Agressie - baknijd - eigendomsverdediging bij hond
-
Toby - Lid geworden op: 08 jan 2005, 20:44
- Locatie: Het Soete Land Van Waes
... ook het leven van een hond, naast zijn baas, evolueert soms sneller dan je denkt.
Ik merk bijna elke dag een aanpassing bij mijn hond, niet altijd in de positieve zin, maar toch krijg ik meer "vat" op hem. De affectie gaat in stijgende lijn, soms ook de drang tot verdediging van zijn bezit, zijn speeltje, zijn eetbak al of niet gevuld ...
Dat laatste, die "baknijd" om het in het vakjargon te schrijven, heb ik stilaan onder de knie. Ik vertelde het al : zijn voedsel - droogkorrels - mengen met "natte voeding". Doorgaans lusten ze die natte voeding heel wat liever dan die korrels, maar toch even uitkijken aangezien dit laatste soort voeding vetter is dan die droog korrels.
De samenstelling van die voeding, daar hebben we het raden naar, maar alle dagen "mensenvoeding" geven aan een hond, is zeker not done. De aard van hun voeding hebben ze wellicht geërfd van hun voorgangers, vele duizenden jaren terug en nu nog terug te zien bij hun soortgenoten, de wolf. Ook die zullen bij het doden van een prooi en het opeten ervan, eerst de ingewanden binnenspelen aangezien die het meest voedzaam zijn. Dat de industriële hondenvoeding die we nu kopen, uit slachtafval gemaakt is, is dan niet zo abnormaal. Honden zijn tenslotte geen mensen die mensenvoeding eten.
Ik ondervind ook dat zijn affectie in de stijgende lijn gaat. Een asielhond, die zit vol trauma's. Dat duurt weken alvorens die hond ietwat zich kan realiseren wat hem overkomt en dan kan pas de echte aanpassing beginnen. De hond moet zijn omgeving leren kennen, zijn huis, zijn tuin, de buurt en vooral zijn baas.
Een echte aanpassing, dan zijn we meestal al een jaar verder.
Ik steek het niet onder stoelen of banken, voor mijn part mag mijn hond gerust naast mij in bed komen. Ik ben alleenstaand, dus ... ik heb de keuze wie er in mijn bed komt
Dat deed hij in initieel niet. Ah nee, wantrouwig als hij was, kwam hij wel even piepen op de badkamer toen ik me klaarmaakte voor het slapengaan, keek hij even op de slaapkamer en ging dan vlug naar de keuken, naar zijn hoekje, tegen de radiator waar zijn mand staat, knuffelde zich in het malse kussen en voor de rest, tsja liet hem maar doen.
Dat veranderde geleidelijk aan, toen hij ontdekte dat er een logeerkamer voor meneer klaar stond, voorzien van een mals bed (jawel) met een nog malsere sprei er boven op. Hoe leuk, die sprei eerst te verfrommelen, een nestje uit te zoeken en ja dat was even gezellig als die mand beneden. Groot voordeel was dat hij dan toch in de buurt van zijn baas was.
Maar op een dag ging er een nieuwe wereld voor hem open. Toen ontdekte hij in mijn slaapkamer dat andere bed, deels bezet door mezelf, reeds opgewarmd en wat dacht je met de eerste winterse koude vond hij het bijlange niet onaangenaam om dat bed ook eens uit te testen. Deze keer geen verfrommelen, maar moest hij zich netjes gedragen. Dat deed hij ook wonderwel, op de deken of er onder, het was allemaal niks te veel voor hem. Integendeel.
Het werd een ritueel dat slapengaan. En weten jullie dat dergelijk ritueel een bewijs is dat een hond het te pakken heeft en dan bedoel ik dat die hond vertrouwen heeft gevonden, het gretig aanpakt en er gebruik van maakt en schrijven kan ik hier nu wel, maar beelden geven niet. Ik wil maar zeggen dat jullie het moesten zien zien welke scènes er zich zich voordoen als hij zich opmaakt voor het slapengaan.
