de tijd van toen 70+ /TE BEWAREN
-
amadee
Goeiedag,
Ik wou eigenlijk den tram van Merksem nemen, "den drij" door Spiksin ten tonele gebracht. Ik kan er uren over vertellen, maar dat is veel te lang. En daarbij ondertussen is het beginnen vriezen, en dan gingen mijn gedachten daar weer naar toe.
Enfin, er valt van de vorig bijdragen nogal wat dingen op te rapen. Van achter naar voor: de blokmakers van Alterego/
Ik heb het al eens gezegd, mijn grootvader was blokmaker, zijn 4 broers waren dat ook net zoals hun vader, mijn overgrootvader dus. Ze woonden in het waasland, in Nieuwkerke, maar mijn grootvader, trok met hebben en houden, rond 1900, mijn vader inbegrepen, naar Merksem, om er aan de rand van de toen bebouwde kom, een winkeltje te beginnen in groenten en fruit. En zo is het gekomen, dat ik in Merksem ben geboren.
De 4 broers in Nieuwkerke bleven blokmakers , en ik heb van hen ook een paar foto's als blokmaker aan het werk, foto's die mijn vader heeft gemaakt toen hij deelnam aan een wedstrijd van de fotoclub waar hij bij was.
-----
Als ik spreek van "mijnen tijd", dan bedoel ik de jaren 30 en 40.
Fokke joeng, ik herinner me ook nog wel de tijd van gazettenpapier aan een haak in de WC, en allicht zal dat hier en daar nu ook nog wel zijn. Wij hadden wel een echte engelse WC, we noemden dat niet "het vertrek", maar wel "het gemak", het gazettenpapier aan een haak heb ik nog wel gekend, maar we gebruikten vrij vlug WC-papier. Waterleiding hadden we pas tegen de jaren 50, het was dus behelpen met de pomp, links de zwengel voor het regenwater, rechts de zwengel voor het putwater. En daar moesten wij ons wassen.
Centrale verwarming was grote luxe, verwarming en koken gebeurde met de leuvense stoof. Als het heel koud was kregen we een heet strijkijzer of en warme baksteen naar bed. Gewikkeld in hetgeen we nen tijk noemden.
In mijn herinnering waren er vroeger meestal heel lange koude vrieswinters en viel er heel veel sneeuw. Zo hoort een winter ook te zijn. Volgens de statistieken blijkt dat onze herinnering wel wat overdreef, maar ja...
Toch zou ik nog wel eens iets willen zeggen over koude winters onder de oorlog.
Ik zal er eens eerst over slapen. (zonder strijkijzer).
Tot dan.
amadee
---------------
Hou moed: nog maar een goeie maand, en het is lente.
Ik wou eigenlijk den tram van Merksem nemen, "den drij" door Spiksin ten tonele gebracht. Ik kan er uren over vertellen, maar dat is veel te lang. En daarbij ondertussen is het beginnen vriezen, en dan gingen mijn gedachten daar weer naar toe.
Enfin, er valt van de vorig bijdragen nogal wat dingen op te rapen. Van achter naar voor: de blokmakers van Alterego/
Ik heb het al eens gezegd, mijn grootvader was blokmaker, zijn 4 broers waren dat ook net zoals hun vader, mijn overgrootvader dus. Ze woonden in het waasland, in Nieuwkerke, maar mijn grootvader, trok met hebben en houden, rond 1900, mijn vader inbegrepen, naar Merksem, om er aan de rand van de toen bebouwde kom, een winkeltje te beginnen in groenten en fruit. En zo is het gekomen, dat ik in Merksem ben geboren.
De 4 broers in Nieuwkerke bleven blokmakers , en ik heb van hen ook een paar foto's als blokmaker aan het werk, foto's die mijn vader heeft gemaakt toen hij deelnam aan een wedstrijd van de fotoclub waar hij bij was.
-----
Als ik spreek van "mijnen tijd", dan bedoel ik de jaren 30 en 40.
Fokke joeng, ik herinner me ook nog wel de tijd van gazettenpapier aan een haak in de WC, en allicht zal dat hier en daar nu ook nog wel zijn. Wij hadden wel een echte engelse WC, we noemden dat niet "het vertrek", maar wel "het gemak", het gazettenpapier aan een haak heb ik nog wel gekend, maar we gebruikten vrij vlug WC-papier. Waterleiding hadden we pas tegen de jaren 50, het was dus behelpen met de pomp, links de zwengel voor het regenwater, rechts de zwengel voor het putwater. En daar moesten wij ons wassen.
Centrale verwarming was grote luxe, verwarming en koken gebeurde met de leuvense stoof. Als het heel koud was kregen we een heet strijkijzer of en warme baksteen naar bed. Gewikkeld in hetgeen we nen tijk noemden.
In mijn herinnering waren er vroeger meestal heel lange koude vrieswinters en viel er heel veel sneeuw. Zo hoort een winter ook te zijn. Volgens de statistieken blijkt dat onze herinnering wel wat overdreef, maar ja...
Toch zou ik nog wel eens iets willen zeggen over koude winters onder de oorlog.
Ik zal er eens eerst over slapen. (zonder strijkijzer).
Tot dan.
amadee
---------------
Hou moed: nog maar een goeie maand, en het is lente.
-
amadee
Goeiedag,
Natuurlijk waren de winters vroeger lang en koud en vielen er pakken sneeuw. Dacht ik toch, maar ik ben al niet meer zo zeker.
Als het zeer koud was, als het vroor, dan hadden we ijsverlof, dan moesten we niet naar school. Want er was geen centrale verwarming, de klassen moesten warm gehouden worden door een armzalig kacheltje, dat was niet te doen, zeker in de oorlog niet want toen was er geen kolen genoeg. Ik denk dat dat ijsverlof een algemene maatregel was voor alle scholen, zoals dat nu voor den bouw. Het kon ook wel eens gebeuren dat onze broeder halfweg de les zei: "komaan mannen, we gaan een uurke slieren, daar worden we warm van, doe uwe jas maar aan". Wij allemaal naar buiten, naar de vijver van Beuckelaers. Van op den oever kon men een fikse aanloop nemen, de broeder opende de baan, maar hij geraakte niet heel ver, met zijn lange rokken kon hij zo rap niet lopen.
