Agressie - baknijd - eigendomsverdediging bij hond

[Toby]

In de rubriek "Huisdieren" meen ik dat er plaats is om bepaalde problemen bij een hond te bespreken, dingen zoals plotse agressie en verdediging. Velen zullen mij dan adviseren een hondentherapeut te raadplegen, het dier "weg te doen" of wat weet ik nog meer.

Een therapeut is inderdaad een van de beste oplossingen, de duurste ook en de tweede optie daar denk ik in geen duizend jaar aan en voor mij is het een uitdaging het beest op de juiste weg te krijgen in alle sereniteit.

Ik verduidelijk even : het betreft een 6 jarige reu, gecastreerde Jack Russell. Ontzettend aanhankelijk intussen (jawel !) en geadopteerd uit een asiel. Het is mijn zesde hond uit een asiel en durf zeggen dat ik wel weet waar ik aan begon maar nog nooit zag ik zo een dier dat zo mishandeld werd door zijn vorige baasjes.

In die optiek is het nodig te vermelden :

1) Baknijd bij eten, agressie naar alles wat beweegt in de buurt van zijn eetbak : dit probleem is intussen opgelost. De hond was gewoon droogvoeding te krijgen, korrels en na afloop hield hij er een 10-tal over waarover hij angstvallig uren over waakte. Door wat natte voeding te mengen met de korrels - die natte voeding lust hij liever - eet hij alles op en is de reden voor ambras meteen verdwenen.
2) speelt bijzonder graag met een hondenspeeltje, koord, pop of dergelijke en die moet er na een tijd aan geloven, wat normaal is. Maar kom niet in de buurt want dan wordt de hond bijzonder agressief en verdedigt "zijn eigendom" met een ongekende agressie. Dit probleem is gedeeltelijk opgelost door op de hond in te praten, waardoor hij na een tijd ophoudt met "grommen" en naar mij toekomt, met de voorpoten omhoog tegen me aan springt voor hem te aaien. Een onwaarschijnlijke transformatie. Toch is de essentie nog niet verdwenen.
3) Agressie t.o.v. katten op zich eigen aan het ras, dus niet verontrustend dacht ik.
4) Vijandig gedrag - niet echt agressief - t.o.v. andere honden op straat bij een wandeling. Dit probleem is nochtans al verminderd door de andere kant op te gaan. Geen perfecte oplossing maar het helpt.

Zo, dit alles in een notedop. Problemen waar vele honden en baasjes mee kampen, dat besef ik wel en die op zich niet zo ongewoon zijn.

Ik verwacht hier geen mirakuleuze oplossingen en wondermiddeltjes uit grootmoeders tijd. Simpelweg hou ik er van de mening van anderen te lezen die min of meer voor dezelfde problemen staan of stonden en wel of niet een oplossing vonden.

Laat me duidelijk zijn : ik denk er niet aan, in geen tienduizend jaar, om het dier terug van de hand te doen. Nogmaals het is een uitdaging hem een waardig leven te bezorgen als lieve gezel - ik ben alleenstaand - als een hond die het verdient en affectie nodig heeft.

Net zoals een mens dat nodig heeft overigens ....

[*Joy*]

Goed bezig Toby,

Zijn vorige ( baasjes)?

Daar heb ik een ander woord voor (beulen)

Mijne Jack kon geen katten zien.
Heb ik nooit kunnen oplossen.
De kat was er eerst ,voor mijn hondje kwam.
Is jaren geleden hoor.
Mijn hondje is ondertussen overleden, was maar 6 jaar.
Zo fijn dat je er eentje uit het asiel haalde ...
Wens jullie veel geluk en vriendschap toe !!

Hopelijk krijg je raadt van andere ... dierenvrienden !!



Joy,


.

[Toby]

Dag *Joy*,

Prachtige foto van een al even prachtige Jack Russell.

Ik weet het, het is een kwestie van smaak, maar wat zijn het prachtdieren. Ik hou er zielsveel van.

