Foto's en verhalen van onze eigen huisdieren
-
Gast
Nachtuil heeft dat poeske is huis genomen? Zoiets verwarmt mijn hart. 
Alleen hoop ik dat hij in deze periode iemand gevonden heeft die het nu eten geeft. Er zijn toch goeie mensen op aarde (buiten mij) haha 
Ik pak ook alles binnen......
Alleen hoop ik dat hij in deze periode iemand gevonden heeft die het nu eten geeft. Er zijn toch goeie mensen op aarde (buiten mij) haha Ik pak ook alles binnen......
.
-
Aat - Lid geworden op: 22 nov 2004, 14:20
- Locatie: Midden Zuid-Holland
Dit is Yupp. Mijn vijfjarige Duitse Herder. Enorm energiek maar helaas moet hij zich inhouden door een probleem tussen de laatste rug- en de eerste staartwervel. Vermoedelijk een hernia. Ik denk voorlopig nog niet aan een operatie want die is niet zonder risico's. Bovendien moet je dan wel de beste chirurg opzoeken.
Daarnaast heeft Yupp nog Epi. Dat betekent dat zijn alvleesklier te weinig enzymen maakt die vet en eiwitten moeten afbreken. Daarvoor krijgt hij nu dagelijks die enzymen bij zijn voer, zodat hij toch niet steeds magerder wordt.
Problemen dus en extra kosten, maar 't is een pracht hond. Ik zou hem nu niet meer kwijt willen. Wie zijn levendige kop ziet, begrijpt dat vast wel.
Aat.
Daarnaast heeft Yupp nog Epi. Dat betekent dat zijn alvleesklier te weinig enzymen maakt die vet en eiwitten moeten afbreken. Daarvoor krijgt hij nu dagelijks die enzymen bij zijn voer, zodat hij toch niet steeds magerder wordt.
Problemen dus en extra kosten, maar 't is een pracht hond. Ik zou hem nu niet meer kwijt willen. Wie zijn levendige kop ziet, begrijpt dat vast wel.
Aat.
Gestopt met roken 01-05-09. En nu tóch weer blaaskanker.... GeForce 7600 GT, Windows XP, Home, SP3, NL, AMD Athlon(tm) 64 Processor 3000+, 1024 MB RAM, 2 x 80 Gb. Windows Firewall, Avast free, MalwareBytes.
-
C.E. - Lid geworden op: 22 nov 2004, 17:17
- Locatie: De "stille" Kempen
Hier een foto van onze Toby.In augustus 2005 geadopteerd nadat hij was achter gelaten en de eigenaar geen goesting meer had om dit lieve beestje te verzorgen.
HP Intel(R) Core(TM) i5-4590T CPU @ 2.00 GHz RAM 8.00 GB / Windows 10 / Avast Free / Edge / Printer Canon Pixma MG4250 / Malwarebytes / Spybot / CCleaner / Telenet Wigo
-
nienka. - Lid geworden op: 15 dec 2004, 18:38
k Wil jullie even kennis laten maken met Dodje, ze is sinds een week
bij me omdat ze niet met de hond van de vorige eigenaar samen kon, ze
moesten een keus maken en besloten de poezen weg te doen.
Ze kwam bij me met haar moeder/dochter, maar de andere is helaas
na de tweede dag ontsnapt door een heel klein kiertje van het raam.
Nu is ze nog alleen bij me, maar ze begint al goed te wennen, ze zoekt nog
wel steeds alles af naar haar moeder/dochter omdat ze samen zijn
opgegroeit.
Het is te hopen dat de andere poes teruggevonden wordt. Welke nu weg
is, de moeder of de dochter weet ik niet omdat ze er op het tijdstip van
het verdwijnen nog maar voor de tweede dag waren en ze erg veel op
elkaar lijken.
Nienka
bij me omdat ze niet met de hond van de vorige eigenaar samen kon, ze
moesten een keus maken en besloten de poezen weg te doen.
Ze kwam bij me met haar moeder/dochter, maar de andere is helaas
na de tweede dag ontsnapt door een heel klein kiertje van het raam.
Nu is ze nog alleen bij me, maar ze begint al goed te wennen, ze zoekt nog
wel steeds alles af naar haar moeder/dochter omdat ze samen zijn
opgegroeit.