Met het ijsverlof konden we gaan schaatsen op de overgelopen gronden van Beuckelaers. In de Deurnebaan werd de poort open gelaten, en iedereen kon daar op het ijs, en van daaruit op de grachten en de vijver van Beuckelaers, maar daar was het ijs minder stevig dan op die plassen.
Er waren niet veel van mijn schoolkameraden die konden schaatsen, en nog minder die echte schaatsen hadden. Enkelen probeerden hun plan te trekken met schaverdiijnen, en nog enkele anderen hadden schaatsen die ze onder hun schoenen konden vastvijzen. Thuis haalde mijn moeder uit het kot een paar schaverdijnen; ik heb daar wel paar pogingen mee gedaan om te schaatsen maar ver bracht ik het niet, na enkele pogingen kon ik wel al in zwierige stijl vallen.
Van een vriend kreeg ik een paar botinnen met opgeschroefde schaatsen.
Daar kon ik al een beetje mee voortbewegen. Maar terwijl de anderen met grote vaart langs mij heen scheerden om dan weer op korte afstand met ijsgekras konden remmen, al rap vormden zich 2 ijspoloploegen, een polostick was vlug gevonden. Tegen beter weten indien zat ik ook in een van die ploegen; als ge niet kunt draaien of remmen is dat bangelijk dwaas. Ik heb ontelbaar keer gevallen, telkens op dezelfde plaats, de bovenkant van, mijn linkerbil. Op het laatst had ik daar een blauw plek ter grootte van de landkaart van Siberië, Mercator 1/10,000, tweekleurendruk.
Ik heb wel geweten dat de dokken waren dichtgevroren, en ook het Alberkanaal maar langs niet genoeg om er over te wandelen.
Op de TV had ene Sofie het over een zonnewendefeest, en ze was daarvoor met de kameraploeg naar Rusland geweest, en we mochten vernemen dat daar een heel speciaal druk bezocht evenment is.
Winter- en zomerzonnefeest wordt ook hier nog altijd gefeest. Een beetje stillekes en plaatselijk, maar toch. Het schijnt van oorsprong een heidens feest te zijn. Zo'n zonnewende is wel iets bijzonders, waarop kan gefeest worden, zowat overal.
Het moet in de jaren zeventig geweest zijn, dat ik hier een paar keer een groep jonge mensen heb weten een bijeenkomst houden om de winterzonnewende te vieren, de komst van het licht. Ze kwqamen bijeen op de nabijgelegen jeugherberg. Ik weet niet wat ze deden, we hoorden ze wel zingen. Ze kwamen van Schilde. Hun leider heb ik eens ontmoet, ze hadden een eigendom ergens in Schilde. Zijn groep scheen een soort zelfstandige scoutsgroep te zijn, ik dacht met de naam Delta. Ze hadden het imago een "nieuw-orde" beweging te zijn.
Overigens zijn of waren die "heidense" gebruiken zoals een zonnewendefeest erg in trek bij nazi-gezinde verenigingen.
En het zomerzonnewende lijkt hier vervangen door de talrijke muziekfestivels, en op het teken van de leider hoort ook daar het armengzewaai bij.
Dag allemaal. amadee
----------
verder heb ik vandaag niets te zeggen.
Natuurlijk waren de winters vroeger lang en koud en vielen er pakken sneeuw. Dacht ik toch, maar ik ben al niet meer zo zeker.
Als het zeer koud was, als het vroor, dan hadden we ijsverlof, dan moesten we niet naar school. Want er was geen centrale verwarming, de klassen moesten warm gehouden worden door een armzalig kacheltje, dat was niet te doen, zeker in de oorlog niet want toen was er geen kolen genoeg. Ik denk dat dat ijsverlof een algemene maatregel was voor alle scholen, zoals dat nu voor den bouw. Het kon ook wel eens gebeuren dat onze broeder halfweg de les zei: "komaan mannen, we gaan een uurke slieren, daar worden we warm van, doe uwe jas maar aan". Wij allemaal naar buiten, naar de vijver van Beuckelaers. Van op den oever kon men een fikse aanloop nemen, de broeder opende de baan, maar hij geraakte niet heel ver, met zijn lange rokken kon hij zo rap niet lopen.
Met het ijsverlof konden we gaan schaatsen op de overgelopen gronden van Beuckelaers. In de Deurnebaan werd de poort open gelaten, en iedereen kon daar op het ijs, en van daaruit op de grachten en de vijver van Beuckelaers, maar daar was het ijs minder stevig dan op die plassen.
Er waren niet veel van mijn schoolkameraden die konden schaatsen, en nog minder die echte schaatsen hadden. Enkelen probeerden hun plan te trekken met schaverdiijnen, en nog enkele anderen hadden schaatsen die ze onder hun schoenen konden vastvijzen. Thuis haalde mijn moeder uit het kot een paar schaverdijnen; ik heb daar wel paar pogingen mee gedaan om te schaatsen maar ver bracht ik het niet, na enkele pogingen kon ik wel al in zwierige stijl vallen.
Van een vriend kreeg ik een paar botinnen met opgeschroefde schaatsen.
Daar kon ik al een beetje mee voortbewegen. Maar terwijl de anderen met grote vaart langs mij heen scheerden om dan weer op korte afstand met ijsgekras konden remmen, al rap vormden zich 2 ijspoloploegen, een polostick was vlug gevonden. Tegen beter weten indien zat ik ook in een van die ploegen; als ge niet kunt draaien of remmen is dat bangelijk dwaas. Ik heb ontelbaar keer gevallen, telkens op dezelfde plaats, de bovenkant van, mijn linkerbil. Op het laatst had ik daar een blauw plek ter grootte van de landkaart van Siberië, Mercator 1/10,000, tweekleurendruk.
