetjes.
-
Wout - Lid geworden op: 06 jul 2004, 18:06
- Locatie: 50,90 N- 5,50 E
In 't achtste studiejaar van de lagere school (1943-1944) kregen wij allemaal een soort verre vriend toegewezen waarmee wij moesten corresponderen. Wij woonden in een Limburgs gehucht met amper 300 inwoners. Onze vrienden briefschrijvers woonden in Geluwe nabij Ieper. Dit was voor ons al exotisch ver. Ook brieven schrijven had geen enkele van de 14 die onze klas bevolkte ooit gedaan. Blijkbaar was de klas van onze vrienden in Geluwe talrijker bevolkt want ik kreeg gelijk twee correspondenten toegewezn. Jan V. en Firmin P. waren de onbekende bestemmelingen van mijn brieven. De onderwerpen waarover wij schreven waren naar ik mij herinner tamelijk fantasieloos. Ik schreef over het beroep van mijn vader, over mijn familie en zo. Ik weet dat ik het moeilijk had om mijn briefpapier te vullen met een tekst die mijn verre vrienden zou kunnen boeien. Er werden natuurlijk foto's uitgewisseld. Foto's van onze Plechtige Communie. Voor welke andere gelegenheid zou men anders al een potret getrokken hebben van zo'n snotneus. Toch was er altijd wat euforie als de brieven uit Geluwe werden uitgedeeld. Je kreeg dan bijna hetzelfde verhaal te lezen van wat je 2 of 3 weken voordien zelf geschreven had. Het was alles behalve inspirerend.
En tegen de grote vacantie was het over en weer schrijven totaal verwaterd. Alleen de foto's van mijn brievenmakkers bleven een herinnering in de blikken portrettendoos met de beelden van Koning Albert en Koningin Elizabeth op het deksel. Koning Albert I met een helm op en de Koningin met een bleek en ernstig gezicht. Dat zie ik nog zo voor mij.
Maar de jaren vergaan en wij worden groot en verliefd en wij trouwen in
de Sint Bartholomeuskerk in Merksem en burgerlijk worden wij in de echt verbonden door burgemeester Van Tichelt.
Na een korte militaire loopbaan bij de Zeemacht kom ik aan de kost in de buitendienst van een Franse rederij in de Antwerpse haven.
Moderne communicatiemiddelen waren er nog niet dus moest wij om in verbinding te komen met het bureel gaan telefoneren in een gaarkeuken op kaai 115 of 110 of in Spek en Eieren. Wij schrijven ondertussen 1967. Zo ontmoet je collega's waarmee je dan aan de praat geraakt.
Dat begon dan zo:" Zede gaai nen hollander? Ah ne Limbuger!
Er wordt mij dat nog eens gevraagd, maar dan met een duidelijk West Vlaams accent.
"Maar gij zijt dan toch ook niet van hier. Zo te horen van bachten de kupe?"
"Ja" zegt mijnen toogmaat "ik ben oorspronkelijk van Geluwe tegen Ieper. Maar ik woon nu in Kapellen."
"Tiens!" antwoord ik "ik heb daar nog 2 correspondenen gehad toen ik in 't achtste studiejaar zat. Jan V en Firmin P. Mijn zus heeft nog altijd de portretten van die mannen."
"Wel" zegt mijne collega " Firmin P. dat ben ik."
Onze ontmoeting in de gaarkeuken heeft die dag wat langer geduurd en wij zijn elkaar nog vaak tegen gekomen.
Begin jaren 80 vernam ik het plotse overlijden van mijn vriend Firmin.
Ik denk nog dikwijls aan die toch zeer toevallige ontmoeting.
En tegen de grote vacantie was het over en weer schrijven totaal verwaterd. Alleen de foto's van mijn brievenmakkers bleven een herinnering in de blikken portrettendoos met de beelden van Koning Albert en Koningin Elizabeth op het deksel. Koning Albert I met een helm op en de Koningin met een bleek en ernstig gezicht. Dat zie ik nog zo voor mij.
Maar de jaren vergaan en wij worden groot en verliefd en wij trouwen in
de Sint Bartholomeuskerk in Merksem en burgerlijk worden wij in de echt verbonden door burgemeester Van Tichelt.