Het is te hopen dat de andere poes teruggevonden wordt. Welke nu weg
is, de moeder of de dochter weet ik niet omdat ze er op het tijdstip van
het verdwijnen nog maar voor de tweede dag waren en ze erg veel op
elkaar lijken.
Nienka
Geef nooit iets op, voordat je definitief verloren hebt, en zelfs dan nog...
-
mieb - Lid geworden op: 28 jan 2005, 20:16
- Locatie: boechout
dis is ons Fieke uit het asiel 2 jaar geleden, eigenlijk noemde ze thibo maar voor een teefje klonk dat niet goed vonden we en omdat ze zo lief was en altijd kwam flodderen hebben we ze omgedoopt tot Fieke,zij was graat mager en deed haar vuil in huis ,allemaal verleden tijd nu , we hebben ze nu wel laten steriliseren omdat er geen huis mee te houden was als ze loops stond en dan ontsnapte ze al is en we kregen al die vreemde ventjes aan de deur ,zelfs op reis was het niet te doen dan(dus ze is nog herstellend nu ) met de nodige ongemakken van dien ,maar anders is zij een schatje
-
toffee - Lid geworden op: 22 apr 2007, 19:10
Wij hebben in december 2005 een galgo geadopteerd.Een allerliefst
meisje dat in Spanje mishandeld werd,het is zo'n rustige en lieve hond
dat wij in maart 2007 besloten om er nog eentje te adopteren.
En weer kwam er zo'n lieve bange meid hier met een snoetje zo mishandeld , maar zo lief.Ik heb er nog geen minuut spijt van gehad, en ik hoop dat ik er nog veel kan gelukkig maken.
meisje dat in Spanje mishandeld werd,het is zo'n rustige en lieve hond
dat wij in maart 2007 besloten om er nog eentje te adopteren.
En weer kwam er zo'n lieve bange meid hier met een snoetje zo mishandeld , maar zo lief.Ik heb er nog geen minuut spijt van gehad, en ik hoop dat ik er nog veel kan gelukkig maken.
-
Aat - Lid geworden op: 22 nov 2004, 14:20
- Locatie: Midden Zuid-Holland
Als je samen met je hond bent over gebleven ontwikkelt zich een intensieve en waardevolle relatie. Bovendien kun je hem/haar een beetje gaan gebruiken als hulphond die kleine klusjes doet. Daarom hier een verhaaltje over de ervaringen met mijn Duitse Herder (5) Yupp:
Als ik, veel te vroeg naar mijn zin, de trap afdaal staat Yupp met zijn neus en zwaaiend met zijn staart, luidruchtig “pratend” verwoed te rammelen aan de knop van de deur tussen de winkel en de keuken. ’s Nachts is die deur tegenwoordig dicht want ik hoorde onlangs, toen ik boven in bed lag, hoe hij in het donker probeerde in te breken in de koelkast vol “snoepgoed”. Op een nacht zou dat lukken en daarom is dit deel van het huis als ik naar bed ga, verboden terrein.
Ieder baasje kent de uitbundige begroeting van zijn hond. Yupp doet daar niet voor onder. Hij houdt me geconcentreerd in het oog als ik thee zet en een beschuitje smeer en komt dicht bij de keukentafel zitten tijdens het snijden van de kaas. Van de supermarkt en zonder smaak, maar à la. Yupp volgt elke beweging van de kaasschaaf. Zijn kop gaat heen en weer als de slinger van een klok. Als ik het schijfje kaas expres met een brede zwaai door het luchtruim naar het beschuitje verhuis gaat zijn bek al een stukje open maar hij heeft steeds pech, totdat de kaas weer in het papier verdwijnt en er kruimeltjes op de grond vallen. Hij pikt ze op als een hongerig vogeltje.
Bekend ritueel levert niks op
Het daarna volgende theezetten interesseert hem niet want tijdens dat ritueel (hij heeft het inmiddels al een zevenhonderd keer meegemaakt) gaat hij alvast in de kamer naast mijn stoel liggen wachten tot ik met de beschuit, een boterham en een pot thee op het broodplankje arriveer en in de stoel neerplof. “Is de krant er al Yupp? “ Hij springt op, rent naar de voordeur en komt dansend met ons streekblad tussen zijn tanden terug. Een enkele keer ligt de krant zelfs al naast mijn stoel als ik de kamer in kom.
