Mitterand, massamoordenaar?
-
Joris - Lid geworden op: 12 mar 2003, 19:01
Frankrijk ligt momenteel plat door stakingen. Ze willen niet weten van pensioen op 62. Hier te lande is dat 65, in Nederland wordt het 67, ook in Duitsland gaat men de pensioensleeftijd optrekken, maar in Frankrijk staakt men, omdat men 3 jaar minder lang moet werken dan elders in Europa.
Dat pensioen op 60 jaar – zo is het nu nog – is een cadeau van Mitterand, de eerste en voorlopig laatste socialistische president van de 5de republiek.
Als hij op 10 mei 1981 na 3 pogingen met 51,75% van de stemmen tot president wordt verkozen begint hij er onmiddellijk aan.
Het grote socialistische ideaal van rechtvaardigheid en broederlijkheid wordt in wetten omgezet. Alle grote banken en industrieën worden genationaliseerd, een 5de week betaald verlof en pensioen op 60 jaar.
Het volk juicht.
De Franse frank duikelt de dieperik in en moet tot 3 maal toe gedevalueerd. Er ontstaat een razende kapitaalvlucht, de werkloosheid verviervoudigt bijna en breekt door de magische grens van 3 miljoen.
Het volk juicht niet meer.
Er zijn tientallen boeken geschreven over de schimmige figuur van François Mitterand. 5de zoon uit een gezin van 8. Bemiddelde burgerij. Studies in politieke wetenschappen, doctor in de rechten.
Soldaat in 1940, krijgsgevangene, ontsnapt, sympathiseert met Pétain en het Vichy-bewind. Wordt onderscheiden met de fascistische ‘Francisque-onderscheiding’, die hij overigens zelf heeft aangevraagd.
Vrouwenloper, heeft ontelbare liaisons, voor en na zijn huwelijk met de extreem linkse Danielle Gouze.
Slaagt erin de Franse linkerzijde rond zich te verenigen, zelfs de communisten en bereikt op die manier de hoogste top.
Eens het socialistisch experiment mislukt, ontpopt hij zich als een Zonnekoning, die iedereen die hij genegen is, met postjes en lucratieve bezigheden overlaadt en al wie zich tegen hem verzet, zelfs uit eigen partij, de vernietiging in duwt of dat tenminste tracht te doen.
Hij is betrokken in een aantal onkiese affaires. Al bij het begin van zijn carrière in 1955 is hij betrokken in een ‘affaire des fuites’. Hij zou beraadslagingen van de Nationale Defensieraad hebben gelekt aan de communisten. Hij ontsnapt.
In 1959 ensceneert hij een aanslag op zichzelf. De ‘affaire de l’Observatoire’. Weer weer hij zich eruit te slaan.
Als president worden dergelijke zaken natuurlijk erg gevaarlijk. Er is de zaak van de Rainbow Warrior, die door Franse commando’s wordt gekelderd in de haven van Auckland, Niew-Zeeland.
Toch gaan alle biografen met een grote bocht rondom de agressieve Afrikapolitiek van de man.
Mitterand was geobsedeerd door ‘la Francité’, het gewicht van Frankrijk, zijn cultuur, zijn taal in de wereld. Afrika was dan ook een bevoorrecht actieterrein.
Op 6 april 1994 haalt een Franse raket een vliegtuig neer met daarin de presidenten van Rwanda en Burundi. Er begint een regelrechte massamoord op Tutsi en gematigde Hutu’s. De 2 volksstammen die al altijd tegenover elkaar stonden. In 1988 waren na de zoveelste moordpartijen +/- 60.000 Tutsi naar Oeganda gevlucht en hadden er een bevrijdingsleger opgericht. Oeganda is een Engelstalig land en het bevrijdingsleger had dan ook die taal als voertaal.
Als dat leger in 1994 Noord-Rwanda binnen trekt, stuurt Frankrijk een ‘vredesmacht’.
Iedereen had toen woorden van lof voor het doortastend optreden van de Franse President, tot in 2008 een reportage van de Franse TVzender A2 een totaal ander licht werpt op de hele toestand.
Mitterand was als de dood voor het verlies van een Franstalig gebied in Afrika aan de Engelstaligen. Zijn vredesmacht rukt dus vanuit Zaïre, noordwest Rwanda binnen en blokkeert zo de opmars van de Tutsitroepen.