Na een korte militaire loopbaan bij de Zeemacht kom ik aan de kost in de buitendienst van een Franse rederij in de Antwerpse haven.
Moderne communicatiemiddelen waren er nog niet dus moest wij om in verbinding te komen met het bureel gaan telefoneren in een gaarkeuken op kaai 115 of 110 of in Spek en Eieren. Wij schrijven ondertussen 1967. Zo ontmoet je collega's waarmee je dan aan de praat geraakt.
Dat begon dan zo:" Zede gaai nen hollander? Ah ne Limbuger!
Er wordt mij dat nog eens gevraagd, maar dan met een duidelijk West Vlaams accent.
"Maar gij zijt dan toch ook niet van hier. Zo te horen van bachten de kupe?"
"Ja" zegt mijnen toogmaat "ik ben oorspronkelijk van Geluwe tegen Ieper. Maar ik woon nu in Kapellen."
"Tiens!" antwoord ik "ik heb daar nog 2 correspondenen gehad toen ik in 't achtste studiejaar zat. Jan V en Firmin P. Mijn zus heeft nog altijd de portretten van die mannen."
"Wel" zegt mijne collega " Firmin P. dat ben ik."
Onze ontmoeting in de gaarkeuken heeft die dag wat langer geduurd en wij zijn elkaar nog vaak tegen gekomen.
Begin jaren 80 vernam ik het plotse overlijden van mijn vriend Firmin.
Ik denk nog dikwijls aan die toch zeer toevallige ontmoeting.
Laatst gewijzigd door Wout op 24 mar 2009, 11:25, 1 keer totaal gewijzigd.
Het denken mag zich nooit onderwerpen!
-
Fokke - Lid geworden op: 05 aug 2004, 11:09
- Locatie: Noorderkempen
Ik ben nogal actief geweest in "Vlaanderen Vlagt", je weet wel, die mannen die met leeuwenvlaggen op sportwedstrijden staan. Enkele jaren geleden stond ik ergens op een col in de Alpen. In een bocht stond een zwerfwagen met een Belgische vlag en ik ging goeiedag zeggen. Ik herkende direct het dialect en vroeg vanwaar ze waren. "Van Gent" zei die mevrouw. Waarop ik: "Dat geloof ik niet want jullie spreken geen Geints!". (Ik ben van die streek en heb in Gent gestudeerd.). "Jamaar, wij zijn eigenlijk van Asper." Ik ben in Asper naar de lagere school geweest en beschreef de ligging van de boerderij waar ik geboren ben maar waar nu een fabriek gevestigd is. En die mevrouw: "Oh, maar dan ben jij -"Fokke"- en jij bent vroeger dikwijls bij ons geweest!".
De oorsprong van het verhaal:
Wij waren thuis boerenmensen en als kind gebeurde het af en toe (eind van de jaren veertig) dat ik na de school met een koe naar de stier moest. Ik dus een zeel rond hoorns van de koe en zo méér dan ne kilometer ver naar die boer die de trotse eigenaars was van een dekstier. Meestal had ik een tros schoolkameraden achter mijn gat die dat een fantastisch schouwspel
vonden terwijl ik mij afvroeg waarover die toch zo een spel maakten. 
Op die boerderij was ook een meisje van een jaar of acht. Ondertussen was die uitgegroeid tot het vrouwtje dat ik op die col in de Alpen ontmoette... Wat is de wereld toch klein!
De oorsprong van het verhaal:
Wij waren thuis boerenmensen en als kind gebeurde het af en toe (eind van de jaren veertig) dat ik na de school met een koe naar de stier moest. Ik dus een zeel rond hoorns van de koe en zo méér dan ne kilometer ver naar die boer die de trotse eigenaars was van een dekstier. Meestal had ik een tros schoolkameraden achter mijn gat die dat een fantastisch schouwspel
vonden terwijl ik mij afvroeg waarover die toch zo een spel maakten. Op die boerderij was ook een meisje van een jaar of acht. Ondertussen was die uitgegroeid tot het vrouwtje dat ik op die col in de Alpen ontmoette... Wat is de wereld toch klein!
Weet dan dat uw stem door niemand wordt aanhoord zolang ge stamelend bidt en bedelt bij de poort!