Ik zit te ontbijten aan een lage ronde tafel. Zijn kop ligt dan ónder het tafelblad. Hij kan dus niet zien hoever ik ben naar hij weet het op de één of andere manier precies. Want als ik van het laatste stukje brood zijn aandeel met een flintertje kaas er op onhoorbaar voor hem, opzij schuif komt hij overeind en pakt hij het rustig en zelfverzekerd van het plankje. Kennelijk volgt hij daar onder tafel in gedachten elke handeling. Zo van: nu is zijn beschuit op, nu begint hij aan zijn brood, hij zit nog steeds in de krant te lezen, ’t is nu bijna op, hij schuift zijn theekopje opzij en nu moet er mijn deel liggen. ‘t Klopt áltijd met miraculeuze precisie.
Als hij kon praten zou hij zeggen: Lazer toch op !
Tijdens het scheren en aankleden (in de keuken) ligt mijn vijfjarige huisvriend altijd half vóór de deur van de keukenkast, met de kop tussen de poten zodat hij mij kan zien, maar precies zo dat ik de deur net-aan langs zijn poten open kan doen. Elke ochtend precies op dezelfde plaats. Een héél zeldzame keer schuurt de deur als ik die open doe langs zijn poot die hij dan met wat binnensmond gemopper een zuinige centimeter opzij trekt. Heel anders reageert hij op aanraking met de stofzuiger. Bang is hij er absoluut niet voor. Hij schuift alleen steeds een stukje op als ik met de zuigmond in zijn buurt kom maar gisteren gaf hij een niet eerder gehoorde gil toen ik per ongeluk zijn staart (nauwelijks) aanraakte. Het klonk niet geschrokken, maar vooral geërgerd. Een soort kwaad. Als hij kon praten zou hij waarschijnlijk hebben uitroepen: lazer toch op!
Als ik me na het scheren in de keuken aankleed ligt hij nog steeds voor de kastdeur totdat ik aan de kousen toe ben. Dan wordt hij nerveus want het tijdstip waarop we gaan wandelen nadert. Er volgt dan elke ochtend het volgende tafereel. Ik ga, nog zonder schoenen, in de kamer op de bank zitten en wacht af wat er gaat gebeuren.
Al terwijl ik ga zitten komt Yupp naar me toegesprongen. Dan volgt één van de weinige momenten van intimiteit. Hij schuift zijn kop tussen mijn knieën, “zingt” als het ware van plezier, duwt zijn kop tegen en onder armen en handen, springt opgewonden voor mij heen en weer, probeert me intussen een vette lik te geven en gaat als hij uitgedanst is op een meter afstand dwars voor me staan met naar me toegekeerde kop en kijkt me recht en geconcentreerd in de ogen. Vaak denk ik dan: je bent toch wel een prachtige hond.
Waar denk je dat ik op zit te wachten?
Maar de voorstelling gaat verder: “Waar denk je dat ik op zit te wachten Yupp?“ Hij maakt één van zijn dolle sprongen, grijpt zijn favoriete, ooit door hemzelf in de tuin van de dokter gestolen en de auto in gesleepte bal, bijt er fel en grommend in, slingert hem met zijn kop heen en weer en laat hem plotseling los. Dan dringt waarschijnlijk tot hem door wat ik van hem verwacht. Hij rent naar de winkel waar drie paar schoenen naast elkaar staat. Ik hoor hem snel wat water slobberen en dan komt hij binnen met in zijn hoog geheven bek één van de twee schoenen die ik dagelijks gebruik. Hij swingt naar me toe en geeft mij de schoen, met een beweging van zijn kop die duidelijk maakt hoe goed hij weet wat de bedoeling is. Hij geeft het schoeisel echt aan. Hij réikt het aan. Met een klein duwtje toe. Net zoals vroeger mijn vriendin onder het rijden, in de auto een snoepje in mijn mond stopte. Ook altijd met zo’n laatste – toen irritante - duwtje toe.
Soms vliegt mijn schoen over de tafel
Terwijl ik de schoen aan een voet wriemel kijkt hij nauwlettend toe en als ik er mee klaar ben leg ik mijn armen op mijn knieën en kijk hem aan. Hij staat, weer dwars voor me, mij aan te kijken. Dat duurt een aantal seconden, waarna ik zeg: “Nou en, moet ik met één schoen met je mee?”