Ondertussen kan de genocide in de rest van het land dus vrolijk verder gaan. Tussen de 800.000 en de 1 miljoen mensen worden afgeslacht.
Uiteindelijk zullen de Franse vredestroepen zich terugtrekken en toelaten dat het bevrijdingsleger (Engelstalig!) een einde maakt aan de massamoord.
Ik herhaal: het zijn de Fransen zelf die dit hebben uitgebracht en bewezen met getuigenissen en beelden.
Als men daarbij in gedachte houdt dat de raket die de presidenten vermoordde en het startsein geeft voor de moordpartij, door Frankrijk werd geleverd en naar alle waarschijnlijkheid ook bediend, kan men niet anders dan besluiten dat Mitterand de op 2 na grootste massamoordenaar van de 20ste eeuw is, na Stalin en Hitler. Beide ook socialisten!??
Geschiedenis is een mooi vak, ook de recente!
Dat pensioen op 60 jaar – zo is het nu nog – is een cadeau van Mitterand, de eerste en voorlopig laatste socialistische president van de 5de republiek.
Als hij op 10 mei 1981 na 3 pogingen met 51,75% van de stemmen tot president wordt verkozen begint hij er onmiddellijk aan.
Het grote socialistische ideaal van rechtvaardigheid en broederlijkheid wordt in wetten omgezet. Alle grote banken en industrieën worden genationaliseerd, een 5de week betaald verlof en pensioen op 60 jaar.
Het volk juicht.
De Franse frank duikelt de dieperik in en moet tot 3 maal toe gedevalueerd. Er ontstaat een razende kapitaalvlucht, de werkloosheid verviervoudigt bijna en breekt door de magische grens van 3 miljoen.
Het volk juicht niet meer.
Er zijn tientallen boeken geschreven over de schimmige figuur van François Mitterand. 5de zoon uit een gezin van 8. Bemiddelde burgerij. Studies in politieke wetenschappen, doctor in de rechten.
Soldaat in 1940, krijgsgevangene, ontsnapt, sympathiseert met Pétain en het Vichy-bewind. Wordt onderscheiden met de fascistische ‘Francisque-onderscheiding’, die hij overigens zelf heeft aangevraagd.
Vrouwenloper, heeft ontelbare liaisons, voor en na zijn huwelijk met de extreem linkse Danielle Gouze.
Slaagt erin de Franse linkerzijde rond zich te verenigen, zelfs de communisten en bereikt op die manier de hoogste top.
Eens het socialistisch experiment mislukt, ontpopt hij zich als een Zonnekoning, die iedereen die hij genegen is, met postjes en lucratieve bezigheden overlaadt en al wie zich tegen hem verzet, zelfs uit eigen partij, de vernietiging in duwt of dat tenminste tracht te doen.
Hij is betrokken in een aantal onkiese affaires. Al bij het begin van zijn carrière in 1955 is hij betrokken in een ‘affaire des fuites’. Hij zou beraadslagingen van de Nationale Defensieraad hebben gelekt aan de communisten. Hij ontsnapt.
In 1959 ensceneert hij een aanslag op zichzelf. De ‘affaire de l’Observatoire’. Weer weer hij zich eruit te slaan.
Als president worden dergelijke zaken natuurlijk erg gevaarlijk. Er is de zaak van de Rainbow Warrior, die door Franse commando’s wordt gekelderd in de haven van Auckland, Niew-Zeeland.
Toch gaan alle biografen met een grote bocht rondom de agressieve Afrikapolitiek van de man.
Mitterand was geobsedeerd door ‘la Francité’, het gewicht van Frankrijk, zijn cultuur, zijn taal in de wereld. Afrika was dan ook een bevoorrecht actieterrein.
Op 6 april 1994 haalt een Franse raket een vliegtuig neer met daarin de presidenten van Rwanda en Burundi. Er begint een regelrechte massamoord op Tutsi en gematigde Hutu’s. De 2 volksstammen die al altijd tegenover elkaar stonden. In 1988 waren na de zoveelste moordpartijen +/- 60.000 Tutsi naar Oeganda gevlucht en hadden er een bevrijdingsleger opgericht. Oeganda is een Engelstalig land en het bevrijdingsleger had dan ook die taal als voertaal.
Als dat leger in 1994 Noord-Rwanda binnen trekt, stuurt Frankrijk een ‘vredesmacht’.