-
amadee
Goeiedag,
Ik moet eerst efkens zeggen dat ik naar ATV gekeken heb; het ging over de Bredabaan in Merksem. SDW, bedankt voor de tip. En het begon toch wel met den IJskelder zeker! Veel ijskelder was er wel niet te zien, er werd te veel gefokust, tussen de bomen zag men het bos niet, tussen de van dichtbij getoonde beelden waren maar enkele stukjes Bredabaan te zien, waaruit kon besloten worden dat die fotografen in den IJskelder zaten.
Tot seffens.
Ik moet eerst efkens zeggen dat ik naar ATV gekeken heb; het ging over de Bredabaan in Merksem. SDW, bedankt voor de tip. En het begon toch wel met den IJskelder zeker! Veel ijskelder was er wel niet te zien, er werd te veel gefokust, tussen de bomen zag men het bos niet, tussen de van dichtbij getoonde beelden waren maar enkele stukjes Bredabaan te zien, waaruit kon besloten worden dat die fotografen in den IJskelder zaten.
Tot seffens.
-
Fikske - Lid geworden op: 16 dec 2003, 12:31
- Locatie: W-O 1970
Wel wel jongens en meisjes hier Proficiat.
Het is al een tijdje geleden dat ik hier nog eens ben komen lezen, laat staan schrijven, maar jullie verhalen zijn nog altijd even plezant en aangenaam om te lezen.
Misschien moet ik ook maar weer eens in mijn pen (keyboard) kruipen en nog een verhaaltje van vroeger gaan bovenhalen.
Doe ondertussen maar rustig verder en weet dat ik jullie niet uit het oog verlies.
Met veel plezier gelezen allemaal.
Groetjes
Fikske
Het is al een tijdje geleden dat ik hier nog eens ben komen lezen, laat staan schrijven, maar jullie verhalen zijn nog altijd even plezant en aangenaam om te lezen.
Misschien moet ik ook maar weer eens in mijn pen (keyboard) kruipen en nog een verhaaltje van vroeger gaan bovenhalen.
Doe ondertussen maar rustig verder en weet dat ik jullie niet uit het oog verlies.
Met veel plezier gelezen allemaal.
Groetjes
Fikske
-
amadee
Hallo ik ben er terug.
Ik moet nog wat kwijt over Limburg en het boerenleven. Zonder concurrentie te willen doen aan mensen van 't vak.
De getrouwen van dit forum zullen zich misschien herinneren dat ik 5 nonkels had in Herk, 5 nonkels en 3 tantes. Vermits wijzelf met 5 waren, onze va, ons moeke mijn 2 oudere zusters en ikzelf, moesten we pns verdelen over de verschillende locaties, omdat de beschikbare slaapkamers heel beperkt waren.
Nonkel Miel was de jongste en hield de ouderlijke boerderij, samen met de 3 zusters, de tantes Clemence, de oudste, en tante Matil en Elvier; en met de vrouw-boerin tante Palmier; 4 vrouwen dus. En nonkel Miel.
Van daar herinner ik dat ik werd omver gelopen door een stier. Ik was nog klein, het moet 75 jaar geleden zijn, maar ik zie nog hoe enkele mannen een stier stonden te keuren of zoiets, op het erf, ik stond er een meter of 4-5 naar te kijken toen de stier plots losbrak en mij omver liep. Ik hield er weinig of geen kwetsuren van op, maar tot op de dag van vandaag durf ik niet op een wei komen waar een stier staat, het mag dan nog een jong stierke zijn, ik kom er niet op, ook al staat er een amusant grimmige landsman bij te kijken. En daarom herinner ik me dat zo goed.
Nonkel Miel had ook 2 zonen van mijn ouderdom. Ik schoot daar goed mee om, als stads jongetje in die boeren omgeving, en we maakten samen veel plezier. Ik herinner me nog het afmaaien van het korenveld. Dat gebeurde met veel volk. 2 vrouwen bleven thuis. Het veld was een eindje vandaan of we er naartoe gingen met paard en kar weet ik niet meer.