Jammer dat je je hond slechts 6 korte jaren bij je had. Dat maakte ik nooit mee en heb zelfs ooit een hond gehad die er 17 werd.
Je kan je voorstellen wat dat betekent om dan het dier te moeten laten inslapen.

Je weet intussen wat het is een hond op jonge leeftijd te verliezen.
Dat lijkt me nog vreselijker.

Dank je wel voor je fijne bijdrage.
Ik apprecieer dat enorm.

[*Joy*]

Toby,

Sloeber was inderdaad mijne grootste vriend.
Op Kerstdag liet ik hem inslapen ..
Verdriet was immens ..
Na sloeber, heb ik er terug eentje uit het asiel gehaald .
Was ook zwaar mishandeld ...
En de liefde die ik daarvan terug kreeg, was niet te beschrijven .
De eerste nacht, had ik het mandje naast mijn bed geplaatst.
Ik liet haar bekomen én verkennen ....
Wat er toen gebeurde zal ik voor de rest van mijn leven onthouden.
Ze kroop stilletjes ,maar dan heel stilletjes mijn bed op om me een paar " likjes" op mijn wang te geven.
Deed alsof ik sliep...
Nadien daalde ze terug haar mandje in ...
Geeft me nog steeds rillingen als ik eraan denk .
Dat was haar manier om me te bedanken .
Maar enkele trauma's zijn nooit verdwenen .

Nu als grote dierenvriend, hoop ik om af en toe wat nieuws te lezen hoe het verder evolueert met jouw nieuwe
kameraad .

Een mooie avond nog aan jullie twee !!

Joy,

[Toby]

Wat een heerlijk verhaal met je nieuwe asielhond en wat een raakvlakken met mijn huidige hond.
Alleen duurde het wat langer en heb ik af te rekenen gehad - nu nog - met een soms ongecontroleerde agressie.

Mijn hond verkende onmiddellijk de tuin en de hele woning toen ik met hem thuiskwam, het was april en relatief mooi weer.
Zijn hoekje in de keuken - mand met kussen - was al snel zijn territorium.

's Nachts slapen deed hij in zijn mand, kwam even naar boven om me in bed te zien gaan en verdween dan.
Pas na een 6-tal maanden waagde hij schoorvoetend in bed te komen, sliep tenslotte gedurende de nacht op een leegstaand bed op een sprei in een kamer naast de mijne en geleidelijk aan kwam tot hij tot het besluit dat het nog beter kon.

Weet je, het is een uiterst moeilijk en soms heel langdurig proces om het vertrouwen te winnen, het vertrouwen dat door een of andere klojo naar de verdoemenis geholpen is door dergelijke honden te mishandelen, ze te pesten met hun eten, hun affectie. Schandelijk.

Ik zei het al, het is een uitdaging. Nu zit ik al aan de zesde asielhond. Ik geraak stilaan de tel kwijt. Toen ik nog samen was met mijn vrouw, hadden wij eenzelfde opinie over asielhonden en de vreugde die we toen beleefden aan die dieren, was immens. Maar dat is een heel ander verhaal met geen happy-end.

Daar wil ik je niet mee lastig vallen.

Het is zoals je zelf zegt : je vergeet het nooit meer - telkens opnieuw - hoe zo een asiel sukkelaar het opvat, hoe hij/zij reageert op zijn/haar nieuwe thuis, nieuwe baas, nieuwe levensomstandigheden .... het is ontroerend en ja het doet een mens goed weet je. Je begrijpt alleen wat ik bedoel als je zelf zoiets meemaakt.

Dat is nu wel duidelijk dat we op een zelfde golflengte zitten.

Ik laat nog wel wat weten.