Ik heb wel geweten dat de dokken waren dichtgevroren, en ook het Alberkanaal maar langs niet genoeg om er over te wandelen.
Op de TV had ene Sofie het over een zonnewendefeest, en ze was daarvoor met de kameraploeg naar Rusland geweest, en we mochten vernemen dat daar een heel speciaal druk bezocht evenment is.
Winter- en zomerzonnefeest wordt ook hier nog altijd gefeest. Een beetje stillekes en plaatselijk, maar toch. Het schijnt van oorsprong een heidens feest te zijn. Zo'n zonnewende is wel iets bijzonders, waarop kan gefeest worden, zowat overal.
Het moet in de jaren zeventig geweest zijn, dat ik hier een paar keer een groep jonge mensen heb weten een bijeenkomst houden om de winterzonnewende te vieren, de komst van het licht. Ze kwqamen bijeen op de nabijgelegen jeugherberg. Ik weet niet wat ze deden, we hoorden ze wel zingen. Ze kwamen van Schilde. Hun leider heb ik eens ontmoet, ze hadden een eigendom ergens in Schilde. Zijn groep scheen een soort zelfstandige scoutsgroep te zijn, ik dacht met de naam Delta. Ze hadden het imago een "nieuw-orde" beweging te zijn.
Overigens zijn of waren die "heidense" gebruiken zoals een zonnewendefeest erg in trek bij nazi-gezinde verenigingen.
En het zomerzonnewende lijkt hier vervangen door de talrijke muziekfestivels, en op het teken van de leider hoort ook daar het armengzewaai bij.
Dag allemaal. amadee
----------
verder heb ik vandaag niets te zeggen.
-
amadee
Goeiedag,
Tram 3, tram drij, zeiden we of meer nog "den drij" (of is het "drei" met een ei, ik hou het op drij).
Ik hen nooit anders geweten of er was een tram 3 in Merksem, "den drij" zeiden we, den drij, de moeder van de trams. In den beginne was er een paardetram, dan kwam er de stoomtram en later werd het electriciteit. Dank zij onze vriend Spiksin, krijgen we meer zicht op de geschiedenis. Ik had niet gedacht dat die trams al in 1908 werden geëlectrificeerd. Tijdens de oorlog 14-18 trok mijn moeder meerder malen met het trammetje vanuit de Laatlos naar Zundert in Nederland, aan de grens moest ze overstappen naar het boemeltje naar Breda. Ik heb altijd gedacht dat dat nog met de paardetram was. Ik heb gloeiend spijt dat ik daar niet meer met mijn moeder over gepraat heb; hoe graag zou ze dat wel niet gehad hebben. Vrienden, als uw ouders nog leven, laat ze praten over hun tijd van vroeger!!!
Waarom mijn moeder in 14-18 over de grens ging?? België was bezet door de duitsers, Nederland was niet in ooprlog, was dus neutraaal. De grenzen waren gesloten, maar mijn moeder die de nederlandse nationaliteit had kon met een pasje van de duitsers gewoon de grens over. Mijn moeder was in Brussel geboren uit Nederlandse ouders. Haar vader stierf heel jong en haar moeder hertrouwde met een belg. Op die manier kreeg mijn grootmoeder door huwelijk de belgische nationaliteit, maar haar dochter behield de nederlandse nationaliteit; zodoende was mijn moeder niet in oorlog met de duitsers en kreeg dus een pasje, mijn grootmoeder evenwel kon de grens niet over.
Morgen ga ik voort met den drij. Salukes
amadee.
-------
Waar Maas en Schelde vloeien, de Noordzee bruist en stormt
waar vrede en kunsten bloeien, de vrijheid mannen vormt,
daar is mijn vaderland. (Emmanuel Hiel)
Tram 3, tram drij, zeiden we of meer nog "den drij" (of is het "drei" met een ei, ik hou het op drij).
Ik hen nooit anders geweten of er was een tram 3 in Merksem, "den drij" zeiden we, den drij, de moeder van de trams. In den beginne was er een paardetram, dan kwam er de stoomtram en later werd het electriciteit. Dank zij onze vriend Spiksin, krijgen we meer zicht op de geschiedenis. Ik had niet gedacht dat die trams al in 1908 werden geëlectrificeerd. Tijdens de oorlog 14-18 trok mijn moeder meerder malen met het trammetje vanuit de Laatlos naar Zundert in Nederland, aan de grens moest ze overstappen naar het boemeltje naar Breda. Ik heb altijd gedacht dat dat nog met de paardetram was. Ik heb gloeiend spijt dat ik daar niet meer met mijn moeder over gepraat heb; hoe graag zou ze dat wel niet gehad hebben. Vrienden, als uw ouders nog leven, laat ze praten over hun tijd van vroeger!!!
Waarom mijn moeder in 14-18 over de grens ging?? België was bezet door de duitsers, Nederland was niet in ooprlog, was dus neutraaal. De grenzen waren gesloten, maar mijn moeder die de nederlandse nationaliteit had kon met een pasje van de duitsers gewoon de grens over. Mijn moeder was in Brussel geboren uit Nederlandse ouders. Haar vader stierf heel jong en haar moeder hertrouwde met een belg. Op die manier kreeg mijn grootmoeder door huwelijk de belgische nationaliteit, maar haar dochter behield de nederlandse nationaliteit; zodoende was mijn moeder niet in oorlog met de duitsers en kreeg dus een pasje, mijn grootmoeder evenwel kon de grens niet over.
Morgen ga ik voort met den drij. Salukes
amadee.