Dat is dan die hond met een overdosis agressie. Intussen weet ik al beter. Niet alle agressie is verdwenen, dat kan nu nog niet overigens, maar ik bewandel de juiste weg, ik zeg het zelf, maar het is zo.
Tot later.
Ik merk bijna elke dag een aanpassing bij mijn hond, niet altijd in de positieve zin, maar toch krijg ik meer "vat" op hem. De affectie gaat in stijgende lijn, soms ook de drang tot verdediging van zijn bezit, zijn speeltje, zijn eetbak al of niet gevuld ...
Dat laatste, die "baknijd" om het in het vakjargon te schrijven, heb ik stilaan onder de knie. Ik vertelde het al : zijn voedsel - droogkorrels - mengen met "natte voeding". Doorgaans lusten ze die natte voeding heel wat liever dan die korrels, maar toch even uitkijken aangezien dit laatste soort voeding vetter is dan die droog korrels.
De samenstelling van die voeding, daar hebben we het raden naar, maar alle dagen "mensenvoeding" geven aan een hond, is zeker not done. De aard van hun voeding hebben ze wellicht geërfd van hun voorgangers, vele duizenden jaren terug en nu nog terug te zien bij hun soortgenoten, de wolf. Ook die zullen bij het doden van een prooi en het opeten ervan, eerst de ingewanden binnenspelen aangezien die het meest voedzaam zijn. Dat de industriële hondenvoeding die we nu kopen, uit slachtafval gemaakt is, is dan niet zo abnormaal. Honden zijn tenslotte geen mensen die mensenvoeding eten.
Ik ondervind ook dat zijn affectie in de stijgende lijn gaat. Een asielhond, die zit vol trauma's. Dat duurt weken alvorens die hond ietwat zich kan realiseren wat hem overkomt en dan kan pas de echte aanpassing beginnen. De hond moet zijn omgeving leren kennen, zijn huis, zijn tuin, de buurt en vooral zijn baas.
Een echte aanpassing, dan zijn we meestal al een jaar verder.
Ik steek het niet onder stoelen of banken, voor mijn part mag mijn hond gerust naast mij in bed komen. Ik ben alleenstaand, dus ... ik heb de keuze wie er in mijn bed komt
Dat deed hij in initieel niet. Ah nee, wantrouwig als hij was, kwam hij wel even piepen op de badkamer toen ik me klaarmaakte voor het slapengaan, keek hij even op de slaapkamer en ging dan vlug naar de keuken, naar zijn hoekje, tegen de radiator waar zijn mand staat, knuffelde zich in het malse kussen en voor de rest, tsja liet hem maar doen.
Dat veranderde geleidelijk aan, toen hij ontdekte dat er een logeerkamer voor meneer klaar stond, voorzien van een mals bed (jawel) met een nog malsere sprei er boven op. Hoe leuk, die sprei eerst te verfrommelen, een nestje uit te zoeken en ja dat was even gezellig als die mand beneden. Groot voordeel was dat hij dan toch in de buurt van zijn baas was.
Maar op een dag ging er een nieuwe wereld voor hem open. Toen ontdekte hij in mijn slaapkamer dat andere bed, deels bezet door mezelf, reeds opgewarmd en wat dacht je met de eerste winterse koude vond hij het bijlange niet onaangenaam om dat bed ook eens uit te testen. Deze keer geen verfrommelen, maar moest hij zich netjes gedragen. Dat deed hij ook wonderwel, op de deken of er onder, het was allemaal niks te veel voor hem. Integendeel.
Het werd een ritueel dat slapengaan. En weten jullie dat dergelijk ritueel een bewijs is dat een hond het te pakken heeft en dan bedoel ik dat die hond vertrouwen heeft gevonden, het gretig aanpakt en er gebruik van maakt en schrijven kan ik hier nu wel, maar beelden geven niet. Ik wil maar zeggen dat jullie het moesten zien zien welke scènes er zich zich voordoen als hij zich opmaakt voor het slapengaan.
Dat is dan die hond met een overdosis agressie. Intussen weet ik al beter. Niet alle agressie is verdwenen, dat kan nu nog niet overigens, maar ik bewandel de juiste weg, ik zeg het zelf, maar het is zo.