[*Joy*]

Toby,

Ook ik heb een verhaal met "geen happy-end"
Maar wat ik je wel kan vertellen is dat ze momenteel in goede handen is en toch al de leeftijd van veertien jaar heeft bereikt en gelukkig is !!
In het begin voor ik ze adopteerde, na het verliezen van mijne sloeber zat ik dagen op de sites van "asielen" te kijken.
Met enkele dozen kleenexen uiteraard ..
Daar moest ik mee stoppen van mijn huisarts .
Zakte nog in een diepere put.
In mijn dorp is er zo iemand die zich ontfermd over Spaanse Honden in Nood.
Niet te geloven hoe die man gedreven is, en wat hij ervoor over heeft .
Nu weet ik dat er vroeger hier op seniorennet iemand van de leden veel goede raad gaf.
Jammer genoeg lees ik ze al meer dan twee jaar niet meer.
Ze gaf altijd goede tips.
Fijn dat je nu en dan iets laat weten.

Wens je mooie wandelingen samen ....

Joy,


NB

Dagelijks stopt de wagen voor mijn deur " Vrienden der blinden"
Mooi om zien hoe ze die honden alles proberen aan te leren ...
Mooie Job toch?
Ze zijn zo belangrijk ..
We hebben ze nodig en zij hebben ons nodig ..
Geldt niet enkel voor honden ...maar voor alle dieren.

[Dicksy]

Toby schreef:
1) Baknijd bij eten, agressie naar alles wat beweegt in de buurt van zijn eetbak : dit probleem is intussen opgelost. De hond was gewoon droogvoeding te krijgen, korrels en na afloop hield hij er een 10-tal over waarover hij angstvallig uren over waakte. Door wat natte voeding te mengen met de korrels - die natte voeding lust hij liever - eet hij alles op en is de reden voor ambras meteen verdwenen.
2) speelt bijzonder graag met een hondenspeeltje, koord, pop of dergelijke en die moet er na een tijd aan geloven, wat normaal is. Maar kom niet in de buurt want dan wordt de hond bijzonder agressief en verdedigt "zijn eigendom" met een ongekende agressie. Dit probleem is gedeeltelijk opgelost door op de hond in te praten, waardoor hij na een tijd ophoudt met "grommen" en naar mij toekomt, met de voorpoten omhoog tegen me aan springt voor hem te aaien. Een onwaarschijnlijke transformatie. Toch is de essentie nog niet verdwenen.
3) Agressie t.o.v. katten op zich eigen aan het ras, dus niet verontrustend dacht ik.
4) Vijandig gedrag - niet echt agressief - t.o.v. andere honden op straat bij een wandeling. Dit probleem is nochtans al verminderd door de andere kant op te gaan. Geen perfecte oplossing maar het helpt.

Toby,
Wij hebben een Maltezer en hierover het volgende:
Uw:
1) Geen probleem.
2) Hij speelt ook graag met hetgeen jij allemaal opnoemt. Het verschil met onze Maltezer is dat hij dat speeltje in zijn smoel neemt, naar mij toe komt en ik hem dat moet afpakken (uit zijn smoel trekken) waarbij hij heftig weerwerk levert. Ik moet dat uit zijn smoel trekken en dan gromt hij ook en verdedigt dit speeltje met hand en tand. Als ik het dan toch afgepakt heb moet ik het weggooien, hij gaat dat halen en het spelletje begint opnieuw. Ik bezie het een beetje als 'stoom van de ketel laten.'
3) Op katten heeft hij het niet als ze bij ons passeren door het servitudewegje dat achteraan onze tuin grenst. Als hij daar een kat ziet passeren schiet hij als een pijl uit een boog, gaat eens goed zijne zeg doen en komt terug binnen. Ik bezie het meer als verdediging van zijn territorium omdat hij katten, die wij tegenkomen op straat tijdens het wandelen, volkomen negeert. Zelfs al passeren elkaar heel dicht.
4) Dat heeft onze Maltezer ook. Sommigen liggen elkaar nu eenmaal en anderen weer niet, bij sommigen gaat hij vanzelf uit de weg bij anderen gaat hij er zelf spontaan naar toe. Helemaal niks om ongerust over te zijn. Het is des mensens zoals ze wel eens zeggen, de ene ligt ons de andere weer niet.