-------
Waar Maas en Schelde vloeien, de Noordzee bruist en stormt
waar vrede en kunsten bloeien, de vrijheid mannen vormt,
daar is mijn vaderland. (Emmanuel Hiel)
-
spiksin - Lid geworden op: 05 nov 2004, 09:11
- Locatie: Merksem
Dag Amedee , blij dat je der bent
De vijver van de Beukelelaer heb ik natuurlijk ook gedaan , ik woonde daar immers . Maar aleen maar " slibberen " want schaatsen had ik niet , ik was trouwen niet verzot op de winter , nu nog altijd niet ! Wie weet hoe dikwijls dat wij daar samen op 't ijs geweest zijn
'k ben eff weg , mijn kat komt eten vragen . Tot later en hou het hoofd koel en de voeten warm
-
spiksin - Lid geworden op: 05 nov 2004, 09:11
- Locatie: Merksem
Den 3 
Als ik mij goed herinner reed den 3 voor www 2 van 't Viktor Roosens plein naar de Zuid statie langs den boulvard , later is daar dan den 1 beginnen rondjes maken , Entrepot/Zuidstatie .Ik hou het kort want dit is niet plezant voor de niet Merxemenaren .
Tot ziens .
Als ik mij goed herinner reed den 3 voor www 2 van 't Viktor Roosens plein naar de Zuid statie langs den boulvard , later is daar dan den 1 beginnen rondjes maken , Entrepot/Zuidstatie .Ik hou het kort want dit is niet plezant voor de niet Merxemenaren .
Tot ziens .
-
amadee
goeiedag,
Ik heb gisteravond een lange tekst gescheven. Toen ik hem wou opsturen, was hij weG
Zojuist wou ik een nieuwe tekst opsturen. En ja hoor, wat was dat nu weer van de ezel die zich geen 2 keer stoot....
Even geduld.
amadee.
--------
Waar Maas en Schelde vloeien, de Noordzee bruist en stormt,
waar vrede en kunsten bloeien, de vrijheid mannen vormt,
Daar is mijn vaderland. (Emmanuel Hiel)
Ik heb gisteravond een lange tekst gescheven. Toen ik hem wou opsturen, was hij weG
Zojuist wou ik een nieuwe tekst opsturen. En ja hoor, wat was dat nu weer van de ezel die zich geen 2 keer stoot....
Even geduld.
amadee.
--------
Waar Maas en Schelde vloeien, de Noordzee bruist en stormt,
waar vrede en kunsten bloeien, de vrijheid mannen vormt,
Daar is mijn vaderland. (Emmanuel Hiel)
-
amadee
Goeiedag,
Tram drij dus. Het was niet de enige in Merksem. Ik herinner me vagelijk al eens een tram 12 te hebben gezien, ook een 21 maar het zal wel zijn dat die per abuus een verkeerd spoor hadden genomen, we moeten er ons dus niets van aantrekken.
Tram drij was een stadstram, in 't geel zoals dat nu nog is, maar er waren ook nog boerentrams. We noemden die "de rojen tram", alhoewel die heelemaal niet in 't rood maar wel in 't groen geschilderd waren, en toen die geel werden, zoals de stadstram, bleven we ze de roden tram noemen. ook nog toen die eveneens in 't geel werden geschilderd. Niemand stoorde zich daaraan, als ge 't maar weet, ze reden voor ons allemaal naar Antwerpen.
Het stond ietske deftiger om in plaats van "boerentram" over de "vicinal" te spreken.
De "roeientram" was nieuwer, iets chicker, steviger, had een nieuwere look. Alleen al de "flêche". Den drij had nog zo'n armtierige troley met een wieltje en dat wou al wel eens van de stroomdraad afwippen, en dan moest de receveur of de watman naar buiten om dat wieltje terug tegen den draad te mikken, voor ons was dat eventjes spannend, omdat het ons deed denken aan het vissen met een haakje aan een stok naar eendjes in een kermiskraam. De rojen tram had zo'n brede troley, niemand had daar miserie mee.
Den drij was bemand door een watman en een receveur. De watman was de bestuurder, er viel wel niet te sturen, maar goed, en de receveur was het die de klanten "bediende". Zijn werkgerief bestond uit een grote leren tas, die op zijn buik hing, met enkele kokertjes om de centjes in te verzamelen, en met enkele boekjes ticketjes: "rechtdoor", "verbinding" en "nen halve". Rechtdoor voor de mensen die met één rit toekwamen, met "verbinding" mocht men een tweede tram nemen om zijn reis voort te zetten, en nenhalve was voor kinderen, oudstrijders en voor diegenen die maar half waren. En als ge betaalde kreegt ge zo'n ticketje.
De receveur leeft in mijn herinnering voort als iemand die zijn job graag deed, een grote zeldzaamheid tegenwoodig, aan staken zou zo iemand niet gedacht hebben, altijd opgewekt. Ooit heb ik een receveur zlefs horen zingen in den tram tussen 2 halten. Uit de Zigeunerbaron van Strauss.
Op 't einde van de oorlog en in in 1945-46 kon den tram stampvol zitten.
Ik nam dikwijls den drij, maar heb daar vrijwel nooit gaan zitten, meestal bleef ik gewoon staan op het achterplatform, het was de moeite niet om te gaan zitten. En als ik dan al eens zat stond ik mijn plaats af aan het eerste beste vrouwmens dat op de tram kwam. Ik moet daarover niet flauw doen, ik stond gewoonweg liever recht, zoals aan den toog in een café.
De receveur zei nooit" "heddal betolt" (heeft U al betaald nvdr), nee hij zei
"Is iedereen bediend a.u.b.", een wereld van verschil toch.
Ik zou graag nog een beetje willen voortgan over de receveur, de gelen tram en de rojen tram. Maar vandaag stop ik hier.
Daag, amadee.
----------------
Waar wouden, velden en weiden, als gaarden rijk beplant,
de weelde en vreugd verspreiden, daar is, daar is ons vaderland
Emmanuel Hiel 2
Tram drij dus. Het was niet de enige in Merksem. Ik herinner me vagelijk al eens een tram 12 te hebben gezien, ook een 21 maar het zal wel zijn dat die per abuus een verkeerd spoor hadden genomen, we moeten er ons dus niets van aantrekken.