Het lijkt even alsof hij fronst en dan rent hij naar de winkel om de andere schoen te halen. Hij vergist zich zelden –bijna altijd kiest hij uit de zes schoenen de goeie. Enthousiast komt hij weer binnen rennen en “overhandigt” mij zijn buit. Af en toe, als hij héél baldadig is, gooit hij de schoen van een paar meter afstand, soms over de tafel heen, in mijn richting. Als ik ten slotte reisvaardig ben gaat hij voor de kast staan waarop zijn vleessticks liggen, kijkt me aan en als ik me van den domme houd wijst hij met zijn neus omhoog in de richting van de zak met sticks Voor niks gaat de zon op, denkt hij.
Aat.
Als ik, veel te vroeg naar mijn zin, de trap afdaal staat Yupp met zijn neus en zwaaiend met zijn staart, luidruchtig “pratend” verwoed te rammelen aan de knop van de deur tussen de winkel en de keuken. ’s Nachts is die deur tegenwoordig dicht want ik hoorde onlangs, toen ik boven in bed lag, hoe hij in het donker probeerde in te breken in de koelkast vol “snoepgoed”. Op een nacht zou dat lukken en daarom is dit deel van het huis als ik naar bed ga, verboden terrein.
Ieder baasje kent de uitbundige begroeting van zijn hond. Yupp doet daar niet voor onder. Hij houdt me geconcentreerd in het oog als ik thee zet en een beschuitje smeer en komt dicht bij de keukentafel zitten tijdens het snijden van de kaas. Van de supermarkt en zonder smaak, maar à la. Yupp volgt elke beweging van de kaasschaaf. Zijn kop gaat heen en weer als de slinger van een klok. Als ik het schijfje kaas expres met een brede zwaai door het luchtruim naar het beschuitje verhuis gaat zijn bek al een stukje open maar hij heeft steeds pech, totdat de kaas weer in het papier verdwijnt en er kruimeltjes op de grond vallen. Hij pikt ze op als een hongerig vogeltje.
Bekend ritueel levert niks op
Het daarna volgende theezetten interesseert hem niet want tijdens dat ritueel (hij heeft het inmiddels al een zevenhonderd keer meegemaakt) gaat hij alvast in de kamer naast mijn stoel liggen wachten tot ik met de beschuit, een boterham en een pot thee op het broodplankje arriveer en in de stoel neerplof. “Is de krant er al Yupp? “ Hij springt op, rent naar de voordeur en komt dansend met ons streekblad tussen zijn tanden terug. Een enkele keer ligt de krant zelfs al naast mijn stoel als ik de kamer in kom.
Ik zit te ontbijten aan een lage ronde tafel. Zijn kop ligt dan ónder het tafelblad. Hij kan dus niet zien hoever ik ben naar hij weet het op de één of andere manier precies. Want als ik van het laatste stukje brood zijn aandeel met een flintertje kaas er op onhoorbaar voor hem, opzij schuif komt hij overeind en pakt hij het rustig en zelfverzekerd van het plankje. Kennelijk volgt hij daar onder tafel in gedachten elke handeling. Zo van: nu is zijn beschuit op, nu begint hij aan zijn brood, hij zit nog steeds in de krant te lezen, ’t is nu bijna op, hij schuift zijn theekopje opzij en nu moet er mijn deel liggen. ‘t Klopt áltijd met miraculeuze precisie.
Als hij kon praten zou hij zeggen: Lazer toch op !
Tijdens het scheren en aankleden (in de keuken) ligt mijn vijfjarige huisvriend altijd half vóór de deur van de keukenkast, met de kop tussen de poten zodat hij mij kan zien, maar precies zo dat ik de deur net-aan langs zijn poten open kan doen. Elke ochtend precies op dezelfde plaats. Een héél zeldzame keer schuurt de deur als ik die open doe langs zijn poot die hij dan met wat binnensmond gemopper een zuinige centimeter opzij trekt. Heel anders reageert hij op aanraking met de stofzuiger. Bang is hij er absoluut niet voor. Hij schuift alleen steeds een stukje op als ik met de zuigmond in zijn buurt kom maar gisteren gaf hij een niet eerder gehoorde gil toen ik per ongeluk zijn staart (nauwelijks) aanraakte. Het klonk niet geschrokken, maar vooral geërgerd. Een soort kwaad. Als hij kon praten zou hij waarschijnlijk hebben uitroepen: lazer toch op!