Iedereen had toen woorden van lof voor het doortastend optreden van de Franse President, tot in 2008 een reportage van de Franse TVzender A2 een totaal ander licht werpt op de hele toestand.
Mitterand was als de dood voor het verlies van een Franstalig gebied in Afrika aan de Engelstaligen. Zijn vredesmacht rukt dus vanuit Zaïre, noordwest Rwanda binnen en blokkeert zo de opmars van de Tutsitroepen.
Ondertussen kan de genocide in de rest van het land dus vrolijk verder gaan. Tussen de 800.000 en de 1 miljoen mensen worden afgeslacht.
Uiteindelijk zullen de Franse vredestroepen zich terugtrekken en toelaten dat het bevrijdingsleger (Engelstalig!) een einde maakt aan de massamoord.
Ik herhaal: het zijn de Fransen zelf die dit hebben uitgebracht en bewezen met getuigenissen en beelden.
Als men daarbij in gedachte houdt dat de raket die de presidenten vermoordde en het startsein geeft voor de moordpartij, door Frankrijk werd geleverd en naar alle waarschijnlijkheid ook bediend, kan men niet anders dan besluiten dat Mitterand de op 2 na grootste massamoordenaar van de 20ste eeuw is, na Stalin en Hitler. Beide ook socialisten!??
Geschiedenis is een mooi vak, ook de recente!
L'homme n'est ni ange ni bête, mais celui qui veut faire l'ange, fait la bête (Blaise Pascal)
-
Joris - Lid geworden op: 12 mar 2003, 19:01
De Franse zender France 3, zond recentelijk een historisch overzicht uit van het presidentieel paleis l'Elysée.
Daarin werd, voor het eerst, een boekje open gedaan over nog maar eens een erg onverkwikkelijke zaak onder de auspiciën van François Mitterand.
Ik wil ze u niet onthouden.
Op 7 april 1994 omstreeks 19 uur is er algemene paniek in de burelen op het eerste verdiep van het presidentiëel paleis. Daar huist niet alleen de president zelf, maar ook zijn naaste medewerkers. Vrijwel iedereen is nog aanwezig. De deuren van het bureel in de rechtervleugel, op nauwelijk 30 meter van het presidentiëel kantoor slaan open en achterover in zijn zetel ligt de meest intieme medewerker van Mitterand, François de Grossouvre.
Een enorme plas bloed.
Kogel in de kop.
Op het bureel ligt een magnum 357.
Binnen de paar minuten komt het hele huishouden van de president in beweging. Het bureel wordt grondig leeggemaakt en de inhoud een straatje verderop gebracht, Quai Branly.
Tiens daar huizen toevallig Mme Anne Pingeot en haar dochter Mazarine, bastaardkind van de president, maar ook petekind van de Grossouvre.
De politie wordt uiteindelijk verwittigd. Het onderzoek eindigt in een vaststelling van zelfmoord.
Schluss.
Dat was 1994
Nu schrijven we 2012 en enkele tongen komen los. Medewerkers van de Grossouvre praten.
Hoe kan het dat de Grossouvre zelfmoord gepleegd heeft met een magnum 357 en zeer zwaar en zeer luidruchtig wapen en dat niemand het schot heeft gehoord. Zelfs niet de veiligheidsagent die op minder dan 5 meter van het bureel van de dode stond.
Frédéric Laurent, secretaris van de Grossouvre stelt zich de vraag. Hij weet ook dat het slachtoffer zich bedreigd voelde de laatste tijd. Hij weet dat de Grossouvre al meer dan 30 jaar de intimus bij uitstek is van Mitterand, de man die alle geheimen van de politicus kent en die alles rechtzet wat krom is.
1994 betekent bijna het einde van het 2de septenaat van Mitterand. De man is ziek, lijdt aan achtervolgingswanen, vervalt soms in diepe neerslachtigheid, dan weer vast besloten voor zichzelf een gouden standbeeld op te richten in de geesten van het nageslacht. Mitterand is stervende.
de Grossouvre heeft meerdere journalisten in 1981 tot 500.000 FF (3 miljoen oude befkes) om het bestaan van Mazarine en de liaison met Pingeot te verzwijgen.
Welke geheimen kende hij nog?