Tram drij was een stadstram, in 't geel zoals dat nu nog is, maar er waren ook nog boerentrams. We noemden die "de rojen tram", alhoewel die heelemaal niet in 't rood maar wel in 't groen geschilderd waren, en toen die geel werden, zoals de stadstram, bleven we ze de roden tram noemen. ook nog toen die eveneens in 't geel werden geschilderd. Niemand stoorde zich daaraan, als ge 't maar weet, ze reden voor ons allemaal naar Antwerpen.
Het stond ietske deftiger om in plaats van "boerentram" over de "vicinal" te spreken.
De "roeientram" was nieuwer, iets chicker, steviger, had een nieuwere look. Alleen al de "flêche". Den drij had nog zo'n armtierige troley met een wieltje en dat wou al wel eens van de stroomdraad afwippen, en dan moest de receveur of de watman naar buiten om dat wieltje terug tegen den draad te mikken, voor ons was dat eventjes spannend, omdat het ons deed denken aan het vissen met een haakje aan een stok naar eendjes in een kermiskraam. De rojen tram had zo'n brede troley, niemand had daar miserie mee.
Den drij was bemand door een watman en een receveur. De watman was de bestuurder, er viel wel niet te sturen, maar goed, en de receveur was het die de klanten "bediende". Zijn werkgerief bestond uit een grote leren tas, die op zijn buik hing, met enkele kokertjes om de centjes in te verzamelen, en met enkele boekjes ticketjes: "rechtdoor", "verbinding" en "nen halve". Rechtdoor voor de mensen die met één rit toekwamen, met "verbinding" mocht men een tweede tram nemen om zijn reis voort te zetten, en nenhalve was voor kinderen, oudstrijders en voor diegenen die maar half waren. En als ge betaalde kreegt ge zo'n ticketje.
De receveur leeft in mijn herinnering voort als iemand die zijn job graag deed, een grote zeldzaamheid tegenwoodig, aan staken zou zo iemand niet gedacht hebben, altijd opgewekt. Ooit heb ik een receveur zlefs horen zingen in den tram tussen 2 halten. Uit de Zigeunerbaron van Strauss.
Op 't einde van de oorlog en in in 1945-46 kon den tram stampvol zitten.
Ik nam dikwijls den drij, maar heb daar vrijwel nooit gaan zitten, meestal bleef ik gewoon staan op het achterplatform, het was de moeite niet om te gaan zitten. En als ik dan al eens zat stond ik mijn plaats af aan het eerste beste vrouwmens dat op de tram kwam. Ik moet daarover niet flauw doen, ik stond gewoonweg liever recht, zoals aan den toog in een café.
De receveur zei nooit" "heddal betolt" (heeft U al betaald nvdr), nee hij zei
"Is iedereen bediend a.u.b.", een wereld van verschil toch.
Ik zou graag nog een beetje willen voortgan over de receveur, de gelen tram en de rojen tram. Maar vandaag stop ik hier.
Daag, amadee.
----------------
Waar wouden, velden en weiden, als gaarden rijk beplant,
de weelde en vreugd verspreiden, daar is, daar is ons vaderland
Emmanuel Hiel 2
-
jeronimo - Lid geworden op: 23 jan 2005, 22:18
- Locatie: pajottenland
Man, man ! ! ’t precies of ge in de rand van Brussel woonde.Die rooien tram,
dat was de vapeur, ik heb hem nog zien rijden onder de oorlog toen er
“slappen elektrik” was, toen moest die helpen om ”Goudveerdigem-berg” boven te komen.
Er was ook een groenen tram, we noemden hem” den os”, hij werd gebruikt om de herstellingen aan de sporen uit te voeren, hij deed ook dienst bij zware bladval om diezelfde berg (heuvel), de tram toen met
vijf rijtuigen boven te duwen.
Den rooien reed ook nog op de lijnen die niet geëlektrificeerd waren,
Zo was er de lijn Ninove- Edingen, over Gooik en Leerbeek waar we in 1946 onze eerste schoolreis mee maakten, toen namen we drie trams om eindelijk in Bergen aan te komen, er een paar uur rond te lopen en de terugweg weer aan te vatten.
Ook bij ons was dat “iedereen bediend a u b” soms “ toulemonde est servi svp”;
Tot de eindbestemming was het nen “direct”, aansluiting was correspondensie met den “Brusselwa”en voorts vroeg men tot de halte waar men moest afstappen.
Sorry dat er zoveel half Franstalige woorden inkomen maar in onze tijd was het hoog tijd dat men Vlaamsbewust werd, men was bezig gans de omgeving van Brussel te verfransen, zo werden alle straten en pleinen in het Frans genoemd, we vonden dat heel normaal . Het waren vooral de inwijkelingen die hun beste Frans wilden spreken.
Dat was “ het middel” om geïntegreerd te raken. Voor de West-Vlamingen was dat dan Zuul Zaa Zef . ’n Geluk dat we deze tsunami kunnen stoppen hebben.?
dat was de vapeur, ik heb hem nog zien rijden onder de oorlog toen er
“slappen elektrik” was, toen moest die helpen om ”Goudveerdigem-berg” boven te komen.
Er was ook een groenen tram, we noemden hem” den os”, hij werd gebruikt om de herstellingen aan de sporen uit te voeren, hij deed ook dienst bij zware bladval om diezelfde berg (heuvel), de tram toen met
vijf rijtuigen boven te duwen.
Den rooien reed ook nog op de lijnen die niet geëlektrificeerd waren,
Zo was er de lijn Ninove- Edingen, over Gooik en Leerbeek waar we in 1946 onze eerste schoolreis mee maakten, toen namen we drie trams om eindelijk in Bergen aan te komen, er een paar uur rond te lopen en de terugweg weer aan te vatten.