Ik zou mij toch niet te veel zorgen maken over hem.
https://www.jackrusselinfo.nl/jack-russel-karakter/

[Toby]

Joy,

Voor alle duidelijkheid, mijn zin "geen happy end" slaat niet op een van m'n honden, maar op mijn vrouw.

Een dier moeten laten inslapen is verschrikkelijk, dat weten we dat ze geen leven lang meegaan en na verloop van tijd berust je daarin. Alhoewel.

Een vrouw verliezen na een leven samen geweest te zijn is vreselijk, dat kan zowel door scheiding zijn als door overlijden. Daar kan ik niet in berusten.

[Toby]

Dicksy,

Fijn dat je commentaar gaf. Er zijn een hoop raakvlakken met je hondje en mijn Jack Russell. Ik kan je wel verzekeren eens hij het in zijn bol haalt, hij zijn speeltje verdedigt, maar dan op een manier dat je geen enkele kans hebt om dat ding te pakken, laat staan ergens naartoe te gooien of zo.

Als hij dan eens zijn mand verlaat om te drinken bvb. houdt hij me angstvallig in het oog wat ik doe en kom ik in de buurt van zijn speeltje, dan is de reactie navenant ....

Toevallig constateerde ik vandaag toch een kleine beterschap. Hij lijkt gevoeliger te worden voor inpraten (jawel !) en na veel geduld en het commando dat hij de plaats "van onheil" moet verlaten lijkt hij de toestand te begrijpen en reageerde wonderwel door zijn agressie te milderen.

Alhoewel, we zijn er bijlange nog niet.

[*Joy*]

Beste Toby,

Daar was ik mij goed van bewust ...wees maar gerust !!
Ik wou je enkel maar mijn ervaringen en gevoelens delen als dierenvriend.
Fijn dat Dicksy ook zijn zegje deed.
Het gaat de goede kant op .

Het beste met je hondje,

Joy,

[hovel]

In die optiek is het nodig te vermelden :

1) Baknijd bij eten, agressie naar alles wat beweegt in de buurt van zijn eetbak : dit probleem is intussen opgelost. De hond was gewoon droogvoeding te krijgen, korrels en na afloop hield hij er een 10-tal over waarover hij angstvallig uren over waakte. Door wat natte voeding te mengen met de korrels - die natte voeding lust hij liever - eet hij alles op en is de reden voor ambras meteen verdwenen.
2) speelt bijzonder graag met een hondenspeeltje, koord, pop of dergelijke en die moet er na een tijd aan geloven, wat normaal is. Maar kom niet in de buurt want dan wordt de hond bijzonder agressief en verdedigt "zijn eigendom" met een ongekende agressie. Dit probleem is gedeeltelijk opgelost door op de hond in te praten, waardoor hij na een tijd ophoudt met "grommen" en naar mij toekomt, met de voorpoten omhoog tegen me aan springt voor hem te aaien. Een onwaarschijnlijke transformatie. Toch is de essentie nog niet verdwenen.
3) Agressie t.o.v. katten op zich eigen aan het ras, dus niet verontrustend dacht ik.
4) Vijandig gedrag - niet echt agressief - t.o.v. andere honden op straat bij een wandeling. Dit probleem is nochtans al verminderd door de andere kant op te gaan. Geen perfecte oplossing maar het helpt.

Wij hebben 14,5 jaar een golden retriever gehad. Nu heeft mijn dochter al 7 jaar eveneens een golden retriever.

Agressie is eigenlijk niet ok. De hond moet zijn plaats in de rangorde kennen. Dat is de laagste plaats in het gezin. Wanneer hij zijn plaats kent is er minder aanleiding voor agressief gedrag.

Bij ons ging/gaat het zo:

1. Eten: De eetbak wordt gevuld een de hond wacht tot dat hij toelating krijgt om te eten. We moeten wel het bevel geven om te wachten. Eens aan het eten moet je hem kunnen laten stoppen en zelfs zijn eten wegnemen. In het begin werd daar regelmatig op getraind. Nu geen probleem.