Als ik me na het scheren in de keuken aankleed ligt hij nog steeds voor de kastdeur totdat ik aan de kousen toe ben. Dan wordt hij nerveus want het tijdstip waarop we gaan wandelen nadert. Er volgt dan elke ochtend het volgende tafereel. Ik ga, nog zonder schoenen, in de kamer op de bank zitten en wacht af wat er gaat gebeuren.
Al terwijl ik ga zitten komt Yupp naar me toegesprongen. Dan volgt één van de weinige momenten van intimiteit. Hij schuift zijn kop tussen mijn knieën, “zingt” als het ware van plezier, duwt zijn kop tegen en onder armen en handen, springt opgewonden voor mij heen en weer, probeert me intussen een vette lik te geven en gaat als hij uitgedanst is op een meter afstand dwars voor me staan met naar me toegekeerde kop en kijkt me recht en geconcentreerd in de ogen. Vaak denk ik dan: je bent toch wel een prachtige hond.
Waar denk je dat ik op zit te wachten?
Maar de voorstelling gaat verder: “Waar denk je dat ik op zit te wachten Yupp?“ Hij maakt één van zijn dolle sprongen, grijpt zijn favoriete, ooit door hemzelf in de tuin van de dokter gestolen en de auto in gesleepte bal, bijt er fel en grommend in, slingert hem met zijn kop heen en weer en laat hem plotseling los. Dan dringt waarschijnlijk tot hem door wat ik van hem verwacht. Hij rent naar de winkel waar drie paar schoenen naast elkaar staat. Ik hoor hem snel wat water slobberen en dan komt hij binnen met in zijn hoog geheven bek één van de twee schoenen die ik dagelijks gebruik. Hij swingt naar me toe en geeft mij de schoen, met een beweging van zijn kop die duidelijk maakt hoe goed hij weet wat de bedoeling is. Hij geeft het schoeisel echt aan. Hij réikt het aan. Met een klein duwtje toe. Net zoals vroeger mijn vriendin onder het rijden, in de auto een snoepje in mijn mond stopte. Ook altijd met zo’n laatste – toen irritante - duwtje toe.
Soms vliegt mijn schoen over de tafel
Terwijl ik de schoen aan een voet wriemel kijkt hij nauwlettend toe en als ik er mee klaar ben leg ik mijn armen op mijn knieën en kijk hem aan. Hij staat, weer dwars voor me, mij aan te kijken. Dat duurt een aantal seconden, waarna ik zeg: “Nou en, moet ik met één schoen met je mee?”
Het lijkt even alsof hij fronst en dan rent hij naar de winkel om de andere schoen te halen. Hij vergist zich zelden –bijna altijd kiest hij uit de zes schoenen de goeie. Enthousiast komt hij weer binnen rennen en “overhandigt” mij zijn buit. Af en toe, als hij héél baldadig is, gooit hij de schoen van een paar meter afstand, soms over de tafel heen, in mijn richting. Als ik ten slotte reisvaardig ben gaat hij voor de kast staan waarop zijn vleessticks liggen, kijkt me aan en als ik me van den domme houd wijst hij met zijn neus omhoog in de richting van de zak met sticks Voor niks gaat de zon op, denkt hij.
Aat.
Gestopt met roken 01-05-09. En nu tóch weer blaaskanker.... GeForce 7600 GT, Windows XP, Home, SP3, NL, AMD Athlon(tm) 64 Processor 3000+, 1024 MB RAM, 2 x 80 Gb. Windows Firewall, Avast free, MalwareBytes.
-
Aat - Lid geworden op: 22 nov 2004, 14:20
- Locatie: Midden Zuid-Holland
Dat is dus prima gelukt ! Prachtige poes ! En welkom op het beste seniorenforum dat ik ken.
Aat.
Aat.
Gestopt met roken 01-05-09. En nu tóch weer blaaskanker.... GeForce 7600 GT, Windows XP, Home, SP3, NL, AMD Athlon(tm) 64 Processor 3000+, 1024 MB RAM, 2 x 80 Gb. Windows Firewall, Avast free, MalwareBytes.