Ook bij ons was dat “iedereen bediend a u b” soms “ toulemonde est servi svp”;
Tot de eindbestemming was het nen “direct”, aansluiting was correspondensie met den “Brusselwa”en voorts vroeg men tot de halte waar men moest afstappen.
Sorry dat er zoveel half Franstalige woorden inkomen maar in onze tijd was het hoog tijd dat men Vlaamsbewust werd, men was bezig gans de omgeving van Brussel te verfransen, zo werden alle straten en pleinen in het Frans genoemd, we vonden dat heel normaal . Het waren vooral de inwijkelingen die hun beste Frans wilden spreken.
Dat was “ het middel” om geïntegreerd te raken. Voor de West-Vlamingen was dat dan Zuul Zaa Zef . ’n Geluk dat we deze tsunami kunnen stoppen hebben.?
niet wat ge zegt telt maar hoe ge het zegt.
-
amadee
Goeiedag,
Waar was ik nu weeral gebleven...
Tram drij en de rojen tram die eigenliijk groen of geel zag, en die van het verre noorden kwamen en naar tstad reden.
Ze reden allemaal naar het centrum van tstad. Verder moest ik meestal niet zijn.
--------------
een tussendoortje: "tstad" is de gebruikelijke benaming van Anwerpen voor de Antwerpenaren onder elkaar, gelijkaardig: tscheld (de Schelde), tschijn (het Schijn, rivier en grens Antwerpen - Merksem, tsteen (het Steen), tdok (de dok), tseniorennet.
------------- einde van de mededeling
Bij de watman hing ergens een grote bel, om de watman te verwittigen dat hij bij de volgende halte moest stoppen, of dat hij kon vertrekken. Alhoewel tram 3 al van mensengeheugnis uitgerust was met electriciteit, heb ik tot in de jaren 40 geweten dat die bel niet electrisch werd bediend, maar wel met een lederen riem die van voor tot achter door de tram liep, met hier en daar een lus waar men eens goed moest aan rukken, en dan belde het bij de watman.
Den drij had soms een tweede voituur, in mooi nederlands: een remork.
Dat bel-riempje liep soms door tot in de remork, maar meestal zat daar weer een receveur, en die moest de watman en die beschikte voor de nodige communicatie over een toeter.
Ik weet het niet zeker maar ik denk dat de boerentrams in mijnen tijd een geëlectrificeerd communicatie-systeem hadden, oef.
In de jaren na de bevrijding (1944) zaten die trams in de drukke uren proppedevol. Bangelijk vol, zoals ge dat op tv al wel ziet van treinen in Indië en Japan en zo.
Ik hoor de receveur nog: "Deurschuiven aub"(doorschuiven aub nvdr), de gang liep vol, "nog wat deurschuiven aub, er zijn mensen die gere meerijden. Zelfs de ruimte tussen de banken stonden vol, en op het achterbalkon stond men op elkaar geperst. Met mijn 1m80 was ik toen bij de groten, ik kon vrij ademhalen, maar voor de kleinere medemensen, en speciaal de vrouwelijken, moet dat een geweldige beproeving zijn geweest; als ik daar nu aan denk krijg ik nog altijd kippevel.
Ik bleef meestal buiten en ging op de trede van het achterbalkon staan, hangend aan de optrekkers, soms hingen we zo met drie. Achteraf bekeken was dat levensgevaarlijk, maar toen vonden we dat heerlijk in de wind. Als het vroor kon dat natuurlijk niet. Dat er nooit een ongeluk is gebeurd verwondert me zelf.
In die drukte was er amper plaats voor de receveur, hij kon amper zich verplaatsen. Hij bleef aan de deur van het achterbalcon staan, de centjens werden doorgegeven en de ticketjes ook. "Iedereen bediend daarbuiten". En iedereen betaalde, er waren geen zwartrijders!!!
"gepast betalen aub", "enen direkt", de centen werden boven dde hoofden doorgegeven tot bij de receveur, en het ticketje "direct" kwam lans dezelfde weg bij de klant.
Bij de trein Antwerpen-Brussel was dat zo mogelijk nog erger. Ik ben meerdere keren naar Brussel gereden. We konden niet in het Centraal station vertrekken, de trein moest bui!ten Antwerpen genomen worden, in Kontich denk ik, maar ik ben niet zeker, ik weet ook niet meer hoe wij eigenlijk in Kontich geraakte. Het was nog in de tijd van de vliegende bommen. Een te klein perron dat bomvol wachtende mensen stond. De trein die aankwam vanuit Brussel was ook barstens vol. Volk dat uit de trein wou, op een perron dat vol stond met mensen die allemaal op de trein wilden stappen. Ik moet daar geen tekeningetje bij maken zeker. Het was een ongelooflijke opstopping een gevring een geduw, onwaarschijnlijke taferelen.
De mensen die nog op de trein zaten, konden op 't laatst niet meer naar buiten, en moesten langs de vensters evcacueren. Alles zat stampvol men kon met moeite de deuren toe doen. In die gesloten donkere ruimte volgepropt met zwetende mensen, werd er naar Brussel gereden. De halte in Mechelen bracht weinig soelaas.
En toch heb ik nooit een ongeluk geweten.
Ik ben ver uitgepraat, ik heb een droge keel.
de groeten.
amadee.
--------------------
Door de Nederlanden, naar de wijde diepe zee,
stroomt de schone Schelde, Heil en leven brengt ze mee.
Des juichen wij, o Schelde! o Schelde , o machtige prachtige vloed.
Wees gegroet.
(Theodoor Sevens-Karel Mestdagh)
Waar was ik nu weeral gebleven...
Tram drij en de rojen tram die eigenliijk groen of geel zag, en die van het verre noorden kwamen en naar tstad reden.
Ze reden allemaal naar het centrum van tstad. Verder moest ik meestal niet zijn.
--------------
een tussendoortje: "tstad" is de gebruikelijke benaming van Anwerpen voor de Antwerpenaren onder elkaar, gelijkaardig: tscheld (de Schelde), tschijn (het Schijn, rivier en grens Antwerpen - Merksem, tsteen (het Steen), tdok (de dok), tseniorennet.