2. Spelen: Speelt graag met een pop, koord, oude handdoek. We houden regelmatig een krachtproef waar we beide uit alle macht trekken en wringen. Grommen mag en dat doet hij ook, maar dreigen niet! Als wij het bevel geven om lost te laten dan doet hij dat, soms aarzelend, maar hij doet het. We laten hem regelmatig winnen, maar op het laatst wint de baas altijd.
Springen met de voorpoten omhoog tegen iemand aanspringen dat mag niet. Verboden!

3. Katten: Met de inwonende kat geen probleem. Beste vrienden. Vreemde katten in de tuin dan is het ambras.

4. Wandelen: Bij het kruisen van een andere hond is het dikwijls alle hens aan dek. Hij kan heel uitbundig zijn, niet vijandig of agressief, willen spelen. Zo een beest heeft zeer veel kracht en als je je laat verassen...
Met ouder te worden (de hond) is het veel gebeterd.

[Toby]

Beste Toby,
Daar was ik mij goed van bewust ...wees maar gerust !!
Ik wou je enkel maar mijn ervaringen en gevoelens delen als dierenvriend.
Fijn dat Dicksy ook zijn zegje deed.
Het gaat de goede kant op .
Het beste met je hondje,
Joy,

Bedankt Joy voor de toelichting.

[Toby]

Bedankt Hovel, ik heb met belangstelling je relaas gelezen.

Nagenoeg alle punten vind ik aanvaardbaar, alleen het verhaal over de eetbak zal ik nooit toepassen. Waarom ik dit schrijf ? Ik twijfel er erg aan of je goed doet om een hond die begonnen is aan zijn eetmaal, zomaar "voor de lol" of voor "training", zijn eten wegneemt. Hier is nog altijd het principe heilig : "gegeven is gegeven". Ik meen dat je zo pas agressie kweekt.

Nu ja, ik kan mis zijn. Maar ik zit met een geval van "baknijdagressie" bij een dier dat nagenoeg zeker door zijn vorige eigenaar op dat gebied eindeloos gepest werd. Er rest me nu een heel erg moeilijke, bijna onmogelijke taak, dit vervelend fenomeen weg te krijgen en stilaan lukt het door eens het dier aan het eten is, hem met rust te laten. Of ik op de goede weg zit, zal de toekomst uitwijzen.

Nogmaals bedankt voor je bijdrage. Zoals Joy al aangaf, zijn we op de goede weg en is het de bedoeling dat iedereen die wil, zijn ervaringen en meningen deelt.

[hovel]

Nagenoeg alle punten vind ik aanvaardbaar, alleen het verhaal over de eetbak zal ik nooit toepassen. Waarom ik dit schrijf ? Ik twijfel er erg aan of je goed doet om een hond die begonnen is aan zijn eetmaal, zomaar "voor de lol" of voor "training", zijn eten wegneemt. Hier is nog altijd het principe heilig : "gegeven is gegeven". Ik meen dat je zo pas agressie kweekt.

We doen dat nu natuurlijk niet meer. In het begin was dat zeker niet zomaar voor de lol maar onderdeel van de opleiding. Een hond moet weten wie de baas is, de leider van de groep. Als hij bvb iets aan het eten is of wil eten dat niet goed voor hem is dan moet je dat kunnen afnemen, desnoods uit zijn bek halen!

Zo wek je zeker geen agressie. Agressie komt volgens mij als de hond denk iets te moeten verdedigen zoals zijn leiderschap, zijn eten, zijn speeltje, ... . Als een hond weet wie de leider van de groep is dan schept dat zekerheid. Onzekerheid kan leiden tot agressie.

Nog veel plezier met uw huisdier.

[Toby]

... ook het leven van een hond, naast zijn baas, evolueert soms sneller dan je denkt.