Tot later.
Warning: most messages of this kind, could be sent by an oldtimer Acer Aspire 7530 laptop or even an older Lenovo T500 laptop, both proudly and pretty fast using Linux Mint 21.1 "Vera" Cinnamon 64 bits operating system.
Give it a try too !
Give it a try too !
-
Toby - Lid geworden op: 08 jan 2005, 20:44
- Locatie: Het Soete Land Van Waes
.... het vertrouwen groeit verder. Vertrouwen tussen hond en baas, zeg maar ook tussen baas en hond.
Hij durft nog wel eens agressief uit de hoek komen.
Dat pakken we wel aan.
Die trauma's weet je wel.
Waarschijnlijk een vreselijk leven gehad alvorens te belanden in het asiel. Affectie ? Ik denk dat het arme beest daar weinig van gehad heeft. Mijn indruk is dat de hond behandeld werd als een stuk huiselectro, een toestel dat je aanzet met een knop en dan moet werken naar je eigen zin.
Vreselijk. Dat doe je niet met een hond.
Maar ik legde al mijlen en mijlen af met hem. Figuurlijk dan. Het geheim ? Ik zei het al, affectie en ... immens veel geduld.
Zijn baknijd ? Hij verdedigt nog steeds zijn eten, doodnormaal misschien. Overigens neem je een hond zijn eten niet af als je het hem gegeven hebt om op te eten. Ook dat doe je niet. Even de aard van de voeding aangepast en hij eet nu nagenoeg altijd steevast alles op. Eerder hield hij wat over, een habbekrats zeg maar en dat verdedigde hij met hand en tand tegen pottekijkers.
Droge voeding toch een ietsiepietsie mengen met wat natte voeding doet wonderen. Hij lust het wel.
Zijn aanhankelijkheid neemt toe, zienderogen. Even komen knuffelen in de zetel aan de televisie. Dat deed hij eerder niet. Schrik ? Ik dacht het niet. Mijn mening ? Hij was het simpelweg niet gewoon of wellicht erger, hij mocht het niet. Je moest het zien, op de rug, buikje krabben en dan die snuit ... enig.
Heerlijk toch ?
En dat dan slaapritueel. maar dat vertelde ik al eerder. Of toch weer niet alles. Indien hij zin heeft om een een knuffel te hebben in de warmte van het bed, kondigt hij eerst "beleefd" zijn komst aan door even lichtjes te grommen op een vriendelijke toon, wacht dan een toelating af - een teken dat het in orde is wel te verstaan - een springt met een flinke sprong zijn geliefkoosd plekje op of is het er onder. Zeker, onder het warme dekbed waar dan opnieuw een uitgebreide krabbeurt het onderwerp van de dag wordt.
Zei ik al dat ik dat heerlijk vind ? Jawel, het is het zeker.
Tot later. 
Dat is hem :
.
Hij durft nog wel eens agressief uit de hoek komen.
Dat pakken we wel aan.
Die trauma's weet je wel.
Waarschijnlijk een vreselijk leven gehad alvorens te belanden in het asiel. Affectie ? Ik denk dat het arme beest daar weinig van gehad heeft. Mijn indruk is dat de hond behandeld werd als een stuk huiselectro, een toestel dat je aanzet met een knop en dan moet werken naar je eigen zin.
Vreselijk. Dat doe je niet met een hond.
Maar ik legde al mijlen en mijlen af met hem. Figuurlijk dan. Het geheim ? Ik zei het al, affectie en ... immens veel geduld.
Zijn baknijd ? Hij verdedigt nog steeds zijn eten, doodnormaal misschien. Overigens neem je een hond zijn eten niet af als je het hem gegeven hebt om op te eten. Ook dat doe je niet. Even de aard van de voeding aangepast en hij eet nu nagenoeg altijd steevast alles op. Eerder hield hij wat over, een habbekrats zeg maar en dat verdedigde hij met hand en tand tegen pottekijkers.