De stervende Mitterand wil blijkbaar af van enkele geheimen, die zijn beeld voor het nageslacht kunnen bezoedelen. Wat niet kan ontkend worden, toegeven en minimaliseren, de rest....
Als Paris Match enkele maanden later het dubbelleven van de president onthult, zal Mitterand reageren met: 'Et alors' 'en dan'.
Frédéric Laurent suggereert dat er nog andere, ergere geheimen waren.
de Grossouvre was al enkele maanden in een soort ongenade gevallen. Hij was buiten gesloten uit de intieme kring van de president.
Waarom moest hij sterven?
Zelfmoord? In ieder geval niet met de Magnum 357 die naast zijn lijk werd gevonden.
Vele, vele vragen over een man, een rode president, die met zekerheid ooit nog door de geschiedenis zal uitgespuwd worden, in plaats van opgehemeld zoals nu.
Daarin werd, voor het eerst, een boekje open gedaan over nog maar eens een erg onverkwikkelijke zaak onder de auspiciën van François Mitterand.
Ik wil ze u niet onthouden.
Op 7 april 1994 omstreeks 19 uur is er algemene paniek in de burelen op het eerste verdiep van het presidentiëel paleis. Daar huist niet alleen de president zelf, maar ook zijn naaste medewerkers. Vrijwel iedereen is nog aanwezig. De deuren van het bureel in de rechtervleugel, op nauwelijk 30 meter van het presidentiëel kantoor slaan open en achterover in zijn zetel ligt de meest intieme medewerker van Mitterand, François de Grossouvre.
Een enorme plas bloed.
Kogel in de kop.
Op het bureel ligt een magnum 357.
Binnen de paar minuten komt het hele huishouden van de president in beweging. Het bureel wordt grondig leeggemaakt en de inhoud een straatje verderop gebracht, Quai Branly.
Tiens daar huizen toevallig Mme Anne Pingeot en haar dochter Mazarine, bastaardkind van de president, maar ook petekind van de Grossouvre.
De politie wordt uiteindelijk verwittigd. Het onderzoek eindigt in een vaststelling van zelfmoord.
Schluss.
Dat was 1994
Nu schrijven we 2012 en enkele tongen komen los. Medewerkers van de Grossouvre praten.
Hoe kan het dat de Grossouvre zelfmoord gepleegd heeft met een magnum 357 en zeer zwaar en zeer luidruchtig wapen en dat niemand het schot heeft gehoord. Zelfs niet de veiligheidsagent die op minder dan 5 meter van het bureel van de dode stond.
Frédéric Laurent, secretaris van de Grossouvre stelt zich de vraag. Hij weet ook dat het slachtoffer zich bedreigd voelde de laatste tijd. Hij weet dat de Grossouvre al meer dan 30 jaar de intimus bij uitstek is van Mitterand, de man die alle geheimen van de politicus kent en die alles rechtzet wat krom is.
1994 betekent bijna het einde van het 2de septenaat van Mitterand. De man is ziek, lijdt aan achtervolgingswanen, vervalt soms in diepe neerslachtigheid, dan weer vast besloten voor zichzelf een gouden standbeeld op te richten in de geesten van het nageslacht. Mitterand is stervende.
de Grossouvre heeft meerdere journalisten in 1981 tot 500.000 FF (3 miljoen oude befkes) om het bestaan van Mazarine en de liaison met Pingeot te verzwijgen.
Welke geheimen kende hij nog?
De stervende Mitterand wil blijkbaar af van enkele geheimen, die zijn beeld voor het nageslacht kunnen bezoedelen. Wat niet kan ontkend worden, toegeven en minimaliseren, de rest....
Als Paris Match enkele maanden later het dubbelleven van de president onthult, zal Mitterand reageren met: 'Et alors' 'en dan'.
Frédéric Laurent suggereert dat er nog andere, ergere geheimen waren.
de Grossouvre was al enkele maanden in een soort ongenade gevallen. Hij was buiten gesloten uit de intieme kring van de president.
Waarom moest hij sterven?
Zelfmoord? In ieder geval niet met de Magnum 357 die naast zijn lijk werd gevonden.
Vele, vele vragen over een man, een rode president, die met zekerheid ooit nog door de geschiedenis zal uitgespuwd worden, in plaats van opgehemeld zoals nu.
L'homme n'est ni ange ni bête, mais celui qui veut faire l'ange, fait la bête (Blaise Pascal)