Isabella, de afgekookte
-
Joris - Lid geworden op: 12 mar 2003, 19:01
Prins zijn is niet simpel, dat zien we allemaal dagelijks. Kroonprins zijn, omdat je oudere broer het heeft begeven, is nog minder leuk, maar als de koning een heilige is en je grootmoeder ook zoiets, dan wordt het helemaal moeilijk.
Daarom moeten we Philippe III van Frankrijk met een beetje toegeeflijkheid bekijken. Hij is pas 14 als zijn vader hem een bruidje bezorgt. Die is elf. Philippe wil wel, maar hij had toch liever zelf gekozen.
‘’t Is een vrouwtje’ zegt de koning en daarmee is de kous af.
Drie jaar moet Philippe nog wachten, maar dan is het grote ogenblik aangebroken. De koning van Aragon brengt zijn dochter, Isabella naar Clermont-Ferrand, waar Lodewijk IX, de heilige, hen opwacht met zijn zoon.
De kinderen kruisen één blik en paf. Cupido schiet er niets naast! De trouwmis duurt hen te lang en het feest vinden ze vervelend. Enkele uren later zijn ze al kindjes aan het maken.
We schrijven het jaar 1262.
Ze gaan door met het kindjes maken – ze maken er drie gezonde – tot de heilige koning besluit voor een tweede keer zijn hemel te gaan verdienen door veel volk te vermoorden. Islamitisch volk uiteraard! Lodewijk trekt naar Tunis. 1269.
De eerste keer is hij naar Jeruzalem getrokken om er gevangen genomen te worden door de Sarazenen, maar die wilden hem weer kwijt, zij het voor veel geld. Een gemiste kans om de hemel in te komen! Dus waagt hij nu een twee poging. En met succes, want Tunis wordt niet ingenomen en er wordt nauwelijks bloed vergoten, maar er is de zwarte pest! Het kamp van de Fransen wordt gedecimeerd en Lodewijk komt in de hemel.
De koning is dood, leve de koning. Philippe is nu baas en zijn Isabella, die hem niet alleen gelaten heeft, daar in de woestijn, is koningin. De nieuwe koning doekt wat er nog overblijft van het kamp op en vertrekt naar Frankrijk. De kortste weg is over zee en daar kan het af en toe stormen.
Het stormt. Vijfduizend nieuwe zieltjes voor de hemel. De heilige Lodewijk doet geen half werk! De restanten van de vloot zwalpen stuurloos naar de Italiaanse kust.
Philippe die zijn tijd in Tunis niet heeft verdaan, landt met een hoogzwanger Isabella in Calabrië en trekt te voet verder, met steeds minder volgelingen.
Er is daar een rivier die moet overgestoken worden. De soldaten die de koningin moet dragen struikelen, Isabella valt, en weer juicht de hemel voor een nieuw zieltje.
Ze hebben daar een uistekend seizoen 1270!
Philippe is ontroostbaar en wil het stoffelijk overschot van zijn geliefde mee naar Frankrijk nemen, maar zo denken de Italianen er niet over. Ook daar kennen ze de pest en zie Franse kruisvaarders worden al heel de tijd met argwaan bekeken. Ze dan nog enkele dagen en weken door het land laten zeulen met een mogelijk besmet lijk. Over hun lijk!
Isabelle moet de behandeling ondergaan die alle slachtoffers van vreemde ziektes daar beschoren is.
Isabelle wordt gekookt! Het vlees wordt los gekookt van het skelet en ter plekke begraven in een gemeenschappelijke put. De arme Philippe, die alles met krimpend hart en vele hete tranen heeft aanschouwd, mag tenslotte de beenderen mee naar huis nemen en ze begraven, samen met de beenderen van zijn heilige vader en die van het ongeboren zoontje. De Italianen hebben hun werk goed gedaan!
Daarom moeten we Philippe III van Frankrijk met een beetje toegeeflijkheid bekijken. Hij is pas 14 als zijn vader hem een bruidje bezorgt. Die is elf. Philippe wil wel, maar hij had toch liever zelf gekozen.
‘’t Is een vrouwtje’ zegt de koning en daarmee is de kous af.
Drie jaar moet Philippe nog wachten, maar dan is het grote ogenblik aangebroken. De koning van Aragon brengt zijn dochter, Isabella naar Clermont-Ferrand, waar Lodewijk IX, de heilige, hen opwacht met zijn zoon.