Droge voeding toch een ietsiepietsie mengen met wat natte voeding doet wonderen. Hij lust het wel.
Zijn aanhankelijkheid neemt toe, zienderogen. Even komen knuffelen in de zetel aan de televisie. Dat deed hij eerder niet. Schrik ? Ik dacht het niet. Mijn mening ? Hij was het simpelweg niet gewoon of wellicht erger, hij mocht het niet. Je moest het zien, op de rug, buikje krabben en dan die snuit ... enig.
Heerlijk toch ?
En dat dan slaapritueel. maar dat vertelde ik al eerder. Of toch weer niet alles. Indien hij zin heeft om een een knuffel te hebben in de warmte van het bed, kondigt hij eerst "beleefd" zijn komst aan door even lichtjes te grommen op een vriendelijke toon, wacht dan een toelating af - een teken dat het in orde is wel te verstaan - een springt met een flinke sprong zijn geliefkoosd plekje op of is het er onder. Zeker, onder het warme dekbed waar dan opnieuw een uitgebreide krabbeurt het onderwerp van de dag wordt.
Zei ik al dat ik dat heerlijk vind ? Jawel, het is het zeker.
Tot later.
Dat is hem :
.Warning: most messages of this kind, could be sent by an oldtimer Acer Aspire 7530 laptop or even an older Lenovo T500 laptop, both proudly and pretty fast using Linux Mint 21.1 "Vera" Cinnamon 64 bits operating system.
Give it a try too !
Give it a try too !
-
Heras - Lid geworden op: 25 mei 2018, 17:03
- Locatie: vlaamsbrabant taalgrens
Bedankt Toby voor je interessante artikel.
Het doet me plezier dat je geadopteerde vriend,en jij het samen zo goed stellen.
Het bewijst nog maar eens dat geduld en veel liefde steeds lonen.
Het is inderdaad niet altijd simpel om dingen die soms van pup af aangeleerd zijn
te veranderen.Ik heb het ook ondervonden,maar zoals ik al zij je zal veel vriendschap
in de plaats krijgen van het geduld dat je opbrengt.
En ze weten verduiveld goed dat ze in de zevende hemel terecht zijn gekomen.
Beste toby ik wens je nog veel plezier met je hondje en misschien komen we elkaar hier nog wel eens tegen.
Het doet me plezier dat je geadopteerde vriend,en jij het samen zo goed stellen.
Het bewijst nog maar eens dat geduld en veel liefde steeds lonen.
Het is inderdaad niet altijd simpel om dingen die soms van pup af aangeleerd zijn
te veranderen.Ik heb het ook ondervonden,maar zoals ik al zij je zal veel vriendschap
in de plaats krijgen van het geduld dat je opbrengt.
En ze weten verduiveld goed dat ze in de zevende hemel terecht zijn gekomen.
Beste toby ik wens je nog veel plezier met je hondje en misschien komen we elkaar hier nog wel eens tegen.
Zeg nooit nooit meer
-
Toby - Lid geworden op: 08 jan 2005, 20:44
- Locatie: Het Soete Land Van Waes
Bedankt lieve mensen voor jullie passende reacties. Het doet oneindig goed te ervaren hoeveel dierenliefhebbers het goed voorhebben met hun huisgenoot.
Al met al verdienen onze viervoeters dit.
Hun affectie is grenzeloos tenslotte, of je nu dik of dun bent, groot of klein, oud of jong, mooi of lelijk, arm of rijk, ziek of gezond, dat maakt niks uit voor een hond.
Wie doet hen dat na ?
Al met al verdienen onze viervoeters dit.
Hun affectie is grenzeloos tenslotte, of je nu dik of dun bent, groot of klein, oud of jong, mooi of lelijk, arm of rijk, ziek of gezond, dat maakt niks uit voor een hond.
Wie doet hen dat na ?
Warning: most messages of this kind, could be sent by an oldtimer Acer Aspire 7530 laptop or even an older Lenovo T500 laptop, both proudly and pretty fast using Linux Mint 21.1 "Vera" Cinnamon 64 bits operating system.
Give it a try too !
Give it a try too !