------------- einde van de mededeling
Bij de watman hing ergens een grote bel, om de watman te verwittigen dat hij bij de volgende halte moest stoppen, of dat hij kon vertrekken. Alhoewel tram 3 al van mensengeheugnis uitgerust was met electriciteit, heb ik tot in de jaren 40 geweten dat die bel niet electrisch werd bediend, maar wel met een lederen riem die van voor tot achter door de tram liep, met hier en daar een lus waar men eens goed moest aan rukken, en dan belde het bij de watman.
Den drij had soms een tweede voituur, in mooi nederlands: een remork.
Dat bel-riempje liep soms door tot in de remork, maar meestal zat daar weer een receveur, en die moest de watman en die beschikte voor de nodige communicatie over een toeter.
Ik weet het niet zeker maar ik denk dat de boerentrams in mijnen tijd een geëlectrificeerd communicatie-systeem hadden, oef.
In de jaren na de bevrijding (1944) zaten die trams in de drukke uren proppedevol. Bangelijk vol, zoals ge dat op tv al wel ziet van treinen in Indië en Japan en zo.
Ik hoor de receveur nog: "Deurschuiven aub"(doorschuiven aub nvdr), de gang liep vol, "nog wat deurschuiven aub, er zijn mensen die gere meerijden. Zelfs de ruimte tussen de banken stonden vol, en op het achterbalkon stond men op elkaar geperst. Met mijn 1m80 was ik toen bij de groten, ik kon vrij ademhalen, maar voor de kleinere medemensen, en speciaal de vrouwelijken, moet dat een geweldige beproeving zijn geweest; als ik daar nu aan denk krijg ik nog altijd kippevel.
Ik bleef meestal buiten en ging op de trede van het achterbalkon staan, hangend aan de optrekkers, soms hingen we zo met drie. Achteraf bekeken was dat levensgevaarlijk, maar toen vonden we dat heerlijk in de wind. Als het vroor kon dat natuurlijk niet. Dat er nooit een ongeluk is gebeurd verwondert me zelf.
In die drukte was er amper plaats voor de receveur, hij kon amper zich verplaatsen. Hij bleef aan de deur van het achterbalcon staan, de centjens werden doorgegeven en de ticketjes ook. "Iedereen bediend daarbuiten". En iedereen betaalde, er waren geen zwartrijders!!!
"gepast betalen aub", "enen direkt", de centen werden boven dde hoofden doorgegeven tot bij de receveur, en het ticketje "direct" kwam lans dezelfde weg bij de klant.
Bij de trein Antwerpen-Brussel was dat zo mogelijk nog erger. Ik ben meerdere keren naar Brussel gereden. We konden niet in het Centraal station vertrekken, de trein moest bui!ten Antwerpen genomen worden, in Kontich denk ik, maar ik ben niet zeker, ik weet ook niet meer hoe wij eigenlijk in Kontich geraakte. Het was nog in de tijd van de vliegende bommen. Een te klein perron dat bomvol wachtende mensen stond. De trein die aankwam vanuit Brussel was ook barstens vol. Volk dat uit de trein wou, op een perron dat vol stond met mensen die allemaal op de trein wilden stappen. Ik moet daar geen tekeningetje bij maken zeker. Het was een ongelooflijke opstopping een gevring een geduw, onwaarschijnlijke taferelen.
De mensen die nog op de trein zaten, konden op 't laatst niet meer naar buiten, en moesten langs de vensters evcacueren. Alles zat stampvol men kon met moeite de deuren toe doen. In die gesloten donkere ruimte volgepropt met zwetende mensen, werd er naar Brussel gereden. De halte in Mechelen bracht weinig soelaas.
En toch heb ik nooit een ongeluk geweten.
Ik ben ver uitgepraat, ik heb een droge keel.
de groeten.
amadee.
--------------------
Door de Nederlanden, naar de wijde diepe zee,
stroomt de schone Schelde, Heil en leven brengt ze mee.
Des juichen wij, o Schelde! o Schelde , o machtige prachtige vloed.
Wees gegroet.
(Theodoor Sevens-Karel Mestdagh)
-
spiksin - Lid geworden op: 05 nov 2004, 09:11
- Locatie: Merksem
" rivier " 't Schijn ? 
Open riool Beste Amadee ik ben hier en daar geweest in mijn leven maar nooit heb ik ergens zo'n schande en stank geweten als de toestanden van die "rivier " Je verhaal van den tram is 100% just .
Dat van de trein naar Brussel ook kan ik getuigen , ik werkte van mijn 17 tot mijn 18 in Brussel , reu 'l hotel du monnai a.d port d' Halle na de
faling van een zaak in Schoten ( klein bedrijf , 12 mensn waar de eigenaars mee in het werkhuis samen met ons electrische motoren maakten , het enige bedrijf dat ik gekend heb waar de bazen , en het werk , menselijk was
) , dus dagelijks van Merxem naar broekzele en terug met de fiets , trein , tram .Wat een miserie
voor 10 fr/uur , maar niet voor reisuren , ook Zaterdagen ! De treinen vertrokken al wel vanuit A centraal ( 1947 ). Als beesten bijeen gedrukt , 6hr 's morgens om tegen 8 hr op't werk te geraken .Op mijn 18de naar zee A - Matadi .