Ik merk bijna elke dag een aanpassing bij mijn hond, niet altijd in de positieve zin, maar toch krijg ik meer "vat" op hem. De affectie gaat in stijgende lijn, soms ook de drang tot verdediging van zijn bezit, zijn speeltje, zijn eetbak al of niet gevuld ...

Dat laatste, die "baknijd" om het in het vakjargon te schrijven, heb ik stilaan onder de knie. Ik vertelde het al : zijn voedsel - droogkorrels - mengen met "natte voeding". Doorgaans lusten ze die natte voeding heel wat liever dan die korrels, maar toch even uitkijken aangezien dit laatste soort voeding vetter is dan die droog korrels.

De samenstelling van die voeding, daar hebben we het raden naar, maar alle dagen "mensenvoeding" geven aan een hond, is zeker not done. De aard van hun voeding hebben ze wellicht geërfd van hun voorgangers, vele duizenden jaren terug en nu nog terug te zien bij hun soortgenoten, de wolf. Ook die zullen bij het doden van een prooi en het opeten ervan, eerst de ingewanden binnenspelen aangezien die het meest voedzaam zijn. Dat de industriële hondenvoeding die we nu kopen, uit slachtafval gemaakt is, is dan niet zo abnormaal. Honden zijn tenslotte geen mensen die mensenvoeding eten.

Ik ondervind ook dat zijn affectie in de stijgende lijn gaat. Een asielhond, die zit vol trauma's. Dat duurt weken alvorens die hond ietwat zich kan realiseren wat hem overkomt en dan kan pas de echte aanpassing beginnen. De hond moet zijn omgeving leren kennen, zijn huis, zijn tuin, de buurt en vooral zijn baas.

Een echte aanpassing, dan zijn we meestal al een jaar verder.

Ik steek het niet onder stoelen of banken, voor mijn part mag mijn hond gerust naast mij in bed komen. Ik ben alleenstaand, dus ... ik heb de keuze wie er in mijn bed komt

Dat deed hij in initieel niet. Ah nee, wantrouwig als hij was, kwam hij wel even piepen op de badkamer toen ik me klaarmaakte voor het slapengaan, keek hij even op de slaapkamer en ging dan vlug naar de keuken, naar zijn hoekje, tegen de radiator waar zijn mand staat, knuffelde zich in het malse kussen en voor de rest, tsja liet hem maar doen.

Dat veranderde geleidelijk aan, toen hij ontdekte dat er een logeerkamer voor meneer klaar stond, voorzien van een mals bed (jawel) met een nog malsere sprei er boven op. Hoe leuk, die sprei eerst te verfrommelen, een nestje uit te zoeken en ja dat was even gezellig als die mand beneden. Groot voordeel was dat hij dan toch in de buurt van zijn baas was.

Maar op een dag ging er een nieuwe wereld voor hem open. Toen ontdekte hij in mijn slaapkamer dat andere bed, deels bezet door mezelf, reeds opgewarmd en wat dacht je met de eerste winterse koude vond hij het bijlange niet onaangenaam om dat bed ook eens uit te testen. Deze keer geen verfrommelen, maar moest hij zich netjes gedragen. Dat deed hij ook wonderwel, op de deken of er onder, het was allemaal niks te veel voor hem. Integendeel.

Het werd een ritueel dat slapengaan. En weten jullie dat dergelijk ritueel een bewijs is dat een hond het te pakken heeft en dan bedoel ik dat die hond vertrouwen heeft gevonden, het gretig aanpakt en er gebruik van maakt en schrijven kan ik hier nu wel, maar beelden geven niet. Ik wil maar zeggen dat jullie het moesten zien zien welke scènes er zich zich voordoen als hij zich opmaakt voor het slapengaan.

Dat is dan die hond met een overdosis agressie. Intussen weet ik al beter. Niet alle agressie is verdwenen, dat kan nu nog niet overigens, maar ik bewandel de juiste weg, ik zeg het zelf, maar het is zo.

Tot later.