Het was heet, einde augustus denk ik. 2 man (of misschien 3 of 4) zeisden het koren af met grote halen, daarachter liepen de kinderen zoals ik om het koren in een busseltje bijeen te binden. Enkele vrouwen pakten de busseltjes bijeen en maakten er schoven van, en die werden rechtgezet tot....., ja tot hoe heet dat nu weer??(grote schoven??). Enfin dat verneem ik wel, en als het niet juist is hoor ik dat ook wel. Op geregelde tijd kwam de thuisgebleven vrouw (of vrouwen,), beladen met een grote stapel boeren boterhammen (king-size) en met (kouwe) koffie in een of 2 grote kannen, en werd er gebunkerd.
Toen er nog maar 5 meter in de breedte van het veld overbleef, werd er halt genomen, men ging rond het overgebleven veld staan, gewapend met stokken of wat dan ook, er zoveel lawaai mogelijk gemaakt, iemand liep ergens door het koren, en de bedoeling van heel die vertoning, was de konijnen trachten te verschalken die in het koren nog verscholen zaten. Ik kan wel herinneren dat er konijnen zaten, maar weet niet of er iets kon buit gemaakt worden. Ik geloof dat het de enige gelegenheid was die werd toegelaten een konijn te vangen. Het veld was inderdaad eigendom van de baron (zoals bijna alles) en de konijnenen ook.
Wat ik ook nog zeker weet is dat mijn armen vol stond met strepen, scharren en rood van de zon, en dat ik goed heb geslapen.
Later vervolg en slot van mijn boerenleven. daag
Ik moet nog wat kwijt over Limburg en het boerenleven. Zonder concurrentie te willen doen aan mensen van 't vak.
De getrouwen van dit forum zullen zich misschien herinneren dat ik 5 nonkels had in Herk, 5 nonkels en 3 tantes. Vermits wijzelf met 5 waren, onze va, ons moeke mijn 2 oudere zusters en ikzelf, moesten we pns verdelen over de verschillende locaties, omdat de beschikbare slaapkamers heel beperkt waren.
Nonkel Miel was de jongste en hield de ouderlijke boerderij, samen met de 3 zusters, de tantes Clemence, de oudste, en tante Matil en Elvier; en met de vrouw-boerin tante Palmier; 4 vrouwen dus. En nonkel Miel.
Van daar herinner ik dat ik werd omver gelopen door een stier. Ik was nog klein, het moet 75 jaar geleden zijn, maar ik zie nog hoe enkele mannen een stier stonden te keuren of zoiets, op het erf, ik stond er een meter of 4-5 naar te kijken toen de stier plots losbrak en mij omver liep. Ik hield er weinig of geen kwetsuren van op, maar tot op de dag van vandaag durf ik niet op een wei komen waar een stier staat, het mag dan nog een jong stierke zijn, ik kom er niet op, ook al staat er een amusant grimmige landsman bij te kijken. En daarom herinner ik me dat zo goed.
Nonkel Miel had ook 2 zonen van mijn ouderdom. Ik schoot daar goed mee om, als stads jongetje in die boeren omgeving, en we maakten samen veel plezier. Ik herinner me nog het afmaaien van het korenveld. Dat gebeurde met veel volk. 2 vrouwen bleven thuis. Het veld was een eindje vandaan of we er naartoe gingen met paard en kar weet ik niet meer.
Het was heet, einde augustus denk ik. 2 man (of misschien 3 of 4) zeisden het koren af met grote halen, daarachter liepen de kinderen zoals ik om het koren in een busseltje bijeen te binden. Enkele vrouwen pakten de busseltjes bijeen en maakten er schoven van, en die werden rechtgezet tot....., ja tot hoe heet dat nu weer??(grote schoven??). Enfin dat verneem ik wel, en als het niet juist is hoor ik dat ook wel. Op geregelde tijd kwam de thuisgebleven vrouw (of vrouwen,), beladen met een grote stapel boeren boterhammen (king-size) en met (kouwe) koffie in een of 2 grote kannen, en werd er gebunkerd.
Toen er nog maar 5 meter in de breedte van het veld overbleef, werd er halt genomen, men ging rond het overgebleven veld staan, gewapend met stokken of wat dan ook, er zoveel lawaai mogelijk gemaakt, iemand liep ergens door het koren, en de bedoeling van heel die vertoning, was de konijnen trachten te verschalken die in het koren nog verscholen zaten. Ik kan wel herinneren dat er konijnen zaten, maar weet niet of er iets kon buit gemaakt worden. Ik geloof dat het de enige gelegenheid was die werd toegelaten een konijn te vangen. Het veld was inderdaad eigendom van de baron (zoals bijna alles) en de konijnenen ook.
