Een volksheld uit de Inquisitie
-
Joris - Lid geworden op: 12 mar 2003, 19:01
De inquisitie van de roomse kerk heeft voor de oudsten onder ons herkenbare trekjes. Als de paus het opsporen en berechten van ketters toevertrouwt aan de volgelingen van Dominique Guzman, ontspoort de hele zaak. We schrijven 1231.
De graaf van Toulouse beklaagt zich bij de heilige stoel over de wijze van optreden van deze paters. Zij zetten kinderen tegen hun ouders op, buren tegen mekaar, collega’s worden beloond voor het ‘verraad’ van een ander enz. enz.
Men zou zich in de tijd van de epuratie wanen…..
De gruwel van de brandstapels stopt niet. Een 12 jarige kind, dat te ziek was om op paasdag te biecht en te communie te gaan, wordt van haar bedje gesleurd, veroordeeld als ketter en verbrand. Men zoekt katharen. Die huwen niet, eten geen vlees, bezitten geen huis. Maar de dominicanen slaan wild om zich heen en houden met weinig rekening. Terreur.
De Provence, al uitgeput door de zogezegde kruistocht tegen de katharen, die een dekmantel was voor de brutale verovering, plundering en bezetting van dit gebied, komt in opstand. Nog maar eens.
Graven en baronnen, krijgsheren en strijders vinden hun naam terug in geschiedenisboeken. Volkshelden verdwijnen in het anonimaat. Daarom is het goed af en toe recht te doen aan de échte dapperen.
1234 Toulouse.
Jean Tisseyre, burger, spreekt zijn medeburgers toe. Ik ben gehuwd, ik heb een zoon, ik eet vlees, ik vloek en ik zweer, ik ben dus een goede christen. Toch zal men mij beschuldigen van ketterij, zoals men iedereen in deze stad kan beschuldigen.
Het duurt natuurlijk niet lang of de paters houden Jean aan en veroordelen hem tot de brandstapel. Als de provoost het vonnis wil uitvoeren – men wachtte toen geen dagen – komt een massa mensen opdringen en dreigen de provoost, Durand de Saint-Bars (wat ’n naam) op zijn eigen brandstapel te gooien. Hij ontsnapt nauwelijks en Jean Tisseyre wordt in de gevangenis geworpen in afwachting van rustigere tijden.
Het toeval wil dat hij zijn cel deelt met enkele ‘perfecti’, kathaarse priesters. In lange gesprekken geraakt hij in de ban van de eerlijkheid van hun overtuiging en bekeert zich. Als de provoost de ketters komt halen voor hun brandstapel, gaat Jean vrijwillig mee en stapt hymnen zingend, samen met zijn nieuwe vrienden de dood in.
De burgers van Toulouse zijn perplex, als van de hand gods geslagen. Van dan af wordt Jean aanzien als een heilige, een échte. Zijn naam wordt met eerbied uitgesproken. De ketters hebben er weer enkele honderden aanhangers bij en de dominicanen zoveel meer brandstapels.
De graaf van Toulouse beklaagt zich bij de heilige stoel over de wijze van optreden van deze paters. Zij zetten kinderen tegen hun ouders op, buren tegen mekaar, collega’s worden beloond voor het ‘verraad’ van een ander enz. enz.
Men zou zich in de tijd van de epuratie wanen…..
De gruwel van de brandstapels stopt niet. Een 12 jarige kind, dat te ziek was om op paasdag te biecht en te communie te gaan, wordt van haar bedje gesleurd, veroordeeld als ketter en verbrand. Men zoekt katharen. Die huwen niet, eten geen vlees, bezitten geen huis. Maar de dominicanen slaan wild om zich heen en houden met weinig rekening. Terreur.
De Provence, al uitgeput door de zogezegde kruistocht tegen de katharen, die een dekmantel was voor de brutale verovering, plundering en bezetting van dit gebied, komt in opstand. Nog maar eens.
Graven en baronnen, krijgsheren en strijders vinden hun naam terug in geschiedenisboeken. Volkshelden verdwijnen in het anonimaat. Daarom is het goed af en toe recht te doen aan de échte dapperen.
1234 Toulouse.
Jean Tisseyre, burger, spreekt zijn medeburgers toe. Ik ben gehuwd, ik heb een zoon, ik eet vlees, ik vloek en ik zweer, ik ben dus een goede christen. Toch zal men mij beschuldigen van ketterij, zoals men iedereen in deze stad kan beschuldigen.
Het duurt natuurlijk niet lang of de paters houden Jean aan en veroordelen hem tot de brandstapel. Als de provoost het vonnis wil uitvoeren – men wachtte toen geen dagen – komt een massa mensen opdringen en dreigen de provoost, Durand de Saint-Bars (wat ’n naam) op zijn eigen brandstapel te gooien. Hij ontsnapt nauwelijks en Jean Tisseyre wordt in de gevangenis geworpen in afwachting van rustigere tijden.
Het toeval wil dat hij zijn cel deelt met enkele ‘perfecti’, kathaarse priesters. In lange gesprekken geraakt hij in de ban van de eerlijkheid van hun overtuiging en bekeert zich. Als de provoost de ketters komt halen voor hun brandstapel, gaat Jean vrijwillig mee en stapt hymnen zingend, samen met zijn nieuwe vrienden de dood in.
De burgers van Toulouse zijn perplex, als van de hand gods geslagen. Van dan af wordt Jean aanzien als een heilige, een échte. Zijn naam wordt met eerbied uitgesproken. De ketters hebben er weer enkele honderden aanhangers bij en de dominicanen zoveel meer brandstapels.
L'homme n'est ni ange ni bête, mais celui qui veut faire l'ange, fait la bête (Blaise Pascal)
-
MOLCO - Lid geworden op: 20 jan 2005, 19:11
- Locatie: Kempen
Zouden er zo niet zeer veel geweest zijn die omwille van het fanatieke dogmatisme van de kerk, de dood gevonden hebben.
Het was ook in die periode (enkele tientallen jaren later) dat de Tempeliers werden vervolgd, gemarteld tot ze bekenden wat ze al dan niet gedaan haaden, en vervolgens "verdwenen", of indien ze hun bekentenissen herriepen onverbiddellijk naar de brandstapel verwezen werden.
Het "instituut" Kerk volgde niet altijd de geest van de bergrede (om het even eufemistisch uit te drukken).
Het was ook in die periode (enkele tientallen jaren later) dat de Tempeliers werden vervolgd, gemarteld tot ze bekenden wat ze al dan niet gedaan haaden, en vervolgens "verdwenen", of indien ze hun bekentenissen herriepen onverbiddellijk naar de brandstapel verwezen werden.
Het "instituut" Kerk volgde niet altijd de geest van de bergrede (om het even eufemistisch uit te drukken).