De kinderen kruisen één blik en paf. Cupido schiet er niets naast! De trouwmis duurt hen te lang en het feest vinden ze vervelend. Enkele uren later zijn ze al kindjes aan het maken.
We schrijven het jaar 1262.
Ze gaan door met het kindjes maken – ze maken er drie gezonde – tot de heilige koning besluit voor een tweede keer zijn hemel te gaan verdienen door veel volk te vermoorden. Islamitisch volk uiteraard! Lodewijk trekt naar Tunis. 1269.
De eerste keer is hij naar Jeruzalem getrokken om er gevangen genomen te worden door de Sarazenen, maar die wilden hem weer kwijt, zij het voor veel geld. Een gemiste kans om de hemel in te komen! Dus waagt hij nu een twee poging. En met succes, want Tunis wordt niet ingenomen en er wordt nauwelijks bloed vergoten, maar er is de zwarte pest! Het kamp van de Fransen wordt gedecimeerd en Lodewijk komt in de hemel.
De koning is dood, leve de koning. Philippe is nu baas en zijn Isabella, die hem niet alleen gelaten heeft, daar in de woestijn, is koningin. De nieuwe koning doekt wat er nog overblijft van het kamp op en vertrekt naar Frankrijk. De kortste weg is over zee en daar kan het af en toe stormen.
Het stormt. Vijfduizend nieuwe zieltjes voor de hemel. De heilige Lodewijk doet geen half werk! De restanten van de vloot zwalpen stuurloos naar de Italiaanse kust.
Philippe die zijn tijd in Tunis niet heeft verdaan, landt met een hoogzwanger Isabella in Calabrië en trekt te voet verder, met steeds minder volgelingen.
Er is daar een rivier die moet overgestoken worden. De soldaten die de koningin moet dragen struikelen, Isabella valt, en weer juicht de hemel voor een nieuw zieltje.
Ze hebben daar een uistekend seizoen 1270!
Philippe is ontroostbaar en wil het stoffelijk overschot van zijn geliefde mee naar Frankrijk nemen, maar zo denken de Italianen er niet over. Ook daar kennen ze de pest en zie Franse kruisvaarders worden al heel de tijd met argwaan bekeken. Ze dan nog enkele dagen en weken door het land laten zeulen met een mogelijk besmet lijk. Over hun lijk!
Isabelle moet de behandeling ondergaan die alle slachtoffers van vreemde ziektes daar beschoren is.
Isabelle wordt gekookt! Het vlees wordt los gekookt van het skelet en ter plekke begraven in een gemeenschappelijke put. De arme Philippe, die alles met krimpend hart en vele hete tranen heeft aanschouwd, mag tenslotte de beenderen mee naar huis nemen en ze begraven, samen met de beenderen van zijn heilige vader en die van het ongeboren zoontje. De Italianen hebben hun werk goed gedaan!
L'homme n'est ni ange ni bête, mais celui qui veut faire l'ange, fait la bête (Blaise Pascal)
-
Marsje - Lid geworden op: 27 nov 2004, 23:59
- Locatie: Leuven
Isabel of izabel is een bleekgele of perkamentachtige kleur, die een mengeling is van geel en wit, waarin geel de overhand heeft.
"De Infante Isabella had een gelofte gedaan, van geen schoon hemd te zullen aandoen, alvorens Ostende zou vermeesterd zijn. Toen nu het beleg nog een of twee jaar daarna duurde, en dat belegerings-hemd haar eindelijk van 't lijf kwam, was het geheel gekleurd tot die nuance van geel, waaraan toen, tot vleijende gedachtenis van het standvastig opzet dier Vorstin, die naam gegeven, en sedert er aan gebleven is."
bron Wikipedia
"De Infante Isabella had een gelofte gedaan, van geen schoon hemd te zullen aandoen, alvorens Ostende zou vermeesterd zijn. Toen nu het beleg nog een of twee jaar daarna duurde, en dat belegerings-hemd haar eindelijk van 't lijf kwam, was het geheel gekleurd tot die nuance van geel, waaraan toen, tot vleijende gedachtenis van het standvastig opzet dier Vorstin, die naam gegeven, en sedert er aan gebleven is."
bron Wikipedia