Wat ik ook nog zeker weet is dat mijn armen vol stond met strepen, scharren en rood van de zon, en dat ik goed heb geslapen.
Later vervolg en slot van mijn boerenleven. daag
-
jeronimo - Lid geworden op: 23 jan 2005, 22:18
- Locatie: pajottenland
Allé, we hebben er waarempel nen boer bij.
Ja amadee, die bussels binden, onze armpjes waren wat kort
en we wilden niet onderdoen voor de groten.
Tegen de zonnestralen zetten we een zakdoek met vier
knopen op onze kop en tegen de krabben op onze armen
droegen we een hemd met lange mouwen.
Ja, die king size boterhammen werden gesneden van karrewiel-broden.
ze werden gesmeerd met smout en droge hesp als beleg.
ook mochten de hard gekookte eieren niet ontbreken.
Voor dag en douw was vader al naar het veld om te pikken( maaien)
rond negen uur ging moeder met de ( grotere?) kinderen ook naar het veld, zij had ondertussen al de koeien gemolken, de melkkruiken aan de straatkant gezet en ons uit het bed.
Grootmoeder die ook nog zeer actief was had de koffie gemaakt, ja de leuvense stoof werd aangestoken om het water te koken, deze bleef branden tot de middag, neen gas was er niet en het middageten moest ook klaargemaakt worden.ook de boterhammen smeren was haar werk
Toen we op het veld aankwamen zagen we de bussels die vader al
gepikt had, op ons te wachten om gebonden en "gestuikt" te worden.
Tegen de middag werd het te warm en in de namiddag werd er gerust
om na vijf uur terug te keren tot het begon te donkeren
Neen, ik moest niet altijd meewerken, daar ik bij de drie jongsten was
mocht ik met mijn twee jongere zussen spelen en thuis bij " meter" blijven maar ja ik ging liever mee naar 't veld en doen wat ik graag deed.
Gewoonlijk maakte ik een beestenput waarin ik alle soorten beestjes en kevers zette, ja soms was het een echte" dierentuin."
Ik denk wel dat ik daarover in vorige schrijfsels al uitvoerig verteld heb.
tot nog nekie.!
saluuuu
Ja amadee, die bussels binden, onze armpjes waren wat kort
en we wilden niet onderdoen voor de groten.
Tegen de zonnestralen zetten we een zakdoek met vier
knopen op onze kop en tegen de krabben op onze armen
droegen we een hemd met lange mouwen.
Ja, die king size boterhammen werden gesneden van karrewiel-broden.
ze werden gesmeerd met smout en droge hesp als beleg.
ook mochten de hard gekookte eieren niet ontbreken.
Voor dag en douw was vader al naar het veld om te pikken( maaien)
rond negen uur ging moeder met de ( grotere?) kinderen ook naar het veld, zij had ondertussen al de koeien gemolken, de melkkruiken aan de straatkant gezet en ons uit het bed.
Grootmoeder die ook nog zeer actief was had de koffie gemaakt, ja de leuvense stoof werd aangestoken om het water te koken, deze bleef branden tot de middag, neen gas was er niet en het middageten moest ook klaargemaakt worden.ook de boterhammen smeren was haar werk
Toen we op het veld aankwamen zagen we de bussels die vader al
gepikt had, op ons te wachten om gebonden en "gestuikt" te worden.
Tegen de middag werd het te warm en in de namiddag werd er gerust
om na vijf uur terug te keren tot het begon te donkeren
Neen, ik moest niet altijd meewerken, daar ik bij de drie jongsten was
mocht ik met mijn twee jongere zussen spelen en thuis bij " meter" blijven maar ja ik ging liever mee naar 't veld en doen wat ik graag deed.
Gewoonlijk maakte ik een beestenput waarin ik alle soorten beestjes en kevers zette, ja soms was het een echte" dierentuin."
Ik denk wel dat ik daarover in vorige schrijfsels al uitvoerig verteld heb.
tot nog nekie.!
saluuuu
niet wat ge zegt telt maar hoe ge het zegt.