Ik moet hier stoppen want als ik aan die periode denk word ik nog altijd zeer verdrietig uit zelfmedelijden
-
SDW - Lid geworden op: 24 dec 2004, 11:42
- Locatie: ANTWERPEN- BELGIE
-
Ben hier even binnengevallen en genoten van ce vele verhalen die bij mij ook een aantal herinnerigen naar boven brachten.....ik ben van 1935 en heb een ganse tijd op DE BREDABAAN 125 gewoornt en in DE CARETTESTRAAT N°1 alvorens in 1946 terug naar DE KOEKESTAD te gaan woonen waar ik werdt geboren en me nog de eerste bommen herinner van WWII toen we op een apartement op schijnpoort woonden met uitzicht op het sportpaleis en ik van schrik onder de tafel ben gekropen
Heb hier vroeger ook reeds wat verteld maar de laatste tijd ben ik hier niet meer op bezoek geweest
AMADEE..dank voor de verhalen en ik denk nog terug aan jou als we gaan eten in CAFE TRAPPISTEN en voorbij jou huis rijden
ALTEREGO hoop dat met JOU en je VROUW ook alles in orde is
DANK voor jullie zeer intresante verhalen HIER
Schuif nu aan TAFEL
Ben hier even binnengevallen en genoten van ce vele verhalen die bij mij ook een aantal herinnerigen naar boven brachten.....ik ben van 1935 en heb een ganse tijd op DE BREDABAAN 125 gewoornt en in DE CARETTESTRAAT N°1 alvorens in 1946 terug naar DE KOEKESTAD te gaan woonen waar ik werdt geboren en me nog de eerste bommen herinner van WWII toen we op een apartement op schijnpoort woonden met uitzicht op het sportpaleis en ik van schrik onder de tafel ben gekropen
Heb hier vroeger ook reeds wat verteld maar de laatste tijd ben ik hier niet meer op bezoek geweest
AMADEE..dank voor de verhalen en ik denk nog terug aan jou als we gaan eten in CAFE TRAPPISTEN en voorbij jou huis rijden
ALTEREGO hoop dat met JOU en je VROUW ook alles in orde is
DANK voor jullie zeer intresante verhalen HIER
Schuif nu aan TAFEL
Wens de LUCHTVAART te bevorderen
om de VREDE en VRIENDSCHAP te ontwikkelen tussen de ganse MENSHEID
zonder onderscheid van RAS,NATIONALITEIT of RELIGIE
om de VREDE en VRIENDSCHAP te ontwikkelen tussen de ganse MENSHEID
zonder onderscheid van RAS,NATIONALITEIT of RELIGIE
-
SDW - Lid geworden op: 24 dec 2004, 11:42
- Locatie: ANTWERPEN- BELGIE
-
Gisteren DONDERDAG 22/03/2012 even naar het PEERSBOS naar DE MELKERIJ om te genieten van het ZONNEKE ........HERINNER mij de vroegere bezoeken aan het PEERDSBOS om PIEPERKES te plukken..het is daar allemaal veel verandert!!!
Nadien even langs SCHOTEN en in MERKSEM door de OUDE BAREEL LEI war ik trachte te zien waar we vroeger daar een zeer lekere ijscreem gingen smullen ook even herinneringen toen ik over de bredabaan reed aan het SINT EDUARD INSTITUUT waar ik tijdens de oorlog naar school ging ..ook voorbij de plaats waar het vroegere GEMEENTEHUIS stond dat in brand stond toen we in September 1944 naar SINT JOB in t'GOOR vluchte bij de inval van de CANADESE BISONS en de terugkeer van DE DUITSERS met hun TIGERTANK zoals ik in het vorige HOEKJE VAN TOEN 70+ hier heb toegelicht
Gisteren DONDERDAG 22/03/2012 even naar het PEERSBOS naar DE MELKERIJ om te genieten van het ZONNEKE ........HERINNER mij de vroegere bezoeken aan het PEERDSBOS om PIEPERKES te plukken..het is daar allemaal veel verandert!!!
Nadien even langs SCHOTEN en in MERKSEM door de OUDE BAREEL LEI war ik trachte te zien waar we vroeger daar een zeer lekere ijscreem gingen smullen ook even herinneringen toen ik over de bredabaan reed aan het SINT EDUARD INSTITUUT waar ik tijdens de oorlog naar school ging ..ook voorbij de plaats waar het vroegere GEMEENTEHUIS stond dat in brand stond toen we in September 1944 naar SINT JOB in t'GOOR vluchte bij de inval van de CANADESE BISONS en de terugkeer van DE DUITSERS met hun TIGERTANK zoals ik in het vorige HOEKJE VAN TOEN 70+ hier heb toegelicht
Wens de LUCHTVAART te bevorderen
om de VREDE en VRIENDSCHAP te ontwikkelen tussen de ganse MENSHEID
zonder onderscheid van RAS,NATIONALITEIT of RELIGIE
om de VREDE en VRIENDSCHAP te ontwikkelen tussen de ganse MENSHEID
zonder onderscheid van RAS,NATIONALITEIT of RELIGIE
-
Wout - Lid geworden op: 06 jul 2004, 18:06
- Locatie: 50,90 N- 5,50 E
Hallo jongelieden! Ook ik heb mij in 1944 en 45 nog laten vervoeren. Met de stoomtram tussen Hasselt en Leopoldsburg naar school. Herinner mij nog dat er een soort postwagen bij was met een facteur die in ieder dorp een zak met post buiten zwierde. Schoolkinderen, militairen, groenteboeren, marktkramers met hun marchandies in een groot doek het zat allemaal op den tram. Op een keer stapte er onderweg twee gendarmen op met een geboeide moordenaar tussen hen in. Die verdwenen ook in de factagewagen. Ik herinner mij nog dat ik daar dagenlang een naar gevoel aan overhield. Een moordenaar, jong dat was wat. Een tijdje later monteerde mijn vader uit het niets een fiets voor mijn verplaatsingen naar school. Zwart en zwaar met een zadel voor een paardenkont. Maar blij en trots dat ik was. Toen kwam je ook om de haverklap twee rijkswachters tegen; ook op de fiets. Die keken dan argwanend en streng of je wel een fietsplaat op je velo had. De rijkswacht was overal en iedere overtreding werd gezien. Nu moet je al je vader en moeder vermoord hebben om hen in beweging te zetten. De tijden zijn toch veranderd peins ik.
Het denken mag zich nooit onderwerpen!
